Ζέστη και άγχος

[george1520]

Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό και χωρίς να με καταλαβαίνουν γύρω μου...

Κανείς δεν θα καταλάβει απόλυτα αυτό που περνάς. Ακόμη και αν έχει περάσει παρόμοια με σένα. Κανείς δεν φοράει τα παπούτσια σου, δεν έζησε τη ζωή σου, δεν πέρασε τους δρόμους που πέρασες εσύ για να ξέρει τι πραγματικά αισθάνεσαι. Αλλά δεν φταίνε. Οπότε μην απογοητευεσαι. Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στην διαδικασία που τώρα άρχισες..

[Sophie_]

Κανείς δεν θα καταλάβει απόλυτα αυτό που περνάς. Ακόμη και αν έχει περάσει παρόμοια με σένα. Κανείς δεν φοράει τα παπούτσια σου, δεν έζησε τη ζωή σου, δεν πέρασε τους δρόμους που πέρασες εσύ για να ξέρει τι πραγματικά αισθάνεσαι. Αλλά δεν φταίνε. Οπότε μην απογοητευεσαι. Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στην διαδικασία που τώρα άρχισες..

Σε διαβάζω και ο τρόπος που γράφεις μοιάζει τρομερά με ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο.. εύχομαι να γίνουμε πιο δυνατοί μέσα από όλο αυτό και να ηρεμήσει η ψυχή μας.. κάποια στιγμή..

[george1520]

Σε διαβάζω και ο τρόπος που γράφεις μοιάζει τρομερά με ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο.. εύχομαι να γίνουμε πιο δυνατοί μέσα από όλο αυτό και να ηρεμήσει η ψυχή μας.. κάποια στιγμή..

Μα είμαστε δυνατοί.. Ολοι μας. Φτάνει να το πιστέψεις και θα πάνε όλα καλά.

[Sophie_]

Μα είμαστε δυνατοί.. Ολοι μας. Φτάνει να το πιστέψεις και θα πάνε όλα καλά.

Δεν το αισθάνομαι πια...

[george1520]

Δεν το αισθάνομαι πια...

Ξέρεις πόσοι άνθρωποι ενώ βλέπουν ότι χρειάζονται βοήθεια, δεν κάνουν κατι? Εσύ όμως ζήτησες βοήθεια. Εσύ προσπαθείς για κάτι καλύτερο.. Αυτό τι δηλώνει? Ότι είσαι δυνατή. Και πολύ μάλιστα!!!!

[Sophie_]

Ξέρεις πόσοι άνθρωποι ενώ βλέπουν ότι χρειάζονται βοήθεια, δεν κάνουν κατι? Εσύ όμως ζήτησες βοήθεια. Εσύ προσπαθείς για κάτι καλύτερο.. Αυτό τι δηλώνει? Ότι είσαι δυνατή. Και πολύ μάλιστα!!!!

Αχ βρε Γιώργο με κάνεις να αισθάνομαι καλύτερα, σε ευχαριστώ πολύ για τη θετικότητα που μεταδίδεις... Περίεργο που είναι να σε καταλαβαίνουν άνθρωποι που ποτέ δε σε έχουν δει και οι γύρω σου, να είναι πέρα βρέχει...

[PENNY1970]

Κι εγώ αυτή την εποχή περνάω μια κολαση θα έλεγα. Έχω ένα γιο 20 χρόνων με εγκεφαλική παράλυση και κάνει νευρικές κρίσεις με αποτέλεσμα να φωνάζει και να δοκιμάζουμε με τη νευρολόγο του διάφορα φάρμακα που να του ταιριάζουν. Σαν αποτέλεσμα εγώ νιώθω απαίσια. Έχω και γενικευμένη αγχωδη διαταραχή και μαζί με τη ζέστη και τα ορμονικά - είμαι 53 ετων- είναι ένα εκρηκτικό μείγμα. Ζαλάδες, κλάμα, στεναχώρια, έλλειψη διάθεσης. Είναι στιγμές που δεν αντέχω άλλο.

[Sophie_]

Το χθεσινό βράδυ μου ήταν μια κόλαση. Είχα πάει μια βόλτα στη φύση να ηρεμήσω, πράγμα που μέχρι ένα βαθμό κατάφερα. Μετά γύρισα σπίτι να μαγειρέψω. Κατά τις 12 πριν ξαπλώσω λέω δεν πίνω ένα ξοζάλ που πάντα μου έφερνε υπνηλια να κοιμηθώ καλύτερα; Το παίρνω συνήθως για αλλεργίες την άνοιξη αυτό. Πράγματι το πίνω. Όμως σε συνδιασμό με τις ζαλαδες μου, που δεν ήταν έντονη αλλά υπήρχε αυτή η αίσθηση αστάθειας με έκανε χειρότερα. Μου έφερε νυστα μεν αλλά δε μπορούσα να κοιμηθώ. Με έπιασε κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Ένα κάτι στο στήθος σαν πλακωμα στο στέρνο και βαριά ανάσα σα να θέλω να παίρνω βαθιά ανάσα για να ανακουφίζομαι. Ξάπλωσα 12 και στριφογυρνουσα ως το ξημέρωμα. 4.30 που ξύπνησε ο άντρας μου ακόμα πάλευα. Και τώρα είμαι για δουλειά. Δεν είναι τόσο έντονο ακόμη αλλά το έχω. Παιδιά τι είναι αυτό; Έχω ανησυχησει πολυ, εγώ το ήπια το ξοζαλ για τη χαλάρωση και τη νύστα που μου έφερνε και για να μην πάρω ζαναξ... Τώρα φοβάμαι να πάρω και ζαναξ, αν έχω κάτι σοβαρό απ' το βράδυ;

[george1520]

Μέχρι να σταθείς πραγματικά στα πόδια σου θα πέφτει η ψυχολογία σου ή θα νιώθεις διαφορα. Υπομονή και επιμονή χρειάζεται.

[Sophie_]

Μέχρι να σταθείς πραγματικά στα πόδια σου θα πέφτει η ψυχολογία σου ή θα νιώθεις διαφορα. Υπομονή και επιμονή χρειάζεται.

Το πρόβλημα σε μένα είναι ότι δε λέει το μυαλό μου να χωνέψει ότι όλα αυτά τα παθαίνω από αγχος. Τόση ζαλάδα ένα μήνα μόνο από άγχος; Χθες πλακωμα στο στήθος και γρήγορη αναπνοή από άγχος; Το πρωί μου πέρασε, μόλις πήγα το μεσημέρι να ξαπλώσω λίγο, πάλι το ίδιο. Είναι δυνατόν να είναι μόνο άγχος; Γιατί δε το χωράει το μυαλό μου; Θέλω να κλαίω συνέχεια...

[george1520]

Το πρόβλημα σε μένα είναι ότι δε λέει το μυαλό μου να χωνέψει ότι όλα αυτά τα παθαίνω από αγχος. Τόση ζαλάδα ένα μήνα μόνο από άγχος; Χθες πλακωμα στο στήθος και γρήγορη αναπνοή από άγχος; Το πρωί μου πέρασε, μόλις πήγα το μεσημέρι να ξαπλώσω λίγο, πάλι το ίδιο. Είναι δυνατόν να είναι μόνο άγχος; Γιατί δε το χωράει το μυαλό μου; Θέλω να κλαίω συνέχεια...

Επειδή δεν θυμάμαι, πήγες και ψυχιατρο; Αν νιώθεις ότι θες να κλάψεις, άστο να σου βγει. Κι εγώ έκλαιγα. Ειδικά τα βράδια.
Και ναι το μυαλό μπορεί να σου κάνει διάφορα παιχνίδια.. Θα πάρεις πίσω κάποια στιγμή τον έλεγχο του μυαλού σου, απλά δώσε λίγο χρόνο. Είναι δύσκολο, δεν ξέρεις με τι παλεύεις, αλλά δώσε χρόνο.

[teosol]

Πο πο σοφι , χαλάρωσε λίγο γιατί με αγχωσες και μόνο που σε διαβασα .
Δεν θα πεθάνεις .
Έχεις τερματίσει απλά τις ορμόνες του στρες με την στάση που κρατάς απέναντι σε όλο αυτό.
Γιατρούς έχεις πάει . Σου έκαναν εισαγωγή ; Σου είπαν πάμε για χειρουργείο ; Πάσχεις από κάτι παθολογικό; Νομίζω όχι .
Πάρε τον έλεγχο του εαυτού σου , έχεις λανθασμένη εντύπωση για το οτιδήποτε σωματικό σου συμβαίνει . Είσαι ένας απλός παρατηρητής του εαυτού σου . Άσε το σώμα σου να ηρεμίσει .
Αν σε πιάσει ταχυκαρδία πες απλά ( οκ είχα και χθες , έπαθα τίποτα ; Όχι .οκ προχωράμε)
Ζαλίζομαι κάθε μέρα ( οκ και χθες ζαλιζόμουνα , ο νευρολόγος μου είπε ότι δεν έχω κάτι , οκ προχωράμε )
Αρα και ταχυκαρδία να σε πιάσει και ζαλάδα , δεν θα πάθεις κάτι από αυτά . Γιατί τα φοβάσαι ; Να δίνεις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα με την λογική και θα δεις σιγά σιγά θα σε ξεχνάνε , όπως αν αρχίσεις να τα ξεχνάς κι εσυ με τις απαντήσεις σου.
Βρες έναν ψυχίατρο να σου ταιριάζει και μάθε γνωσιακή συμπεριφορά . Θα σε αλλάξει πολύ .
Κάποτε ένας νευρολόγος μου είχε πει ότι οι αγχώδεις διαταραχές είναι σημάδι , (ευημερίας ). Στους πολέμους ο κόσμος δεν παθαίνει κρίσης πανικού διότι το μυαλό του ασχολειτε με σοβαρά ζητήματα . Ούτε στην Αφρική που πεινάνε και πεθαίνουν από ένα τσίμπημα κουνουπιού .
Σκέψου τα αυτά . Κάτι κρύβουν αυτές οι λέξεις .

[Yoco Choco]

Το πρόβλημα σε μένα είναι ότι δε λέει το μυαλό μου να χωνέψει ότι όλα αυτά τα παθαίνω από αγχος. Τόση ζαλάδα ένα μήνα μόνο από άγχος; Χθες πλακωμα στο στήθος και γρήγορη αναπνοή από άγχος; Το πρωί μου πέρασε, μόλις πήγα το μεσημέρι να ξαπλώσω λίγο, πάλι το ίδιο. Είναι δυνατόν να είναι μόνο άγχος; Γιατί δε το χωράει το μυαλό μου; Θέλω να κλαίω συνέχεια...

Σεξ κάνεις καθόλου?...Πρέπει να εκτονώνεσαι τουλάχιστον 2 φορες την εβδομάδα...Θα σε χαλαρωνει.

[Sophie_]

Σεξ κάνεις καθόλου?...Πρέπει να εκτονώνεσαι τουλάχιστον 2 φορες την εβδομάδα...Θα σε χαλαρωνει.

Έχω ένα χρόνο να κάνω.. δεν έχω καμία διάθεση κι ο άντρας μου κάνει υπομονή..

[Sophie_]

Πο πο σοφι , χαλάρωσε λίγο γιατί με αγχωσες και μόνο που σε διαβασα .
Δεν θα πεθάνεις .
Έχεις τερματίσει απλά τις ορμόνες του στρες με την στάση που κρατάς απέναντι σε όλο αυτό.
Γιατρούς έχεις πάει . Σου έκαναν εισαγωγή ; Σου είπαν πάμε για χειρουργείο ; Πάσχεις από κάτι παθολογικό; Νομίζω όχι .
Πάρε τον έλεγχο του εαυτού σου , έχεις λανθασμένη εντύπωση για το οτιδήποτε σωματικό σου συμβαίνει . Είσαι ένας απλός παρατηρητής του εαυτού σου . Άσε το σώμα σου να ηρεμίσει .
Αν σε πιάσει ταχυκαρδία πες απλά ( οκ είχα και χθες , έπαθα τίποτα ; Όχι .οκ προχωράμε)
Ζαλίζομαι κάθε μέρα ( οκ και χθες ζαλιζόμουνα , ο νευρολόγος μου είπε ότι δεν έχω κάτι , οκ προχωράμε )
Αρα και ταχυκαρδία να σε πιάσει και ζαλάδα , δεν θα πάθεις κάτι από αυτά . Γιατί τα φοβάσαι ; Να δίνεις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα με την λογική και θα δεις σιγά σιγά θα σε ξεχνάνε , όπως αν αρχίσεις να τα ξεχνάς κι εσυ με τις απαντήσεις σου.
Βρες έναν ψυχίατρο να σου ταιριάζει και μάθε γνωσιακή συμπεριφορά . Θα σε αλλάξει πολύ .
Κάποτε ένας νευρολόγος μου είχε πει ότι οι αγχώδεις διαταραχές είναι σημάδι , (ευημερίας ). Στους πολέμους ο κόσμος δεν παθαίνει κρίσης πανικού διότι το μυαλό του ασχολειτε με σοβαρά ζητήματα . Ούτε στην Αφρική που πεινάνε και πεθαίνουν από ένα τσίμπημα κουνουπιού .
Σκέψου τα αυτά . Κάτι κρύβουν αυτές οι λέξεις .

Πολύ ουσιαστική κουβέντα... Αλλά πώς την κάνουμε πράξη... Εκεί είναι το ζήτημα... Πάω σε τραπέζι για φαγητό και αγχώνομαι ακόμη και για αυτό.. για το ότι θα ΠΡΈΠΕΙ να είμαι κάπου συνεχόμενα και θα ΠΡΕΠΕΙ να είμαι καλά... Δε θέλω ποτέ να στεναχωρώ τους άλλους, να δείχνω ότι δεν είμαι καλά, κλπ.. πάντα ήμουν στήριγμα για όλους και τώρα νιώθω άδεια