Μεγάλωνα το παιδί της αδελφής της αλλά χωρίσαμε

[dimitrisargs]

Καλησπέρα.
Είμαι 32 χρονών Άνδρας και εκείνη 26.
Χωρίσαμε το Απρίλιο ενώ μέναμε μαζί για 3.5 χρόνια. Τον χωρισμό τον προκάλεσα εγώ. Δηλαδή σε όποια συζήτηση και να είχαμε, πάντα κατέληγε εκεί. Ήταν όντως μια τοξική σχέση. Το θέμα είναι ότι μέχρι τα 2.5 χρονια είχαμε βελτίωση. Μέχρι που η τοξικομανείς αδελφή της επιτέλους ξέφυγε από τον "άνδρα της". Θα μου πείτε γιατί τα λέω αυτά? Εδώ είναι το θέμα όλης της υπόθεσης.

Η αδελφή της με τον "κακοποιό" που είχε μπλέξει (τουρκογυφτος) έκανε ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Αυτό το πλασματακι ενώ δεν ήθελα ήρθε στο σπίτι μας (για 2 βδομάδες μου έλεγε) και το κρατήσαμε για 8 μήνες μέχρι που μπήκε σε παιδικό χωριό sos και τελικά υιοθετήθηκε.
Αυτούς τους μήνες τα πλήρωνα όλα εγώ στο σπίτι. Και το λέω αυτό γιατί οι γονείς (χωρισμένοι) της ήταν
Αδιάφοροι δηλαδή με το ζόρι λίγα ψώνια αντε και κανένα 50ευρω που και που. Εμβόλια του έκανα του παιδιού, ρούχα παιχνίδια κτλπ βοήθησαν οι δικοί μου. Οι μάνα της ήταν να το πάρει να το μεγαλώσει αλλά μόνο με όρους. Να παίρνει τα επιδόματα. Και επειδή περνούσε καιρός το παιδί και οι 2 μας λέγαμε ότι δεν θέλουμε να καταλήξει εκεί (στην μαμά της) αποφασίσαμε να πάει για υιοθεσία.
Με το που έφυγε ήταν πολύ χάλια η πρωην μου γιατί ένιωσε μητέρα μαζί με την μικρή. Λογικό αφού πρώτη φορά ένιωσε πως είναι η μητρική αγάπη.
Πέρασαν μήνες και όλο και ποιο συχνά το συζητούσαμε για τον χωρισμό.
Τελικά έτσι έγινε μέχρι που έφυγε για σεζόν στις 11 Μαΐου. Εκείνη την ημέρα είχε ξεχάσει ανοιχτό το κινητό της και μπήκα στο instagram και ανακάλυψα ότι μιλούσε με έναν από τον Σεπτέμβριο. (Τότε της είχα πει ότι θέλω να χωρίσουμε αλλά το πείρα πίσω.)
Δεν μιλούσαμε τόσο καιρό. Αυτή έκανε σχέση με αυτόν τώρα και συγκατοικουνε. (Εφυγε νωρις απο την σεζον) Το ξερω ότι ξεκάθαρα εγώ φταίω για τον χωρισμό μας.
Βάρεσα σκοτάδι, κλείστηκα στον εαυτό μου από την στιγμή που ήρθε η μικρή στο σπίτι και δεν συζητούσα τίποτα. Και με κανέναν. Ακόμα και μαζί της. Ήμουν αρνητικός σε οτι και να μου έλεγε. Ασπρο μου ελεγε μαυρο έλεγα. Μόνο οι δικοί μου ήξεραν για αυτή την κατάσταση που περνούσαμε. Είχα κλειστεί τελείως.
Πέρασαν τόσοι μήνες λοιπόν και την Κυριακή που μας πέρασε πείρε και τα τελευταία πράγματα της. Μιλήσαμε λίγο. Όταν την είδα έπαθα ένα μικρό σοκ αλλά αυτή ακόμη πιο πολύ.
Περασε καιρός που έχω καταλάβει το λάθος μου. Το θέμα είναι ότι πριν λίγο καιρό αποδέχτηκα το την θέλω. Πάλευα να με πίσω ότι δεν πρέπει να είναι στην ζωή μου αλλά με νίκησε η καρδιά μου.
Θέλω να τα ξαναβρουμε. Όντως το θέλω πιστεύω ότι μέσω αυτής θα γίνω καλύτερος άνθρωπος γιατί είναι και εκείνη πολύ δύσκολη σαν και εμένα. Αλλά δεν θέλει ούτε να το συζητήσει. Μιλάω με την αδελφή(έχει 2 αδελφές) της είπε ότι θα με βοηθήσει αλλά δεν δέχεται τίποτα. Με αποφεύγει! Εγώ δεν θέλω να το βάλω κάτω, ξέρω ότι θα είναι όχι. Αλλά μέσα μου λέω δεν μπορεί, κάτι πρέπει να υπάρχει. Μου λέει ότι με αγαπάει αλλά ότι έγινε έγινε τώρα. Ξέρει λέει ότι την αγαπάω πιο πολύ και από την οικογένεια της.
Πείτε μου ρε παιδιά, αλήθεια. Τι να κάνω? Την θέλω πάρα πολύ. Την αγαπώ όσο τίποτα άλλο. Αλλά ούτε να συζητήσει δεν θέλει.

[Remedy]

Καλησπέρα.
Είμαι 32 χρονών Άνδρας και εκείνη 26.
Χωρίσαμε το Απρίλιο ενώ μέναμε μαζί για 3.5 χρόνια. Τον χωρισμό τον προκάλεσα εγώ. Δηλαδή σε όποια συζήτηση και να είχαμε, πάντα κατέληγε εκεί. Ήταν όντως μια τοξική σχέση. Το θέμα είναι ότι μέχρι τα 2.5 χρονια είχαμε βελτίωση. Μέχρι που η τοξικομανείς αδελφή της επιτέλους ξέφυγε από τον "άνδρα της". Θα μου πείτε γιατί τα λέω αυτά? Εδώ είναι το θέμα όλης της υπόθεσης.

Η αδελφή της με τον "κακοποιό" που είχε μπλέξει (τουρκογυφτος) έκανε ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Αυτό το πλασματακι ενώ δεν ήθελα ήρθε στο σπίτι μας (για 2 βδομάδες μου έλεγε) και το κρατήσαμε για 8 μήνες μέχρι που μπήκε σε παιδικό χωριό sos και τελικά υιοθετήθηκε.
Αυτούς τους μήνες τα πλήρωνα όλα εγώ στο σπίτι. Και το λέω αυτό γιατί οι γονείς (χωρισμένοι) της ήταν
Αδιάφοροι δηλαδή με το ζόρι λίγα ψώνια αντε και κανένα 50ευρω που και που. Εμβόλια του έκανα του παιδιού, ρούχα παιχνίδια κτλπ βοήθησαν οι δικοί μου. Οι μάνα της ήταν να το πάρει να το μεγαλώσει αλλά μόνο με όρους. Να παίρνει τα επιδόματα. Και επειδή περνούσε καιρός το παιδί και οι 2 μας λέγαμε ότι δεν θέλουμε να καταλήξει εκεί (στην μαμά της) αποφασίσαμε να πάει για υιοθεσία.
Με το που έφυγε ήταν πολύ χάλια η πρωην μου γιατί ένιωσε μητέρα μαζί με την μικρή. Λογικό αφού πρώτη φορά ένιωσε πως είναι η μητρική αγάπη.
Πέρασαν μήνες και όλο και ποιο συχνά το συζητούσαμε για τον χωρισμό.
Τελικά έτσι έγινε μέχρι που έφυγε για σεζόν στις 11 Μαΐου. Εκείνη την ημέρα είχε ξεχάσει ανοιχτό το κινητό της και μπήκα στο instagram και ανακάλυψα ότι μιλούσε με έναν από τον Σεπτέμβριο. (Τότε της είχα πει ότι θέλω να χωρίσουμε αλλά το πείρα πίσω.)
Δεν μιλούσαμε τόσο καιρό. Αυτή έκανε σχέση με αυτόν τώρα και συγκατοικουνε. (Εφυγε νωρις απο την σεζον) Το ξερω ότι ξεκάθαρα εγώ φταίω για τον χωρισμό μας.
Βάρεσα σκοτάδι, κλείστηκα στον εαυτό μου από την στιγμή που ήρθε η μικρή στο σπίτι και δεν συζητούσα τίποτα. Και με κανέναν. Ακόμα και μαζί της. Ήμουν αρνητικός σε οτι και να μου έλεγε. Ασπρο μου ελεγε μαυρο έλεγα. Μόνο οι δικοί μου ήξεραν για αυτή την κατάσταση που περνούσαμε. Είχα κλειστεί τελείως.
Πέρασαν τόσοι μήνες λοιπόν και την Κυριακή που μας πέρασε πείρε και τα τελευταία πράγματα της. Μιλήσαμε λίγο. Όταν την είδα έπαθα ένα μικρό σοκ αλλά αυτή ακόμη πιο πολύ.
Περασε καιρός που έχω καταλάβει το λάθος μου. Το θέμα είναι ότι πριν λίγο καιρό αποδέχτηκα το την θέλω. Πάλευα να με πίσω ότι δεν πρέπει να είναι στην ζωή μου αλλά με νίκησε η καρδιά μου.
Θέλω να τα ξαναβρουμε. Όντως το θέλω πιστεύω ότι μέσω αυτής θα γίνω καλύτερος άνθρωπος γιατί είναι και εκείνη πολύ δύσκολη σαν και εμένα. Αλλά δεν θέλει ούτε να το συζητήσει. Μιλάω με την αδελφή(έχει 2 αδελφές) της είπε ότι θα με βοηθήσει αλλά δεν δέχεται τίποτα. Με αποφεύγει! Εγώ δεν θέλω να το βάλω κάτω, ξέρω ότι θα είναι όχι. Αλλά μέσα μου λέω δεν μπορεί, κάτι πρέπει να υπάρχει. Μου λέει ότι με αγαπάει αλλά ότι έγινε έγινε τώρα. Ξέρει λέει ότι την αγαπάω πιο πολύ και από την οικογένεια της.
Πείτε μου ρε παιδιά, αλήθεια. Τι να κάνω? Την θέλω πάρα πολύ. Την αγαπώ όσο τίποτα άλλο. Αλλά ούτε να συζητήσει δεν θέλει.

οκ, 8 μηνες το φροντισατε. δεν το μεγαλωσατε κιολας...
μπραβο σας που σταθηκατε σε αυτο το ατυχο (απο γονεις) παιδακι. ελπιζω να γλυτωσε με την υιοθεσια απο τους ακαταλληλους γονεις του. δυστυχως, δεν χρειαζεται καμια αδεια καταλληλοτητας για να αμολαει καποιος παιδια και να τα καταστρεφει...

αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα απο την μεταξυ σας σχεση...

εσυ τον πηρες πισω (τον χωρισμο), αλλα εκεινη τον κρατησε... δεν το ξερεις οτι οταν φυγει κατι απο το στομα σου, δεν ελεγχεις μετα την πορεια του;
εσυ μετανιωσες, για εκεινην ομως εσπασε μεσα της αυτο που νομιζε οτι ειχατε μεχρι τοτε. ενοιωσε προδωμενη και προχωρησε. σε διεγραψε.

τωρα τι θελεις;
ειπες τι θελεις, αλλα αφου δεν θελει εκεινη, δεν βλεπω τι μπορεις να κανεις. θα πρεπει να σεβαστεις την επιθυμια της. οι αποφασεις μας που φοραμε στους αλλους, εχουν συνεπειες. δεν μπορεις να λες και να ξελες και να απαιτεις απο τον αλλον να αλλαζει την ζωη του κατα τα κεφια σου.
το οτι δενε χει απλα σχεση , αλλα ζει ηδη μαζι του, μαλλον δειχνει οτι ειναι κατι σοβαρο και ειναι αλλου η κοπελα. δεν το βλεπω πιθανο να το ξανασκεφτεται τωρα κοντα....
αν ηταν κατι επιπολαιο δεν θα πηγαινε να συζησει.

δεν θεωρω απαραδεκτο το οτι εκανες ενα λαθος.
ολοι εχουμε κανει και κανουμε. αλοιμονο...
απλα σου λεω οτι δεν μπορεις παρα να υποστεις τις συνεπειες, εφοσον το λαθος αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να αλλαξει την ζωη της αυτη η κοπελα και να σε αφησει πισω της...

[dimitrisargs]

Ναι, οταν λεω το μεγαλωσαμε εννοω οτι το παιδι ηταν σαν πιθηκακι. (2 ετων ηταν οταν ηρθε σπιτι.) μαζι μας εμαθε να μιλαει, να εχει ωραριο στον υπνο, εκανε τα εμβολια του οπως ειπα και πριν, εφαγε καλα, πηρε παιχνιδια, ειχε κρεβατακι επιτελους, ηταν στην ζεστη... και οτι χρειαζεται ενα μωρο φυσικα...

Οχι γιατι πρακτικα γιαυτο χωρισαμε, γιατι περασαμε την κατασταση με το μωρο, γιατι δεν ηταν κανενας απο τους 2 καλα οταν εφυγε απο το σπιτι. εκει ειναι που σκαει το κεφαλι μου...
Το μωρο το αγαπησαμε πολυ, ειδικα αυτη. εγω κλειστικα τοτε γιατι μου ηρθαν ολα κατακουτελα. απο εκει που σχεδιαζα διακοπες το καλοκαιρι μου ηρθε ενα μωρο στο σπιτι.

Φυσικα και δεν μπορω να κανω κατι. τουλαχιστον αυτο που καταλαβα ειναι οτι εχει και αυτη καποια αισθηματα για εμενα (αγαπη). οχι ερωτικα, γιατι το αφησαμε. οπως λεει και η ιδια...

συμφωνω σε αυτο, στο οτι εχει προχωρησει και θελει να με αφησει πισω, αλλα κατι μου λεει οτι το κανει απλα για να ξεχασει την ολη κατασταση που ζουσαμε. και δεν εννοω μονο εμενα, εννοω και το μωρο.
επισης αυτο το τωρα στα κοντα που ειπες, για καποιο λογο, ολοι οσοι ξερουν την ιστορια, μου λενε οτι καποια στιγμη θα γυρισει... τι να πω δεν ξερω.

ευχαριστω πολυ παντος γιατι ηθελα να ακουσω μια τετοια αποψη απο καποιον που ειναι τελειως εξω απο την κατασταση και ειδικα το οπως εστρωσες ετσι θα κοιμηθεις...

[george1520]

Φίλε.. Καλό είναι να μιλάς στον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι τα γεγονότα. Θέλεις να γυρίσει, δεν σημαίνει ότι θα γίνει. Και αυτό που νιώθεις μέσα σου, είναι η ανάγκη σου όχι η δική της ανάγκη. Την δική της αυτή την ξέρει.
Αν της είπες τι νιώθεις, τότε άφησε την να αποφασίσει. Το να σε βλέπει απελπισμένο, να βάζεις την αδελφή της να προσπαθεί να την πείσει, το μόνο που καταφέρνεις είναι να την απομακρύνεις τελείως. Κανένας άνθρωπος δεν θέλει δίπλα του έναν απελπισμένο.
Βρες κάτι να γεμίσεις την μέρα σου (ένα χόμπι) να σταθείς στα πόδια σου, να νιώσεις και πάλι καλά και αν θέλει να είστε μαζί ξέρει που θα σε βρει. Αν ακόμη ψυχολογικά δεν είσαι καλά, βάλε στη ζωή σου και έναν ψυχολόγο. Θα μάθεις πολλά για σένα.

[dimitrisargs]

Κοιτα η αληθεια ειναι οτι και ψυχολογο βλεπω εδω και καιρο, και γυμναστηριο παω και χομπι εχω (το αμαξι μου) δεν ειναι εκει το προβλημα μου.

Ισα ισα ξερω τι πηρα απο αυτην. μονο καλα πηρα αυτα τα 4 χρονια και η σχεση ας ηταν τοξικη ειτε με το μωρο ειτε μεταξυ μας.
Μεσω αυτης εμαθα να αγαπαω, να θελω να γινω πατερας να παραδεχομαι τα λαθοι μου να καταλαβω ποιος ειμαι. δεν το συζηταω. ναι φυσικα και τις τα εχω πει αυτα.

Τωρα οπως ειπες και εσυ δικη μου αναγκη, δικη της αποφαση... θα το αποδεχτω. απλα θελει λιγο καιρο και αυτο.. :P

[elis]

Ανεμβολιαστη λεγεται δευτερον εγω ειμαι εμβολιασμενοσ τι μελλον εχουμε τιποτα κ τριτον τουρκογυφτασ το παιζω μπασ κ γαμησω ειμαι 50 τα εκατο ελληνασ 25 λατινικη αμερικη κ 25 αφρικη βρεθηκα εδω απο εμποριο βρεφων εσυ τι θα εκανεσ ;

[Remedy]

Ναι, οταν λεω το μεγαλωσαμε εννοω οτι το παιδι ηταν σαν πιθηκακι. (2 ετων ηταν οταν ηρθε σπιτι.) μαζι μας εμαθε να μιλαει, να εχει ωραριο στον υπνο, εκανε τα εμβολια του οπως ειπα και πριν, εφαγε καλα, πηρε παιχνιδια, ειχε κρεβατακι επιτελους, ηταν στην ζεστη... και οτι χρειαζεται ενα μωρο φυσικα...

Οχι γιατι πρακτικα γιαυτο χωρισαμε, γιατι περασαμε την κατασταση με το μωρο, γιατι δεν ηταν κανενας απο τους 2 καλα οταν εφυγε απο το σπιτι. εκει ειναι που σκαει το κεφαλι μου...
Το μωρο το αγαπησαμε πολυ, ειδικα αυτη. εγω κλειστικα τοτε γιατι μου ηρθαν ολα κατακουτελα. απο εκει που σχεδιαζα διακοπες το καλοκαιρι μου ηρθε ενα μωρο στο σπιτι.

Φυσικα και δεν μπορω να κανω κατι. τουλαχιστον αυτο που καταλαβα ειναι οτι εχει και αυτη καποια αισθηματα για εμενα (αγαπη). οχι ερωτικα, γιατι το αφησαμε. οπως λεει και η ιδια...

συμφωνω σε αυτο, στο οτι εχει προχωρησει και θελει να με αφησει πισω, αλλα κατι μου λεει οτι το κανει απλα για να ξεχασει την ολη κατασταση που ζουσαμε. και δεν εννοω μονο εμενα, εννοω και το μωρο.
επισης αυτο το τωρα στα κοντα που ειπες, για καποιο λογο, ολοι οσοι ξερουν την ιστορια, μου λενε οτι καποια στιγμη θα γυρισει... τι να πω δεν ξερω.

ευχαριστω πολυ παντος γιατι ηθελα να ακουσω μια τετοια αποψη απο καποιον που ειναι τελειως εξω απο την κατασταση και ειδικα το οπως εστρωσες ετσι θα κοιμηθεις...

κι εσενα σε καταλαβαινω κι εκεινην την καταλαβαινω.
ηταν μεγαλη δοκιμασια για σας η ιστορια με το μωρο και αφησε και καλα και ασχημα.
ζοριστηκατε, ξενερωσατε, εσυ ομως εμαθες οτι θελεις και μπορεις να εισαι καλος πατερας. κι εκεινη πιστευω εμαθε κατι αναλογο.
θεωρω ομως οτι δεν ηταν μονο αυτο το προβλημα της σχεσης σας.
ισως ηταν ο καταλυτης...

το θεμα ειναι ομως, οτι ενω ειχατε κοινο προβλημα μεταξυ σας, και ιδιο ζορι, εσυ εισαι αυτος που πηρε αυτην την αποφαση να πει το ΤΕΛΟΣ.
εκεινη, προς τιμην της, αντι να κανει κατινιες που θα εκαναν καποιες, το δεχτηκε σαν κυρια και εκανε το πιο υγιες. προχωρησε...

φυσικα και θα εχουν μεινει καλα συναισθηματα και ουτε εκεινη το αρνηθηκε.
το θεμα ειναι οτι δεν αρκουν τα "απομειναρια μια μερας" για να γυρισει καποιος σε μια σχεση που αποφασισε να αφησει πισω.
το αλλο θεμα ειναι οτι η νεα σχεση της μπορει και να κρατησει... σημαντικη ειναι σιγουρα, γιατι αλλιως δεν θα συζουσαν.

το αν κατι μπορει να αλλαξει, αν τελικα αυτη η σχεση ναυαγησει, ή αν κανει καποιον κυκλο και τελειωσει, και μακρορποθεσμο ειναι και δεν μπορει κανεις να βασιζεται και να περιμενει κατι τετοιο, που σπανια συμβαινει, αλλα μπορει και να συμβει.
οποτε η μονη λυση ειναι να βρεις τροπους να προχωρησεις κι εσυ.
οι ασχολιες και η ψυχοθεραπεια, ειναι καλος τροπος, πιστευω, αρα, καλα πας..