Κατά φαντασίαν(?!) ασθενής - Αρρωστοφοβια

[Cecile]

Καλησπέρα σε όλους! Καταρχάς να πω ότι έχω λίγο καιρό που ανακάλυψα αυτο το φόρουμ, διάβασα αρκετά ποστ και θα ήθελα να σας πάρω όλους μια αγκαλιά! Μέχρι πριν λίγο καιρό νόμιζα ότι ήμουν τελείως μόνη, ντρεπόμουν να πω σε συγγενείς και φίλους ότι ΠΑΛΙ θα πάω στο τάδε γιατρό "εεεε για να μου φύγει η ιδέα μωρέ", ξέροντας ότι θα με πουν υπερβολική και φοβιτσιαρα... Ακόμα και ο σύντροφός μου που τα πρώτα χρόνια μέχρι να με μάθει, αγχωνοταν με το παραμικρό που έβγαζα και έχανε χρόνια εκείνος απ' την ζωή του, πλέον δεν μου δίνει καν σημασία και τα ρίχνει ολα στην γυμναστική που δεν κάνω και πώς αυτή είναι το φάρμακο για μια καλή υγεία.

Σε αυτό το σημείο θα ζητήσω ένα προκαταβολικο συγνώμη για το σεντόνι που ακολουθεί και ένα ευχαριστώ για όποιον καταφέρει να το διαβάσει μέχρι το τέλος.

Η αρρωστοφοβια μου λοιπόν ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία. Ό,τι και να πάθαινα, ρωταγα την μητέρα μου "μήπως θα πεθάνω απ' αυτό?". Η απάντηση ήταν πάντα μα πάντα η ίδια προφανώς... "Όχι". Με τα χρόνια η κατάσταση κάπως καλυτερεψε, εκτός από φάσεις βέβαια που γίνονταν αιματολογικές εξετάσεις ή κάτι αντίστοιχο για προληπτικούς λόγους, όπου εκεί πίστευα ότι ενώ αισθάνομαι τέλεια, αυτές θα φανερώσουν ότι έχω μια ανίατη ασθένεια πολύ σπάνια. Αφού έβγαιναν λοιπόν καλές εν τέλει, το ξεπερναγα και ζούσα την ζωή μου φυσιολογικά μέχρι να έρθουν οι επόμενες εξετάσεις.

Όλα όμως άλλαξαν όταν μπροστά απο την ηλικία μου, μπήκε ο αριθμός 3. Καταλάβαινα ότι δεν εύκολο το ξενύχτι της διασκέδασης, δεν ήταν τόσο εύκολο να πας άρρωστη στην δουλειά και το να βγεις από το σπίτι τις πρώτες μέρες της περιόδου, είναι σκέτος Γολγοθάς. Πράγματα που όταν ήμουν 20κατι μου φαινονταν αστεια.

Ταυτόχρονα, σε διάστημα ενός χρόνου νοσηλεύτηκαν αρκετοί δικοί μου άνθρωποι σε νοσοκομεία για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Πέρασα ατελείωτες ώρες μαζί τους, είδα πολύ σκληρές εικόνες και εκείνων αλλά και άλλων ανθρώπων στο ίδιο δωμάτιο. Δυστυχώς, οι δικοί μου άνθρωποι "έφυγαν". Και μαζι με το πένθος μου, είχα να διαχειριστώ και κάτι που στην πορεία φάνηκε ότι με ταλαιπώρησε και με ταλαιπωρει ακόμα πιο πολύ... Τον ίδιο μου τον εαυτό.

Οποία αρρώστια και να είχαν οι δικοί μου άνθρωποι, στο μυαλό μου την είχα και εγώ. Η πρώτη περίπτωση ήταν η "κακιά" αρρώστια στους λεμφαδένες. Εκείνον τον καιρό ταυτόχρονα εγώ αρρωσταινα μια φορά τον μήνα τουλάχιστον, δεν υπήρχε ίωση που να μην είχα αρπάξει. Μου έμεινε ένας μόνιμος πόνος στο πλάι του λαιμού. Και ψαχνομαι, ψηλαφιζω τον λαιμό μου. Και είναι γνωστό το "οποίος ψάχνει, βρίσκει". Προφανώς και βρήκα ένα σημείο που ήταν μόνιμα πρησμένο, σαν εξόγκωμα. Ήρθε το τέλος, είπα. Εξετάσεις των εξετάσεων, αιματολογικές των αιματολογικων, υπέρηχοι των υπερήχων. Απλά αντιδραστικοί λεμφαδένες. Χωρίς λόγο... Έτσι... Συμβαίνει λένε.

Η δεύτερη περίπτωση ήταν ακόμα πιο ψυχοφθόρα γιατί ο άνθρωπος μου έκατσε 4 ολόκληρους μήνες στο νοσοκομείο και επειδή είχε μόνο εμένα, περνάγαμε πολλές ώρες μαζί κάθε μέρα. Εκεί ήταν και το πικ των ψυχοσωματικών μου. Πονοκέφαλοι επί καθημερινής βάσεως, στομαχικά είχα τα μαύρα μου τα χάλια αλλά το νέο μου κόλλημα έμελλε να είναι οι "έκτακτες". Δεν το είχα ξαναπάθει και κάθε φορά που μου συνέβαινε, έλεγα αυτό είναι πεθαίνω. Πήγα πρώτη φορά σε καρδιολόγο. Τριπλεξ και καρδιογράφημα καθαρά. Αιματολογικές καθαρές. Άγχος μου λέει... Στο άκουσμα ότι όλα είναι καλά, η αλήθεια είναι ότι ηρέμησα και έκτακτες σταμάτησαν. Ο άνθρωπος μου όμως μετά από δύο διασωληνωσεις, συνολικό χρόνο στην εντατική 3 μήνες, γεμάτος ανθεκτικά μικρόβια της εντατικής και λοιμώξεις, δεν άντεξε και η καρδιά του τον πρόδωσε. Ξανά πάλι μαζί με το πένθος μου, είχα να διαχειριστώ και το νέο μου κόλλημα. Ότι έχω θέμα στην καρδιά. Επειδή εκείνον μετά από τόση ταλαιπωρία στο νοσοκομείο, τον άφησε, φοβόμουν (και φοβάμαι) ότι θα μου συμβεί το ίδιο χωρίς να υπάρχει κανένα ιστορικό στην οικογένεια.

Τώρα που σας γράφω λοιπόν, ετοιμάζομαι ψυχολογικά για το αυριανό μου ραντεβού με άλλον καρδιολόγο και λέω στους δικούς μου "εεεε μωρέ για να μου φύγει ιδέα". Πλέον δεν έχω τόσες έκτακτες, σχεδόν καθόλου θα έλεγα αλλά με πιάνουν συχνά ταχυκαρδίες και έχω ένα από τα πιο ενοχλητικά αισθήματα, αυτό των παλμών. Δεν κοιμάμαι καθόλου καλά. Αισθάνομαι ότι χάνομαι και πετάγομαι πάνω. Ειδικά αν έχω φάει πριν. Τα νεύρα μου με τον εαυτό μου κυρίως έχουν φτάσει σε οριακό σημείο.

Η ερώτηση μου μετά από όλο αυτό το κατεβατο, για πολλές πραγματικές αρρώστιες, υπάρχει θεραπεία και πολλές φορές γίνεσαι εντελώς καλά και δεν την ξαναπαθαινεις ποτέ. Για αυτήν εδώ την αρρώστια-φοβια, υπάρχει κάτι που να σε κάνει τελείως καλά? Να ξεπεράσεις αυτο το πρόβλημα μια για πάντα? Είναι ο ψυχίατρος και τα φάρμακα η μόνη λύση?

Σε όλο αυτό το κείμενο προσπαθώ να αυτοσαρκαστω, μέσα μου ξέρω ότι αύριο θα δώσω άλλο ένα 50αρικο τσάμπα. Όμως όσο και να με πιέσω να κατανοήσω ότι όλο αυτό είναι μια παράνοια του μυαλού μου, τόσο περισσότερο μέσα στην ημέρα πιάνω τον εαυτό μου να γκουγκλαρω για το αίσθημα παλμών, συμπτώματα, καρδιοπάθεια, φαρμακευτική αγωγή, μούδιασμα στο αριστερό χέρι, ποτέ είναι επικινδυνος ο πυρετός κτλ κτλ κτλ.

Τέλος, ευχομαι να μην σας κούρασα, και αν κάποιοι, ελπίζω λίγοι ταυτιστηκατε μαζί μου, θα ήθελα να διαβάσω και τις δικές σας σκέψεις.

[Dora1982]

Καλή σου μέρα!! Διαβάζοντας το κείμενο σου είπα και μέσα μου και έξω μου "πωπω, χτύπησες φλέβα!". Ατελείωτες ώρες έχω περάσει ψάχνοντας τον εαυτό μου και έπειτα στο ιντερνετ τα συμπτώματα που έχω και κάθε φορά προκύπτει το ίδιο αποτέλεσμα. Φαντάζομαι καταλαβαίνεις ποιο είναι. Είναι αυτό που απλά κάνεις τη διαθήκη σου, ξαπλώνεις και περιμένεις τον κυριούλη να σε πάρει, έχοντας πρώτα σκάψει τον ίδιο σου το λάκκο. Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, ταυτίζομαι μαζί σου απόλυτα. Ξέρω πως ότι και να σου πω θα είναι μια μικρή ανακούφιση σε ότι νιώθεις, αφού στο πρώτο επόμενο σύμπτωμα όλα θα έχουν κάνει φτερά και θα έχεις ξανά τον ίδιο φόβο. Θα σου πω όμως τι κάνω εγώ και κάπως έχει καταλαγιάσει όλο αυτό γιατί για να το ξεπεράσω έχω ακόμη δρόμο μπροστά μου. Να φανταστείς πως σε εμένα ξεκίνησε από τη στιγμή που αγόρασα στην πρώτη καραντίνα το οξύμετρο, το οποίο μετράει και παλμούς. Εκεί ξεκίνησαν όλα! Εγώ λοιπόν ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Εντατική όμως, είχα δεν είχα. Δεν είχα πάρει τα δύο πρώτα χρόνια ούτε βρακί, μετά συγχωρήσεως. Τον τρίτο χρόνο, παράλληλα με την ψυχοθεραπεία, ξεκίνησα ομοιπαθητική. Ξέρω πως για πολλούς δεν είναι αποδεκτή ως θεραπεία αλλά δεν με νοιάζει κιόλας η γνώμη τους. Εγώ οφελήθηκα. Και κάνω ακόμη. Και θέλω να συνεχίσω και την ψυχοθεραπεία και την ομοιπαθητική. Το οξύμετρο το πέταξα. Οι φοβίες αρχίζουν και εκλογικεύονται. Και η φοβία του θανάτου έχει λίγο μετριαστεί. Μήπως γνωρίζει και κανείς πότε θα έρθει το τέλος του; Ε μέχρι να έρθει, όποτε έρθει, ας έχω προλάβει να ζησω όπως θέλω. Αν συνεχίσω μπορώ να σου γράψω ολόκληρες ιστορίες. Δεν ξέρω αν θα φύγει ποτέ από οποιονδήποτε άνθρωπο ο φόβος του θανάτου. Όλοι το νιώθουν, όλοι! Είναι όμως αναπόφευκτο. Και ίσως αυτό το απομυθοποιεί και λίγο.

[george1520]

Καλησπέρα σε όλους! Καταρχάς να πω ότι έχω λίγο καιρό που ανακάλυψα αυτο το φόρουμ, διάβασα αρκετά ποστ και θα ήθελα να σας πάρω όλους μια αγκαλιά! Μέχρι πριν λίγο καιρό νόμιζα ότι ήμουν τελείως μόνη, ντρεπόμουν να πω σε συγγενείς και φίλους ότι ΠΑΛΙ θα πάω στο τάδε γιατρό "εεεε για να μου φύγει η ιδέα μωρέ", ξέροντας ότι θα με πουν υπερβολική και φοβιτσιαρα... Ακόμα και ο σύντροφός μου που τα πρώτα χρόνια μέχρι να με μάθει, αγχωνοταν με το παραμικρό που έβγαζα και έχανε χρόνια εκείνος απ' την ζωή του, πλέον δεν μου δίνει καν σημασία και τα ρίχνει ολα στην γυμναστική που δεν κάνω και πώς αυτή είναι το φάρμακο για μια καλή υγεία.

Σε αυτό το σημείο θα ζητήσω ένα προκαταβολικο συγνώμη για το σεντόνι που ακολουθεί και ένα ευχαριστώ για όποιον καταφέρει να το διαβάσει μέχρι το τέλος.

Η αρρωστοφοβια μου λοιπόν ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία. Ό,τι και να πάθαινα, ρωταγα την μητέρα μου "μήπως θα πεθάνω απ' αυτό?". Η απάντηση ήταν πάντα μα πάντα η ίδια προφανώς... "Όχι". Με τα χρόνια η κατάσταση κάπως καλυτερεψε, εκτός από φάσεις βέβαια που γίνονταν αιματολογικές εξετάσεις ή κάτι αντίστοιχο για προληπτικούς λόγους, όπου εκεί πίστευα ότι ενώ αισθάνομαι τέλεια, αυτές θα φανερώσουν ότι έχω μια ανίατη ασθένεια πολύ σπάνια. Αφού έβγαιναν λοιπόν καλές εν τέλει, το ξεπερναγα και ζούσα την ζωή μου φυσιολογικά μέχρι να έρθουν οι επόμενες εξετάσεις.

Όλα όμως άλλαξαν όταν μπροστά απο την ηλικία μου, μπήκε ο αριθμός 3. Καταλάβαινα ότι δεν εύκολο το ξενύχτι της διασκέδασης, δεν ήταν τόσο εύκολο να πας άρρωστη στην δουλειά και το να βγεις από το σπίτι τις πρώτες μέρες της περιόδου, είναι σκέτος Γολγοθάς. Πράγματα που όταν ήμουν 20κατι μου φαινονταν αστεια.

Ταυτόχρονα, σε διάστημα ενός χρόνου νοσηλεύτηκαν αρκετοί δικοί μου άνθρωποι σε νοσοκομεία για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Πέρασα ατελείωτες ώρες μαζί τους, είδα πολύ σκληρές εικόνες και εκείνων αλλά και άλλων ανθρώπων στο ίδιο δωμάτιο. Δυστυχώς, οι δικοί μου άνθρωποι "έφυγαν". Και μαζι με το πένθος μου, είχα να διαχειριστώ και κάτι που στην πορεία φάνηκε ότι με ταλαιπώρησε και με ταλαιπωρει ακόμα πιο πολύ... Τον ίδιο μου τον εαυτό.

Οποία αρρώστια και να είχαν οι δικοί μου άνθρωποι, στο μυαλό μου την είχα και εγώ. Η πρώτη περίπτωση ήταν η "κακιά" αρρώστια στους λεμφαδένες. Εκείνον τον καιρό ταυτόχρονα εγώ αρρωσταινα μια φορά τον μήνα τουλάχιστον, δεν υπήρχε ίωση που να μην είχα αρπάξει. Μου έμεινε ένας μόνιμος πόνος στο πλάι του λαιμού. Και ψαχνομαι, ψηλαφιζω τον λαιμό μου. Και είναι γνωστό το "οποίος ψάχνει, βρίσκει". Προφανώς και βρήκα ένα σημείο που ήταν μόνιμα πρησμένο, σαν εξόγκωμα. Ήρθε το τέλος, είπα. Εξετάσεις των εξετάσεων, αιματολογικές των αιματολογικων, υπέρηχοι των υπερήχων. Απλά αντιδραστικοί λεμφαδένες. Χωρίς λόγο... Έτσι... Συμβαίνει λένε.

Η δεύτερη περίπτωση ήταν ακόμα πιο ψυχοφθόρα γιατί ο άνθρωπος μου έκατσε 4 ολόκληρους μήνες στο νοσοκομείο και επειδή είχε μόνο εμένα, περνάγαμε πολλές ώρες μαζί κάθε μέρα. Εκεί ήταν και το πικ των ψυχοσωματικών μου. Πονοκέφαλοι επί καθημερινής βάσεως, στομαχικά είχα τα μαύρα μου τα χάλια αλλά το νέο μου κόλλημα έμελλε να είναι οι "έκτακτες". Δεν το είχα ξαναπάθει και κάθε φορά που μου συνέβαινε, έλεγα αυτό είναι πεθαίνω. Πήγα πρώτη φορά σε καρδιολόγο. Τριπλεξ και καρδιογράφημα καθαρά. Αιματολογικές καθαρές. Άγχος μου λέει... Στο άκουσμα ότι όλα είναι καλά, η αλήθεια είναι ότι ηρέμησα και έκτακτες σταμάτησαν. Ο άνθρωπος μου όμως μετά από δύο διασωληνωσεις, συνολικό χρόνο στην εντατική 3 μήνες, γεμάτος ανθεκτικά μικρόβια της εντατικής και λοιμώξεις, δεν άντεξε και η καρδιά του τον πρόδωσε. Ξανά πάλι μαζί με το πένθος μου, είχα να διαχειριστώ και το νέο μου κόλλημα. Ότι έχω θέμα στην καρδιά. Επειδή εκείνον μετά από τόση ταλαιπωρία στο νοσοκομείο, τον άφησε, φοβόμουν (και φοβάμαι) ότι θα μου συμβεί το ίδιο χωρίς να υπάρχει κανένα ιστορικό στην οικογένεια.

Τώρα που σας γράφω λοιπόν, ετοιμάζομαι ψυχολογικά για το αυριανό μου ραντεβού με άλλον καρδιολόγο και λέω στους δικούς μου "εεεε μωρέ για να μου φύγει ιδέα". Πλέον δεν έχω τόσες έκτακτες, σχεδόν καθόλου θα έλεγα αλλά με πιάνουν συχνά ταχυκαρδίες και έχω ένα από τα πιο ενοχλητικά αισθήματα, αυτό των παλμών. Δεν κοιμάμαι καθόλου καλά. Αισθάνομαι ότι χάνομαι και πετάγομαι πάνω. Ειδικά αν έχω φάει πριν. Τα νεύρα μου με τον εαυτό μου κυρίως έχουν φτάσει σε οριακό σημείο.

Η ερώτηση μου μετά από όλο αυτό το κατεβατο, για πολλές πραγματικές αρρώστιες, υπάρχει θεραπεία και πολλές φορές γίνεσαι εντελώς καλά και δεν την ξαναπαθαινεις ποτέ. Για αυτήν εδώ την αρρώστια-φοβια, υπάρχει κάτι που να σε κάνει τελείως καλά? Να ξεπεράσεις αυτο το πρόβλημα μια για πάντα? Είναι ο ψυχίατρος και τα φάρμακα η μόνη λύση?

Σε όλο αυτό το κείμενο προσπαθώ να αυτοσαρκαστω, μέσα μου ξέρω ότι αύριο θα δώσω άλλο ένα 50αρικο τσάμπα. Όμως όσο και να με πιέσω να κατανοήσω ότι όλο αυτό είναι μια παράνοια του μυαλού μου, τόσο περισσότερο μέσα στην ημέρα πιάνω τον εαυτό μου να γκουγκλαρω για το αίσθημα παλμών, συμπτώματα, καρδιοπάθεια, φαρμακευτική αγωγή, μούδιασμα στο αριστερό χέρι, ποτέ είναι επικινδυνος ο πυρετός κτλ κτλ κτλ.

Τέλος, ευχομαι να μην σας κούρασα, και αν κάποιοι, ελπίζω λίγοι ταυτιστηκατε μαζί μου, θα ήθελα να διαβάσω και τις δικές σας σκέψεις.

Πρώτα από όλα αυτό που χρειάζεσαι είναι να αποδεχτείς αυτό που σου συμβαίνει και να μην νιώθεις άσχημα. Αν θεωρείς ότι δεν σε καταλαβαίνουν οι δικοί σου, δεν χρειάζεται να τα συζητάς όλα μαζί τους. Δεν το κάνουν επίτηδες, ε αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι αυτό, το είχες και ως παιδί. Ίσως θα ήταν καλό να το ψάξεις λίγο. Τι μπορεί να συνέβη τότε και προσπαθούσες να ξεφύγεις χρησιμοποιώντας τις αρρώστιες?
Έχω περάσει από αυτό το στάδιο πριν λίγα χρόνια. Με βοήθησε πολύ η ψυχοθεραπεία. Πλέον δεν φοβάμαι τις αρρώστιες. Δεν αγχώνομαι για το τι μπορεί να συμβεί και ότι πρέπει να τρέξω να προλάβω. Αλλα εχω δώσει αρκετά 50 ευρώ σε γιατρούς. Από καρδιολόγο μεχρι οδοντίατρο. Ίσως είναι καιρός να αρχίσεις να δίνεις το 50αρικο σε ψυχολόγο για να βγεις από αυτό τον λαβύρινθο.. Τι κάνεις όταν φοβάσαι ότι έχεις κάτι? Πέρα από το να πας σε κάποιον γιατρό? Όταν είναι έντονη η φοβία, τι κάνεις;

[Cecile]

Ααααχ αυτό το οξυμετρο... Όπου και αν πάω το έχω μαζί. Ακριβώς όπως το λες από κοβιντ εποχή όταν το αγόρασα. Πλέον απαραίτητο αξεσουάρ στην τσάντα. Επειδή όμως σε κάποια φάση ντρεπόμουν πχ στην δουλειά να το βγάλω,έκανα την χαζομάρα και αγορασα ένα smart watch που τα μετράει ΟΛΑ (και καλά, αξιόπιστα δεν ξέρω κατα πόσο είναι τα αποτελέσματα αλλά για την δική μας φάση, μικρή σημασία έχει). Εκεί αποτρελαθηκα τελείως... Τι ποιότητα ύπνου που ήταν χάλια, τι επίπεδα στρες που χτύπαγαν κόκκινο και προφανώς και οι παλμοί... Ευτυχώς (?!), εκεί κατάλαβα πως το έχω χάσει τελείως και το πέταξα και εγώ. Όχι όμως το οξυμετρο...

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι να το συζητάω με ανθρώπους που με καταλαβαίνουν, καλή ώρα, με ηρεμεί έστω και λίγο ειδικά όταν τους βλέπω ότι έχουν παλέψει με "αυτό" και οι περισσότεροι το ξεπέρασαν σε ικανοποιητικό βαθμό αν όχι τέλειο.

Το θέμα είναι ότι είμαι άσχετη με το κομμάτι ψυχολόγου-ψυχιατρου-συμβουλου ψυχικής υγείας. Με δυσκολία καταλαβαίνω τι προσφερει ο καθενας. Που θα επρεπε κατά την γνώμη σου να απευθυνθώ πρώτα?

[Cecile]

Πρώτα από όλα αυτό που χρειάζεσαι είναι να αποδεχτείς αυτό που σου συμβαίνει και να μην νιώθεις άσχημα. Αν θεωρείς ότι δεν σε καταλαβαίνουν οι δικοί σου, δεν χρειάζεται να τα συζητάς όλα μαζί τους. Δεν το κάνουν επίτηδες, ε αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι αυτό, το είχες και ως παιδί. Ίσως θα ήταν καλό να το ψάξεις λίγο. Τι μπορεί να συνέβη τότε και προσπαθούσες να ξεφύγεις χρησιμοποιώντας τις αρρώστιες?
Έχω περάσει από αυτό το στάδιο πριν λίγα χρόνια. Με βοήθησε πολύ η ψυχοθεραπεία. Πλέον δεν φοβάμαι τις αρρώστιες. Δεν αγχώνομαι για το τι μπορεί να συμβεί και ότι πρέπει να τρέξω να προλάβω. Αλλα εχω δώσει αρκετά 50 ευρώ σε γιατρούς. Από καρδιολόγο μεχρι οδοντίατρο. Ίσως είναι καιρός να αρχίσεις να δίνεις το 50αρικο σε ψυχολόγο για να βγεις από αυτό τον λαβύρινθο.. Τι κάνεις όταν φοβάσαι ότι έχεις κάτι? Πέρα από το να πας σε κάποιον γιατρό? Όταν είναι έντονη η φοβία, τι κάνεις;

Νομίζω ότι τρεναρω αυτή την βοήθεια γιατι πιστεύω ότι είναι τελευταία λύση και ότι αν δεν πιάσει και αυτή, μετά τι? Οπότε -ματαια από ο,τι φαίνεται- προσπαθώ να με "κουλαντρισω" μόνη μου. Ενώ από ότι καταλαβαίνω η βοήθεια ενός ειδικού είναι μονόδρομος...

[Tsoufis1989]

Ψυχολόγο...

[Marisssa]

Αχ καλησπέρα! Δεν ξέρεις ποσό σε καταλαβαίνω. Αρχικά να σου πω ότι πέρασες πολλά κ δύσκολα και επιβαρύνθηκε η ψυχολογία σου γιαυτο μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Ένας πληγωμένος άνθρωπος είσαι που προσπαθεί να διαχειριστεί κάτι τόσο ζόρικο που έχει υπαρκτά συμπτώματα και ζει σαν άρρωστος. Έτσι ακριβώς είμαι κ εγώ. Παλαιότερα στην εφηβεία ένα συγγενικό μ πρόσωπο κοντινό είχε σοβαρό θέμα υγείας και τρέχαμε στα νοσοκομεία κ εγώ μαζί χρόνια όποτε απ τότε είχα κάποια σημάδια αρρωστοφοβιας ώσπου ήρθε ο κοβιντ κ βγήκαν όλα στην επιφάνεια μετά καπάκι γεννα κ λοχεία με κάτι συμβάντα που με έκανα ακόμα χειρότερα. Έχω πάει σε άπειρους γιατρούς έχω δώσει πολλά λεφτά για επαναλάμβανες εξετάσεις κ τώρα δλδ που σου γράφω έχω βάλει πάλι χολτερ γιατί δεν αντέχω που συνέχεια νιώθω εντονα τους παλμούς μου κ π με πιάνουν δυσπνοιες. Το χειρότερο με μένα είναι ότι δεν είμαι σίγουρη ακόμα ότι αυτά π παθαίνω είναι ψυχοσωματικά κ έτσι ακόμα βρίσκομαι σε αρχικό στάδιο κ δεν με βοηθάει αυτό. Ωστόσο πλέον θα ξεκινήσω πάλι ψυχοθεραπεία (γνωσιακή συμπεριφορική μου είπαν είναι κατάλληλη για αυτά) κάνω κ γιόγκα η οποία με έχει βοηθήσει απίστευτα σε συνδυασμό με ροφήματα χαλαρωτικά κ π ενδυναμώνουν τον οργανισμό όπως χαμομήλι τζίντζερ κρόκο Κοζάνης Κούρκουμα. Κ προσπαθώ να το δω στην πλάκα πια το θέμα. Δεν πιάνει πάντα αλλά κάποιες φορές πιάνει. Επίσης βρίσκομαι με ανθρώπους που μου κάνουν καλό. Κ δεν πιέζω Τον εαυτό μ όσο μπορώ.
Αυτό με τους συγγενείς εγώ πλέον δεν λέω όλες τις εξετάσεις η ραντεβού που έχω μόνο στον άντρα μου το λέω καμία φορά για να μ βάλει ένα στοπ κ μα μην πάω. Κ αυτό πιάνει κάποιες φορές δλδ ενώ είμαι στο Τσακ να πάω το εκλογικεύω κ λέω βαρέθηκα δεν θ πάω πάλι, δεν πάω κ έτσι νιώθω ότι οκ τελικά δεν πήγα κ είμαι καλά! Ότι χρειαστείς εδώ είμαστε ν τα λέμε ????

[george1520]

Νομίζω ότι τρεναρω αυτή την βοήθεια γιατι πιστεύω ότι είναι τελευταία λύση και ότι αν δεν πιάσει και αυτή, μετά τι? Οπότε -ματαια από ο,τι φαίνεται- προσπαθώ να με "κουλαντρισω" μόνη μου. Ενώ από ότι καταλαβαίνω η βοήθεια ενός ειδικού είναι μονόδρομος...

Ίσως έχεις άσχημη εικόνα για τους ανθρώπους που πηγαίνουν ψυχολόγο ή για τους ίδιους τους ψυχολογους; Επειδή λες ότι προσπαθείς μόνη σου, όμως βοήθεια από άλλους ειδικούς δεν έχεις πρόβλημα να ζητήσεις. Μήπως παίζει αυτό το σενάριο?

Εγώ ακολούθησα αυτό τον δρόμο. Και σε αυτό τον τομέα είμαι πάρα πολύ καλά. Είναι παιχνίδια του μυαλού, απλά χρειάζεσαι λίγη βοήθεια για να ξαναπάρεις τον έλεγχο στα χέρια σου.