o

[anoiksi]

Και παλι ξημερωνει κυριακη...ποσο πολυ φοβαμαι αυτην την μερα αλλα ιδιως το βραδυ της που με πιανει παντα το παραπονο...οτι αισθανομαι το αισθανομαι αυτην την μερα πιο εντονα πιο δυνατα...ελεος δηλ.μια μερα και μια νυχτα σαν ολες τις αλλες ειναι...πως κανω και εγω ετσι...Ειναι η μερα που παντα ψαχνω απεγνωσμενα να πιαστω απο τους ανθρωπους, μα το απαγορευσα στον εαυτο μου και ευτυχως συμφωνησε μαζι μου...Δεν θελω ξανα να πεσω τοσο χαμηλα και να ζηταω απεγνωσμενα απο τους αλλους να μου μιλουν, να με νιωθουν, να ειναι διπλα μου, να μου εχουν εμπιστοσυνη και ολα αυτα να τους τα δινω και εγω...Ο καθενας νιωθει οπως νιωθει και ας ειναι και ελευθερος να κανει οτι θελει...δεν εχω κανενα δικαιωμα στους αλλους...Θα προσπαθησω να μην με ενδιαφερει...Θα προσπαθησω να συμπεριφερομαι οπως μου συμπεριφερονται, δεν εχω αλλη επιλογη...Το πιο σημαντικο για μενα ομως ειναι να μην ξαναφησω να μου αγγιξουν την ψυχη μου...την καρδια μου ισως ναι αλλα οχι την ψυχη μου...ειναι γυαλινη και διαφανεις και ηδη εχει σπασει μα εγω προσπαθω να την ξανακολλησω και ειμαι σε καλο δρομο, μα δεν θα αντεξει να την αφησω παλι σε χερια που τρεμουν...Εμπιστοσυνη εδειξα και μου εδειξαν μα τελικα πιστεψαν σε μενα; Τι παραπανω εκανα τοτε απο τωρα, η τι διαφορετικο; Τι ημουν τοτε παραπανω απο τωρα; Γιατι διεκοψαν την επικοινωνια μαζι μου, τι τους εκανα; Γιατι αυτη η συμπεριφορα; Εγω το προκαλεσα; Μα ετσι ημουν παντα...Τελοσπαντων...Δεν ξερω και δεν θα το μαθω ποτε...Ολα αλλαξαν μα εγω νιωθω ακομα η ιδια, νιωθω στασιμη, νιωθω η ζωη να προχωραει και εγω να την κυνηγαω απο πισω διχως να την καταλαβαινω...

Θα βρω την ακρη και μονη μου...οπως παντα, μα το τελευταιο καιρο αρχισα να πιστευω οτι οτι και να γινει θα ειναι καποιος κοντα μου...μεγαλω λαθος, γιατι γεννιομαστε και πεθαινουμε μονοι...αρχιζω και πιστευω πως μονο οι γονεις μου μπορεσαν και ειναι ευτυχισμενοι μαζι τοσα χρονια...δεν ξερω...ευχαριστω που μου δινεται η ευκαιρια μεσω αυτου του σιτε να βγαζω πραγματα απο μεσα μου την ωρα που το εχω αναγκη...

[anoiksi]

Σκεφτομουν ολο το βραδυ και ξυπνησα με αυτην την ιδεα....ολες μου οι αποριες, ολα μου τα δακρυα, ολος μου ο πονος εχει μια μονο απαντηση...ολο εκει κατελειγω δεν βρισκω αλλο λογο...φταιει αυτο που ενιωσα...για τα παντα φταιει αυτο...δεν μπορω να σταματησω να πληγωνω τον εαυτο μου, γιατι ειναι ενοχος...αφου ηξερα οτι δεν επιτρεπεται να νιωθω ετσι, γιατι δεν το εδιωξα πριν παρει αυτες τις διαστασεις; Μα προσπαθησα, δεν εφευγε ομως...θα φυγει ποτε; Φευγουν τα αληθινα συναισθηματα;


Αληθεια ξερω να αγαπω; Μπορω να αγαπω; Εχω δικαιωμα να αγαπω; Τι ειναι αγαπη; Τι ερωτας; Τι φιλια;

Καποτε ειχα διαβασει οτι η φιλια ειναι το ιδιο πραγμα με την αγαπη και τον ερωτα, απλα χωρις σεξουαλικη επαφη...

[anoiksi]

Καλο μηνα...

εμενα παντως μπηκε με πολυ αγχος και πιεση...εκτος ολων των αλλων τωρα και στην δουλεια...δεν ειναι απολυτα κακο, γιατι εχω να κανω τωρα και αλλλα πραγματα, αλλα ειναι κατι που δεν μου αρεσει και πρεπει να κατσω να ξαναδιαβασω πανω σε αυτα

[Φωτεινη!]

Καλό μήνα και σε σενα Ανοιξη και καλή δυναμη!!

[anoiksi]

....να εισαι καλα γλυκεια μου...!!!

[anoiksi]

Περπατησα σε δρομους που δεν εχουν πολλοι απο εμας περπατησει,
Εδωσα πνοη με τροπο μυστικο και μαγεμενο, ηταν κομματι μου...
Ενιωσα οπως πολλοι απο εμας δεν εχουν νιωσει και ουτε εγω το περιμενα ποτε
Εδωσα χαρα με την αισιοδοξια μου και με το γελιο μου...
Αρχισα να μισω τους καθρεφτες που δειχνουν την γυμνια μου,
Νομιζω πια πως δεν προσφερω και πολλα, μα ουτε θελω...τοτε που ηθελα και ημουν προθημη δεν μου δωσατε σημασια...
Μην με ζοριζετε δεν θελω τιποτα αλλο να δωσω στον κοσμο...
Δεν θελω να καθοδηγω ουτε να με καθοδηγουν,
Θελω την ησυχια μου, θελω την μοναξια μου, θελω μονο τον κοσμο μου....
Ανεξαρτησια, απελευθερωση, αποδεσμευση....υπερανω εγω...

[anoiksi]

Με τα ματια κλειστα νιωθω την ζωη στα μορια του αερα να μου χαιδευουν απαλα το σωμα...
Μια νιωθω κρυο και μια νιωθω ζεστη...
Οι κινησεις γινονται μια γρηγορες και μια αργες
και νιωθω οτι ο χρονος ειναι απιστευτα γοργος και παραλληλα τοσο σιγανος...
Γινομαι ενα με την φυση...
Τι απολαυση αυτο το γλυκο φρουτο της!!!

[weird]

Originally posted by anoiksi
Με τα ματια κλειστα νιωθω την ζωη στα μορια του αερα να μου χαιδευουν απαλα το σωμα...
Μια νιωθω κρυο και μια νιωθω ζεστη...
Οι κινησεις γινονται μια γρηγορες και μια αργες
και νιωθω οτι ο χρονος ειναι απιστευτα γοργος και παραλληλα τοσο σιγανος...
Γινομαι ενα με την φυση...
Τι απολαυση αυτο το γλυκο φρουτο της!!!

Μεγάλη η δύναμη και το χάρισμά σου
αν μπορείς να συντονίζεσαι
με απλότητα και χάρη
και να βυθίζεσαι μέσα στης φύσης το μεγαλείο

[PETRAN]

Αυτό το thread είναι σαν να διαβάζω πρόζα του 19ου αιώνα. Δηλαδή είναι σαν να γράφουν γυναίκες με στενούς κορσέδες και μακριά φουστάνια κάτω από το φως των κεριών μέσα σε ένα κρύο πύργο του hartfordshire προς τον αγαπημένο τους λόρδο του wolverhampton, αρωματίζοντας και σφραγίζοντας το γράμμα. Είναι κάπως ρομαντικό και κιτσ μαζί. Έχει βέβαια μια ατμόσφαιρα.

[Φωτεινη!]

Originally posted by anoiksi
Περπατησα σε δρομους που δεν εχουν πολλοι απο εμας περπατησει,
Εδωσα πνοη με τροπο μυστικο και μαγεμενο, ηταν κομματι μου...
Ενιωσα οπως πολλοι απο εμας δεν εχουν νιωσει και ουτε εγω το περιμενα ποτε
Εδωσα χαρα με την αισιοδοξια μου και με το γελιο μου...
Αρχισα να μισω τους καθρεφτες που δειχνουν την γυμνια μου,
Νομιζω πια πως δεν προσφερω και πολλα, μα ουτε θελω...τοτε που ηθελα και ημουν προθημη δεν μου δωσατε σημασια...
Μην με ζοριζετε δεν θελω τιποτα αλλο να δωσω στον κοσμο...
Δεν θελω να καθοδηγω ουτε να με καθοδηγουν,
Θελω την ησυχια μου, θελω την μοναξια μου, θελω μονο τον κοσμο μου....
Ανεξαρτησια, απελευθερωση, αποδεσμευση....υπερανω εγω...

Τοκ τοκ ..Ανοιξούλα εισαι μέσα?Άνοιξε το παράθυρο..Εξω μυριζει το βρεγμένο χώμα (θυμάσαι τι ομορφα?)και ο παγωμένος αέρας θα μας πάει βόλτα στο δάσος..

[PETRAN]

Originally posted by Αφωτεινή


Τοκ τοκ ..Ανοιξούλα εισαι μέσα?Άνοιξε το παράθυρο..Εξω μυριζει το βρεγμένο χώμα (θυμάσαι τι ομορφα?)και ο παγωμένος αέρας θα μας πάει βόλτα στο δάσος..

Εκεί που το ρυάκι σιγοψiθυρίζει τα μυστικά σου, που αέναα μέσα στην σιωπηλή και ταραγμένη ζωή των σοφών δένδρων απογυμνόνωνται και πεθαίνουν δίπλα από τα χρυσάνθεμα της ανήσυχης ψυχής σου. Εκεί που σαν το καλοκαίρι πιάσει ακούγονται οι αναστεναγμοί χιλίων εραστών και σκάει ο τζίτζικας.


P. L. Petranson

[Lou!]

Originally posted by PETRAN

Originally posted by Αφωτεινή


Τοκ τοκ ..Ανοιξούλα εισαι μέσα?Άνοιξε το παράθυρο..Εξω μυριζει το βρεγμένο χώμα (θυμάσαι τι ομορφα?)και ο παγωμένος αέρας θα μας πάει βόλτα στο δάσος..

Εκεί που το ρυάκι σιγοψiθυρίζει τα μυστικά σου, που αέναα μέσα στην σιωπηλή και ταραγμένη ζωή των σοφών δένδρων απογυμνόνωνται και πεθαίνουν δίπλα από τα χρυσάνθεμα της ανήσυχης ψυχής σου. Εκεί που σαν το καλοκαίρι πιάσει ακούγονται οι αναστεναγμοί χιλίων εραστών και σκάει ο τζίτζικας.


P. L. Petranson

lol lol

[Φωτεινη!]

Originally posted by PETRAN

Originally posted by Αφωτεινή


Τοκ τοκ ..Ανοιξούλα εισαι μέσα?Άνοιξε το παράθυρο..Εξω μυριζει το βρεγμένο χώμα (θυμάσαι τι ομορφα?)και ο παγωμένος αέρας θα μας πάει βόλτα στο δάσος..

Εκεί που το ρυάκι σιγοψiθυρίζει τα μυστικά σου, που αέναα μέσα στην σιωπηλή και ταραγμένη ζωή των σοφών δένδρων απογυμνόνωνται και πεθαίνουν δίπλα από τα χρυσάνθεμα της ανήσυχης ψυχής σου. Εκεί που σαν το καλοκαίρι πιάσει ακούγονται οι αναστεναγμοί χιλίων εραστών και σκάει ο τζίτζικας.


P. L. Petranson

Εμένα μου αρεσε η συμπλήρωση αυτή..
Και να προσθέσω πως αγαπω κατι ταινίες εποχής ,που οι πρωταγωνίστριες ειναι ντυμένες με ασήκωτα φορέματα..

Πάντως τη συνέχεια τη φανταζόμουν με πουλάκια που κρύβονται στα δέντρα,,και νεραιδούλες που πετούν στα λουλουδάκια!!χαχαχα!

[anoiksi]

.......σαν να γράφουν γυναίκες με στενούς κορσέδες και μακριά φουστάνια κάτω από το φως των κεριών μέσα σε ένα κρύο πύργο.......

PETRAN μακαρι να μπορουσα να ζουσα τοτε, ηταν ολα πιο αληθινα...τουλαχιστον ετσι νομιζω...η εστω η ιντριγκα δεν ηταν τοσο κραυγαλεα, γιατι ξερεις εχω απογοητευτει απο πολλα πραγματα, αλλα ευτυχως μετα που πιανω πατο ερχεται παντα απο μηχανης θεος η ελπιδα και η αισιοδοξια οτι ολα θα αλλαξουν και παλι...

Λατρευω αυτην την εποχη και οτι εχει να κανει με καστρα και ρομαντισμο...επισης ενημερωτικα λατρευω τους αετους και τους λυκους και θαυμαζω τους ινδιανους......

Να εισαι καλα για την παραθεση....και μια ερωτηση τωρα απο μενα...εισαι ψυχολογος, ψυχοθεραπευτης η κατι παρομοιο;Εγκυκλοπαιδικα βρε παιδακι μου

[anoiksi]

Originally posted by Αφωτεινή

Originally posted by PETRAN

Originally posted by Αφωτεινή


Τοκ τοκ ..Ανοιξούλα εισαι μέσα?Άνοιξε το παράθυρο..Εξω μυριζει το βρεγμένο χώμα (θυμάσαι τι ομορφα?)και ο παγωμένος αέρας θα μας πάει βόλτα στο δάσος..

Εκεί που το ρυάκι σιγοψiθυρίζει τα μυστικά σου, που αέναα μέσα στην σιωπηλή και ταραγμένη ζωή των σοφών δένδρων απογυμνόνωνται και πεθαίνουν δίπλα από τα χρυσάνθεμα της ανήσυχης ψυχής σου. Εκεί που σαν το καλοκαίρι πιάσει ακούγονται οι αναστεναγμοί χιλίων εραστών και σκάει ο τζίτζικας.


P. L. Petranson

Εμένα μου αρεσε η συμπλήρωση αυτή..
Και να προσθέσω πως αγαπω κατι ταινίες εποχής ,που οι πρωταγωνίστριες ειναι ντυμένες με ασήκωτα φορέματα..

Πάντως τη συνέχεια τη φανταζόμουν με πουλάκια που κρύβονται στα δέντρα,,και νεραιδούλες που πετούν στα λουλουδάκια!!χαχαχα!

Και μενα μου αρεσε Αφωτεινη....δεν πειραζει δεν γινεται σε ολους να αρεσουμε....