Γωνιά των ποιητών
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 5 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 75
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152

    Γωνιά των ποιητών

    ποιήματα που ψευτογράψαμε, ποιήματα που μας αγγίξαν, ποιήματα που θεωρούμε πως αξίζει να μοιραστούμε.

    (γιατί και εμείς, οι πάσχοντες από ψυχικά νοσήματα, καμμιά φορά έχουμε και την ποιητική πλευρά μας)

    Βάζω ένα απαισιόδοξο, βαθιά υπαρξιακό, γραμμένο από έναν διαδικτυακό φίλο (με ψύχωση).


    Υπομονη.
    Κανεις δε θα γλυτωσει ' θα το δεις.
    Θα πεσουν ολοι, ενας ενας, μαχομενοι ή αμαχητί.
    Καιρο πριν πεσουν θα σερνονται με μαγκούρες ' στηριγμενοι σε πατεριτσες, σε πι.
    Θα κρεβατωθουνε ολοι τους και θα κοιταζουν το κορμι τους να σαπιζει.
    Ουτε για κατουρημα να σηκωθουν.
    Θα τους ανακοινωσουν πως εχουν εκεινη την αρρωστια ' που 'χε καποιος γνωστος τους, και υπεφερε πραγματικα.
    Όμως θα πουν πως στην δικη τους τη περιπτωση τα πραματα θα ειναι διαφορετικα. Χα...
    Καποιοι θα προσπαθήσουν να γλυτώσουν, να αυτοκτονησουν (μα πριν απ αυτο θα χουν πεθανει χιλιες φορες)'
    μ' ενα περιστροφο στο στομα, μια χουφτα χαπια, ή μια τριχια δεμενη με αστειο τροπο στο δεντρο της αυλης.
    Θα ναι λουσμενοι με κρυο υδρωτα και δυο-τρεις μερες νηστικοι.
    Σαν το σκυλι στ' αμπελι, ολοι τους.
    Όσοι νοιώθουν τυχεροι το ονειρεύονται στον υπνο τους απο καρδια, ή πανω στο κρεββάτι με μια νεα ξανθια που 'θελε να τους φαει τη περιουσια.
    Ποιος ξερει αν θα ευθύνεται αυτη; Και τι σημασια εχει...
    Αφου κι αυτη με τη σειρα της θα εκλιπαρει το θεο να την επισκεφτουν τα παιδια της.
    ''Κολοπαιδα'' θα ψυθιρισει κι υστερα θα σοβαρευτει ' καγχάζοντας, γνωριζοντας το ανώφελο...
    Και τοτε θα σταθει για λιγο θαρραλεα οπως ο θανατοποινίτης ετοιμος μπροστα στο τοιχο.
    Μα ο δημιος δε θα ριξει τη χαριστικη.
    Και θα ξημερωσει κι επομενη μερα, κι ακομα μια, κι ακομα μια...
    Last edited by salvador; 09-04-2023 at 02:15.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    επειδή μόλις διαπίστωσα ότι υπήρχε άλλο νήμα για ποίηση παρακαλώ, αν γίνεται και θέλει κάποιος διαχειριστής, είτε να διαγράψει το νήμα αυτό είτε να το συγχωνεύσει με το κάτωθι (προτιμότερο), ευχαριστώ
    https://forum.psychology.gr/threads/...B7%CE%BC%CE%B1

  3. #3
    Quote Originally Posted by salvador View Post
    ποιήματα που ψευτογράψαμε, ποιήματα που μας αγγίξαν, ποιήματα που θεωρούμε πως αξίζει να μοιραστούμε.

    (γιατί και εμείς, οι πάσχοντες από ψυχικά νοσήματα, καμμιά φορά έχουμε και την ποιητική πλευρά μας)

    Βάζω ένα απαισιόδοξο, βαθιά υπαρξιακό, γραμμένο από έναν διαδικτυακό φίλο (με ψύχωση).


    Υπομονη.
    Κανεις δε θα γλυτωσει ' θα το δεις.
    Θα πεσουν ολοι, ενας ενας, μαχομενοι ή αμαχητί.
    Καιρο πριν πεσουν θα σερνονται με μαγκούρες ' στηριγμενοι σε πατεριτσες, σε πι.
    Θα κρεβατωθουνε ολοι τους και θα κοιταζουν το κορμι τους να σαπιζει.
    Ουτε για κατουρημα να σηκωθουν.
    Θα τους ανακοινωσουν πως εχουν εκεινη την αρρωστια ' που 'χε καποιος γνωστος τους, και υπεφερε πραγματικα.
    Όμως θα πουν πως στην δικη τους τη περιπτωση τα πραματα θα ειναι διαφορετικα. Χα...
    Καποιοι θα προσπαθήσουν να γλυτώσουν, να αυτοκτονησουν (μα πριν απ αυτο θα χουν πεθανει χιλιες φορες)'
    μ' ενα περιστροφο στο στομα, μια χουφτα χαπια, ή μια τριχια δεμενη με αστειο τροπο στο δεντρο της αυλης.
    Θα ναι λουσμενοι με κρυο υδρωτα και δυο-τρεις μερες νηστικοι.
    Σαν το σκυλι στ' αμπελι, ολοι τους.
    Όσοι νοιώθουν τυχεροι το ονειρεύονται στον υπνο τους απο καρδια, ή πανω στο κρεββάτι με μια νεα ξανθια που 'θελε να τους φαει τη περιουσια.
    Ποιος ξερει αν θα ευθύνεται αυτη; Και τι σημασια εχει...
    Αφου κι αυτη με τη σειρα της θα εκλιπαρει το θεο να την επισκεφτουν τα παιδια της.
    ''Κολοπαιδα'' θα ψυθιρισει κι υστερα θα σοβαρευτει ' καγχάζοντας, γνωριζοντας το ανώφελο...
    Και τοτε θα σταθει για λιγο θαρραλεα οπως ο θανατοποινίτης ετοιμος μπροστα στο τοιχο.
    Μα ο δημιος δε θα ριξει τη χαριστικη.
    Και θα ξημερωσει κι επομενη μερα, κι ακομα μια, κι ακομα μια...
    Ωραίο!Μου φαίνεται πως η ποίηση πάει να γίνει μόδα έκφρασης στις μέρες μας. Απλά καταλαβαίνω πως δυστχυώς αξία στα ποιήματα δεν έχει η ουσία τους αλλά από το ποιόν προέρχονται. Αν πεις σε κάποιον ότι αυτό το ποίημα προέρχεται από τον Καρυωτάκη, το Βάρναλη, τον Έλιοτ, θα το κορνιζάρει. Αν του πεις ότι προέρχεται από τον salvador θα το ρίξει στον κάλαθο χωρίς καν να το διαβάσει. Αυτή είναι η πικρή μοίρα των ποιητών.
    γιάννης

  4. #4
    σέρνονται κατά γης
    καρτερώντας μια σπίθα να σμιλέψει
    το μυαλό δεν έχει σαλέψει
    κρατιέται ν' αναστηθεί

    μήτε κούφιες ρίμες ανθρώπων
    μηδέ εύηχα όντα,
    βλεμμα προσμένει ελπίδας
    δεν αρκεί παρωνιχίδα,

    άλλοτε έρπει κι άλλοτε λείχεται,
    μέχρι να βρει ανηφόρα,
    όχι σαν κι αυτή που ξέρεις,
    αλλά κορφή να την ανέβει,

    να καταξιωθεί,
    διότι βρήκε αυτοσκοπό,
    δεν θέλει να νεκρωθεί επί γης,
    αλλά να φύγει κοντά απ' τα ουράνια,

    να πει πως τέλεψε την ελπίδα,
    κατέκτησε το λάφυρο,
    καταξιώθηκε κει που λίγοι φτάνουν,
    μ' απλά ήταν ένα πρόθυμο ανθρωποείδές,

    έγινε ικέτης,
    πρόθυμος γλωσσοδέτης,
    εκτέλεσε χατήρια,
    μα τα κρυψε μέσα στο κορμί,

    να μην φαίνονται σαν πάνω ανεβαίνει,
    αφού το χαλί είναι για τα κουσούρια,
    και μένει πάντα καταγής,
    κι υψώνεται κατά γης,

    όμως άδραξε την ευκαιρία,
    δεν τον ποδοπάτησαν,
    ανέβηκε, σκιαζόταν, διάταζε,
    κι έτσι τερμάτισε χαρωπός,

    γοητευμένος από τα πτώματα,
    καθώς ήρπε, καθώς ανέβαινε,
    αύτη η μοίρα του τυφλού τυχοδιώκτη,
    οχετός μα και χρυσός ο λόγος αυτού,

    δεν έδωσε, μόνο έφτασε,
    τώρα σεργιανίζει με αναμνήσεις,
    μέχρι να φάει κι αυτόν το χώμα
    κέρδισε και τις τιμές.


    Δικό μου, μα μέτριο, αφού κανείς δεν με ξέρει...
    γιάννης

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    αυτοαναφορικό όσο και πεσιμιστικό. Μια χαρά το πάμε!

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    ένα που, μέσα σε όλο αυτό το θλιβερό αδιέξοδο της διαταραχής που αντιλαμβανόμουν ότι έχω τότε, προκρίνει κίνητρο και καταλήγει στο μάλλον ακραίο συμπέρασμα πως η ζωή χωρίς προκλήσεις είναι και μία άδεια ζωή. Το έγραφα τότε (το καταλαβαίνω σήμερα κοιτάζοντας πίσω) για να παρηγορήσω την δική μου που ποτέ δεν σταματούσε να μου βάζει εμπόδια

    Μες το σκοτάδι μου ήρθες και φώτισε ο τόπος θαρρείς.
    Όλο το ψέμμα και η υποκρισία των ανθρώπων χάθηκε.
    Πίσω απ' τα πλατιά χαμόγελα, φάνηκαν άλλα πρόσωπα.
    Πρόσωπα θλιμμένα και σκυθρωπά που ντρεπόντουσαν να σε κοιτάξουν.
    Φάνηκε η αλήθεια...
    Η αλήθεια που όλους μας τρομάζει.
    Την υποψιαζόμαστε, την αισθανόμαστε, αλλά δεν θέλουμε να την δούμε, να την αντιμετωπίσουμε.
    Είναι όμως τελικά αυτή που μας ξυπνάει, μας δείχνει τον δρόμο και έπειτα επιλέγεις: θα ζεις μια ζωή στο ψέμμα κοιμώντας και ξυπνώντας με καλοφτιαγμένα όνειρα και ψεύτικες ελπίδες, ή θα αντιμετωπίσεις την αλήθεια που είναι σκληρή αλλά αυτή και η ομορφιά της. Αυτή η πρόκληση.
    Και ζωή χωρίς προκλήσεις είναι ζωή βαρετή, άχαρη, άδεια...

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    Aνεβαίνοντας για τα ντους την είδα.
    Σκούπιζε την εξέδρα στο μπιτς μπαρ.
    Κρατούσε την σκούπα με άνεση, με αέρα '
    και μιλούσε με τον γερό-στριμμένο της παραλίας.
    Χαμογελούσε ' έδειχνε πρόσχαρη, απλή, προσιτή.
    Θύμισε άνθρωπο μέσα σε εκείνο το μουντό, ανοιξιάτικο δείλι.
    Δεν έχασα την ευκαιρία, χαιρέτισα. Επιδίωξα την κουβέντα.
    Άνθρωπος είπα, μίλα του.
    Εκείνη ανταπάντησε ' ακομπλεξάριστη.
    Είχε κότσο τα μαλλιά, η ζωή στα μάτια της έφεγγε.
    Last edited by salvador; 16-04-2023 at 18:00.

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2013
    Location
    Αθήνα
    Posts
    1,403
    Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
    ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
    ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
    πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2013
    Location
    Αθήνα
    Posts
    1,403
    Με κατάνυξη
    Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
    Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
    νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
    Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
    νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
    Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
    γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    Ελένη
    Γιατί να μην γεννηθείς δίπλα μου, στα χρόνια μου;
    Γιατί θα πρέπει να ντρεπόμαστε;
    Γιατί σε πρόλαβε άλλος;
    Γιατί να μην σου κρατήσω το χέρι, να περπατήσουμε χαζογελώντας, να μην ερωτευθούμε μαζί, νέοι;
    Ο χρόνος, λοιπόν...

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    Θυμάμαι που μου είπες ότι θα με αγαπάς για πάντα. Το θυμάσαι;
    Και εγώ σε αγαπούσα γιατί ήσουν τα πάντα για εμένα.
    Ακόμη και όταν με πρόδωσες ' πολλές φορές, πάμπολλες. Ακόμα και αν δεν σταμάτησες ποτέ να με προδίδεις. Εγώ σ' αγαπούσα και προσπαθούσα πάντα να σε βοηθήσω. Ακόμα και όταν έφτασες στο τέρμα. Εγώ προσπαθούσα και σε σήκωνα, γιατί σε αγαπούσα. Κι όταν με μίσησες εκείνα τα βράδια τα σκοτεινά και ήθελες να με εκδικηθείς, να με σκοτώσεις ' θυμάσαι; Και πάλι τότε, συνέχισα. Ένα σώμα, μια ψυχή. Να παλεύω, να αγωνίζομαι για σένα και να σε αγαπάω. Να σε αγαπάω όπως δεν αγάπησα τίποτα άλλο στον κόσμο. Τα μίση μου, τα πάθη μου, τους δικούς μου ανθρώπους. Τα όνειρά μου ακόμα. Όλα τα έδινα για εσένα...
    Εσύ όμως παρέμενες ο ίδιος. Με κορόιδευες φαίνεται. Και δεν άλλαζες. Μόνο υποκρινόσουν γιατί ήθελες να κάνεις το δικό σου. Και μου έταζες πάντα, μου υποσχόσουν. Λίγο ακόμα, περίμενε λιγάκι. Μου έλεγες ότι πάντα είμασταν μαζί, ένα. Μα ήταν ψέμματα...
    Ούτε που μ 'αγάπησες. Μονάχα με κορόιδευες. Σε έμαθα τώρα, σε κατάλαβα. Αυτή τη νύχτα σε ξέρω. Μπορώ να θυμηθώ όλα τα ψέμματά σου. Μπορώ να δω ποιος είσαι, τι κρύβεις. Αισθάνομαι ξεκάθαρα την αλήθεια, την βλέπω. Βλέπω το ψεύτικο πρόσωπό σου, την ψυχρότητά σου, την αδιαφορία σου. Βλέπω όλα τα βράδια που με κορόιδευες. Όχι ' δεν σε εμπιστεύομαι πια. Μάλλον...ποτέ δεν σε εμπιστεύτηκα. Ήθελα να σε πιστεύω. Ήθελα να ελπίζω σε σένα. Μα...σε ξέρω πια...
    Μην μου τάξεις τίποτα. Ξέρεις τι; Θα σε αγαπήσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Όλα για σένα. Εσύ είσαι η αρχή και το τέλος μου άλλωστε. Όλα χάρισμά σου. Αφού σε γνώρισα τώρα, σε αγαπάω όπως είσαι. Μην διστάζεις, μην ντρέπεσαι ' μην φοβάσαι. Εδώ είμαι εγώ και θα σ' αγαπάω. Όπως τότε ' θυμάσαι; Τότε που σε γνώριζα ακόμα και σε ερωτευόμουν. Τότε στη αρχή που κάναμε όνειρα μαζί και δεν μας ένοιαζε τίποτα. Εκείνες τις ημέρες ξαναφέρνω εδώ...
    Θα συνεχίσω λοιπόν να σε αγαπάω. Για πάντα. Δεν μπορώ, δεν γίνεται να σε αφήσω. Είσαι τα πάντα για εμένα. Είσαι η αρχή και το τέλος μου. Κι αν πάλι με προδώσεις, εγώ εδώ, δεν θα το βάλω κάτω. Θα μείνω μαζί σου και θα παλεύω. Μέχρι να πεθάνω πάντα θα είμαι μαζί σου. Μην φοβάσαι.
    Ότι κι αν συμβεί πάντα θα είμαστε μαζί...

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    Quote Originally Posted by HarleyQuinn View Post
    Με κατάνυξη
    Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
    Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
    νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
    Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
    νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
    Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
    γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.
    ''Η Μαίρη''
    Παύλος Παυλίδης (ο ιδρυτής και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Τα ξύλινα σπαθιά, αν τα είχες προλάβει βοντκούλα-ΧάρλειΚουίν) & B-Movies

    Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά.
    Θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ.
    Σβήνουν τα φώτα κι η ταινία ξεκινά.
    Λίγο μετά το πιο βαθύ σκοτάδι.

    Βλέπει τους ανθρώπους στο πανί να τρέχουνε,
    τόσο αγαπιούνται πια που δεν αντέχουνε
    κι ο ένας τον άλλο σημαδεύει και πυροβολά.

    Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά.
    Σ'αυτό το σπίτι δεν αντέχει άλλο.
    Αυτοί οι τοίχοι της πλακώνουν την καρδιά.
    Θέλει ένα χώρο κάπως πιο μεγάλο.

    Θέλει μια ζούγκλα αριστερά κι απέναντι
    μία Σαχάρα σιωπηλή κι απέραντη
    κι ο Δούναβης κάπου στη μέση να κυλά.
    Κλέφτες κι αστυνόμοι σαν τρελοί να τρέχουνε,
    τόσο μισιούνται πια που δεν αντέχουνε
    να ζουν οι μεν από τους δεν ξεχωριστά.

    Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά.
    Τι να την κάνει την παλιά ζωή της;
    Μου 'στειλε μήνυμα γι'απόψε στις εννιά,
    σε μια σκηνή να σκοτωθώ μαζί της.

    Λέει πως θα είμαστε καταζητούμενοι,
    ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι,
    Bonnie and Clyde έστω για μια βραδιά.
    Κι έτσι πια θα ζήσουμε κι εμείς το ρίσκο μας,
    στην Πατησίων και στο San Francisco μας,
    γράφουν police και δω τα περιπολικά.

    Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά.
    Θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ.
    Μες τις οθόνες της αρέσει να κοιτά
    όλα αυτά που ζούνε όλοι οι άλλοι.

    Λέει πως θα είμαστε καταζητούμενοι,
    ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι,
    Bonnie and Clyde έστω για μια βραδιά.
    Κι έτσι πια θα ζήσουμε κι εμείς το ρίσκο μας
    στην Πατησίων και στο San Francisco μας,
    γράφουν police και δω τα περιπολικά.

    https://www.youtube.com/watch?v=9Tc4jSX3ojk

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2013
    Location
    Αθήνα
    Posts
    1,403
    Αν με πιάσεις γκόμενα,
    Μη μου αγοράσεις εσώρουχα.
    Δεν τα φοράω, με σφίγγουν.
    Μη μου χαρίσεις βιβλία.
    Βλέπω τις σκέψεις μου γραμμένες κι από άλλους, απελπίζομαι.
    Μη με πας να δούμε το ηλιοβασίλεμα.
    Θα σκέφτομαι πως το βλέπουν, δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια κρετίνοι.
    Γαμημένοι κρετίνοι.
    Μη με πας έξω για φαγητό.
    Πίνω, δεν τρώω, θα σε εκθέσω.
    Μην μου χαρίσεις κοσμήματα.
    Θα τα πουλήσω και θα τρέξω να αγοράσω μια μικρή κινέζικη ομπρέλα
    που μέρες τώρα είναι στην βιτρίνα και δεν μπορώ άλλο να την βλέπω να περιμένει.
    Μη μου χαϊδέψεις τα μαλλιά, μου τα χάιδευε ο μπαμπάς μου.
    Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.
    Αν με πιάσεις γκόμενα, βάλε μια καρέκλα κουτσή στη γραμμή της λεωφόρου.
    Και άφησε με εκεί να κάθομαι σε ώρα αιχμής.
    Μη σταθείς στο πεζοδρόμιο, φύγε, εγώ θα ξέρω πως είσαι εκεί.
    Να απαιτήσεις αγάπη, γιατί μπορώ.
    Να μην κρατήσεις τίποτα για σένα.
    Να τα δώσεις όλα σε εμένα.
    Γιατί εγώ ξέρω τι είναι για πέταμα και τι είναι χρυσός.
    Εσύ δεν ξέρεις, είσαι άντρας.
    Να κλαις.
    Να ξέρω ότι δεν είσαι πέτρινος όπως όλοι τους.
    Θέλω λουλούδια.
    Αγαπώ τα λουλούδια.
    Κι εκείνα με αγαπούν.
    Μερικές φορές φυτρώνουν στα μάγουλά μου.
    Μ’ αρέσει να προχωράω στην άκρη της ταράτσας.
    Να με πιστεύεις.
    Κι αν πέσω, έπεσα.
    Αν με πιάσεις γκόμενα μην σε πείσω πως είμαι δυνατή.
    Εγώ αυτό θα κάνω.
    Εσύ μην πειστείς.
    Τέλος, ο σκοπός είναι να νιώσουμε απόλυτα ευτυχείς.
    Να μοιάσουμε θεοί.
    Για κάτι λιγότερο, ας μην μπούμε καθόλου στον κόπο.

    Τόνια Κοσμαδάκη

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2013
    Location
    Αθήνα
    Posts
    1,403
    Πες μου ρε !
    Είμαι μια ώρα και εικοσι δύο λεπτά στη δουλειά και δεν ξέρω αν πρέπει να τα τινάξω όλα στον αέρα ή να το βουλώσω άλλη μια μέρα για να τη βγάλω, να πάω σπίτι, να τσεπώσω τα 25 ευρώ απο το μεροκάματο και να τα κάνω κονιάκ, κονιάκ για τα μνημόσυνα που πήγα και για τα μνημόσυνα που έρχονται, για τους φίλους που παιδεύονται και πνιγονται μέσα στα παπούτσια τους, για τις αναμονές στις στάσεις λεωφορείων, για το ******** στρίμωγμα μέσα σε αυτά για μια δουλειά που στη καλύτερη θα σου δώσει 550 ευρώ κι αυτά κουτσουρεμένα, να έχεις ν αναρωτιέσαι μεχρι να πας στο κάτεργο αν θα έχεις να πληρώσεις το ρεύμα, το νερο, το τηλέφωνο, τους φόρους.
    Μια ώρα και εικοσι πέντε λεπτά στη δουλειά κι ακόμα δεν έχω εκραγεί, ν αφήσω με τα σπλάχνα μου μηνυμα στο τοίχο πως σήμερα θα λείψω απο τη δουλειά, πως τα τιμολόγια και τα δελτία αποστολής θα έπρεπε να ήταν βόμβες στα μεγάλα υπουργικά γραφεία και στις αίθουσες συσκέψεων των μεγάλων επιχειρησεων, αλλά τώρα βγάζω ΦΠΑ και ΙΚΑ και μισθοδοσία, δίνοντας στους ανθρώπους το πενιχρό τους διαβατήριο για να βγάλουν μια μέρα ακόμα.
    Πες μου ρε !
    Μια ώρα και εικοσι επτά λεπτά στη δουλειά, το μυαλό μου τρέχει με χίλια και δεν τρακάρει πουθενά, μένει με το στόμα ανοιχτό μέσα στη τόση ακινησία, λες και μας μπαστακώθηκε η εντροπία στις ζωές μας κι η μόνη απόδειξη πως είμαστε ζωντανοί είναι το ΑΦΜ και η ειδοποίηση απο τους λογαριασμούς για να πούμε στον εαυτό μας πως υπάρχουμε και σήμερα.
    Μια ώρα και τριαντα ένα λεπτά αρκούν για να δω πως δεν κινείται φύλλο γύρω μας, πως κάνουμε τουμπεκί όταν μας παιρνουν τα ρολόγια της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, πως ανεχόμαστε να κόβουνε το νερό, που είναι ο πρώτος παράγοντας διατήρησης της γαμημένης μας ζωής, τουμπεκί για τις βιασμένες γυναίκες, για τους ευνουχισμένους άντρες, για τα παιδιά μας που θα δώσουν εξετάσεις σε λίγο καιρό και δεν κουνιουνται ουτε αυτά, λες και τους περάσαμε το "Σώπα" σαν κατάρα κάτω απο τη γλώσσα, σαν να τους είπαμε μη προσπαθείτε για τίποτα έτσι κι αλλιώς καταδικασμένοι είμαστε στον ίδιο λάκκο όλοι, να δουλέψουμε, ν αρρωστήσουμε και να πεθάνουμε. Για τους πνιγμένους στο Αιγαίο, που κάποτε κατεβαίναμε στα αντιπολεμικά συλλαλητηρια για το πολεμο στο Ιράκ και η πόλη αναστέναζε κάτω απο τα οδοφράγματα, τώρα κοιτάμε πώς θα περάσουν απαρατηρητοι δίπλα μας να πάνε σε άλλη χώρα, να γίνουν "πρόβλημα" σε μια άλλη χώρα γιατί εμείς εδώ τί να κάνουμε ε ;;; έχουμε τα δικά μας προβλήματα, τους δίκους μας λογαριασμούς, τα δικά μας όνειρα να ξεπαστρέψουμε αργά και μεθοδικά.
    Μια ώρα και σαράντα λεπτά στη δουλειά κι ακόμα να μπω μέσα στη Ρηγίλλης και στη ΚΟυμουνδούρου και στον Περισσό και στα Ποτάμια και στους ********υς φασίστες στο σταθμό Λαρίσης και στη Χαριλαου Τρικουπη και να τους ανατινάζω έναν έναν αυτούς τους καριόληδες, να τους φορέσω ανάποδα τα κοστουμια και τα ταγέρ, να στήσω μια μεγάλη ρόδα λουνα παρκ στο Σύνταγμα και να τους έχω κρεμασμένους να γυρίζουν χωρίς να πεθαίνουν για να δουν απο ψηλά πως η πόλη πεθαίνει καθημερινά και να νιώσουν τυχεροί πως τουλάχιστον αυτοί δεν έχουν τόσα ν αντιμετωπίσουν παρά μονάχα τον πνιγμό σε κάθε γύρα.
    Μια ώρα και σαραντα τρία λεπτά στη δουλειά θέλω να τα παρατήσω όλα και να κάτσω στη θάλασσα να καπνίσω ένα τσιγάρο χωρίς να σκεφτώ να πέσω μέσα, να θυμηθώ πως είναι να νιώθεις γιατί ούτε αυτό μπορώ να το κάνω πλέον, αποκτηνωμένος μέχρι τα μπούνια για να επιβιώσω ως θηρίο ανάμεσα στα θηρία αλλά τί μου φταίνε κι αυτά ;; σκοτώνουν όταν πεινάνε κι εμείς για πλάκα σκοτώνουμε τους διαφορετικούς, τους ξένους,τους ομοφυλόφιλους, τους τρανς, τους αναρχικους και πάει λέγοντας το ******** μας κιτάπι ή πρέπει να σκοτωθούμε μεταξύ μας για να πάει μπροστά η βιομηχανία όπλων ή για να κάνει απλώς ένα ******** restart o καπιταλισμός και να ξεκινήσει πάλι το ίδιο αφήγημα : Φασισμός, Πολεμος, Μαης, Χρυσά Χρόνια, Οικονομική Κρίση, Πόλεμος.
    Μια ώρα και σαραντα εννιά λεπτά έχω μπροστά μου την ίδια οθόνη ν' αναβοσβήνει χωρίς να έχω πει τα μισά που έχω σκεφτεί, για τις πορείες Επιταφίους που μάθαμε να κατεβαινουμε πια, για τα κομματόσκυλα που δεν πιστεψαν σε τίποτα παρά μονάχα σε μια θέση κι όχι ρε γαμημένε δεν θα σε λυπηθω, θα ήθελα να σου φορέσω τα εντόσθια καπέλο, να σου ανοιξω το κεφάλι και να κατουρήσω μέσα αλλά ούτε κι έτσι θα ένιωθες έστω μια μικρή ντροπή για όλα όσα ξεπούλησες για ένα ποτάκι στη Καρύτση, για διακοπές με πισίνα και ένα αμάξι με εξήντα άλογα παραπάνω, για τη παραλιακή με τα μπουρδελομάγαζα που στήθηκες έξω απο την είσοδο με τις ώρες και τις σωματεμπορίες απο τους μπάτσους και ναι εξηντα χρόνια τώρα το συνθημα " οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωινη" ισχύει ακόμα, για τους προεδρους ομάδων που τη φέρνουν και σε λίγο καιρό θα γίνουν πρωθυπουργοι επειδη έφεραν πρωταθλημα στον κόσμο τους, γαμώ και τα γήπεδα σας και τις φανέλες σας και τους δεσμοφύλακες και τις φυλακές που στοιβάζονται όλοι εκτός απο αυτούς που θα έπρεπε, γιατί οι φυλακές είναι ένας ωραίος τρόπος να ξεπαστρέψεις το περιττό βάρος σαν να γεμίζεις μια αποθήκη με άχρηστα πράγματα που θα έρθει καιρός κάποιος παλιατζής να τα παραλάβει για να τα πάει στη χωματερή.
    Μια ώρα και πενηντα πέντε λεπτά στη δουλειά δεν έχω κάνει τίποτα απο αυτά που έχω πει κι ούτε θα κάνω,θα μείνω μικρός, πολύ μικρός, μικρότερος κι απο σένα κι απο σένα κι απο σένα, γιατί δεν φτάσανε ουτε τα ποιηματα, ουτε το αίμα, ουτε ο θάνατος για να κινηθεί κάτι σε αυτο το τόπο, σε αυτο το πλανήτη, θα κάτσω να μετρήσω πως είμαι δυο ώρες στη δουλειά απο το πρωι κι έχουν μείνει άλλες εφτα με οτκώ για να πάω σπίτι, να βγάλω τα παπούτσια μου, να μουδιάσω το κεφάλι μου για να ξυπνήσω και αύριο πάλι, να έρθω στη δουλειά σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να μην πεθαίνει κόσμος στα νοσοκομεία, στο δρόμο, στα χαρτοκουτα, στο πεζοδρόμιο και σ εκεινο το μέσα μου που δεν ξέρω αν έχει πεθάνει ακόμα.
    Δυο ώρες στη δουλειά και δεν έχει τίποτα νόημα.


    By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
    Last edited by HarleyQuinn; 27-04-2023 at 23:00.

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Posts
    152
    πραγματικά μέσα από τη μικροαστική-προλεταριακή ζωή μας βγαλμένα τα αποσπάσματα από τις δύο αναρτήσεις σου ΧάρλειΚούιν(βοντκούλα), με γλώσσα αληθινή, της ζωής μας, εμάς των πληβείων. Αυτό που εκτιμώ πρώτα και πάνω από όλα

Page 1 of 5 123 ... LastLast

Similar Threads

  1. το πενθος μεσα απο μια αλλη <<οπτικη >> γωνια
    By orestiss in forum Απώλεια, Πένθος
    Replies: 0
    Last Post: 11-11-2015, 16:55
  2. η γωνιά μου
    By 40sekrisi in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 30
    Last Post: 14-09-2012, 12:14
  3. ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ-ΑΛΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
    By Nantina in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 1
    Last Post: 05-11-2011, 15:24
  4. Replies: 1
    Last Post: 21-01-2008, 16:19

Tags for this Thread

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •