Γωνιά των ποιητών

[_Vassilis]

Άνθρωπος σου λείπει.
Όχι πράγματα, όχι χρήματα, όχι υλικά αγαθά, όχι έξοδοι, όχι καλοπέραση.

Άνθρωπος σου λείπει.
Χέρια να αγκαλιάσουν, να σκεπάσουν.
Μάτια να κοιτάξουν με τρυφερότητα.
Χείλη να φιλήσουν στο μέτωπο.
Αγκαλιά να ζεστάνει, να φύγει το τρέμουλο.
Στόμα να πει «εγώ είμαι εδώ».
Αυτιά να ακούσουν παράπονα.
Ψυχή να αφουγκραστεί σιωπές.
Πνοή ανθρώπινη τις νύχτες καθώς κοιμάσαι.

Άνθρωπος σου λείπει.
Λίγο πιο δυνατός από σένα να γείρεις λιγάκι επάνω του.
Λίγο πιο «βράχος» από σένα να σε στηρίξει.
Να του πεις το βράδυ για το κακό όνειρο που σε τρόμαξε όπως τότε που το έλεγες κατάβραδο στην μάνα σου.
Να του πεις για το κακό όνειρο που ζεις κάθε μέρα, να σου πει κι αυτός πως θα περάσει.
Να χαϊδέψει το κορμί σου το αχάιδευτο.
Να ξεκουράσει την ψυχή σου την κουρασμένη.
Να διώξει το κρύο που νιώθεις από την έλλειψη ανθρώπου στο πλάι σου.

Άνθρωπος σου λείπει.
Να σου ψιθυρίσει ένα τραγουδάκι λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος.
Άνθρωπος λείπει.
Να τσακίσει τους φόβους σου.
Να πάρει τους εφιάλτες σου.
Να εκμηδενίσει τους δαίμονές σου, να τους στείλει μακριά.

Άνθρωπος σου λείπει!
Από τα άλλα χορτάσαμε.

[Mixedgirl]

ΧΕΙΜΑΙΡΑ
Ειν η ζωη μου χειμαιρα και ψαχνω κλωναρακια να κρατησω,
ειν η ψυχη μου αβυσσος και κανω κυκλους να μη υποχωρησω,
ειν η ζωη μου αδυτο που προσπαθω να διαρρηξω,
ειν η ψυχη μου ανυποτακτη για να την χαληναγωγησω!

Τι θελω να μαθω, τι θελω να ξερω, τι θελω να εχω?!
οτι κι αν ειναι θα το βλεπω αλλα ποτε δεν θα το ξερω και ποτε δε θα το θελω!

ετσι νιωθω
καθε τι που με ενδιεφερε, ξαφνου με αφηνει αδιαφορη
καθε τι που εμπιστευομουνα, δεν θελω καν να το ξερω
κατι τι που ειχα σαν αρχη, θελω να λαβει τελος

θελω να μην θελω, γιατι μονο τοτε μπορει πραγματικα να θελησω

[ioannis2]

Άνθρωπος σου λείπει.
Όχι πράγματα, όχι χρήματα, όχι υλικά αγαθά, όχι έξοδοι, όχι καλοπέραση.

Άνθρωπος σου λείπει.
Χέρια να αγκαλιάσουν, να σκεπάσουν.
Μάτια να κοιτάξουν με τρυφερότητα.
Χείλη να φιλήσουν στο μέτωπο.
Αγκαλιά να ζεστάνει, να φύγει το τρέμουλο.
Στόμα να πει «εγώ είμαι εδώ».
Αυτιά να ακούσουν παράπονα.
Ψυχή να αφουγκραστεί σιωπές.
Πνοή ανθρώπινη τις νύχτες καθώς κοιμάσαι.

Άνθρωπος σου λείπει.
Λίγο πιο δυνατός από σένα να γείρεις λιγάκι επάνω του.
Λίγο πιο «βράχος» από σένα να σε στηρίξει.
Να του πεις το βράδυ για το κακό όνειρο που σε τρόμαξε όπως τότε που το έλεγες κατάβραδο στην μάνα σου.
Να του πεις για το κακό όνειρο που ζεις κάθε μέρα, να σου πει κι αυτός πως θα περάσει.
Να χαϊδέψει το κορμί σου το αχάιδευτο.
Να ξεκουράσει την ψυχή σου την κουρασμένη.
Να διώξει το κρύο που νιώθεις από την έλλειψη ανθρώπου στο πλάι σου.

Άνθρωπος σου λείπει.
Να σου ψιθυρίσει ένα τραγουδάκι λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος.
Άνθρωπος λείπει.
Να τσακίσει τους φόβους σου.
Να πάρει τους εφιάλτες σου.
Να εκμηδενίσει τους δαίμονές σου, να τους στείλει μακριά.

Άνθρωπος σου λείπει!
Από τα άλλα χορτάσαμε.

Δεν ξέρω αν είναι δικό σου Βασίλη, αλλά είναι πολύ ωραίο.

[_Vassilis]

Δεν ξέρω αν είναι δικό σου Βασίλη, αλλά είναι πολύ ωραίο.

Οχι δεν είναι δικό μου. Από το ίντερνετ το αλίευσα κι εγώ. Δεν είχε το δημιουργό αλλιώς θα τον έβαζα. Οντως είναι πολυ ωραίο..

[ioannis2]

Ένας ψεύτης
πληγωμένος της ζωής, σκάει ψέματα
δεν θέλει μήτε να κλεψει, μήτε να εξαπατήσει
θα θελε παντού να βιώνει καλοσύνη

λέει ψέματα μόνο για να καλυφθεί κει που δεν άντεξε
για κει που αντέδρασε όταν δεν τον έβλεπε κανείς
ενώ θα πρεπε να μιλήσει
να τακτοποιούνταν τα πάντα στην εντέλεια που αρμόζει

άφησε πια ζημιά, μα σαν αδύναμος εκδηκιτής
που μπορεί να επιβληθεί με λόγο
ζημιές για να αλαφρώσει τον πόνο
μόνο, τρέχει τώρα να καλυφθεί

η ζημιά που κανε έχει μείνει
μα ρωτήστε τον πως έφτασε εκεί,
βλέπετε πίσω απ το ψέμα
κάποια αιτία είχε

ίσως βλαψατε την αθωοτητά του
αλλιώς μ' αθωότητα θα συσχετιζόσασταν
μα τον εκμεταλλευθήκατε
σαν εύκολη λεία ή από ζήλια

κι έτσι μπήκαμε όλοι στο φαύλο κύκλο
της πράξης, ανταπόδοσης, ψέματος
ας ηρεμήσουμε, ας γίνουμε ειλικρινείς
κι όλοι θα ευτυχήσουμε.

ΜΕ

[ioannis2]

μην φοβάσαι
για να μην πεδεύεσαι
όπου εμπόδιο δεν πισωγυρνάς
μα ευθύς το ζυγιάζεις
το ρίχνεις, για το υπερπηδάς,
συνεχίζεις να πορεύεσαι
πέτρες, ξύλα, αναμερίζεις
για απ' εκει που ήρθαν τα ρίχνεις
κανένα δεν ανέχεσαι
θέλουν δεν θέλουν μ' ευγένεια σου συμπεριφέρονται
κι ας μην αντέχεσαι
πουθενά και σε κανέναν δεν δένεσαι
μόνο ότι σ' αρέσει το διεκδικάς κι αλί σ' όποιον σ' αντιστέκεται
χάραξες εξ' αρχής πορεία
τώρα χαίρεσαι την επιτυχία
ή που πορεύτηκες άφοβα αυτό ναι επιτυχία.

[george1520]

Έτσι πρέπει να ράβονται οι σχέσεις κι οι εξαρτήσεις, με αραιές χαλαρές βελονιές, για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα.
.
.
Κική Δημουλά

[ioannis2]

Έχασα το ρολόι μου
μα βρήκα το κομπολόι μου
να μετράω τους καημούς
και τους αναστεναγμούς

αχ βρε ζωή κλέφτρα
που μου στέρησες τα κουφέτα,
που μου στειλες τροχούς να με γυρίζουν
ανθρωπάκια να με βασανίζουν,
να πνίγομαι σ' ένα ποτήρι νερό
μ' ισκιο πράσινο και ουρανό

τώρα πέρασε ο χρόνος
μόνο σκέψη αναλώνω
να μετράω τις στιγμές
χαμένες, μα μοναδικές.

[salvador]

[202] (d) «Μα τι τέλος πάντων», είπα, «θα μπορούσε να είναι ο Έρωτας; Μήπως θνητός;»

«Σε καμιά περίπτωση.»

«Τότε τί;»

«Όπως και στα παραδείγματα που αναφέραμε προηγουμένως, κάτι μεταξύ θνητού και αθανάτου.»

«Δηλαδή, Διοτίμα, τι;»

«Δαίμων μέγας, Σωκράτη.1 Αφού βέβαια καθετί δαιμονικό βρίσκεται μεταξύ θεού και θνητού.»

«Και ποια είναι», είπα εγώ, «η ιδιαίτερη ικανότητά του;»

«Να διερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς όσα προέρχονται από τους ανθρώπους, και στους ανθρώπους όσα προέρχονται από τους θεούς: τις δεήσεις και τις θυσίες των μεν, τις εντολές και τις ανταποδόσεις των δε. Και καθώς βρίσκεται στη μέση μεταξύ των δύο συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να αποτελεί ένα αδιάσπαστο σύνολο. Μέσω αυτής της δαιμονικής ικανότητας λειτουργεί τόσο ολόκληρη η μαντική όσο και η τέχνη των ιερέων που σχετίζεται με θυσίες, τελετουργίες, εξορκισμούς και γενικά με κάθε είδους μαγεία και μαγγανεία.2 [203] Ο θεός δεν έρχεται σε επαφή με τον άνθρωπο. Με τη μεσολάβηση αυτού του δαίμονα υπάρχει οποιαδήποτε επικοινωνία και συνομιλία των θεών με τους ανθρώπους, και ενόσω είναι ξάγρυπνοι και όταν κοιμούνται. Όποιος είναι γνώστης αυτών των πραγμάτων είναι άνδρας δαιμόνιος,3 όποιος γνωρίζει μόνον άλλα πράγματα, είτε πρόκειται για το χώρο της επιστήμης είτε των χειρωνακτικών εργασιών, αυτός είναι χυδαίος. Τέτοιοι, λοιπόν, δαίμονες υπάρχουν πολλοί και πολλών ειδών. Ένας από αυτούς είναι και ο Έρωτας.»

«Ποιος είναι ο πατέρας του», ρώτησα τότε εγώ, «και ποια η μητέρα του;»

(b) «Αυτό», απάντησε, «απαιτεί περισσότερο χρόνο για να στο διηγηθώ. Θα στο πω όμως.

»Όταν ήρθε στον κόσμο η Αφροδίτη, είχαν τραπέζι οι θεοί, με τους άλλους μαζί και ο Πόρος, ο γιος της Μήτιδας.4 Σαν απόφαγαν, ήρθε, όπως θα περίμενε δα κανείς σε μεγάλο φαγοπότι, η Πενία για να ζητιανέψει, και στεκόταν εκεί κοντά στην πόρτα. Ο Πόρος τότε μεθυσμένος από το νέκταρ -κρασί δεν υπήρχε ακόμη- βγήκε έξω στον κήπο του Δία5 και, καθώς είχε βαρύνει, έπεσε και κοιμήθηκε. Η Πενία εκείνη την ώρα, οδηγημένη από την ανέχειά της, συνέλαβε το σχέδιο να αποκτήσει παιδί από τον Πόρο. (c) Πλαγιάζει λοιπόν δίπλα του και έτσι συνέλαβε τον Έρωτα. Γι᾽ αυτόν προφανώς τον λόγο έγινε συνοδός και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρως, επειδή συνελήφθη την ημέρα της γέννησής της και επειδή συγχρόνως είναι μέσα του έμφυτος ο έρωτας προς το ωραίο. Και η Αφροδίτη είναι ωραία.

»Σαν γιος λοιπόν του Πόρου και της Πενίας που είναι ο Έρως βρίσκεται στην εξής κατάσταση: Πρώτον είναι πάντα φτωχός και κάθε άλλο παρά απαλός και ωραίος, όπως νομίζει ο πολύς κόσμος. (d) Αντιθέτως, είναι τραχύς, ρυπαρός, ξυπόλυτος, άστεγος· πλαγιάζει πάντα χάμω, χωρίς στρώμα, κοιμάται κάτω από τον ανοιχτό ουρανό σε σκαλοπάτια και στις άκρες του δρόμου· μοιράζεται τη φύση της μάνας του και έχει για συγκάτοικο πάντα τη στέρηση. Σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του επιβουλεύεται τα ωραία και τα εκλεκτά, είναι γενναίος, ριψοκίνδυνος, ορμητικός, κυνηγός τρομερός, που σκαρφίζεται συνεχώς τεχνάσματα, συγχρόνως όμως προικισμένος με πόθο για τη γνώση της αλήθειας αλλά και επινοητικότητα, διαρκώς σε όλη του τη ζωή αγαπά τη σοφία, δεινός σαγηνευτής, μάγος, σοφιστής. (e) Και δεν είναι η φύση του όμοια με αθάνατου ούτε όμως πάλι με θνητού. Άλλοτε μέσα στην ίδια μέρα ανθεί και ζει, όταν βρει τα μέσα, άλλοτε πεθαίνει, μα ξαναζωντανεύει πάλι χάρη στη φύση του πατέρα του. Ό,τι αποκτά κάθε φορά τρέχει σιγά σιγά και χάνεται. Δεν είναι λοιπόν ο Έρωτας ποτέ ούτε τελείως φτωχός σε μέσα ούτε πλούσιος. Και μεταξύ σοφίας και ανοησίας βρίσκεται πάλι στη μέση. Τα πράγματα έχουν δηλαδή ως εξής: κανείς θεός δεν αγαπά τη σοφία, ούτε ποθεί να γίνει σοφός -γιατί είναι. [204] Ούτε και κάποιος άλλος αν είναι σοφός, αγαπά τη σοφία. Όμως, από την άλλη, ούτε και όσοι είναι ανόητοι έχουν τον πόθο να γίνουν σοφοί. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ανυπόφορο στην ανοησία, το ότι, χωρίς να είναι κανείς ωραίος, αξιοσέβαστος και γνωστικός, μένει ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Όποιος λοιπόν δεν θεωρεί πως κάτι του λείπει, εκείνος και δεν επιθυμεί αυτό που δεν φαντάζεται ότι του λείπει.»

«Ποιοι είναι λοιπόν, Διοτίμα, εκείνοι που φιλοσοφούν, αν δεν είναι ούτε οι σοφοί ούτε οι ανόητοι;»

(b) «Αυτό πια», είπε, «είναι φανερό ακόμα και σε ένα παιδί: όσοι βρίσκονται μεταξύ των δύο. Ένας από αυτούς είναι και ο Έρως. Διότι η σοφία είναι προφανώς από τα ωραιότερα πράγματα, και ο Έρως είναι έρωτας προς το ωραίο. Συνεπώς ο Έρως είναι κατ᾽ ανά*γκην φιλόσοφος, και ως φιλόσοφος είναι κάτι μεταξύ σοφού και ανοήτου. Αιτία και γι᾽ αυτό είναι η καταγωγή του. Ο πατέρας του ήταν σοφός και επινοητικός, η μητέρα του όμως ούτε σοφή ούτε επινοητική.»