Επίπονη και Επίμονη Κοινωνικη Φοβία: Η Ζωή μου σε Αδιέξοδο

[psy_spirit]

Νιώθω πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Πραγματικά έχουν σπάσει τα νεύρα μου, έχω κουραστεί να βιώνω την ίδια κατάσταση ξανά και ξανά και ξανά. Αναρωτιέμαι ορισμένες φορές αν το θέλω ενδόμυχα να βασανίζομαι ή απλά αν δεν έχω μάθει "το μάθημα μου" ακόμα. Δε νιώθω ότι μπορεί κανείς να με βοηθήσει, έχω απελπιστεί.

Και το θέμα είναι, δε νιώθω "δικαιολογημένη" να νιώθω έτσι, οπότε δε το συζητάω. Δλδ σκέφτομαι ότι άμα μιλήσω κάπου θα μου πουν "καλά ρε, εσύ σε καλή οικονομική κατάσταση βρίσκεσαι (αν και εξαρτημένη από την οικογένεια), υγιής είσαι, δεν είσαι στον δρόμο. Τι σου λείπει;"
Και όμως εγώ μέσα μου βασανίζομαι. Αισθάνομαι τόσο μακριά από όλους, κλεισμένη μέσα μου. Και αισθάνομαι μπερδεμένη για τον εαυτό μου, δηλαδή τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο; Αν όλα πηγαίνουν καλά (εξωτερικά) εγώ γιατί μέσα μου νιώθω έτσι; Ποια είναι η πραγματικότητα;

Το κύριο θέμα μου είναι ότι βιώνω τρομερή κοινωνική φοβία, σε βαθμό που μου κατατρώει τη ζωή. Μερικά παραδείγματα: πριν μερικές συνεντεύξεις έκλαιγα, γιατί σκεφτόμουν "θα καταλάβουν ότι είμαι άχρηστη και δε θα με θέλουν". Δε με ένοιαζε μήπως και δε με πάρουν, με ένοιαζε το ότι θα "αποκαλυπτόμουν", θα καταλάβαινε κάποιος "τι είμαι στα αλήθεια". Τρομερό άγχος πριν παρουσιάσεις στη σχολή, δε το συζητώ. Επίσης, το χειρότερο για μένα: θέλω να μιλήσω, να εκφραστώ, να πω πράγματα, να ζήσω ρε παιδί μου και με σταματάω. Είτε πρόκειται στη σχολή, είτε με φίλους είτε οπουδήποτε. Φοβάμαι μήπως με βρουν ηλίθια, μη με κριτικάρουν, μη και αποκαλυφθώ. Παρόλο που νιώθω ότι έχω πράγματα να πω και γενικά προσπαθώ και είμαι ευγενική και τέλος πάντων πάντα προσπαθούσα και ήμουν καλή μαθήτρια, καλή κοπέλα, να μη προσβάλω... και πάλι φοβάμαι. Αυτή τη στιγμή κλαίω που σας τα γράφω αυτά, πραγματικά βασανίζομαι να μη μπορώ να μιλήσω, στεναχωριέμαι τόσο πολύ. Νιώθω ότι είναι πολύ άδικο, μακάρι να μην ένιωθα έτσι, αλλά εκείνη τη στιγμή απλά αγχώνομαι πολύ και με κόβω και δε μιλάω και μετά το μετανιώνω.

Αποφεύγω πλέον ανθρώπους και καταστάσεις. Φοβάμαι μήπως φανω creepy και οτι δε ξερω πώς να συμπεριφερθώ, οπότε απλά αποφεύγω τους πάντες και τα πάντα. Μόλις χτες είδα μια δασκάλα που την είχα στο δημοτικό, την αγαπούσα πολύ μάλιστα και τη σκεφτόμουν πρόσφατα. Και δε της μίλησα (αυτή δε με κατάλαβε) και απομακρύνθηκα και πραγματικά στεναχωρηθηκα τόσο πολύ. Η γυναίκα αν με καταλάβαινε θα νόμιζε ότι τη μισώ. Φοβήθηκα και στη κυριολεξία άλλαξα διάδρομο στο σούπερ μάρκετ, λες και ήταν εχθρός μου και τη μισούσα. Μπορεί να σας φαίνεται μικρό, όμως με στεναχώρησε τόσο που δε της μίλησα. Ήθελα να της μιλήσω αλλά ντρεπόμουν. Σκέφτηκα ότι θα με δει και θα καταλάβει ότι είμαι λυπημένη ή σε κατάθλιψη, τέλος πάντων θα δει ότι είμαι μια αποτυχία, δε ξέρω. Και με αγαπούσε πολύ αυτή η κυρία όταν ήμουν μικρή και την αγαπούσα και εγώ. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, σκεφτείτε αυτό μου συμβαίνει με όλους σχεδόν τους ανθρώπους. Στο μαγαζί της μητέρας μου νιώθω ντροπή με τους εργαζόμενους εκεί Παρόλο που όλοι με ξέρουν και μου φέρονται καλά. Εγώ ντρέπομαι. Πάω εκεί κάθε χρόνο και νιώθω τόσο άσχημα γιατί φοβάμαι να συμπεριφερθώ.

Δεν λέω το πρόβλημα μου σε κανέναν γιατί σκέφτομαι (πάλι) ότι θα με κατακρίνουν. Κουράζομαι μόνο που τα γράφω αυτά, αλλά είναι η αλήθεια. Η άλλη μου φοβία είναι ότι δε θα νοιαστουν ή ότι θα μου πουν ότι δε θα πρεπε να αισθάνομαι άσχημα. Μακάρι, μακαρι, μακαρι να μην αισθανόμουν έτσι. Είμαι 26 χρόνων, όλοι λένε ότι είναι η καλύτερη ηλικία και απλά εύχομαι να μην έχουν δίκιο. Περνάω ένα Γολγοθά με όλα αυτά από την εφηβεία μου. Στη σχολή που έφυγα (ξένη πολη) δεν έκανα παρέες γιατί αισθανόμουν πολύ άσχημα στην αίθουσα, ύδρωνα, δεν ήξερα πώς να φερθώ. Και σκεφτείτε δεν αγχωνόμουν μόνο στη σχολή, αλλά και στο πήγαινε, στα μέσα. Τόσος κόσμος, διαφορετικό μέρος, με φρίκαρε. Απέφευγα να πηγαινω και κατέληξα να τη τελειώσω αργά τη σχολή, ενώ ήμουν πολύ καλή μαθήτρια στο λύκειο, σας το γράφω απλά για να καταλάβετε ότι δεν ήταν θέμα "εξυπνάδας" ή ικανότητας τέλος πάντων. Καθόμουν στο διαμέρισμα και σάπιζα στις σειρές τις περισσότερες μέρες. Αυτό έχω να θυμάμαι απο τα φοιτητικά μου χρόνια. Είχα όνειρα να πάω εξωτερικό, να κάνω καριέρα έξω, όμως που την τέλειωσα τόσο αργά πλέον οι δικοί μου δεν θέλουν να με υποστηρίξουν οικονομικά να πάω. Και φοβαμαι κιολας μη πάω και βιώσω ό,τι βίωσα τόσα χρόνια Ελλάδα στη σχολή. Φοβάμαι μη και κλειστώ και στο εξωτερικό σε ένα διαμέρισμα, χωρίς να μιλάω σε κανέναν. Απλά νιώθω τόσο loser, χωρίς αυτοπεποίθηση.

Η σχέση μου με τους φίλους μου όλο και χειροτερεύει. Πάντα νιώθω παρείσακτη, η "προαιρετική φίλη", αν υπάρχει τέτοιος όρος. Από μικρή δενόμουν πολύ με ένα άτομο, ένα κοριτσάκι συνήθως, για παρέα και πάντα με εγκατέλειπαν. Αυτή είναι η ιστορία μου. Αυτό συμβαίνει για δεκαετίες σε μένα. Όλοι με αφήνουν. Μάλλον γιατί δεν είμαι αρκετά καλή. Αρκετά ενδιαφέρουσα, αρκετά όμορφη. Αρκετά έξυπνη. Αρκετά οτιδήποτε. Δε τα συζητάω συνήθως αυτά με φίλους, γιατί δε θέλω να με βλέπουν ως "κλαψιάρα". Από την άλλη, όταν τα συζητάω και ύστερα βλέπω να μην υπάρχει ενδιαφέρον, του στυλ να μη με "τσεκάρουν" να δουν πώς είμαι κλπ ενώ ξέρουν τι βιώνω, απογοητεύομαι. Σκέφτομαι, κανείς δεν νοιάζεται.

Τα έχω συζητήσει όλα αυτά με ψυχολόγο. Ξέρω ότι προέρχονται από τη παιδική ηλικία, ξέρω ότι η μητέρα μου ήταν πολύ αυστηρή μαζί μου, απαιτούσε να είμαι πολύ καλή μαθήτρια κλπ κλπ. Όποτε εξέφραζα τα παράπονα μου με κατέρριπτε, δε με άκουγε. Ήμουν εγώ πάντα το πρόβλημα. Πατέρας ανύπαρκτος, χωρισμένοι. Και άλλα πολλά που δεν θέλω να τα συζητήσω εδώ, λεκτική βία, σωματική κλπ. Εν πάσει περιπτώσει, ξέρω τα τραύματα μου.

Όμως δεν θέλω να είμαι έτσι για πάντα. Δεν θέλω να είναι αυτή η ιστορία μου, το τέλος της βασικά. Επισης δεν θελω να κατηγορώ πλέον τους γονείς μου. Καταλαβαίνω ότι "ου γαρ οίδας τι ποιούσιν". Πραγματικά το πιστεύω αυτό. Υπήρξε μια περίοδος που είχα θυμώσει πολύ για ό,τι πέρασα, όμως καταλαβα οτι έκανα βασικά κακό σε μένα μόνο. Είναι τοξικός ο θυμός. Δε πιστεύω ότι δε με αγαπούσαν, απλά δεν ήξεραν πώς να φερθούν καλύτερα. Και μιλάω για όλη μου την οικογένεια. Δεν θεωρώ ότι αν "ήξεραν καλύτερα" αν ήταν δλδ πιο ώριμοι συναισθηματικά και νοητικά θα μου συμπεριφεροταν έτσι. Δεν λέω ότι έπραξαν σωστά, όμως δεν θέλω όλη μου η ζωή να είναι "η μάνα μου έκανε αυτό, ο πατέρας μου αυτό, η κοινωνία το άλλο και για αυτό είμαι έτσι". Στη τελευταία ψυχολόγο σταμάτησα να πηγαίνω γιατί απλά κατέληγα κάθε φορά να κλαίω για διάφορα θέματα που συμβαίνουν στη ζωή μου και ένιωθα απλά ότι δεν λυνόταν κάτι. Πήγα για 3 μήνες νομίζω, ίσως ήταν λίγο, δεν ξέρω. Απλά ένιωθα ότι έκαιγα τα λεφτά μου. Επίσης σε ψυχολόγους έχω σταματήσει να πηγαίνω διότι σκέφτομαι ότι με βλέπουν σαν χρήματα, δλδ τους συμφέρει να κάτσω εκεί όσο πιο πολύ γίνεται. Ίσως λανθασμένη σκέψη, αλλά πάλι δε νιώθω ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για εμένα.

Νιώθω ότι ζω ένα ψέμα με τους άλλους ανθρώπους πλέον. Γιατί ενώ εγώ τα αισθάνομαι όλα αυτά και πραγματικά βρίσκομαι σε άθλια κατάσταση ψυχολογικά, όποτε με ρωτάει ο οποιοσδήποτε τι κάνω, απλά απαντάω ότι "είμαι καλά". Ακόμα και η οικογένεια. Βασικά, ειδικά στην οικογένεια δε λέω πώς είμαι, γιατί φοβάμαι μη μου πουν ότι στεναχωριεμαι για χαζομάρες κλπ και θα βιώσω απόρριψη για τα συναισθήματα μου έτει μία ακόμη φορά. Έχω βαρεθεί να με ρωτάνε "πως εισαι; όλα καλα;". Νιώθω πλεον οτι ειναι ερώτηση - μη-ερώτηση κάπως, δλδ σε ρωτάνε, αλλα ουσιαστικα μία απάντηση υπάρχει πάντα. Βασικά έχω βαρεθεί τη δικιά μου απάντηση, που είναι συνέχεια "ναι". Είναι ψέματα. Δεν είμαι καθόλου καλά. Μακάρι να μπορούσα να το λέω ελεύθερα σε όποιον με ρωτάει. Μακάρι να ήμουν ανοιχτή σε όλους, να ήμουν ειλικρινής. Όχι, δεν είμαι καλά. Υποφέρω. Νιώθω άθλια. Άλλη μια μέρα με κοινωνικό άγχος. Άλλη μια μέρα που θα βγω έξω και θα φοβάμαι μη και δω κάνα γνωστό ή με κατακρίνουν άγνωστοι. Δε με νοιάζει αν εσείς δεν το καταλαβαίνετε. Δε με νοιάζει αν δε με υποστηρίξετε. Αυτή είναι η αλήθεια μου. Νιώθω χάλια..!

Αυτός είναι όλος ο πόνος της ζωής μου. Δεν νιώθω άνετα στο ίδιο μου το δέρμα. Δε νιώθω άνετα με τον εαυτό μου. Ακούω τις σκέψεις σας, συμβουλές, οτιδήποτε. Έχω κουραστεί να ζω τη ζωή που ζω αλλά φοβάμαι και να κάνω βήμα να αλλάξω. Έχω διαβάσει τόσες θεωρίες και πραγματικά το έχω ψάξει το θέμα τόσο πολύ και δεν έχω καταλήξει πουθενά. Έχω κουραστεί να σκέφτομαι τι μπορεί να προκάλεσε όλα αυτά που νιώθω και πώς να τα λύσω. Αυτός ο ατελείωτος μηρυκασμός.

Ευχαριστώ που με ακούσατε. Παρόλο που δεν σας μίλησα face2face, νιώθω κάπως ελαφρύτερα μέσα μου γιατί νιώθω ότι τα πα κάπου. Εύχομαι να μπορέσω να ανοιχτώ και στον κόσμο γύρω μου περισσότερο. Θεωρείτε ότι θα έχει κάποιο νόημα; Θα με ακούσουν;
Θα νοιαστεί κανείς; Έχει σημασία;

[asperger39]

φιλαρακι μου ταυτίζομε μαζι σου για δες με κάποιον ιδικο μην κι εχεις ασπεργκερ κι σε ταλεποραει .

[psy_spirit]

Γειά σου ρε asperger39 ! Έχω παρακολουθήσει κάποια μηνύματά σου στο φόρουμ. Σε ευχαριστώ που μου απάντησες. Έχω υποψιαστεί για αυτισμό και για ADHD, ανάμεσα και σε άλλα (OCD). Απλά κάνεις γύρω μου μάλλον δεν καταλαβαίνει ότι έχω "κάτι", δεν φαίνεται δηλαδή (αφού προσπαθώ και να μην εκτίθεμαι γενικότερα). Μήπως έχεις να μου προτείνεις κανένα ειδικό για διάγνωση; Και σε προσωπικό μήνυμα αν δε το επιτρέπει η διαχείριση να αναφέρεις όνομα εδώ.

[asperger39]

γεια φιλαρακι μου νασε καλα εκτιμω οτι με προσεξες να σε προτεινω ανθρωπο δε εχω ομως μπορω να σου πω να βρεις νευρολογο ψυχιατρο που πηγα κι εγω σε ειδικοτητα σε αυτο κι θα το βρει αυτο κι αν εχεις κι αλλα οπως δυσλεξια δεπυ κι αυτα . απ τη διαγνωση σου θα σε λυθουν σιγουρα ερωτηματα που χες παντα σιγουρα γιατι νιωθω ετσι κι λειτουργώ ετσι . οπως κι ναχει αν δεχεστε μπουλινκ απ κοσμο βαζε ορια κι να ζητας να σε σέβονται σα ανθρωπο οπως κι οι αλοι το ζητάνε κι το χριαζοντε .

[ΑΧΒΑΧ]

Μεγάλο μήνυμα, δεν σε κατάλαβα, καλό θα ήταν να γράψεις σύντομα τι σε απασχολεί (κοινωνική φοβία αλλά τι σε τρομάζει σε όλα αυτά που έγραψες γιατί να σε κατακρίνουν? )
Αυτό που διαπίστωσα είναι πως σκέφτεσαι πολύ, δεν πρέπει να σε νοιάζει η γνώμη του κόσμου, εσύ θα κάνεις ότι νιώθεις.
Το σημαντικό είναι να είμαστε ενεργητικοί , παραγωγικοί, δεν έχει σημασία αν είμαστε καλοί. Όσο ζεις μαθαίνεις, Ο φόβος για να μην γίνεις ρεζίλι ή να αποτύχεις , να εκτεθείς , να μην είσαι σωστή στα μάτια του κόσμου σε κρατάει πίσω.
Η ντροπή που νιώθεις με τον κόσμο μπορεί να πηγάζει απο την αποτυχία που νιώθεις, νομίζω πως αποφεύγεις να τους μιλήσεις γιατί δεν έχεις κάτι να τους πεις σε πιθανές ερωτήσεις ( οικογενειακά και επαγγελματικά)
Για να βγεις έξω κάποιοι δεν μπορούν ούτε να περπατήσουν νομίζουν πως τους βλέπουν και θα πέσουν θα γίνουν ρεζίλι και θα τους σχολιάσουν εμφανισιακά. Στα μέσα φρίκαρες απο τα βλέμματα ή απο τον θόρυβο?

[psy_spirit]

Καλημέρα. Το μήνυμα ήταν και mini-rant γιατί ήθελα απλά να τα βγάλω από μέσα μου. Στα μέσα φρίκαρα με τα βλέμματα για αρκετό καιρό, με τα χρόνια όμως το συνήθισα. Εκείνη την ώρα που "αποφεύγω" μου έρχονται γρήγορες και αυτόματες Σκέψεις του στυλ "και αν πω καμιά βλακεία;" "πώς πρέπει να συμπεριφερθώ;" "δε ξέρω πώς να φερθώ;" Και σωματικά βιώνω αισθήσεις όπως πχ ανακατεύεται η κοιλιά μου, υδρώνω, χτυποκάρδια, ζέστη κλπ.

Κοίτα, το ότι είναι παράλογες σκέψεις, το γνωρίζω. Το λάθος μου δεν είναι ότι τις σκέφτομαι (αυτό δε μπορώ να το ελέγξω) αλλά ότι όταν εκείνη το μυαλό μου λέει "ΚΊΝΔΥΝΟΣ ! ΚΊΝΔΥΝΟΣ ! ΦΎΓΕ ΑΜΈΣΩΣ !" εγώ συμφωνώ βασικά μαζί του και καταλήγω να φεύγω - αποφεύγω τις καταστάσεις που με αγχώνουν. Το θέμα είναι σιγά σιγά να αρχίζω να αντέχω περισσότερα, την ώρα που νιώθω άσχημα να πάρω μεγάλες ανάσες και να αντιμιλήσω ίσως στις σκέψεις μου, να με πάρω από το χέρι και να πω στον εαυτό μου "όλα θα πάνε καλά, δε θα σε κατακρίνει κανείς, δε θα πεις βλακεία αλλά και να πεις δεν πειράζει, εγώ σε αγαπάω και πάλι".

Και αυτό είναι πολλή δουλειά και είναι και δύσκολο βασικά. Αλλά είναι αυτό που χρειάζεται. Δεν θεωρώ ότι οι σκέψεις παράγονται από κάποια μεγάλη αλήθεια για τον εαυτό μου, δλδ δε χρειάζεται να είμαι κάποιος μεγάλος και τρανός για να με αποδεχτούν οι άλλοι. Χρειάζεται απλά να είμαι άνθρωπος. Απλά έχω συνηθίσει να συμφωνώ με τις αμφιβολίες στο μυαλό μου "τι κι αν...". Τι κι αν μιλήσω περίεργα, τι κι αν με σκεφτούν κάπως. Κλπ κλπ. Για να φύγουν πρέπει να αρχίσω να καταλαβαίνω ότι οτιδήποτε που σκέφτομαι δεν είναι και ακριβής απεικόνιση της πραγματικότητας.

[ΑΧΒΑΧ]

Νόμιζα πως νιώθεις μειονεκτικά γιατί δεν έχεις κάτι να πεις . Αν δεν έχεις αντικείμενο πρόβλημα ομιλίας και εμφάνισης τότε καλό θα είναι να βρεις έναν ειδικό να σε βοηθήσει για να το ξεπεράσεις. Το σημαντικό είναι να λέμε την αλήθεια , αν πούμε και καμία βλακεία δεν χάλασε ο κόσμος, κάπως έτσι περνάει ευχάριστα η ώρα στην παρέα ή στη δουλειά. Μεγάλωσες με την συμβολή να βουτάς την γλώσσα στο μυαλό σου πριν μιλήσεις και να μην διακόπτεις τις σοβαρές συζητήσεις για χαζομάρες?

[asperger39]

psy_spirit θελω να σου πω οτι ταυτιζομε μαζι σου κι εγω μια ζωη αυτα λεω στον εαυτο μου . στα γραμτα σου βλεπω εμενα θελω να σου πω οτι συμπασχω κι σε νιωθω !!! δες κι αυτο εδω το βιντεακι μπορεί να σου θυμιζει κατι αυτος ειναι δικος μας . φοβερη μουσική ακους μουσική ??σε ηρεμεί ??


https://www.youtube.com/watch?v=GA9EF1b_Xkg

[psy_spirit]

psy_spirit θελω να σου πω οτι ταυτιζομε μαζι σου κι εγω μια ζωη αυτα λεω στον εαυτο μου . στα γραμτα σου βλεπω εμενα θελω να σου πω οτι συμπασχω κι σε νιωθω !!! δες κι αυτο εδω το βιντεακι μπορεί να σου θυμιζει κατι αυτος ειναι δικος μας . φοβερη μουσική ακους μουσική ??σε ηρεμεί ??

https://www.youtube.com/watch?v=X5zaqvVfZdA

Μου έστειλες βίντεο με τίτλο "Ο Στέφανος Χίος επιτέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο" χαχαχα ακούω πολλήηηηηηη μουσική, πολλά είδη κιόλας, ξένη συνήθως. Ναι με ηρεμεί, ειδικά τα binaurals. Χαίρομαι που ταυτίζεσαι δε νιώθω και εγώ τόσο μόνη σε αυτό.

[psy_spirit]

Νόμιζα πως νιώθεις μειονεκτικά γιατί δεν έχεις κάτι να πεις . Αν δεν έχεις αντικείμενο πρόβλημα ομιλίας και εμφάνισης τότε καλό θα είναι να βρεις έναν ειδικό να σε βοηθήσει για να το ξεπεράσεις. Το σημαντικό είναι να λέμε την αλήθεια , αν πούμε και καμία βλακεία δεν χάλασε ο κόσμος, κάπως έτσι περνάει ευχάριστα η ώρα στην παρέα ή στη δουλειά. Μεγάλωσες με την συμβολή να βουτάς την γλώσσα στο μυαλό σου πριν μιλήσεις και να μην διακόπτεις τις σοβαρές συζητήσεις για χαζομάρες?

Κοίτα, όντως εκείνη την ωρα μπορεί και να σκεφτώ οτι α δεν έχω να πω τίποτα. Αλλά ουσιαστικά αυτά είναι σκέψεις, δλδ προέρχονται από τη κακή μου ψυχολογία, πώς το λένε. Δλδ όλοι οι άλλοι τι κάνουν στη ζωή τους, μπάντζι τζάμπινγκ όλη μέρα και συζητάνε τα επιτεύγματά τους; όχι, μια χαρά ζούνε μια "κανονική" ας το πούμε ζωη. Απλά εκείνη την ώρα αγχώνομαι, πραγματικά και εγώ δε μπορώ να το ψυχολογήσω εντελώς. Απλά ανάβουν φωτάκια "κίνδυνος" κλπ. Το θέμα δεν είναι δλδ να κάνω πρόβα "ενδιαφέροντα πράγματα να λέω ", αν είναι δυνατόν.

Κάτι που είχα από μικρή, είναι απλά σκεφτόμουν ότι δεν κάνω συζήτηση σα τα άλλα άτομα, ότι λέω περίεργα πράγματα, ότι είμαι εγώ κάπως, ότι με παίρνουν κάπως οι άλλοι. Αυτό. Ίσως να χα κάποιες άσχημες εμπειρίες αλλά δε μπορώ να θυμηθώ. Θυμάμαι απο μικρή να αισθάνομαι κάπως όταν ήμουν μαζί με κόσμο πολύ, σα να φοβάμαι. Το θέμα είναι τώρα τι κάνω. Το θέμα είναι να συνειδητοποίησω ότι όλα αυτά είναι του μυαλού μου και ότι θα μου κάνει καλό να μιλάω πιο ανοιχτά με τους άλλους.

[Remedy]

Νιώθω πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Πραγματικά έχουν σπάσει τα νεύρα μου, έχω κουραστεί να βιώνω την ίδια κατάσταση ξανά και ξανά και ξανά. Αναρωτιέμαι ορισμένες φορές αν το θέλω ενδόμυχα να βασανίζομαι ή απλά αν δεν έχω μάθει "το μάθημα μου" ακόμα. Δε νιώθω ότι μπορεί κανείς να με βοηθήσει, έχω απελπιστεί.

Και το θέμα είναι, δε νιώθω "δικαιολογημένη" να νιώθω έτσι, οπότε δε το συζητάω. Δλδ σκέφτομαι ότι άμα μιλήσω κάπου θα μου πουν "καλά ρε, εσύ σε καλή οικονομική κατάσταση βρίσκεσαι (αν και εξαρτημένη από την οικογένεια), υγιής είσαι, δεν είσαι στον δρόμο. Τι σου λείπει;"
Και όμως εγώ μέσα μου βασανίζομαι. Αισθάνομαι τόσο μακριά από όλους, κλεισμένη μέσα μου. Και αισθάνομαι μπερδεμένη για τον εαυτό μου, δηλαδή τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο; Αν όλα πηγαίνουν καλά (εξωτερικά) εγώ γιατί μέσα μου νιώθω έτσι; Ποια είναι η πραγματικότητα;

Το κύριο θέμα μου είναι ότι βιώνω τρομερή κοινωνική φοβία, σε βαθμό που μου κατατρώει τη ζωή. Μερικά παραδείγματα: πριν μερικές συνεντεύξεις έκλαιγα, γιατί σκεφτόμουν "θα καταλάβουν ότι είμαι άχρηστη και δε θα με θέλουν". Δε με ένοιαζε μήπως και δε με πάρουν, με ένοιαζε το ότι θα "αποκαλυπτόμουν", θα καταλάβαινε κάποιος "τι είμαι στα αλήθεια". Τρομερό άγχος πριν παρουσιάσεις στη σχολή, δε το συζητώ. Επίσης, το χειρότερο για μένα: θέλω να μιλήσω, να εκφραστώ, να πω πράγματα, να ζήσω ρε παιδί μου και με σταματάω. Είτε πρόκειται στη σχολή, είτε με φίλους είτε οπουδήποτε. Φοβάμαι μήπως με βρουν ηλίθια, μη με κριτικάρουν, μη και αποκαλυφθώ. Παρόλο που νιώθω ότι έχω πράγματα να πω και γενικά προσπαθώ και είμαι ευγενική και τέλος πάντων πάντα προσπαθούσα και ήμουν καλή μαθήτρια, καλή κοπέλα, να μη προσβάλω... και πάλι φοβάμαι. Αυτή τη στιγμή κλαίω που σας τα γράφω αυτά, πραγματικά βασανίζομαι να μη μπορώ να μιλήσω, στεναχωριέμαι τόσο πολύ. Νιώθω ότι είναι πολύ άδικο, μακάρι να μην ένιωθα έτσι, αλλά εκείνη τη στιγμή απλά αγχώνομαι πολύ και με κόβω και δε μιλάω και μετά το μετανιώνω.

Αποφεύγω πλέον ανθρώπους και καταστάσεις. Φοβάμαι μήπως φανω creepy και οτι δε ξερω πώς να συμπεριφερθώ, οπότε απλά αποφεύγω τους πάντες και τα πάντα. Μόλις χτες είδα μια δασκάλα που την είχα στο δημοτικό, την αγαπούσα πολύ μάλιστα και τη σκεφτόμουν πρόσφατα. Και δε της μίλησα (αυτή δε με κατάλαβε) και απομακρύνθηκα και πραγματικά στεναχωρηθηκα τόσο πολύ. Η γυναίκα αν με καταλάβαινε θα νόμιζε ότι τη μισώ. Φοβήθηκα και στη κυριολεξία άλλαξα διάδρομο στο σούπερ μάρκετ, λες και ήταν εχθρός μου και τη μισούσα. Μπορεί να σας φαίνεται μικρό, όμως με στεναχώρησε τόσο που δε της μίλησα. Ήθελα να της μιλήσω αλλά ντρεπόμουν. Σκέφτηκα ότι θα με δει και θα καταλάβει ότι είμαι λυπημένη ή σε κατάθλιψη, τέλος πάντων θα δει ότι είμαι μια αποτυχία, δε ξέρω. Και με αγαπούσε πολύ αυτή η κυρία όταν ήμουν μικρή και την αγαπούσα και εγώ. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, σκεφτείτε αυτό μου συμβαίνει με όλους σχεδόν τους ανθρώπους. Στο μαγαζί της μητέρας μου νιώθω ντροπή με τους εργαζόμενους εκεί Παρόλο που όλοι με ξέρουν και μου φέρονται καλά. Εγώ ντρέπομαι. Πάω εκεί κάθε χρόνο και νιώθω τόσο άσχημα γιατί φοβάμαι να συμπεριφερθώ.

Δεν λέω το πρόβλημα μου σε κανέναν γιατί σκέφτομαι (πάλι) ότι θα με κατακρίνουν. Κουράζομαι μόνο που τα γράφω αυτά, αλλά είναι η αλήθεια. Η άλλη μου φοβία είναι ότι δε θα νοιαστουν ή ότι θα μου πουν ότι δε θα πρεπε να αισθάνομαι άσχημα. Μακάρι, μακαρι, μακαρι να μην αισθανόμουν έτσι. Είμαι 26 χρόνων, όλοι λένε ότι είναι η καλύτερη ηλικία και απλά εύχομαι να μην έχουν δίκιο. Περνάω ένα Γολγοθά με όλα αυτά από την εφηβεία μου. Στη σχολή που έφυγα (ξένη πολη) δεν έκανα παρέες γιατί αισθανόμουν πολύ άσχημα στην αίθουσα, ύδρωνα, δεν ήξερα πώς να φερθώ. Και σκεφτείτε δεν αγχωνόμουν μόνο στη σχολή, αλλά και στο πήγαινε, στα μέσα. Τόσος κόσμος, διαφορετικό μέρος, με φρίκαρε. Απέφευγα να πηγαινω και κατέληξα να τη τελειώσω αργά τη σχολή, ενώ ήμουν πολύ καλή μαθήτρια στο λύκειο, σας το γράφω απλά για να καταλάβετε ότι δεν ήταν θέμα "εξυπνάδας" ή ικανότητας τέλος πάντων. Καθόμουν στο διαμέρισμα και σάπιζα στις σειρές τις περισσότερες μέρες. Αυτό έχω να θυμάμαι απο τα φοιτητικά μου χρόνια. Είχα όνειρα να πάω εξωτερικό, να κάνω καριέρα έξω, όμως που την τέλειωσα τόσο αργά πλέον οι δικοί μου δεν θέλουν να με υποστηρίξουν οικονομικά να πάω. Και φοβαμαι κιολας μη πάω και βιώσω ό,τι βίωσα τόσα χρόνια Ελλάδα στη σχολή. Φοβάμαι μη και κλειστώ και στο εξωτερικό σε ένα διαμέρισμα, χωρίς να μιλάω σε κανέναν. Απλά νιώθω τόσο loser, χωρίς αυτοπεποίθηση.

Η σχέση μου με τους φίλους μου όλο και χειροτερεύει. Πάντα νιώθω παρείσακτη, η "προαιρετική φίλη", αν υπάρχει τέτοιος όρος. Από μικρή δενόμουν πολύ με ένα άτομο, ένα κοριτσάκι συνήθως, για παρέα και πάντα με εγκατέλειπαν. Αυτή είναι η ιστορία μου. Αυτό συμβαίνει για δεκαετίες σε μένα. Όλοι με αφήνουν. Μάλλον γιατί δεν είμαι αρκετά καλή. Αρκετά ενδιαφέρουσα, αρκετά όμορφη. Αρκετά έξυπνη. Αρκετά οτιδήποτε. Δε τα συζητάω συνήθως αυτά με φίλους, γιατί δε θέλω να με βλέπουν ως "κλαψιάρα". Από την άλλη, όταν τα συζητάω και ύστερα βλέπω να μην υπάρχει ενδιαφέρον, του στυλ να μη με "τσεκάρουν" να δουν πώς είμαι κλπ ενώ ξέρουν τι βιώνω, απογοητεύομαι. Σκέφτομαι, κανείς δεν νοιάζεται.

Τα έχω συζητήσει όλα αυτά με ψυχολόγο. Ξέρω ότι προέρχονται από τη παιδική ηλικία, ξέρω ότι η μητέρα μου ήταν πολύ αυστηρή μαζί μου, απαιτούσε να είμαι πολύ καλή μαθήτρια κλπ κλπ. Όποτε εξέφραζα τα παράπονα μου με κατέρριπτε, δε με άκουγε. Ήμουν εγώ πάντα το πρόβλημα. Πατέρας ανύπαρκτος, χωρισμένοι. Και άλλα πολλά που δεν θέλω να τα συζητήσω εδώ, λεκτική βία, σωματική κλπ. Εν πάσει περιπτώσει, ξέρω τα τραύματα μου.

Όμως δεν θέλω να είμαι έτσι για πάντα. ....εν ξέρω. Απλά ένιωθα ότι έκαιγα τα λεφτά μου. Επίσης σε ψυχολόγους έχω σταματήσει να πηγαίνω διότι σκέφτομαι ότι με βλέπουν σαν χρήματα, δλδ τους συμφέρει να κάτσω εκεί όσο πιο πολύ γίνεται. Ίσως λανθασμένη σκέψη, αλλά πάλι δε νιώθω ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για εμένα.

Νιώθω ότι ζω ένα ψέμα με τους άλλους ανθρώπους πλέον. Γιατί ενώ εγώ τα αισθάνομαι όλα αυτά και πραγματικά βρίσκομαι σε άθλια κατάσταση ψυχολογικά, όποτε με ρωτάει ο οποιοσδήποτε τι κάνω, απλά απαντάω ότι "είμαι καλά". ...... Μακάρι να μπορούσα να το λέω ελεύθερα σε όποιον με ρωτάει. Μακάρι να ήμουν ανοιχτή σε όλους, να ήμουν ειλικρινής. Όχι, δεν είμαι καλά. Υποφέρω. Νιώθω άθλια. Άλλη μια μέρα με κοινωνικό άγχος. Άλλη μια μέρα που θα βγω έξω και θα φοβάμαι μη και δω κάνα γνωστό ή με κατακρίνουν άγνωστοι. Δε με νοιάζει αν εσείς δεν το καταλαβαίνετε. Δε με νοιάζει αν δε με υποστηρίξετε. Αυτή είναι η αλήθεια μου. Νιώθω χάλια..!

Αυτός είναι όλος ο πόνος της ζωής μου. Δεν νιώθω άνετα στο ίδιο μου το δέρμα. Δε νιώθω άνετα με τον εαυτό μου. Ακούω τις σκέψεις σας, συμβουλές, οτιδήποτε. Έχω κουραστεί να ζω τη ζωή που ζω αλλά φοβάμαι και να κάνω βήμα να αλλάξω. Έχω διαβάσει τόσες θεωρίες και πραγματικά το έχω ψάξει το θέμα τόσο πολύ και δεν έχω καταλήξει πουθενά. Έχω κουραστεί να σκέφτομαι τι μπορεί να προκάλεσε όλα αυτά που νιώθω και πώς να τα λύσω. Αυτός ο ατελείωτος μηρυκασμός.

Ευχαριστώ που με ακούσατε. Παρόλο που δεν σας μίλησα face2face, νιώθω κάπως ελαφρύτερα μέσα μου γιατί νιώθω ότι τα πα κάπου. Εύχομαι να μπορέσω να ανοιχτώ και στον κόσμο γύρω μου περισσότερο. Θεωρείτε ότι θα έχει κάποιο νόημα; Θα με ακούσουν;
Θα νοιαστεί κανείς; Έχει σημασία;

καληπερα.
επειδη θεωρω οτι χρειαζεσαι βοηθεια ειδικου, θα σου μιλησω για τον ψυχολογο, αν και θα ειχα και πολλα αλλα να σου πω για οσα διαβασα, αλλα δεν ξερω αν θα σε βοηθησουν.

"θεραπεια" δεν ειναι να ακταλαβεις απλα απο που προερχεταο το προβλημα, αυτο στο ελω κι εγω. η θεραπεια ξεκιναει ΜΕΤΑ απο αυτο..
μας λες μια τοσο σοβαρη ταλαιπωρια που επρνας και τον ψυχολογο τον ξεπετας σε μιση σειρα.
λες "τα ειπες". τι εννοεις; τα ειπες κιε φυγες, ποσο καιρο εκανες συνεδριες; δεν προχωρησατε καθολου;
σκεφτηκες μηπως και απευθυνθηκες σε λαθος ανθρωπο και πρεπει να το ξαναψαξεις;.
εγω, αυτο θα σου προτεινα.
επισης, νομιζω οτι στην επριπτωση σου σιως να κανει καλο η ομαδικη θεραπεια.

ΝΑΙ, και βεβαια εχει νοημα να μιλας και να εκφραζεσαι.
αν θες την γνωμη μου, ο λογος που απομακρυνονται ανθρωποι απο γυρω σου δεν ειναι ουτε οτι εισαι ασχημη, ουτε χαζη, ουτε στραβη, ουτε κακια. ο λογος ειναι οτι εισαι ΤΟΣΟ κλεισμενη λογω αυτου του φοβου σου, που ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΣΑΙ. κι αυτο απο εξω φαινεται γκρι... φαινεσαι αχρωμη, αδιαφορη, αβουλη, ενω εσυ μπορει να κανεις εκρηξεις μεσα σου, σιωπηλα.
πρεπει να βρεις τους τροπους, κατα την γνωμη μου με βοηθεια, να ξεκινησεις να εκφραζεσαι. να επιλεγεις ομως τους ανθρωπους γυρω σου. δεν σου λεω να ρωτανε πως εισαι απο ευγενεια κι εσυ να τους λουζεις με ενα φορτηγο προβληματα.
λεω, να ξεκινησεις να κανεις στενοτερες κοινωνικες σχεσεις. φιλιες.
ερωτικη σχεση, ειχες ποτε;

[asperger39]

φιλαρακι χιλια συγνώμη εστειλα σε εσενα αυτο που ηταν να στειλω σε αλο ατομο αφυπνιστικο υλικο μα τωρα εβαλα εκει το σωστο λινκ χεχεχεχε

στελνω μια σελιδα ολο αρώματα κι ηρεμια ψυχης με μυρουδιές φοβερες ταξίδεψε σε κοσμους μοναδικούς κι εγω το κανω χεχεχε

www.fragrantica.gr

[psy_spirit]

Καλησπέρα Remedy.
Έχω κάνει θεραπεία και μάλιστα αρκετές, με διαφορετικές ψυχολόγους. Μέσος όρος η κάθε μία 3 μήνες, ένιωθα ότι δεν έβλεπα διαφορά και έφευγα. Είχα μεγάλα συναισθήματα στη θεραπεία, κυρίως έκλαιγα πολύ και απλά αυτό συνεχιζόταν σε κάθε θεραπεία. Ήμουν ίσως και ανυπόμονη να έχω γρήγορα αποτελέσματα. Ίσως να είναι κάτι πιο βαθύ που να χρειάζεται περισσότερη υπομονή (και χρήματα) για να αντιμετωπιστεί. Θεωρώ ότι πρέπει να είσαι και εσύ έτοιμος να κάνεις το βήμα να αλλάξεις τη ζωή σου, δλδ η ψυχολόγος όσες συνεδρίες και να κάνεις δε πρόκειται να σε σώσει έτσι χωρίς εσύ να κάνεις κάτι.

Ναι το ξέρω ότι εχει νόημα να μιλάω. Το θέμα είναι εκείνη την ωρα που διστάζω, να το κάνω. Αυτό θέλει θάρρος. Μπορεί για κάποιον να φαίνεται απλό, για εμένα όμως δεν είναι. Όσον αφορά το άλλο φύλο, δεν είχα θέμα ποτέ. Περισσότερο με τις φιλίες είχα/έχω θέμα. Με την σχέση μου Είμαι ειλικρινής και ανοίγομαι, μου φαίνεται περίεργο βασικά να έχεις στενή ερωτική σχέση με κάποιον και να μην τον εμπιστεύεσαι και να τον ντρέπεσαι κλπ.

[psy_spirit]

Ρε φίλε asperger39, πραγματικά ο τρόπος που γράφεις μου θυμίζει ένα άτομο που ήξερα από παλιά. Αλλά δε παίζει να είσαι εκείνος. Ποιες οι πιθανότητες;!;!;!;!!!!!;;;

Ωραίο το fragrantica!

Θα σου στείλω προσωπικό μήνυμα!

Edit: προσπαθώ να σου στείλω αλλά δε γίνεται λέει να παραλάβεις. Δεν ξέρω γιατί.

[asperger39]

φιλαρακι μου ειμαι κοριτσι αγορι ηταν αυτο οπου μιλούσες ??? εδω μιλαγατε ?? το μαιλ το εχω κλειστο μην μου στελνει ενα ατομο που δε το θελω . δυστυχως δε μπορουν κι αλοι να στείλουν η εγω να στειλω . εδω δε εχει επιλογη στη σελιδα αυτη να μπλοκαρεις ατομα που δε θες να στελνουν κι ετσι αναγκαστικα κι άλλοι δε μπορουν να στειλουν .