Γιατι προσελκυω μονο τοξικους;

[Idkwhattosaytho]

Γεια σας! Εχω ξανακανει ενα θρεντ σε αυτη την κατηγορια του φορουμ σχετικα με το οτι δεν εχω φιλους. Εχω μονο το αγορι μου (ειναι η πρωτη μου σχεση την οποια εκανα στα 19-20). Στο καινουριο θρεντ ομως θα ηθελα να θιξω ενα αλλο θεμα. Υπαρχει κατι που με τρωει μεσα μου και δεν μπορω να ηρεμησω καθολου. Ειμαι κυριολεκτικα το μονο ατομο που ξερω που τα εχει παει τοσο σκατα στο θεμα της φιλιας. Ημουν παντα κλειστη και δεν μιλουσα σχεδον καθολου. Επισης σχεδον παντα "απομονωνα" τον εαυτο μου (δεν μπορω να καταλαβω ακριβως γιατι) χωρις να με νοιαζουν ιδιαιτερα οι συνεπειες. Δεν ειχα ποτε κολλητο φιλο η κολλητη φιλη. Μονο στο νηπιαγωγειο. Τωρα τελειωνω το πανεπιστημιο (του χρονου λογικα). Καθε φορα που προσεγγιζα καποιον η με προσεγγιζε αυτος κατεληγε να ειναι τοξικος. Το εχω συζητησει με το αγορι μου και τους γονεις μου και καταληγουμε στο συμπερασμα οτι δεν εχω κανει καποιο λαθος. Η τουλαχιστον κατι ακραιο. Πως γινεται να μη γνωριζω ενα νορμαλ ατομο οταν εχω τοση αγαπη και τοσο νοιαξιμο μεσα μου να δωσω; Δεν εχω κανει ποτε μακροχρονια φιλια καθως αναγκαζομουν να ξεκοψω με τις συμπεριφορες που αντιμετωπιζα. Και με ατομα που δεν ειχα καποιο θεμα απλα χανομουν (διαφορετικες υποχρεωσεις η εκαναν καινουριες παρεες). Εχω προσπαθησει να ξαναβρεθω με πολλους γνωστους αλλα παντα η δεν ταιριαζουμε η δεν μου δινουν σημασια. Ειμαι 21 πλεον και ολοι εχουν ηδη φιλους και 100 δουλειες να κανουν οποτε δεν ανοιγουν τους κυκλους τους. Βλεπω οτι οι περισσοτεροι αντιμετωπιζουν δυσκολιες αλλα εχουν παντα ενα φιλο (η εστω ενα γνωστο διπλα τους). Η εχουν μια γνωριμια που κραταει χρονια (και ας μην ειναι φιλια φιλια, καταλαβατε). Βλεπω οτι ειμαι ο μονος ανθρωπος που δεν το εχει. Και τωρα τελευταια ουτε τα υπολοιπα πραγματα στη ζωη μου πανε καλα. Τι να κανω για να το ξεπερασω (αφου πλεον δεν αλλαζει δυστυχως τη βλακεια μου την εκανα) και να προχωρησω στη ζωη μου κανονικα;

Υ.Γ.: Εννοειται οτι καθε απαντηση/γνωμη ειναι ευπροσδεκτη αλλα θα ηθελα αν γινεται πιο καλοπροαιρετες απαντησεις. Εχω κουραστει παρα πολυ να κανω bullying στον εαυτο μου για την τυχη μου και τις λαθος επιλογες μου. Θα ηθελα να ακουσω κατι που θα με κανει να νιωσω καλυτερα. Ευχαριστω εκ των προτερων!

[ioannis2]

Κάποια αίτια υπάρχουν πάντα για να απομονώνουμε τον εαυτό μας, ακόμα και στο νηπιαγωγείο. Ίσως το οικογενειακό σου περιβάλλον να μην σε ενθάρρυνε ή σου παρείχε ευκαιρίες κοινωνικοποίησης. Η κατάσταση αυτή αν δεν ανατραπεί, ήτοι ξυπνήσει άλλος άνθρωπος μέσα σου ή βρεθείς στο πλέον αγαπησιάρικο περιβάλλον, θα συνεχίζει εσαεί. Θα σου τύχει να βρεθείς έπειτα στη ζωή σου στα πλέον κατάλληλα περιβάλλοντα ανθρώπων και όμως δεν θα μπορείς να δημιουργήσεις μαζί τους φιλία. Η απογοήτευση μας αυτή και η χαμηλή αυτοεκτίμηση που μας δημιουργεί αυτή η αντιμετώπιση μας σπρώχνει σε τοξικούς ανθρώπους, αφού υποσυνείδητα κρίνουμε πως τους είμαστε αποδεκτοί, όντως μας αποδέχονται, κι έτσι κάνουμε τοξικές φιλίες ή μας εκμεταλλεύονται βλέποντας την αδυναμία που βγάζουμε. Με τους παλιούς γνωστούς απλά κράτα πόρτα ανοικτή με επικοινωνία που και που διότι ισως τους χρειαστείς για κάποια πληροφόρηση σε κάτι ή για κάποια δουλειά ή υποχρέωση σου. Νοείται ότι κι αυτοί έχουν τις καλές τους φιλίες στις οποίες δεν ανήκεις εσύ. Ήδη σε έχουν εντάξει στους καλούς γνωστούς ή σε γνωστά πρόσωπα. Στυς χώρους όπου κινείσαι ψάξε βρες ανθρώπου ςπου να καταλαβαίνεις ότι ταιριάζεται σαν χαρακτήρες. Μην ποντάρεις σε αυτούς που ως χαρακτήρες σε ενθουσιάζουν διότι πολύ πιθανόν και πάλι να γίνεται καλοί γνωστοί ή να σου γυρίσουν την πλάτη με τρόπο. Θετικο το ότι είσαι σε ηλικία που μπόρεις μέσα σου, κι αν θες με τη βοηθεια κάποιου ψυχολόγου, να βελτιωθείς, ήτοι ο χαρακτήρας σου είναι ακόμα εύπλαστος για αλλαγή προς αυτό που σου λείπει.

[Idkwhattosaytho]

Ευχαριστω πολυ Γιαννη! Δεν ειναι περιεργο ομως ολο αυτο; Σχεδον ολοι μου οι παλιοι γνωστοι με συμπαθουν αλλα δεν μπορεσα να δημιουργησω καμια φιλια. Και οταν προσπαθουσα ημουν τοσο ησυχη που δεν ημουν ενδιαφερον. Στις ηλικιες που μπορουσα να κανω κατι δεν το εκανα και τωρα ειμαι σαν "καταδικασμενη". Θα ηθελα να γνωρισω καποιον που να εχει κοινα βιωματα με εμενα για να μη νιωθω τοσο μονη μου αλλα απο την αλλη δεν το ευχομαι σε κανεναν ολο αυτο. Θυμαμαι πολυ χαρακτηριστικα εναν φιλο του αγοριου μου να με κραζει που δεν εχω μακροχρονιες φιλιες. Δεν φταιω αποκλειστικα εγω και λυπαμαι πολυ που δεν τα εχω καταφερει. Δεν μπορω να ακουω τον καθε βλακα να μου το χτυπαει. Ηδη το χτυπαω εγω στον εαυτο μου. Ειναι ρεντ φλαγκ θεωρειται;
Η μεγαλυτερη βλακεια που εκανα ηταν να μην ξεκοβω και να κραταω τους τοξικους. Αλλα πως εξηγειται οτι προσελκυα μονο τοξικους; Δεν θα επρεπε να προσελκυσω καποιον που απο την αρχη να ειναι μια χαρα; Και ας χανομασταν μετα που λεει ο λογος. Δεν ειναι πολυ περιεργο; Σιγουρα εφταιγαν και καποια μοτιβα συμπεριφορων απο την οικογενεια μου. Εκει θα συμφωνησω. Μα σε τιποτα πια να μην εχω μια "τυχη" ;

[ioannis2]

Σε συμπαθούσαν αλλά δεν υπήρχαν οι δίαυλοι η συμπάθεια να μετεξελιχθεί σε φιλία λόγω χαρακτήρα. Μόνο με άτομα σαν κι αυτά που σου είπα. Οι τοξικοί βιώνουν απόρριψη απ αυτούς τους καλους σαν κι αυτούς που περιγράφεις ή ήδη την έχουν συνηθίσει και ζουν στην κοσμάρα τους από πλευράς μη αποδοχής από καλούς, κι έτσι είναι πιο δεκτικοί ή εύκολα προσεγγίζουν άτομα με κάποιο προφίλ κυρίως χαμηλών τόνων, συναισθηματικούς, ήσυχους, που δεν έχουν στενές παρέες.

[Idkwhattosaytho]

Δεν υπηρχαν ακριβως αιτια (απανταω ξανα στο προηγουμενο) απλα η ενιωθα αβολα η δεν προσπαθουσα αρκετα. Και τωρα νιωθω οτι ειναι αργα. Δηλαδη τωρα θελω να ζησω κατι για το οποιο δεν προσπαθησα οταν ηταν η ωρα. Δεν μπορω να στηριξω ποτε τις επιλογες μου ειτε σωστες ειτε λαθος. Επισης δεν ξερω με ποιο τροπο να προσπαθησω για κατι αν δεν μου αρεσει μια επιλογη μου. Δεν μπορω να αποδεχτω τιποτα. Ναι ειναι ολα μεγαλα λογια και φαινεται οτι ειμαι στο χειλος του γκρεμου. Αλλα ετσι φαινεται επειδη δεν τα εχω καταφερει ακομα. Θελω να πιστευω οτι καποια στιγμη θα τα καταφερω και δεν σκεφτομαι/νιωθω καθολου ετσι. Και ας ηταν "περιεργη" η ζωη μου.

Πιστευετε οτι δημιουργειται πραγματικη πραγματικη φιλια στην ενηλικη ζωη; Οταν καποιος δεν εχει δει ολες σου τις φασεις.

[Idkwhattosaytho]

Και αυτοι που δεν φαινοντουσαν γιατι εγιναν τοξικοι στην πορεια; Δεν αλλαξαν απλως οι δρομοι μας. Εγιναν οντως τοξικοι. Το αξιζα αυτο;

[Idkwhattosaytho]

Θελω να παω σε ψυχολογο αλλα δεν εχω τα χρηματα αυτη τη στιγμη

[Idkwhattosaytho]

Σε συμπαθούσαν αλλά δεν υπήρχαν οι δίαυλοι η συμπάθεια να μετεξελιχθεί σε φιλία λόγω χαρακτήρα. Μόνο με άτομα σαν κι αυτά που σου είπα. Οι τοξικοί βιώνουν απόρριψη απ αυτούς τους καλους σαν κι αυτούς που περιγράφεις ή ήδη την έχουν συνηθίσει και ζουν στην κοσμάρα τους από πλευράς μη αποδοχής από καλούς, κι έτσι είναι πιο δεκτικοί ή εύκολα προσεγγίζουν άτομα με κάποιο προφίλ κυρίως χαμηλών τόνων, συναισθηματικούς, ήσυχους, που δεν έχουν στενές παρέες.

Ισχυει. Ανα τα χρονια εχω κανει πολυ κακες παρεες μεχρι και με ατομα που εκαναν εμποριο ν*ρκωτικων. Και με οσους προσεγγιζω δεν δουλευει για καποιο λογο. Μονο εγω προσπαθω. Καθονται και λενε ολοι οτι δεν εχουν πολλους φιλους και να μη στενοχωριεμαι αλλαεγω αυτη τη στιγμη δεν εχω κανεναν. Ουτε μακροχρονιες φιλιες ειχα ποτε. Με εχουν αφησει και αυτοι που ημασταν "καλα" υποτιθεται και δεν ημουν τοσο κλειστη. Μετα πως να μην εχω trust issues?

[Idkwhattosaytho]

Επισης ειχα μια ευκαιρια στη ζωη μου να κανω φιλους (σε διαφορετικο σχολειο) και την "πεταξα" παιρνοντας μεταγραφη μονο και μονο για να μη δυσκολευτω με τα μαθηματα και καλα. Που μια χαρα θα τα καταφερνα παλι αν προσπαθουσα λιγο παραπανω. Τα παιδια εκει με ειχαν προσεγγισει ομορφα (τα περισσοτερα) και εγω επελεξα να παω ξανα στο παλιο σχολειο που μου εκαναν bullying μονο και μονο επειδη μου ηταν γνωριμο το περιβαλλον. Ειμαι η δεν ειμαι ηλιθια; Για αυτο λεω συνεχεια οτι δεν ηταν γραφτο μου να κανω φιλους. Οι παρεες δημιουργουνται ευκολα. Εγω ουτε αυτο δεν μπορουσα να κανω. (Οι παρεες οχι οι πραγματικοι φιλοι καταλαβατε)

[george1520]

Θελω να παω σε ψυχολογο αλλα δεν εχω τα χρηματα αυτη τη στιγμη

Μπορείς να κάνεις και διαδικτυακά. Είναι καλύτερες οι τιμές.

[Remedy]

Γεια σας! Εχω ξανακανει ενα θρεντ σε αυτη την κατηγορια του φορουμ σχετικα με το οτι δεν εχω φιλους. Εχω μονο το αγορι μου (ειναι η πρωτη μου σχεση την οποια εκανα στα 19-20). Στο καινουριο θρεντ ομως θα ηθελα να θιξω ενα αλλο θεμα. Υπαρχει κατι που με τρωει μεσα μου και δεν μπορω να ηρεμησω καθολου. Ειμαι κυριολεκτικα το μονο ατομο που ξερω που τα εχει παει τοσο σκατα στο θεμα της φιλιας. Ημουν παντα κλειστη και δεν μιλουσα σχεδον καθολου. Επισης σχεδον παντα "απομονωνα" τον εαυτο μου (δεν μπορω να καταλαβω ακριβως γιατι) χωρις να με νοιαζουν ιδιαιτερα οι συνεπειες. Δεν ειχα ποτε κολλητο φιλο η κολλητη φιλη. Μονο στο νηπιαγωγειο. Τωρα τελειωνω το πανεπιστημιο (του χρονου λογικα). Καθε φορα που προσεγγιζα καποιον η με προσεγγιζε αυτος κατεληγε να ειναι τοξικος. Το εχω συζητησει με το αγορι μου και τους γονεις μου και καταληγουμε στο συμπερασμα οτι δεν εχω κανει καποιο λαθος. Η τουλαχιστον κατι ακραιο. Πως γινεται να μη γνωριζω ενα νορμαλ ατομο οταν εχω τοση αγαπη και τοσο νοιαξιμο μεσα μου να δωσω; Δεν εχω κανει ποτε μακροχρονια φιλια καθως αναγκαζομουν να ξεκοψω με τις συμπεριφορες που αντιμετωπιζα. Και με ατομα που δεν ειχα καποιο θεμα απλα χανομουν (διαφορετικες υποχρεωσεις η εκαναν καινουριες παρεες). Εχω προσπαθησει να ξαναβρεθω με πολλους γνωστους αλλα παντα η δεν ταιριαζουμε η δεν μου δινουν σημασια. Ειμαι 21 πλεον και ολοι εχουν ηδη φιλους και 100 δουλειες να κανουν οποτε δεν ανοιγουν τους κυκλους τους. Βλεπω οτι οι περισσοτεροι αντιμετωπιζουν δυσκολιες αλλα εχουν παντα ενα φιλο (η εστω ενα γνωστο διπλα τους). Η εχουν μια γνωριμια που κραταει χρονια (και ας μην ειναι φιλια φιλια, καταλαβατε). Βλεπω οτι ειμαι ο μονος ανθρωπος που δεν το εχει. Και τωρα τελευταια ουτε τα υπολοιπα πραγματα στη ζωη μου πανε καλα. Τι να κανω για να το ξεπερασω (αφου πλεον δεν αλλαζει δυστυχως τη βλακεια μου την εκανα) και να προχωρησω στη ζωη μου κανονικα;

Υ.Γ.: Εννοειται οτι καθε απαντηση/γνωμη ειναι ευπροσδεκτη αλλα θα ηθελα αν γινεται πιο καλοπροαιρετες απαντησεις. Εχω κουραστει παρα πολυ να κανω bullying στον εαυτο μου για την τυχη μου και τις λαθος επιλογες μου. Θα ηθελα να ακουσω κατι που θα με κανει να νιωσω καλυτερα. Ευχαριστω εκ των προτερων!

ας μιλησουμε λιγο, συγκεκριμενα...
οταν λες οτι ολοι οσοι τελικα ηρθατε κοντα, τελικα εγιναν τοξικοι, για ποσα ατομα μιλαμε;
αν θυμασαι, ακριβως, πες ακριβως αν δεν θυμασαι ακριβως, πες μια ταξη μεγθους. μιλας δλδ για 2 ατομα; για 5 ; για 10; για ποσα ατομα;
οι γονεις σου και το αγορι σου, τα γνωρισαν επισης τα ατομα αυτα, η το συζητησατε απο δικες σου περιγραφες;
και τελος, το "τοξικος" εχει γινει μια πολυ συχνη καραμελα, ψαχνοντας ομως προσεκτικα δεν μιλανε για πραγματικη "το ξικοτα", αλλα για κατι αλλο.
πες μου οσο πιο αναλυτικα μπορεις, τι εννοεις με τον χαρακτηρισμο "τοξικοι"; τι ακριβως κανανε; το κανανε ολοι με τον ιδιο τροπο; περιγραψε λιγο.

λες οτι δεν το εχει κανενας αλλος αυτο με την αποτυχια στην φιλια και εχει φανει σε παραπολλα μηνυματα η συγκριση σου με τους "επιτυχημενους αλλους" που σε κομπλαρει και σε στεναχωρει πολυ.
ξεπερνωντας προς το παρον το γεγονος οτι αποκλειεται να μιλας για ΟΛΟΥΣ τους αλλους, γιατι ουτε μπορει να τους ξερεις ολους τους αλλους, ουτε εχεις κανει και ποιος ξερει ποσο πολλες γνωριμιες μιας και εισαι και μικρη και συνεσταλμενη και απομονωμενη, αν υποθεσουμε οτι τελικα μαθαινες/ γνωριζες κι αλλα ατομα χωρις καθολου φιλους, θα μπορουσες να το ξεπερασεις; ο φιλος σου λειπει, ή αυτο που σε ριχνει τοσο ειναι η αποτυχια συγκρινομενη με τους αλλους;

αυτα τα ολιγα προς το παρον..

[Joanna8]

Οι λόγοι που ελκύει κανείς τοξικούς ανθρώπους μπορεί να είναι:

Α) Το ότι έχει περιορισμένο κύκλο γνωριμιών, άρα αναγκαστικά θα συναναστραφεί με τους ανθρώπους που έχει δίπλα του, ακόμα κι αν αυτοί είναι τοξικοί. Για παράδειγμα στο σχολείο σε μια τάξη υπάρχουν 30 παιδιά (15 αγόρια, 15 κορίτσια και τα 10 είναι τοξικά). Σε ένα γραφείο 5 εργαζόμενοι και οι 3 είναι τοξικοί. Υποχρεώνεσαι εκ των πραγμάτων να συνεργαστείς και να συναναστραφείς και με αυτούς. Οι τοξικοί άνθρωποι είναι πολύ χειριστικοί και ύπουλοι, οπότε είναι δύσκολο να τους καταλάβεις από την πρώτη κιόλας στιγμή. Τους καταλαβαίνεις δυστυχώς, αφού σου έχουν ρουφήξει όλη τη θετική ενέργεια και την καλή σου διάθεση.

Αυτό αλλάζει στο Πανεπιστήμιο, όπου τα 30 άτομα γίνονται 300, άρα κάνεις παρέα με αυτούς που πραγματικά ταιριάζουν στον χαρακτήρα σου. Εκεί έχεις χρόνο να ασχοληθείς και με άλλα πράγματα, κάποιο χόμπι. Από ό τι θυμάμαι για παράδειγμα, το ΕΚΠΑ είχε πολλές δραστηριότητες για φοιτητές στην πανεπιστημιακή λέσχη, έναντι συμβολικού αντιτίμου, από ξένες γλώσσες, μέχρι χορούς, σκάκι, θεατρική ομάδα, νοηματική γλώσσα και ζωγραφική. Μετά από 3 μνημόνια δεν ξέρω τι έχει απομείνει στα πανεπιστήμια, όμως μπορείς να ψάξεις δραστηριότητες που να σου ταιριάζουν και να ανοίξεις τον κύκλο σου.


Β) Τα τοξικά άτομα επιδιώκουν να προσεγγίζουν ανθρώπους χαμηλών τόνων, γιατί δείχνουν μεγαλύτερη ανοχή. Ο τοξικός την ευγένεια τη θεωρεί αδυναμία. Ακόμα και στα social και εδώ φόρουμ, υπάρχουν κάποια άτομα που είναι τοξικά. Επιλέγουν να προσεγγίσουν λογαριασμούς πιο χαμηλών τόνων για να βγάλουν τοξικότητα. Είναι τα λεγόμενα τρολ του διαδικτύου. Τα παιδιά που κάνουν bullying στο σχολείο, τέρμα τοξικά άτομα, παρατήρησε ποιους επιλέγουν. Είτε κάποιον που έχει ένα σωματικό ελάττωμα (κοντός, φοράει γυαλιά), είτε ένα ευγενικό και χαμηλών τόνων παιδί, το "φυτό" της τάξης, γιατί είναι τα πιο safe θύματα. Δε θα κάνει bullying το τοξικό παιδί στον καλύτερο μπαλαδόρο του σχολείου, ούτε στην πιο popular κοπέλα του σχολείου, γιατί θα φάει τα μούτρα του.

Ο τοξικός φοβάται αυτόν που δείχνει αυτοπεποίθηση. Θα σου πετάξει μια κακία, μια προσβολή. Αν γελάσεις ή αδιαφορήσεις, θα αιφνιδιαστεί, θα προβληματιστεί και θα σταματήσει. Αν τον πάρεις στα σοβαρά, αν καταλάβει ότι σε πειράζουν και σε θίγουν αυτά που λέει ή κάνει, θα συνεχίσει. Σε γενικές γραμμές, οι τοξικοί άνθρωποι είναι νάρκισσοι, οπότε η αδιαφορία είναι η καλύτερη στάση απέναντί τους.

[Idkwhattosaytho]

Μπορείς να κάνεις και διαδικτυακά. Είναι καλύτερες οι τιμές.

Το εψαξα και ειναι πανω κατω ιδιες οι τιμες αλλα ευχαριστω πολυ! Θα συνεχισω να το κοιταζω!

[Idkwhattosaytho]

ας μιλησουμε λιγο, συγκεκριμενα...
οταν λες οτι ολοι οσοι τελικα ηρθατε κοντα, τελικα εγιναν τοξικοι, για ποσα ατομα μιλαμε;
αν θυμασαι, ακριβως, πες ακριβως αν δεν θυμασαι ακριβως, πες μια ταξη μεγθους. μιλας δλδ για 2 ατομα; για 5 ; για 10; για ποσα ατομα;
οι γονεις σου και το αγορι σου, τα γνωρισαν επισης τα ατομα αυτα, η το συζητησατε απο δικες σου περιγραφες;
και τελος, το "τοξικος" εχει γινει μια πολυ συχνη καραμελα, ψαχνοντας ομως προσεκτικα δεν μιλανε για πραγματικη "το ξικοτα", αλλα για κατι αλλο.
πες μου οσο πιο αναλυτικα μπορεις, τι εννοεις με τον χαρακτηρισμο "τοξικοι"; τι ακριβως κανανε; το κανανε ολοι με τον ιδιο τροπο; περιγραψε λιγο.

λες οτι δεν το εχει κανενας αλλος αυτο με την αποτυχια στην φιλια και εχει φανει σε παραπολλα μηνυματα η συγκριση σου με τους "επιτυχημενους αλλους" που σε κομπλαρει και σε στεναχωρει πολυ.
ξεπερνωντας προς το παρον το γεγονος οτι αποκλειεται να μιλας για ΟΛΟΥΣ τους αλλους, γιατι ουτε μπορει να τους ξερεις ολους τους αλλους, ουτε εχεις κανει και ποιος ξερει ποσο πολλες γνωριμιες μιας και εισαι και μικρη και συνεσταλμενη και απομονωμενη, αν υποθεσουμε οτι τελικα μαθαινες/ γνωριζες κι αλλα ατομα χωρις καθολου φιλους, θα μπορουσες να το ξεπερασεις; ο φιλος σου λειπει, ή αυτο που σε ριχνει τοσο ειναι η αποτυχια συγκρινομενη με τους αλλους;

αυτα τα ολιγα προς το παρον..

Λοιπον. Στο σχολειο μιλουσα με ατομα αλλα δεν ημουν κοντα με κανεναν. Εχω στειλει σε ατομα να κανονισουμε αλλα δεν μπορουν ποτε. Λογω υποχρεωσεων πιο πολυ. Μετα ημουν κοντα με 2 κοριτσια αλλα χαθηκαμε (η μια με μειωνε συνεχεια με την αλλη συμπαθιομαστε ακομα αλλα εχουμε διαφορετικες υποχρεωσεις και προγραμματα και αυτη εχει αλλους φιλους τωρα. Επισης χαθηκαμε οταν λογω συνθηκων δεν μπορουσαμε να βλεπομαστε οσο συχνα βλεπομασταν. Μετα οταν αλλαξα σχολειο μπηκα σε μια παρεα 4 ατομων πολυ τοξικη. Οι 2 ηταν καλες αλλα η μια αρχισε να με απομακρυνει και μετα ακολουθησαν και οι αλλες 2. Μετα ξεκινησα να κανω παρεα με τη μια απο αυτες που ειχε αλλαξει παρεα και ηταν καλα στην αρχη αλλα εκανε κακες παρεες (ατομα που ηταν μπλεγμενα με την αστυνομια) και μετα αρχισε να μην ακουει οταν μιλαω και να μη μπορει να με βοηθησει σε τιποτα. Μεχρι που με παρατησε ετσι ξαφνικα για μια αλλη φιλη της. Μετα μια κοπελα που καναμε παρεα απο 5η δημοτικου στο λυκειο μου τα επρηζε να βρω αγορι και δεν ηθελε να συζηταμε τιποτα αλλο εκτος απο αυτο. Μετα αρχισα να κανω παρεα με μια κοπελα στην τριτη λυκειου η οποια με παρατησε στο τελος της χρονιας. Το 2019-20 αρχισα να κανω παρεα με την ξαδερφη μου και με μια φιλη της που ηταν χειριστικες και δεν μπορουσαν να δεχτουν καμια διαφορετικη γνωμη. Και οταν τους ελεγα οτι κατι με ενοχλει προσπαθουσαν να το γυρισουν σε εμενα και να πουν οτι εγω εφταιγα που ενιωθα ετσι. Μετα εκανα παρεα με 3 κοριτσια στη σχολη και απλα με παρατησαν και αυτες μια μερα χωρις να μου πουν τιποτα. Κατι γνωστοι που εχω τωρα κανουν ν*ρκωτικα οποτε θελω να ξεκοψω. Δεν θα μιλησω καν για αποψεις κλπ κλπ. Μετρηστε ποσοι ειναι και δειτε για ποιο λογο εχω τοσες ανασφαλειες... Και γενικα αν δεν στειλω εγω πρωτη δεν μου στελνει κανενας. Δηλαδη και να πεθανω που λεει ο λογος δεν ξερω αν θα ενδιαφερθουν. Για αυτο λεω οτι το μονο ατομο κοντα μου ειναι το αγορι μου. Που εχει 150 φιλους και παρεες και το κανει να φαινεται τοσο ευκολο.

Μιλαω για ολους τους αλλους γιατι δεν ξερω κανεναν που να καθεται ετσι και να μη μιλαει και δεν ξερω κανεναν που σε τοσα διαφορετικα περιβαλλοντα να ειχε τοσες αποτυχιες. Μου λειπουν και οι φιλοι και συγκρινω τον εαυτο μου (για να απαντησω στην τελευταια ερωτηση)

[Rainbow86]

Γεια σας! Εχω ξανακανει ενα θρεντ σε αυτη την κατηγορια του φορουμ σχετικα με το οτι δεν εχω φιλους. Εχω μονο το αγορι μου (ειναι η πρωτη μου σχεση την οποια εκανα στα 19-20). Στο καινουριο θρεντ ομως θα ηθελα να θιξω ενα αλλο θεμα. Υπαρχει κατι που με τρωει μεσα μου και δεν μπορω να ηρεμησω καθολου. Ειμαι κυριολεκτικα το μονο ατομο που ξερω που τα εχει παει τοσο σκατα στο θεμα της φιλιας. Ημουν παντα κλειστη και δεν μιλουσα σχεδον καθολου. Επισης σχεδον παντα "απομονωνα" τον εαυτο μου (δεν μπορω να καταλαβω ακριβως γιατι) χωρις να με νοιαζουν ιδιαιτερα οι συνεπειες. Δεν ειχα ποτε κολλητο φιλο η κολλητη φιλη. Μονο στο νηπιαγωγειο. Τωρα τελειωνω το πανεπιστημιο (του χρονου λογικα). Καθε φορα που προσεγγιζα καποιον η με προσεγγιζε αυτος κατεληγε να ειναι τοξικος. Το εχω συζητησει με το αγορι μου και τους γονεις μου και καταληγουμε στο συμπερασμα οτι δεν εχω κανει καποιο λαθος. Η τουλαχιστον κατι ακραιο. Πως γινεται να μη γνωριζω ενα νορμαλ ατομο οταν εχω τοση αγαπη και τοσο νοιαξιμο μεσα μου να δωσω; Δεν εχω κανει ποτε μακροχρονια φιλια καθως αναγκαζομουν να ξεκοψω με τις συμπεριφορες που αντιμετωπιζα. Και με ατομα που δεν ειχα καποιο θεμα απλα χανομουν (διαφορετικες υποχρεωσεις η εκαναν καινουριες παρεες). Εχω προσπαθησει να ξαναβρεθω με πολλους γνωστους αλλα παντα η δεν ταιριαζουμε η δεν μου δινουν σημασια. Ειμαι 21 πλεον και ολοι εχουν ηδη φιλους και 100 δουλειες να κανουν οποτε δεν ανοιγουν τους κυκλους τους. Βλεπω οτι οι περισσοτεροι αντιμετωπιζουν δυσκολιες αλλα εχουν παντα ενα φιλο (η εστω ενα γνωστο διπλα τους). Η εχουν μια γνωριμια που κραταει χρονια (και ας μην ειναι φιλια φιλια, καταλαβατε). Βλεπω οτι ειμαι ο μονος ανθρωπος που δεν το εχει. Και τωρα τελευταια ουτε τα υπολοιπα πραγματα στη ζωη μου πανε καλα. Τι να κανω για να το ξεπερασω (αφου πλεον δεν αλλαζει δυστυχως τη βλακεια μου την εκανα) και να προχωρησω στη ζωη μου κανονικα;

Υ.Γ.: Εννοειται οτι καθε απαντηση/γνωμη ειναι ευπροσδεκτη αλλα θα ηθελα αν γινεται πιο καλοπροαιρετες απαντησεις. Εχω κουραστει παρα πολυ να κανω bullying στον εαυτο μου για την τυχη μου και τις λαθος επιλογες μου. Θα ηθελα να ακουσω κατι που θα με κανει να νιωσω καλυτερα. Ευχαριστω εκ των προτερων!

Θέλω να σου πω ότι διαβάζοντας το θέμα σου, ταυτίστηκα 100%. Έχω περάσει ακριβώς τα ίδια στο θέμα της φιλίας οπότε σαφώς και δεν είσαι η μόνη. Πάντα αναρωτιόμουν τι μπορεί να κάνω λάθος και το συζητούσα κατά καιρούς και με τους γονείς μου, και με ψυχολόγους κτλ. Δεν είχα καταλήξει ποτέ σε κάποια αιτία, αλλά τελικά αυτό που κατάλαβα είναι το εξής: Παίζουν μεγάλο ρόλο τα άτομα τα οποία επιλέγεις να συναναστρέφεσαι. Αν είναι και αυτά ανασφαλή, δεν έχουν φίλους, είναι «άμυαλα», παρεξηγούνται με το παραμικρό κτλ δεν υπάρχει περίπτωση να δεις προκοπή. Να ξέρεις ότι τέτοιου είδους άτομα σπάνια είναι «νορμαλ» και ως εκ τούτου είναι και δύσκολο να διατηρηθεί μια φιλία. Πρέπει να αλλάξεις λίγο τον κύκλο σου ούτως ώστε να μην προσελκύεις τοξικούς. Και μια συμβουλή: Μην επιδιώκεις ποτέ φιλίες μέσω Ίντερνετ. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου βγουν. Το καλύτερο είναι να γνωρίσεις κάποιον φίλο/η μέσω παρέας. Επίσης, μήπως άθελα σου χωρίς να το καταλαβαίνεις όταν πας σε ένα καινούριο περιβάλλον και θέλεις να προσελκύσεις ανθρώπους είσαι πολύ αντικοινωνική και κλειστή; Εμένα λόγω της ντροπαλότητας μου και λόγω το ότι δεν έπαιρνα συχνά πρωτοβουλίες να μιλήσω οι άνθρωποι με αποκαλούσαν «ξινή» και ίσως και αυτός να ήταν ο λόγος που απομακρύνονταν και δεν μου μιλούσαν. Μήπως και εσύ κάνεις το ίδιο; Και δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι φταις, αυτό τις περισσότερες φορές και ειδικά αν έχεις μάθει έτσι ή είναι αυτός ο χαρακτήρας σου βγαίνει αβίαστα. Και άθελα σου γίνονται παρεξηγήσεις. Σε βλέπουν ως «σνομπ» και «ψώνιο». (Ειδικά αν είσαι εμφανίσιμη). Και σου λέει έτσι είσαι; Δεν σου μιλάω ούτε εγώ. Οι άνθρωποι πλέον να ξέρεις δεν δίνουν ευκαιρίες να γνωρίσουν έναν άνθρωπο . (Πολύ κακώς για μένα). Βλέπουν το «εξώφυλλο» (π.χ σε θεωρούν ξινό) και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να σου μιλήσουν ΜΠΑΣ ΚΑΙ εν τέλη έχουν κάνει λάθος. Είναι επιφανειακές οι εποχές δυστυχώς.
Για μένα γίνε λίγο πιο κοινωνική, λέγε μια καλημέρα/καλησπερα σε όλους ούτως ώστε μετά να μην έχουν να σου πουν τίποτα και αν κρίνεις ότι με έναν άνθρωπο ταιριάζεις παραπάνω μπορείς να επιδιώξεις και πιο στενές σχέσεις. Αν δεν.. δεν θα κάτσεις να σκάσεις κιόλας.