τρελες!

[Mixedgirl]

ΤΙΤΛΟΣ:
ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΜΟΥ
Τον τιτλο δεν το σκεφτηκα εγω το ακουσα και με εξεφρασε απολυτα!

Λοιπον, πριν 2 βδομαδες με επιασε lemerence, πως λεγεται τελος παντως!
Παιδιααα τι φασηηηηη? απο που και ως που να μου αρεσει αυτος ο ανθρωπος, κρατησε μονο μιαμιση βδομαδα, πραγματικα ειδα "στοιχεια" απο μερους του αλλα θα μπορουσε απλα να ειναι κλασικη επικοινωνια μεταξυ... και φ!
Το θεμα ομως δεν ειναι ο τυπος, δεν με ενδιαφερει πραγματικα και το ξερωωω!!!
2 μερες ομως τον σκεφτομουν απειρα.
τις υπολοιπες απλα την ειδα researcher και εμαθα οτι μπορουσα γι αυτον!
αχρηστες πληροφοριες προφανως, αλλα αυτο που ανακαλυψα ειναι οτι εχουμε βρεθει στους ιδιους χωρους πανω απο 5-6 φορες περαν των προφανων.
Δεν ξερω καν γιατι ασχολουμαι.
Νομιζω απλα οτι ηταν τοσο "εμμονικο" γιατι ενιωσα λιγο ξεχωριστη για προφανης λογους παλι!
Εκει που θελω να καταληξω ειναι πως πρωτα επιρεαζομαστε απο μας και τις συσχετισεις που κανουμε παρα απο τους αλλους!
Αυτο που με εχει απομεινει ειναι μονο ντροπη που με περασε απ το μυαλο το ενδεχομενο μεταξυ εμου και αυτου!
εχουμε πολυ μελλον μπροστα με αυτον καθως ειναι....

Ολα αυτα τα τρελα ενω ειμαι σε σχεση! και ξερω οτι δεν θα αφηνα τον ανθρωπο "μου" για κανεναν και ποσο μαλλον για κατι που μπαζει απο παντου.
Ο εγωισμος δινει τοσα ψευδη συναισθηματα!!!! απιστευτο.

[Mixedgirl]

Αλλα ειναι οντως εγωισμος?? μηπως ειναι καποια πτηχη του εαυτου μου που παθαινει Lemerence γιατι το παθαινω κατα καιρουςςς αλλα με συγκεκριμενο τυπο ανθρωπων που ξερω πως δε θα ηθελα να εχω καμια ειδους σχεση!!!!
Σε καμια περιπτωση ομως δεν ειναι σεξουαλικο ή κτητικο, ειναι κατι βαθη κατι αλλο, τοσο αλλο που νιωθω οτι ειναι αλλος ανθρωπος που τα παθαινει αυτα!
Δεν ξερω, παντως μου φαινεται απιστευτο πως ασχολουμουν με κατι τετοιο!

[Mixedgirl]

νιωθω οτι εχω αναλογιστει τοσο πολυ που πλεον δεν με γεμιζει τιποτα αλλα οχι επειδη δεν βρισκω κατι να με γεμισει αλλα επειδη δεν εχω κατι να γεμισω!
οτι "φοβομουν" εχει συμβει ( βαζω εισαγωγικα γιατι δεν ξερω καν αν υπαρχει η εννοια του φοβου) οσο γραφω τωρα σκεφτομαι τον φοβο, ποσο επικτειτω συναισθημα ειναι, καθως τα παιδια γενιουνται χωρις αυτον και μαθαινουν χειροποιητα οτι υπαρχει κινδυνος, κατα τα αλλα ολα οσα φοβομαστε (ειδικα "εμεις") ειναι ολα οσα εχουμε ακουσει και "δει" απο μυθοπλασιες! και οσο τα γραφω κατεληξα οτι αυτη ειναι η αρχη του κακου, της τρελας .. το υποσυνειδητο δυστυχως οσα εχουμε ακουσει απο μικρα τα εχει παρει ως πραγματικα..
συνεχιζω την αρχικη προταση λεγοντας οτι δεν με νοιαζει τιποτα αλλα με ενδιαφερουν τα παντα και αυτο ειναι η λυτρωση.

[Mixedgirl]

καλα για το θεμα που ανοιξα, κριντζαρω με τον εαυτο μου!! αλλα πιο πολυ μου ρεσε η προσωπικοτητα-προσωπειο του κυριου.

[Mixedgirl]

Νεο ετος, με καμια ελπιδα, παει και αυτο.
ηρθε η πραγματικη λυτρωση!!!!!!!
δεν μπορω να εκφρασω το ποσο καλα νιωθω με τον εαυτο μου, δεν ειναι περιφανια, ουτε αισιοδοξια, ειναι η απολυτη αποδοχη του! ειμαι αυτο που ειμαι και εμενα με ικανοποιει, νιωθω ολοκληρη οταν δινω χωρο να εκφραστω, χωρις να με κρινω!
το νεο ετος θελω σκληραγωγηση! θελω ρεαλισμο!!!

[Mixedgirl]

τελικα ουτε οι εμπειριες εναι αυτες που μας καθοριζουν, αυτο που μας καθοριζει ειναι το ποσο εχουμε πιστεψει οτι κατι μας εχει επιρεασει!
ναι μεν το σωμα αποκτα καποια εμπειρια αλλα για να την οικιοποιηθουμε πρεπει ο εκγεφαλος μας να το πιστεψει! οποτε μηπως τελικα κριση ταυτοτητας παθαινουμε επειδη πιεζουμε τον εαυτο μας να αλληλεπιδρασει με πραγματα που μεσα μας ξερουμε οτι δεν θα μας εξεφραζαν ποτε.
πχ εγω μπορει τελικα να ειμαι ετσι επειδη δεν θελω αλληλεπιδραση με τους ανθρωπους σε βαθμο που γινονται παρεμβατικοι στην ζωη μου

[Mixedgirl]

Νιωθω χαομενη αλλα με εναν τροπο μαγικο, νιωθω χαοτικα ζωντανη, νιωθω ελπιδα εστω και για το τωρα, ηρθαν παλι γιορτες και με βρισκουν κεφατη αυτη τη φορα, θα δουμε οταν επιστρεψω ποια θα ειμαι παλι, παω για γιορτες!

[Mixedgirl]

Τελικα δεν ηταν ζωντανια, ηταν η τελευταια ανασα πριν τον θανατο!

[Mixedgirl]

Λοιπον, ολα ξεκινησαν με ενα αγορι που ηρθε απο μια μεγαλουπολη την χωρας σε ενα μικρο χωριο, στο οποιο εμενα εγω, η πρωτη μου επαφη με αυτο που λεμε ερωτα, συνηδητα τουλαχιστον, συναιβει στην πεμπτη δημοτικου, η πρωτη φορα που στο ονομα του "ερωτα" ξεφτιλιστηκα, γιατι ημουν παιδι και νομιζα πως περα του ερωτα, μπορει να υπαρξει κατι αλλο μια σχεση, μια φιλια, μια καποια επικοινωνια, δεν γνωριζω αν εκεινο το παιδι ποτε με ηθελε, αλλα σιγουρα αυτο που γνωριζω ειναι πως τοτε, που υπηρχε το call me back, δεν υπηρχε μερα που να μην λαμβανε καποιο τετοιο μηνυμα, τωρα που το σκεφτομαι μου φαινεται αστειο, επειδη το βλεπω σαν παρατηρητης αλλα αν μπω στην σωμα μου, δεν εχει αλλαξει τιποτα, μετα για καποια χρονια ειχα σχεσεις νορμαλ, αλλα παντα μου αρεσε να βρισκω εγω ανθρωπους, να τους επιλεγω, επειδη τους γνωρισα, και τους "ειδα", ποτε δεν με ενδιεφερει η εξωτερικη εμφανιση πραγματικα, αν καποιος με πλησιαζε σωστα, δεν με ενοιαζε εξωτερικα. οποτε φτανουμε σε μια περιοδο που εννοειται, οπως το βλεπω τωρα, ειχα ξεκαθαρα καταθλιψη, λοιπον εκεινη την εποχη, φοβομουν να κοιμηθω την νυχτα, οποτε εψαχνα ατομα ονλινε, η ανοια την καταθλιψης, εκεινες τις ωρες μεταξυ 2 μιση με 5-6, αν μπορουσα να την περιγραψω ηταν σαν ενα σφιριγμαααα στο αυτι, αλλα εκκωφαντικο, που στο τελος δεν υπηρχε καν ηχος, απλα κενο, παγωμα! δεν μπορουσα να επιβιωσω με λιγα λογια εκεινες τις ωρες, αλλα ουτε να κοιμηθω, οποτε επρεπε καπως να βρω τροπο να μην χαθω στο σκοταδι και στο κενο, οποτε ξανα λεω πως εβρισκα ατομα ονλινε, συγκεκριμενα ανδρες, ναι οκ παντα με ενδεχομενο να ειναι κατι παραπανω, αλλα σιγουρη ειμαι πλεον, πως υποσυνηδητα ηταν ανδρες γιατι παντα φοβομουν περισσοτερο τις γυναικες, οι ανδρες ηταν προβλεψημοι πανω κατω, αλλα οι γυναικες, ποτε δεν μπορουσα να καταλαβω τι θελουν απο μενα, παντα με τρομαζαν οι στενες σχεσεις με τις γυναικες, περισσοτερο απο οτι με τους ανδρες. τελος παντων, εκει γνωρισα εναν ανδρα που λογω της ανοία μου και λογω της καταθλιψης, αλλα και λογω της ελλειψης αυτοεκτιμησης, νομιζα πως αν του ελεγα ψεματα θα κερδιζα την προσοχη του, αλλα δεν ξερω καν γιατι, αφου ποτε δεν μου αρεσε η προσοχη, παντα με τρομαζε, πρωτη φορα ηθελα να νιωσω χωρις να τρομαξω, οποτε ειπα να πω ψεματα, οποτε αυτη η προσοχη ποτε δεν θα μου ανηκε πραγματικα, αλλα τοσα τοσα τοσα τοσαααα με τοσα ψεματα που στο τελος δεν ηξερα ποια ημουν, κι ετσι απο κει που ειχα μονο καταθλιψη εκεινο το καιρο, εφτασα να εχω κριση ταυτοτητας που προφανως δημιουργησα μονη μου, ολα αυτα τα ψεματα , το μονο που εκαναν εν τελη ηταν να μιλαω με αυτο το ατομο για 9 μηνες και οταν καταλαβα την κριση ταυτοτητας, πριν "σωσω"¨εκεινον επρεπε να σωσω εμενα, να βγω απο ολο αυτο! ΤΡΕΛΕΣΣΣ! το χειροτερο ειναι πως εκεινοι οι 9 μηνες στις αρχες της ενηλικιωσης μου εγιναν το οικοδομημα στο οποιο βασιζω τις σχεσεις μου μεχρι και σημερα, αυτην ειναι λοιπον η τραγικη ειρωνια των πραγματων, οταν πας να μπλεξεις τις ζωες των αλλων, το μονο που συμβαινει στην ουσια ειναι να αλλαζεις την τυχη της δικη σου ζωης, γιατι το ψεμα πρωτα το πιστευεις μονος και μετα το αφηγησε