δεν μπορω να ξεπερασω τους γονεις μου

[weird]

Originally posted by researcher
επισης πιστευω πως τα παραπονα στους φιλους μας η στο συντροφο μας οταν αισθανομαστε πως δεν μας φροντιζουν επαρκως

προερχονται και απευθυνονται κατα το ογδοντα τοις εκατο στις πρωταρχικες μας γονεικες σχεσεις....

μην πω και παραπανω!

Όποιος δεν έχει κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς με τις πρωταρχικές του σχέσεις, ενηλικιωνόμενος ουσιαστικά,
θα προβάλλει αναπόφευκτά και στις φιλικές μα κυρίως στις ερωτικές του σχέσεις, τα πρόσωπα των γονιών του.

Ξέρεις πόσες φορές οι φίλοι και οι εραστές μου ήρθαν αντιμέτωποι με το παιδικό μου παράπονο \"δεν μ αγαπάς\", με την πίκρα και τον θυμό μου απο την απώλεια?

Πολλές...

[researcher]

αααααχ.....


εντωμεταξυ ολα αυτα επεκτεινονται και στο περιβαλλον μου


συναισθημτικα

ολους τους βλεπω μεγαλυτερους ικανοτερους εξυπνοτερους...


προς το παρον εφαρμοζω το μια συναναστροφη θα με πεισει...για το ισοτιμο η το αντιθετο...και το προσπαθω γενναια...


αλλα η μοναξια


αυτο που αναβλυζει ειναι πως οι αλλοι ναι...εσυ researcher οχι


και παλι απο την αρχη....

[weird]

Originally posted by researcher
αααααχ.....


εντωμεταξυ ολα αυτα επεκτεινονται και στο περιβαλλον μου


συναισθημτικα

ολους τους βλεπω μεγαλυτερους ικανοτερους εξυπνοτερους...


προς το παρον εφαρμοζω το μια συναναστροφη θα με πεισει...για το ισοτιμο η το αντιθετο...και το προσπαθω γενναια...


αλλα η μοναξια


αυτο που αναβλυζει ειναι πως οι αλλοι ναι...εσυ researcher οχι


και παλι απο την αρχη....

Καλό μου,
φαντάσου οτι έχεις μάθει, σε σχέση με τους άλλους, στα ματια της ψυχούλας σου να φοράς ανελλειπώς φακούς μεγεθυντικούς.

Θα πρέπει να βρεις σιγά σιγά την νέα σου όραση.

Τα ξέρω τα έχω περάσει.
Και ξεπεράσει.

Ολη η βάση της εντονότατης κοινωνικής φοβίας μου, του φόβου της απόρριψης, της ανασφάλειας, της εμμονης σύγκρισής μου με τον άλλο, της καταναγκαστικής μου απομόνωσης μέσα στον μικρόκοσμό μου, του τείχους που ύψωνα άθελά μου απέναντι σε μένα και τον άλλο, της αίσθησης που είχα οτι είμαι απο άλλο ανέκδοτο κι απο άλλο γαλαξία μη σου πω \"ξένη\", όλα αυτά τα έχω περάσει βήμα βήμα.


Κι όλα είχαν την ρίζα τους εκεί.

Στο παρελθόν
Τα βιώματα
Τους γονείς.

Στα παιδικά μου ξεθωριασμένα συναισθήματα
και στην παιδική ματιά μου.

Δες το ποίημα που έγραψα χτες το χαραμα.

Εχει να κάνει με τον δρόμο που ακόμα διανύω αν και είμαι προς το τέλος.

Θα το βάλω στο σκέψεις εν ώρα κρίσης ;)

[researcher]

το ειδα στο σκεψεις εν ωρα κρισης...


πολυ ομορφο και πολυ βαθυ


ειναι μερος απο τον δικο μου κοσμο


δεν ξερω...


περνω μια περιοδο που οταν τη ζω μονη μου αισθανομαι καπως νωχελικη

οταν συνναντω αλλους αισθανομαι πως εχω προχωρησει....


πολυ διαφορετικη αισθηση


απο την αλλη φοβαμαι τοσο πολυ


μια σκεψη που μου ερχεται

ειναι πως οσο φοβαμαι αποκλειεται να το παιξω αφοβη


το εκανε ο πατερας μου

και μεχρι τωρα μου ανακατεβει τα εντερα το σκηνικο


να ειναι σαν ατρομητος

αλλα να πνιγεται στην παραμικρη δυσκολια

ολη τη ζωη μπουρδες και ατρομητες παπαριες

και μολις απεκτησα λογο να του πω δυο τρια πραγματα...το παιζει λαγουδακι ειμαι μαλακιες λεω....


δεν μπορω να το συγχωρησω

δεν ξερω αν γινομαι κατανοητη

αλλα δεν θελω να το κανω αυτο σε κανενα

μερικες φορες μονο και μονο γι αυτο το λογο προτιμω να μην ειμαι καθολου δυνατη

[anwnimi]

Originally posted by DissolvedGirl
Γλυκούλα μου researcher

Το ξέρω ότι το ξέρεις, αλλα θα στο ξαναπώ: δε χρωστάς τίποτα στους γονείς σου. Αν αισθάνεσαι πως τους είσαι υπόχρεη για κάτι, να λες στον εαυτό σου ότι τους χρωστάς να ζήσεις μια ζωή που θα σε κάνει ευτυχισμένη, με τους δικούς σου ορους, τα δικά σου στάνταρ και τις δικες σου επιλογές. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να θαυμάζεις η να απεχθάνεσαι ώρες ώρες τους γονείς σου, αρκεί να θυμάσαι πως δεν οφείλεις ούτε να μιμηθείς το παράδειγμα τους κατά γράμμα αν δεν σου αρέσει, μονο και μονο επειδή εφαρμόστηκε επιτυχώς στη δικη τους ζωή, ούτε και να απορρίψεις αντιδράσεις και συμπεριφορές που ταιριάζουν στον χαρακτήρα σου, μονο και μονο επειδή δεν ήταν επιλογή των γονιών σου. Επίσης, και προσωπικά μου πήρε αρκετό καιρό να το αποδεχτώ αυτό, δεν υπάρχει κανένας άγραφος κανόνας που να μας επιβάλει να είμαστε ταιριαστοί με τους ανθρώπους που μας γέννησαν. Όσο και αν μια ευχάριστη, συμπνεουσα σχέση είναι το ιδανικό, μερικές φορες, αν οι συμμετέχοντες είναι ασύμβατοι χαρακτήρες με αντικρουόμενες απόψεις, είναι καλύτερα να αποδεχτούν την διαφορετικότητα τους και να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν, andi να προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλο πως έχουν άδικο. Δεν είναι θέμα “καλού” η “κακού”, δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις, μονο προσωπικές επιλογές που διασφαλίζουν την ψυχική μας ισορροπία. Αν αυτό είναι μια στενή, υποστηρικτική σχέση με τους γονείς μας, είμαστε τυχεροί. Αν είναι αποχη και ζεστες αλλα τυπικές σχέσεις, δεν χάθηκε και ο κόσμος.

Και αφού τα είπα όλα αυτά, ξέρεις τι πιστεύω εν τέλη; Πως δεν μπορούμε ποτε να ξεπεράσουμε τους γονείς μας ψυχολογικά, και αντί να αγχωνόμαστε ώστε να μην τους απογοητεύσουμε, αντί να σπαταλάμε την ενέργεια μας με άστοχες συγκρίσεις και προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τα βήματα τους (είτε ηθικά, είτε σε θέματα συμπεριφοράς, είτε σε οποιοδήποτε επίπεδο) ίσως θα πρέπει να αποδεχτούμε πως το γονεϊκό τους καθήκον τελειωσε πια, και πλέον είναι συνοδοιπόροι στη ζωή μας και όχι καθοδηγητές. Ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να τους αφαιρέσουμε το σκήπτρο που τους έχουμε δώσει και να τους κατεβάσουμε από το θρόνο του αδιαμφισβήτητου παραδείγματος προς μίμηση, να τους δώσουμε μια πιο γήινη, ανθρώπινη διάσταση. Πιστεύω πως θα σου έκανε καλο να διαιρέσεις σε κατηγοριες τη σχέση σου με τους γονείς σου, καθώς και τα στοιχεια που σε ελκύουν και σε απωθούν σε αυτούς και -όσο σκληρό η δύσκολο και αν είναι- να αγνοήσεις το συναισθηματικό δέσιμο, να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις πως και η μητέρα σου είναι εν τέλη ένας ακόμα άνθρωπος στο περιβάλλον σου, και να την “κρίνεις” όπως θα έκανες με οποιονδήποτε άλλο στη θέση της. Ξέρω πως ακούγεται κάπως άκαρδο, αλλα δεν είναι μια διαδικασία που θα κρατήσει για πάντα, μονο μέχρι να ξεκαθαρίσεις με τον εαυτό σου τι σχέση θέλεις ΕΣΥ να έχεις π.x. με τη μητέρα σου, με ποια πλευρά της διαφωνείς και αντιλαμβάνεσαι τη διαφορετικότητα σας, να διαλέξεις ποια κομμάτια της ταιριάζουν στη ζωή και την προσωπικότητα ΣΟΥ και θα κάνουν καλο σε ΕΣΕΝΑ αλλα να επιλέξεις τον δικό σου τρόπο να τα εφαρμόσεις στη ζωή σου, και τελικώς ΕΣΥ να αποφασίσεις το βαθμό στον οποιο θα της επιτρέψεις να σε επηρεάζει.

Είναι σαν μια εσωτερική σχολη ζωγραφικής. Μπορεί ο δάσκαλος και δημιουργός ενός πινακα να είναι διακεκριμένος σε μεγάλη κλίμακα, μπορεί να είναι απλά “ο ζωγράφος της γειτονιάς”, όμως για καλο η κακό είναι ο επικεφαλής της σχολης και, για αυτούς που μαθητεύουν διπλα του, αποτελεί την αφετηρία κάθε σύγκρισης. Το λάθος όμως των μαθητευομενων ζωγράφων είναι πως νομίζουν ότι επειδή φοιτούν στη σχολη στην αρχή της καριέρας τους, οφείλουν να την παρακολουθούν για πάντα, και ακόμη και όταν αποφοιτήσουν, ότι έχουν να επιλέξουν μεταξύ 2 μοναχα μονοπατιών: η θα θαυμάζουν την τεχνική, τις χρωματικές επιλογές και την εν γένη νοοτροπία του μέντορα τους και θα προσπαθούν να την αναπαραγάγουν, ακόμα και μένοντας στη σχολη ώστε να έχουν συνεχή επαφή με τον πινακα και τον ζωγράφο, η θα την απορρίψουν εντελώς, θα δεχτούν μονο τα βασικά της ζωγραφικής και θα κινήσουν να δημιουργήσουν το ολοδικό τους στυλ, απαξιώνοντας τα όσα διδάχτηκαν από τη σχολη και τον ζωγράφο…

Kαι εγώ ερωτώ, γιατί μονο ασπρόμαυρες οι επιλογές; Απαιτεί περισσότερη δουλειά, χρόνο και ενέργεια από τη πλευρά του μαθητή, αλλα για εμενα οφείλει να παρατηρήσει το έργο του δασκαλου του, να διάλεξη ποίες τεχνικές του αρέσουν και θα μπορούσε να τις μιμηθεί στη δικη του κλίμακα, να ξεχωρίσει ποίες θεματικές επιλογές τον ξενίζουν και δεν ταιριάζουν με την αίσθηση που θέλει ο ίδιος να εκφράζεται μέσα από τη ζωγραφική του, να εντοπίσει τις οποιες αδυναμίες του να φτάσει το επίπεδο του δασκαλου σε κάποιες πτυχές, αλλα και τα στοιχεια στα οποια τον ξεπερνά η τον υπερσκιάζει , και μετά να σηκώσει το κεφάλι στον κόσμο και να βρει κάτι που να εμπνέει τον ίδιο, ώστε να εφαρμόσει όλα τα προηγούμενα πάνω στο δικό του δημιούργημα. Και μετά την πρώτη νοσταλγια της προστατευτικής η καθοδηγητικής του πορείας υπό τη φτερούγα του ζωγράφου, αφού πελαγώσει λίγο με τη ζωή εκτος σχολης, με πείσμα και θέληση για ζωή να αρχίσει τη δικη του σταδιοδρομία, και να δημιουργήσει μια έκθεση που θα εκφράζει τις δικες του επιλογές και ικανοποιεί τον εαυτό του.

Και σε περίπτωση που ο δάσκαλος δεν είναι από τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν κάτι διαφορετικό από το δικό τους παράδειγμα, το εκτιμούν, είναι περήφανοι για το κομμάτι που επηρέασαν και επιβραβεύουν τη πρόοδο και την αλλαγή, αλλα δυσανασχετούν που ο νεαρός ζωγράφος απέκλινε από το παράδειγμα τους και ζηλεύουν και λίγο τις δημιουργίες του, ο μικρός μας ζωγράφος οφείλει να θυμηθεί πως πλέον δεν είναι μαθητής αλλα δημιουργός ο ίδιος, ισότιμος πια η και ανώτερος από τον μέντορα του, και αντί να αισθάνεται τύψεις, να προβάλει και να υπερασπίζεται το προσωπικό του στυλ του με υπερηφάνεια. Που ξέρεις, ίσως κάποια στιγμή να γίνει και δάσκαλος ο ίδιος :)

Dissolved πραγματικά δίνεις πολύ ουσιαστικές σκέψεις μέσα από παραστατικές παρομοιώσεις.
Χαίρομαι να σε διαβάζω!:)

[anwnimi]

Researcher μου να ξέρεις το θέμα του δεν ξεπερνάω τους γονείς μου είναι βαθιά εσωτερικό, όσο κι αν καταφέρει κανείς να πραγματοποιήσει εξωτερικά επιτεύγματα που λογικά είναι ανώτερα των δικών τους.

Για παράδειγμα, θυμάμαι τον μπαμπά μου μια ζωή να μου λέει πόσο μοιάζω στη μαμά μου, ότι είμαι αδύναμη και όχι δυνατή όπως αυτός κτλ κτλ...
Εμένα ο κορυφαίος φόβος ήταν και είναι να μη μοιάσω στη μαμά γιατί αυτό θα έχει και το επακόλουθο της ψυχικής ασθένειας που κουβαλά. Οπότε φαντάζου πόσο εξοργιζόμουν αλλά και ανατρίχιαζα στα λόγια του αυτά.

Και ναι, έχω κάνει επιτεύγματα εξωτερικά που τον ξεπέρασα τον μπαμπά: πέρασα στο πανεπιστήμιο, έπιασα δουλειά που ο πρώτος μισθός ήταν λίγα περισσότερα από αυτά που έβγαζε αυτός εργαζόμενος 3 δεκαετίες. Κι ας τα παραδεχόταν και χαιρόταν, λιγότερο μπροστά μου, φανερότερα στους άλλους. Αλλά ποτέ δεν έχει φύγει από μέσα μου η ρετσινιά ότι είμαι λίγη μπροστά του. Τουλάχιστον τώρα το παλεύω περισσότερο, να δω πιο λογικά, πιο αποστασιοποιημένα, με περισσότερη διάθεση αποδοχής και βελτίωσης του εαυτού μου, όχι ανταγωνισμού.
Και ναι, θα\'θελα να μοιάσω σε πράγματα τη μαμά μου και σε κάποια, θετικά και αρνητικά, της έχω μοιάσει ήδη.
Και ναι, θα\'θελα να μοιάσω σε πράγματα στο μπαμπά μου και σε κάποια, θετικά και αρνητικά, του έχω μοιάσει ήδη.
Και ναι, σε κάποια θετικά τους υπολείπομαι. Και ναι, σε κάποια άλλα θέματα τους έχω ξεπεράσει, όχι μόνο δουλειάς, αλλά πνευματικής και συναισθηματικής εξέλιξης.
Βλέποντάς το αυτό, μου δίνει δύναμη και για τη συνέχεια.
Καλή δύναμη researcher.

[researcher]

για μενα δεν τιθεται καθολου θεμα συγκρισης


το ξεπερασω εννοω καθαρα συναισθηματικα απο πολλες αποψεις


σαν παλιο ερωτα ας πουμε


πλακα πλακα κολαω και σε παλιους ερωτες


ειμαι ενα μπουκετο κολληματων...χε χε!


αχ!


καταναλωνω πολυ ελπιδα για να απελπιστω αλλα αυτη δε σωνεται!

ασε που με χαρισαν πολλα ταμπεραμεντα....βεβαια!

αχ!


το συναισθημα ομως που πισω με τραβα

που ναι δεμενοι πισω μου γερα και με σχοινια

που ολο λεω να ξεκολησω αυτο το καρο

που ναι στα δυο μου ποδια με σχοινια γερα δεμενο

κι απο τη μια λυπαμαι το καρο...αχ ποσο πολυ

και απο την αλλη λυπαμαι εμενα?
τι θ απογινω εγω χωρις το καρο?

και απο την αλλη...τι θ απογινει ευτο χωρις εμενα?

εκει ειναι το θεμα

[anwnimi]

To ότι δε τίθεται θέμα σύγκρισης για σένα είναι καλό, σε απαλλάσσει από ένα ακόμη βάρος.

Στο συναισθηματικό κομμάτι ναι, σε καταλαβαινω απόλυτα.
Το ότι μένεις εκτός σπιτιού είναι αρκετά βοηθητικό.
Μήπως νιώθεις ενοχές και για αυτό;

Επεξεργάσου καλή μου γιατί νιώθεις ενοχές και γιατί ανησυχείς για το τι θα απογίνει το κάρο χωρίς εσένα;
Και το χωρίς εσένα πως ακριβώς το εννοείς;

Και αλήθεια, τι θα γίνει το κάρο χωρίς εσένα; Δεν το ξέρεις με σιγουριά. Και ότι και να γίνει, είναι ευθύνη και επιλογή του κάρου αυτή και όχι δική σου.
Το κάρο αυτό δεν είναι άψυχο και εσύ το άλογο που το κουμαντάρει, που ορίζει την τύχη του και που η τύχη του ορίζεται από το κάρο που έχει μάθει μια ζωή να κουβαλά.

[researcher]

αυτο π.χ με τους γονεις μου


δεν θα μπορουσα να το αναφερω εξω....


διοτι

εδω ναι μεν εκφραζομαι ετσι


αλλα αυτο δε σημαινει οτι δεν εκτιμω και δεν θελω να εκτιμωνται οι γονεις μου

οταν ομως το λεω σε αλλους


σχηματιζουν μια εικονα

που δε φευγει με τιποτα


και τους εξηγω

δεν ειναι μονο ετσι

αλλα που να το καταλαβει ο αλλος

οπτε λεει και χαρακτηριζει ανθρωπους που μονο απο μενα τους γνωριζει και κολα στα αρνητικα...


ενω εδω ουτε τους γνωριζετε

και μιλαω για το πως ειναι στα δικα μου ματια

παρουσιαζοντας στοιχεια που με δυσκολευουν


χωρις να αναιρω τα καλα επειδη δεν τα αναφερω...

απλα ηθελα να το πω!

[researcher]

Originally posted by anwnimi
To ότι δε τίθεται θέμα σύγκρισης για σένα είναι καλό, σε απαλλάσσει από ένα ακόμη βάρος.

Στο συναισθηματικό κομμάτι ναι, σε καταλαβαινω απόλυτα.
Το ότι μένεις εκτός σπιτιού είναι αρκετά βοηθητικό.
Μήπως νιώθεις ενοχές και για αυτό;

Επεξεργάσου καλή μου γιατί νιώθεις ενοχές και γιατί ανησυχείς για το τι θα απογίνει το κάρο χωρίς εσένα;
Και το χωρίς εσένα πως ακριβώς το εννοείς;

Και αλήθεια, τι θα γίνει το κάρο χωρίς εσένα; Δεν το ξέρεις με σιγουριά. Και ότι και να γίνει, είναι ευθύνη και επιλογή του κάρου αυτή και όχι δική σου.
Το κάρο αυτό δεν είναι άψυχο και εσύ το άλογο που το κουμαντάρει, που ορίζει την τύχη του και που η τύχη του ορίζεται από το κάρο που έχει μάθει μια ζωή να κουβαλά.

αχ!


ισως το καρο δεν ειναι αψυχο! αυτο ειναι τελειο! ειναι εμψυχο!

ισως τελικανα μην ειναι καν καρο αλλα αλογο......


και γω το νομιζω για καρο....


για να συμμαζευτω

πωωωωωρε... τι εξαρτησεις τραγικες ειναι αυτες?

ποτε ξεκινησαν αραγε?


και σας το λεω παλι!

ολα συμβαινουν συναισθηματικα περισσαοτερο!

αυτο το γυρνω σπιτι και μου κοβονται τα χερια!

αυτο το χαιρομαι οταν χαιρεσαι και τουμπαλιν...τσακιζει κοκαλα!

αχ!

απογαλακτισμος τωρα!

[ferro]

παντως ειναι πολυ σημαντικο,το οτι δεν μενεις με τους γονεις σου.
αυτο ειναι ενα βημα που βοηθαει στον \"απογαλακτισμο\".

[researcher]

Originally posted by ferro
παντως ειναι πολυ σημαντικο,το οτι δεν μενεις με τους γονεις σου.
αυτο ειναι ενα βημα που βοηθαει στον \"απογαλακτισμο\".

πολυυυυυυυυυ σημαντικο βημα

αν και εμενα οι τυψεις δεν με αφηνουν πουθενα

τη ζωη μου με τρωνε...αμαν

το κακο ειναι οτι α,τι και να χει δημιουργηθει εγω αν το παρω αποφαση εκεινη μια χαρα θα το δεχθουν

να μην εχω τυψεις και αλλα υλικα εννοω στο κεφαλι μου!

εγω δεν το δεχομαι!


δεν δεν μου ρχεται!

απογαλακτισμος γιοκ!

[researcher]

βασικα ειμαι και σε φαση καπως....


διοτι


εφυγα απο την αθηνα που ημουν ...με συγκατοικο...


και τωρα προσωρινως...χοουμ σουητ χοουμ...μεχρι να αποφασισω τι θα κανω


θελω να βρω δουλεια θεσσαλονικη....


θα δουμε


εκρεμει και ενα μεταπτυχιακο που με γυριζει ταντερα στο πανεπιστημιο θεσσαλιας

εχω κανει πανω απο μισο εχω τελειωσει παρακολουθησεις μονο διπλωματικη και 5 μαθηματα...αλλα δεν το αντεχω...


και αυτα...

[weird]

Originally posted by researcher
βασικα ειμαι και σε φαση καπως....


διοτι


εφυγα απο την αθηνα που ημουν ...με συγκατοικο...


και τωρα προσωρινως...χοουμ σουητ χοουμ...μεχρι να αποφασισω τι θα κανω


θελω να βρω δουλεια θεσσαλονικη....


θα δουμε


εκρεμει και ενα μεταπτυχιακο που με γυριζει ταντερα στο πανεπιστημιο θεσσαλιας

εχω κανει πανω απο μισο εχω τελειωσει παρακολουθησεις μονο διπλωματικη και 5 μαθηματα...αλλα δεν το αντεχω...


και αυτα...

Ήρθες στα μέρη μας λοιπόν!
Καλωσόρισες στην όμορφη Θεσσαλονίκη!

Καλή μου Ρις,

σε κάποια φάση, πιστεύω οτι έλαβε χώρα ανάμεσα σε σένα και τους γονείς σου κάποια ΤΑΥΤΙΣΗ.

Νιώθεις ότι νιώθω.

Εϊσαι ότι είμαι.


Το να είναι ο άλλος ένα κομμάτι της ταυτότητάς σου, αυτό εννοώ..

[researcher]

κοιτα

αυτη η ταυτιση κακη δεν ειναι σε καποια ηλικιακη φαση


αλλα απο ενα σημειο και περα

καταντα κουραστικο


βαρυ βραχιολι


ναι


δεν μπορω...νιωθω ενοχες οταν νιωθω διαφορετικα...ναι!


προσπαθω αγωνιζομαι θελω

αλα δεν μπορω

δεν μπορω

αχ! τους συμπονω...τους θυμωνω...θελω εκεινοι να ειναι ανεξαρτητοι πρωτα και μετα εγω...

δεν θελω να χαιρομαι και να χαιρονται λες και ειναι επιτευγμα τους

να κοιταζουν ολη την ωρα προς το μερος μας


να γεμιζουν τη ζωη τους μονο με εμας

κι οταν φευγουμε να αδειαζει η ζωη τους

δεν το αντεχω