Χρήσιμες πληροφορίες για κακοποιημένα άτομα (σεξουαλική κακοποίηση) ΜΕΡΟΣ 2o

[glassdam]

Καλησπέρα σε όλους



Αυτό είναι το δέυτερο μέρος της ανάρτησης μου για τις χρήσιμες πληροφορίες για κακοποιημένα άτομα. Ελπίζω οι πληροφορίες να σας φανούν χρήσιμες.



-Ορισμένα γενικά πράγματα για τους ψυχιάτρους

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως γενικά απο τους ψυχιάτρους μεγάλη βοήθεια και πολλά πράγματα μην περιμένετε. Γενικά να ξέρετε πως οι ψυχίατροι αντιμετωπίζουν τους ασθενείς σαν υποδεέστερες, ανίκανες και προβληματικές οντοτητες. Αυτό φαίνεται εξάλλου και απο την λέξη την οποία χρησιμοποιούν για να τους περιγράψουν: "ασυμμόρφωτους". Για όσους δεν γνωρίζουν, οι ασθενείς σύμφωνα με τους ψυχιάτρους, χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: σε ασυμμορφωτους (αυτοί που δεν παίρνουν φάρμακα) και συμμορφωμένους (αυτοί που παίρνουν τα φάρμακα τους). Με άλλα λόγια τους θεωρούν ελαφρώς κάτι σαν ζώα τα οποία πρέπει να συμμορφωθούν και να μπούνε στην θέση τους.

Φυσικά να αναφέρω πως δεν είναι όλοι οι ψυχίατροι έτσι. Θα ηταν βεβιασμένη γενίκευση και ανακρίβεια αν έλεγα κάτι τέτοιο. Φυσικά και υπάρχουν ψυχίατροι που είναι πάνω απο όλα άνθρωποι, και ενδιαφέρονται για τους ασθενείς τους. Αυτοί όμως είναι δυστυχώς λίγοι και μετρημένοι στα δάχτυλα. Οι περισσότεροι, είδικα αυτοί που βρίσκονται στο δημόσιο, συμπεριφέρονται στους ασθενείς σαν σκουπίδια.

Επίσης, κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να γνωρίζετε για τους ψυχιάτρους: ΛΈΝΕ ΨΕΜΑΤΑ.

Θεωρουν πως οι ασθενείς είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι είναι καλο για αυτούς. Κατα συνέπεια πρέπει να τους "λέμε ψέματα" για το "καλό τους", διότι ή αλήθεια μπορεί να τους ταράξει και να τους κάνει μη συνεργάσιμους. Με πιο απλά λόγια αντιμετωπίζουν τους ασθενείς σαν παιδάκια νηπιαγωγείου στα οποία που και που πρέπει να λέμε ψέματα για τα βάζουμε να κάνουν αυτό που πρέπει.

-Γιατί συμβαίνει όμως αυτό;

Αυτό οφείλεται κατα κύριο λόγο σε 2 πράγματα: 1) Την ιδέα που έχουν οι γιατροί για τον εαυτό τους 2) και την εκπαίδευση τους στην Ιατρική σχολή. Ας ξεκινήσουμε να αναλύσουμε το 1ο λιγο. Δεν είναι μυστικό ότι οι γιατροί έχουν γενικά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Κατα βάθος πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι απο τον μέσο όρο, και ότι η ιατρική είναι υπεράνω όλων. Υπάρχουν μάλιστα και γιατροί που νομίζουν ότι είναι και θεοί. Μάλλον έχουν παρεξηγήσει την έκφραση που λέμε, "υγεία πάνω απο όλα". Η υγεία είναι πάνω απο όλα, όχι οι γιατροί πάνω απο όλα, αλλα τέλος πάντων.

Γενικά να ξέρετε πως, η ιατρική σαν κλάδος προσελκύει ναρκισιστικά και εγωιστικά άτομα επειδή τους δίνει την δυνατότητα να βρεθούν σε μια θέση απόλυτης δύναμης. Ο γιατρός έιναι κάτι σαν τον δικαστή και τον στρατηγό: έχει τον τελευταίο λόγο και δίνει διαταγές. Αυτός είναι που θα ορίσει στον ασθενή τι θα κάνει. Το θεωρώ εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι τέτοιου είδους άνθρωποι δρουν ανενόχλητοι και καταστρέφουν κόσμο, ενω κρύβονται πίσω από την ιδιότητα του γιατρού. Ειναι μια σκληρή αλήθεια που δυστυχώς κανένας δεν λέει.

Ας πάμε τώρα στην 2η αιτία που προκαλεί αυτή τη συμπεριφορά, την εκπαίδευση των γιατρών μέσα στην ιατρική σχολή. Πιο συγκεκριμένα, όταν ένας πρωτοετής φοιτητής μπεί στην ιατρική, ένα απο τα πρώτα μαθήματα που θα πάρει είναι να μην συνδέεται συναισθηματικά με τους ασθενείς. Για είμαι απολυτα ειλικρινης έχει αυτό έχει μια λογική βάση. Ναι είναι αλήθεια ότι, ο γιατρός θα χρειαστεί να δεί χιλιάδες ασθενείς καθε μέρα. Αμα λοιπόν συνδεόταν με καθε ένα απο αυτούς και μοιραζόταν το μαρτυριο του, στο τέλος δεν θα άντεχε και θα τρελαινοταν.

Υπάρχει ένα όριο στο πόσο μαρτύριο ένας άνθρωπος μπορεί να αντέξει και αυτό οι γιατροί το γνωρίζουν. Για αυτό τον λόγο και εκπαιδεύονται να κρατάνε μια απόσταση ασφαλείας απο τον ασθενή ωστε να παραμείνουν ψύχραιμοι. Μέχρι εδώ όλα καλά και λογικά. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτή η... "απόσταση ασφαλείας" απο τον ασθενή αρχίζει να εφαρμόζεται σε υπερβολικό βαθμό. Αρχίζει δηλαδή ο γιατρός να αποσυνδέεται συναισθηματικά σε τόσο μεγάλο βαθμό, που αρχίζει να βλέπει τους ασθενείς σαν αντικείμενα ή ζώα. Όταν μάλιστα αυτό συνδυάζεται με την αλαζόνια και την υπεροψία που ανέφερα παραπάνω τοτε τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα.

-Τι πιστεύουν οι ψυχίατροι για την ψυχοθεραπεία;

Οι ψυχίατροι πιστεύουν πως η ψυχοθεραπεία σαν προσέγγιση δεν κάνει ΤΊΠΟΤΑ και είναι χάσιμο χρόνου. Η μόνη ουσιαστική λύση για τους ψυχιατρους είναι τα φάρμακα. Αυτό είναι ενα μικρό βρώμικο μυστικό που κανένας δεν πρόκειται να σας πεί. Να είστε προετοιμασμένοι για αυτό το γεγονός αν πάτε σε ψυχίατρο.

-Άρα τι να κάνω; να πάω ή να μην πάω σε ψυχίατρο;

Αυτό είναι μια λιγο δύσκολη ερώτηση. Θα έλεγα ότι παρά τα προβλήματα της, η ψυχιατρική έχει την θέση της στην θεραπεία. Είναι δύσκολο κάποιος αμα έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά να μπορέσει να ανταπεξέλθει χωρίς φάρμακα. Η γνώμη μου είναι ότι, το πιο ασφαλές σχέδιο για έναν ασθενή είναι το εξής: να πάει αρχικά σε έναν ψυχίατρο για να σταθεροποιηθεί με φάρμακα και στην συνέχεια να πάει σε έναν ψυχολόγο να κάνει ψυχοθεραπεία. Μην περιμένετε απο τον ψυχίατρο να σας το πει αυτό, όπως ανέφερα και παραπάνω οι ψυχίατροι θεωρούν σαν μόνη λύση τα φάρμακα και τίποτα άλλο. Θεωρούν ότι η μόνη λύση είναι ένας ασθενής να παίρνει φάρμακα εφ όρου ζωής. Πρέπει απο μόνοι σας λοιπόν (αφού σταθεροποιηθείτε με τα φάρμακα φυσικά) να ψάξετε για έναν ψυχολόγο. Και όχι ψυχολόγο τυχαίο, πρέπει να βρείτε κάποιον που να ειδικεύεται στο παιδικό τραύμα και την σεξουαλική κακοποίηση.

-Ποια η διαφορά μεταξύ ψυχίατρου και ψυχολόγου;

Πολλοί αναφέρουν ότι η διαφορά τους είναι στο ότι ο ψυχίατρος μπορεί να γράψει φάρμακα ενώ ο ψυχολόγος όχι. Αυτή όμως είναι μια πολύ επιδερμική διαφορά. Οι διαφορές τους είναι βαθύτερες και πιο σύνθετες. Καταρχήν η ψυχολογία είναι κοινωνική επιστήμη ενω η ψυχιατρική θετική. Αυτό σημαίνει πως ο ψυχολόγος θα κάνει κοινωνική προσέγγιση της ασθένειας ενώ ο ψυχίατρος θετική προσέγγιση. Ο ψυχολόγος εστιάζει στον τρόπο σκέψης και στην συμπεριφορά ενω ο ψυχίατρος εστιάζει στα γονίδια, στα χημικά και στους νευρώνες. Οι ψυχολόγοι αναλαμβάνουν κατα κυριο λόγο την διαδικασία της ψυχοθεραπείας ενώ οι ψυχίατροι την φαρμακοθεραπεία και την ρύθμιση των φαρμάκων. Εξαίρεση αποτελει ο ψυχοθεραπετυή-ψυχιατρος που κάνει και τα δυο.

-Πως αντιμετωπίζει η ψυχιατρική το παιδικό τραύμα;

Αυτό είναι ενα πολύ μεγαλο θέμα που ίσως θα χρειαστεί να αναλύσω σε άλλη ανάρτηση. Αυτό που θα πρέπει να ξέρετε ειναι πως η ψυχιατρική ΔΕΝ αναγνωρίζει το παιδικό τραύμα ως αιτία ψυχοπαθολογίας. Για την ψυχιατρική όλα τα προβλήματα ψυχικής υγείας έχουν αποκλειστικά μόνο μια αιτία: Τα γονίδια. Τίποτα άλλο. Αν πάτε σε ψυχίατρο θα σας αντιμετωπίσει με το παλιό μοντέλο που λέει ότι, οποιοδήποτε σύμπτωμα του τραύματος είναι ψύχωση. Είσαι δηλαδή σχιζοφρενής και τα βγάζεις απο το μυαλό σου.

-Ποιά είναι η στάση των ψυχιάτρων προς το παιδικό τραύμα;

Όπως ανέφερα και παραπάνω για τους ψυχιάτρους το παιδικό τραύμα απλά δεν υφίσταται. Όλα είναι αποτέλεσμα κακών γονιδίων, δεν θεραπεύεται με ψυχοθεραπεία και η μόνη λύση είναι να παίρνει ο ασθενής φάρμακα από την έναρξη της θεραπείας μέχρι το τέλος της ζωής του. Αν πας σε ψυχίατρο θα σε κατατάξει είτε σαν σχιζοφρενή (ότι τα βγάζει απο το μυαλό σου) είται σαν καταθλιπτικό. Είναι εξαιρετικά δύσκολο και σπάνιο να σε διαγώσει με μετατραυματική διαταραχή.

-Επίλογος

Κλείνοντας θα έλεγα πως, η ψυχοθεραπεία είναι μια δύσκολη, κοστοβόρα και, πολλές φορές, επικίνδυνη πορεία. Η επιλογή του κατάλληλου θεραπευτή είναι υπόθεση μείζουσας σημασίας. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί κομπογιαννίτες εκεί έξω που εκμεταλλεύονται τους ευάλωτους ασθενείς. Να είστε ΙΔΙΑΊΤΕΡΑ προσεκτικοί, να ΜΗΝ έχετε εμπιστοσύνη και το κυριότερο απο όλα: όταν σας μιλάει το ένστικτο σας να το ακούτε.


---

[WildHoney]

Ενδιαφέρουσα ανάρτηση, θα διαβάσω και το πρώτο μέρος.

[cumbersome]

Ευχαριστώ για την αναλυτική ανάρτησή σου. Συμφωνώ ότι η ψυχιατρική μπορεί να έχει περιορισμούς, ειδικά όταν πρόκειται για την αντιμετώπιση του παιδικού τραύματος και τη συνδυασμένη χρήση φαρμάκων και ψυχοθεραπείας. Είμαι επίσης της άποψης ότι η επιλογή ενός κατάλληλου θεραπευτή είναι κρίσιμη. Το ένστικτό μας συχνά μπορεί να μας καθοδηγήσει προς τη σωστή κατεύθυνση. Ευχαριστώ ξανά για τις χρήσιμες πληροφορίες.
slice masters