Αγαπητό e-μερολόγιο...

[DissolvedGirl]

Προειδοποιώ, είναι ερωτικού περιεχομενου, αν ενοχλείστε μη προχωρήσετε.
Οποιος το διαβάσει και τελικά έχει πρόβλημα... sorry, δικό σας πρόβλημα :)

Entry no4: Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός...

Ο N. πήρε μια βαθιά ανάσα και την ακολούθησε στην παραλια. Άμμος αμέσως γέμισε τα παπούτσια του, και μέσα του ζήλεψε τα ξυπόλυτα πόδια της που χόρευαν μεθυσμένα ανάμεσα στα λιγοστά βότσαλα. Από κάπου μακρυά άκουσε το ρολόι του χωριού να χτυπάει μεσάνυχτα, αλλα αμέσως ξέχασε τη σημασία της ώρας, συνεπαρμένος από τον αθώο της χορό. Με κάθε της στροφή, τα μαλλιά της ανέμιζαν χρυσά στο φεγγαρόφωτο, που την έλουζε με μια απόκοσμη λάμψη, και το δέρμα της γυάλιζε σαν ο ουρανός να το είχε στολίσει με τα πιο λαμπερά του αστερια. Πατώντας πάνω στα ίχνη που άφησαν τα βήματα της στη παραλια, στάθηκε για μια στιγμή να απολαύσει το αεράκι που δρόσισε την κατά τα αλλα καυτή φθινοπωρινή νύχτα, την τελευταία αυτού του χρόνου όπως έλεγαν μερικοί, και θυμήθηκε με ένα χαμόγελο τον καυτό Αυγουστιάτικο ήλιο κάτω από τον οποιο τη γνώρισε.

Ένιωσε το τζιν του να κολλάει πάνω του από την υγρασία, και καθώς το λευκό της φόρεμα ανέμισε απαλά, διαγράφοντας το σώμα της, επιτάχυνε το βήμα του και έφτασε διπλα της, βρέχοντας τα πόδια του στο νερό. Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε για λίγο, με ένα αχνό χαμόγελο που του θύμιζε σκανδαλιάρικο σχολιαρόπαιδο. Δεν είπε τίποτα, μοναχα τον κοίταζε στα ματια, και χιλιάδες φθινοπωρινές νύμφες χόρευαν όπως και εκείνη πριν μέσα στο καταπράσινο των ματιών της. Ένιωσε την καρδια του να σφίγγεται, και χαμήλωσε το βλέμμα του, όμως εκείνη έβαλε το χέρι της απαλά στο πηγούνι του και το ανασήκωσε ελαφρά, χαμογελώντας ακόμα πιο πλατιά. Και ύστερα το έσυρε αργά στο πλάι του προσώπου του και έμπλεξε τα δάχτυλα της στα μαλλιά του, καθώς τον τράβηξε προς το μέρος της και τον άφησε να γευτεί την αρμύρα των χειλιών της.

Κράτησε την ανάσα του, και πρόλαβε να την αγκαλιάσει σφιχτά πρώτου το φιλί της μουδιάσει το σώμα του. Κάθε άλλη σκέψη και έγνοια εξαφανίστηκε από το μυαλό του, εκτος από μια μονο, μια που δεν μπορούσε ακριβώς να εντοπίσει, αλλα που έκανε τα γόνατα του να λυγίσουν από την αγωνια. Εκείνη γέλασε γλυκα, και ο N. ευχήθηκε το μισοσκόταδο να κάλυπτε τα φλογισμένα του μαγουλα καθώς ανέπνεε το άρωμα της. Πισωπατώντας αργά, του χαμογέλασε ξανά και γύρισε τρέχοντας προς το ασημένιο μονοπάτι που φώτιζε το φεγγάρι πάνω στη θάλασσα. Έπαιζε με τα κύματα αδιαφορώντας για το ποιος θα μπορούσε να τη δει, και το φόρεμα της εφάρμοζε πλέον επικίνδυνα στις καμπύλες του στήθους της καθώς γελούσε δυνατά, αδιαφορώντας για το ποιος θα μπορούσε να την ακούσει. Εκείνος δεν μπορούσε να πάρει τα ματια του από πάνω της, και το μονο που ήθελε ήταν να τυλίξει τα χερια του γύρω της και να την κρατήσει πάνω του καθώς θα της έκανε ερωτα μέχρι το πρωί, αλλα βρήκε τον εαυτό του ανήμπορο να αντιδράσει. Απέμεινε να την κοιτάζει μαγεμένος, καθώς το γέλιο της αντηχούσε στους άδειους δρόμους του χωριου, και ντράπηκε που δεν μπορούσε να μοιραστεί την ξεγνοιασιά της.

Συνήρθε στην πραγματικότητα καθώς εκείνη άφηνε τα κύματα πίσω της, πλησιάζοντας τον αργά, με το ίδιο αγνό χαμόγελο να δίνει στο πρόσωπο της αύρα αγγέλου. Τα μουσκεμένα της μαλλιά έσταζαν στο πρόσωπο της, και ο N. βρήκε τον εαυτό του να ακολουθεί μια σταγόνα καθώς γλιστρούσε από το λαιμό της μέχρι την τιράντα από το λευκό της φόρεμα, που πια παρείχε πόλη λίγη κάλυψη. Έμοιαζε με θαλασσινή θεα, με οπτασία ανίερης, ανομολόγητης ομορφιάς καθώς στάθηκε διπλα του, δροσίζοντας τον με το άγγιγμα της, τραβώντας τον πάνω της από τη ζώνη το τζιν του. Έκλεισε τα ματια καθώς ένιωσε τις ορθωμένες ρώγες της στο δέρμα του στήθους του, τα ακροδάχτυλα της να ψηλαφούν το πρόσωπο του, να ακολουθούν το σχήμα των ματιών του και να χαϊδεύουν τα χείλη του. Ήθελε να της μιλήσει, να πει κάτι αλλα δεν ξέρει πως να ξεπεράσει αυτό που τον σταματάει, και όλος ο κόσμος μπερδεύτηκε στη σκεψη του με εικόνες που γνώριζε πως θα ακολουθήσουν. Είχε τόσα να της πει, τόσα να μοιραστεί μαζί της στην ακροθαλασσια, αλλα το μονο που κατάφερε ήταν να ψιθυρίσει “σ’αγαπώ” όταν δεν τον κοίταζε στα ματια. Εκείνη γέλασε, δυνατά και ειλικρινά, και τον βοηθησε να βγάλει το τζιν του καθώς ο N. ξάπλωνε στην παραλια. Το σώμα του ήταν έξαφνα τόσο ευαίσθητο που ένιωθε κάθε κόκκο άμμου στην πλάτη του, και η καρδια του χτυπούσε με τόση ένταση που ήταν σίγουρος ότι εκείνη μπορούσε να την ακούσει. Έγειρε πάνω του με έναν βαθύ αναστεναγμό, και τον κοίταξε για ένα λεπτό ακίνητη. “Μη μου λες ψέμματα. Το καλοκαίρι τελειώνει σήμερα…” του ψιθύρισε χαμογελώντας ξανά, καθώς έβγαλε το φόρεμα της, και ο N. χάραξε με τα ακροδάχτυλα του στο κορμί της το μονοπάτι που αργότερα θα ακολουθούσε η γλώσσα του.

Πoση ώρα έμειναν στην παραλια, δεν μπορούσε να θυμηθεί. Στο ρολοι του ερωτα, τα φιλια μετράνε τα λεπτά που περναν, και με κάθε ένα ο N. βρισκόταν όλο και πιο βαθιά μέσα της. Τα μακριά της πόδια ήταν τυλιγμένα γύρω από τη μέση του καθώς τα χείλη του έβρισκαν κρυμμένα ίχνη στο σώμα της, μυστικά που ευχόταν να του αποκαλύψει με κάθε κοφτό αναστεναγμό, προσπαθώντας να σπάσει την σιωπή της. Ζωγράφιζε το δέρμα της με τα δάχτυλα του, πλέκοντας τα στα δικά της, υφαίνοντας ένα όνειρο που δεν ήθελε να τελειώσει ποτε, ψάχνοντας κρυφές απολαύσεις σε κάθε της κίνηση. Όταν η ένταση ξεχύθηκε από μέσα του και ένιωσε το σώμα του επιτέλους να χαλαρώνει και την ανάσα της να ηρεμεί, ο N. γύρισε προς το μέρος της και την κοίταξε, και για πρώτη φορα ένιωσε το βάρος της ώρας να τον πνιγει. Ο κόσμος γύρω του συρρικνώθηκε στο μικρό λακκάκι του λαιμού της, και τύλιξε τα χερια του γύρω της, νιώθοντας ένα μικρό τρέμουλο να τον διαπερνά, σαν απόηχος της τελευταίας της κραυγής. Θέλει τόσα να της πει, αλλα ξανά το μονο που ξεφεύγει από τα χείλη του είναι ένα “σ’αγαπώ”, απαλό σαν τη βροχή που άρχισε να πέφτει ξαφνικά από τον ουρανό, και βαθύ σαν τη θάλασσα που, ενωμένη με τον ιδρώτα τους, ακόμα έσταζε από τα μαλλιά της.

Και καθώς εκείνη γύρισε προς το μέρος του, ο N. κατάλαβε πως αυτή θα ήταν η τελευταία φορα που θα τον κοίταζε στα ματια με αυτό το σμαραγδί της βλέμμα που διαπερνούσε την ψυχή του, γυμνώνοντας τον από όλα τα μυστικά που ευχόταν να μην της είχε κρύψει. Και ένιωσε τον αέρα να κρυώνει γύρω του όπως τη φίλησε απαλά, παγώνοντας τον καθώς τύλιξε τα χερια του πιο σφιχτά πάνω της, νιώθοντας ξαφνικά ευάλωτος και γεμάτος φόβο, σαν να είχε διαπράξει την πρώτη του αμαρτία, σπιλώνοντας το αλαβάστρινο του σώματος της. Όταν τα χείλη τους χώρισαν, εκείνη σηκώθηκε και κοίταξε προς τη θάλασσα, και ο N. την είδε για πρώτη φορα για αυτό που πραγματικά είναι: ένα πλάσμα καλοκαιρινού ονείρου, ένα άγαλμα για να γεμίσει την καρδια του με ομορφιά, τα μαλλιά της να γυαλίζουν κάτω από τις πρώτες αχτίδες του ηλιου, τα ματια της να λάμπουν με την αύρα του κόσμου.

Δεν μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα του καθώς εκείνη γύρισε και άρχισε να απομακρύνεται, με το παντοτινό, αχνό της χαμόγελο στα χείλη, με τον ήλιο που αντανακλόνταν στο σώμα της να του θυμίζει τη λάμψη στα ματια της, και τις σταγόνες τις βροχής να ακολουθούν τα ίδια μονοπάτια στο χαρτί της γυμνής της πλάτης που τα δάχτυλα του είχαν χαράξει, ανίκανος να κινηθεί, τυλιγμένος στην σιωπή που μονο η πραγματική απώλεια μπορεί να δημιουργήσει. Και καθώς η φιγούρα της έσβησε στον ορίζοντα και τα ματια του στέγνωσαν σαν τη βροχή, ο N. πρόσεξε το πρώτο φύλλο του πλατανου να χορεύει νωχελικά στον υγρό αέρα και να προσγειώνεται πάνω στο λευκό της φόρεμα…

[Arsi]

πολύ ωραίο ντισόλβντ!
αχ καλοκαιράκι.....

[weird]

Ντι, έχεις εξαιρετικό ταλέντο στην αφήγηση.
Ο τρόπος που δηιγέισαι πράγματα έχει κάτι το ιδιαίτερα ωραίο.
Όσο για την ιστορία...
Μαγική.

Η σαγήνη της απόλυτης θυληκότητας μπροστά σε έναν νέο που δεν ξέρει πώς να εκφράσει τα πληθωρικά του συναισθήματα.
Η απόλαυση της στιγμής απο την μεριά της γυναίκας που όπλο της είναι αυτή ακριβώς η στιγμιαία γοητεία και η αναζήτηση του διαρκούς, του έρωτα, της προοπτικής απο την μεριά του ανήμπορου απο την ομορφιά της αρσενικού.

Ενδιαφέρον :)

[anoiksi]

Συνεχισε να μοιραζεσαι μαζι μας ολα αυτα, γιατι ειναι πολυ επικοδομητικα...Θα συνεχιζω να σε διαβαζω....:-)))....πολυ ωραιος τροπος σκεψης...

[DissolvedGirl]

Entry no5: Rain down on me...

Ψέμματα. Είναι σαν τη βροχή. Θολώνουν το τοπίο, χωρίς να μπορούν να το αλλάξουν. Γεμίζουν τα μονοπάτια με λάσπη και σκουπίδια, και οποιος απροετοίμαστος εμποδίζεται να προχωρήσει. Πολλά μαζί δημιουργούν έναν αληθινό χείμαρρο που μπορεί να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του. Θαμπώνουν την οπτική, και η ψυχή που δεν ξέρει ή δεν μπορεί να δει τι υπάρχει πίσω από το πέπλο της βροχής, εύκολα ξεγελιέται. Τόσα ψέμματα, ένα για κάθε σταγόνα. Ένα για κάθε δάκρυ. Ένα για κάθε υπόσχεση που καταπατήθηκε, ξαναδόθηκε και την ξαναπιστεψα. Ένα για κάθε αγκαλιά συγχώρεσης. Ένα για κάθε φορα που με χαστουκίζω, με κόβω και με γδέρνω, για να ξεχωρίσω τον πόνο της αμφιβολίας που με τρελαίνει με την απούσα παρουσία του από τον πραγματικό πόνο στον οποιο μπορώ να εστιάσω.

Πλιτς, πλιτς... Κάθε ψέμμα που πέφτει με μουσκεύει στο κλάμα, όπως κάθε παγωμένη σταγόνα με περονιζει ως το κόκκαλο. Αλλα σε αντίθεση με τη βροχή, τα ψέμματα δεν τελειώνουν ποτε, και δεν έχω ούτε μια στιγμή δικη μου να στεγνώσω. Πάντα βρεγμένη, πάντα να κρυώνω και να αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνω ένα βήμα, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, είτε της αποδοχής είτε της αντιμετώπισης, για να ξεφύγω από το μόνιμο κινεζικο βασανιστήριο. Τι περιμένω; Σε τι πιστεύω; Ποια δικαιολογία προβάλω στον εαυτό μου και με κρατάω καρφωμένη στη θέση μου, να υπομένω το ίδιο μαρτύριο τόσα χρονια τώρα; Γιατί είναι μαρτύριο, δεν έχω πια καμια αμφιβολία. Είναι πόνος οξύς και έντονος να μην μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον που αγαπάς, ούτε καν όταν σου λέει πως και εκείνος σε αγαπάει. Είναι μεγάλο πλήγμα στην ελπίδα που κρατάς με τόσο κόπο ζωντανή, να συγκρίνεις λόγια με πράξεις και να βρίσκεις πάντα δικαιολογίες για να καλύψεις τα κενά. Είναι δηλητήριο και κραυγή στην έρημο, και νιώθεις ναυτία από την ταλάντευση μεταξύ του τι θέλεις, τι ξέρεις και τι νιώθεις. Πονάει να προσπαθείς να σε πεισθείς ότι σε αγαπούν, όταν το φυλλοκάρδι σου τρέμει από την αμφιβολία.

Πλιτς, άλλη μια σταγονιτσα... Άλλο ένα ψεματάκι... Και εγώ άπατο πηγάδι, να δέχομαι στωικά την τοξική βροχή να μπλέκεται με το δικό μου πεντακάθαρο νερό, φιλτράροντας όλες τις μολύνσεις προς το βυθό και μετατρέποντας τις βρώμικες στάλες σε πόσιμο ύδωρ. Είναι άραγε δείγμα δύναμης και μεγαλείου ψυχής, που δέχεται και συγχωρεί τα πάντα, όσο και αν πονάνε, όσο και αν με διαλύουν, πιστεύοντας πως μπορώ να αλλάξω την κατάντια από μονη μου; Η μήπως το να αναγνωρίζω την αδυναμία αλλα και τις δυνατότητες κάποιου και να τον δέχομαι με όλες του τις ελλείψεις, όλα του τα ψέμματα, όσο και αν με κάνουν να παρανοώ, είναι ένδειξη αφέλειας και εκμετάλλευσης, δικης μου αδυναμίας ή και ηλιθιότητας, έσχατο δείγμα μαζοχιστικής συμπεριφοράς; Τόσο απελπισμένη είμαι λοιπόν που, ακόμα και μέσα στον λασπόλακκο, εγώ βλέπω να αντανακλάται το όνειρο; Τόσο οπτιμίστρια; Τόσο μονη;

Ανάμεσα σε τόσες στάλες, μια σταγόνα ολόκληρη εγώ, γιατί νιώθω μονή;

Y.Γ. Δε μου αρέσει πολύ η βροχή, αλλα την έχω προκαλέσει και εγώ. Έχω χορέψει και εγώ το χορό της, έχω πιτσιλίσει περαστικούς με το αμαξάκι μου, έχω και εγώ τραγουδήσει Gene Kelly κρεμασμένη από τη λάμπα του δρόμου. Η ομπρέλα μου όμως έχει το χρώμα του ουρανιου τόξου. Και αυτό μου αρέσει περισσότερο...
Άραγε είναι η προοπτική ή η θύμησή του που με κάνει να υπομένω;

[DissolvedGirl]

Entry no6: Τα μεγάλα ταξίδια ξεκινάνε όλα με ένα βήμα

Τι κάνετε όλοι! Έχω πολύ καιρό να σας διαβάσω και δεν έχω και τρελό χρόνο ακόμα αλλα χαίρομαι που το site στέκει γερά :D Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να προοδεύουμε προς καλύτερες καταστάσεις, και να μην πτοούμαστε με τίποτα! Τι γίνεστε αχ σας παρακαλώ πείτε μου τα νέα σας εδώ μαζεμένα γιατί δεν έχω το κουράγιο να διαβάσω όόόλα τα νέα post που έγιναν από τότε που έφυγα! Να σας πω τα δικά μου νέα; (Καλά, αισθάνομαι σαν να γράφω γράμμα!)

Γενικά, αν και είναι αρχή ακόμα και κάθε αρχή και δύσκολη, τα πράγματα πάνε καλύτερα από όσο περίμενα. Είναι σαν να μπήκα στο σπίτι μου από τους -10C και σιγά σιγά η ζεστασιά από το τζάκι με ξυπνάει. Είμαστε λίγο μουδιασμένοι αλλα -τουλάχιστον με τα άτομα που έχω ξεχωρίσει εγώ- έχουμε πολύ διάθεση να ξεπεράσουμε την αρχική αμηχανία και να περάσουμε τα φοιτητικά μας χρονια όπως στις Hollywoodιανές ταινίες. Έτυχε και αυτό τώρα με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και με κοιτάνε όλοι λίγο πιο περίεργα από πριν... αλλα έχει πλακα γιατί την έχουν χρησιμοποιήσει πολλοί ως εναρκτήριο πάτημα για κουβέντα, και βρίσκομαι στο επίκεντρο και τους δίνω πληροφορίες \"και καλά\" εκ των έσω και έκανα ήδη μια καλή παρέα με 6-7 αλλα παιδιά που μένουμε στο ίδιο κτίριο. Εδώ που μένω είναι γεμάτο φοιτητές του Columbia, έχει ΦΟΒΕΡΗ πλακα, γιατί μαζευόμαστε όλοι μαζί σχεδόν το πρωί στο lounge περιμένοντας τις παρέες μας, να βάλουμε παλτά, να ανταλλάξουμε σημειώσεις κτλ. Βρήκα και ένα παιδί από την Ιταλία και κάθε πρωί με τα χιονια κάναμε την καθιερωμένη ιεροτελεστία \"Αχ που είναι οι παραλιες της Μεσογείου, αχ πάει το νησιωτικο μαύρισμα, αχ που με έστειλε η μανούλα μου στο κρύο\" κτλ και αντηχούσαν οι σκάλες από τα γέλια μας.

Το κολλεγίο είναι ένα όνειρο! Τα κτίρια είναι φανταστικά, λαμπερά, σοφιστικέ και αποπνέουν... γνώση, δεν μπορώ να το εκφράσω αλλιώς, σαν αυτά που βλέπουμε στις αμερικανικες ταινίες. Εγώ προσωπικά ζηλεύω γιατί τα δικά μας συγκριτικά, τα καπνισμένα, μαυρισμένα, μισογκρεμισμένα, είναι τρώγλες. Ο σχεδιασμός της παλιάς βιβλιοθήκης/κεντρικού κτηρίου του Columbia νομίζω είναι βασισμένος στο Πάνθεον της Ρώμης, έχει ένα άγαλμα της Μητέρας Γνώσης στα σκαλιά και σου παίρνει την ανάσα. Θα βγάλω φωτογραφίες να σας δείξω, είναι υπέροχο μέρος, σε κάνει να θέλεις να διαβάσεις, να συγκεντρωθείς, να ρουφήξεις γνώσεις και να διακριθείς. Τα μαθήματα είναι παρα πολύ ενδιαφέροντα, μαθαίνουμε για την τέχνη από την Αρχαία Ελλάδα (όπου ομολογώ φουσκώνω σαν παγώνι στο θέατρο) και το Παρίσι ως την Ιαπωνία και τις Άνδεις, από την αρχαία γλυπτική τέχνη των Αζτέκων ως τη σύγχρονη φωτογραφία στη Αφρική, και από την αρχιτεκτονική του καιρού των πυραμίδων ως τα τέλη του 20ου αιώνα! Έχω μέχρι τα μέσα Απριλίου να κάνω τις αιτήσεις μου για τα σεμινάρια και τις διαλλέξεις του Φθινοπώρου, και δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω! Είναι παλουκάκι πάντως τα μαθήματα, ακούγονται όλα τόσο δελεαστικά και πολλά υποσχόμενα, αλλα έχουν κάτι βιβλία ΝΑ (με το συμπάθειο) και η παρακολούθηση δεν είναι σε στυλ Ελλάδα: κρατάς σημειώσεις, όχι αστεία. Δεν είναι και η μητρική μου γλώσσα συν τοις άλλοις, αλλα ειλικρινά, σε σχέση με τους άλλους αλλοδαπούς φοιτητές, από άποψη γλώσσας και άνεσης στην ομιλία νομίζω ότι τα πάω καλύτερα χε χε :D

Έχει παρα μα ΠΑΡΑ πολύ κρύο, όσα παλτά έφερα από την Αθηνα είναι ζακετούλες μπροστά σε αυτά που αγόρασα εδώ. Την προηγουμενη Παρασκευή ήταν τα πάντα κλειστά από την κακοκαιρία, σήμερα είπε να ζεστάνει λίγο το κοκαλάκι μας και έφτασε μέχρι και 6 βαθμούς κελσίου! Δεν είχα ακόμα αρκετό χρόνο για να τριγυρίσω στην ευρύτερη πόλη (δεν είναι δα και κανένα μικρό χωριουδάκι) αλλα τη γειτονιά μου την έμαθα, και έχω ήδη εντοπίσει ποια καφετερια κάνει τον καλύτερο καφέ, και κέρδισα bonus points με τους γείτονες. Έμαθα επίσης πως λειτουργούν τα laundromat γιατί τα διαμερίσματα εδώ δεν έχουν δικά τους πλυντήρια ρούχων! Επίσης είναι όλα πανάκριβα στην γειτονιά μου (γιατί το Columbia είναι στην Morningside Heights και αυτή είναι πάνω από την Upper West Side στην οποια μένω και η οποια είναι Η πιο posh και high class περιοχή στο Manhattan) αλλα όταν ανοίξει λίγο ο καιρός, θα κατεβω προς τα νότια του νησιού!

Πρέπει να τρέξω τώρα γιατί πήγε 6:30 σχεδόν και δεν έχω τελειώσει τίποτα από διάβασμα για σήμερα (ώ ναι, θέλει να διαβάζεις κάθε μέρα, τι σύστημα είναι αυτό!). Πολλά πολλά φιλάκια σε όλος και περιμένω να μου γράψετε νέα σας please!

http://img708.imageshack.us/img708/6444/snow2d.jpg http://img15.imageshack.us/img15/2793/snow1b.jpg
Εδώ είναι κάτι φωτογραφίες που βγάλαμε στα χιονια, και να φανταστείτε ΔΕΝ είναι και στην περίοδο της μεγάλης χιονόπτωσης. Τελικά καλύτερα είμαστε εμείς στην Ελλάδα με το χιονάκι μας που πέφτει κάθε 2 χρονια για 2-3 μέρες, γιατί δεν έχει καθόλου γέλιο να ξυπνάς στις 6 το πρωί γιατί είναι η σειρά του ορόφου σου να καθαρίσει τις μπροστινές σκάλες και το πεζοδρόμιο :(

[γιώτα2]

Κοριτσάκι μου είσαι η χαρά της ζωής.Σου εύχομαι πάντα να εκπληρώνεις τα όνειρά σου και να είσαι καλά.

[RainAndWind]

Γεια σου DG με τα ωραία σου.Αυτό το Entry n5,είναι φανταστικό,μας ταξίδεψες πάλι με τις εικόνες σου.Να περνάς υπέροχα στις νέες σου ανακαλύψεις,keep safe and warm inside.;)Στείλε μας δυό τρεις οκάδες χιόνι κι εμάς καλέ,που δεν το χαρήκαμε φέτος.:(

[krino]

Originally posted by RainAndWind

Στείλε μας δυό τρεις οκάδες χιόνι κι εμάς καλέ,που δεν το χαρήκαμε φέτος.:(

οχι καλε, κρατα το ολο για σενα.
Εμεις ειμεθα της λιακαδας....

:cool:

[Empneustns]

φιλακιααααααααα πολλλλαααααααααααααααα

[nature]

Μπράβο και πάλι μπράβο Ντι.
Απόλαυσε και εκμεταλλέψου τη μοναδική αυτή ευκαιρία που κατέκτησες με το σπαθί σου.
Ευχαριστούμε για τα ...πολύ παραστατικά νέα :)
Περιμένουμε και άλλα όποτε μπορείς.

[narnia]

Αν και μας στέλνεις χιονισμένες φωτό, μας ζεσταίνεις γλυκά. Έφτιαξε η μέρα μου με τα νέα σου.
Να περνάς καλά, όσο καλύτερα μπορείς, να γελάς και να αντηχούν όχι μόνο οι σκάλες αλλά το κτίριο όλο.

[Sofia]

dissolved (& posh:)) girl,

ευχομαι να το απολαμβανεις οσο μπορεις περισσοτερο, ολο αυτο που ζεις:) Να σαι καλα!

[keep_walking]

Xμ dis σε χασαμε δεν εχει τσατ το ιντερνετ στην Αμερικα:)
Ή μεσα τα κεφαλια λoγω μελετης?...πραγμα που πρεπει να κανω και εγω λιαν επειγοντως:(

[DissolvedGirl]

Entry no7: Άλλοι ανασταίνονται κάθε χρόνο... και άλλοι πεθαίνουν κάθε μέρα...

Γύρισα στην Ελλάδα γεμάτη χαρά που θα δω την μαμά μου, την οικογένεια μου και τους φίλους μου, και η μητέρα μου αποφάσισε αναπάντεχα και χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν, να πάει ταξίδι με τη φίλη της και να με αφήσει μονη μου στην Αθήνα, χωρίς λεφτά, χωρίς κλειδιά για το σπίτι, χωρίς να ξέρω που είναι ή με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της. Έμεινα μιάμιση μέρα στο δρόμο, να κουβαλάω βαλίτσες, να τελειώνει η μπαταρία από το κινητό, να είμαι πτώμα από τη διαφορα ώρας και να μην μπορώ ούτε να πλυθώ ούτε να κοιμηθώ, να περιμένω τον κολλητό μου να στείλει τα κλειδιά που του είχα αφήσει με το ΚΤΕΛ για να μπω στο σπίτι μου και να κάνω Ανάσταση και Πάσχα με τους γείτονες. Και από την μητέρα μου ούτε φωνή ούτε ακρόαση, να μαθαίνω νέα της από τη θεία μου και μόλις σήμερα το πρωί να την δω που γύρισε, μονο και μονο για να βριστούμε που ήμουν τσαντισμένη που με παράτησε ενώ είναι δικό μου το λάθος που \"δε θυμόμουν\" που μου έλεγε από καιρό ότι θα έφευγε, ενώ τα παιδιά της φίλης της μου είχαν ήδη πει ότι οι δυο τους το κανόνισαν το πρωί πριν προσγειωθώ.

Γιατί με εκδικείται τόσο άσχημα, τι της έχω κάνει; Αν δεν με ήθελε κοντά της στις γιορτές, μπορεί να πονάει αλλα θα το καταλάβαινα, είμαστε ασύμβατοι χαρακτήρες, αλλα γιατί δεν με ενημέρωσε να μην κάνω όλο αυτό το ταξίδι; Αν πραγματικά πιστεύει ότι είμαι η ντροπή της οικογενειας και χειριστου είδους προδότης που έφυγα από τον τόπο μου εν καιρώ κρίσης αντί να μείνω και να παλέψω για τη χωρα μου (δεν έχω καν ιδέα τι εννοεί με αυτό) γιατί επέμενε να βρω δουλειά στην Αμερική και να έχω επιπλέον εισόδημα εκεί; Αν με μισεί, ας με αφήσει στην ησυχία μου. Γιατί πρέπει να ακούω τους ιδιους χαρακτηρισμούς κάθε φορα, ότι είμαι άχρηστη και αχάριστη, εγωίστρια και ανώριμη, φαντασμένη και ανίκανη, ότι φτύνω χολή στους γύρω μου, ότι έχω μια μαύρη τρυπα στην καρδια μου, ότι σκοτώνω με τον τρόπο μου ο,τι με αγαπάει; Εντάξει, δεν με συμπαθείς κυρια μου, το κατάλαβα, απομακρυνθείτε σας παρακαλώ από το ταμείο και αέρας στα πανιά σας. Γιατί όμως να πρέπει να με διαλύσεις και από πάνω;

Η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί τελείως. Από τότε που γύρισα στην Αθηνα έχω διαλυθεί ψυχολογικά και πνευματικά, αγγίζω τα όρια της παράνοιας και της τρέλας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πριν από μια εβδομάδα δεν μπορούσα να περιμένω την ώρα που θα πατούσα το πόδι μου στα πάτρια εδάφη, και τώρα δεν μπορώ να περιμένω ούτε 3 μέρες μέχρι να ξαναφύγω. Δεν αντέχω να νιώθω σουβλιές πόνου στο στομάχι μου από το φόβο για τον επερχόμενο τσακωμό κάθε φορα που ακούω το ringtone της μητέρας μου, δεν αντέχω να μπαίνω αυτόματα σε θέση άμυνας και να πρέπει να περιμένω 5 λεπτά παίρνοντας βαθείες ανάσες πριν μπω στο σπίτι της, δεν αντέχω να παίζω συνεχεια τραγουδάκια μέσα στο κεφάλι μου για να μην ακούω τα σχόλια και την κριτική της και να αισθάνομαι ενοχη για πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να εκφράζονται ως κατηγοριες.

Και πλέον όλο αυτό το απαίσιο αίσθημα ξεχύνεται και στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μου. Με είδε ο φίλος μου και τρόμαξε να με αναγνωρίσει, έχω γίνει σαν φάντασμα, ούτε μια εβδομάδα στην Ελλάδα και έκανα ρυτίδες και μαύρους κύκλους! Στα 20 μου και ούτε καν! Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση μονιμου άγχους και ανησυχίας, δεν αντέχω να τσαντίζομαι ή να κλαίω με το παραμικρό, δεν μπορώ να ξεπεράσω την καχυποψία και τον φόβο ότι συνεχεια κάτι δεν πάει καλά και είναι εκτος του ελεγχου μου, δεν είμαι εγώ αυτό το άτομο που αποδίδει τα παραμικρότερα σχόλια στις χειρότερες των προθέσεων.

Να φύγω ξανά αχ Θεοί του κόσμου να έρθει το Σάββατο και να φύγω... να ξεφύγω...