Αδυναμία διαχείρισης των επιλογών μέλους της οικογένειας

[bhgmq4!!]

Ο γιος μου 36 ετών έχει κάνει άριστες σπουδές που θα μπορούσαν να του εξασφαλίσουν μια πολύ καλή δουλειά και έναν άνετο τρόπο ζωής. Ωστόσο επιλέγει να κάνει δουλειές που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που σπούδασε ( διανομέας φαγητού και υπάλληλος σε μίνι μαρκετ), να είναι όλη μέρα στο δρόμο με ένα μηχανάκι και να υπερασπίζεται με σθένος αυτή την επιλογή του. Να σημειώσω ότι είναι μοναχοπαίδι, ζούσαμε μαζί ως τα 35 του, σπούδασε στην πόλη του άρα δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι της οικογένειας που αποτελούνταν από μάνα, παπού και γιαγιά. Όταν οι γονείς μου πέθαναν πριν λίγα χρόνια, παρέμεινε με εμένα τη μάνα στο σπίτι και δούλευε πάλι δουλειές του ποδαριού για τα έξοδα του χωρίς να αναζητά κάτι καλύτερο. Μετά τα 35 του χωριστήκαμε μετά από δική μου πρωτοβουλία, αντιλαμβανόμενη το κακό που ίσως του προκαλώ με τη συγκατοίκηση μας σε αυτή την ηλικία και έκτοτε ζει μόνος του και βιοποριζεται όπως ανέφερα πιο πάνω. Παρά τις συνεχείς μου προσπάθειες μέσα από συζητήσεις και επιχειρήματα να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται και να αναζητήσει μια άλλη δουλειά λιγότερο επικίνδυνη και σύμφωνη με τις σπουδές του και το μυαλό του, καταλήγουμε κάθε φορά σε αδιέξοδο. Θεωρώ ότι ευθύνομαι σε μεγάλο βαθμό για την εξέλιξη αυτή και κάθε μέρα βασανίζομαι από ενοχές για τον τρόπο που τον μεγάλωσα. Ντρέπομαι όταν είμαι σε κάποια παρέα και με ρωτούν τι δουλειά κάνει και συνήθως ή αποφεύγω να απαντήσω ή αλλάζω τη συζήτηση νιώθοντας πολύ άσχημα ειδικά όταν τα παιδιά των άλλων είναι πετυχημένα επαγγελματικά και με πολύ λιγότερα προσόντα από του γιου μου. Να σημειώσω ότι ο πατέρας ήταν παρών ( είμασταν χωρισμενοι πάρα πολλά χρόνια) και τον βοηθούσε πολύ με τις σπουδές του και τον ενθάρρυνε πάντα, διαφωνώντας και αυτός με τις επιλογές του στο θέμα εργασίας (δυστυχώς τον χάσαμε πριν 3 χρόνια) αλλά και αυτός χωρίς αποτέλεσμα. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι πολύ άσχημη και δεν περνά μέρα που να μην κατηγορώ τον εαυτό μου. Έναν γιο είχα όλο κι όλο και δεν κατάφερα να τον κάνω να πιστέψει στον εαυτό του και τις δυνατότητες του γιατί αυτό τελικά πιστεύω ότι είναι το πρόβλημα. Ευχαριστώ που με ακούσατε και κάθε συμβουλή ή γνώμη σας είναι ευπρόσδεκτη.

[Marilou]

Ο γιος μου 36 ετών έχει κάνει άριστες σπουδές που θα μπορούσαν να του εξασφαλίσουν μια πολύ καλή δουλειά και έναν άνετο τρόπο ζωής. Ωστόσο επιλέγει να κάνει δουλειές που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που σπούδασε ( διανομέας φαγητού και υπάλληλος σε μίνι μαρκετ), να είναι όλη μέρα στο δρόμο με ένα μηχανάκι και να υπερασπίζεται με σθένος αυτή την επιλογή του. Να σημειώσω ότι είναι μοναχοπαίδι, ζούσαμε μαζί ως τα 35 του, σπούδασε στην πόλη του άρα δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι της οικογένειας που αποτελούνταν από μάνα, παπού και γιαγιά. Όταν οι γονείς μου πέθαναν πριν λίγα χρόνια, παρέμεινε με εμένα τη μάνα στο σπίτι και δούλευε πάλι δουλειές του ποδαριού για τα έξοδα του χωρίς να αναζητά κάτι καλύτερο. Μετά τα 35 του χωριστήκαμε μετά από δική μου πρωτοβουλία, αντιλαμβανόμενη το κακό που ίσως του προκαλώ με τη συγκατοίκηση μας σε αυτή την ηλικία και έκτοτε ζει μόνος του και βιοποριζεται όπως ανέφερα πιο πάνω. Παρά τις συνεχείς μου προσπάθειες μέσα από συζητήσεις και επιχειρήματα να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται και να αναζητήσει μια άλλη δουλειά λιγότερο επικίνδυνη και σύμφωνη με τις σπουδές του και το μυαλό του, καταλήγουμε κάθε φορά σε αδιέξοδο. Θεωρώ ότι ευθύνομαι σε μεγάλο βαθμό για την εξέλιξη αυτή και κάθε μέρα βασανίζομαι από ενοχές για τον τρόπο που τον μεγάλωσα. Ντρέπομαι όταν είμαι σε κάποια παρέα και με ρωτούν τι δουλειά κάνει και συνήθως ή αποφεύγω να απαντήσω ή αλλάζω τη συζήτηση νιώθοντας πολύ άσχημα ειδικά όταν τα παιδιά των άλλων είναι πετυχημένα επαγγελματικά και με πολύ λιγότερα προσόντα από του γιου μου. Να σημειώσω ότι ο πατέρας ήταν παρών ( είμασταν χωρισμενοι πάρα πολλά χρόνια) και τον βοηθούσε πολύ με τις σπουδές του και τον ενθάρρυνε πάντα, διαφωνώντας και αυτός με τις επιλογές του στο θέμα εργασίας (δυστυχώς τον χάσαμε πριν 3 χρόνια) αλλά και αυτός χωρίς αποτέλεσμα. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι πολύ άσχημη και δεν περνά μέρα που να μην κατηγορώ τον εαυτό μου. Έναν γιο είχα όλο κι όλο και δεν κατάφερα να τον κάνω να πιστέψει στον εαυτό του και τις δυνατότητες του γιατί αυτό τελικά πιστεύω ότι είναι το πρόβλημα. Ευχαριστώ που με ακούσατε και κάθε συμβουλή ή γνώμη σας είναι ευπρόσδεκτη.

Καλημερα !

Να εισαι ευγνωμων που ακομη και τωρα εκανες το σωστο ..
Τον παρακίνησες να απογαλακτιστει ..ποτε δεν ειναι αργα ..

Αστον απο εδω και περα να κανει τις επιλογες του και να εισαι περηφανη που τα καταφερνει και βιοποριζετε μονος του ..

Αληθεια αυτο που σπουδασε το αγαπαει ,ηταν δικη του επιλογη ;

επειτα οποιος σε ρωταει να απαντας με ευθύτητα και περηφανεια για το παιδι σου ...Εμεις διοχετευουμε στους αλλους αυτο που αισθανομαστε ..

Εσυ τωρα νιωθεις ντροπη εγω νιωθω κατι αλλο ομως ακουγοντας ολο αυτο !

Και στην τελικη οι γονεις κανουμε καποια λαθη απο εκει και επειτα τα παιδια σε καποια φαση πρεπει να παιρνουν και τα ρισκα τους και την ζωη στα χερια τους και εμεις απλα να τους βλεπουμε ...

Η δικη σου προσδοκια να ξερεις ματαιωνεται οχι η δικη του ,γιατι αν δεν ηταν εκεινος καλα θα την αλλαζε

[ΑΧΒΑΧ]

Μην στεναχωριέσαι.
Αρχικά να είσαι περιφανή για τον γιο σου που θέλει και δουλεύει, είναι υγιής, και δεν καβάλησε το καλάμι!
Είναι ζωντανός και δραστήριος.
Θα έχει λόγω να κάνει τέτοια δουλειά.
Οι σπουδές δεν σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Η επαγγελματική αποκατάσταση στο αντικείμενο που σπούδασε μπορεί να μην του ταιριάζει.
Γενικά ότι είναι επαγγελματική επιτυχία μπορεί να του δημιουργεί άγχος. Οι θέσεις που είναι καλές και έχουν ευθύνη μπορεί να του δημιουργούν ψυχολογικά.
Πάλι καλά που δεν έγραψες και πότε θα γίνεις γιαγιά...
Το λάθος ήταν που τον έδιωξες από το σπίτι.
Σου γράφω από την μεριά του γιού, καθώς και εμένα με κρίνουν για την επαγγελματική αποτυχία και δεν ζω μόνος. Αλλά εγώ είμαι χαρούμενος και αυτό έχει σημασία μην προβληματίζεσαι ,δεν έκανες κανένα λάθος ως μητέρα .
Όλες έτσι σκέφτονται.
Κατά βάθος και εγώ ζηλεύω όσους έχουν καλύτερα οικονομικά και δουλειά, δικό τους σπίτι αλλά δεν βλέπω τον λόγο να ντρέπομαι που δεν με θεωρούν πετυχημένο.
Η συμβουλή που θα σου δώσω είναι να είσαι περιφανή για τον γιο σου και να τον στηρίζεις σε ότι κάνει!
Όλοι έχουν συνδιάσει την επιτυχία με οικογένεια, χρήματα και υψηλόβαθμη θέση εργασίας. Ξεχνούν όμως την ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή ( όπως την ορίζει ο καθένας μόνος του)

[bhgmq4!!]

Σας ευχαριστώ πολύ! Μου δίνετε κουράγιο!

[bhgmq4!!]

Σας ευχαριστώ