Αγαπητό e-μερολόγιο...

[vince]

DissolvedGirl,

Πέραν του ότι διακρίνω μια ιδιαίτερα όμορφη γραφή στα μηνύματα σου θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τις εξής σκέψεις μου.

Όταν βλέπω έναν τόσο νέο άνθρωπο να σκέφτεται με την ωριμότητα ενός μεγάλου αναρωτιέμαι άραγε πόσο απότομη είναι η κοινωνία μας ώστε να αναγκάζει τους νεότερους να ωριμάζουν πνευματικά πιο γρήγορα από την βιολογική εξέλιξη του εγκεφάλου τους. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πιο είναι το νόημα 18χρονοι, πάνω κάτω, να παρακολουθούν ή ακόμα και να συμμετέχουν σε ένα φορουμ ψυχολογικής υποστήριξης αραδιάζοντας λόγια που στην ουσία δεν κατανοούν..?

Μέσα από τις προσωπικές μας δυσκολίες ωριμάζουμε, σαφώς και θα υπάρχουν συνομήλικοι με διαφορετικό βαθμό πνευματικής ανάπτυξης μεταξύ τους, όμως.. πως νοείται να επικοινωνούν ένας 20αρης με έναν 30αρη και να ανταποκρίνονται σε ένα κοινό βαθμό επικοινωνίας? Ακόμα και η προεπισκόπιση πιθανών μελλοντικών προβλημάτων μπορεί να αποδειχθεί κακώς κείμενο για έναν νεότερο.

Βγάζεις όμορφα συμπεράσματα δε λέω. Όμως η ζωή δεν είναι αυτό. Δεν είναι εδώ μέσα. Μάθε το αυτό τώρα γιατί θα είναι άσχημο να είσαι εσύ στην θέση μου μετά απο κάποια χρόνια και να το λες σε νεότερους σου. Φτιάξε την ζωή σου προτού καταντήσεις posting freak σε κάποιο φορουμ. Φιλικά.

[Empneustns]

πολυ ομορφη συζητηση πραγματικα.προοδος και εξελιξη,η μεγαλη παγιδα .... αν καθε χρονο βγαινει ενα καινουριο μοντελο αυτοκινητου θα πρεπει να ακολουθησουμε την προοδο και την εξελιξη;και να δουλευουμε απο το πρωι ως το βραδυ για αυτην;η θα πρεπει να συμβιβαστουμε με το παλιο μας αυτοκινητο;(βεβαια αν δεν βγει καινουριο αμαξι δεν χρειαζεται να συμβιβαστουμε γιατι ηδη εχουμε το καλυτερο μοντελο).αρα δηλαδη ο συμβιβασμος μας εξαρταται απο το αν θα βγει κατι καλυτερο απο αυτο που εχουμε.το ιδιο ισχυει και για τα σωματα μας και την εμφανιση μας και παντου.γιατι αν πχ ζουσες σε ενα νησι με 5 ατομα και τα υπολοιπα 5 ατομα ηταν γριες και ολοι οι αντρες κοιτουσαν εσενα δεν θα σε ενοιαζε καν να βελτιωθεις.

οσο για τα ελατωματα μας εννοειται πως απο τη στιγμη που τα εχουμε επισημανει θα πρεπε να τα διορθωνουμε.αλλα εβλεπα σημερα στην τηλεοραση την τζουλια αλεξανδρατου (ναι ξεκινησα να βλεπω τηλεοραση ;) ) που ειχε ελατωμα με το στηθος της και εκανε προσθετικη.που ηταν το ελατωμα δεν ξερω αλλα για να το ειδε αυτη κατι θα ξερει.... αυτο που εννοω ειναι πως τελικα ποιος οριζει το ελατωμα;παντως για τη μανα μου δεν εχω ουτε ενα ;)

στην 3 παραγραφο σου με βρισκεις καθ ολα συμφωνο :)

ολα ειναι στο μυαλο μας,αν οι φιλοδοξιες μας ειναι χαμηλες ειμαστε ευτυχισμενοι.αν βλεπουμε συνεχεια το καλυτερο και γινουμε δουλοι του χανουμε το νοημα.και το νοημα ειμαστε εμεις και η ψυχη μας,εκει να γινουμε καλυτεροι .... και οσο καλυτεροι γινομαστε εκει,τοσο δεν μας ενδιαφερει να γινουμε καλυτεροι στο θεαθηναι και στο δηθεν...

[DissolvedGirl]

Αγαπητέ Vince
ομολογώ πως πειράχθηκα λίγο από το μήνυμα σου γιατί το πήρα προσωπικά, οποτε ξεκινώ από αυτό το σημείο. Δεν \"αραδιάζω\" λόγια που δεν \"κατανοώ\" και δεν έχω στόχο η διάθεση ούτε να το παίξω μεγαλύτερη/ωριμότερη από όσο είμαι, ούτε να προσποιούμαι στο ελάχιστο τον τρόπο γραφής μου, ούτε να πείσω κανέναν ότι η οπτική και οι απόψεις μου είναι αλάνθαστες -όπως και όλες οι απαντήσεις σε ένα forum, είναι καθαρά υποκειμενικές, άσχετο αν η πλειοψηφία ή η μειοψηφία συμφωνεί με αυτές. Άμα θες όμως, αυτό το thread το δημιούργησα για αυτόν ακριβώς τον σκοπό, να \"αραδιάζω\" ο,τι ιδέες και απόψεις έχω, για εμενα πρωτίστως. Όπως μου βγαίνει στην στιγμή, έτσι αποτυπώνεται, και όσα γράφω, είτε τα κατέχω στο έπακρο (στο προσωπικό μου επίπεδο πάντα, έτσι; δεν είμαι παντογνώστης) είτε τα πιστεύω στο έπακρο, ακόμα και αν δεν τα έχω εφαρμόσει ακόμα. Σίγουρα όμως τα κατανοώ.

Αφού ξεκαθάρισα τη θέση μου (και τον αέρα) τώρα, στο γενικότερο πλαίσιο μάλλον συμμερίζομαι την απορία σου, και θα σου πω τι πιστεύω για εμενα. Στο μέρος που αναρωτιέσαι αν μικρές ηλικίες έχει νόημα να συμμετέχουν σε forum ψυχολογικής υποστήριξης, απαντώ ως ταλαίπωρο 19χρονο πως ο συναισθηματικός πόνος και οι δυσκολίες της ζωής δεν έχουν πρόγραμμα για να εμφανίζονται σε συγκεκριμένο χρόνο και άτομα. Πολύ θα ήθελα να ασχολούμουν με κάποια ερωτήματα μετά τα 30 μου, αλλα επειδή η ζωή είναι ο,τι συμβαίνει όσο την προγραμματίζουμε, περνάω κάποιες καταστάσεις τώρα. Και δεν νομίζω να προτείνεις να περιμένω μερικά χρονια πρωτού τις αντιμετωπίσω.

Επίσης, το νόημα που ο καθένας μας βρίσκει εδώ είναι δικό του θέμα. Εγώ για παράδειγμα δεν θέλω να ξέρω την ηλικία του κάθε συνομιλητή μου, γιατί μπήκα σε αυτό το forum για να συλλέξω συμβουλές στα προβλήματα μου από άτομα όλων των ηλικιών, χωρίς να κατηγοριοποιώ τις απαντήσεις τους με καμια ταμπελίτσα (ηλικία, φύλο κτλ) εκτος του αν με βοηθούν/με βρίσκουν σύμφωνη/μου αρέσουν στην τελική. Αν κάποιος μεγαλύτερος προσφέρει εμπειρία και συμπάσχει, ίσως ένας νεότερος προσφέρει φρέσκια οπτική, και τις περισσότερες φορες περισσότερη αισιοδοξία και πείσμα, αν μου επιτρέπεται. Εννοείται όμως πως το forum δεν είναι και η μονη πηγή υποστήριξης που έχω στη ζωή μου, ούτε και ότι ακολουθώ οποιαδήποτε υπόδειξη χωρίς να την εξετάσω πρώτα, κάτι που εύχομαι να κάνουν όλα τα μέλη.

Όσο για την ωριμότητα μου (που το παίρνω σαν κομπλιμέντο) και το αν φταίει η κοινωνία... δεν ξέρω. Μπορεί να φταίμε και εμείς που έχουμε μεγαλώσει με ένα μόνιμο άγχος να επιτύχουμε συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένες ηλικίες. Κάποιοι προσαρμόζονται, εγώ αντιδρώ. Αλλα σου μιλάω ειλικρινά, θα έδινα τη μιση μου ζωή για να ήμουν σαν μερικές κοπέλες με τις οποιες μεγάλωσα, που το πρόβλημα τους ήταν ότι δεν πρόλαβαν να κάνουν δεύτερο ντουζ πριν το ραντεβού τους, που το άγχος τους ήταν αν η ζώνη τους ταιριάζει με τα καινούρια τους Prada, που ο πόνος τους ήταν ότι δεν πρόλαβαν τις εκπτώσεις στα Zara του Λονδίνου, που η αγωνια τους ήταν πως θα κλέψουν την καρδια του καλύτερου φίλου του αγοριού τους. Και τι δεν θα έδινα για να ήμουν μια από αυτές τις κοπέλες, έστω και για λίγο, γιατί υπάρχουν, και περνάνε τη ζωή τους σε μια ροζ σαπουνόφουσκα που ζηλεύω κατάφωρα. Γιατί καμια από αυτές δεν βλέπει εφιάλτες ότι θάβεται ζωντανή, καμια τους δεν απορεί γιατί συγκινείται τόσο πολύ με τη μουσική, και καμια τους δεν νοιάζεται να ικανοποιήσει τους πάντες γύρω τους θυσιάζοντας τη δικη της άνεση. Και ας με πούνε χαζοχαρούμενη. Και ας με πούνε τσουλάκι. Τουλάχιστον θα κοιμάμαι ήρεμα τη νύχτα και δεν θα έχω μαύρους κύκλους. Και αυτό θα μου είναι αρκετό.

Τέλος, δεν πιστεύω επουδενί ότι η ζωή είναι ή μαθαίνεται εδώ μέσα, ή οπουδήποτε μέσα εκτος από μέσα μας. Όπως όμως και στο \"έξω\", υπάρχουν φωνές σε αυτό εδώ το \"μέσα\" που, διαβάζοντας τα λεγόμενα τους και μιλώντας τους και εκτος forum, έχω αποφανθεί ότι αξίζουν την εκτίμηση και την προσοχή μου. Για την άποψη αυτών των ανθρώπων εκφράζω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου, και ελπίζω και σε περισσότερες εποικοδομητικές απαντήσεις (σαν τη δικη σου) ώστε ο κύκλος των μελών που εκτιμώ να γίνει μεγαλύτερος, και με τη σειρά μου και εγώ να βοηθήσω και να προσφέρω όπου και όπως μπορώ. Πάντως δεν προβλέπεται να εξελίσσομαι σε posting freak (έχω κοντά ένα μηνα να συμμετάσχω), αν μη τι άλλο διότι -και ξέρω πως το μέγεθος των απαντήσεων μου υποδεικνύει το αντίθετο, αλλα ειλικρινά το λέω- βαριέμαι να γράφω πολύ :P

[giota]

Εγώ δεν ξέρω τι λέτε θαυμάζω αυτό το παιδί και νομίζω ότι πολλοί λίγα άτομα μπορούν να συγκριθούν ως πρός τις αξιες και την ωριμότητα τους

[pelariry]

Originally posted by vince
DissolvedGirl,

Πέραν του ότι διακρίνω μια ιδιαίτερα όμορφη γραφή στα μηνύματα σου θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τις εξής σκέψεις μου.

Όταν βλέπω έναν τόσο νέο άνθρωπο να σκέφτεται με την ωριμότητα ενός μεγάλου αναρωτιέμαι άραγε πόσο απότομη είναι η κοινωνία μας ώστε να αναγκάζει τους νεότερους να ωριμάζουν πνευματικά πιο γρήγορα από την βιολογική εξέλιξη του εγκεφάλου τους. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πιο είναι το νόημα 18χρονοι, πάνω κάτω, να παρακολουθούν ή ακόμα και να συμμετέχουν σε ένα φορουμ ψυχολογικής υποστήριξης αραδιάζοντας λόγια που στην ουσία δεν κατανοούν..?

Μέσα από τις προσωπικές μας δυσκολίες ωριμάζουμε, σαφώς και θα υπάρχουν συνομήλικοι με διαφορετικό βαθμό πνευματικής ανάπτυξης μεταξύ τους, όμως.. πως νοείται να επικοινωνούν ένας 20αρης με έναν 30αρη και να ανταποκρίνονται σε ένα κοινό βαθμό επικοινωνίας? Ακόμα και η προεπισκόπιση πιθανών μελλοντικών προβλημάτων μπορεί να αποδειχθεί κακώς κείμενο για έναν νεότερο.

Βγάζεις όμορφα συμπεράσματα δε λέω. Όμως η ζωή δεν είναι αυτό. Δεν είναι εδώ μέσα. Μάθε το αυτό τώρα γιατί θα είναι άσχημο να είσαι εσύ στην θέση μου μετά απο κάποια χρόνια και να το λες σε νεότερους σου. Φτιάξε την ζωή σου προτού καταντήσεις posting freak σε κάποιο φορουμ. Φιλικά.

δεν νομίζω πως τα κεράκια στην τούρτα γενεθλίων αντιπροσωπεύουν την ωριμότητα του καθένα και ως εκ τούτου τα 20 κεράκια μια χαρά μπορούν να συνεννοηθούν με τα 30 κεράκια.

μακάρι πάντως όλοι οι πάνω κάτω 18άρηδες του φόρουμ να αράδιαζαν λόγια που δεν κατανοούν. μακάρι να ήταν έτσι αλλά δεν είναι.

:)

[DissolvedGirl]

Αν και συμφωνήσαμε να μην επεκταθούμε παρα πολύ στο παράδειγμα, επειδή μου αρέσουν πολύ οι παρομοιώσεις, θα μου επιτρέψεις να επεκταθώ λίγο (λιγουλάκι μονο...)
Το αμάξι είναι κάτι που το επιλεγεις ανάλογα με το γούστο, τις απαιτήσεις και τις οικονομικές σου δυνατότητες, οποτε είναι μια ριψοκίνδυνη κίνηση να το βάλουμε ως κέντρο στο παράδειγμα μας. Ας υποθέσουμε όμως ότι, όπως και με την ψυχή και τον χαρακτήρα σου, μπορείς να έχεις μονο ένα, και δεν το επιλεγεις κιόλας, αυτό σου \"έτυχε\". Επίσης δεν \"βγαίνουν\" νέα μοντέλα, μονο διαφορετικά από το δικό σου, αλλα καλύτερα, αλλα χειρότερα.

Εάν το αυτοκίνητο σου λειτουργεί καλά, υγιεινά, δεν σε κουράζει ούτε σε δυσκολεύει στην οδήγηση, τότε μάλλον δε χρειάζεται επιδιόρθωση, και είναι καθαρά επιλογή σου αν θα επιλέξεις να κανεις οποιαδήποτε αναβάθμιση, και γιατί. Πάντα όμως θα χρειάζεσαι βενζίνη συχνά πυκνά, και καλο θα ήταν να τσεκάρεις πως όλα βαίνουν καλώς και, όταν μπαίνεις σε καινούριες πιστες, να βεβαιώνεσαι πως τίποτα πάνω του δεν μπορεί να βάλει εσένα η κάποιον άλλο εν δυνάμει σε κίνδυνο. Κρατα πάντα μια ρεζέρβα και αλυσίδες, just in case.
Σε αντιστοιχία με την πραγματικότητα, αν αισθάνεσαι ικανοποιημένος με τον εαυτό σου, υγιής και δυνατός, χαρούμενος και περνάς καλά με τον περίγυρο σου, τότε προφανώς και δε χρειάζεται να αλλάξεις κάτι στην ψυχολογία και την συμπεριφορά σου. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν θα σε πιάνουν οι μελαγχολίες σου που και που ώστε να χρειάζεσαι λίγη βοήθεια, ούτε ότι κάθε καινούριος άνθρωπος που γνωρίζεις η κάθε καινούρια εμπειρία την οποια βιώνεις μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο. Eχε τα ματια σου ανοιχτά και βρίσκε τρόπους να προσαρμόζεσαι σε νέες καταστάσεις, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξεις το ποιος είσαι.

Εάν το αυτοκινητάκι σου πάει καλά, εσύ, οι συνεπιβάτες σου και οι υπόλοιποι συνοδηγοί σου προχωράτε σε καλο ρυθμό, αλλα για κάποιο λόγο κάθε φορα που ανοίγεις το καπό ανοίγει και το port baggage ταυτόχρονα, είναι στο χέρι σου αν θα διαλέξεις να επιδιορθώσεις την -μικρή ομολογουμένως- ζημια η αν θα την αφήσεις ως \"σήμα κατατεθέν\" του αμαξιού σου. Μπορεί επίσης η κόρνα σου να σημαίνει την \"la cucaracha\" -πράγμα που να ενοχλεί κάποιους συνοδοιπόρους σου- και το πατάκι του πίσω καθίσματος να γλιστράει κάθε φορα που πατάς πάνω του. Όταν μαζεύονται πολλές τέτοιες μικρές ζημιες όμως, ρισκάρεις σε μια στιγμή κινδύνου να μην μπορείς να τις διορθώσεις εκτάκτως, και να προκαλέσεις μεγαλύτερες ζημιες που θα απαιτούν φτιάξιμο. Και στην τελική, αν έχεις δεύτερο πατάκι, γιατί δεν το αντικαθιστάς;
Επί του πρακτέου, αν γενικά είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου παρα τα μικρά του κουσούρια, δεν οφείλεις σε κανέναν να αλλάξεις. Σε μερικούς αρέσει ο ρυθμός και το στυλ σου, και κάποιοι δεν ενοχλούνται τόσο αν είσαι άστατος μερικές φορες. Έτσι είσαι, και αυτές οι μικρές σου ατέλειες σε κάνουν μοναδικό. Πολλά μικρά ελαττώματα όμως, σε μια στιγμή θυμου η αδυναμίας, μπορεί να οδηγήσουν σε καταστάσεις που δεν μπορείς να ελέγξεις, και να σου δημιουργήσουν σοβαρότερα προβλήματα αν τα αφήσεις εκτος ελεγχου. Και στην τελική, εάν έχεις τη δυνατότητα σταθεροποίησης σε κάποιους τομείς της ζωής σου, γιατί να μην το κανεις;

Αν όμως το αμάξι σου πιάνει 240 υπό βροχή αλλα δεν έχει καλή ζυγοστάθμιση, ο θόρυβος από τα τακάκια σε ξεκουφαίνει, πιάνονται τα χερια σου προσπαθώντας να ελέγξεις το τιμόνι και κάθε φορα που φτάνεις τελικά σπίτι σου, είσαι ράκος, οφείλεις να το επιδιορθώσεις, γιατί αποτελείς κίνδυνο όχι μονο για τον εαυτό σου αλλα και για τους άλλους. Δεν ωφελεί να πεις \"μπορεί να μπατάρω προς τα δεξιά, αλλα η τελική μου σπάει ρεκόρ οποτε δεν πειράζει\" για να μην πληρώσεις την ασφάλεια σου και όσων χτύπησες, ούτε να απαιτείς αποζημίωση από τους άλλους επειδή οδηγούσαν πιο αργά η να οδηγούν συνεχεια στα αριστερά σου επειδή εσύ έχεις πρόβλημα. Θέλεις επειγόντως service, για να μην σου πάρουν άδεια και δίπλωμα καμια μέρα και σε εξορίσουν στο Timbuktu.
Με αλλα λόγια, εάν ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά σου προκαλούν προβλήματα όχι μονο στη δικη σου ζωή αλλα και στην καθημερινότητα των συμπολιτών σου, σε βάζουν συνεχεια σε μπελάδες και κάθε φορα που ξεμπλέκεις έχεις αφήσει πίσω σου συντρίμμια, δεν μπορείς να πεις ένα \"ναι, αλλα από εμφάνιση σκίζω\" και να περιμένεις τα προτερήματα σου να εξαλείψουν τα μειονεκτήματα σου. Ο κάθε ένας έχει τα ελαττώματα του, και το να κατηγορείς τους άλλους για τα δικά τους χωρίς να έχεις φροντίσει εσύ τον εαυτό σου πρώτα είναι το λιγότερο υποκριτικό. Δεν μπορείς να απαιτείς συνεχεια από τον κόσμο να σε δέχεται όπως είσαι χωρίς εσύ ούτε να υποχωρείς ούτε να βελτιώνεσαι. Χρειάζεται να αλλάξεις. Γιατί μπορεί μια μέρα να ξυπνήσεις και να συνειδητοποιήσεις πως έχεις διώξει όλον τον κόσμο που σε αγάπησε και είσαι πλέον μονος.

Λιγουλάκι μονο είπα, αλλα το ξέσκισα πάλι :( Πάω για ύπνο, ελπίζω να βγάζουν νόημα αυτά που έγραψα, είναι και 4 το πρωί...

[RainAndWind]

Καλημέρα.Ο τρόπος γραφής σου είναι πολύ όμορφος,αλλά θα ήθελα να μάθω,εάν είσαι έτοιμη φυσικά και θέλεις να το συζητήσεις,ποιο είναι το θέμα υγείας που σε απασχολεί;Aπό τα γραφόμενά σου και τον τρόπο που μιλάς για το σώμα σου,μου πέρασε η σκέψη πως πρόκειται για κάποια διατροφική διαταραχή.Αυτή η αποστασιοποίηση από το σώμα σου,που χρησιμοποίησες στο πρώτο post,σα να είναι κάτι ξέχωρο,που το έβλεπες ως τρίτος,κρίνοντάς το από μία απόσταση,θαρρώ πως ήταν το πιο σημαντικό και θαρραλέο και είμαι βέβαιη πως θα χρειάστηκε αρκετό πόνο για να φτάσεις να το κάνεις.

Μόνο και μόνο που πια έχεις φτάσει σε σημείο να αναγνωρίζεις το πρόβλημα,έχεις κάνει ήδη ένα σημαντικό βήμα για την ίαση.Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν αυτό το πρώτο αλλά τόσο ουσιαστικό άλμα στο κενό,καθώς απαιτεί αυτοκριτική και πονάει.Αλλά από την άλλη,θα ήθελα να προσέξεις μήπως εξαντλείς την αυστηρότητά σου πάνω στους άλλους ανθρώπους γύρω σου,έχοντας θέσει πολύ υψηλά στάνταρντς για να σε προσεγγίσουν.

Και κάτι άλλο.Δεν υπάρχει καμία υπέρτατη ύβρις.Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω καν στην ψυχή με την μεταφυσική της έννοια.
Μην βασανίζεις το μυαλουδάκι σου με ιδεολογήματα στα οποία κρύβουμε συνήθως την πραγματικότητα,πως είμαστε ύλη,άρα φθαρτοί και με ελαττώματα.
Η αρχή του όχι ανοχή,είναι ακριβώς η ρίζα των περισσότερων προβλημάτων με το Εγώ μας,το στηλιτεύουμε και το κοπανάμε κάτω σαν χταπόδι για να ανταπεξέλθει σε νοητά εμπόδια,θαρρείς και ήρθαμε στη ζωή για να αποδείξουμε κάτι.
Εγώ ήρθα στη ζωή για να γουστάρω κιόλας,αν είναι η ζωή να μεταμορφωθεί σε ένα αέναο κοπιαστικό άλμα εις ύψος,στο οποίο οι ίδιοι βάζουμε τον πήχυ όλο και ψηλότερα(γιατί άραγε;πράγματι είναι θέμα αυτοβελτίωσης ή αυτοσαμποτάζ;),αυτό αφαιρεί από τη ζωή την υπέροχη αίσθηση της ελευθερίας.

Αν η ηλιθιότητα γύρω μας είναι μια δικτατορία που μας πιέζει μέσα στα μοντέλα ζωής του συρμού,υπάρχει παρολαυτά και η δικτατορία της τελειότητας,που την επιβάλλουμε οι ίδιοι και που είναι δυσκολότερο να την αποτινάξουμε.Γιατί εκεί αντιπαλεύεις όχι έναν εξωτερικό εχθρό,αλλά προτυπωμένες,εσωτερικές,αυ στηρότατες οδηγίες.

Λίγες πρώτες σκέψεις,χάρηκα που σε διάβασα και σου εύχομαι τα καλύτερα αποτελέσματα σε ό,τι σε απασχολεί.:)

[Remedy]

rain&wind
χαρηκα πολυ που διαβασα την απαντηση σου.
δεν φανταζεσαι ποσο συμφωνη με βρισκουν οι αποψεις σου...

[oboro]

Originally posted by vince
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πιο είναι το νόημα 18χρονοι, πάνω κάτω, να παρακολουθούν ή ακόμα και να συμμετέχουν σε ένα φορουμ ψυχολογικής υποστήριξης αραδιάζοντας λόγια που στην ουσία δεν κατανοούν..?

H χρονολογικη ηλικια δεν συμπιπτει παντα με τη διανοητικη, ομως - μεχρι και επιστημονικα εχει διαπιστωθει αυτο. Γενικα ολοι εχουμε λιγο πολυ μεσα μας ενα μωσαϊκο απο ηλικιες διαφορετικες - βιολογικες, διανοητικες, συναισθηματικες και πολλες αλλες. Κατι που ισχυει τοσο σε επιπεδο εμφυτης ικανοτητας το ατομου οσο και στο βαθμο που οι εμπειριες και τα βιωματα του εχουν διαμορφωσει το χαρακτηρα του.

Νομιζω πολυ δυσκολα μπορει κανεις να σχηματισει την εντυπωση, διαβαζοντας τα ποστ της Ντι, πως δεν κατανοει αυτα που γραφει! Μπορει ομως να επιλεξει να δει το θεμα εντελως ηλικιακα, μεσα σε ενα εντελως στερεοτυπικο πλαισιο με βαση π.χ. τη χρονολογικη ηλικια. Ξερεις ομως vince, eπιβαλλοντας ενα πλαισιο δικο μας, ειτε \"αυθαιρετο\" ειτε βασισμενο σε κοινωνικες επιταγες, για το ποιες ηλικιες πρεπει να ασχολουνται με συγκεκριμενα θεματα και ποιες οχι, καταληγουμε αναποφευκτα να υποτιμουμε οχι μονο το ιδιο το ατομο και γενικοτερα τα ατομα των ηλικιων αυτων αλλα και τη σημασια των ιδιων των θεματων που σχολιασαν.

Παντα φιλικα :)

[DissolvedGirl]

Hello RaW! Εκτος από ένα u2u που θα λάβεις σύντομα, να σου απαντήσω εδώ σε κάποια ενδιαφέροντα θέματα που έθιξες.

Originally posted by RainAndWind
Η αρχή του όχι ανοχή,είναι ακριβώς η ρίζα των περισσότερων προβλημάτων με το Εγώ μας,το στηλιτεύουμε και το κοπανάμε κάτω σαν χταπόδι για να ανταπεξέλθει σε νοητά εμπόδια

Στη δικη μου περίπτωση μέχρι τώρα, συνέβαινε μάλλον το αντίθετο από αυτό που υποθέτεις, εξού και το κείμενο που έγραψα, διότι η καθημερινή συμβίωση με τους φίλους/γνωστούς και συναναστροφή με τον συνάνθρωπο μου δεν είναι καθόλου νοητό εμπόδιο για εμενα. Δεν ξέρω πλέον ποια είμαι, ποια είναι τα δικά μου χαρακτηριστικά, οι δικες μου αυθόρμητες αντιδράσεις, η προσωπικότητα μου. Έχω κουραστεί χρονια ολόκληρα να προσπαθώ να δέχομαι τον καθένα όπως είναι και να προσαρμόζομαι εγώ στη συμπεριφορά τους, τις παραξενιές και τις απαιτήσεις τους, χάνοντας τον εαυτό μου στο μεταξύ. Βαρέθηκα να καταπιέζω εγώ τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις μου, για να ακούω συνεχεια το ίδιο τροπάρι \"ε καλά τώρα, δεν τον ξέρεις τον X; Έτσι κάνει με όλους\"... και τι με νοιάζει εμενα τι κάνει με τους άλλους; Και γιατί να το δεχτώ εγώ το οποιοδήποτε \"έτσι\" αν με ενοχλεί και με πονάει; Και γιατί να φεύγω η να αγνοώ εγώ συνεχεια τα κακώς κείμενα; Και αν δεν μπορώ να τον αποφύγω... τί; Θα πρέπει να αποδεχτώ τις απρέπειες του επειδή \"έτσι είναι με όλους;\" Sorry κιόλας, αλλα να πάνε να γαμηθούνε οι όλοι αν ξέρουν ότι φέρεται έτσι και κανεις δεν έκανε τίποτα μέχρι τώρα, γαμώ την αδιαφορία μου μέσα! Επειδή δηλαδή κάποια άτομα έχουν τη δια-θεσούλα τους δεδομένη και αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τον αντίκτυπο που έχουν στους άλλους, μην τυχόν χάσουν την περηφάνια τους και πέσουν από το βάραθρο που έχουν ανεβεί, θα πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να γινόμαστε θύματα των ελαττωμάτων τους; Όχι, λυπάμαι αλλα αρνούμαι.
Αρκετά ανέχτηκα. Αρκετά υποχώρησα. Δεν είμαι ψωροπερήφανη, αλλα και νέα είμαι, και σχετικά ωραία και έξυπνη είμαι, και το μέλλον μου μπροστά μου το έχω, και δεν έχω και κανένα κόλλημα με τη σωματική βια αν κάποιοι δεν παίρνουν από λόγια όταν τους λέω \"σταματα, το παρατράβηξες\". Αν αρχίσω τους συμβιβασμούς από τώρα, ζητω που καήκαμε. Δεν θέλω να πέσω στο δικό τους υπέρμετρα εγωιστικό επίπεδο, αλλα καιρός να κοιτάξω και λίγο τον εαυτό μου, και ο επόμενος που θα έρθει και θα με κρίνει γιατί αντέδρασα στις πράξεις η τα λόγια κάποιου ο οποιος \"τον ξέρεις πως είναι, έτσι ήταν πάντα, δώσε τόπο στην οργή\" θα φάει την οργή στη μάπα. (ουφ, τα είπα και ξελάφρωσα! Άντε να δούμε αν θα τα εφαρμόσω...)

Originally posted by RainAndWind
Εγώ ήρθα στη ζωή για να γουστάρω κιόλας,αν είναι η ζωή να μεταμορφωθεί σε ένα αέναο κοπιαστικό άλμα εις ύψος,στο οποίο οι ίδιοι βάζουμε τον πήχυ όλο και ψηλότερα

Εγώ πάλι, δεν ξέρω γιατί ήρθα στη ζωή, αλλα αφού είμαι εδώ, γουστάρω να κάνω ο,τι καλύτερο μπορώ. Δεν είμαι (ακόμα, γιατί ποτε δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον) από τους ανθρώπους που βάζουν έναν μονο στόχο για ένα μονο τομέα της ζωής τους κάθε φορα, ώστε να μη χρειάζεται οτιδήποτε παραπάνω από την ελαχιστότατη των προσπαθειών για να τον επιτύχουν, και να κορδώνομαι και σαν παγώνι στο τέλος.. Μου αρέσει να ξεκινώ καινούρια πράγματα, πολλές διαφορετικές ασχολίες που να με εξιτάρουν και να με βελτιώνουν, μια για κάθε διάθεση και πλευρά μου, να μπλέκομαι σε νέες προκλήσεις, χωρίς να αισθάνομαι δέσμια τους ώστε να μου στερούν την ελευθερια μου. Ισα ισα, ακριβώς επειδή έχω ελευθερια αυτή την στιγμή πολεμάω για τις επιλογές της αρεσκείας μου. Δε χρειάζεται να βιάσω βάναυσα τον εαυτό μου, αλλα δεν θα του χαϊδέψω και τα αφτιά. Αυτό για το οποιο προσπαθώ αυτή την στιγμή είναι να βεβαιωθώ πως θα αγωνίζομαι στα αθλήματα της επιλογής μου και πως ο πήχυς μου είναι εκεί όπου τον θέλω εγώ, πουθενά παραπάνω η παρακάτω. Γιατί για εμενα η διαδρομή έχει την ίδια βαρύτητα και σημασία με την κατάληξη, και θέλω η δικη μου ζωή να είναι μια πλεξούδα μονοπατιών προς κάτι θετικό, υψηλό, ευχάριστο και ώστε να απολαύσω την πορεία μου μέχρι εκεί όσο και την πραγματοποίηση των στόχων μου, χωρίς να την μετατρέψω σε \"αέναο κοπιαστικό άλμα εις ύψος\".

Originally posted by RainAndWind
...υπάρχει παρολαυτά και η δικτατορία της τελειότητας,που την επιβάλλουμε οι ίδιοι και που είναι δυσκολότερο να την αποτινάξουμε

Όσο για τη δικτατορία της τελειότητας, δε θεωρώ πως κινδυνεύω να μπλεχτώ σε μια φυλακή ανέφικτων στόχων ώστε να σαμποτάρω τον εαυτό μου. Με θεωρώ αρκετά συνετή (μα είμαι τελείως ψώνιο; :D Έλεος πια!) ώστε να ξεχωρίζω μέχρι που φτάνει ο ουρανός μου και, παρα τα όσα συμβαίνουν κατά καιρούς, νομίζω ότι πατάω γερά στη γη. Επειδή όμως έχω την σπανια πολυτέλεια (προς το παρόν τουλάχιστον) (μπορεί να είναι και ψευδαίσθηση, ποιος ξέρει) να διαλέγω τους στόχους μου και να χαράζω εγώ την πορεία μου προς την πραγματοποίηση τους, δεν ανέχομαι τον εαυτό μου να τεμπελιάζει. Δεν μου αρέσει να υποχωρώ χωρίς να έχω εξαντλήσει τα περιθώρια μου και να είμαι βέβαιη ότι έκανα ο,τι καλύτερο μπορούσα. Σέβομαι τα όρια μου, αλλα δεν τα θεωρώ δεδομένα, αν μπορώ να τα επεκτείνω, θα το κάνω. Έτσι μεγάλωσα από μικρή, και ίσως στο μέλλον να αρχίσω να χαϊδεύω περισσότερο τον εαυτό μου στην πλάτη και να εγκαταλείπω πιο εύκολα. Για τώρα όμως, έχω ένα όνειρο, και το πιστεύω, και δεν δέχομαι τίποτα λιγότερο από τον καλύτερο μου εαυτό. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στη ζωή μας που θα προσπαθούν να μας σαμποτάρουν ώστε να μην διακριθούμε, ας μην το κάνουμε και εμείς στους εαυτούς μας βάζοντας τον πήχυ χαμηλότερα από όσο πραγματικά μπορούμε να φτάσουμε.

[RainAndWind]

Ωραία,τώρα κατάλαβα κάτι περισσότερο,πώς υπάρχει και θυμός.Αυτόν τον θυμό αν κατάλαβα καλά,στο δημιούργησαν συμπεριφορές άλλων και όχι οι δικές σου υπερβολικές απαιτήσεις;Η οικογένειά σου τι στάση κρατάει απέναντι στις αλλαγές που θέλεις να κάνεις;Εννοώ,έχεις στον οικογενειακό σου κύκλο άτομα που να θέλουν να είναι συνοδοιπόροι και σύμμαχοί σου σε αυτή την αλλαγή;(καλά κάνεις και ορίζεις εσύ το ύψος του πήχυ,η απάντηση ήταν σωστότατη,ο καθένας μας κάνει την επιλογή αυτή,ανάλογα σε τι φάση ζωής βρίσκεται,τη δομή της προσωπικότητάς του και τους ατομικούς του στόχους).Έχεις κάνει μια καλή αρχή,ανοίγοντας το δρόμο για την έκφραση των επιθυμιών σου,συνέχισε!:))

[vince]

Originally posted by DissolvedGirl
Αγαπητέ Vince
ομολογώ πως πειράχθηκα λίγο από το μήνυμα σου γιατί το πήρα προσωπικά, οποτε ξεκινώ από αυτό το σημείο. Δεν \"αραδιάζω\" λόγια που δεν \"κατανοώ\" και δεν έχω στόχο η διάθεση ούτε να το παίξω μεγαλύτερη/ωριμότερη από όσο είμαι, ούτε να προσποιούμαι στο ελάχιστο τον τρόπο γραφής μου, ούτε να πείσω κανέναν ότι η οπτική και οι απόψεις μου είναι αλάνθαστες -όπως και όλες οι απαντήσεις σε ένα forum, είναι καθαρά υποκειμενικές, άσχετο αν η πλειοψηφία ή η μειοψηφία συμφωνεί με αυτές. Άμα θες όμως, αυτό το thread το δημιούργησα για αυτόν ακριβώς τον σκοπό, να \"αραδιάζω\" ο,τι ιδέες και απόψεις έχω, για εμενα πρωτίστως. Όπως μου βγαίνει στην στιγμή, έτσι αποτυπώνεται, και όσα γράφω, είτε τα κατέχω στο έπακρο (στο προσωπικό μου επίπεδο πάντα, έτσι; δεν είμαι παντογνώστης) είτε τα πιστεύω στο έπακρο, ακόμα και αν δεν τα έχω εφαρμόσει ακόμα. Σίγουρα όμως τα κατανοώ.

Με την σειρά μου να πω πως ούτε εγώ διεκδικώ το αλάθητο. Μια συζήτηση μπορεί να ξεκινήσει από μία λέξη και να εξελιχθεί σε χείμαρρο μηνυμάτων. Μια συζήτηση δεν έχει ουσιαστικό όριο (τέλος) και κάθε συμπέρασμα μπορεί να εξελιχθεί περαιτέρω. Σαφώς και αντιλαμβάνεσαι το νόημα των λεγομένων σου. Η λέξη κατανόησή που χρησιμοποίησα αφορά κυρίως τους περιορισμούς αντανάκλασης των σκέψεων σου ως προς τα κοινωνικά πλαίσια (και αυτό με βάση την ηλικία σου). Ένας άγουρος νους θεωρεί. Ένας μέσος νους αμφιβάλλει. Ένας ηλικιωμένος πενθεί. Μερικές φορές δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την πνευματική ωριμότητα με βάση την ηλικία. Δεν είναι αφύσικο αρκεί να μην ξεχνάμε την σωματική μας ηλικία και να μην χάνουμε τις ιδιότητες που μας προσφέρει το κάθε στάδιο εξέλιξης. Αν στα μηνύματα σου (για παράδειγμα) εξέφραζες την κατάθλιψη σου επειδή σκίστηκε το χρυσοπληρωμένο τσαντάκι Gucci που αγόρασες χθες τότε πιθανώς να έβγαζα ένα αυτόματο συμπέρασμα για την ηλικία σου και εφόσον δεν υπήρχε αναφορά προηγουμένως.

Originally posted by DissolvedGirl
Αφού ξεκαθάρισα τη θέση μου (και τον αέρα) τώρα, στο γενικότερο πλαίσιο μάλλον συμμερίζομαι την απορία σου, και θα σου πω τι πιστεύω για εμενα. Στο μέρος που αναρωτιέσαι αν μικρές ηλικίες έχει νόημα να συμμετέχουν σε forum ψυχολογικής υποστήριξης, απαντώ ως ταλαίπωρο 19χρονο πως ο συναισθηματικός πόνος και οι δυσκολίες της ζωής δεν έχουν πρόγραμμα για να εμφανίζονται σε συγκεκριμένο χρόνο και άτομα. Πολύ θα ήθελα να ασχολούμουν με κάποια ερωτήματα μετά τα 30 μου, αλλα επειδή η ζωή είναι ο,τι συμβαίνει όσο την προγραμματίζουμε, περνάω κάποιες καταστάσεις τώρα. Και δεν νομίζω να προτείνεις να περιμένω μερικά χρονια πρωτού τις αντιμετωπίσω.

Μετά απο κάποια ηλικία ο μέσος άνθρωπος παύει να αναρωτιέται, αφοσιώνεται στην εργασία του (εφόσον υπάρχει εργασία) και κάνει οικογένεια. Τα αναπάντητα ερωτήματα και οι αμφιβολίες μπαίνουν στην ντουλάπα και στην θέση αυτών εμφανίζεται η δύνη των υποχρεώσεων. Όταν ένας άνθρωπος δυσκολεύεται να αποδεχτεί τις κοινωνικές του υποδείξεις θα βρεί μπροστά του περισσότερα προβλήματα. Δεν θέλησα να σε διώξω με όσα έγραψα στο προηγούμενο μου μήνυμα, περισσότερο όμως να σε ταρακουνήσω. Ανήκω σε μία από τις πρώτες γενιές που ήρθαν τόσο κοντά με τον ψηφιακό κόσμο και παρόλα αυτά δεν χρησιμοποιούσα τόσο πολύ το ιντερνετ όσο αφότου έπαθα ότι έπαθα στα middle 20ς.. Μπορεί να μην γλίτωσα την ψύχωση όμως τουλάχιστον είχα προλάβει να κοινωνικοποιηθώ αρκετά ώστε η ψύχωση να μην με οδηγήσει κατευθείαν στην απομόνωση. Αυτό λοιπόν που θα έλεγα στον εαυτό μου τότε είναι το εξής \"καλά έκανες που έβγαινες έξω, γνώριζες κόσμο, όμορφες κοπέλες και φίλους απλά θα σε συμβούλευα να μην στεναχωριέσαι τόσο εύκολα γιατί η ζωή σε θέλει πιο σκληρό\".

Originally posted by DissolvedGirl
Επίσης, το νόημα που ο καθένας μας βρίσκει εδώ είναι δικό του θέμα. Εγώ για παράδειγμα δεν θέλω να ξέρω την ηλικία του κάθε συνομιλητή μου, γιατί μπήκα σε αυτό το forum για να συλλέξω συμβουλές στα προβλήματα μου από άτομα όλων των ηλικιών, χωρίς να κατηγοριοποιώ τις απαντήσεις τους με καμια ταμπελίτσα (ηλικία, φύλο κτλ) εκτος του αν με βοηθούν/με βρίσκουν σύμφωνη/μου αρέσουν στην τελική. Αν κάποιος μεγαλύτερος προσφέρει εμπειρία και συμπάσχει, ίσως ένας νεότερος προσφέρει φρέσκια οπτική, και τις περισσότερες φορες περισσότερη αισιοδοξία και πείσμα, αν μου επιτρέπεται. Εννοείται όμως πως το forum δεν είναι και η μονη πηγή υποστήριξης που έχω στη ζωή μου, ούτε και ότι ακολουθώ οποιαδήποτε υπόδειξη χωρίς να την εξετάσω πρώτα, κάτι που εύχομαι να κάνουν όλα τα μέλη.

Όσο για την ωριμότητα μου (που το παίρνω σαν κομπλιμέντο) και το αν φταίει η κοινωνία... δεν ξέρω. Μπορεί να φταίμε και εμείς που έχουμε μεγαλώσει με ένα μόνιμο άγχος να επιτύχουμε συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένες ηλικίες. Κάποιοι προσαρμόζονται, εγώ αντιδρώ. Αλλα σου μιλάω ειλικρινά, θα έδινα τη μιση μου ζωή για να ήμουν σαν μερικές κοπέλες με τις οποιες μεγάλωσα, που το πρόβλημα τους ήταν ότι δεν πρόλαβαν να κάνουν δεύτερο ντουζ πριν το ραντεβού τους, που το άγχος τους ήταν αν η ζώνη τους ταιριάζει με τα καινούρια τους Prada, που ο πόνος τους ήταν ότι δεν πρόλαβαν τις εκπτώσεις στα Zara του Λονδίνου, που η αγωνια τους ήταν πως θα κλέψουν την καρδια του καλύτερου φίλου του αγοριού τους. Και τι δεν θα έδινα για να ήμουν μια από αυτές τις κοπέλες, έστω και για λίγο, γιατί υπάρχουν, και περνάνε τη ζωή τους σε μια ροζ σαπουνόφουσκα που ζηλεύω κατάφωρα. Γιατί καμια από αυτές δεν βλέπει εφιάλτες ότι θάβεται ζωντανή, καμια τους δεν απορεί γιατί συγκινείται τόσο πολύ με τη μουσική, και καμια τους δεν νοιάζεται να ικανοποιήσει τους πάντες γύρω τους θυσιάζοντας τη δικη της άνεση. Και ας με πούνε χαζοχαρούμενη. Και ας με πούνε τσουλάκι. Τουλάχιστον θα κοιμάμαι ήρεμα τη νύχτα και δεν θα έχω μαύρους κύκλους. Και αυτό θα μου είναι αρκετό.

Τέλος, δεν πιστεύω επουδενί ότι η ζωή είναι ή μαθαίνεται εδώ μέσα, ή οπουδήποτε μέσα εκτος από μέσα μας. Όπως όμως και στο \"έξω\", υπάρχουν φωνές σε αυτό εδώ το \"μέσα\" που, διαβάζοντας τα λεγόμενα τους και μιλώντας τους και εκτος forum, έχω αποφανθεί ότι αξίζουν την εκτίμηση και την προσοχή μου. Για την άποψη αυτών των ανθρώπων εκφράζω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου, και ελπίζω και σε περισσότερες εποικοδομητικές απαντήσεις (σαν τη δικη σου) ώστε ο κύκλος των μελών που εκτιμώ να γίνει μεγαλύτερος, και με τη σειρά μου και εγώ να βοηθήσω και να προσφέρω όπου και όπως μπορώ. Πάντως δεν προβλέπεται να εξελίσσομαι σε posting freak (έχω κοντά ένα μηνα να συμμετάσχω), αν μη τι άλλο διότι -και ξέρω πως το μέγεθος των απαντήσεων μου υποδεικνύει το αντίθετο, αλλα ειλικρινά το λέω- βαριέμαι να γράφω πολύ :P

Η παρουσία σου εκτός του ότι είναι όμορφη ανεβάζει και το επίπεδο του φορουμ. Ελπίζω μόνο να υπάρχουν άνθρωποι και εκεί έξω που να τους δίνεται η ευκαιρία να το ανακαλύπτουν αυτό.

[vince]

Originally posted by oboro

Originally posted by vince
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πιο είναι το νόημα 18χρονοι, πάνω κάτω, να παρακολουθούν ή ακόμα και να συμμετέχουν σε ένα φορουμ ψυχολογικής υποστήριξης αραδιάζοντας λόγια που στην ουσία δεν κατανοούν..?

H χρονολογικη ηλικια δεν συμπιπτει παντα με τη διανοητικη, ομως - μεχρι και επιστημονικα εχει διαπιστωθει αυτο. Γενικα ολοι εχουμε λιγο πολυ μεσα μας ενα μωσαϊκο απο ηλικιες διαφορετικες - βιολογικες, διανοητικες, συναισθηματικες και πολλες αλλες. Κατι που ισχυει τοσο σε επιπεδο εμφυτης ικανοτητας το ατομου οσο και στο βαθμο που οι εμπειριες και τα βιωματα του εχουν διαμορφωσει το χαρακτηρα του.

Νομιζω πολυ δυσκολα μπορει κανεις να σχηματισει την εντυπωση, διαβαζοντας τα ποστ της Ντι, πως δεν κατανοει αυτα που γραφει! Μπορει ομως να επιλεξει να δει το θεμα εντελως ηλικιακα, μεσα σε ενα εντελως στερεοτυπικο πλαισιο με βαση π.χ. τη χρονολογικη ηλικια. Ξερεις ομως vince, eπιβαλλοντας ενα πλαισιο δικο μας, ειτε \"αυθαιρετο\" ειτε βασισμενο σε κοινωνικες επιταγες, για το ποιες ηλικιες πρεπει να ασχολουνται με συγκεκριμενα θεματα και ποιες οχι, καταληγουμε αναποφευκτα να υποτιμουμε οχι μονο το ιδιο το ατομο και γενικοτερα τα ατομα των ηλικιων αυτων αλλα και τη σημασια των ιδιων των θεματων που σχολιασαν.

Παντα φιλικα :)

Δεν υποτιμώ κανέναν, πόσο μάλλον την DissolvedGirl που γράφει τόσο όμορφα. Από εκεί και πέρα δεν μου φαίνεται παράλογη η όποια πνευματική εξέλιξη του καθενός αρκεί βέβαια να μην στέκεται διαρκώς σε ένα μόνο επιλεκτικό μοτίβο συμπεριφοράς.

[DissolvedGirl]

Originally posted by RainAndWind
Ωραία,τώρα κατάλαβα κάτι περισσότερο,πώς υπάρχει και θυμός.Αυτόν τον θυμό αν κατάλαβα καλά,στο δημιούργησαν συμπεριφορές άλλων και όχι οι δικές σου υπερβολικές απαιτήσεις;

Νόμιζα πως, ονομάζοντας την ανοχή \"κατάρα του κόσμου\" έκανα τον θυμο μου αρκετά φανερό :) Εσύ δε θα γέμιζες με θυμο με κάποιον που, εκμεταλλευόμενος την υπομονή σου και την ανοχή/αδιαφορία των υπολοιπων, σε υποχρέωνε να υπομένεις τις τρελες του αντιδράσεις και ανεκδιήγητες συμπεριφορές; Ως ένα σημείο μπορεί -στην περίπτωση που αναφέρομαι τώρα- να τον επιφέρω εγώ στον εαυτό μου, αρνούμενη να είμαι θύμα σαν τους υπολοιπους και να υπομένω καταπιέσεις και παρενοχλήσεις. Αλλα ότι απαιτώ σεβασμό και ελευθερια, αυτό είναι σίγουρο. Γενικά πάντως έχω πολύ θυμο μέσα μου, ανάμεικτο με θλίψη, που αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο, και με διαλύει που δεν μπορώ να κρατήσω κανένα από τα 2 συναισθήματα ξέχωρα και αγνά, αμόλυντα το ένα από το άλλο. Ah well, έχω ακόμα μέλλον.

Originally posted by RainAndWind
Η οικογένειά σου τι στάση κρατάει απέναντι στις αλλαγές που θέλεις να κάνεις;Εννοώ,έχεις στον οικογενειακό σου κύκλο άτομα που να θέλουν να είναι συνοδοιπόροι και σύμμαχοί σου σε αυτή την αλλαγή;

Η οικογένεια μου αποτελείται πρωτίστως από τη μητέρα μου και έπειτα από έναν στόλο συγγενών που ειλικρινά δεν δίνω δεκάρα για το αν πιστεύουν ότι θα τα καταφέρω, ούτε και θα ζητούσα η περίμενα υποστήριξη από αυτούς. Δεν είναι κακοί άνθρωποι, ισα ισα, απλά εγώ έχω προηγούμενα μαζί τους. Η μητέρα μου κάνει ο,τι μπορεί για να με γεμίσει τύψεις που μένω μονη μου και κανονίζω την πορεία μου χωρίς να την υπολογίζω αλλα, πίσω από την πλάτη μου όπως μου λένε γείτονες και φίλοι, αναδύει μια κρυφή περηφάνια που φέρομαι τόσο ανεξάρτητα, άσχετο αν σε εμενα το παρουσιάζει ως \"ξεροκεφαλιά, εφηβικές τρελες, πείσμα\" και αλλα του ιδιου στυλ. Τα οικογενειακά μου γενικά είναι λίγο περίεργη ιστορία, σε παραθέτω στο thread που εξηγεί το τι ακριβώς έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες (σε προειδοποιώ, είναι μεγάλο, βαρύ και δεν διαβάζεται χωρίς τσιγάρο και pop-corn).
http://e-psychology.gr/forum/viewthr...4719#pid111943

Originally posted by vince
Μετά απο κάποια ηλικία ο μέσος άνθρωπος παύει να αναρωτιέται, αφοσιώνεται στην εργασία του (εφόσον υπάρχει εργασία) και κάνει οικογένεια. Τα αναπάντητα ερωτήματα και οι αμφιβολίες μπαίνουν στην ντουλάπα και στην θέση αυτών εμφανίζεται η δύνη των υποχρεώσεων.

Να σου πω. Καταλαβαίνω πολύ καλά τι θέλεις να πεις, αλλα πιστεύω πως -σε εμενα η τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή- δεν έχει εφαρμογή. Αν αναλωνόμουν σε αμπελοφιλοσοφικά ερωτήματα και ενδοσκοπικές αγωνίες του στυλ \"τι είναι η ζωή\" και \"ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης μου\" ναι θα συμφωνούσα μαζί σου. Όταν η ζωή σε περικυκλώνει με καθημερινές υποχρεώσεις και δουλειές, δεν έχεις ούτε χρόνο ούτε διάθεση να ασχοληθείς με υπαρξιακά θεωρήματα. Δεν νομίζω όμως να έθεσα κανένα τέτοιο, κάπως αυθαίρετο, θέμα σε κανένα από τα γραπτά μου (και ας μην ξεχνάμε, αυτό το thread δεν είναι τόσο παράθεση προβλήματος προς λύση όσο παράθεση σκέψεων προς συζήτηση ώστε να μάθω να εκφράζομαι ελευθερα και να μη βαραίνουν το μυαλουδάκι μου). Δεν μιλάω για θεωρητικούρες, είμαι απόλυτα ευθύς και πρακτικη: δεν θέλω πλέον να ανέχομαι τις παραξενιές και τα βίτσια του κάθε ένα, επειδή θεωρούνται \"στοιχεια του χαρακτήρα του\" και έχει καραβολευτει με την ανοχή των γύρω του ώστε να εθελοτυφλεί και να μην προσπαθεί να αλλάξει.

[RainAndWind]

DG,διάβασα το άλλο σου thread,πραγματικά αυτό που συνέβη στην οικογένειά σας ήταν τραγικό.Θα ήθελα να σε ρωτήσω,η μητέρα σου,είχε λάβει οδηγίες από ψυχολόγο,από ψυχίατρο,για να σου αποκρύψει την απώλεια των αδερφών σου;Kαι αν ναι,πώς κατάφερε η ίδια να την κρύψει από το παιδί της,το πένθος της αυτό πώς το κάλυψε ώστε να μη γίνει αντιληπτό από εσένα;Οι τόσο ευαίσθητες στην αύρα των συναισθημάτων παιδικές κεραίες,πώς ξεγελάστηκαν;Και στ\'αλήθεια,εξαφάνισε μέσα από το σπίτι κάθε στοιχείο της ύπαρξής τους,φωτογραφίες,ρούχα,αντ� �κείμενα;Ζητώ συγγνώμη για τις απανωτές ερωτήσεις,αν δεν αισθάνεσαι καλά που σε γυρνάω πίσω,μην απαντήσεις καν,δεν σε θεωρώ υποχρεωμένη να το κάνεις.Σε κάθε περίπτωση,ο θυμός σου είναι δικαιολογημένος,γιατί δεν είχες την ευκαιρία να διαχειριστείς τις απώλειες και μετατοπιζόμενες χρονικά,όχι μόνο σε αποπροσανατόλισαν,σε στιγμάτισαν με τον απόηχό τους,αλλά και καλείσαι τώρα να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με τη μητέρα σου συν τοις άλλοις.
Παρολαυτά,σαν αίσθηση και μόνο,να σου πω πως το πνεύμα των γραπτών σου δε δείχνει άτομο ούτε φυγόπονο,ούτε άδικο στις κρίσεις του,θα έλεγα πως το στίγμα που δίνεις είναι ενός ενήλικα ικανού να διαχειριστεί τις αλλαγές στη ζωή του,απλά χρειάζεσαι το χρόνο σου.Μετατραυματικό στρες,το οποίο τότε απέφυγες,-θεωρητικά-και τώρα καλείσαι να \"τακτοποιήσεις\"το θυμό και τη θλίψη που φέρνει μια τόσο οδυνηρή αποκάλυψη...

\'Ομως σου έχω μία*το ξέρω*αυθαίρετη εμπιστοσύνη,πως θα το ξεμπλέξεις το κουβάρι των συναισθημάτων,θα αποδώσεις δίκαια τόσο τις ευθύνες όσο και τη συγχώρεση και θα προχωρήσεις.Μην ξεχνάς πως όσο και να σε θυμώνει το παράλογο της απόκρυψης,προέρχεται μέσα από τη δίνη στην οποία βρέθηκε η ζωή της μαμάς σου και πηγάζει από την αρχέγονη επιθυμία του μητρικού ενστίκτου να διαφυλάξει το σπλάχνο της από παραπέρα πόνο.Λάθος;Ίσως.Αλλά λάθος από την αγνή του πλευρά.Μην αφήνουμε στην απέξω το κίνητρο,γιατί κατανοώντας το κίνητρο θα μπορέσεις να το αξιολογήσεις σε βάση που να σου αφήνει χώρο να το τουμπάρεις(με μοχλό την ευαισθησία που διαθέτεις).