Δεν εχω φιλους

[_Vassilis]

αν ειναι καπου, θα ειναι σιγουρα καλα.
ηταν ενας αγγελος επι γης...
ακριβως αυτο σκεφτηκα μετα απο αυτα. οτι δεν ξερεις τον λογο που γινονται τα πραγματα αλλα καμια φορα γινονται για καλο και δεν το υποψιαζεσαι καν...
εγω τον θεωρουσα τραγικο για μενα τον χωρισμο μας για πολλα χρονια. μεχρι που ηρεμησα και ημουν καλα για να κανω μια νεα γνωριμια και να πλεω σε πελαγη ευτυχιας...
και νομιζα οτι τελειωσε εκει.
ωσπου εγινε αυτο και καταλαβα απο τι ειχα σωθει...
μεχρι τοτε και παρολο που ημουν πολυ ερωτευμενη και ετυχισμενη, παντα σκεφτομουν τα "λαθη" μου στην σχεση εκεινη. μηπως ΑΝ ... αν κατι εκανα αλλιως, αν αν αν. μηπως το καλο θα ηταν να ειμαι πιο...κατι , γιατι ετσι θα ειμασταν ακομα μαζι.
μεχρι που εμαθα οτι δεν θα ηταν καθολου καλο για μενα να ειμασταν ακομα μαζι.....

ναι, δεν ξερω αν θα αλλαζε κατι το αντιο. εμαθα οτι ρωτουσε για μενα τον κοινο μας φιλο, αλλα δεν τολμησε ποτε να παρει τηλεφωνο. ο κοινος μας φιλος τα ειχε μαζι του που χωρισαμε, αλλα δεν ηξερε καποια πραγματα. τεσπα.
ποτε δεν ξερεις απο τι γλυτωνεις οταν χλαις...

λες εσυ για το παιδι.
κι αν το παιδι ηταν αρρωστο η προβληματικο;;;
πολλα ΑΝ...
στην πραγματικοτητα, απλα δεν ξερουμε.
αλλα να, που καμια φορα σπαει ο διαολος το ποδαρι του και μαθαινουμε...

ποσο καιρο εισαι χωρισμενος;

Συμφωνώ σε ότι είπες. Έχω έξι μήνες που είμαι χωρισμένος. Αν έχεις απορίες που θέλεις να ρωτήσεις ρώτησε με ελεύθερα αλλά όμως σε pm και δώσε μου την άδεια να σου απαντήσω εκεί. Δημόσια εδώ ήδη πολλα έχω πει. Δε θέλω άλλα. Για τους λόγους που ήδη με ρώτησες και που σου είπα ότι ισχύουν και οι δυο..

[Remedy]

Συμφωνώ σε ότι είπες. Έχω έξι μήνες που είμαι χωρισμένος. Αν έχεις απορίες που θέλεις να ρωτήσεις ρώτησε με ελεύθερα αλλά όμως σε pm και δώσε μου την άδεια να σου απαντήσω εκεί. Δημόσια εδώ ήδη πολλα έχω πει. Δε θέλω άλλα. Για τους λόγους που ήδη με ρώτησες και που σου είπα ότι ισχύουν και οι δυο..

οκ, να σου πω απο την δικη μου εμπειρια, οτι μολις εκλεισα χρονο απο εκεινον τον χωρισμο, που σμπτωματικα ηταν και ανοιξη, απριλιος, ενοιωσα να αναπνεω πρωτη φορα ελευθερα. σαν να σηκωσε καποιος μια πετρα που με πλακωνε. απο εκει και περα, ολα καλυτερευαν..
χαπια δεν πηρα ποτε στην ζωη μου.

[_Vassilis]

Δεν είναι ακριβώς τα ίδια τα δικά μου.. Ούτε είμαστε ακριβώς ίδιοι.. :) Είναι πολλά που συνέπεσαν στο ίδιο διάστημα, δεν αφορούν όλα το διαζύγιο. Δεν είναι καν το πρώτο αυτό. Τεσπα.. Χαίρομαι για σένα που έχεις μείνει μακριά από τα χάπια. Κι εγώ τους τελευταίους 6 μήνες είμαι «καθαρός». Πιο πριν έπαιρνα ένα κάρο κάθε μέρα… Τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα..

[_Vassilis]

….

Όλο ξεχνάω το reply with quote.. Διάβασε το προηγούμενο Remedy για σένα ήταν.

[Remedy]

Δεν είναι ακριβώς τα ίδια τα δικά μου.. Ούτε είμαστε ακριβώς ίδιοι.. :) Είναι πολλά που συνέπεσαν στο ίδιο διάστημα, δεν αφορούν όλα το διαζύγιο. Δεν είναι καν το πρώτο αυτό. Τεσπα.. Χαίρομαι για σένα που έχεις μείνει μακριά από τα χάπια. Κι εγώ τους τελευταίους 6 μήνες είμαι «καθαρός». Πιο πριν έπαιρνα ένα κάρο κάθε μέρα… Τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα..

δεν στο ειπα επειδη θεωρω τα χαπια "κακα". αναλογα με την περιπτωση. και βεβαια δεν σημαινει οτι δυο περιπτωσεις ειναι ιδιες, ποσο μαλλον δυο ανθρωποι. στο ειπα για να κανεις τις συγκρισεις, χρονικα. μπορει με μια αγωγη να πηγαινα καλυτερα, μπορει και χειροτερα. δεν εχω μετρο συγκρισης. νομιζω δεν χρειαζομουν αγωγη. αλλα ισως ενας καλος ψυχοθεραπευτης να βοηθουσε να το ξεπερασω νωριτερα απο το καμια 4-5 χρονια και να το τακτοποιησω καλυτερα απο το να το σκεφτομαι μεχρι που πεθανε...

[Idkwhattosaytho]

Βρε το ξέρω και αυτό.. Θέλω να με «πιάνεις» καλύτερα όταν μιλάω.. Άλλο έλεγα..

Το ραντεβού μετά 20 μέρες το γλιτώνω εγώ συγκεκριμένα γιατί έχω γνωστό υπάλληλο λόγω κοινωνικού πατέρα. Τελικά αν έχεις γνωστούς σε αυτή τη ζωή προχωράς. Ακούς καλέ εσύ ή τσάμπα φωνάζω? Σε σένα μιλάω, την Idkno.. Που να ξέρω ή να με νοιάζει τι πιστεύει ο κάθε υπάλληλος για τους gay ή για τις δουλειές του σπιτιού. Η δουλειά μου έγινε νωρίτερα από το 20ήμερο που θα περίμενα το ραντεβού? Αυτό έχει σημασία. Αλλά δε θα είχε γίνει αν δεν τον είχαμε ήδη γνωστό tho.. Γι αυτό σου λέω, μην ψειρίζεις μια ευκαιρία να ανακατευτείς με κόσμο. Κάντο. Διεύρυνε τον κοινωνικό κύκλο. Ακόμα και με «σκατένιες απόψεις». Δεν ξέρεις που μπορούν να σου φανούν χρήσιμα ακόμα και τα σκατά.. Μια χαρά κοπριά γίνονται κι αυτά για να φυτρώσουν τα «λουλούδια» σου..

Θα γράψω κι άλλα μάλλον πιο μετά.

Μα αλλο ενας γνωστος και αλλο καποιος φιλος. Δεν μπορω να "κοντρολλαρω" τις αποψεις ολων των γνωστων μου η ολου του κοσμου. Οι φιλοι μου θελω να εχουν σωστες αποψεις και οχι γεματες μισος. Θελω να λεω οτι σκεφτομαι μπροστα τους και να μη φοβαμαι. Γιατι ειναι τοσο δυσκολο να βρεις ατομα με νορμαλ αποψεις ρε γαμωτο;

Μακαρι οντως να φυτρωσουν τα 《λουλουδια》 καποια στιγμη.

Εν τω μεταξυ βλεπω οτι παλια οι ανθρωποι εκαναν φιλους πιο πολυ στο πανεπιστημιο και στην ενηλικη ζωη. Για αυτο δεν στενοχωριομουν τοσο. Ελεγα οτι οκ θα βρω και εγω καποια στιγμη. Τωρα ομως βλεπω οτι τα παιδια στην ηλικια μου εχουν ηδη παρεες και καμια παρεα καινουρια δεν αντικαθιστα τους κολλητους τους. Δηλαδη ελπιδα για καινουρια παρεα δεν υπαρχει πια. Το συζητουσα με μια διαδικτυακη φιλη και μου ελεγε οτι παλια ηταν οντως αλλιως. Και τωρα ολοι κοιτανε τον κωλο τους. Μαλλον τελικα δεν προλαβα να βρω κανεναν.

[_Vassilis]

δεν στο ειπα επειδη θεωρω τα χαπια "κακα". αναλογα με την περιπτωση. και βεβαια δεν σημαινει οτι δυο περιπτωσεις ειναι ιδιες, ποσο μαλλον δυο ανθρωποι. στο ειπα για να κανεις τις συγκρισεις, χρονικα. μπορει με μια αγωγη να πηγαινα καλυτερα, μπορει και χειροτερα. δεν εχω μετρο συγκρισης. νομιζω δεν χρειαζομουν αγωγη. αλλα ισως ενας καλος ψυχοθεραπευτης να βοηθουσε να το ξεπερασω νωριτερα απο το καμια 4-5 χρονια και να το τακτοποιησω καλυτερα απο το να το σκεφτομαι μεχρι που πεθανε...

Ούτε εγώ τα θεωρώ «κακά». Αν δω ότι ζορίσουν πολύ τα πράγματα θα πάω να τα ξαναπάρω. Αλλά (σε εμένα τουλάχιστον) βοήθησαν μόνο λίγο στην αρχή. Μετά πλέον τίποτα. Κι ας έπαιρνα 8 «καραμελίτσες» την ημέρα, με διάφορες εναλλαγές κιόλας στην προσπάθεια να βρεθούν τα σωστά. Το «μπαστουνάκι» κράτησε μόνο για τον πρώτο καιρό. Μετά τα συνήθισα και δεν μου κάναν τίποτα. Μόνο παρενέργειες..

Μαγικό χαπάκι που να τακτοποιεί συνέπειες από συγκλονιστικά γεγονότα ζωής δεν υπάρχει. Αυτά απλά δρουν υποστηρικτικά στο να ανακουφίσουν τα συμπτώματα που έχεις. Τώρα για τον καλό ψυχοθεραπευτή που λες πως θα βοηθούσε να «τακτοποιήσεις/ξεπεράσεις» πράγματα ούτε αυτό το ξέρω.. Ίσως.. Εμένα πάντως αντί αυτού μου τα έκαναν όλα ρόιδο.. (Πήγα και σε δυο κιόλας..) Ίσως να έχω κι εγώ ένα μικρό μερίδιο ευθύνης στο ότι δεν είμαι εύκολα «δεκτικός» και «διαχειρίσιμος» στη θεραπεία. Αλλά κάναν κι αυτοί κάποια τραγικά λάθη. Ο ένας μάλιστα μου απολογήθηκε κιόλας μετά τη ζημιά. Τι να το κάνω? Με ένα πήγα, με δέκα έφυγα. Τώρα λίγο τους φοβάμαι. Δεν ξαναπάω εκεί αν δεν είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τις πιθανές μλκιες τους. Προσπαθώ να το παλέψω μόνος για την ώρα. Αλλά αν ζοριστώ πολύ θα ξαναπάω. Εννοείται πως ψάχνω και για άλλους, δεν κόλλησα εκεί..

[Idkwhattosaytho]

λοιπον... οσο περισσοτερο μιλας, τοσο σκεφτομαι διαφορα πραγματα..
αφενος, συμφωνω με τον γιωργο, οτι πρεπει να διαμορφωσεις κριτηριο για το ποτε "φταις", ποτε φταις, και ποτε δεν φταις..
ΔΕΝ γινεται να φταινε παντα οι αλλοι. πιστεψε με, οτι δεν γινεται.
σε εναν τριτο οπως ειμαστε εμεις, μπορει να τα πεις οπως θελεις, γιατι δεν τα ξερει απο πρωτο χερι και να σε παρηγορουμε ολοι, ποσο δικιο εχεις και ποσο εχεις αδικηθει.
πιστεψε με ομως, ποτέ δεν ειναι ΜΟΝΟ ετσι...
καπως αλλιως ειναι, αλλα πρεπει να σε βοηθησει καποιος που τα ξερει απο πρωτο χερι, ωστε να σου πει ολες τις αληθειες, η ακομα καλυτερα καποιος ειδικος.
και μιας και εχεις απευθυνθει σε ειδικο, αν πεις εκει ολες τις λεπτομερειες, ισως μπορεσει να σε βοηθησει.

περα απο αυτο, σκεφτηκα και το αλλο. εχεις γνωστες και "φιλες". αρκετες. αλλες ειναι αρραβωνιασμενες και ετσι δεν ε χουν πολυ χρονο, αλλες το ξυνουν, κλπ (λιγο ομως ολοι εχουν).
εχεις και την γειτονισα!!! μας λες οτι δεν μπορεις να εκφραστεις , να μιλησεις, να προσεγγισεις, κιε χεις παρε δωσε με την γειτονισα και μαλιστα εχετε ανταλλαξει εμπειριες, καπου τα βρισκετε, κλπ.
εγω, που δεν θεωρω οτι εχω κανενα προβημα κοινωνικοποιησης, ποτε δεν ε χω ανοιχτει σε γειτονισα! μια καλημερα λεω, κι αυτη απο υποχρεωση για να μην ειμαι αναγωγη!
θελω να καταληξω, οτι ισως δεν εχεις ΤΟΣΟ λιγες γνωριμιες οσες πιστευεις πια, ουτε τοσο μεγαλη δυσκολια στην κοινωνικοποιηση οσο λες, αλλα ισως εχεις τρομερα μεγαλη αναγκη να μην μενεις μονη ,ποτε...
αλλιως, δεν μπορω να ερμηνευσω ολα αυτα που μας λες, αγορι απο δω, γνωστες απο κει, γειτονισες απο εδω, ΣΧΟΛΗ, ΔΙΑΒΑΣΜΑ, ΤΡΕΞΙΜΟ κι εσυ να νοιωθεις συνεχεια εγκαταλειμμενη.
εγω κρυβομαι να μην με βρισκουν οι φιλοι, γιατι με δουλεια και λιγη προσωπικη ζωη, δεν εχω χρονο! θελω χρονο για τον εαυτο μου. δεν μπορω να σερνομαιε δω κι εκει. κι εσυ μιλας σαν να εχεις 48 ωρες το 24ωρο...

και ΟΧΙ, η ερωτικη σχεση, ειδικα αν ειναι μονιμη και καλη, δεν ειναι καθολου ξεχωριστο κουτακι απο την φιλια. μια ουσιαστικη και μονιμη σχεση, ειναι ο καλυτερος σου φιλος, ασχετως κι αν εχεις κι αλλους φιλους. εσενα, γιατι δεν ειναι;

Το ξερω οτι ποτε δεν φταιω μονο εγω η μονο ο αλλος. Δεν μπορειται να ξερετε κιολας αν δεν σας πω πιο αναλυτικα την εμπειρια μου με ανθρωπους και παρεες. Αλλα πραγματικα καθομαι και σκεφτομαι (το εχω συζητησει και με το αγορι μου λεπτομερως και μου λεει οτι δεν φταιω, στο μεγαλυτερο ποσοστο τουλαχιστον) οτι εχει γινει και δεν βρισκω οτι φταιω καπου. Ειλικρινα. Απλα δεν μπορουσα να ξεκοψω με καποιους καποιους και να πω οτι θα βρω αλλη παρεα που ισως ειναι πιο σωστη. Επισης με καποιους χαθηκα παρα πολυ περιεργα και οσες προσπαθειες εκανα για επανασυνδεση επεσαν στο κενο. Παντα εγω προσπαθουσα με τους αλλους. Οι αλλοι αν δεν τους μιλησω η αν δεν τους στειλω δεν θα κανουν τιποτα. Σαν να ειμαι το πιο αποκρουστικο ατομο του κοσμου. Ενω αν ρωτησετε παλιους μου γνωστους η συμμαθητες θα σας πουν καλα λογια για μενα (το εχω ακουσει). Αφου δεν βλεπω τι σκατα εχω κανει λαθος και δεν εχω φερθει ασχημα καπου και ολοι λενε οτι ειμαι καλη και ευγενικη γιατι συμβαινει ολο αυτο; Απλα ειμαι πολυ ησυχη δυσκολευομαι να βρω κοσμο και απλα ειμαι ατυχη και πεφτω στους "κακους". Και λογω χαρακτηρα μετα δεν μπορω να βρω αλλους μετα.
Οι γνωστες που λες κυριολεκτικα δεν εχουν χρονο. Εχω στειλει αρκετες φορες και δεν. Με τη γειτονισσα μιλαμε καπως αλλα επειδη ειναι πιο μικρη εχει αλλους κυκλους και αλλες υποχρεωσεις. Εγω δεν μπορω να μπω στον κυκλο της. Ειναι σχολειο και εγω ειμαι πανεπιστημιο. Θελω μια παρεα (οχι τεραστια παρεα με 50 ατομα καταλαβαινετε) που να με σκεφτεται και να με υπολογιζει. Να ειμαι στα σχεδια τους. Ξερετε ποσες φορες στο σχολειο εχει τυχει να κανω παρεα με 3-4 ατομα και μετα να βλεπω στορυ με καφεδες, ποτα κλπ και εγω να μην ξερω τιποτα; Εε αυτο δεν ειναι πραγματικη φιλια.
Το να νιωθω εγκαταλελειμμενη ειναι συναισθημα. Δεν μπορω να το αποτρεψω οπως και αν ειναι η ζωη μου γιατι πρεπει να γινει εσωτερικη δουλεια και οντως να το διωξω. Οπως με καθε συναισθημα που δεν θελω. Μπορει να εχω 100 παρεες και να μη μου ταιριαζει καμια. Τοτε δεν μπορω να νιωθω εγκαταλελειμμενη; Για να νιωσω ετσι πρεπει να μην βλεπω ανθρωπο η να μη μιλαω σε κανεναν; Τα συναισθηματα δεν ειναι παντα λογικα για αυτο μην τα ταυτιζετε με τις συνθηκες ζωης... Εδω ατομα εχουν καταθλιψη και ειναι στο τσακ να α*τοκτονησουν και ειναι με το χαμογελο στα χειλη στους δικους τους η στη δουλεια τους. Υπαρχει τωρα τελευταια και ενα αναλογο τρεντ στο τικ τοκ με το τραγουδι Sailor Song. Ψαξτε το να δειτε. Πολλες φορες δεν καταλαβαινεις πως νιωθει ο αλλος.
Αν ηθελες χρονο για τον εαυτο σου, αυτη ηταν η δικη σου αναγκη και ηταν οκ. Εγω αυτη τη στιγμη εχω αναγκη απο παρεα. Δεν υπαρχει λογος να τα συγκρινουμε. Οσον αφορα τη σχεση, θεωρω οτι θα κρατησει αλλα ειναι ξεχωριστο κουτακι. Οπως ειναι και η οικογενεια και η δουλεια κλπ. Ο καθενας δινει περισσοτερο σημασια σε ενα απο αυτα τα κουτακια αλλα δεν ειναι απαραιτητο οτι το ενα συμπληρωνει το αλλο. Ειναι ο καλυτερος μου φιλος οντως γιατι ξεκινησαμε ως φιλοι (και συμπεριφεροταν αψογα) και τωρα που ειμαστε σε σχεση βλεπω ποσο με αγαπαει και ποσο με νοιαζεται. Κανενας "φιλος" μου δεν ειχε νοιαστει τοσο οποτε για αυτο εχω τοσο ψηλα το αγορι μου. Αλλα δεν μπορω να καταλαβω γιατι τοσα χρονια με το κομματι της φιλιας ειχα τοσες ατυχιες. Αυτο μεχρι να το αποδεχτω, δεν μπορει να το καλυψει ουτε το αγορι μου ουτε η οικογενεια μου ουτε κανενας.

[Idkwhattosaytho]

Συμφωνούμε. Μπορείς να πάρεις τόσα πολλά από μια καλή σχέση, που να κινδυνεύεις να μη νιώθεις ανάγκη για άλλους «φίλους». Εδώ είναι παγίδα. Αν ξεμοναχιαστεί κανείς με τον καλό του ή την καλή του για καιρό και δε δίνει δεκάρα να έχει άλλους (γιατί δεν τους πολυέχει ανάγκη..) , μπορεί μετά να χρειαστεί να ψάχνει για νέους φίλους στα γεράματα.. Και πάλι δεν ήρθε η καταστροφή. Όλα γίνονται, όλα είναι δυνατά. Ακούς καλέ εσύ που πρόλαβες και γνώρισες όλους και όλα και έφαγες τη ζωή με το κουτάλι και πρόλαβες να απογοητευτείς για τα πάντα ενώ είσαι ακόμα th(y)o χρονών? :)

Οντως μπορεις να παρεις πολλα απο μια σχεση, δεν εννοουαα αυτο. Αλλα δεν ειναι και τοσο σωστο να ξεμοναχιαστεις και να εισαι μονο με τη σχεση σου. Μπορει να υπαρχουν και αλλοι ανθρωποι που θα θελουν την παρεα η το χρονο σου. Ειμαι 21 btw.

[Idkwhattosaytho]

Είμαι της άποψης πως ο σύντροφός μπορεί να είναι και φίλος αλλά όχι ο μοναδικός. Δεν έχω την απαίτηση από την σχέση μου να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στη ζωή της αλλά ούτε δέχομαι να την έχει αυτή. Οπότε σε αυτό το κομμάτι εγώ την καταλαβαίνω. Αλλά ε αν είχα μόνο σχέση και όχι φίλους δεν θα έλεγα ότι δεν έχω φίλους, δε θα με απασχολούσε τόσο πολύ.

Δούλεψε με τον ψυχολόγο το κομμάτι του που φταίω και που κλαιγομαι για να μην πάρω καμιά ευθύνη, την σχέση που είχες και έχεις με τους γονείς σου (επιρρεαζει τον τρόπο που βλέπεις τους ανθρώπους και εσένα) και τι προσπαθείς να αποφύγεις (επειδη κόλλησες τοσο πολύ με το κομμάτι "φιλια", σε σημείο που φαίνεται ότι κάτι άλλο "σε τρώει").

Συμφωνω πολυ με αυτα που λες. Απλα απογοητευομαι με αυτα που εχω περασει στο κομματι της φιλιας για αυτο γκρινιαζω τοσο. Αν καποιος σε παρομοια φαση με εμενα μου ελεγε κατι τετοιο μπορει να ελεγα και εγω: Μα εχεις τη σχεση σου. Αλλα ποτε δεν ειναι το ιδιο. Ο καθενας πρεπει να εχει αυτο που θελει και χρειαζεται για να ειναι καλα.
Τωρα τις προηγουμενες φορες συζητουσαμε κατι αλλο, αλλα θα το δουλεψω και αυτο. Ευχαριστω για την προταση.

[Idkwhattosaytho]

Define μόνιμη σχέση.. Πόσα χρόνια ήταν το μάξιμουμ δηλαδή? (Αν θες λες, αν όχι κάνε skip το ερώτημα)

Το 23-24 χρόνια together πως σου ακούγεται εσένα? Μετά έχεις χαθεί με όλους και όλα.. (Καλά, δεν έφτυσα και κανέναν, απλά εδώ γίνεται και λίγο πιο σύνθετο. Οι οικογενειακοί φίλοι μετά από ένα διαζύγιο τείνουν να παίρνουν αποστάσεις καμιά φορά..)

Το 23-24 χρονια μαζι ειναι περισσοτερα απο οσα ζω γενικα χαχα. Ελπιζω να εισαι καλυτερα μετα απο αυτο Βασιλη. Ολα για καποιο λογο γινονται. Ισως τον μεγαλο ερωτα να τον γνωρισεις αργοτερα, ποιος ξερει; Μικρος εισαι ακομα

[Idkwhattosaytho]

το ιδιο κι εμεις.
ειμασταν 3 ζευγαρια. αρχικα 2 ζευγαρια και 2 ξεμπαρκοι φιλοι που τους φεραμε εμεις στην παρεα μας. τον εναν το αλλο ζευγαρι και την αλλη, εμεις.
τελικα τα βρηκαν και αργοτερα παντρευτηκαν. καναμε πολυ παρεα , ταξιδια κλπ. μετα τον χωρισμο αλλαξαν εντελως οι ισορροπιες. στην αρχη ειπαμε να το παιξουμε σουηδια, γιατι χωρισαμε πολυ ειρηνικα. ΤΕΡΑΣΤΙΟ λαθος. οταν απομακρυνθηκαμε, μπορεσα επιτελους να ηρεμησω, πολυ πολυ πολυ αργα. και η παρεα κοπηκε αλλα και σαν μονοι μας δεν διατηρησαμε αυτες τις φιλιες για πολυπλοκους και διαφορετικους λογους ο καθενας . οι 2 απο τους 6 μας δεν ζουν πλεον και οχι απο γηρας... τους βρηκε η ιδια κακια αρρωστια. ο ενας ηταν ο δικος μου...

Συλλυπητηρια κοπελα μου...

[Idkwhattosaytho]

Δεν είναι λόγος να "χωρίσεις" από έναν φίλο το να είσαι αμίλητη. Είναι κάτι που ήξερε για σένα και από πριν. Ούτε μπορούμε να πούμε πως πάντα έφταιγαν οι άλλοι.
Είπες πιο πάνω ότι έχεις πάρει στοιχεία από τη μαμά σου. Αρνητικά. Δηλαδή?

Οχι αλλα βλεπω οτι δεν μου δινουν και πολυ σημασια και μετα κανονιζουν χωρις εμενα. Και μολις τελειωνει το σχολειο πχ η η δραστηριοτητα που ειχαμε κοινη τελος παντων δεν ξαναερχομαστε σε επαφη αν δεν επικοινωνησω εγω. Δεν ειναι λογος απλα αυτο εχει συμβει σε εμενα οποτε αυτο αναφερω.
Αρνητικα οπως οτι με συγκρινε παντα με αλλους και με εκανε να αμφιβαλλω με τον εαυτο μου. Με χτυπουσε οταν δεν εγραφα καλα η οταν δεν της ανεφερα οτι εχω καποιο διαγωνισμα και παντα με πιεζε και μου φωναζε για να διαβασω. Με αποτελεσμα να τα φτυσω στο λυκειο και να γραψω κατω απο τη βαση στις πανελληνιες. Νταξει τελικα καπου περασα αλλα οκ. Ηταν παντα καχυποπτη σε υπερβολικο βαθμο με ολους και δεν βοηθουσε ποτε χωρις ανταλλαγμα. Αυτο (το πρωτο) με εχει κανει να φοβαμαι να προσεγγισω κοσμο και να μην εμπιστευομαι κανεναν. Αν σκεφτω μπορει να βρω και αλλα.

[Idkwhattosaytho]

ευχαριστω, παιδια.
φαντασου τωρα, πως μπορει να ειναι, οταν εχεις απομακρυνθει εντελως, καμια επαφη και να το μαθαινεις απο το φμ οτι η αγαπημενη σου πεθανε...
πως λενε "ο ζωντανος ο χωρισμος, παρηγορια δεν εχει", τετοιο πραγμα.
οταν αρρωστησε δεν το εμαθα ποτε, γιατι δεν ειχαμε καμια επαφη, ουτε κοινες παρεες πλεον και ειχε αλλαξει και πολη..
εγω, ενοιωσα το αντιθετο απο σ ενα. δεν ξερω πως θα ζουσα αν ζουσα απο κοντα την αρρωστια του που ηταν πολυ βαρια και πολυ οδυνηρη και τον θανατο του...
χωρις να το ξερω, με εσωσε απο αυτο ο χωρισμος μας...
γι αυτο λεω, ποτε δεν ξερεις που θα σε βγαλει μια τωρινη εξελιξη που θεωρεις τραγικη.
εγω δεν θα την παλευα αν ζουσαμε μαζι και παθαινε ολα αυτα.
βεβαια, δεν ειπαμε ποτε και ενα αντιο, αλλα μικρο το κακο...

Σωστα το βλεπεις, εχεις δικιο. Λυπαμαι για ολο αυτο αληθεια. Τουλαχιστον εχετε ωραιες αναμνησεις.

[Idkwhattosaytho]

Ούτε εγώ τα θεωρώ «κακά». Αν δω ότι ζορίσουν πολύ τα πράγματα θα πάω να τα ξαναπάρω. Αλλά (σε εμένα τουλάχιστον) βοήθησαν μόνο λίγο στην αρχή. Μετά πλέον τίποτα. Κι ας έπαιρνα 8 «καραμελίτσες» την ημέρα, με διάφορες εναλλαγές κιόλας στην προσπάθεια να βρεθούν τα σωστά. Το «μπαστουνάκι» κράτησε μόνο για τον πρώτο καιρό. Μετά τα συνήθισα και δεν μου κάναν τίποτα. Μόνο παρενέργειες..

Μαγικό χαπάκι που να τακτοποιεί συνέπειες από συγκλονιστικά γεγονότα ζωής δεν υπάρχει. Αυτά απλά δρουν υποστηρικτικά στο να ανακουφίσουν τα συμπτώματα που έχεις. Τώρα για τον καλό ψυχοθεραπευτή που λες πως θα βοηθούσε να «τακτοποιήσεις/ξεπεράσεις» πράγματα ούτε αυτό το ξέρω.. Ίσως.. Εμένα πάντως αντί αυτού μου τα έκαναν όλα ρόιδο.. (Πήγα και σε δυο κιόλας..) Ίσως να έχω κι εγώ ένα μικρό μερίδιο ευθύνης στο ότι δεν είμαι εύκολα «δεκτικός» και «διαχειρίσιμος» στη θεραπεία. Αλλά κάναν κι αυτοί κάποια τραγικά λάθη. Ο ένας μάλιστα μου απολογήθηκε κιόλας μετά τη ζημιά. Τι να το κάνω? Με ένα πήγα, με δέκα έφυγα. Τώρα λίγο τους φοβάμαι. Δεν ξαναπάω εκεί αν δεν είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τις πιθανές μλκιες τους. Προσπαθώ να το παλέψω μόνος για την ώρα. Αλλά αν ζοριστώ πολύ θα ξαναπάω. Εννοείται πως ψάχνω και για άλλους, δεν κόλλησα εκεί..

Ουτε εγω ειμαι πολυ δεκτικη στη θεραπεια τελικα. Πιστευα οτι ηταν το τελευταιο μου χαρτι αλλα τελικα δεν