Άγχος στην δουλειά.

[JohnyK33]

Καλησπέρα φίλε μου. Όχι τάσεις φυγής. Μεγάλη έξοδο την χαρακτηρίζω εγώ. Λύτρωση. Θα παραιτηθώ. Έχει αλλάξει το περιβάλλον εκεί μέσα τελευταίες εβδομάδες προς το χειρότερο. Μηδέν εκτίμηση ..... Ελπίζω να βρω κάτι καλύτερο! Κατάλαβα ότι είμαστε αναλώσιμα πράγματα οι υπάλληλοι....

Θα κανεις το καλυτερο για την ψυχικη σου υγεια,αν βλεπεις πως το κλιμα ειναι τοξικο η εχει χαλασει το περιβαλλον,αρκει να εχεις βρει μια διαδοχη κατασταση για να μην εισαι απο δουλεια ξεκρεμαστη.Αυτες τις αποφασεις δεν ειναι παντα ευκολο να τις παρουμε,για μενα ηταν αρκετα δυσκολο να παρω αποφαση να φυγω απο μια κακη δουλεια,με τοξικοτητα,πισωπλατα μαχαιρωματα,ασχημο κουτσομπολιο,το οποιο με τσακισε απο ενα σημειο ψυχολογικα,δεν αντεξα,παραιτηθηκα και μου πηρα αρκετους μηνες να συνελθω,γιατι εβλεπα οτι δεν με εκτιμανε,δεν με σεβονται καποια ατομα εκει μεσα.Σημερα εχω ισορροπησει αλλα μου στοιχισε ψυχολογικα,καθως αναγκαστικα να παρω ψυχοφαρμακα και να δινω ενα σκασμο λεφτα σε ψυχοθεραπειες.

[Luffy92]

Θα κανεις το καλυτερο για την ψυχικη σου υγεια,αν βλεπεις πως το κλιμα ειναι τοξικο η εχει χαλασει το περιβαλλον,αρκει να εχεις βρει μια διαδοχη κατασταση για να μην εισαι απο δουλεια ξεκρεμαστη.Αυτες τις αποφασεις δεν ειναι παντα ευκολο να τις παρουμε,για μενα ηταν αρκετα δυσκολο να παρω αποφαση να φυγω απο μια κακη δουλεια,με τοξικοτητα,πισωπλατα μαχαιρωματα,ασχημο κουτσομπολιο,το οποιο με τσακισε απο ενα σημειο ψυχολογικα,δεν αντεξα,παραιτηθηκα και μου πηρα αρκετους μηνες να συνελθω,γιατι εβλεπα οτι δεν με εκτιμανε,δεν με σεβονται καποια ατομα εκει μεσα.Σημερα εχω ισορροπησει αλλα μου στοιχισε ψυχολογικα,καθως αναγκαστικα να παρω ψυχοφαρμακα και να δινω ενα σκασμο λεφτα σε ψυχοθεραπειες.

Καλημέρα John! Αυτό θα κάνω. Δυστυχώς, παρατηρώ ότι ψυχολογικά δεν ήμουν όπως
πριν. Δεν θα γίνω ψυχικά κουρέλι για καμία δουλειά ή βλάκα εργοδότη.

[JohnyK33]

To θεμα ειναι πως,πρεπει πρωτα να βρισκουμε την εναλλακτικη και καλυτερη επιλογη για αλλη δουλεια και μετα να φευγουμε,διοτι αν απλα παραιτηθουμε,δεν δικαιουμαστε ταμειο ανεργειας,δευτερον θα αγχωθουμε ακομη περισσοτερο ψαχνοντας νεα δουλεια με στο αγνωστο με βαρκα την ελπιδα,σε ενα εργασιακο περιβαλλον που ειναι δυσκολο.

Οταν αποφασισα να παραιτηθω απο μια κακη δουλεια που δεν αντεξα αλλο,πριν 3 χρονια,δεν ειχα βρει ακομη κατι αλλο και αυτο με αγχωσε τοσο που ακομη και οταν βρηκα νεα δουλεια με λιγο καλυτερες αποδοχες,τοτε ειχα αγχωδης διαταραχη για αρκετους μηνες,καθως σκεφτομουν αν επραξα σωστα,αν ηταν το καταλληλο ταιμινγκ,μου βγηκε ψυχικη κουραση κοκ.

Επισης οταν πιεζομαστε,πρεπει να μπορουμε,να μιλαμε και να μην κραταμε μεσα μας την στεναχωρια,η την αδικια που νιωθουμε,δευτερον να λεμε που και που κανενα οχι,και τα δυο δεν τα εχω κανει και μου εχει στοιχισει.

[JohnyK33]

Οταν εχω δυσκολα ποστα που δεν τα ξερω καλα και ειμαι μονος μου επισης,αγχωνομαι και σκαλωνω,θα προτιμουσα μια μοναχικη εργασια παρα την συναναστροφη με κοσμο.

[ΑΧΒΑΧ]

Οταν εχω δυσκολα ποστα που δεν τα ξερω καλα και ειμαι μονος μου επισης,αγχωνομαι και σκαλωνω,θα προτιμουσα μια μοναχικη εργασια παρα την συναναστροφη με κοσμο.

αν σκοπεύεις να ψάξεις νέα εργασία, πρόσεξε η μοναξιά δεν είναι τόσο καλή δεν περνάει η ώρα, δεν μπορείς να ζητήσεις βοήθεια και αν πάει κάτι στραβά πρέπει να ανταπεξέλθεις μόνος! Να δείς και τις συνθήκες εργασίας η ζέστη και το κρύο δεν παλεύονται.
Πάντως αν δεν περνάς καλά ψάξε να βρείς κάτι άλλο μην αρρωστήσεις για μια δουλειά που δεν σου ταιριάζει.

[JohnyK33]

Πάντως αν δεν περνάς καλά ψάξε να βρείς κάτι άλλο μην αρρωστήσεις για μια δουλειά που δεν σου ταιριάζει.

Ψαχνω εδω και καιρο,αλλα βρισκω ολο βλακειες που δεν μου προσφερουν κατι καλυτερο απο αυτο που ηδη εχω.Ειμαι εκτεθιμενος τοσο στο κρυο οσο και στη ζεστη καποιες φορες.

[ΑΧΒΑΧ]

Απογοήτευση... Χωρίς γνωστό δεν μπορείς να βρείς κάτι που να αντέχεται. Τώρα είναι και η κάρτα εργασίας, μέχρι και σε αυτό πρέπει εμείς να τρέχουμε να προλάβουμε την προβλεπόμενη ώρα...
Ελπίζω να έχεις τα νόμιμα, αυτό είναι κάτι που δίνει παρηγοριά.
Μόνο σε βλακείες υπάρχουν κενές θέσεις εργασίας εκεί που κάτι πάει στραβά... Οι θέσεις που είναι προνομιακές δεν αδειάζουν ποτέ! Υπάρχει διάδοχος ή πρέπει να του φας τη θέση ύπουλα.
Εγώ φοβάμαι να ψάξω κάτι και να αρχίσω πάλι από το μηδέν, αλλά οι αγγελίες που βλέπω στην περιοχή μου ,είναι ίδιες κάθε φορά .
Αυτό που παρατήρησα είναι πως οι εργοδότες δυσκολεύονται να εκμεταλλευτούν τους υπαλλήλους, όποιος θέλει μπορεί να βρεί ένα μεροκάματο, παλιότερα ο άνεργος παρακαλούσε να δουλέψει έστω και εθελοντικά - δοκιμαστικά μήπως και τελικά προσληφθεί.

[JohnyK33]

Ολοι σχεδον ζητουν προυπηρεσιες 2 ετων κ'ατελαχιστο,αντοχη κατω υπο πιεση,6ημερα κοκ,το αγχος του να παραμενεις σε μια δουλεια που δεν σε ικανοποιει,αλλα ταυτοχρονα να μενεις γιατι δεν υπαρχει στην αγορα για σενα κατι καλυτερο,ειναι ψυχοπλακωτικο αυτο.Γνωριζω ατομα που εχουν 2 πτυχια,γλωσσες και απλως δουλευουν σε ασχετα αντικειμενα για ενα βασικο μισθο,χωρις χρονο για προσωπικη ζωη.Αντιθετα επισης ατομα που δεν εχουν τιποτε,επειδη ειχαν καποιον γνωστο που τους εχωσε σε καλη δουλεια καποτε,να κανουν καλυτερη ζωη,με καλυτερα λεφτα και καλυτερες συνθηκες.

[ΑΧΒΑΧ]

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που αλλιώς σου τα λένε και στην πορεία βλέπεις πώς η κατάσταση ξεφεύγει. Μπορεί να βγάζεις δουλειά για δύο, να έχεις γεμάτο 8ωρο και 5 μέρες αλλά τρέχεις να τα προλάβεις. Τα ακαδημαϊκά προσόντα είναι βλακείες... Μόνο για κάτι μόρια στο δημόσιο αξίζουν και πάλι δεν βρίσκουν όλοι δουλειά.
όσοι δούλεψαν ως εργάτες έχουν προϋπηρεσία και τώρα παίρνουν περισσότερα από αυτούς που μάζεψαν πτυχία, οι μεσήλικες που τελείωσαν το λύκειο από 2003-2010 και σπούδασαν δεν μπόρεσαν να βολεύουν και να αξιοποιήσουν τα πτυχία τους. Το δημόσιο άλλαξε και ο ιδιωτικός τομέας ήθελε προϋπηρεσία, άσε που ο μισθός ήταν 420 για αρχή και μέχρι 586 ο βασικός. Υπήρχε και εκμετάλλευση πατούσαν στην ανάγκη των νέων για δουλειά γραφείου και ήταν χωρίς ένσημα και σε πολλές περιπτώσεις σε είχαν για όλες τις δουλειές.

[JohnyK33]

Το μεγαλύτερο στρες για εμένα είναι ότι δεν μπορώ να φτιάξω τη ζωή μου γενικότερα,ούτε προσωπικά έχω κάνει κάτι,ούτε επαγγελματικά μπορώ να ανέβω,ούτε όμως έχω και μια κοινωνική ζωή που θα καλύπτει κάπως τα άλλα δύο μείον.

Οπότε,σε μια ηλικία 35+ είμαι μόνος μου χωρίς φίλους η σύντροφό,σε μια δουλειά βασικού μισθού,να μένω ακόμη με τους γονείς και να παλεύω με τα ψυχολογικά που απέκτησα από μικρή ηλικία,να πληρώνω θεραπευτές και να μην βλέπω καμιά βελτίωση στον εαυτό μου.

Θα μπορούσα να παραιτηθώ η να ζητήσω μια εικονική απολυση για ταμείο ανεργιας,στην αρχή είναι μια ανακούφιση,μετά όμως έρχεται το άγχος της επόμενης ημέρας,ότι δεν βρίσκεις τίποτε αξιόλογο,μην πέσεις ξανα στα ίδια σκατα κοκ.

Δεν είμαι από εύπορη οικογένεια,όπως και αρκετοί άλλοι άλλωστε,ώστε να έχω εξασφαλισμένη στέγη,η να με χώσει μπάρμπας στη Κορώνη σε δουλειά σταθερή και με προοπτικές ώστε να χτίσω εκεί την ζωή μου.

Η γενιά μας νομίζω πλην εξαιρέσεων έχει καταστραφεί,κάποιοι λίγοι που έχουν τα προσόντα και τις δυνατότητες φεύγουν σε δυτικές χώρες του εξωτερικού και κάτι καταφέρνουν,όσοι μένουμε εδώ μαραζωνουμε,δεν μπορούμε να πάμε διακοπές,δεν μπορούμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι,δεν μπορούμε να πάρουμε ένα νέο αμάξι.

[ΑΧΒΑΧ]

Και εγώ σαν εσένα είμαι αλλά δεν με πειράζει, το συνήθισα και ως ένα βαθμό ήταν επιλογή μου. Εγώ δεν ήθελα να έχω κοινωνική ζωή, πάντα έβρισκα κάτι για να απομονωθω . Η φτώχια είναι η πηγή του κακού. Όταν δεν έχεις λεφτά και δεν νιώθεις άνετα δεν βρίσκεις λόγω να διασκεδάσεις με φίλους η να κάνεις σχέση.
Εγώ τόλμησα και έφυγα από δουλειά και μετά από μερικούς μαρτυρικους μήνες βρήκα κάτι απλό, χωρίς άγχος και το μεροκάματο βγαίνει πάνω από τον βασικό μισθό του ανειδίκευτου εργάτη.
Αποδέχτηκα μια δουλειά που αν πάνε όλα καλά θα έχω οικονομική εξέλιξη και θα εξασφαλίσω το μέλλον μου. Για γάμο δεν θέλω φοβάμαι πως καμία δεν θα με αντέξει και δεν θέλω να αναλάβω υποχρεώσεις και άγχος για παιδιά. Θα είναι χειρότερα αν χωρίσεις από το να είσαι πάντα μόνος.

[axl100]

Και εγώ σαν εσένα είμαι αλλά δεν με πειράζει, το συνήθισα και ως ένα βαθμό ήταν επιλογή μου. Εγώ δεν ήθελα να έχω κοινωνική ζωή, πάντα έβρισκα κάτι για να απομονωθω . Η φτώχια είναι η πηγή του κακού. Όταν δεν έχεις λεφτά και δεν νιώθεις άνετα δεν βρίσκεις λόγω να διασκεδάσεις με φίλους η να κάνεις σχέση.
Εγώ τόλμησα και έφυγα από δουλειά και μετά από μερικούς μαρτυρικους μήνες βρήκα κάτι απλό, χωρίς άγχος και το μεροκάματο βγαίνει πάνω από τον βασικό μισθό του ανειδίκευτου εργάτη.
Αποδέχτηκα μια δουλειά που αν πάνε όλα καλά θα έχω οικονομική εξέλιξη και θα εξασφαλίσω το μέλλον μου. Για γάμο δεν θέλω φοβάμαι πως καμία δεν θα με αντέξει και δεν θέλω να αναλάβω υποχρεώσεις και άγχος για παιδιά. Θα είναι χειρότερα αν χωρίσεις από το να είσαι πάντα μόνος.

Το καλυτερο εκανες. Τωρα για την φτωχια αυτο ειναι σχετικο, ερχεται απο μεσα σου - ειχα εναν γνωστο που μαζευε απο ενοικια και συνταξη 4-5 χιλιαρικα τον μηνα και ενιωθε παμφτωχος επειδη ηταν ο φτωχοτερος στον κυκλο του. Εαν δεν σταματησεις να συγκρινεσαι με τους αλλους δεν θα ηρεμησεις ποτέ.

[JohnyK33]

Και εγώ σαν εσένα είμαι αλλά δεν με πειράζει, το συνήθισα και ως ένα βαθμό ήταν επιλογή μου. Εγώ δεν ήθελα να έχω κοινωνική ζωή, πάντα έβρισκα κάτι για να απομονωθω .

Προσωπικα με ενοχλει και με πειραζει η στασιμοτητα και η μη προσωπικη εξελιξη και επειδη ειμαστε οντα και ανθρωποι,μας ενοχλει οταν βλεπουμε τους γυρω μας να πετυχαινουν,να εξελισσονται σε βασικους τομεις της ζωης τους,οταν εμεις μενουμε στα ιδια.Δεν επελεξα να μην εχω κοινωνικη ζωη,απλως δεν ειχα απο μικρος,δεν μου ηρθαν βολικα τα πραγματα ωστε να εχω εξασφαλισμενες παρεες,κολλητους φιλους η να βρισκομαι διπλα σε ατομα που θα μαθω απο αυτα η κοντα τους καποια πραγματα.Απομονωθηκα γυρω στα 23-24,καθως αισθανθηκα οτι δεν ενδιαφερονται για εμενα,οτι τους ειμαι αδιαφορος,οτι δεν τους ειμαι χρησιμος,κανενας δεν με επαιρνε τηλεφωνο η να μου στειλει καποιο μηνυμα για να βγουμε καπου εξω,ολοι κοιταξαν την ζωη τους και την παρτη τους χωρις εγω να ειμαι μερος αυτης.

Στο εργασιακο περιβαλλον οι επαφες και σχεσεις μου ηταν κυριως επηφανιακες,τη σημαινει αυτο,εισαι με καποια ατομα μαζι καθημερινα στην δουλεια,μπορει να ταιριαζεις οντως,μπορει και να βγαινετε 1 φορα το μηνα ας πουμε,αλλα οταν καποιος φυγει απο τη δουλεια,η αλλαξει περιβαλλον,απλως εξαφανιζεται και κανει σαν να μην σε ξερει πια.

[ΑΧΒΑΧ]

Αυτό που περιγράφεις είναι φυσιολογικό. Δεν γίνεται να μένεις πίσω. Καλοί και χρυσοί μπορεί να είναι οι συμμαθητές, φοιτητές, στρατιώτες, συνάδελφοι αλλά αν προχωρήσεις σε κάτι διαφορετικό πας παρακάτω και τους χάνεις.
Τι να πεις με ανθρώπους που δεν συναντάς και πλέον ο καθένας τράβηξε νέο δρόμο. Μόνο αν το έχεις μέσα σου ( να είσαι κουτσομπολης) κρατάς επαφές. Θα πρέπει να σου αρέσει και η διασκέδαση και να έχεις χρήματα για να τους συναντάς και φυσικά για να κρατήσεις επαφές πρέπει να υπάρχει και κάποια σύνδεση, γάμος, βάφτιση. Θεωρώ σπάνιο να έχεις κολλητούς από παιδί και να είναι για πάντα μαζί σου. Βολικά πώς να σου έρθουν. Αντικειμενικά αυτό δεν γίνεται. Αν είσαι και ιδιαίτερος χαρακτήρας ( μοναχικός) και δεν έχεις φιλικές σχέσεις με γείτονες τότε δεν μπορείς να ελπίζεις πως κάτι θα αλλάξει. Εγώ το ένιωσα νωρίς αυτό, χρησιμοποιούσα τους "φίλους" μόνο για όσο τους χρειαζομουν ήξερα από την αρχή πώς θα χαθούμε και δεν με πείραζε.
Δεν ξέρω πώς μπορείς να κρατήσεις κοντά σου κάποιον αλλά μπορώ να σου πω πώς εγώ εξαφανίζομαι γιατί δεν έχω τίποτα να συζητήσω μαζί τούς, δεν θέλω να τους ανακρίνω για τα προσωπικά τους, ούτε να βγάλω στη φόρα τα δικά μου . Υπάρχουν άνθρωποι που πιάνουν συζήτηση με όποιον δουν μπροστά τους, κανονίζουν να βγουν έξω η κάθονται μόνοι τους σε παρέα επειδή γνωρίζουν κάποιον, τον χαιρετούν και μπαστακώνονται στο τραπέζι. Γίνε σαν αυτούς αν θες παρέες... Αν ντρέπεσαι θα είσαι πάντα μόνος.

[JohnyK33]

Το ζητημα ειναι οτι υπαρχει αδιαφορια,δηλαδη κανενας εως τωρα δεν εχει ερθει να μου πει,να βγουμε,να γινουμε φιλοι,να ερθουμε πιο κοντα,να κανουμε πραγματα μαζι,λες και πρεπει εγω να τρεχω πισω απο τον καθενα και να παρακαλαω για φιλια.1 φιλο εχω ας πουμε και αυτος εχει προχωρησει στα επαγγελματικα του,στα προσωπικα του,στο σπιτι του,μονο εγω σε αυτη την ηλικια εχω μεινει εντελως μονος,χωρις επιλογες και στασιμος σε καθε τομεα.