Έχεις δίκιο, έτσι είναι. Εγώ σίγουρα διαλέγω μια ψυχική ισορροπία, προτιμώ να είμαι σε αγωγή απλά δεν ξέρω γιατί ακριβώς αλλά δεν ακολουθώ πιστά ο,τι μου είπε ο γιατρός αλλά προσπαθώ να βρω το δικό μου τρόπο με την αγωγή. Η ανηδονια είναι όντως παρενέργεια, σε κάποια αντικαταθλιπτικά περισσότερο από άλλα (αυτό το φλατ συναίσθημα που έλεγα) αλλά έχει να κάνει και με τη ζωή που κάνει ο καθένας μας. Είναι λίγο μηχανιστική η ζωή μου από πάντα, δεν άφηνα χώρο για ρίσκο, ανεμελιά κλπ και κάπως έτσι καταλήγεις να μην αναγνωρίζεις ούτε ποιες είναι οι επιθυμίες σου ούτε τα συναισθήματα σου. Ευτυχώς που έκανα ψυχοθεραπεία και κατάλαβα λίγα πράγματα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορώ να αλλάξω πολλά αλλά προσπαθώ. Ίσως όχι όμως όσο χρειάζεται. Το φάρμακο σε καθησυχάζει δυστυχώς και δεν έχεις πια την κάψα να πιέσεις τον εαυτό σου. Τέλος πάντων, είναι αγώνας η ζωή. Η τηλεόραση, το σινεμά, η τεχνολογία, το ίντερνετ έχουν δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση ότι όλα είναι διαθέσιμα γρήγορα, εύκολα κλπ. Εκεί στην πραγματική ζωή βρίσκονται οι λύσεις και τα αδιέξοδα. Τα φάρμακα είναι υποβοηθητικά. Εγώ από μικρός κλειστηκα στον εαυτό μου και συνεχίζω.