Σχέση με γονείς

[rainbow96]

Καλησπερα! Το προβλημα μου αφορα -οπως μαλλον ειναι προφανες- τους γονεις μου. Γενικα οι γονεις μου ειναι αρκετά δοτικοί και θα ήθελαν να βλεπουν εμενα και την αδερφή μου πιο συχνά.. Όμως δεν μένουμε στην ίδια πόλη. Να σημειώσω οτι είμαι πιο κοντά στα 30 ,από οτι στα 20, δηλαδη δεν ειμαι μωρο παιδι. Και πλέον δεν νιώθω τοσο μεγαλο δεσιμο με τους γονείς μου.. Δηλαδη οκ, εγω και να τους βλεπω πιο σπανια δεν με πειραζει.
Αυτοι όμως με αποκαλουν ακομα "μικρη". Και γενικα οταν παω στο πατρικο μου και μετα φευγω λενε κατι πράγματα του στυλ "αδειασε το σπιτι" κλπ. Καταλαβαινω οτι πέρασαν το συνδρομο της αδειας φωλιας, ομως αυτο αρχισε πριν 10 χρονια οταν πρωτοεφυγα..Δεν θα επρεπε να το εχουν ξεπερασει;
Ολο αυτο με γεμίζει ενοχες και νιωθω λες και τους προδιδω, ενω σε τελικη αναλυση, στην ηλικια μου θα μπορουσα μεχρι και να ειμαι παντρεμενη με παιδι.
Να σημειωσω οτι εκτιμω το γεγονός οτι υπαρχουν στη ζωη μου και μια απο τις μεγαλύτερες φοβιες μου ειναι οτι καποτε θα τους χασω..
Απλως δεν μπορω να πηγαινω και να καθομαι πολλες μερες στο πατρικο μου. Αντε να πάω ενα σου-κου και μετα θελω να γυρισω σπιτι μου με το αγόρι μου. Ειναι λογικο να με κανουν να νιωθω ενοχές γι αυτο?
Για να μην αναφερω οτι συχνα μαλωνουν και μεταξυ τους, οποτε δεν ειναι και η πιο ευχαριστη παρεα..

[axl100]

Ψαξε το ιντερνετ για συναισθηματικη αιμομιξια.

[Remedy]

Καλησπερα! Το προβλημα μου αφορα -οπως μαλλον ειναι προφανες- τους γονεις μου. Γενικα οι γονεις μου ειναι αρκετά δοτικοί και θα ήθελαν να βλεπουν εμενα και την αδερφή μου πιο συχνά.. Όμως δεν μένουμε στην ίδια πόλη. Να σημειώσω οτι είμαι πιο κοντά στα 30 ,από οτι στα 20, δηλαδη δεν ειμαι μωρο παιδι. Και πλέον δεν νιώθω τοσο μεγαλο δεσιμο με τους γονείς μου.. Δηλαδη οκ, εγω και να τους βλεπω πιο σπανια δεν με πειραζει.
Αυτοι όμως με αποκαλουν ακομα "μικρη". Και γενικα οταν παω στο πατρικο μου και μετα φευγω λενε κατι πράγματα του στυλ "αδειασε το σπιτι" κλπ. Καταλαβαινω οτι πέρασαν το συνδρομο της αδειας φωλιας, ομως αυτο αρχισε πριν 10 χρονια οταν πρωτοεφυγα..Δεν θα επρεπε να το εχουν ξεπερασει;
Ολο αυτο με γεμίζει ενοχες και νιωθω λες και τους προδιδω, ενω σε τελικη αναλυση, στην ηλικια μου θα μπορουσα μεχρι και να ειμαι παντρεμενη με παιδι.
Να σημειωσω οτι εκτιμω το γεγονός οτι υπαρχουν στη ζωη μου και μια απο τις μεγαλύτερες φοβιες μου ειναι οτι καποτε θα τους χασω..
Απλως δεν μπορω να πηγαινω και να καθομαι πολλες μερες στο πατρικο μου. Αντε να πάω ενα σου-κου και μετα θελω να γυρισω σπιτι μου με το αγόρι μου. Ειναι λογικο να με κανουν να νιωθω ενοχές γι αυτο?
Για να μην αναφερω οτι συχνα μαλωνουν και μεταξυ τους, οποτε δεν ειναι και η πιο ευχαριστη παρεα..

δεν σε κανουν να νοιωθεις ενοχες.
ΕΣΥ νοιωθεις ενοχες.
να μην νοιωθεις...
αν αυτο σε απενοχοποιει, και 50 να γινεις και να παντρευτεις, η να κανεις παιδι, η να παντρευτεις και να κανεις και παιδι, ΠΑΝΤΑ ετσι θα σε βλεπουν κιε τσι θα σου φερονται.
καλυτερα τωρα;;

[elis]

Σας αγαπάμε τα παιδιά μασ γτ είστε αθώα ενώ οι γονείς είναι ψιλοκαθαρματακια δεν μπορείς να καταλάβεις πάρα μόνο αν γίνεις γονιός μη νιώθεις ενοχές σε αγαπάνε ακόμα

[asperger39]

ουτε εσυ φταις ουτε οι γονεις σου τουλάχιστο εσενα σε αγαπουν δε σε θελουν κοντα τους για να τους υπηρετας . ξεκαθαρισε οτι ποτε δε τους ξεχνας ειναι οι ανθρωποι σου κι αν μπορεις περνε πιο συχνα τηλ . αν δε ειν τοξικοί μαζι σου κρατα επαφές πιο συχνες .