Group Therapy (?) & Γνωριμία

[kostasspy]

Καλησπέρα παιδιά, είμαι ο Κώστας (καινούργιος στο φόρουμ), και προφανώς για να γράφω εδώ δεν είμαι καλά, αλλά για να περιγράψω την κατάστασή μου θα δανειστώ το όνομα ενός διαδικτυακού φίλου που γράφει "Θέλω να είμαι καλά".

Δεν θα αρχίσω να λέω τα συμπτώματα που βιώνω στις κρίσεις πανικού. Τα περισσότερα είναι κοινά με όλους/ες σας. Ζαλάδες, πόνοι στο ηλιακό πλέγμα, μυρμήγκιασμα σε όλο το σώμα, κόπωση, φρίκες και πολλά άλλα, αναρίθμητα.

Μέσα σε αυτά είναι και το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα άρχισα να κάνω μεγάλες πιέσεις και υψηλούς παλμούς που κράτησαν για 2-3 εβδομάδες. Εγώ συνήθως έπαιζα στους 55-60 παλμούς σε κατάσταση ηρεμίας και τις τελευταίες εβδομάδες είχα 80-90 συνεχώς. Έκανα τα πάντα από εξετάσεις και -όπως θα φαντάζεστε- έδειξαν ότι δεν έχω τίποτα.

Έτσι αποφάσισα μετά από άπειρη σκέψη να πάω σε έναν ψυχίατρο για να δω τι γίνεται. Φαίνεται πως οι κρίσεις μου και το άγχος επιδεινώθηκαν μέσα στο διάστημα της καραντίνας. Ο Ψ μού έγραψε ζάναξ και ένα αντικαταθλιπτικό. Προς το παρόν έχουν περάσει οι ζαλάδες και οι πόνοι στο διάφραγμα. Οι κρίσεις πανικού είναι πιο ελεγχόμενες και δεν σκάνε τόσο έντονα όπως παλαιότερα. Δεν έχω βέβαια αυταπάτες. Τα χάπια αντιμετωπίζουν το σύμπτωμα και όχι τη ρίζα του προβλήματος. Τουλάχιστον αυτή είναι η γνώμη μου... Αλλά βαδίζω και βλέπω που θα με οδηγήσει όλο αυτό. Μέχρι στιγμής δεν είναι χειρότερα τα πράγματα από πριν. Είναι πολύ νωρίς όμως ακόμα για να κρίνω.

Ο λόγος που γράφω κυρίως, είναι διότι είχα μια ιδέα, η οποία μπορεί να αποδειχθεί σκάρτη, αλλά αξίζει έστω να την αναφέρω:

Σκεφτόμουν να ξεκινούσαμε αν θέλετε ένα δια ζώσης group therapy. Γιατροί δεν είμαστε, αλλά νομίζω έχουμε κάθε δικαίωμα να μοιραζόμαστε όλα αυτά που νιώθουμε, πώς βιώνουμε την κατάσταση κλπ. Για εμένα τουλάχιστον, μόνο το γεγονός ότι υπάρχει το φόρουμ, έχει ελαφρύνει κάπως την απογοήτευσή μου. Γράφοντας διαδικτυακά, προσωπικά αισθάνομαι ότι αναλώνομαι και βαριέμαι απίστευτα να γράφω εκθέσεις για να περιγράφω κάθε φορά τι νιώθω. Θεωρώ λοιπόν πως αν περνάγαμε κάποιο χρόνο τον μήνα και δια ζώσης, μιλώντας ή προσθέτωντας σε αυτό ο,τι άλλη ιδέα έχετε, ίσως μας βοηθούσε. Δεν ξέρω αν είστε θετικοί, αλλά εγώ πιστεύω ότι αξίζει την προσπάθεια. Αν δεν πετύχει δεν πειράζει. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Θα μπορούσαμε να το οργανώσουμε για αρχή μέσω τηλεδιάσκεψης και να δούμε πώς προχωράμε. Ό,τι επιθυμείτε. Ο,τι γίνει θα πρέπει να γίνει συλλογικά ούτως ή άλλως.

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση

[Remedy]

Καλησπέρα παιδιά, είμαι ο Κώστας (καινούργιος στο φόρουμ), και προφανώς για να γράφω εδώ δεν είμαι καλά, αλλά για να περιγράψω την κατάστασή μου θα δανειστώ το όνομα ενός διαδικτυακού φίλου που γράφει "Θέλω να είμαι καλά".

Δεν θα αρχίσω να λέω τα συμπτώματα που βιώνω στις κρίσεις πανικού. Τα περισσότερα είναι κοινά με όλους/ες σας. Ζαλάδες, πόνοι στο ηλιακό πλέγμα, μυρμήγκιασμα σε όλο το σώμα, κόπωση, φρίκες και πολλά άλλα, αναρίθμητα.

Μέσα σε αυτά είναι και το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα άρχισα να κάνω μεγάλες πιέσεις και υψηλούς παλμούς που κράτησαν για 2-3 εβδομάδες. Εγώ συνήθως έπαιζα στους 55-60 παλμούς σε κατάσταση ηρεμίας και τις τελευταίες εβδομάδες είχα 80-90 συνεχώς. Έκανα τα πάντα από εξετάσεις και -όπως θα φαντάζεστε- έδειξαν ότι δεν έχω τίποτα.

Έτσι αποφάσισα μετά από άπειρη σκέψη να πάω σε έναν ψυχίατρο για να δω τι γίνεται. Φαίνεται πως οι κρίσεις μου και το άγχος επιδεινώθηκαν μέσα στο διάστημα της καραντίνας. Ο Ψ μού έγραψε ζάναξ και ένα αντικαταθλιπτικό. Προς το παρόν έχουν περάσει οι ζαλάδες και οι πόνοι στο διάφραγμα. Οι κρίσεις πανικού είναι πιο ελεγχόμενες και δεν σκάνε τόσο έντονα όπως παλαιότερα. Δεν έχω βέβαια αυταπάτες. Τα χάπια αντιμετωπίζουν το σύμπτωμα και όχι τη ρίζα του προβλήματος. Τουλάχιστον αυτή είναι η γνώμη μου... Αλλά βαδίζω και βλέπω που θα με οδηγήσει όλο αυτό. Μέχρι στιγμής δεν είναι χειρότερα τα πράγματα από πριν. Είναι πολύ νωρίς όμως ακόμα για να κρίνω.

Ο λόγος που γράφω κυρίως, είναι διότι είχα μια ιδέα, η οποία μπορεί να αποδειχθεί σκάρτη, αλλά αξίζει έστω να την αναφέρω:

Σκεφτόμουν να ξεκινούσαμε αν θέλετε ένα δια ζώσης group therapy. Γιατροί δεν είμαστε, αλλά νομίζω έχουμε κάθε δικαίωμα να μοιραζόμαστε όλα αυτά που νιώθουμε, πώς βιώνουμε την κατάσταση κλπ. Για εμένα τουλάχιστον, μόνο το γεγονός ότι υπάρχει το φόρουμ, έχει ελαφρύνει κάπως την απογοήτευσή μου. Γράφοντας διαδικτυακά, προσωπικά αισθάνομαι ότι αναλώνομαι και βαριέμαι απίστευτα να γράφω εκθέσεις για να περιγράφω κάθε φορά τι νιώθω. Θεωρώ λοιπόν πως αν περνάγαμε κάποιο χρόνο τον μήνα και δια ζώσης, μιλώντας ή προσθέτωντας σε αυτό ο,τι άλλη ιδέα έχετε, ίσως μας βοηθούσε. Δεν ξέρω αν είστε θετικοί, αλλά εγώ πιστεύω ότι αξίζει την προσπάθεια. Αν δεν πετύχει δεν πειράζει. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Θα μπορούσαμε να το οργανώσουμε για αρχή μέσω τηλεδιάσκεψης και να δούμε πώς προχωράμε. Ό,τι επιθυμείτε. Ο,τι γίνει θα πρέπει να γίνει συλλογικά ούτως ή άλλως.

Αν ενδιαφέρεστε, γράψτε μου εδώ ή στο μέιλ μου: [email protected]

καλημερα.
τα group therapy δεν ειναι μαζευομαστε_ μερικοι_με_ κοινα_ προβληματα και τα λεμε.
χρειαζονται οπωσδηποτε συντονισμο απο ειδικο της ψυχικης υγειας.
αλλιως ειναι απλα ενας καφες με γνωστους...
αν απλα θελεις να κανεις γνωριμιες και παρεα με ατομα πουε χουν το προβλημα σου, πες το. κακο δεν ειναι, αλλα σε καμια περιπτωση δεν ειναι θεραπεια....
οπως κι αυτο που γινεται εδω, δεν εχει καμια σχεση με θεραπεια, ουτε ειναι θεραπευτικο, αλλα ειναι μια επικοινωνια.
απλα θελεις το ιδιο απο κοντα.
οκ, κι αλλοι το εχουν προτεινει.
αν βρεις προθυμους, καλη επιτυχια!

[Behappy]

Καλησπέρα,
σίγουρα δεν μπορείς να πεις Group therapy, την απλή συνάντηση ομοιοπαθουντων, θα συμφωνήσω με Remedy, ότι αυτό θα χρειαζόταν συντονιστή, ειδικό στην ψυχική υγεία για να κατευθύνει προς θεραπευτικές προσεγγίσεις την όλη διαδικασία.
Επειδή αρκετοί αναφέρουν το δια ζώσης, κατά καιρούς και επειδή ήμουν και παλαιότερα στο φόρουμ και έχω συναντηθεί κάποιες φορές με άτομα από το φόρουμ και έχω κάνει και λίγες καλές φιλίες από αυτό θα σου γράψω μερικές σκέψεις και παραμέτρους που ίσως δεν τις έχεις σκεφτεί εσύ η άλλοι που προτείνουν κάτι παρόμοιο.
Ορισμένοι από εμάς μπορεί να πάσχουμε και από καταστάσεις όπως πχ κοινωνική φοβία, να είμαστε και εσωστρεφείς η να έχουμε άλλα θέματα που να μην κάνουν εύκολες τις συναντήσεις γενικά.
Επίσης όσες φορές "δούλεψε" σε εμένα κάτι παρόμοιο ήταν να εμπιστευτώ έναν άνθρωπο, πρώτα μέσα από ανταλλαγές μηνυμάτων, να καταλάβω τις προθέσεις του άλλου και να δείξω τις δικές μου, πχ θέλουμε και οι δύο απλή φιλία, δεν ψαχνομαστε για κάτι άλλο (όχι ότι είναι πρόβλημα αυτό αν θέλουν ξεκάθαρα και οι δύο κάτι άλλο, αλλά όσο μπορεί να τα ξεκαθαρίζει τα πράγματα κάνεις από την αρχή, ιδίως οι του αντίθετου φύλου) δηλαδή αποφασίζουμε ότι θέλουμε να συζητήσουμε τα παρόμοια θέματα μας από κοντά η επειδή έχουμε ορισμένα κοινά ενδιαφέροντα, δραστηριότητες, είμαστε σε παρόμοια μήκη κύματος κλπ δίνουμε μια ευκαιρία στη γνωριμία. Για μένα δύο άνθρωποι είναι ιδανικό, άντε τρεις, το πολύ τέσσερις, παραπάνω μου φαίνεται λαοθαλασσα, χα χα. Πιστεύω ότι για να γνωριστούν δύο, τρεις άνθρωποι πρέπει να έχουν επαρκή χρόνο να μιλήσουν αλλιώς με πολύ κόσμο τι να πρωτοπρολαβεις να πεις και με ποιον από όλους.
Εννοείται το αυτονόητο ότι πρέπει να μένεις στην ίδια πόλη η έστω κάπως κοντινές περιοχές με τα άτομα που θες να γνωρίσεις δια ζώσης. Και ακόμα και στην ίδια πόλη αν είναι μεγαλούπολη θέλει να βρεις κοινό χρόνο.
Τώρα για τηλεδιάσκεψη, πόσο εύκολο είναι να βρεις σου λέω εγώ 3 - 4 άτομα ομοιοπαθουντες για να συνομιλήσεις, που ενδεχομένως να έχουν αλλιωτικα ωράρια καθημερινότητας, η πχ να μένουν με γονείς, αδέρφια, σύντροφο, σύζυγο, παιδιά, σκυλιά, γατιά, κλπ πως θα συντονίσεις μια εξ αποστάσεως κουβέντα με όλους. Εγώ εδώ με ένα φίλο που ζει εξωτερικό, μέρες η και βδομάδα πριν προσπαθούμε να κανονίζουμε πότε θα βολεψει να τα πούμε διαδικτυακά με video call για μια δύο ωρίτσες, δεν είναι τόσο απλό.
Συγνώμη, δεν έχω πρόθεση να βγάλω αρνητισμο, και μακάρι να επιτύχει η ιδέα σου απλά τις σκέψεις μου γράφω, που κατά καιρούς μου έρχονται σε αντίστοιχες προτάσεις στο φόρουμ. Α και κάτι τελευταίο, πολλοί εσωστρεφείς, έχουμε πάρει διαζύγιο από το τηλέφωνο και το αποφεύγουμε κατά το δυνατόν, έτσι ήθελα να το πω, δηλαδή γνωριμία τηλεφωνικά με άγνωστο άτομο είναι δύσκολη φάση.
Πάντως το να μοιράζεσαι και να γνωρίζεις ότι και άλλοι έχουν παρόμοια θέματα δεν ξέρω αν είναι θεραπευτικό, αλλά είναι κάπως παρηγορητικό και ίσως λυτρωτικο, δηλαδή ξέρεις ότι θα σε καταλάβει τι περνάς ένας άλλος άνθρωπος και δε θα ακούγεσαι τελείως αλλόκοτος όταν περιγράφεις τα προβλήματα σου. Από group therapy με ψυχολόγο δεν έχω εμπειρία πάντως.