Anything goes…

[_Vassilis]

Τι άλλα? Πες τιποτα.. Τι νεα εκει απο το βουνο? Να ξερεις, αυτο ειναι το distant future πλανο μου, θα λεγα το retirement plan μου, αλλα δε με βλεπω να προλαβαινω να δω συνταξη πλεον, αλλα πολυ θα ηθελα να ζησω ετσι. Κανα δυο στρεματα κι ενα σπιτακι στο βουνο, κηπος, ζωακια, κανα ψαρεμα, κανα κυνηγι, να χα και ενα ovcharka που ειναι το απωθημενο μου σε σκυλο αλλα να εχει και αρκετο χωρο το ζωντανο να αλωνιζει πανω κατω. Ονειρεμενη ζωη..

[axl100]

Ησυχια, βρεχει εδω και μια εβδομαδα και δεν πολυβγαινω. Καναμε ενα βαρελι λαχανο απο τον κηπο.

[_Vassilis]

Ησυχια, βρεχει εδω και μια εβδομαδα και δεν πολυβγαινω. Καναμε ενα βαρελι λαχανο απο τον κηπο.

Ωραια πραγματα.. Α, θα εβαζα να φτιαχνω και τσιπουρο να εχω για το χειμωνα μαζι με τα τουρσια..

[axl100]

Τα εχω κοψει αυτα, το συκωτι ειναι στα τελευταια του.

[_Vassilis]

Ε καλά, έτσι από λίγο για τη ζεστασιά και το άρωμα (με γλυκανισο), δε σου λέω ότι θα πινα στην καθισιά ενα λίτρο.. Εδω απο αυτα που φτιαχνει ο ξαδερφος πανω στη Μακεδονια με δυο μπουκαλια εβγαλα σχεδον ολο το χειμωνα..

Ε να προσεχεις τοτε φιλε, καλα κανεις και το αποφευγεις αμα εχεις θεμα.

[_Vassilis]

Εμενα το συκωτι ειναι στα τελευταια του απο αυτους που μου πρηζουν το συκωτι, χαχαχαχα

[axl100]

Βαλε τους ορια, γινε κακος αν χρειαζεται.

[_Vassilis]

Βαλε τους ορια, γινε κακος αν χρειαζεται.

It’s complicated.. Χαχαχαχα.. Προσπαθω οντως ομως να προστατευσω τον εαυτο μου αλλιως με φαγανε λαχανο σαν το βαρελι που εφτιαξες…

Παω να κοροϊδεψω τους πεθαμενους που ελεγε και ο συγχωρεμενος ο παππους μου. Λιγο νυσταξα. Τα λεμε..

[_Vassilis]

42ος «αυθεντικός» Μαραθώνιος Αθήνας. Άλλη μια μοναδική και ιδιαίτερη μέρα μέσα στη χρονιά φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Χιλιάδες κόσμου διένυσαν και πάλι την κλασική διαδρομή. Όλοι έχουν το σεβασμό μου αλλά και την ευγνωμοσύνη μου για τη θετική ενέργεια και το motivation/inspiration που απλόχερα σκόρπισαν τριγύρω τους. Δεν αναφέρομαι μόνο στους υπεραθλητές που τρέξαν τη διαδρομή με 20km/h, αυτοί και οι επιδόσεις τους φυσικά και δικαιωματικά κερδίζουν το θαυμασμό, αλλά αυτούς τους βλέπω και λίγο σαν εξωγήινους. Πιο πολύ αναφέρομαι στους επίσης υπεραθλητές που βάζοντας στην άκρη προβλήματα όπως προχωρημενη ηλικία, παραπανίσια κιλά, θέματα υγείας που τους κανουν να κουτσαίνουν, άλλα προβλήματα ζωής κλπ κι αυτοί ακόμα, με το δικο τους ρυθμό, έστω περπατώντας, έστω κουτσαίνοντας, έστω ασθμαίνοντας, διένυσαν το δικό τους μαραθώνιο. Ναι, υπεραθλητές είναι και αυτοί, ισάξιοι των πρώτων για το κουράγιο τους και την προσπάθειά τους. Τα ρεκόρ επιδόσεων τα αποφασίζει το χρονόμετρο και εύκολα ταξινομούνται οι αθλητες. Τα ρεκόρ προσπαθειας ομως? Αυταπάρνησης? Στοχοπροσήλωσης? Αυτα δεν μπορουν να μετρηθουν και ισως το ρεκορ αυτο να ανήκει σε κάποιον που έκανε 5, 6 ή και 7 ώρες. Ή που δεν τερμάτισε καν.. Ποιος μπορεί να κρίνει? Ποιος μπορεί να ξέρει? Έχει και καμία σημασία άλλωστε? Κι όταν λέω προβληματα υγείας δεν εννοώ μόνο τα σωματικά, αλλά και τα ψυχολογικά και αυτά προβληματα υγείας είναι. Ο Έλληνας υπεραθλητής που τερμάτισε πρώτος σε 2 ώρες και 20 λεπτά, ο Παναγιώτης Καραΐσκος, η αφετηρία αυτού του παλικαριού ήταν ακόμα πιο πίσω από το Μαραθώνα καθώς το παιδί στο παρελθόν έδωσε τη δική του σκληρή ατομική μάχη με το δαίμονα των ναρκωτικών και βγήκε από όλο αυτό νικητής, θριαμβευτής, του εκανε ασφαλιστικα μέτρα και τον κρατάει πλέον 42.195 μέτρα μακριά του. Και σήμερα τον υποδέχτηκε νικητή και τον χειροκρότησε πλήθος κόσμου στο Καλλιμάρμαρο. Δεν ξέρουμε την αφετηρία του καθε ανθρώπου και αν προσπαθήσουμε να κρίνουμε με βάση αυτά που βλέπουμε εξωτερικά, σίγουρα θα αδικήσουμε. Αυτός που κατέκτησε την κορυφή του Έβερεστ έχει διανύσει μικρότερη απόσταση από αυτόν που αναδύθηκε από την τάφρο των Μαριανών κι έφτασε στο μηδενικό υψόμετρο της επιφάνειας της θάλασσας.. Και μπόρεσε και πήρε ανάσα.. Αυτός που δεν έκανε κανένα από τα δυο αλλά κατάφερε και όρθωσε ανάστημα στο δαίμονά του που τον έσπρωχνε να βλάψει τον εαυτό του, αυτός που είπε «όχι σήμερα», αυτός έχει καταφέρει ακόμα μεγαλύτερο κατόρθωμα από το άθροισμα των άλλων δυο, ακόμη μεγαλύτερη απόσταση διένυσε, ακομη μεγαλυτερη η θριαμβευτικη του νικη..

Εσύ τώρα που με διαβάζεις, ναι, εσύ, δεν έχει καμία σημασία ποιος είσαι, σε εσένα όμως προσωπικά αναφέρομαι, δε σε ξερω, δεν ξέρω με τι σκατ@ μπορεί να παλεύεις στη ζωή σου καθε στιγμη από το βόθρο των ψυχολογικών προβλημάτων ή των γενικότερων προβλημάτων, δε γνωρίζω τίποτα για εσένα, για το background σου, την αφετηρια σου, την κατάσταση σου, τις δυνατότητες σου. Δεν εχει όμως και σημασία γιατί η λέξη που θελω να σου πω είναι η ίδια. Συνέχισε. Μην το βάλεις κάτω, μην παραιτηθείς ή αν στιγμιαία το κάνεις υποσχέσου έντιμα στον εαυτό σου που έχει βγει νοκ άουτ από τα δυνατά εξακολουθητικά χτυπήματα ότι θα καταφέρεις να προλάβεις να ξανασηκωθείς προτού ο διαιτητής μετρησει μέχρι το δέκα. Θα κοιταξεις πάλι την πυξίδα και θα συνεχίσεις να προχωράς. Θα προσανατολίσεις τον εαυτό σου να δει που είναι η επιφάνεια της θάλασσας και θα συνεχίσεις να ανεβαίνεις μέχρι να αναδυθείς με φόρα έξω και να ρουφήξουν τα πνευμόνια σου λαίμαργα και πάλι οξυγόνο, ζωή. Και όσο ανεβαίνεις, και όσο προχωράς, και όσο αφήνεις πίσω σου τρικυμίες, τυφώνες, αδιέξοδα και ποικίλες δυσκολες καταστάσεις της ζωής, μικροτερες ή μεγαλύτερες, τόσο θα ανεβαίνει και η καμπύλη των χειλιών σου, που θα τα θυμάται πλέον όλα αυτά, όχι ως μια κακή ανάμνηση, αλλά με χαμόγελο, ως μια σκληρή μάχη που έδωσε με κόπο και την κερδισε, και όρθωσε ανάστημα παλι και έβαλε πλώρη για νέους ορίζοντες, που δεν μπορούσε να τους αντικρύσει πιο πριν, ίσως δεν μπορούσε καν να τους φανταστεί. Υποσχέσου ότι θα συνεχίσεις την προσπάθεια εφ´ όρου ζωής και δε θα τα παρατήσεις, δε θα παραιτηθείς, δε θα αφήσεις να σε καταπιεί η λάσπη. Στον εαυτό σου υποσχέσου το, του το χρωστάς, να συνεχίσεις να παλεύεις μέχρι την ώρα που θα αποφασισει η ζωή να σε ξεκουράσει, εκείνη το αποφασίζει αυτό, εσύ όσο ζεις κοντά της της χρωστάς αγώνα για την κάθε αναπνοή που σου κάνει πολύτιμο δώρο. Κι όπου φτάσουμε, κι οτι καταφέρουμε, αρκεί να επαναπροσανατολιζόμαστε συνεχώς σε πραγματικο χρονο και να συνεχισουμε να κατευθυνομαστε προς το σωστο προορισμό.

Και δυο λόγια πιο προσωπικά, σόρρυ αν σε κούρασα αναγνώστη, αλλά δε σε υποχρέωσα κιόλας να κάτσεις να τα διαβάσεις ολα αυτα. Περυσι τέτοια μέρα είχα πει, Βασίλη, σε ένα χρόνο από τώρα αυτή τη μέρα θα έχεις ξεφορτώσει τη βάρκα από τα περιττά βάρη που σε κάνουν να κινδυνεύεις να βουλιάξεις. Και ο χρόνος πέρασε και η μέρα έγινε σήμερα. Δεν πήγε όπως το υπολόγισα, τα βάρη δε φύγανε, αλλά προστέθηκαν και νέα. Τόσο μπόρεσα, ίσως δεν το προσπάθησα αρκετά. Λίγο τα άγχη και τα διάφορα προβλήματα που μας έκαναν να καταφεύγουμε σε μη συνταγογραφούμενα τυλιχτα (με απ´ όλα) ηρεμιστικά, λίγο που έγινε και δικαιολογία όλο αυτό για να κρύψουμε την προσωπικη μας λαιμαργία, τη δειλία να αντιμετωπίσουμε το δαίμονα, τα πράγματα ξέφυγαν για τα καλά. Ας ειναι κι ετσι, ο,τι εγινε εγινε, το αφήνουμε πίσω, νεα προσπαθεια, νεα αρχη και οπου φτασουμε.. Με τους δικους μας ρυθμους, τη δικη μας διαθεση για προσπαθεια, ο,τι καταφερουμε, αρκει ομως να συνεχίσει να υπαρχει προσπαθεια. Τότε ας πούμε ότι το είχες και λίγο ανάγκη να το κανεις, ήταν το καταφύγιο σου, εστω κι αν ήταν ενα λάθος καταφύγιο. Τώρα όμως νιώθεις καλά, εστω και χωρίς να έχουν εκλείψει τα προβλήματά σου, κάθε άλλο, εσύ όμως είσαι καλά και δεν έχεις την ίδια ανάγκη με τότε. Ευκαιρία λοιπόν να μαζέψεις τη ζημιά, να τη διορθώσεις και να βρεις και νεα υγιή καταφύγια για οταν ξαναχρειαστουν, για οταν ερθει η επομενη φουρτουνα. Σημασία έχει να μαζεύουμε το κουραγιο μας και να συνεχίζουμε όπως είχε πει και ο Τσώρτσιλ. Πάω να το προσθεσω το quote και στο άλλο θρεντακι. Τους αγωνιστικους μου χαιρετισμους και την καλησπέρα μου στους μαραθωνοδρόμους αναγνωστες που εφτασαν μεχρι εδω σε δυο ώρες και κάτι, στους αλλους σκέτο χάι..

https://ibb.co/gZwF67BJ



(Bonus part, επειδή μου το ζητήσατε επίμονα κιόλας , ένας πιτσιρικάς 4-5 χρονών που μάθαινε να κανει ποδήλατο στην άδεια λεωφόρο Μεσογείων ενω ο πατέρας του ετρεχε μαζί του και λιγο του κρατούσε τη σέλα και λίγο την άφηνε και τον ενθάρρυνε να συνεχισει φωνάζοντας του «μπράβο!» και τέτοια. Και ο μικρος επισης φώναζε με εξαλλο ενθουσιασμο για το πρωτογνωρο κατορθωμα του και παραδιπλα στεκόταν κι ένα ζευγάρι ηλικιωμενοι ποδηλάτες που είχαν σταματήσει την ποδηλατάδα τους και χάζευαν το όλο σκηνικο με το χαμόγελο να ξεχειλίζει από τα αυτιά τους. Αυτάααα… Δατς ολ φολκς, τάαταρατατάτατάτατάτατατα κλπ.

Buonanotte a tutti… )