Ημικρανική αύρα.το έχει κάνεις?

[Noname144]

Σήμερα από το πρωί νιώθω υπογλυκαιμία υπόταση δεν ξέρω τι είναι...τρώω περνάει για λίγο και μετά ξανά νιώθω έτσι...έχω καταγχωθει...αυτό με πιάνει σπάνια αλλά τώρα με έπιασε και δεν περνάει εύκολα... Με βαρέθηκα να με βλέπω συνέχεια έτσι φοβισμένη και να τρέμω για όλα!!!

[_Vassilis]

Καλά αυτό με τους «δικούς μου ανθρώπους» το είπα μιλώντας σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Ούτε εγώ έχω κάποιον που να καταλαβαίνει, μη νομίζεις. Έχει κανα χρόνο που χώρισα, μου ζητήθηκε δηλαδή, δεν το επέλεξα εγώ και έκτοτε αναγκάστηκα λόγω συνθηκών να επιστρέψω στο πατρικό μου με δυο μισότρελους ηλικιωμένους γονείς που είναι στην κοσμάρα τους, δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν υπάρχει κάποιος εδώ γύρω που να καταλαβαίνει ή να τον νοιάζει να ασχοληθεί. Καμιά φορά πιο πολύ μπορεί να καταλαβαίνουν άγνωστοι άνθρωποι από το ίντερνετ παρά οι δικοί μας άνθρωποι. Λυπάμαι που ο άντρας σου είναι έτσι, δυστυχώς δεν μπορούμε να κανουμε κάτι για αυτό, ο άλλος θα είναι αυτός που είναι και θα αλλάξει μόνο αν ο ίδιος το θελήσει και πάλι με πολύ προσωπικό κόπο. Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις (εφόσον το θέλεις) να αγαπάς τον άντρα σου και πατέρα του παιδιού σου (να το χαιρεστε κιόλας). Μόνο τον εαυτό σου ελέγχεις, δεν μπορείς να ελέγξεις το πως θα φερθεί ο άλλος άνθρωπος. Καλά το σκέφτηκες αυτό με τις δουλειές, εργασιοθεραπεία είναι και σίγουρα βοηθάει να ξεχνιέσαι ενώ ταυτόχρονα γίνονται και οι απαραίτητες δουλειές. Ήθελα να σου πω κατι που έχει να κάνει με το παιδί σου. Με όλο το σεβασμό και την αγάπη και να με συγχωρείς, δε σας ξέρω, μπορεί να πέφτω έξω σε αυτό που θα πω. Εσείς οι μανάδες καμιά φορά όταν δεν παίρνετε τη στήριξη που περιμένετε και χρειάζεστε από το σύζυγο πέφτετε λίγο με τα μούτρα πάνω στο παιδί και άθελά σας το επιβαρύνετε λιγάκι. Υπάρχει η εξής παγίδα εδώ. Λες θα παίξω με το παιδί μου, θα ασχοληθώ μαζί του, ενώ στην πραγματικότητα θες εσύ να ανακουφίσεις τη δικια σου θλίψη, αυτός είναι ο πραγματικός λόγος. Δε λέω ότι και αυτό είναι κακό, αλλά να το προσέχεις, να γίνεται με μέτρο. Κι όταν παίζεις με το παιδί σου να είσαι όντως εκεί, να παίζεις και να ευχαριστιέσαι την ώρα μαζί του, να μην είναι το μυαλό σου χαμένο αλλού σε σκέψεις και τα μάτια σου βουρκωμένα, σκοτεινιασμένα. Τα παιδιά ας μην τα υποτιμάμε, είναι πανεξυπνα και ρουφούν σαν το σφουγγάρι ο,τι τους φέρει ο γονιός και ειδικά η μάνα. Κοίτα μην τυχόν τον αναστεναγμό που σου ξεφύγει την ώρα που περνάτε μαζί τον πάρει προίκα του στην υπόλοιπη ζωή του μετά. Θα προσέχεις να του αφήνεις χώρο να αναπνέει, να περνάει πιο πολύ χρόνο με τα άλλα παιδιά παρά με εσένα. Ίσως ακούγονται κάπως σκληρά αυτά που λέω και ενδεχομένως να μην έχουν καμία σχέση με εσάς, αλλά για καλό τα λέω. Από τον εαυτό μου κρίνω, εσάς όπως είπα δε σας ξέρω, μπορεί να πέφτω έξω. Εμένα η μάνα ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος, που έζησε και ζει εξήντα χρόνια μαζί με έναν σκληρό άνθρωπο που δεν την ένιωσε ποτέ, δεν τη νοιάστηκε ποτέ γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να το κάνει, ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας του δυστυχώς. Και στην προσπάθειά της να αντέξει, να την παλεψει σε έναν δύσκολο γάμο «κρεμάστηκε» έτσι λίγο παραπάνω από το παιδί της, το μοναχοπαίδι της συγκεκριμένα. Δε λεω ότι έπαθα κατι, ούτε την κατηγορώ που το έκανε αλλά το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι το βούρκωμα και η στενοχώρια της, αυτή η βαριά διάθεση. Κι αυτό το «ουφ», τον αναστεναγμό, που δεν είχε να κάνει με μένα. Το χαμόγελό της, το πηγαίο χαμόγελο δεν το είδα ποτέ. Ειδα απλά την προσπαθεια για χαμόγελο τάχα που από πίσω κρύβει απεραντη θλίψη και κλάμα. Τωρα πλέον δεν είναι καλά. Εδώ και τρία χρόνια έσπασε και κρέμεται πλέον η λογική της από μια πολύ λεπτή κλωστή. Όλο το υπόλοιπο έχει ήδη φύγει προς τη μεριά της αρρωστιας, της συσσωρευμένης στενοχώριας δεκαετιών. Βάλε για τα καλά στο νου σου το εξής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια από τη στενοχώρια, που γεννάει μετά αναρίθμητες άλλες. Όλα τα άλλα που έχεις δεν είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα, δεν το λέω για να υποτιμήσω τα αντικειμενικά δύσκολα συμπτώματά σου, αλλά αυτη είναι η αλήθεια. Βγες έξω τώρα που είναι Αύγουστος και φυσάει και άσε να την πάρει ο αερας τη στενοχώρια, το άγχος σου, να τα πάρει μακριά από εσένα, εσύ γέμισε τα πνευμόνια σου με αέρα καθαρό. Πες ενα ευχαριστώ που ξημέρωσε η μέρα, ας έχεις χίλια δυο, εισαι όμως «καλά», ναι, καλά, όλα είναι θέμα οπτικής. Δεν ξυπνησες και είσαι σε νοσοκομείο ούτε εσύ, ούτε το παιδί σου (χτύπα ξύλο..) , ούτε και ο άντρας σου. Ποτε θα χαρούμε για αυτά, ποτε θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη, ετσι απλά τα προσπερνάμε? Έχει φαΐ το τραπέζι σου για όλους σας, εχετε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σας και πιθανώς και αρκετά άλλα ωραια πραγματα. Αγωνίσου λίγο προς αυτή την κατεύθυνση, μην κατεβάζεις τα χέρια κάτω, ρίξε της μια σφαλιάρα της στενοχώριας και του άγχους ώστε να σηκωθούν και να φυγουν. Και για τον εαυτό σου κάνε το, αλλα και για το παιδί σου, για να μην μπολιαστεί από μικρό με αυτά. Ας έχει να θυμάται τη μάνα του την ανέμελη, την ξένοιαστη, τη χαρούμενη για να μπει κι αυτό σε αυτό το δρόμο. Ή ας έχει έστω να θυμάται τη μάνα του την αγωνίστρια που παρά τα άγχη και τα βάρη της ζωής το μάτι της άστραφτε και δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Μόνο αν το επιτρέψεις εσύ, μόνο τότε νικήθηκες, μόνο αν συνειδητά κρεμάσεις τα χέρια κάτω. Όσο αγωνίζεσαι και δεν τα παρατάς, τότε ήδη νικάς και όσο αναπνέεις οφειλεις να αγωνιζεσαι. Οπότε αγωνίσου! Το άγχος είναι θρασύδειλο, σου επιτίθεται μόνο όταν το φοβάσαι. Αν το περιγελάσεις και το περιφρονήσεις βλέποντας το στην πραγματικη του υπόσταση τότε φεύγει νικημένο, ταπεινωμένο. Και θα πάψει πλέον να σε προβληματίζει στη ζωή σου. Θα ασχολείσαι μαζί του άλλο τόσο όσο ασχολείται το λιοντάρι που με το βήμα του χαλάει τον ιστό μιας αράχνης. Ξέρω πολύ καλά βέβαια ότι αυτά δε γίνονται το ίδιο εύκολα όσο το να γράψεις ένα κείμενο. Ας τα πω στον εαυτό μου αυτά που εχω χ3στεί πάνω μου μην τυφλωθώ. Λίγο λίγο, σιγά σιγά, προσπαθούμε και βλέπουμε τι θα γινει, καθημερινή προπόνηση είναι και όπου φτάσουμε, ό,τι καταφέρουμε.. Και λίγο να μετακινηθουμε από την παρούσα θέση και σταση ζωής προς μια λίγο καλύτερη είναι τεράστια νίκη εναντίον του εχθρού. Τι άλλο έχεις να πάθεις? Σκέψου το.. Το χειρότερο το έχεις ήδη παθει και είναι το άγχος σου. Ό,τι άλλο είναι ενα τίποτα μπροστά σε αυτό. Ούτε υπογλυκαιμία έχεις που λες κλπ, όλα αυτά του άγχους είναι και απλά το φαγητό σε ανακουφίζει, δρα αγχολυτικά. Λίγο να το προσέξεις αυτό, να βρεις άλλο τρόπο, ομιλώ ως παθών. Λοιπόν, φτάνει η φλυαρία μου για την ώρα, εδώ ειμαστε, θα τα λέμε (αν θες). Καλό υπόλοιπο στη μέρα σου.