Πένθος-Εξάρτιση-Χρόνια κατάθλιψη Γονέα

[NikosArg95]

Καλησπέρα σε όλους σας,

Θα ήθελα να μοιραστω την ιστορία μου μαζί σας, και να ακούσω τις απόψεις σας,
Πριν περίπου 10 έτη και όντας εγω σε ηλικία 15 ετών έχασα ξαφνικά τον πατέρα μου από τροχαίο, χωρίς υπαιτιότητά του.
Η οικογένεια μου παραδοσιακή συσπειρωμένη οικογενεια.
Η μητέρα μου επασχε από κατάθλιψη, σε σημείο να είναι όλη μέρα σε έναν καναπέ, να κοιμάται να μαγειρεύει να πηγαινει στο νεκροταφείο και πάλι τα ίδια. Προσπάθησαμε με τις αδερφές μου να τη σηκώσουμε. Το καταφέραμε όπως και να σηκώσουμε και τους εαυτούς μας.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να πρέπει να φύγουμε από το σπίτι εγω και οι αδερφές μου λόγω εργασίας, (από μεγάλη πόλη της επαρχίας μετακομίσαμε σε διαφορετικές πόλεις και παράλληλα έχουμε κάνει και σχετικά σοβαρές σχέσεις, παντρευτήκαμε συζούμε κτλ με κάποιους ανθρώπους) δυστυχώς η μανα μας έμεινε πάλι μόνη της πίσω στο σπίτι. Έχει σταματήσει κάθε δραστηριότητα από τις οποίες έκανε. Θεωρεί πως την έχουμε παρατήσει, ότι έχουμε βρεί άλλες οικογένεις οτι την έχουμε κάνει πέρα, ότι δε νοιαζόμαστε...Δεν δεχετε να πάει σε ψυχολόγο, δεν δέχετε να ξεκινήσει καμία δραστηριότητα, δεν δέχεται να στείλει μήνυμα σε καμία φίλη της διότι λέει πως όλες έχουν τους αντρες τους, ακόμα να σημειώσω πως ήταν μία γυναίκα που μεγάλωνε τα παιδιά στο σπίτι δεν είχε εργασία, αλλα γενικα προοδευτικό μυαλό. Η μητέρα μου έχει γεμίσει πλέον. Δεν μπορω να τη βοηθήσω από κοντά ούτε να μείνω στο πατρικό μου λόγω του εργασιακού, καθώς είμαι μακριά μόνο με διαλόγους και συνέχεια καταλήγουν σε τσακωμούς και όσες φορές της έχουμε πει να μείνει για κάποιες μέρες στο σπίτι κάποιου εκ των τριών μας δεν δέχεται, με τη δικαιολογία οτι να μην την έχουμε στα πόδια μας κτλ. Γενικά δεν δέχεται βοήθεια και εγω νιώθω ενοχές οτι δεν την βοηθάω και οτι θα παθει κάτι και θα το έχω τύψεις. Η μητέρα μου δεν έφυγε ποτέ δυστυχώς από το πένθος...
Τι θα μπορούσα να κάνω για να τη βοηθήσω....

[diogenis]

Καλησπέρα σε όλους σας,

Θα ήθελα να μοιραστω την ιστορία μου μαζί σας, και να ακούσω τις απόψεις σας,
Πριν περίπου 10 έτη και όντας εγω σε ηλικία 15 ετών έχασα ξαφνικά τον πατέρα μου από τροχαίο, χωρίς υπαιτιότητά του.
Η οικογένεια μου παραδοσιακή συσπειρωμένη οικογενεια.
Η μητέρα μου επασχε από κατάθλιψη, σε σημείο να είναι όλη μέρα σε έναν καναπέ, να κοιμάται να μαγειρεύει να πηγαινει στο νεκροταφείο και πάλι τα ίδια. Προσπάθησαμε με τις αδερφές μου να τη σηκώσουμε. Το καταφέραμε όπως και να σηκώσουμε και τους εαυτούς μας.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να πρέπει να φύγουμε από το σπίτι εγω και οι αδερφές μου λόγω εργασίας, (από μεγάλη πόλη της επαρχίας μετακομίσαμε σε διαφορετικές πόλεις και παράλληλα έχουμε κάνει και σχετικά σοβαρές σχέσεις, παντρευτήκαμε συζούμε κτλ με κάποιους ανθρώπους) δυστυχώς η μανα μας έμεινε πάλι μόνη της πίσω στο σπίτι. Έχει σταματήσει κάθε δραστηριότητα από τις οποίες έκανε. Θεωρεί πως την έχουμε παρατήσει, ότι έχουμε βρεί άλλες οικογένεις οτι την έχουμε κάνει πέρα, ότι δε νοιαζόμαστε...Δεν δεχετε να πάει σε ψυχολόγο, δεν δέχετε να ξεκινήσει καμία δραστηριότητα, δεν δέχεται να στείλει μήνυμα σε καμία φίλη της διότι λέει πως όλες έχουν τους αντρες τους, ακόμα να σημειώσω πως ήταν μία γυναίκα που μεγάλωνε τα παιδιά στο σπίτι δεν είχε εργασία, αλλα γενικα προοδευτικό μυαλό. Η μητέρα μου έχει γεμίσει πλέον. Δεν μπορω να τη βοηθήσω από κοντά ούτε να μείνω στο πατρικό μου λόγω του εργασιακού, καθώς είμαι μακριά μόνο με διαλόγους και συνέχεια καταλήγουν σε τσακωμούς και όσες φορές της έχουμε πει να μείνει για κάποιες μέρες στο σπίτι κάποιου εκ των τριών μας δεν δέχεται, με τη δικαιολογία οτι να μην την έχουμε στα πόδια μας κτλ. Γενικά δεν δέχεται βοήθεια και εγω νιώθω ενοχές οτι δεν την βοηθάω και οτι θα παθει κάτι και θα το έχω τύψεις. Η μητέρα μου δεν έφυγε ποτέ δυστυχώς από το πένθος...
Τι θα μπορούσα να κάνω για να τη βοηθήσω....

από ότι κατάλαβα ότι ήταν να κάνετε το κάνατε
χρειάζεται με κάποιο τρόπο να πειστεί ότι η ζωή συνεχίζεται...
και κυρίως να βιώσει ότι η ζωή συνεχίζεται
πιθανόν να μπορούν να τη βοηθήσουν άλλες οι γυναίκες οι οποίες έχασαν τους άντρες τους και οι οποίες συνεχίζουν τη ζωή τους

ίσως χρειάζεται κι άλλο χρόνο αν και 10 χρόνια πένθος πιθανότατα είναι πολλά..

ίσως όταν δει κανένα εγγονάκι να πάρει λίγο τα πάνω της
ένα ερέθισμα δηλαδή που να την κινητοποίησει προς τη ζωή..

[diogenis]

πάντως δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις ενοχές
είναι δικό της ζήτημα πότε θα σηκωθεί για τη ζωή

[Pinkrose17]

Το πένθος δεν είναι εύκολη υπόθεση!Εχασε τον άνδρα της και αυτό δεν Ξεπερνιέται εύκολα,ειδικά στην περίπτωση που οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν καλές.Εγώ θα σε συμβούλευα να κρατήσεις επαφές και να πηγαίνετε 1-2φορες την βδομάδα να την βλέπετε…Θέλει παρέα..την χρειάζεται..Πάρεα των δικών της ανθρώπων..Μια αγκαλιά παρηγοριάς..ούτε ψυχολόγους ούτε τίποτα!!

[Diana1982]

Αν η ίδια δε θέλει να πάρει βοήθεια από ειδικό,είναι δικό της πρόβλημα....με το ζόρι δεν έγινε κανείς καλά!Το άσχημο είναι ότι έχει παιδιά και η στάση της,έχει αντίκτυπο και σε σας...αυτό μπορείς να της το υπενθυμίζεις συχνά-όσο και αν μεγαλώσατε τον γονιό σας θέλετε να τον βλέπετε χαρούμενο!Όταν φέρνουμε παιδιά στον κόσμο έχουμε υποχρέωση απέναντί τους!!!!
Αυτή θα έπρεπε να νιώθει τύψεις για την συμπεριφορά της και όχι εσύ!
Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να την επισκέπτεσαι όποτε μπορείς και να την αγαπάς....αλλά το ίδιο πρέπει κάνει και αυτή απέναντί σας....!!!

[niaouris]

να την παιρνετε τηλεφωνο καθε μερα και να επικοινωνειτε συχνα μαζι της.επισης αν μπορειτε καθε πσκ να ειστε μαζι να την επισκεπτεστε.θυμηθειτε ποσα τραβηξε η μητερα σας για να σας μεγαλωσει και ποσες στιγμες θλιψης ειχε στη ζωη της.ηταν παντα διπλα σας οταν ησασταν μικροι κ οταν μεγαλωσατε και εδινε και την ψυχη της για εσας.μην την αφησετε ποτε παντα να ειστε μαζι της και βρειτε της μια ασχολια.εμενα η μητερα μου πηγαινει γυμναστηριο.μπορει επισης να παει και για περπατημα στη φυση με φιλες της να κανουν μια δραστηριοτητα μαζι.