Ενα γραπτο αλμπουμ

[KleinosBrekias]

Στο γυμνασιο εμφανιστηκε η απειθεια μου απεναντι στην εξουσια . Ημουν κατοχος μιας διολου ευκαταφρονητης γνωσης της παγκοσμιας γεωγραφιας , παραλληλα αρχισα να διαβαζω αστυνομικα μυθιστορηματα . Αρχισα να ξενυχταω ωσπου να τα τελειωσω . Στη ταξη ημουν ο γελωτοποιος . Πνευματωδεις ατακες παραλληλα με τη ροη του μαθηματος επι καθημερινης βασης . Ετσι εισηλθα και στην ατζεντα του γυμνασιαρχη . Δεν με ελκυε το περιοχομενο των σχολικων βιβλιων και μου ηταν βαρος να τα κουβαλω . Στο σπιτι η κατασταση θυμιζε τον Πολεμο στη Γιουγκοσλαβια . Το βραδυ βομβαρδισμοι , τη μερα δουλεια . Ειχα αναπτυξει κοινωνικο φρονημα σκεπτομενος οτι καποιος συνομιληκος μου 500 χλμ βορεια αυριο δε θα ξαναπαει σχολειο . Η αποτοξινωση μου ηταν η δημιουργια χαχανητων .
Ημουν εγκλωβισμενος αναμεσα σε μια κατασταση . Ενιωθα ξεχωριστος και ταυτοχρονα σκουπιδι της κοινωνιας . Αυτο κρατηστε το . Τελειωσα το γυμνασιο με τα χιλια ζορια και η λαμπρη 3ετη καριερα μου ηταν γραμμενη στο ποινολογιο γεμιζοντας τις σελιδες του .
Ηλπιζα οτι οι καθηγητες στο λυκειο θα ηταν εξοικοιωμενοι με την εικονα ενος τρελου στα ποδια τους . Αμ δε σφαξανε ! Αυτοι ειχαν ανοχη , οσο διαρκει το τσιμπημα ενος κουνουπιου . Η αναγκη να κανω τους συμμαθητες μου να γελανε μεγαλωνε , οπως μεγαλωνει ενα αγγουρι . Καποια στιγμη ανεφερα στους γονεις μου να με βαλουν σε ειδικο σχολειο , Ο μπαμπας μου κατι γαβγισε και ηθελα να τρεξω να αγορασω ενα σκυλο . Ψαχνωντας μια διεξοδο , απο τα γαβισματα και τα ποινολογια , εγκατασταθηκα μονιμα μετα στο σχολειο σε ενα συνδεσμο φιλαθλων . Εγινε η παρα φυση οικογενεια μου . Αλλωστε δεν ειχαμε κατι κοινο . Τοτε ηρθα για πρωτη φορα σε επαφη με το θανατο . Την Δευτερα επαιζα ταβλι μαζι με τον Γιαννη , την Πεμπτη ειχε φυγει απο υπερβολικη δοση . Σκεφτηκα να δοκιμασω να κανω χρηση αλλα δεν ημουν τοσο πολυ απελπισμενος . Αρχισα τη αφαιρεση χρηματων απο την τσεπη του πατερα μου για να βαρυνω τη δικια μου . Ημουν σε τρια περιβαλλοντα που μου δημιουργουσαν το ιδιο συναισθημα , στεναχωρια . Καποια μερα πληροφορηθηκα ο,τι ημουν υποψηφιος προς αποχωρηση απο το λυκειο . Τριχες κατσαρες ! Η κατα συρροη και κατ εξακολουθηση αναστατωση που δημιουργουσα στη ταξη , ηταν η στιγμη που ενιωθα ζωντανος σε ενα τετριμμενο κοσμο . Η προταση μομφης δε περασε εντελει και προστεθηκε ακομη μια ειδικοτητα στο μεταπτυχιακο μου . Αυτη του παρια . Δεν ημουν ιδιαιτερα δημοφιλης αλλα ειχα εξαιρετικο αρι στερο ποδι αλλα στην προετοιμασια μονιμως πετουσα χαρταετο . Ημουν αριστος εκτελεστης πεναλντι αλλα τα υπολοιπα 90 λεπτα ειχα το συνδρομο της αναμονης για πεναλντι . Και ετσι ο παγκος εγινε η πατριδα μου . Καπου στη δευτερα λυκειου απεκτησα μια λοξα με τους αριθμους . Με αρεσαν πολυ οι πολλαπλασιασμοι και οι τετραγωνικες ριζες . Οταν οι βαθμοι μου περναν τη κατιουσα , ηξερα τη τετατραγωνικη ριζα μεχρι το 1.000.000 με δεκαδικα ψηφια μετα την υποδιαστολη . Ο καθηγητης των μαθηματικων ειχε σοβαρες αμφιβολιες , αλλα καμια οταν με καλεσε ξανα τον Σεπτεμβριο . Απαντησα στη προσκληση αρνητικα . Και ετσι εμεινα στη ταξη . Προστεθηκε αλλος ενας χρονος . Ο πατερας μου ηταν εξω φρενων και εγω πιστευα οτι θα ημουν εξω απο το σπιτι . Εκεινο το διαστημα απεκτησα ενα φιλο και ανεπτυξα αισθηματα για μια κοπελα . Γιναμε αχωριστοι με τον Αδαμ , αλλα με τη Ευα δε βρηκα το μηλο . Εκτος απο τη μαθησιακη μου απειθαρχια καταλαβα οτι η φυση μου ηταν ευνουχισμενη απεναντι στο γυναικειο φυλο . Ημουν σα κασετοφωνο σε μονιμο pause . Καποιος μαλακας ειχε τραβηξει τη μπριζα . Ημουνα κοινως κοτα . Περιμενοντας τη 5ημερη εκδρομη , εβαλα υπηψηφιοτητα για το 15μελες . Απο τη πρωτη συνεδριαση καταλαβα οτι δε μοιραζαν τσαμπα τυροπιτες . Ελεγα ενα σωρο αρλουμπες και ακαταλαβιστικες ανοησιες γελωντας μονος μου . Ως αποτελεσμα στη καταληψη γυρνουσα αλλοφρων αιτουμενος ασυλο γιατι ημουν σεισμοπληκτος . Χρηματα για να συμμετεχω στη 5ημερη δεν βρεθηκαν παρα το κυνηγι σε ολο το σκυλολοι . Ηταν η πρωτη φορα που κατι εσπασε μεσα μου . Αλλα δεν ηξερα τι ακριβως . Και ετσι η ερωτικη εξομολογηση αργησε και το καραβι εφυγε . Πανελλαδικες δεν εδωσα τελικα και η αποφοιτηση μετατεθηκε μετα το καλοκαιρι . Ο λυκειαρχης αισθανηκε ανακουφισμενος που αποφοιτησε ο εχθρος των γραμματων .
Με την Ευα , χωρισαν οι δρομοι μας , αυτη σε σχολη , εγω ντελιβερας . Η μνημη μου με βοηθησε αρκετα , ωστε να ανταποκριθω στη πρωτη ουσιαστικα εργασιακη μου δραστηριοτητα . Αλλα παλι ημουν απειθαρχος . Στους 15 μηνες που εργαστηκα καθισμενος σε μια σελα , αλλαξα 3 αφεντικα , γνωρισα τον εργασιακο μεσαιωνα περασα πολλους κοκκινους σηματοδοτες , εφαγα πολυ βρισιδι , εβλεπα διπλη κατευθυνση τον μονοδρομο και εμαθα ολη την Ανατολικη Θεσσαλονικη . Δεν ηθελα να παω στρατο , αλλα οταν παρουσιαστηκα για τους επομενους 18 μηνες θα το ριχνα στη τρελα . Ειχα κατοχυρωμενο πτυχιο αλλωστε . Δεν κρεμασα κανενα συνεφεδρο μου , αλλα ηταν ζωτικης σημασιας η πληρης απειθαρχια . Πηρα μερος σε μια βολη πυροβολικου , δεν χρειαζομουν κομπιουτερακι για τις πραξεις και η ολη εμπειρια ηταν μαγευτικη . Ο διοικητης μου , καλη του ωρα οπου και αν βρισκεται , με εμπιστευθηκε . Και δεν απογοητευθηκε . Με εβλεπε , θαρρω , σαν ενα πληγωμενο κουταβακι που δεν χρειαζοταν να του μαθει νεα κολπα . Οταν μετατεθηκα σε μια ακριτικη μοναδα , τιποτα δεν ηταν το ιδιο μετα . Εχασα το κινητο μου και οι γονεις δε καταφεραν να με πληροφορησουν για την απωλεια της γιαγιας μου . Ενα πρωι αφοτου συμπληρωσα 12 μηνες θητεισς , ακουσα κατι ψιθυρους γυρω απο το ονομα μου . Δεν εδωσα σημασια . Ομως το μεσημερι , σκαει η βομβα . Με υποπτευονται για διακινηση ναρκωτικων . Δεν ξερω εως και τα σημερα ποιος ανεφερε το ονομα μου . Τρελαθηκα με την ευκολοπιστια τους . Για δυο μερες ζουσα ενα εφιαλτη . Εδινα ζαλισμενες απαντησεις .Σκεφτομουν οτι τελειωσε η ζωη μου και οτι θα σαπισω στη φυλακη . Την τριτη μερα τηλεφωνησα στο πατερα μου και μου υποσχεθηκε οτι θα ερθει με στρατιωτικο δικηγορο . Ουτε ο πατερας μου με πιστεψε . Το βραδυ περασα τη νυχτα μου με το οπλο μου ανα χειρας , χωρις σφαιρες , σκεφτομουν την αδικη κατασταση που υπηρχε στη ζωη μου . Στον ορυμαγδο της καταστροφολογιας μου ηρθε μια αναλαμπη και αρχισα να κλαιω . Αποδειξεις . Εφυγα μες στο σκοταδι και κυνηγησα τη αθωοτητα μου . Τους εγινα στενος κορσες , που με ειδατε , με ποιον με ειδατε , τι ωρα εγινε η συναλλαγη , τι κρατουσα στο χερι και ποιον ειχα συνεργο . Εφορμησα στο γραφειο του διοικητη και οταν τον αντικρυσα ειδα στα ματια του πραγματικο φοβο . Τρομαξα και εφυγα αρον αρον . Καποιοι φανταροι της μοναδος ενεπλακησαν σε ενα μοιραιο τροχαιο δυστυχημα . Ενιωσα υπευθυνος και για το δυστυχημα . Βρισκομουν σε ενα ξενο σωμα , μουδιασμενος και παραδομενος . Πιστευα οτι η θεση μου ηταν σε εκεινο το αυτοκινητο . Επισκεφθηκα το γιατρο της μοναδας . Με παρεπεμψε στο ψυχιατρικο τμημα του στρατιωτικου νοσοκομειου . Δεν θυμαμαι τη συνεβη στο γραφειο του , ουτε το ονομα του . Ο σκληρος δισκος ειχε γρατζουνιστει . Λιγες μερες μετα με ορισαν επιλοχια πυροβολαρχιας διοικησεως . Αυτο ηταν το ευχαριστω του . Με σακατεψαν πρωτα και μετα μου δωσαν κυρος . Λες και δε με στιγματισαν ποτε . Το προγραμμα υπηρεσιων το παιζα στα δαχτυλα . Επιανα εναν εναν τους συνοπλιτες και τους ελεγα ποτε θελαν αδεια και για ποσο διαστημα . Για δυο μηνες οι παντες ηταν ευχαριστημενοι με τις υπηρεσιες και τις αδειες τους . Ακομη και ο λογαχος δεν εξεφραζε παραπονα για τη προσεγγιση και το σκεπτικο μου . Αρχιζα να νιωθω μια ευχαριστηση ξανα μιας και δεν με επρηζε κανεις . Αλλα το τελειωτικο χτυπημα δεν ειχε ερθει ακομη .

[KleinosBrekias]

Δεν θα γραψω παρακατω .
Ποτε δεν ημουν ομαδικος παικτης στη δουλεια . Ουτε ημουν η ψυχη της παρεας .
30 χρονια κυνηγαω λυσσασμενα τους ανθρωπους . Και δεν τους προφταινω .
Δεν τους καταλαβαινω .
Τωρα , μονος , πλεον νιωθω οτι μια ζωη τρομαζα τους ανθρωπους . Γιατι εδινα ολο μου το ειναι σε οτι καταπιανομουν και με οποιον συνοδειπορευα . Διαβαζω τους ανθρωπους , παρατηρωντας τους . Αυτη η ματια ειναι επεμβατικη μερικες φορες . Δεν θελει καποιος να κοιταξεις μεσα του . Οταν εξιστορω τα νεα μου στο περιγυρο μου , κανουν λες και τους εμποτιζω με δυστυχια , σαν να εχω μια ενεση μονιμως στα χερια μου με αντιδοτο της ευτυχιας . Με ρωτανε πως ειμαι και εγω απλα τους απαντω την ερωτηση που μου θεσανε . Δεν τους ζητω να ερθουν στη θεση μου , απλα συμπεραινουν οτι ειμαι αδιορθωτος . Και ειναι συγκαταβατικοι μαζι μου . Ασχημο πραγμα η μοναξια , αλλα οδυνηροτερο οταν συνειδητοποιεις τη κενοτητα του αλλου .
Οταν δε θες επαφες με καποιον που εκφραζει ενα συναισθημα , δεν το κανεις γιατι δεν θα το βρεις ποτε μπροστα σου αυτο το συναισθημα, ο δρομος της απωλειας ειναι αναποφευκτος , ουτε γιατι χαιρεσαι μνησικακα με τη δυστυχια του , αλλα γιατι σε τρομαζει η απλοτητα του ευρεου φασματος συναισθηματων και σκεψεων που ξεχυλιζουν κατα την αφηγηση του . Σε τρομοκρατει που σου ανοιγεται σε μια καφετερια , στο πεζοδρομιο , στο διαδικτυο . Εχεις απεναντι σου εναν ανθρωπο που δεν φοβαται να εκτεθει . Και φοβασαι να παρασυρθεις και απομακρυνεσαι απο τη ζωη του , μηδενιζοντας τη αφηγηση των συναισθηματων του . Ειναι η αμυνα σου κοντρα σε μια ανθρωπινη στιγμη . Η προστασια σου απεναντι στη φυση των συναισθηματων .

[Ανεμονη]

Γεια σου KleinosBrekias, νομίζω κατά την διαδικασία δημιουργίας μιας οποιασδήποτε σχέσης η αμοιβαία ανταλλαγή εμπειριών και συναισθημάτων είναι απαραίτητη, Φαντασου ότι για τους περισσότερους "φοβισμένους" ανθρώπους η σχέσεις είναι σαν μια Σκάλα που την ανέβετε παρέα σκαλί σκαλί μέχρι να φτάσετε στο τέλος και να απολαύσετε τούς καρπούς της φιλίας σας, είναι πιο ασφαλές έτσι, όταν λοιπόν εκθέτεις με τόσο θάρρος τα αισθήματα σου πηδάς κατευθείαν στο τελευταίο σκαλοπάτι, μπορεί και να είσαι ήδη επάνω και να τους ζητάς να ανέβουν με κίνδυνο να γκρεμοτσακιστουν, δε τους κρατάς το χέρι να πάτε παρέα, τρέχεις, αυτό γεννά δυσπιστία.. τουλάχιστον για μένα... Από αυτά που διάβασα όμως Έχω την αίσθηση ότι προσπάθησες- προσπαθείς να αλλάξεις τους όρους του παιχνιδιού από λάθος θέση ,έτσι καταλήγεις στο πάγκο ενός έχεις τα προσόντα του αρχηγού. Γιατί επιμένεις να παριστάνεις με τόση περηφάνεια το σκουπίδι της κοινωνίας;τι σε γοητεύει σε αυτό; Είναι μία πράξη αντίστασης για σένα; Πολυ σωστά κατ εμέ περιφρονείς τούτη τη κατάντια όμως μπορείς και να αναμορφώσεις...

[KleinosBrekias]

Ειμαι αντισυμβατικος . Δεν εχω καλουπια .Δεν δινω μορφη στη σκεψη μου . Η σκεψη μου παρασερνεται οπως ενα σκουπιδι στο δρομο απο τον αερα . Χανει υψος , το κερδιζει παλι ξανα και ξανα . Δεν ξερω ποτε τελειωνει .Οταν πεφτει στο εδαφος , περαστικοι το τσαλαπατανε .
Οι θεωρειες μου προυποθετουν πληθυντικο , ειδαλλως ειναι ανεφαρμοστες . Εχουν κατι κοινο και απλο δεδομενων των συνθηκων . Τις μοιραζομαι . Τις απορριπτουν . Τις εφαρμοζουν χωρις εμενα και ειναι ευχαριστημενοι . Λυθηκε το θεμα . Το δικο τους . Ολα καλα . Χαπι εντ .
Εχασα τους γονεις μου . Δεν θελω να το μοιραστω με ξενους οποτε δε παιρνω αμπαριζα τους δρομους . Υπαρχουν ανθρωποι στη ζωη μου . Θελω στηριξη ισως και να την απαιτω . Περιμενω τηλεφωνο , μνμ . Τιποτα . Τηλεφωνω , στελνω μνμ . Κατι αλλα δεν . Τους συνανταω τυχαια στο δρομο ή στη καφετερια . Σε εχω στο μυαλο μου , λενε . Εμενα και αλλους χιλιους τους απανταω . Και συμπληρωνω οσους εχεις στο μυαλο σου δεν τους τηλεφωνας ποτε ? Γινομαι κακος . Εγω πενθω , αυτοι θελουν χρονο .

Ο θυμοσοφος λαος καποτε ειπε :
Εκει που εισαι , ημουνα , και εκει που ειμαι θα ρθεις .

[Remedy]

δεν εχω καταλαβει ποιο ακριβως ειναι το προβλημα, αλλα γραφεις πολυ ωραια.

[Ανεμονη]

Υπάρχει μήπως η πιθανότητα να νομίζουν πως εσύ θέλεις χρόνο; Έχασες τίς ρίζες σού, μπορεί να θέλουν να σε αφήσουν στην ησυχία σού. Εγώ θα θελα να ακούσω περισσότερα πράγματα για το πώς και το πότε, αν δηλαδή έχει κάποια σημασία και για εσένα; Η στήριξη που χρειάζεσαι έχει κάποια συγκεκριμένη μορφή; Εμενα δεν μου φαίνονται τόσο άσχημα τα καλούπια , σού δίνουν ένα όριο, μπορεί να πνιγείς χωρίς αυτά, μπορείς να σπας και να αλλάζεις καλούπια όσες φορές θες, είναι μόνο ένας προσωρινός περιορισμός για να θωρακίσεις τον εαυτό σου.

[Ανεμονη]

Remedy όντως γράφει πολύ όμορφα μερικές φορές οι συμβολισμοί σου εμπνέουν, έχουν δύναμη, όπως η ποίηση.. Ίσως μπορείς να το εκμεταλλευτείς αυτό.

[Valeria kat]

Πράγματι γράφετε και οι δύο εξαιρετικά. Ανεμονη!!! Έχεις πολύ δίκιο τοποθέτησε εξαιρετικά ! Και οι δικοί σου συμβολισμοί εμπνέουν !

[KleinosBrekias]

Καλησπερα απο το χωριο της διαφραγματοκηλης .

Κυριες μου , δεν ειναι σωστο να υπεραναλυω αποφασεις αλλων . Ειναι αδικο για αυτους . Εγω βασανιζω τη σκεψη μου . Οταν τη γραφω καταλαβαινουν οτι δεν ειμαι ετοιμος . Σεβομαι την αποφαση τους αλλα δε στεκω ωρες ωρες καλα στα μυαλα μου . Τα αποβλητα του μυαλου μου ισως τα ριχνω στα μουτρα τους . Εχουν δικιο οπως το σκεφτομαι .

[KleinosBrekias]

Ανεμονη , εχασα τη ψυχικη μου ηρεμια και την συναισθηματικη μου διαυγεια . Αν παω στην αστυνομια και δηλωσω την απωλεια τους , θα χασω επισης και το χιουμορ μου .

[Ανεμονη]

"Οι συγγραφείς είναι απελπισμένοι άνθρωποι,και όταν πάψουν να είναι απελπισμένοι πάρουν να είναι συγγραφείς".... είμαι σίγουρη ότι τον λατρεύεις Μπουκόφσκι,αλλά επειδή από φόρουμ το πάμε σε φόρουμ φιλοσοφίας σταματώ εδώ.Καλο απόγευμα

[KleinosBrekias]

Κανεις μας δεν ειναι καλος τεχνιτης . Οι αλληλεπιδρασεις μας μορφοποιουν τα καλουπια . Αλλοτε ειναι πλαστελινη , αλλοτε σιδερο , αλλοτε χρυσος . Βρισκονται σε μια διαδικασια συνδημιουργιας και επαναδημιουργιας . Στο προσωπικο μας εργαστηριο ή χυτηριο αν εκτελεσουμε καθε βημα μονοι μας , το αποτελεσμα σχεδον ποτε δεν θα ειναι ευχαριστο . Λειπουν καποια στοιχεια . Αυτο που καθε φορα εμεις το στραπατσαρουμε . Δεν μας θελγει πλεον το τσαπατσαρισμα , αλλα μας ελκυει περισσοτερο η συνθηκη που προκυπτει απο την επαναλαμβανομενη ανεπαρκεια . Γενεση της ανασφαλειας . Βγαινουμε , για πρωτη φορα απο την ανασφαλεια που προεκυψε στο ασφαλεστερο μερος μας . Γινεται αυτοσκοπος η αναζητηση και η θεαση του τελειου καλουπιου . Υπαρχει ενα προβλημα ομως . Δεν μεταφερεται το εργαστηρι . .

[KleinosBrekias]

Τωρα , οσο αναφορα τη ριζα του κακου , ειναι η προσωπικη μου ερευνα που διεξαγω αυτο το διαστημα βρισκεται εν εξελιξει . Δεν ειναι ετοιμη .

[KleinosBrekias]

Καλησπερα σε ολους .

30 Σεπτεμβριου 2010 ηταν η τελευταια μερα σε δουλεια . Η επομενη πρωτη μερα σε δουλεια ηταν 19 Απριλιου 2021 .
10 χρονια , 6 μηνες και 19 μερες .
3.856 μερες ανεργος .

Το 2012 εχασα τη μητερα μου και τον κολλητο μου .
Το 2021 εχασα τον πατερα μου .
Εχω να ακουσω τη φωνη του αδερφου μου κοντα 7 μηνες . Δικο μου σφαλμα .

Ολους τους νιωθω ξενους . Ισως αδικησα τον εαυτο μου . Μπορει να εχω καποια αστοχια υλικου . Δεν ενδιαφερουν παντα κανεναν αυτα που εχω να πω . Ισως να αλλαξα προς το χειροτερο συνειδητα .

Αλλα δε μου λειπει τιποτα μπροστα σε ενα υποσιτισμενο παιδακι 10 χρονων , 6 μηνων και 19 ημερων της υποσαχαριας Αφρικης . Παντα αναρωτιομουν ποσες απο τις 3.856 μερες ζωης του το στομαχι του ηταν αδειο . Αυτο το παιδακι που πιθανοτατα δεν θα συναντησω ποτε , ειναι ο καλυτερος φιλος μου . Και στις δυσκολες ωρες που η σκεψη μου πεταει , τον καμαρωνω απο ψηλα .

Η σκεψη δεν ειναι τρελη , γιατι το παιδακι υπαρχει . Οσο αυτο υπομενει την αδικια του κοσμου , θα ημουν τρελος αν απαρνιομουν την υπαρξη του .

[Ανεμονη]

Αλλα δε μου λειπει τιποτα μπροστα σε ενα υποσιτισμενο παιδακι 10 χρονων , 6 μηνων και 19 ημερων της υποσαχαριας Αφρικης . Παντα αναρωτιομουν ποσες απο τις 3.856 μερες ζωης του το στομαχι του ηταν αδειο . Αυτο το παιδακι που πιθανοτατα δεν θα συναντησω ποτε , ειναι ο καλυτερος φιλος μου . Και στις δυσκολες ωρες που η σκεψη μου πεταει , τον καμαρωνω απο ψηλα .
Εμένα πάλι αυτή η σκέψη με κάνει να θλίβομαι βαθειά , ντρέπομαι που ανήκω στο ανθρώπινο είδος, δεν αντέχω να γνωρίζω οτι υπάρχει τόσος πόνος, και αναρωτιέμαι είναι υπερβολικά τα συναισθήματά μου ή ανθρώπινα?