Ψυχωσικη διαταραχη

[twalkup]

Πάσχω από αυτή την αρρώστια σύμφωνα με τον γιατρό μου την οποία πέρασα πριν δύο χρόνια.Εδω όμως και δύο χρόνια έχω γίνει ένας διαφορετικός άνθρωπος που δεν έχει όρεξη για πολλά πράγματα μέσα στη μέρα του κλεισμένος στον εαυτό του και νιώθω ότι έχει αλλάξει και ο χαρακτήρας μου.Φυσικο επακόλουθο της πάθησης θα μου πείτε αλλά έτσι δεν πάω πουθενά νιωθω ότι στόχους έχω δεν μπορώ να τους πραγματοποιησω με τέτοια κοπωση και λιποψυχια που έχω.Ξερει κάποιος πόσο καιρό κάνουν να διορθωθούν αυτα η αν διορθώνονται τελοσπαντων;

[Player]

Από ότι ξέρω θέλει καιρό μήνες, ίσως και χρόνο,χρόνια.
Υπομονή, αγωγή και με τον καιρό θα επανέλθεις στ φυσιολογικό.
Απ' ότι βλέπω υπάρχουν αρκετοί στ φόρουμ που πέρασαν ψυχωτικό επεισόδιο οπότε περίμενε για καλύτερες συμβουλές.

[Kedra]

Λοιπόν, δεν ξέρω αν είμαι η κατάλληλη να απαντήσει αλλά και εγώ δεν είμαι η ίδια που ήμουν. Αναπολώ τον εαυτό μου πριν το περάσω όλο αυτό. Θυμάμαι πόσο ενεργητική ήμουν, πόσο δεν φοβόμουν να μιλήσω να μην εκτεθω, πόσο αδύνατη ήμουν, πόσο κοινωνική και ευχάριστη ήμουν. Πλέον μετά από 9 χρόνια με αυτή την αρρώστια, έμαθα να κρύβομαι. Δυστυχώς σχεδόν οι σπουδές μου αναλογικά με τις δουλειές που μπόρεσα να κάνω πήγαν περίπατο. Επίσης οι φιλίες μου μειώθηκαν κατά κόρον. Το καλό βέβαια είναι ότι έκανα μέσα μου μια τακτοποίηση. Ότι αναγνώρισα τα λάθη μου. Τις λάθος επιλογές μου. Και εγώ έχω κλειστεί στον εαυτό μου. Πρώτον γιατί δεν είχα τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω μου και δεύτερον γιατί δεν τολμούσα να το πω. Και βέβαια είναι στίγμα.
Τι έκανα όμως; Ξεκίνησα πράγματα που ήθελα από καιρό και φοβόμαστε την να κάνω. Γράφτηκα σε κολυμβητικό σύλλογο, μετά σε σχολή χορού. Έκανα κάποιες δράσεις για τα κοινά. Προσπαθώ να μην χαλάσω τον χαρακτήρα μου ο οποίος είναι κοινωνικός επειδή απλά είτε οι συνθήκες άλλαξαν είτε εγώ άλλαξα και δεν συμπορευτηκαν μαζί μου κάποια άτομα. Γενικότερα παίρνω μια φάση μοναξιάς σε υπερθετικός σημείο, αλλά δεν το βάζω κάτω. Πρέπει ν αλλάξω ξανά εγώ για να προσελκυσω κόσμο. Επίσης όσον αφορά τα επαγγελματικά μου έχω μείνει πολύ πίσω συγκριτικά με άλλους όμως το αποδέχομαι σιγά σιγά και προσπαθώ να βάλω ξανά τους στόχους μου σε μια τάξη. Όπως να μάθω κάτι καινούργιο να μου προσφέρει μια δεξιότητα νέα. Και εγώ δεν έχω την ίδια υπομονή που είχα κάποτε και την ίδια όρεξη και μέσα στην ημέρα έχω μια τάση να τα παρατω όμως σκέφτομαι το τελικό αποτέλεσμα και μου δίνει κουράγιο. Και επειδή έκανα και ψυχοθεραπεία χρόνια, ναι εμένα προσωπικά δεν με βοήθησε. Αλλά αυτό που πάντα με βοηθούσε είναι να αντλώ δύναμη από τον εαυτό μου. Και κάπως έτσι προχωρώ. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει θέλω να ξαναγίνω αυτή που ήμουν και μάλιστα γρήγορα.

[twalkup]

Γειά σου κέντρα και ευχαριστώ για την απάντηση.Βρισκομαι στον 1μιση χρόνο θεραπείας από ότι καταλαβαίνω έχω δρόμο ακόμα φοβαμαι και τη σκιά μου κοινωνικά δεν υπάρχω.Αυτο που κάνω είναι γυμναστικη τίποτα άλλο έχασα και εγώ φίλους αλλά δεν το βάζω κάτω θα σηκωθώ δυνατός έτσι πιστεύω αν και δεν έχω αποδεχθεί ότι έπαθα τέτοιο πράγμα.

[Kedra]

Ναι και εγώ δεν κατάλαβα ποτέ πως βγήκε αυτή η διάγνωση αφού το μόνο που είπα όταν πήγα στον ψυχίατρο ήταν ότι νιώθω να θέλει όλος ο κόσμος το καλό μου. Και το πρώτο πράγμα που μου είπε έχεις ψυχωσικό επεισόδιο. Βέβαια και εγώ δεν ήξερα ότι θα πάρει τόσο χρόνο. Στην αρχή μου είπε θα πάρεις την αγωγή σου για 1 χρόνο. Μετά όμως παρότι είχε περάσει ο χρόνος συνέχιζα την αγωγή. Τα διέκοψα μόνη μου, μετά όμως επανήλθε, νιώθοντας ότι κάποιος μπορεί να διαβάζει το μυαλό μου. Μετά είχα εγώ πάρα πολύ θυμό, νεύρα.
Κάπου εκεί άλλαξα και ψυχίατρο και η διάγνωση ήταν διαφορετική. Μέχρι που άλλαξα 13 ψυχιατρους καθότι ο καθένας έλεγε κάτι διαφορετικό και είτε πρόσθετε φάρμακα είτε άλλαζε είτε έδινε καινούργια. Ο ψυχίατρος όμως θυμάμαι μου έλεγε θα τα πάρεις για 1 χρόνο αν κάτι πάει στραβά μετά για 3 χρόνια και πάλι αν πάει κάτι στραβά για 5. Εγώ έκανα παραπάνω χρόνο. Επειδή βέβαια με είχε πιάσει η αγωνία να συνέλθω και να προχωρήσω την ζωή μου από εκεί που την άφησα. Οπότε σταμάτησα μόνη μου την θεραπεία στα 7 χρόνια. Και τα τελευταία 2 χρόνια με έπιασε κρίση πανικού. Ναι αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Και εγώ έχω χάσει πολλά. Έμεινα πίσω στα επαγγελματικά μου σχέδια, κατάφερα βέβαια και παντρεύτηκα άλλα παιδιά δεν έχω και δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι. Όσο για τις φιλίες..τι να πω... δυστυχώς δεν έχω φιλίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και που συνήλθα πρέπει να πιάσω τη ζωή μου αν όχι πάλι από το μηδέν από το σημείο 1. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή είχα μια κακοποιητικη σχέση. Ούτε αλκοόλ έκανα, ούτε ουσίες πότε. Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Υπομονή.