Καλησπέρα σε όλους,

Είμαι ο Γιώργος, ετών 27 και θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία από την μέχρι τώρα ζωή μου. Οι σκέψεις είναι πολλές και συγκεχυμένες προσπαθώντας να τις βάλω σε σειρά και να τις παραθέσω, ούτως ώστε να γίνω όσο το δυνατόν πιο κατανοητός και περιγραφικός. Διανύοντας μία μάλλον χλιαρή και συνηθισμένη παιδική ηλικία, με ορισμένες σκοτεινές στιγμές όμως ενδοοικογενειακής βίας από την πλευρά του πατέρα μου προς την μητέρα μου, που στοίχειωσαν και θόλωσαν τις σκέψεις μου γύρω από την αγάπη, την τρυφερότητα και την οικογενειακή θαλπωρή. Οι σχέσεις με τον πατέρα μου είναι θα έλεγα καθαρά τυπικές. Δεν με έμαθε και δεν τον έμαθα ποτέ αφού δεν ήρθαμε ποτέ κοντά ουσιαστικά. Την μητέρα μου την υπεραγαπάω όπως επίσης και τον κατά 5 χρόνια μικρότερο αδερφό μου. Ήμουν ένα παιδί κλειστό αλλά ταυτόχρονα και πρόσχαρο. Είχα αρκετές στέρεες φιλίες στο δημοτικό (όσο στέρεες μπορούν να είναι σε αυτήν την ηλικία), υπήρχαν όμως και εκείνες οι φορές που κλεινόμουν πολύ στον εαυτό μου. Δεν μοιραζόμουν τα συναισθήματα μου και με έπνιγαν οι άσχημες σκέψεις. Κάπου στην ηλικία των 10-11 συνειδητοποίησα μια αλήθεια που θα με καθόριζε για όλη μου τη ζωή. Ελκυόμουν ερωτικά από άτομα του ιδίου φύλου! Τις στιγμές που φίλοι μου είχαν τους γνωστούς παιδικούς κι αθώους έρωτες με το άλλο φύλο, εμένα με άφηναν παγερά αδιάφορο και συνάμα ενοχλημένο, αφού είχα συνειδητοποιήσει ότι ενστικτωδώς ήμουν αλλού προσανατολισμένος. Κάπου εντελώς διαφορετικά, σε σχέση πάντα με την πλειοψηφία και το σύνολο. Προχωρώντας στα χρόνια του γυμνασίου ήμουν ένας μαθητής αρκετά καλός και ο κύκλος των φίλων περιλάμβανε 3 άτομα και ήμουν ευχαριστημένος. Κάπου εκεί όμως άρχισε το όλο πράγμα να ζορίζει, καθώς η διαφορετικότητα (;;;;) μού άρχισε με κάποιο τρόπο να γίνεται αντιληπτή. Βασικά θα έλεγα ότι περνούσε η υπόνοια από το μυαλό μερικών. Όχι λόγω κάποιας έντονης θηλυπρέπειας, ίσα ίσα δεν έχω κανένα "ιδιαίτερο" χαρακτηριστικό εμφανισιακά ή συμπεριφορικά, που να οδηγεί κάποιον σε αυτό το συμπέρασμα. Ίσως το γεγονός ότι δεν εκδήλωσα ποτέ ενδιαφέρον για κάποια κοπέλα. Αυτό όμως ήταν αρκετό για να ξεκινήσει το γνωστό σε όλους bullying που τότε δεν είχε την δημοσιότητα και την απαραίτητη προσοχή που όφειλαν να έχουν οι αρμόδιοι. Δεν ανέφερα ποτέ τίποτα σε κανέναν γιατί πολύ απλά κανείς δεν ρώτησε. Όπως λέει και το απόφθεγμα όμως, "τα ανέκφραστα συναισθήματα δεν πεθαίνουν. Παραμένουν θαμμένα και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να εκδηλωθούν και να αναδυθούν." Κάπως έτσι περνάμε σε fast forward στα χρόνια του λυκείου και στην προετοιμασία ενόψει πανελλαδικών εξετάσεων. Συνέχιζα να είμαι μόνος. Είχα συνηθίσει πλέον και μου φαινόταν απολύτως φυσιολογικό. Παράλληλα όμως φούντωνε και η ανάγκη να μοιραστώ με τους δικούς μου ανθρώπους, οικογένεια και φίλους, το κομμάτι του σεξουαλικού μου προσανατολισμού. Να τους δώσω με κάποιον τρόπο να καταλάβουν ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος που αγαπούν ( όσοι με αγαπούν) που τυχαίνει όμως να βρίσκομαι σε ένα διαφορετικό μονοπάτι. Δεν υπήρχε όμως το κατάλληλο ευγενές περιβάλλον ώστε να εκδηλώσω τα συναισθήματα και την προσωπική μου αλήθεια. Καααπου εκεί λοιπόν ξεκινάει μια πολύ σκοτεινή περίοδος με δικά μου θέματα υγείας που ξεκίνησαν όταν ήμουν στην 3η λυκείου. Μετά από δεκάδες επισκέψεις σε γιατρούς όλων σχεδόν των ειδικοτήτων, καθότι τα πιθανά σενάρια για τα συμπτώματα που αντιμετώπιζα ήταν πολλά, και μερικά αρκετά ανησυχητικά. Η διάγνωση για κάποιους εφησυχαστική... για μένα όμως εξίσου επώδυνη και με αρκετά ερωτηματικά. Ήταν όλα ψυχοσωματικά λόγω του άγχους των εξετάσεων. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι αυτή είναι η μισή αλήθεια. Κάτι άλλο υπήρχε που δεν είχα ακόμη εντοπίσει. Η κατάσταση όλο και χειροτέρευε με αρκετά έντονα καταθλιπτικά συμπτώματα και πολλές κρίσεις πανικού. Πήρα ένα ήπιο αντικαταθλιπτικό που θα περιόριζε τα συμπτώματα, με συνταγή γιατρού πάντα (παθολόγου), για να είμαι πιο αποδοτικός στο διάβασμα μου. Αυτό το άγχος από μόνο του έκανε τα πράγματα χειρότερα. Πίστευα ότι μια ενδεχόμενη αποτυχία θα απογοήτευε την οικογένεια και τους φίλους. Και τελικά αυτό που φοβόμουν συνέβη. Η μέρα των αποτελεσμάτων ήταν πολύ συναισθηματικά φορτισμένη για όλους. Πέρασα σε μια σχολή που επέλεξα ξεκάθαρα για να γεμίσει το μηχανογραφικό με το σκεπτικό ότι θα έδινα και δεύτερη φορά την επόμενη χρονιά. Το κομμάτι της διαχείρισης των συναισθημάτων μου συνέχιζε να είναι επώδυνο και μη κατανοητό από τους υπόλοιπους, καθότι η αιτία που είχαμε βρει ήταν το άγχος των εξετάσεων. "Τώρα τι σού φταίει;" Πολύ καλή ερώτηση! Η απάντηση όμως φάνταζε τρομακτική!

Μετά από μια δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια να περάσω στην σχολή που είχα ως πρώτη επιλογή, δηλαδή την ψυχολογία ( πόσο οξύμωρο ) η ψυχική μου υγεία είχε φτάσει στο μη περαιτέρω. Κατάφερα ωστόσο να περάσω Κοινωνιολογία Μυτιλήνης άσχετα με το γεγονός ότι δεν πήγα ποτέ να μείνω εκεί γιατί δεν ήμουν καθόλου έτοιμος να διαχειριστώ μια τόσο καινούργια και απότομη αλλαγή στη ζωή μου. Πήγαινα όμως στις εξεταστικές. Κάποια μαθήματα τα περνούσα και άλλα όχι. Όπως είπα όμως, το συναισθηματικό κομμάτι ήταν δύσκολο και το κίνητρο για ζωή...σχεδόν ανύπαρκτο. Εκεί άρχισαν να περνούν όλο και συχνότερα απ'το μυαλό σκέψεις αυτοκτονικότητας. Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να αναφέρω πως οι φιλικές μου σχέσεις από το δημοτικό και το γυμνάσιο εξαφανίστηκαν και αποστασιοποιήθηκαν πλήρως όταν ξεκίνησαν οι εν λόγω δικές μου δυσκολίες. Ήμουν μόνος! Ένα θετικότατο σημείο στην τότε εποχή(3η Λυκείου) ήταν ότι ήρθε στη ζωή μου απ'το πουθενά ένας άνθρωπος που έμελλε να γίνει ο αδερφικός μου φίλος. Ήταν ο μόνος που είχε την διάθεση να ανοίξει τα αυτιά και την καρδιά του στα όσα περνούσα. Το μόνο που δεν ήξερε ήταν η διαφορετική σεξουαλική μου ταυτότητα. Αυτό θα το μάθαινε αρκετά χρόνια αργότερα. Το 2016 είχα φτάσει σε ένα σημείο τραγικό. Για ένα μεγάλο διάστημα έβρισκα βοήθεια στο αλκοόλ. Όχι στα όρια παθολογίας, αλλά και πάλι ήταν ανησυχητικό. Οι δικοί μου δεν ήξεραν πως να με αντιμετωπίσουν. Η ιδέα του να επισκεφτώ κάποιον ψυχίατρο τους φαινόταν απίστευτη. Δεν ήθελαν να δεχτούν κάτι τέτοιο. Η γνωστή απάντηση: "θα το ξεπεράσεις μόνος σου". Η μόνη που με παρότρυνε να ζητήσω βοήθεια ήταν ένα συγγενικό μου πρόσωπο. Ήρθε η μέρα λοιπόν που μαζεύω όσες δυνάμεις είχα και πηγαίνω στα εξωτερικά ιατρεία της ψυχιατρικής κλινικής του Αττικού και ζητάω να δω έναν διαθέσιμο ψυχίατρο. Θα ήμουν όμως τελευταίος αφού ήμουν χωρίς ραντεβού και προηγούνταν άλλα άτομα. Εν τέλει με δέχεται και προσπαθώντας να του εξιστορίσω όλα τα γεγονότα με τη σειρά (όπως τώρα καλή ώρα) πέρασε χωρίς να το καταλάβω μιάμιση ώρα. Η απάντηση σε όλα αυτά και η διάγνωση του ειδικού ήταν απ' τη μια μεριά αναμενόμενη και απ' την άλλη τρομακτική. Αναμενόμενη γιατί όπως ανέφερα και παραπάνω ήξερα πως τα αίτια των όσων βίωνα ήταν πιο περίπλοκα και βαθύτερα και τρομακτική γιατί δεν ήξερα τί ακριβώς αντιμετώπιζα. "Όλες οι ενδείξεις και τα συμπτώματα από την αρχή οδηγούν σε μια απάντηση: διπολική διαταραχή" και μάλιστα με έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις από το κομματι της υπομανίας σε αυτό της βαθιάς κατάθλιψης. Σύμφωνα με τον ίδιο τα σημάδια ήταν ολοφάνερα λόγω της χρονιότητας της κατάστασης και το ότι ή αρχική αντικαταθλιπτική αγωγή από μόνη της δεν βοήθησε. Έπρεπε λοιπόν άμεσα να ξεκινήσω τη λήψη μιας νέας φαρμακευτικής αγωγής με σταθεροποιητικά της διάθεσης και να μπώ σε κάποιο πρόγραμμα ψυχο-εκπαίδευσης για την πολύπλευρη ενημέρωση και αντιμετώπιση της νόσου. Μέσα μου σκέφτηκα ότι οφείλω στον εαυτό μου να προσπαθήσω. Ήταν μια ευκαιρία όπου μπορούσα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να αισθανθώ καλύτερα. Η αντίδραση στο σπίτι ήταν σχετικά κι αυτή αναμενόμενη, ότι δεν γίνεται να έχεις κάτι τέτοιο, θα περάσει με τον καιρό κλπ. κλπ. Έκανα όμως αυτό που θεώρησα εγώ σωστό. Οι μέρες περνούσαν και τα πρώτα θετικά σημάδια της αγωγής άρχισαν να γίνονται εμφανή. Βελτιώθηκε ο ύπνος, η όρεξη για φαγητό, οι άσχημες και τρομακτικές σκέψεις περιορίστηκαν όπως και τα συναισθηματικά ξεσπάσματα θλίψης και θυμού ταυτόχρονα. Για κάποιο διάστημα λειτουργούσε στο νοσοκομείο ένα πρόγραμμα ψυχοθεραπείας και ξεκίνησα συνεδρίες για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Πήγαινα σχετικά καλά. Υπήρχαν και οι κακές μέρες και οι πιο δύσκολες. Η διπολική διαταραχή όμως είναι μια κατάσταση μεταβαλλόμενη που εξελίσσεται και αλλάζει πρόσωπα με τον καιρό. Χρειάζονται αρκετές τροποποιήσεις στην φαρμακευτική αγωγή για να βρεις το σχήμα που ταιριάζει στην περίπτωση σου. Οι συνεδρίες με τον ψυχολόγο κάποια στιγμή σταμάτησαν επειδή δεν μπορούσε να το υποστηρίξει το νοσοκομείο και μετά δεν τις συνέχισα με κάποιον ιδιώτη. Περνώντας λοιπόν κάπως έτσι ο καιρός κατάφερα να βρω μια δουλειά στον τομέα της εστίασης ως υπάλληλος ταμείου και εξυπηρέτησης πελατών. Ήμουν πολύ καλός σε αυτό που έκανα. Το κομμάτι των σπουδών όμως πέρασε σε δεύτερη μοίρα, όπως γίνεται συνήθως όταν πιάνεις δικά σου λεφτά στα χέρια σου.