Ας τα πω και εγώ...

[Manos_P]

Γεια σας,
με λένε Μανώλη και είμαι 30 χρονών. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν λιγων μηνών και έτσι μεγάλωσα με τη μητέρα μου η οποία έιχε αναπτύξει βαριά κατάθλιψη εξαιτίας της καταπίεσης που υπέστη απο το πατέρα της που ήταν αυταρχικός και έπειτα από το πατέρα μου για μια 10ετια τουλάχιστον που ως αντίποινα διεκδικούσε την επιμέλεια γιατί σήκωσε το ανάστημα της και τον χώρησε. Πάντα την θυμόμουν να τα βλέπει όλα μαύρα και να κλαίει στο άκυρο για θέματα του παρελθόντος. Δυστυχώς από όσο ξέρω δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια... Μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο τοξικό περιβάλλον αναμενόμενο ήταν να αναπτύξω κατάθλιψη απο μικρή ηλικία. Στο σχολείο έπεφτα συνέχεια θύμα bullying λόγω των παραπάνω κιλών που είχα και των τεράστιων γυαλιών που μου είχαν φορέσει. Καπου στο 2005 στην προσπάθεια μου να ενταχθώ και εγώ στην ¨ομάδα" κάποιων cool παιδιών απ το σχολείο και τη γειτονιά έκανα βουτιά σε ένα παιχνίδι που ήταν πάρα πολύ διαδεδομένο εκείνη την εποχή, το World of Warcraft. Για αρκετά χρόνια ζούσα στον ψεύτικο κόσμο του εν λόγω παιχνιδιού αδιαφορώντας εντελώς για την πραγματική ζωή. Στο σχολείο πήγαινα μόνο για τις απουσίες και κοιμόμουν στο θρανείο. Καπου στην εφηβεία θυμάμαι είχα αναπτύξει πολύ έντονο τραυλισμό που έκανε όλη την κατάσταση ακόμα χειρότερη και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποφύγω οποιαδήποτε συναναστροφή με τον έξω κόσμο. Ετσι έβαλα ακόμα πιο πολλά κιλά φτάνοντας τα 190+. Το 2008 διαγνώστηκα με υποθειροειδισμό και μου χορηγήθηκε T4 και σιγα σιγα αρχισα να χανω κιλά σε συνδιασμό με ηπιο περπατημα απο και προς το σχολειο.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 2012 εγω κ ο πατέρας μου πέσαμε απ το μηχανάκι με μικρή ταχύτητα έχοντας λεκτική διαμάχη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τραυματίσω τους τότε αγύμναστους τετρακέφαλους και να μην μπορούν να υποστηρίξουν το βάρος μου για αρκετό καιρό. Για καλή μου τύχη βέβαια συνάντησα ένα πολύ καλό μου φίλο που είχαμε μαλώσει για ασήμαντο λόγο πριν χρόνια και σπούδαζε φυσιοθεραπεία. Του είπα το πρόβλημα μου και μου συνέστησε το ποδήλατο. Πήρα δειλά δειλά το ποδήλατο που είχα απο παιδί, ξεχασμένο για πάνω απο μια 10ετια στο μπαλκονι και έτσι το ένταξα στην καθημερινότητα μου. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες αλλά το πρόβλημα στα πόδια μου θεραπέυτηκε πολύ γρήγορα. Με το ποδήλατο πορώθηκα, και έβαλα για πρώτη φορά στόχο στην ζωή μου να χάσω τα κιλά για να μπορέσω να οδηγήσω ποδήλατο δρόμου (κούρσα). Το καλοκαίρι του 2013 έκανα καθημερινά 30-40 χλμ με το ποδηλατο στην παραλιακη και έπειτα άρχισα να συμμετέχω σε διάφορες ποδηλατοβόλτες και έτσι άρχισαν και τα πρώτα βήματα κοινωνικοποίησης. Μετά απο λίγους μήνες κατάφερα και έχασα πάρα πολλά κιλά και έκανα τη μετάβαση στη κούρσα. Το ποδήλατο πλέον ήταν το μόνο που έδινε φως στο σκοτάδι που ήμουν παγιδευμένος τόσα χρόνια. Άρχισα να κάνω όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις, φτάνοντας σε σημειο να γράφω και 400+ χλμ εβδομαδιαίως και πλέον η ζυγαρία έδειχνε διψήφιο αριθμό. Είχα δηλώσει συμμετοχή σε έναν ερασιτεχνικό αγώνα Αντοχής 200χλμ (brevet) και επειδή λόγω του υπερβολικού άγχους που είχα εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ και έτσι δεν ήμουν σε θέση να λάβω συμμετοχή, ένιωσα ότι όλος μου ο κόσμος κατεύρευσε και έιχα ένα ωραιότατο καταθλιπτικό επεισόδειο.Άρχισα να σπάω τα πάντα και απειλούσα ότι θα πέσω στο κενό. Έτσι η μητέρα μου το πήρε απόφαση πλέον οτι έπρεπε να ζητήσω βοήθεια, αν και πριν ήταν κάθετη σε αυτό. Επισκευτήκαμε εναν ψυχίατρο οπου μου εδωσε το ladose σε κανονική δόση από την πρώτη μέρα και ταυτόχρονα άρχισα και ψυχοθεραπεία με μια ψυχολόγο. Δεν ενημερώθηκα για τις παρενέργειες που δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Για πρώτη φορά βίωσα τι ειναι οι κρίσεις πανικού και όλο αυτό είχε ώς αποτέλεσμα να ξανακλειστώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο σπίτι και να ξαναπάρω σχεδόν όλα τα κιλά που έχασα με τόσο κόπο. Το ladose με είχε κάνει απαθή στα πάντα και εξαιρετικά νωχελικό και έτσι μου έδωσε και το wellbutrin ως συμπλήρωμα. Δεν με ένοιαζε σχεδόν τίποτα και μπορώ να πω ότι με βοήθησαν να ξεπεράσω το ξαφνικό θάνατο του πατέρα μου το 2015 απο ανακοπή σχετικά γρήγορα. Άρχισα ξανά το ποδήλατο και έχασα μερικά κιλά με μεγάλη δυσκολία. Αυτό που θυμάμαι επίσης είναι ότι ξόδευα χωρίς να το ολυσκέφτομαι τα χρήματα που είχα στην άκρη για τις σπουδές μου.

Μετά από λίγο καιρό και εγώ και η μητέρα μου που είμασταν άνεργοι φτάσαμε σε σημείο να μην έχουμε να φάμε και έτσι πήρα την απόφαση να πουλήσω ένα απ τα ποδήλατα μου και να βγάλω διπλώμα κ να παρω μηχανάκι.Έτσι το καλοκαίρι του 2018 μέσω φίλων απ τη γειτονιά μπήκα στην αγορά εργασίας ως διανομέας σε ένα ψητοπωλείο. Οι συνθήκες εργασίας τρισάθλιες, δούλευα για 3ε την ωρα σε ενα μαγαζι με 15χλμ ακτινα με δικο μου μηχανακι, βενζίνες, συντήρηση και χωρις τα σωστά ενσημα και οτι ορίζει ο νομος. Επίσης έκανα τα πάντα μέσα στο μαγαζί εκτός απο το να ψήνω. Δούλευα 10-16 ωρες τη μέρα βραδινό ωράριο μέχρι την άλλη μέρα το πρωί αλλά δεν με ένοιαζε τόσο γιατί είχαμε ανάγκη τα χρήματα και έπαιρνα ψυχική ικανοποίηση που μπορούσα πλέον να συνεισφέρω στα έξοδα του σπιτιού. Επίσης να αναφέρω ότι σταμάτησα απο μόνος μου την αγωγή γιατί είχα κουραστεί απο την συμπεριφορά του γιατρού που με έβλεπε απλά σαν πορτοφόλι και πλέον πίστευα ότι η ζωή μου είχε μπει σε μία τάξη. Αλλά...όχι...η χαρά μου δεν κράτησε πολύ γιατι μετά από λίγους μήνες, γυρνώντας σπίτι ξημερώματα βρήκα τη μητέρα μου παράλυτη κάτω και να κλαίει. Είχε καρκίνο και το έκρυβε τόσο καιρό και πλέον ήταν πολύ αργά. Δούλευα ολη μερα για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα έξοδα για τη νοσηλεια της και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια βροχερή μέρα να πέσω και να σπάσω στον αστράγαλο μου και να μην μπορώ να είμαι μαζί της τις τελευταιες της ωρες. Μετά από λίγες μέρες η μητέρα μου επέσε σε κώμα και την επόμενη βδομαδα πέθανει. Είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου προσπαθούσα να μην σκέφτομαι, θάβοντας τον εαυτό μου στη δουλειά. Τον επόμενο μήνα μου λήστεψαν το σπίτι και μου πήραν ότι οικονομίες είχα. Φτάνοντας πλέον σε αδιέξοδο επιχείρησα να πέσω από το μπαλκόνι και τελευταία στιγμή έκανα πίσω. Κουλουριάστηκα και ξέσπασα σε κλάμματα. Έπειτα ήρθε η αστυνομια και με πήγαν στο τμήμα. Βλέποντας την κατάσταση μου καθώς και την ακαταστασία και βρωμια που επικρατούσε στο σπίτι μου εκείνη τη περίοδο λόγω της άσχημης ψυχολογίας μου και επειδή δεν υπήρχαν εμφανή σημάδια παραβίασης στην κλειδαριά εκ πρώτης ώψεως(παραβίαστηκε με αλουμινόχαρτο) δεν με πίστεψαν και ρώτησαν τον θείο μου που ήρθε στο τμήμα αν είμαι καλά ψυχολογικά και έκανε το λάθος κ είπε οτι επαιρνα ψυχοφάρμακα εννοώντας αντικαταθλιπτικά, ενώ και ο ίδιος έπαιρνε αγωγή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μου ασκήσουν πίεση προσπαθώντας να με πείσουν να πάρω τα φάρμακα και ότι όλο αυτό ήταν προιόν της φαντασίας μου και έτσι εγώ πήρα ένα στυλό και ανίκανος πλέον να διαχειριστώ όλη αυτή την κατάσταση επιχείρησα να το καρφώσω στην αρτηρία μου. Αμέσως μου φόρεσαν χειροπέσες και για 15 μερες με κλείσανε με εισαγγελική στο Δαφνι. Εκεί μέσα για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι είμαι μόνος μου. Είδα πάρα πολλά που αν δεν τα έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα τα πίστευα οτι γίνονται και παραμένουν ατιμώρητα. Ο απόλυτος εξευτελισμός του ανθρώπου, δεν μπορώ να πω κάτι αλλο... Με όσες δυνάμεις ειχα επαίξα το παιχνιδάκι τους και όσο και να έβραζα μέσα μου με αυτά που έβλεπα προσπαθούσα να παραμείνω ψύχραιμος. Δεν πήρα κανένα απ τα χάπια που μου χορήγησαν γιατί δεν μου εξήγησαν ποτε τι είναι. Αν είναι να βάλω κάτι στο σώμα μου, θέλω να το κάνω συνειδητά και γνωρίζω τι είναι. Να σημειώσω ότι ποτέ μου δεν έκανα καταχρήσεις, ουτε αλκόολ, τσιγάρο τίποτα. Επίσης σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου εντός του ψυχιατρείου, συκγρατούμενοι μου πρόσφεραν ναρκωτικά και είχα τη δύναμη να αρνηθώ. Αφού πέρασαν οι 15 μέρες μου έδωσαν εξιτήριο και γύρισα με τα μούτρα στη δουλειά. Είχε μαθευτεί ότι νοσηλεύτηκα και μου ειχαν κολλήσει την ταμπέλα του τρελου..Δεν τους έδινα σημασία ομώς. Δούλεψα σαν το σκυλι, σταθεροποιήθηκα οικονομικά, αγόρασα καινούριο μηχανάκι και βρήκα δουλειά σε άλλο μαγαζι με καλύτερα χρήματα και συνθήκες εργασίας. Λίγο πριν τελειώσει αυτή η καταραμμένη χρονιά ομως ,την παραμονή Πρωτοχρονιας μου άνοιξαν ξανά το σπίτι και μου πήραν την μοναδική και αγαπημένη κούρσα που μου είχε απομείνει. Δεν πτοήθηκα όμως. Αγόρασα άλλο ποδήλατο αλλά δεν πρόλαβα να το χαρώ γιατι ήρθε ο covid19 και η καραντίνα.

---------η συνέχεια σε απαντηση------------

[Manos_P]

-------------συνέχεια-------------------


Ξεκίνησα σε ενα πολύ γνωστό ψητοπωλείο στα νότια προάστια δουλεύοντας σχεδόν ενα χρόνο κάθε μερα απο 12 ώρες χωρίς ρεπό για να ξεχρεώσω ένα δάνειο που είχε πάρει η μητέρα μου και επίσης να μην σκέφτομαι. Η τοξικότητα κάποιων ατόμων με έκανε να αποχωρήσω και να δοκιμάσω μια γνωστή πλατφόρμα διανομής. Ταυτόχρονα ξεκινησα ξανά το ποδήλατο. Δυστυχώς οι οικονομικές απολαβές στην πλατφόρμα δεν ήταν ικανοποιητικές και δεν μπορούσα να διαχειριστώ το άγχος και την πίεση του χρόνου και δεδομένου ότι πληρώνομουν με το κομμάτι και έτσι επέστρεψα σε μαγαζι ξανά. Στο κατάστημα αυτό το οποίο εργάστηκα τα τελευταια 2 χρόνια, επικρατούσε ακραία τοξικότητα, τόσο απο τον εργοδότη και τους υπεύθυνος που μας θεωρούσαν σκουπίδια, τόσο και απο τους ίδιους τους συναδέλφους διανομείς που τσακωνόμασταν για τις παραγγελίες που αφήνουν καλα φιλοφωρηματα δεδομενου οτι το κατάστημα ειχε πολυ καλο πελατολογιο. Ολη αυτη η τοξικοτητα, σε συνδιασμό με τον ξαφνικό θάνατο 2 θείων μου επιδείνωσαν την ήδη ταλαιπωρημένη ψυχική υγεία μου. Άρχισα να έχω κρισεις πανικού/αγχους και γενικα ένιωθα ότι ήταν καιρός να ζητήσω βοήθεια, μην έχοντας άλλη επιλογη. Έτσι ήρθα σε επικοινωνία με μια ψυχίατρο που μου σύστησε η ψυχολογος που καναμε ψυχοθεραπεια τα προηγούμενα χρόνια και μπορώ ότι με είχε βοηθήσει αρκετά αλλά πλέον έχει αποσυρθει. Μου χορήγησε αρχικά το Seroxat, αφού της είπα ότι ο κύριος λόγος που αποφεύγω τα αντικαταθλιπτικά είναι η αυξηση βάρους, μιας και για εμενα είναι πολυ σημαντικό να κρατήσω το βάρος μου σταθερο τουλαχιστον. Ας μην τα πολυλογώ το συγκεκριμένο φάρμακο μου δημιούργησε πολλές παρενέργειες οι οποίες δεν υποχώρησαν μετα το πρώτο μηνα. Αναφέρομαι σε αδρανοποίηση του εντέρου, πήγαινα τουαλέτα κάθε βδομάδα με το ζορι ενω πριν ημουν καθημερινος επισκέπτης. Εκτός αυτού κατακόρυφη πτώση της λιμπιντο και αυπνία. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα και αν τα κατάφερνα, ξυπνούσα μετά απο μια ώρα. Μου συνέστησε με άνεση κιόλας να πάρω ενα "Xanaξακι" πράγμα το οποίο έκανε την κατάσταση ακόμα χειρότερη και την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να εργαστώ γιατί με έκανε φυτό και ένιωθα τρομερή αδυναμία σε σημείο που δεν μπρούσα να οδηγήσω. Τέλως πάντων μετα το δίμηνο μου άλλαξε τo Seroxat με το ENLIFT (cipralex). Αυτό είχε τις ίδιες παρενέργειες αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Όσο για το θέμα του ύπνου ξεκίνησα να παίρνω συμπληρωμα μελατονίνης το οποίο με βοήθησε αρκετά. Το γαστρεντερικό είχε βελτιωθεί αρκετά μιας και έτρωγα πολλές σαλάτες. Το άγχος είχε μειωθεί αρκετά αλλά σε αυτό δεν βοηθούσε η δουλειά και το κλίμα του μαγαζιού. Η λίμπιντο εξακολοθούσε να παραμένει ανύπαρκτη και έτσι αποφάσισα να πάω τον μικρό για ένα test drive. Παρά τα ερεθίσματα ο μικρος δεν ανταποκρινόταν δημιουργότας μου παραπάνω αμηχανία και τσακίζοντας οποια αυτοπεποιθηση είχα. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε το σχόλιο ¨κρίμα...τι ωραίο παιδί¨ της κοπελας. Έτσι για ακόμα μια φορά τα έκοψα σταδιακά. Μετα τον πρώτο μήνα άρχισα να έχω πιο πολλά νεύρα και η κατάθλιψη μαζι με το άγχος άρχισαν να επιστρέφουν δριμυτερα. Απεγνωσμένος πλέον, στράφηκα στα φυτικά εναλλακτικα αντικαταθλιπτικά. Ξεκίνησα με 2 SUMENTA για το άγχος κ την κατάθλιψη και με 2 ashwagandha για την επαναφορα της λιμπιντο. Αρχικά νομίζω ότι κάτι έκαναν, μπορεί να είναι και placebo βέβαια. Η τοξικότητα στο κατάστημα που εργαζόμουν είχε ενταθεί πάρα πολύ γιατί τόλμησα και δεν δεχτηκα να κανω τον υπηρέτη στην γκόμενα του εργοδότη και απο τότε άρχισαν να μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο κάποια άτομα σε θέσεις κλειδιά. Πήρα την απόφαση να σταματήσω αφού έπεισα τον εργοδότη να μου κάνει εικονική απόλυση και να μπω ταμειο ανεργιας για λιγους μήνες μπας και ερθω στα ισια μου αλλα οταν βρεθηκα μονος μου χωρις δουλεια φρικαρα. Αρχισα να έχω τρομερό άγχος για το τι θα κάνω τωρα, ξεσπαγα σε κλαμματα, και ακομα ειχα και αυτοκτονικές σκεψεις τις οποιες οσο μπορω ακομα αποφευγω. Με οση δυναμη είχα εκπληρωσα πριν λιγες μερες ενα μεγαλο στοχο που είχα πολυ καιρο τωρα, να κανω την ανακαινιση της κουζινας μιας και ηταν το πιο ταλαιπωρημενο μερος του σπιτιου με την ελπιδα οτι θα με ανεβασει κάπως αλλα δεν νιωθω σχεδόν καμία ικανοποίηση. Δεν έχω όρεξη για τίποτα πλέον και ουτε να μιλήσω με κανέναν ενώ το έχω ανάγκη. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην αδρανήσω εντελώς. Βγαίνω ακόμα για ποδήλατο και ελαφρύ τρέξιμο καθώς επίσης κρατώ το σπίτι σε ανθρώπινη κατάσταση. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να ζητήσω ξανά βοήθεια, αλλά φοβάμαι τις παρενέργειες. Απο την άλλη δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Νιώθω τόσο μόνος και ειναι τρομακτικο.

Σας ευχαριστω για την ανάγνωση,
Μανώλης

[etry677]

Η αλήθεια είναι ότι κουβαλάς βαρύ φορτίο . Νιώθω ότι πρέπει να βάλεις μία πορεία και στόχο σε αυτό που κάνεις . Να βρεις έναν καλό γιατρό , μία σωστή δουλειά , έναν καλό ψυχολόγο και να συνεχίσεις το ποδήλατο. Θα τη βρεις την άκρη σου . Άλλωστε τι έχεις να χάσεις ; Ένα βήμα κάθε μέρα . Μην το βάζεις κάτω. Άλλωστε όλα αυτά που κουβαλάμε είναι παιχνίδια του μυαλού μας . Δεν είναι πραγματικά . Εμείς τα δημιουργούμε με το μυαλό μας . Και όσο περισσότερο προσπαθούμε να τα αποφύγουμε τόσο περισσότερο τα ενδυναμώνουμε ...

[HarleyQuinn]

Βρες κάποια κοπέλα να ερωτευτείς να ξεδώσεις, να περάσεις καλά στη ζωή σου, να σε φροντίζει, να κάνετε μαζί ποδήλατο αν είναι από εκείνο τον χόρο και ζήσεις σαν νέος άνθρωπος χαρούμενος. Τα ποδήλατα πάνε κι έρχονται, τόσα έχεις αλλάξει, δεν θα σου λείψουν ποτέ. Όσο για την δουλειά ίσως θα ήταν καλό να κάνεις κάτι άλλο αν θα μπορούσες αλλά μην σταματήσεις την ψυχοθεραπεία. Και ίσως έχεις παρενέργειες από τις διακοπές φαρμάκων που κάνεις μόνος σου. Εγώ σου προτείνω να δοκιμάσεις να ερωτευτείς, κάτι άλλο δεν σου λείπει, είσαι μια χαρά στα μυαλά σου ούτε αντικειμενικά προβλήματα έχεις.

[The Owl]

Γράφοντας για λίγο καιρό σε αυτό το φόρουμ διαπίστωσα πως τα μέλη προτίμουν να υποφέρουν παρά να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο που βλέπουν την ζωή.

Γι αυτό όταν γράφει ένα άτομο σαν και σένα χαίρομαι γιατί βλέπω εμφανή την πιθανότητα για ριζίκη (ΡΙΖΙΚΗ ΟΜΩΣ) αλλαγή τρόπου σκέψεις, λόγω του ότι (σα ν και μένα ) έχεις υποφέρει πολύ ,με αποτέλεσμα να υπάρχει (πιθανόν) έντονη θέληση για αλλάγη.

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως αυτό που ψάχνεις είναι ένας τρόπος να ελεγξεις την ζωή ,για να νιώσεις καλύτερα όταν γίνει όπως θες (ή κοντά σε αυτό που θες).
Αυτή είναι μια μάχη που όλοι μας ( σε διάφορους βαθμούς) έχουμε χάσει και γι αυτό θα σου πρότεινα να αφήσεις ησυχη την ζωή σου (όπως ακριβώς είναι) και να βελτιώσεις την ψυχολογία σου αλλάζοντας το τρόπο που την βλέπεις.
Δηλαδή ΠΡΩΤΑ να νιώσεις καλά και μετα να αλλάξεις την ζωή σου!!!! Το αντίστροφο απο αυτό που επιχειρείς!!!

Για να το κάνεις αυτό πρώτο βήμα είναι να καταλάβεις τι είναι το αρνητίκο συναίσθημα. Αρνητικό συναίσθημα ειναι μια επιθυμία που έχεις της οποίας σκέφτεσαι εναντίον. Δηλαδή θες το α,β,γ απο την ζωή αλλά έχεις 1,2,3 λόγους στο μυαλό , οι οποίοι λενε πως δεν μπορείς να έχεις αυτά που θές. Οπότε στόχος σου είναι να βρείς πρώτα τις επιθυμίες σου (γράψτες σε ένα χαρτί) και μετά να ΣΠάσεις το κεφάλι σου να βρείς λόγους που λένε πως μπορείς να τις έχεις. Γιατί να το κάνεις αυτό? για να νιώσεις καλύτερα!!!!!!

Λόγοι που μπορείς να έχεις αυτά που θές!!!
1) Ο θετικός κύκλος!!!
Αν πιστέψεις πως μπορείς να χεις αυτά που θες τότε θα νιώσεις ωραία.Το βλέπεις??? Η ίδια η ευτυχία θα
σε οδηγήσει στις επιθυμίες σου. Αν είσαι χαρούμενος θα χεις ενέργεια και πνευματική διαύγεια να κινηθείς προς τις ειθυμίες σου!! Θα νιώθεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να κάνεις
αυτά που θες και θα έχεις καθαρότερο κεφάλι αλλά και ενέργεια να τα πραγματοποιήσεις. Οπως πολυ καλά εμείς σε αυτό το φόρουμ ξέρουμε τον φαύλο κύκλο του "δεν πιστεύω πως μπορώ να
χω το Χ και γι'αυτο νιώθω άσχημα" και επειδή νιώθω άσχημα δεν έχω την δύναμη να κινηθω προ το Χ και αυτό επιβεβαιώνει ακόμα περισσοτερο ότι δε μπορώ να το Χ κοκ. ΕΤΣΙ υπάρχει και
ο ΘΕΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ, του πιστεύω ότι μπορώ να χω το Χ και γι αυτο έχω αυτοπεποίθηση και ενέργεια, οπως επίσης διαύγεια και τύχη να κινηθώ προς το Χ και γι αυτό πιστεύω ακόμα περισσότερο
πως μπορώ να χω το Χ και νιώθω ακόμα καλύτερα λόγου αυτού και παει λέγοντας...Νίωθοντας καλύτερα λοιπόν ΚΑΘΕΑΥΤΟ σε οδηγεί πιο κοντά στις επιθυμίες σου!!!!


2) Γιατί θες αυτά που θές? Αν κάνεις αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου και είσαι ειλικρινής, η απάντηση θα είναι, για να νιώσω καλά. Το βλέπεις???!!! Μπορείς να έχεις αυτό που
πραγματικά θές ( ωραίο συναίσθημα) πιστεύοντας πως μπορείς να έχεις τις επιθυμίες σου. Υπο μία έννοια εκπληρωνείς τις επιθυμίες σου (νιώθεις καλά) πιστεύονταν πως μπορείς να της έχεις!!
Νιώθεις ένα 80% το συναίσθημα που θα είχες άν η επιθυμία σου εκπληρώνονταν ,απλά πιστεύοντας πως μπορεις να την έχεις!!!!!! Η πεποίθηση πως μπορείς να έχεις αύτα που θες ΕΙΝΑΙ και εν μέρει
η εκπληρωσή τους!!!

Επίσης ,σου προτείνω να παρακολουθήσεις αυτά που γράφω στο φορουμ σε άλλα τόπικ.

[user]

ο πόνος δημιουργεί ένα πλαίσιο ψεύτικης ασφάλειας, αυτό είναι αλήθεια.

[Manos_P]

Βρες κάποια κοπέλα να ερωτευτείς να ξεδώσεις, να περάσεις καλά στη ζωή σου, να σε φροντίζει, να κάνετε μαζί ποδήλατο αν είναι από εκείνο τον χόρο και ζήσεις σαν νέος άνθρωπος χαρούμενος. Τα ποδήλατα πάνε κι έρχονται, τόσα έχεις αλλάξει, δεν θα σου λείψουν ποτέ. Όσο για την δουλειά ίσως θα ήταν καλό να κάνεις κάτι άλλο αν θα μπορούσες αλλά μην σταματήσεις την ψυχοθεραπεία. Και ίσως έχεις παρενέργειες από τις διακοπές φαρμάκων που κάνεις μόνος σου. Εγώ σου προτείνω να δοκιμάσεις να ερωτευτείς, κάτι άλλο δεν σου λείπει, είσαι μια χαρά στα μυαλά σου ούτε αντικειμενικά προβλήματα έχεις.

Καλησπέρα, αυτη την περιοδο δεν κάνω ουτε ψυχοθεραπεία, ούτε λαμβάνω κάποια αγωγή. Το γνωρίζω ότι μία σχέση θα ήταν σωτήρια για εμένα και θα έδινε νόημα στη ζωή μου και πραγματικά το θέλω πάρα πολύ αλλά φοβάμαι να κάνω οποιαδήποτε κίνηση και δεν έχω αυτοπεποίθηση. Στο παρελθόν είχα κάτι σαν σχέση με μία κοπέλα απ τη δουλειά αλλα αποδείχθηκε άκρως τοξική με κρυφή ζωή και ερχόταν σε εμένα μόνο για επιβεβαίωση. Τον περσμένο μήνα γνώρισα μία άλλη κοπέλα από το χώρο του ποδηλάτου. Όντως περιέργως αυτή με προσέγγισε και ενώ αρχικά έδειχνε ότι της άρεσα δεν άργησε να έρθει η στιγμή που με έβαλε στο friend zone. Σε αυτό πιστεύω έπαιξε ρόλο η νωχελικότητα μου και ότι τελικά δεν ήμουν αυτό που περίμενε ή είχε φανταστεί. Μάλιστα με ρώτησε αν έχω κατάθλιψη και αφου της είπα κάποια πράγματα για εμένα μου συνέστησε να επευθυνθω σε ψυχιατρο και να συνεχίσω την αγωγή και επίσης είπε οτι είναι κρίμα να ζω σε αυτή τον κόλαση άδικα. Επίσης μου σύστησε έναν γιατρό ο οποίος είχε γλιτώσει ένα πολύ κοντινό συγγενή της από τα χειρότερα. Φοβάμαι τις παρενέργειες ρε γαμωτο με τις κυριες να είναι η αύξηση βάρους και η αδυναμία και ότι δεν θα είμαι σε θέση να μπορώ να αθλούμαι. Βέβαια όσο δεν κάνω τίποτα γιαυτό, τόσο πιο πολύ θα βυθίζομαι σε αυτή την άβυσσο. Πρέπει να ρίξω τον εγωισμό μου και να βρω το θάρρος ξανά να ζητήσω βοήθεια.

[HarleyQuinn]

Ωραία! Είναι πολύ ευτυχές που γνωρίζεις κοπέλες και ειδικά που σε πλησιάζουν! Κάτι θα βρεις που να αξίζει και θα θέλεις να το συνεχίσεις. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει και να αναρρώσεις λιγάκι... Ξεκίνα τα όλα από την αρχή και πες στον γιατρό ότι είσαι αθλητής και δεν θες να πάρεις βάρος μην σου δώσει zyprexa ή κάτι παρόμοιο. Με την ησυχία σου... Εμένα με ανησυχούν οι τάσεις αυτοκτονίας που έχεις, αυτές πρέπει να είναι επειδή κόβεις τα φάρμακα σου ξαφνικά. Δεν είναι δυνατόν νέο παλικάρι, αθλητής, εργαζόμενος, αυτόνομος να θέλει να πεθάνει! Ήρθε η ώρα που θα πρέπει να θέλεις να ζήσεις με μια σχέση και τα πάντα!

[ambivalent]

Μανώλη κουράγιο, φαίνεται από την ιστορία σου πόσο δυνατός είσαι και είμαι σίγουρη πως σύντομα θα τα καταφέρεις να νιώθεις καλύτερα. Αν σε βοηθάει καθόλου η αίσθηση της αλληλεγγύης, διαβάζοντας την ιστορία σου πήρα δύναμη να γράψω και εγώ αυτά που νιώθω, δε ξερω αν θα τα καταφέρω τελικά κ αν θα ποστάρω, αλλά εσύ συνέχισε να προσπαθείς και ζήτα την βοήθεια που χρειάζεσαι γιατί πραγματικά μας αξίζει μια καλύτερη ζωή και οφείλουμε στους εαυτούς μας να τη διεκδικησουμε!

[Niels]

Μην τα παρατάς, υπάρχει τρόπος να σε βοηθήσουν τα αντικαταθλιπτικά χωρίς σούπερ παρενέργειες. Το cipralex μετά από τους πρώτους μήνες δεν έχει την ίδια αρνητική επίδραση στη λίμπιντο, τουλάχιστον στη δόση των 10mg. Αν θες κάνε και μια εξέταση ξανά για θυρεοειδή μήπως χρειάζεται ρύθμιση ξανά, και στις βιταμίνες που συνδέονται με το νευρικό σύστημα, b12, φυλλικό οξύ, d. Μπορεί να χρειάζεσαι συμπλήρωμα διατροφής ειδικά αν δεν τρεφεσαι σωστά, κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο όταν αντιμετωπίζουμε τέτοιες δυσκολίες.