Βιβλία και κοινωνικές συναναστροφές

[Kostas4510]

Καλησπέρα. Είμαι 22 ετών και τον τελευταίο καιρό η μοναξιά μου θεωρώ ότι με επηρεάζει ψυχολογικά, λόγω της έλλειψης εξάσκησης κοινωνικών δεξιοτήτων. Πιο συγκεκριμένα από την φύση μου ήμουν πάντα πιο εσωστρεφής και τα ενδιαφέροντα μου δεν συμβαδίζανε με των υπολοίπων παιδιών της ηλικίας μου. Είχα ναι μεν κάποιες παρέες αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι περνάω ευχάριστα και ξέγνοιαστα αναλώνοντας τον χρόνο μου σε αυτές. Πάντα πίστευα ότι όταν περάσω σε κάποια σχολή όλα θα αλλαζανε και θα έβρισκα το κατάλληλο κοινωνικό περίβαλλον για να ταιριάξω. Τα πράγματα εν τελεί δεν ήρθαν έτσι λόγω κάποιων οικογενειακών προβλημάτων και πλέον σπουδάζω διαδικτυακά. Οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν περάσει σε σχολές εκτός της πόλης που μένω και η μόνη παρέα και παρηγοριά που μου έχει μείνει είναι τα βιβλία. Όταν διαβάζω βιβλία οποιουδηποτε ειδους νιώθω να ξεφεύγω απτην πραγματικότητα και είναι κάτι που με γεμίζει. Παρόλα αυτά όσο και αν προσπαθώ να βελτιωθώ σε παράγοντα γνώσεων και ιδεών μέσω του διαβάσματος πάντα υπάρχει αυτή η ανασφάλεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης όταν αναγκάζομαι να έρθω σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο λόγω έλλειψης κοινωνικών δεξιοτήτων. Δεν νιώθω άνετα, δεν νιώθω να πατάω στα πόδια μου, δεν σκέφτομαι ευστροφα και οι συζητήσεις μου δεν είναι αυτές που θα ήθελα λόγω κοινωνικού άγχους, κάτι που με ταλαιπωρεί άφανταστα. Για να μην μακρηγορώ, θα θελα να ρωτήσω, αν έχει περασει καποιος κάτι παρόμοιο και αν το διάβασμα και η συνεχης προσπάθεια αυτό βελτίωσης χωρίς πολλές κοινωνικές συναναστροφές μπορούν να με εξελίξουν σε ένα άνθρωπο με αυτοπεποίθηση και πιο άνετο κοινωνικά στην συνέχεια της ζωή μου ή πάντα θα υπάρχει αυτη η δυσλειτουργεία στο μυαλό μου λόγω του τρακ και της κοινωνικής φοβίας που δεν με αφήνει να ζήσω την ζωή μου όπως θα την ήθελα. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

[diogenis]

Πάντα πίστευα ότι όταν περάσω σε κάποια σχολή όλα θα αλλαζανε και θα έβρισκα το κατάλληλο κοινωνικό περίβαλλον για να ταιριάξω

φαντασία μου πλανεύτρα

Όταν διαβάζω βιβλία οποιουδηποτε ειδους νιώθω να ξεφεύγω απτην πραγματικότητα και είναι κάτι που με γεμίζει.

η ζωή είναι αλλού ....μίλαν κούντερα

αν το διάβασμα και η συνεχης προσπάθεια αυτό βελτίωσης χωρίς πολλές κοινωνικές συναναστροφές μπορούν να με εξελίξουν σε ένα άνθρωπο με αυτοπεποίθηση και πιο άνετο κοινωνικά στην συνέχεια της ζωή μου

ναι........ αλλά με πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ όχι μέσα

[ioannis2]

Τα βιβλία δεν πρέπει να είναι μορφή φυγής από τις συναναστροφές. Ακόμα και το διάβασμα που αφορά σπουδές θέλει τη μέθοδο του και μέτρο. Κάποτε όμως είναι και θέμα απομνημόνευσης. Από την εμπειρία μου λέω πως υπάρχουν άτομα που απομνημονεύουν σχετικά εύκολα εν σχέση με άλλους, κι αυτό πιθανόν να ναι θέμα δομής - δυνάμεων του εγκεφάλου. Το να διαβάζεις για να ξεφύγεις από την πραγματικότητα είναι ένδειξη προβλήματος πχ κάποιο μέρος της ζωής σου σε κάνει ιδιαίτερα δυστυχισμένο.

Η κοινωνική φοβία φεύγει σταδιακά με την έκθεση σε αυτό που μας φοβίζει δηλαδή πηγαίνοντας εκεί που είναι πολλοί και παίρνοντας έστω λίγο λίγο και περισσότερο κάθε φορά το λόγο. Το αν δεν βρίσκεις θέματα να συζητήσεις με κάποιους είναι και θέμα χαρακτήρων - ενδιαφερόντων. Κάποτε όμως ατομα με διαφορετικά ενδιαφέροντα μπορούν να γίνουν πολύ καλοί φίλοι επειδή ανάμεσα τους βρέθηκε ένα κομμάτι στο οποίο ταιριάζουν. Μην επιμένεις όμως να ταιριάξεις με άτομα που ακόμα κι αν σου είναι αρεστοί σαν χαρακτήρες, σαν τύποι, εντούτοις με την όλη συμπεριφορά τους απέναντι σου δεν σε αποδέχονται. Αν συνεχίσεις τότε να επιμένεις αυτό θα ρίξει την ψυχολογία σου. Αρκούν λίγα άτομα για καλή φιλία και παρέα τα οποία μπορείς να υπολογίσεις ποια είναι απ όσους γνωρίζεις, οι δε υπόλοιποι θα σου είναι απλοί γνωστοί με τους οποίους θα κρατάς μια επικοινωνία έστω αραιά για να μην χαθείται. Να εκμεταλλεύεσαι κάθε καλή ευκαιρία που σου δίνεται για κοινωνικοποίηση. Δεν εννοώ να πας σε ένα ντέρπι ή σε μια συγκέντρωση.

Η απομόνωση μπορεί να σε φέρει σε ένα σημείο που ήδη να έχεις ξεκόψει από τον κόσμο και να σου ρθεί σαν πανικός, σαν συνειδητοποίηση της στιγμής, το γιατί δεν έχεις παρέα και έπειτα θα τρέχεις απεγνωσμένα να επανασυνδεθείς ή να βρεις νέα άτομα για επικοινωνία και φιλία.

[Joanna8]

Δεν έχω περάσει κάτι ανάλογο για να σου δώσω συμβουλές. Πάντα ήμουν εξωστρεφής και άτομο που δεν μπορούσα χωρίς παρέα και κόσμο, αλλά και πάντα κρατούσα ένα κομμάτι του εαυτού μου για εμένα μόνο. Έχω και φίλους εσωστρεφείς, οι οποίοι αποφεύγουν τις εξόδους όπως ο διάολος το λιβάνι και σκαρφίζονται πάντα δικαιολογίες για να μη βγαίνουν. Συνήθως τους λέω να συναντηθούμε σε μέρη που δεν έχει πολύ κόσμο.

Τα εσωστρεφή άτομα είναι δύσκολο να τα προσεγγίσουν οι άλλοι, γιατί υψώνουν ένα τείχος και τους βγαίνει μια κοινωνική φοβία. Δηλαδή δεν είναι πρόσχαροι, μιλάνε ελάχιστα, δεν ανοίγονται, δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε μια καθημερινή συζήτηση ή να κάνουν κοινές δραστηριότητες ή να κρατήσουν τις επαφές που έχουν, και γενικά δε δείχνουν ενδιαφέρον για κοινωνικοποίηση.

Αδέρφια ή ξαδέρφια στην ηλικία σου δεν έχεις; Μπορείς να βρεις άτομα μέσω social σε θέματα που σε ενδιαφέρουν κοντά στην πόλη σου ή με κάποιο χόμπι, όπως γυμναστήριο, χορός, θεατρική ομάδα, φιλοζωική/περιβαλλοντική/εθελοντική δράση σε σωματεία, μια ξένη γλώσσα, μια ομάδα συζήτησης με θέμα το διάβασμα κλπ. Υπό αυτή την έννοια, μπορεί το διάβασμα να σε οδηγήσει στο να κάνεις φιλαναγνώστες φίλους που επίσης βρίσκουν ενδιαφέρον στα βιβλία και να έχετε θέματα συζήτησης. Το διάβασμα βοηθά πάντα, πολύ περισσότερο από το να ξόδευες τον χρόνο σου βλέποντας τηλεόραση ή σερφάροντας.

Αν είσαι εσωστρεφής τύπος, πρέπει να το αποδεχτείς ως στοιχείο του χαρακτήρα σου. Δε θα έχεις πολλούς φίλους, αλλά 2-3-4. Κάτι το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί σημασία έχει η ποιότητα, όχι η ποσότητα. Αλλά για να κρατήσεις τους φίλους που θα βρεις, πρέπει να τους αφιερώνεις χρόνο. Να βγαίνετε έξω, να μιλάτε, να κάνετε κοινές δραστηριότητες, να κάνετε την πλάκα σας, να τους θυμάσαι σε γενέθλια, γιορτές κλπ.

[chkontog]

Φίλε μου έχω περάσει ακριβώς το ίδιο πράγμα, σε γενικές γραμμές.Το διάβασμα απο μόνο του δεν θα σε σώσει.Προσπάθησε να βγαίνεις έξω έστω να λες ενα καλημερα, ενα γεια με κάποιον στο φούρνο, στο σούπερ μάρκετ, στην καφετέρια.
Όσο κάθεσαι μέσα τόσο πιο πολύ θα κλείνεσαι στον εαυτό σου.Στην τελική αν μπορείς ζήτα βοήθεια απο εναν ψυχολόγο, να επεξεργαστείτε μαζί το κοινωνικό άγχος που έχεις.Αυτα απο μένα και καλή συνέχεια να έχεις.

[Kostas4510]

Σε ευχαριστώ για την απάντηση. Μια λεπτομέρεια που ξέχασα να παραθέσω είναι ότι παίζω μπασκετ και πάντα έχω μια μικρή συναστροφή καθημερινά με συμπαίχτες και προπονητές απλά ποτέ δεν ένιωσα ότι μπορώ να εμπιστευτώ παραπανω κάποιο άτομο από αυτό το περιβάλλον, λογικά λόγω κάποιου παρελθοντικού τραύματος. Συν ότι νιώθω ότι δεν συμβαδίζω με κάποιον σε ενδιαφέροντα και θέματα συζήτησης όποτε προτιμώ απλά να κανω την δουλίτσα μου και να φεύγω. Κυρίως αυτό είναι που με ανησυχεί, δηλαδή το γεγονός ότι όλοι περνάνε καλά και νιώθουν άνετα μεταξύ τους, ενώ εγώ δυσκολεύομαι σε αυτό το κομμάτι και περιμένω πως και πως να γυρίσω σπιτι και να αξιοποιήσω τον χρόνο μου χωρίς άγχος και κοινωνική κριτική.

[Kostas4510]

Χαίρομαι που έχεις περάσει και ‘σύ αυτή την κατάσταση και από ότι καταλαβαίνω πλέον την έχεις αποβάλει. Θέλω να σε ρωτήσω κατι που είναι σημαντικό για μένα, σε τι ηλικία βρέθηκες σε αυτή την θέση; Και μετά από ποσό καιρό (με ή χωρίς την βοήθεια ψυχολόγου; ) κατάφερες να ξεπεράσεις ή έστω να βελτιώσεις τα επίπεδα του κοινωνικού σου άγχους;

[user]

χωρίς κοινωνική κριτική; σε μπασκετάκι δημόσιο παίζετε; κρίμα πάντως που υπάρχουν τέτοια θέματα στον αθλητισμό. είναι πολύ άγριο. θέλει πολλή δουλειά η αληθεια είναι. να μην ευχαριστιέσαι κάτι που σου αρέσει επειδή οι άλλοι σε κρίνουν είναι κάτι που μπορώ να ταυτιστώ. η προτροπή μου είναι να δουλέψεις με έναν ψυχολόγο ή κάποιον που έχει περάσει ανάλογη κατάσταση, μεγαλύτερό σου, που εμπιστεύεσαι.
συμφωνώ, όσο μένεις μακρυά από το πρόβλημα, το πρόβλημα δεν λύνεται, απλά δεν το βλέπεις πχ φοβάσαι τον κόσμο και όσο περισσότερο δεν βγαίνεις τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να μην ξαναβγεις ποτέ.
αν φοβάσαι τη νύχτα ή τη ζέστη το ίδιο. όσο πιο πολύ κοντά είσαι στο πρόβλημα -όχι τη βία και το μπούλινγκ ή τη κριτική- τόσο πιο μικρό φαίνεται/γίνεται.

[chkontog]

Χαίρομαι που έχεις περάσει και ‘σύ αυτή την κατάσταση και από ότι καταλαβαίνω πλέον την έχεις αποβάλει. Θέλω να σε ρωτήσω κατι που είναι σημαντικό για μένα, σε τι ηλικία βρέθηκες σε αυτή την θέση; Και μετά από ποσό καιρό (με ή χωρίς την βοήθεια ψυχολόγου; ) κατάφερες να ξεπεράσεις ή έστω να βελτιώσεις τα επίπεδα του κοινωνικού σου άγχους;

Απ' ότι θυμάμαι γύρω στα 21.Τώρα είμαι 37.Εγω πέρασα πολλα όμως, δεν ειχα μόνο κοινωνικό άγχος.Αυτο δημιουργήθηκε στην πορεία γτ έκοψα να έχω κοινωνικές συναναστροφές και γέμισα κόμπλεξ.