Μια μεγάλη αλλαγή μετά από χρόνια

[ioannis2]

Δεν είναι καθόλου άσχετο με τα θέματα ψυχολογίας που κατά καιρούς άνοιξα εδώ, το να κρατιέμαι προσκολλημένος σε ένα χώρο, επειδή εκεί νιώθω ασφάλεια. Η ασφάλεια ακόμα και τώρα που μιλάμε είναι δεδομένη. Όμως, στην πάροδο του χρόνου συνέβησαν κάποια γεγονότα τα οποία παρότι δεν κλόνισαν από τη δική μου την πλευρά την ουσία του χώρου ως χώρου ασφάλειας επενέργησαν αρνητικά στη ψυχολογια μου, όσο κι αν είναι βεβαρημένη όπως θα την έκρινε ένας αντικειμενικός τρίτος και δη ειδικός. Με φόβισε ο εγκλωβισμός εσαεί, κάποιες διαπροσωπικές σχέσεις κλονισμένες ενώ αυτό μπορούσε να ναι χειρότερο αλλού, δυσκολίες μετάβασης σ' ένα χώρο και η απομόνωση που επέφερε αν και δεν φημίζομαι για την αποδεκτότητα μου ως φίλου από τους πολλούς.

Κάποτε τέτοιοι χώροι, ως ο παρόν, όταν έχεις ήδη κάποια θέματα επηρεάζουν ανάλογα και τη ψυχολογία σου. Κάποια στιγμή, αφού σου περνάει η σκέψη εδώ και καιρό, σκέψη σίγουρα σε κάποιο βαθμό μολυσμένη από τα αρνητικά του χώρου, σκέφτεσαι να φύγεις και κάνεις βήματα. Κάποιο βήμα ευωδόνει κι ο ένας χώρος δεν ακούγεται άσχημος. Δεν κλαίνε απ εκεί που θα φύγεις αφού ψάχνονται για άλλο στη θέση σου μ ετο που τ' ακούσανε, όμως η υπέρβαση δεν είναι εύκολη υπόθεση, ιδίως μετά από χρόνια, αν και έχεις κάποιες θετικές ενδείξεις για εκεί που θα πας.

Όταν κάνουμε μια σκέψη για αλλαγή υπάρχουν οι όντως αρνητικές όψεις οι οποίες, άμα βάζαμε στην άκρη τις αρνητικές όψεις, η γενική εικόνα είναι όντως θετική. Για μας, που είμαστε εδώ αυτά τα αρνητικά άμα συνδέονται με αυτά που ενοχλούν τη ψυχολογία μας φαντάζουν σημαντικά, κι έτσι κάνουμε το βήμα αλλαγής πιο εύκολα. Όμως, κάποιος που δεν είχε αυτά τα αρνητικά , υπό τα ίδια δεδομένα εύκολα θα κανε το βήμα. Άλλοι, σε παρόμοιες με μας καταστάσεις έχουν ήδη κάνει βήματα, έχουν κάνει αλλαγές και είναι ως να μην τρέχει τίποτα.

Μου λείπει η άποψη τρίτων, αν και κάποιοι μου είπαν όχι απ αυτούς που γνωρίζουν λίγο πολύ το χώρο, και άλλοι ναι με βαση δεδομένα σχετιζόμενα με τη ζωή μου, για την αλλαγη. Μου λείπει και η ενθάρρυνση, τα άτομα δίπλα μου, ακόμα κι αν δεν κατέχουν το θέμα που με απασχολεί για γνώμη αν ορθά πράττω και για ενθάρρυνση για αλλαγή.

Όσο μεγαλώνουμε η αλλαγή δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Διακρίνω το άγνωστο από την καταστροφικότητα. Εφαρμόζω τη μέθοδο της υπέρβασης, ίσως όχι σωστά αλλά από παρόρμηση επηρεασμένος από τα αρνητικά που με επηρεάζουν. Κάποιοι θα μου πουν να δεις τις θετικές πλευρές. Άλλοι, να γίνεις πιο σκληρός χαρακτήρας κι οι πολλοί συναισθηματισμοί δε χωράνε. Άλλοι, μάθε να χειρίζεσαι τους ανθρώπους. Πως διαχειρίζομαι μια τετοια αλλαγή? Η αλλαγή από μόνη φέρνει φόβο και είναι δύσκολη η υπέρβαση ιδίως άμα αφήνεις κατι που δεν είναι στην ολότητα του αρνητικό.

Θα ταν ωραίο ο καθένας σας να μου πει ότι νιώθει.

[ioannis2]

Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να απαντησει. Φαίνεται πως είμαι πολύ καλός στο να παίρνω αποφάσεις μόνος μου και πως δεν εχω ανάγκη συμπαράστασης από κανέναν. Κι ουτε έχω ανάγκη από συμβουλες ή αυτές δεν δινονται για το καλό μου. Γι αυτο δεν πήρα καμια απάντηση...

[Eliot1988]

Ειναι πολυ μεγαλο το κειμενο... Κουραζομαι προσωπικα να το διαβασω...Αμα μπορεις να το συνοψίσεις σε μια μικρη παραγραφο ειναι ποιο ευκολο!

[Remedy]

το διαβασα το μηνυμα σου, αλλα δεν εχω καταλαβει τι αλλαγη σκεφτεσαι να κανεις. εχει σημασια..

[ioannis2]

Δουλειάς, μετα από χρόνια στο ίδιο επάγγελμα. Γενικά εκεί που είμαι είναι καλα, και κει που θα πάω οι ενδείξεις που εχω φαίνονται καλες.

[salvador]

καλέ φίλε, το κείμενο είναι τόσο γενικό που δύσκολα (πιο σωστά αδύνατο είναι) κανείς να μπορούσε να απαντήσει σε αυτό. Επί μέρους, ναι, όσο μεγαλώνουμε δύσκολα παίρνουμε αποφάσεις για αλλαγή, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι λάθος. Είναι φυσιολογικό καθώς μεγαλώνοντας περιορίζονται και οι δυνατότητές μας, τα πλάνα μας λιγοστεύουν και είναι σημάδι ότι είμαστε ορθολογιστές. Στην θέση σου δεν θα δίσταζα να γράψω επεξηγηματικά τι αφορά ο προβληματισμός σου, αφού εδώ μέσα είσαι ο ioannis2 (σκέτο, χωρίς τοποθεσία, ηλικία, χαρακτηριστικά) και δεν υπάρχει πιθανότητα να εντοπιστείς

[ioannis2]

καλέ φίλε, το κείμενο είναι τόσο γενικό που δύσκολα (πιο σωστά αδύνατο είναι) κανείς να μπορούσε να απαντήσει σε αυτό. Επί μέρους, ναι, όσο μεγαλώνουμε δύσκολα παίρνουμε αποφάσεις για αλλαγή, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι λάθος. Είναι φυσιολογικό καθώς μεγαλώνοντας περιορίζονται και οι δυνατότητές μας, τα πλάνα μας λιγοστεύουν και είναι σημάδι ότι είμαστε ορθολογιστές. Στην θέση σου δεν θα δίσταζα να γράψω επεξηγηματικά τι αφορά ο προβληματισμός σου, αφού εδώ μέσα είσαι ο ioannis2 (σκέτο, χωρίς τοποθεσία, ηλικία, χαρακτηριστικά) και δεν υπάρχει πιθανότητα να εντοπιστείς

Επαγγελματικής αλλαγης οταν οι δυνατότητες μας και τα πλανα μας οπως ειπες λιγοστεύουν. Ειμαι σε ένα καλο ας πουμε μέρος, με κάποια προοπτική και μερικά αρνητικά που καποτε γίνονται μέσα μου έντονα χωρίς να υπερσκελιζουν τα θετικα. Και στο ψαξιμο λογω αυτων των αρνητικών, βρήκα μια ευκαιρία αλλου, ίδιου επιπέδου εργασία, με εκ πρωτης όψεως θετικά, θα ναι σαν ενα νεο ξεκινημα.

[salvador]

με τέτοια, γενική, απάντηση που γράφεις όποιοσδήποτε σε παρότρυνε σε μια κατεύθυνση στον προβληματισμό σου θα ήταν, το λιγότερο, αφελής. Αυτό που εγώ φροντίζω να κάνω (αφού, βέβαια, μπορώ και το κάνω) είναι να απαιτώ να πηγαίνω ''δοκιμαστικά'' στην νέα δουλειά για μια-δυο εβδομάδες (επιμένω σε αυτό πριν οριστικοποιηθεί η σύμβασή μου στην νέα δουλεια, ακόμη κι αν αυτοί μου λένε ότι τους κάνω και να προχωρήσουμε) ώστε να ζήσω για ένα διάστημα τις συνθήκες στην νέα δουλειά αλλά και αυτοί φυσικά να δουν τον τρόπο λειτουργίας μου εργασιακά, να δούμε δλδ και οι δύο αν ''ταιριάζουμε''. Έπειτα θα κάνω, αν τελικά κάνω, την αλλαγή. Αυτό, η σοβαρότητα δλδ που παίρνω τις αποφάσεις μου, νομίζω δίνει και στον νέο εργοδότη μου τελικά, αν γίνει αυτός ο νέος εργοδότης μου, το έναυσμα να με δει και να με αντιμετωπίσει (λίγο πιο) σοβαρά.

[_Vassilis]

Θα ταν ωραίο ο καθένας σας να μου πει ότι νιώθει.

Καλημέρα Γιάννη

Το διάβασα το κείμενό σου. Δύο φορές κιόλας, γιατί λίγο μπερδεύτηκα με την πρώτη ανάγνωση και ήθελα να βγάλω λίγο καλύτερα άκρη.. Εσύ μια χαρά τα λες αυτά που αισθάνεσαι αλλά σε αυτόν που δεν ξέρει, το κείμενό σου φαντάζει λίγο γενικό και μπερδευτικό εκ πρώτης..

Κοίτα, θα σου πω τι αισθάνομαι εγώ. Σαν άνθρωπος γενικά δεν τα πάω καλά με τις αλλαγές. Προτιμώ να εξακολουθώ να έχω τις γνώριμες καταστάσεις, εκεί νιώθω ασφάλεια. Οπότε στο θέμα της δουλειάς που λες, μάλλον θα επέλεγα να παραμείνω εκεί που είμαι. Και για έναν άλλο λόγο. Φοβάμαι γενικά να ρισκάρω. Αν ήμουν εσύ θα έλεγα: «Εδώ που είμαι τώρα έχει 5 αρνητικά και 5 θετικά. Εκεί που είναι να πάω, φαίνονται καλύτερα (εκ πρώτης..) τα πράγματα, αλλά αν τελικά πάω και βρω 15 αρνητικά και πολύ λιγότερα θετικά?? Αυτή τη σκέψη θα έκανα και θα με συγκρατούσε από το να κάνω το βήμα για την αλλαγή. Δε σου λέω κάνε έτσι, σου λέω τι θα σκεφτόμουν εγώ στη θέση σου.

Ύστερα είναι και κάτι άλλο.. Θα λεγα, εκεί που είμαι ήδη επί 15 χρόνια τους ξέρω ήδη και με ξέρουν και ξέρω και πως να κινούμαι στα της δουλειάς. Έχω κάποια πλεονεκτήματα που χάνονται αν πάω να ξεκινήσω κάπου αλλού από την αρχή. Πρέπει να ξαναμάθω πως να κινούμαι γρήγορα στα της καθημερινότητας, να μάθω τους νέους συναδέλφους και τα κουμπιά του καθενός, να με μάθουν κι αυτοί ώστε να μπορούμε να συνεννοούμαστε γρήγορα κι απροβλημάτιστα. Για να επιτευχθεί αυτό θέλει να επενδύσει κανείς κόπο και χρόνο. Και για τις δυο πλευρές ισχύει αυτό, και για σένα και για τους άλλους. Κι ούτε είναι και σίγουρο ότι θα πετύχει την κάθε φορά που θα το προσπαθήσει κανείς γιατί υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες. Μόνο εσύ γνωρίζεις τι βαραίνει στη δική σου πλάστιγγα περισσότερο. Τα θετικά κι αρνητικά της αλλαγής ή τα θετικά κι αρνητικά της γνώριμης υπάρχουσας κατάστασης. Κι όλα αυτά ιδωμένα μέσα από το πρίσμα του δικού σου προσωπικού χαρακτήρα, με βάση τα δικά σου προσωπικά χαρακτηριστικά ως ανθρώπου, οπότε αλλάζει και η σημασία/βαρύτητα που έχει το καθετί από αυτά. Ζύγισέ το καλά πριν κάνεις ότι αποφασίσεις να κάνεις. Και πάλι επηρεαζόμενος από το δικό μου χαρακτήρα θα πω ότι διανύουμε μια πολύ ρευστή περίοδο παγκόσμιων γεγονότων που επηρεάζουν τα πάντα και ίσως να μην είναι η καλύτερη φάση για ρίσκα και εργασιακές αλλαγές. Πάντως σου εύχομαι καλή τύχη/επιτυχία σε ό,τι αποφασίσεις να κάνεις τελικά.

[ioannis2]

salvador, δυστυχώς είναι από τις περιπτώσεις που δεν υφίσταται αυτό το δοκιμαστικό στάδιο ώστε αν δεν μου αρέσει κι αν δεν τους αρέσω να επιστρέψω πίσω.
Vassilis, ούτε εγώ ρισκάρω, σαν και σένα, με τρόπο σκέψης σαν κι αυτόν που περιγράφεις. Μπορούσα να κανα τέτοιο βήμα δυο φορές στο παρελθόν αλλά ο φόβος ρίσκου με κράτησε στη γνώριμη δουλειά. Έχεις δίκαιο για τον κόπο, μόχθο, χρόνο και αστάθμητους παράγοντες μιας νέας αλλαγής τα οποία γνωρίζω. Κι αυτός ο φόβος ρίσκου μεγαλώνει όσο μεγαλώνουμε. Όσο περνάνε τα χρόνια, ίσως λόγω του χαρακτήρα μου μα και ως φυσιολογικό νομίζω σε ανθρώπους πιο ευαίσθητους, όλο και λιγότερο κάνω βήματα αλλαγής ακόμα κι αν τα δεδομένα γι αυτό που αποτελεί την αλλαγή φαίνονται καλά. Όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και περισσότερο αυτή η φωνή μέσα μου, ίσως κάποιοι το πουν ένστικτο, με αποτρέπει από κάποια αλλαγή. Πολλές φορές με απέτρεψε και φαίνεται πως μου βγήκε σε καλό αν και δεν μπορώ να κάνω ασφαλείς υποθέσεις για το αν θα ταν καλό αυτό που απέρριψα.

[Remedy]

δεδομενου του χαρακτηρα σου οπως μας τον περιγραφεις και της δυσκολιας σου στις αλλαγες, θεωρω οτι αν γερνεις προς μια αποφαση και ειδικα αν η αποφαση ειναι της αλλαγης, την εχεις σταθμισει πολυ καλα, στον βαθμο που ειναι δυνατον να σταθμιστει, οποτε θα σου ελεγα να ακολουθησεις το ενστικτο σου.
πιστευω πως κατι θα ξερει. ακομα κι αν αυτο που "ξερει" ειναι μια υποσυνειδητη αποφαση για γενικοτερες αλλαγες (προς το καλυτερο βεβαια) και σκεφτεται αυτην την αλλαγη σαν ενα κινητρο για μια συνολικοτερη αλλαγη στην ζωη σου...

[ioannis2]

δεδομενου του χαρακτηρα σου οπως μας τον περιγραφεις και της δυσκολιας σου στις αλλαγες, θεωρω οτι αν γερνεις προς μια αποφαση και ειδικα αν η αποφαση ειναι της αλλαγης, την εχεις σταθμισει πολυ καλα, στον βαθμο που ειναι δυνατον να σταθμιστει, οποτε θα σου ελεγα να ακολουθησεις το ενστικτο σου.
πιστευω πως κατι θα ξερει. ακομα κι αν αυτο που "ξερει" ειναι μια υποσυνειδητη αποφαση για γενικοτερες αλλαγες (προς το καλυτερο βεβαια) και σκεφτεται αυτην την αλλαγη σαν ενα κινητρο για μια συνολικοτερη αλλαγη στην ζωη σου...

το ένστκτο με σπρώχνει στην αλλαγή, ο φόβος αλλαγής με κρατά δέσμιο. Απαρχή καινούργιων αλλαγών δεν θα ναι, αν και αν προέκυπταν καλώς. Εύχομαι όλα να πάνε καλά, να νικήσω το "κακό παιδί" που υπάρχει μέσα μου...

[ioannis2]

οι διαπροσωπικές σχέσεις με επηρεάζουν πολύ έντονα στο να κάνω μια αλλαγή, δηλαδή να φύγω από κάπου, αν και λέω σε πολλούς να μην λειτουργούν τα αισθήματα μας ως συγκοινωνούντα δοχεία που το μολυσμένο μολύνει το καθαρό, αν και άμα κάποιες συνθήκες από μόνες τους καταφανώς δεν με ικανοποιούν κάνω την αλλαγή.

[Remedy]

το ένστκτο με σπρώχνει στην αλλαγή, ο φόβος αλλαγής με κρατά δέσμιο. Απαρχή καινούργιων αλλαγών δεν θα ναι, αν και αν προέκυπταν καλώς. Εύχομαι όλα να πάνε καλά, να νικήσω το "κακό παιδί" που υπάρχει μέσα μου...

πολλοι φοβουνται τις αλλαγες. αναμεσα τους κι εγω.
οι αλλαγες ομως ειναι ο κανονας στην ζωη, οποτε, οταν τις αποφασιζουμε εμεις, ισως και να ειναι καλυτερα απο το να μας φοριουνται- καπελο...
σου ευχομαι καλη εκβαση ιωαννη και κυριως ευχομαι η αλλαγη να συμπαρασυρει κι αλλες καλες αλλαγες, οπως σου προειπα... γκλιν γκλον...

[WildHoney]

Γιάννη, το ποστ σου είναι χρήσιμο και δίνει υλικό καλό για περαιτέρω σκέψη. Η αλλαγή δεν είναι εύκολη, ιδιαίτερα όταν η αφαίρεση/υπέρβαση έχει να κάνει με θεμελιακές "αξίες" στις οποίες έχει κάποιος αθέλητα εκχωρήσει δύναμη. Το γκρέμισμα κάθε παλιού όμως, εκτός από φόβο, που είναι φυσικός, φέρνει τη δυνατότητα για δημιουργία. Το γκρέμισμα το ίδιο έχει μέσα της ενσωματωμένο το σπέρμα της δημιουργίας. Ο σπόρος για το νέο φυτό είναι μέσα στο ξερίζωμα του παλιού. Εγώ από την άλλη δε θέλω να νικήσω το κακό παιδί μέσα μου, αλλά το καλό. Το κακό παιδί ήταν αυτό που πάλεψαν να μου αρπάξουν, να το αλλοτριώσουν, να το νικήσουν, με βία. Το κακό παιδί είναι ο αληθινός μου εαυτός, απαλλαγμένος από τα αποτελέσματα της χειραγώγησης και της κοινωνικής και πολιτισμικής μέγγενης.
Τελικά, σου εύχομαι να βρεις αυτό που θες για να είσαι καλά κι ο πραγματικός σου εαυτός, συνειδητοποιημένα.
Η ρουτίνα είναι ασφαλής, το άγνωστο φοβιστικό, το νέο φέρνει ανασφάλεια, κι όμως, δε γίνεται αλλιώς. Όχι αν θέλω κάπου αλλού να πάω.