Η φίλη νάρκισσος...

[weird]

Originally posted by anwnimi

Οπότε καλύτερα να απομακρυνθώ και πάλι. Γιατί αυτό που με πονά και θα με πονά για πάντα είναι ότι σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, αν ο καλύτερός μου φίλος δεν είναι εκεί, πως μπορώ ξανά να τον εμπιστευτώ; Μπορεί να περνάω καλά και πάλι μαζί του κάποιες στιγμές και να ξεχνιέμαι εντελώς, αλλά δε θέλω να ξεχάσω. Μπορεί να μου έχουν μείνει τώρα πια 2-3 άνθρωποι και μόνο ένας από αυτούς κοντά σε απόσταση, αλλά
δεν μπορώ.

Πριν απομακρυνθείς, που είναι το ένα άκρο, γιατί δεν ανοίγεσαι?
Γιατί δεν μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου μαζί τους?

υγ. Το να σε μαστιγώνεις που δεν γίνονται σεβαστά τα όριά σου, δεν το βρίσκω δίκαιο, εφόσον, μπορείς να προσπαθήσεις και να φύγεις, αν ο άλλος επιμένει να μην τα σέβεται.

[weird]

Ανώνυμη,
ξέρεις οτι σε νιώθω πολύ.
Μου έχει τύχει και εμένα, να έχω ανάγκη απο τον άλλο, να παραδεχτεί το κομμάτι του, εκεί που έσφαλε, καθαρά, ώστε να προχωρήσουμε πιο κάτω.

Ετσι έμαθα κι εγώ, να ξεχνάω ( συγχωρητική λήθη το ονόμασα), να κάνω τα στραβά μάτια, να λέω\"ελα μωρέ\"...

Αλλά όχι, δεν είναι πάντα έτσι, δεν είναι πάντα, έλα μωρέ.

Κάποια πράγματα, έχουν τόση αξία για μας, που αν δεν επικοινωνήσουμε ολοκάθαρα με τον άλλο για αυτά, χάνεται το νόημα της όποιας σχέσης ανάμεσα.

Ετσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον, κι ας έβαλα πληθυντικό ;)

[anwnimi]

Έχεις δίκιο weird, θα κάνω μία ακόμη προσπάθεια....