δεν μπορω να ξεπερασω τους γονεις μου

[researcher]

Originally posted by giota
Δεν αντέχω να διαβάζω αυτά γιατί ήταν η δική μου ζωή έτσι και χειρότερα.Κάνε μια σοβαρή συζήτηση μαζί τους και εγώ δεν μπορούσα για πολλά χρόνια. Και τις φορές που προσπάθησα είχαν άσχημες αντιδράσεις.Την μάνα μου την έπιανε η καρδιά της ο πατέρας μου ήταν με το πιεσόμετρο και μου έλεγε θα πεθάνει και βασικά ασκούσαν ψυχολογική πίεση και τύψεις σε μένα.Μετά απο πολλά χρόνια έκανα την επανάστασή μου τώρα νιώθω θυμό με μένα και τύψεις για τα παιδιά μου.Κουράστηκα όσο δεν φαντάζεσαι να τα μεγαλώσω, η ζωή μου έπαιξε παιχνίδια και τώρα που τα σκέφτομαι φαίνεται τόσο μικρό αυτό το πρόβλημα μπροστά στα άλλα που αντιμετώπισα μόνη μου και που η δυναμική μάνα μου δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα.Αισθάνομαι ότι σε κάνουν να αισθάνεσαι τύψεις και απο την άλλη τους λυπάσαι.Και γίνεται πόλεμος μέσα σου.Αλήθεια μακάρι να ήταν αυτό και τίποτε άλλο το πρόβλημά μου.Ζήσε την ζωή σου γιατί και εγώ στα 29 νόμιζα πως έζω χρόνια μπροστά να ζήσω και έγινα 50 χωρίς να το πάρω είδηση ζούσα για όλους εκτός απο μένα.Μην κάνετε τα λάθη μου μιλήστε,ζήστε.Δεν το πιστεύω ότι γράφω τέτοια λόγια γιατί δεν έζησα και υπάρχει κενό πως μπορώ να το καλύψω;Παρ΄όλη την κατάθλιψη που προήλθε απο σοβαρούς λόγους αισθάνομαι μέσα μου ότι σταμάτησα στα 20 πόσο θα ήθελα για μια μέρα να γυρνούσε ο χρόνος να ζήσω όπως κάθε 20χρονο κορίτσι.Λυπάμαι την μάνα μου είναι στη δύση της ζωής της αλλά απο την άλλη δεν έχω περιθώρια.Να σας πώ κάτι κουλό;χθές είχα την γιορτή μου μαζευτήκαμε μερικοί συγγενείς ήπιαν οι άνδρες λίγο κρασί παραπάνω ξέχασα για 2 λεπτά τι έχω έκανα πλάκες και βρεθηκα πάνω στο τραπέζι να χορεύω ναι αστείο ακούγεται αλλά ήθελα να κάνω ότι ποτέ δεν θα τολμούσα.Σήμερα ο άνδρας μου ήταν πολύ χαρούμενος με φιλούσε και μου έλεγε τι ωραία περάσαμε.Του είπα ότι χάρηκα που μου ζήτησε μπροστά σε όλους ζαλισμένος απο το κρασί να τον φιλήσω σαν αντίποινα γιατί πήρα ενα παγωμένο μπουκάλι νερό βλέποντας ότι έχει πιεί και του περιέλουσα.

οντως το θεμα με τους γονεις ειναι πολυ δυνατο! πααααρα πολυ!

[DissolvedGirl]

http://i204.photobucket.com/albums/b...kisses-601.jpg
Σμουτς!
Πάρε ένα γατίσιο φιλάκι γιατί είσαι και το πρώτο τυπάκι :)

[researcher]

ευχαριστωωωωωω! αχ τι γλυκο!

[DissolvedGirl]

Originally posted by researcher
θα ειναι ομως ετσι?
θα με οδηγησουν σε καλο οι επιλογες μου?
κι αν οχι?

φοβαμαι και κοιταζω πισω
γι αυτο το και αν

αλλα και το κοιταζω πισω ηδη ειναι μια ακυρη επιλογη και λαθος κατ εμε
οποτε τουλαχιστον ας επιλεξω
και οπου βγαλει

Μα γλυκιά μου, δεν μπορείς να απαγορεύσεις στον εαυτό σου να κοιτάει πίσω. Είναι ανθρώπινο, και το από που έχεις περάσει είναι αυτό που σε έφερε εδώ που είσαι τώρα. Δεν μπορείς όμως να το αφήσεις να σου υποβάλει την κατεύθυνση στην οποια θα κανεις το επόμενο βήμα. Άλλο το να παρατηρείς το παρελθόν σου ώστε να συλλέξεις πληροφορίες για τις επιλογές του παρόντος και την πορεία του μέλλοντος, και άλλο να προσπαθείς να το αποτυπώσεις στο παρόν και να το προσαρμόσεις σε μελλοντικές καταστάσεις.

Είναι σαν να είσαι σε ένα αυτοκίνητο (έχω κάτι με τους παραλληλισμούς σήμερα). Οι γονείς σου στο έκαναν δώρο και σου έμαθαν το πως να οδηγάς, και θα τους είσαι για πάντα ευγνώμων για αυτό. Δε σημαίνει όμως ούτε ότι θα το οδηγήσεις μονο σε δρόμους όπου έχουν πάει και εκείνοι, ούτε ότι θα έχετε τον ίδιο χρόνο αντίδρασης όταν φρενάρετε, ούτε ότι δεν θα αγοράσεις ποτε δικό σου καινούριο αυτοκίνητο, και ep ουδενί ότι θα το οδηγάς κοιτώντας μονο τους καθρέφτες.

Όσο για το \"και αν\" που αναφέρεις, λαμβάνοντας ως δεδομένο πως δεν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις, θυμήσου πως έχεις τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες επιτυχία η αποτυχίας, οποιον δρόμο και αν επιλέξεις. Τίποτα δεν σου εγγυάται πως αν ακολουθήσεις το παράδειγμα κάποιου αλλου, στην προκειμενη των γονέων σου, όχι επειδή το συμμερίζεσαι αλλα μονο επειδή εξελίχθηκε θετικά για αυτούς και για κάποιο φόβο του αγνωστου, θα λάβεις και τα ίδια αποτελέσματα. Εάν όμως επιλέξεις συνειδητά την πορεία που θέλεις να ακολουθήσεις (η οποια, ξαναλέω, μπορεί κάλλιστα να είναι παράλληλη με των γονέων σου, αρκεί να την διαλέξεις εσύ και όχι να την ακολουθήσεις τυφλοσούρτη) θα έχεις την ικανοποίηση -η οποια έρχεται χέρι χέρι με την ευθύνη- να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να ξέρεις πως η ζωή που βιώνεις κάθε μέρα είναι ΔΙΚΗ σου και ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να την επηρεάσει χωρίς την άδεια σου.

[researcher]

εγω δεν τους ξεπερναω

αντε

θα κοιμαμαι μαζι τους αναμεσα στο κρεβατι τους

θα ειναι παντα υγειεις και τελειοι

θα μου λενε τι να κανω παντα

και θα περναω καλα μονο μαζι τους και με κανεναν αλλον

τελος!

[researcher]

Originally posted by researcher
εγω δεν τους ξεπερναω

αντε

θα κοιμαμαι μαζι τους αναμεσα στο κρεβατι τους

θα ειναι παντα υγειεις και τελειοι

θα μου λενε τι να κανω παντα

και θα περναω καλα μονο μαζι τους και με κανεναν αλλον

τελος!

βασικα αυτα τα εγραψα για πλακα

ωστοσο και τα αστεια που κανουμε δικες μας επιλογες ειναι οποτε μια αληθεια μας την εχουν


παντως και των γονιων μου

και τα δικα μου συναισθηματα

ειναι πολυ αντιφατικα


και κεινοι δηλαδη θα ηθελαν αν γινεται να μας φροντιζουν για παντα ταυτοχρονα χαιρονται οταν μας βλεπουν ανεξαρτητους και καλα...

το ιδιο και γω

θελω να ειμαι ανεξαρτητη και καλα

ταυτοχρονα δεν μου ειναι ευκολο να απογαλακτιστω....

[researcher]

επισης πιστευω πως τα παραπονα στους φιλους μας η στο συντροφο μας οταν αισθανομαστε πως δεν μας φροντιζουν επαρκως

προερχονται και απευθυνονται κατα το ογδοντα τοις εκατο στις πρωταρχικες μας γονεικες σχεσεις....

μην πω και παραπανω!

[weird]

Originally posted by researcher
α ! ταυτοχρονα νιωθω πολυ θυμωμενη μαζι τους και αυτο εντεινει την κακη και περιπεπλεγμενη σχεση


χωρις βεβαια ολα αυτα να μεταφραζονται σε πρακτικα ασχημη καθημερινοτητα

προσπαθω

ειναι πιο εσωτερικο το ζητημα ευτυχως η δυστυχως

Καλή μου ερευνήτρια, έχεις εντοπίσει τις αιτίες του βαθύτατου αυτού θυμού σου?

[weird]

Originally posted by researcher
δεν θελω να τους κατηγορησω

αλλα να ξεπερασω τη συναισθηματικη φορτιση που μου προκαλουν

και να ζω σε αρμονια με τα προσωπα τους


που μου ειναι πολυ αγαπημενα

αλλα και με τη ζωη μου

χωρις να αισθανομαι αυτο το ανισσοροπο

να γερνει η ζυγαρια στο τι δινουν εκεινοι στη ζωη μου

αλλα να ισσοροπω και να χαιρομαι στις σχεσεις που δημιουργουνται στη ζωη μου

Μοιάζει σαν να εξαρτάται η συναισθηματική σου κατάσταση απο την σχέση σου με τους γονείς...

[weird]

Originally posted by researcher

Originally posted by Θεοφανία
ρις....κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος σε όλα....σίγουρα υπάρχουν πράγματα που εσύ κάνεις καλύτερα από τη μητέρα σου και είσαι πιο δυνατή σε αυτά..
Πρόκειται για άνθρωπο και όχι για υπεράνθρωπο. Μια δύναμη μπορεί να είναι και ήρεμη.
Αυτό με το πίσω...προσπάθησε να το δεις καλύτερα. Γιατί όχι μπροστά; Γιατί δεν ονειρεύεσαι?

ονειρευομαι...εννοειται!


εννοω σε σχεση με εκεινη


παντα μεσα μου βγαινω η χαμενη

Σύγκριση...

Αυτό το μονοπάτι γλύκα μου στο έμαθαν
στο έδειξαν, χωρίς καν να το καταλάβεις, όταν ακόμα ήσουνα μικρούλα.

Σου έλεγαν με χίλιους ανείπωτους τρόπους:
Κοίτα μικρή!
Κοίτα εμένα!
Μπρστά μου είσαι ένα μωρό,
σχεδόν ένα τίποτα.

( ακόμα κι αν στα λόγια έλεγαν άλλα).

Τώρα μόνη σου, πρέπει να ξεμάθεις...

[weird]

Originally posted by researcher

Originally posted by Θεοφανία
Μήπως όμως αυτό είναι που πρέπει να δουλέψεις μέσα σου?
Τι σε κάνει να μπαίνεις σε αυτό τον αγωνα;
Μήπως από μικρή, η μητέρα σου, σε έμαθε να είσαι ανταγωνιστική μαζί της?
Αν είναι έτσι, το πρόβλημα πρωτίστως είναι δικό της.

φυσικα ολοι εχουν μερος της ευθυνης και του προβληματος η της ευτυχιας μιας σχεσης....


ομως δεν με νοιαζει πια ποσο και πως φταιη εκεινη

κανει το δικο της κυκλο τα δικα της σωστα και φυσικα τα δικα της λαθη

εγω απλα δεν μπορω να ξεφυγω

μου ειναι τοσο δυσκολο


μου ειναι βαρυ

στο σπιτι οταν επιστρεφω ειναι σαν να μου κοβονται τα χερια και μονο μακρυα οταν ειμαι ξεπερνω το βαρος και οχι ολοκληρωτικα

το βαρος της υπαρξης τους

το βαρος της μη υπαρξης τους


στη ζωη μου

Τα έχω περάσει.
Να μεταμορφώνομαι.
Η λάμψη μου και όλη μου η αυτοπεποίθηση να σκιάζονται στον δρόμο για το πατρικό.

ΠΟλλές φορές έτρεμα να πάω.

Θα έχανα για ακόμη μια φορά τον ενήλικο εαυτό μου και άντε να συνέλθω μετά.

Πλήρης αποδιοργάνωση.

Κι εσύ να μην μπορείς να το ελέγξεις.

[weird]

Originally posted by researcher
δεν μπορω να κανω απλα πραγματα χωρις να τους σκεφτομαι με θλιβερο πονετικο νοσταλγικο τροπο


ας πουμε να παω ενα ταξιδι

να κανω μια ειλικρινη συνναντηση με φιλους

να χαρω τον συντροφο μου

να κανω ονειρα ανεμελα

να ειμαι με την αδελφη μου και να ειμαι ολοκληρωτικα εκει

με τραβαει πισω η υπαρξη τους δεν μπορω να το εξηγησω

σαν κατι να μην χει γινει

σαν να ειμαι υπολογη για τη χαρα μου

δεν δεν μπορω να καταλαβω

Σαν μια άγκυρα να σε δένει με το σπίτι.
Τόσο σφιχτά δεμένη.

Και κάθε τέντωμα της να σου φαίνεται πονετικό.

Σαν να νιώθεις ένα χρέος κρυφό,
μια ενοχή που τους αφήνεις.

Σαν να μην μπορείς να διαχωριστείς απο αυτούς.

Να ζήσεις ανέμελη το παρόν σου
χωρίς να σκέφτεσαι εκείνους...

[weird]

Originally posted by researcher

Originally posted by Θεοφανία

Originally posted by researcher
σαν να οφειλω κατι

σαν να μην εχω ξεπληρωσει ενα χρεος

αλλα ποιο χρεος?

δεν....

ρις...μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις σε αυτό....

Ποιο είναι αυτό το χρέος?

δεν εχω ιδεα

σαν να πρεπει να οφειλω να τους εχω παντοτε αναγκη


κατι που δεν το θελω

θελω ισοτιμη και ελευθερη σχεση με τους ανθρωπους που με εφεραν στον κοσμο και με μεγαλωσαν


δυσκολο ομως

Να μην μεγαλώσεις!
Να μείνεις δίπλα μας!
Να μην μας αφήσεις!
Να μην ευτυχίσεις περισσότερο απο εμάς!
Σε εχουμε ανάγκη!
Εμείς σε γεννήσαμε, μας είσαι υπόχρεη!


Ολα αυτά, σου τα ψιθύρισαν γλυκιά μου, σχεδόν σου τα υπέβαλαν.

[weird]

Originally posted by DissolvedGirl
Γλυκούλα μου researcher

Τ

Και αφού τα είπα όλα αυτά, ξέρεις τι πιστεύω εν τέλη; Πως δεν μπορούμε ποτε να ξεπεράσουμε τους γονείς μας ψυχολογικά, και αντί να αγχωνόμαστε ώστε να μην τους απογοητεύσουμε, αντί να σπαταλάμε την ενέργεια μας με άστοχες συγκρίσεις και προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τα βήματα τους (είτε ηθικά, είτε σε θέματα συμπεριφοράς, είτε σε οποιοδήποτε επίπεδο) ίσως θα πρέπει να αποδεχτούμε πως το γονεϊκό τους καθήκον τελειωσε πια, και πλέον είναι συνοδοιπόροι στη ζωή μας και όχι καθοδηγητές. Ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να τους αφαιρέσουμε το σκήπτρο που τους έχουμε δώσει και να τους κατεβάσουμε από το θρόνο του αδιαμφισβήτητου παραδείγματος προς μίμηση, να τους δώσουμε μια πιο γήινη, ανθρώπινη διάσταση. Πιστεύω πως θα σου έκανε καλο να διαιρέσεις σε κατηγοριες τη σχέση σου με τους γονείς σου, καθώς και τα στοιχεια που σε ελκύουν και σε απωθούν σε αυτούς και -όσο σκληρό η δύσκολο και αν είναι- να αγνοήσεις το συναισθηματικό δέσιμο, να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις πως και η μητέρα σου είναι εν τέλη ένας ακόμα άνθρωπος στο περιβάλλον σου, και να την “κρίνεις” όπως θα έκανες με οποιονδήποτε άλλο στη θέση της. Ξέρω πως ακούγεται κάπως άκαρδο, αλλα δεν είναι μια διαδικασία που θα κρατήσει για πάντα, μονο μέχρι να ξεκαθαρίσεις με τον εαυτό σου τι σχέση θέλεις ΕΣΥ να έχεις π.x. με τη μητέρα σου, με ποια πλευρά της διαφωνείς και αντιλαμβάνεσαι τη διαφορετικότητα σας, να διαλέξεις ποια κομμάτια της ταιριάζουν στη ζωή και την προσωπικότητα ΣΟΥ και θα κάνουν καλο σε ΕΣΕΝΑ αλλα να επιλέξεις τον δικό σου τρόπο να τα εφαρμόσεις στη ζωή σου, και τελικώς ΕΣΥ να αποφασίσεις το βαθμό στον οποιο θα της επιτρέψεις να σε επηρεάζει.

Είναι σαν μια εσωτερική σχολη ζωγραφικής. Μπορεί ο δάσκαλος και δημιουργός ενός πινακα να είναι διακεκριμένος σε μεγάλη κλίμακα, μπορεί να είναι απλά “ο ζωγράφος της γειτονιάς”, όμως για καλο η κακό είναι ο επικεφαλής της σχολης και, για αυτούς που μαθητεύουν διπλα του, αποτελεί την αφετηρία κάθε σύγκρισης. Το λάθος όμως των μαθητευομενων ζωγράφων είναι πως νομίζουν ότι επειδή φοιτούν στη σχολη στην αρχή της καριέρας τους, οφείλουν να την παρακολουθούν για πάντα, και ακόμη και όταν αποφοιτήσουν, ότι έχουν να επιλέξουν μεταξύ 2 μοναχα μονοπατιών: η θα θαυμάζουν την τεχνική, τις χρωματικές επιλογές και την εν γένη νοοτροπία του μέντορα τους και θα προσπαθούν να την αναπαραγάγουν, ακόμα και μένοντας στη σχολη ώστε να έχουν συνεχή επαφή με τον πινακα και τον ζωγράφο, η θα την απορρίψουν εντελώς, θα δεχτούν μονο τα βασικά της ζωγραφικής και θα κινήσουν να δημιουργήσουν το ολοδικό τους στυλ, απαξιώνοντας τα όσα διδάχτηκαν από τη σχολη και τον ζωγράφο…

Kαι εγώ ερωτώ, γιατί μονο ασπρόμαυρες οι επιλογές; Απαιτεί περισσότερη δουλειά, χρόνο και ενέργεια από τη πλευρά του μαθητή, αλλα για εμενα οφείλει να παρατηρήσει το έργο του δασκαλου του, να διάλεξη ποίες τεχνικές του αρέσουν και θα μπορούσε να τις μιμηθεί στη δικη του κλίμακα, να ξεχωρίσει ποίες θεματικές επιλογές τον ξενίζουν και δεν ταιριάζουν με την αίσθηση που θέλει ο ίδιος να εκφράζεται μέσα από τη ζωγραφική του, να εντοπίσει τις οποιες αδυναμίες του να φτάσει το επίπεδο του δασκαλου σε κάποιες πτυχές, αλλα και τα στοιχεια στα οποια τον ξεπερνά η τον υπερσκιάζει , και μετά να σηκώσει το κεφάλι στον κόσμο και να βρει κάτι που να εμπνέει τον ίδιο, ώστε να εφαρμόσει όλα τα προηγούμενα πάνω στο δικό του δημιούργημα. Και μετά την πρώτη νοσταλγια της προστατευτικής η καθοδηγητικής του πορείας υπό τη φτερούγα του ζωγράφου, αφού πελαγώσει λίγο με τη ζωή εκτος σχολης, με πείσμα και θέληση για ζωή να αρχίσει τη δικη του σταδιοδρομία, και να δημιουργήσει μια έκθεση που θα εκφράζει τις δικες του επιλογές και ικανοποιεί τον εαυτό του.

Και σε περίπτωση που ο δάσκαλος δεν είναι από τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν κάτι διαφορετικό από το δικό τους παράδειγμα, το εκτιμούν, είναι περήφανοι για το κομμάτι που επηρέασαν και επιβραβεύουν τη πρόοδο και την αλλαγή, αλλα δυσανασχετούν που ο νεαρός ζωγράφος απέκλινε από το παράδειγμα τους και ζηλεύουν και λίγο τις δημιουργίες του, ο μικρός μας ζωγράφος οφείλει να θυμηθεί πως πλέον δεν είναι μαθητής αλλα δημιουργός ο ίδιος, ισότιμος πια η και ανώτερος από τον μέντορα του, και αντί να αισθάνεται τύψεις, να προβάλει και να υπερασπίζεται το προσωπικό του στυλ του με υπερηφάνεια. Που ξέρεις, ίσως κάποια στιγμή να γίνει και δάσκαλος ο ίδιος :)

Απίστευτα ωραίο και μεστό νοήματος αυτό που γράφεις.

Οταν πια θα πάψουμε να βλέπουμε, γονείς, δασκάλους και αρχιφύλακες ( μορφές εξουσίας) ως κάτι το ανώτερο απο εμάς, τότε θα σημαίνει οτι έχουμε ΜΕΓΑΛΏΣΕΙ.

Ντι, τα όσα γράφεις μου φέρνουν στον νου την διαδικασία της ψυχοθεραπείας μου.

Ξεκίνησα σαν ένα πλάσμα ευπλαστο και αβοηθητο.
Αρχισα όλο να υψώνομαι.

Κάποτε την έφτασα την ψυχολόγο μου.

Κάποτε την ξεπέρασα κιόλας.

Η σχέση μας ήταν αδύνατον να συνεχιστεί.

H εξιδανίκευση είχε δώσει τη θέση της στον ρεαλισμό.

Πόνεσε.

Ομως άνοιγα τα φτερά μου.

Κι είχε τόση χαρά μέσα αυτός ο πόνος.

Και πάλεψα, να κρατήσω όσα μου άρεσαν.

Να μην τα εκμηδενίσω, να μην τα υιοθετήσω τυφλά,

αλλά να βρώ τα στοιχεία εκείνα που θα αποτελέσουν την βάση της δικής μου παλέτας

και θα ανεκατευτούν με άλλα δικά μου,

λογιών λογιών χρώματα :)

[weird]

Ερευνήτρια, απο όλα όσα μας τυραννούν, κάτι παίρνουμε στο βάθος.

Ετσι και εσύ, απο αυτήν την εξάρτηση, κάτι παίρνεις.

Ισως, όπως λες, καλύπτεται ο φόβος σου στο να μεγαλώσεις.

Αν τους δεις στο κανονικό τους μέγεθος, θα έχεις μεγαλώσει!

Και πόσος φόβος μπροστά στην ευθύνη και την ελευθερία.

Η χειρότερη φυλακή είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια...