Ημικρανική αύρα.το έχει κάνεις?

[Noname144]

Σήμερα από το πρωί νιώθω υπογλυκαιμία υπόταση δεν ξέρω τι είναι...τρώω περνάει για λίγο και μετά ξανά νιώθω έτσι...έχω καταγχωθει...αυτό με πιάνει σπάνια αλλά τώρα με έπιασε και δεν περνάει εύκολα... Με βαρέθηκα να με βλέπω συνέχεια έτσι φοβισμένη και να τρέμω για όλα!!!

[_Vassilis]

Καλά αυτό με τους «δικούς μου ανθρώπους» το είπα μιλώντας σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Ούτε εγώ έχω κάποιον που να καταλαβαίνει, μη νομίζεις. Έχει κανα χρόνο που χώρισα, μου ζητήθηκε δηλαδή, δεν το επέλεξα εγώ και έκτοτε αναγκάστηκα λόγω συνθηκών να επιστρέψω στο πατρικό μου με δυο μισότρελους ηλικιωμένους γονείς που είναι στην κοσμάρα τους, δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν υπάρχει κάποιος εδώ γύρω που να καταλαβαίνει ή να τον νοιάζει να ασχοληθεί. Καμιά φορά πιο πολύ μπορεί να καταλαβαίνουν άγνωστοι άνθρωποι από το ίντερνετ παρά οι δικοί μας άνθρωποι. Λυπάμαι που ο άντρας σου είναι έτσι, δυστυχώς δεν μπορούμε να κανουμε κάτι για αυτό, ο άλλος θα είναι αυτός που είναι και θα αλλάξει μόνο αν ο ίδιος το θελήσει και πάλι με πολύ προσωπικό κόπο. Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις (εφόσον το θέλεις) να αγαπάς τον άντρα σου και πατέρα του παιδιού σου (να το χαιρεστε κιόλας). Μόνο τον εαυτό σου ελέγχεις, δεν μπορείς να ελέγξεις το πως θα φερθεί ο άλλος άνθρωπος. Καλά το σκέφτηκες αυτό με τις δουλειές, εργασιοθεραπεία είναι και σίγουρα βοηθάει να ξεχνιέσαι ενώ ταυτόχρονα γίνονται και οι απαραίτητες δουλειές. Ήθελα να σου πω κατι που έχει να κάνει με το παιδί σου. Με όλο το σεβασμό και την αγάπη και να με συγχωρείς, δε σας ξέρω, μπορεί να πέφτω έξω σε αυτό που θα πω. Εσείς οι μανάδες καμιά φορά όταν δεν παίρνετε τη στήριξη που περιμένετε και χρειάζεστε από το σύζυγο πέφτετε λίγο με τα μούτρα πάνω στο παιδί και άθελά σας το επιβαρύνετε λιγάκι. Υπάρχει η εξής παγίδα εδώ. Λες θα παίξω με το παιδί μου, θα ασχοληθώ μαζί του, ενώ στην πραγματικότητα θες εσύ να ανακουφίσεις τη δικια σου θλίψη, αυτός είναι ο πραγματικός λόγος. Δε λέω ότι και αυτό είναι κακό, αλλά να το προσέχεις, να γίνεται με μέτρο. Κι όταν παίζεις με το παιδί σου να είσαι όντως εκεί, να παίζεις και να ευχαριστιέσαι την ώρα μαζί του, να μην είναι το μυαλό σου χαμένο αλλού σε σκέψεις και τα μάτια σου βουρκωμένα, σκοτεινιασμένα. Τα παιδιά ας μην τα υποτιμάμε, είναι πανεξυπνα και ρουφούν σαν το σφουγγάρι ο,τι τους φέρει ο γονιός και ειδικά η μάνα. Κοίτα μην τυχόν τον αναστεναγμό που σου ξεφύγει την ώρα που περνάτε μαζί τον πάρει προίκα του στην υπόλοιπη ζωή του μετά. Θα προσέχεις να του αφήνεις χώρο να αναπνέει, να περνάει πιο πολύ χρόνο με τα άλλα παιδιά παρά με εσένα. Ίσως ακούγονται κάπως σκληρά αυτά που λέω και ενδεχομένως να μην έχουν καμία σχέση με εσάς, αλλά για καλό τα λέω. Από τον εαυτό μου κρίνω, εσάς όπως είπα δε σας ξέρω, μπορεί να πέφτω έξω. Εμένα η μάνα ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος, που έζησε και ζει εξήντα χρόνια μαζί με έναν σκληρό άνθρωπο που δεν την ένιωσε ποτέ, δεν τη νοιάστηκε ποτέ γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να το κάνει, ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας του δυστυχώς. Και στην προσπάθειά της να αντέξει, να την παλεψει σε έναν δύσκολο γάμο «κρεμάστηκε» έτσι λίγο παραπάνω από το παιδί της, το μοναχοπαίδι της συγκεκριμένα. Δε λεω ότι έπαθα κατι, ούτε την κατηγορώ που το έκανε αλλά το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι το βούρκωμα και η στενοχώρια της, αυτή η βαριά διάθεση. Κι αυτό το «ουφ», τον αναστεναγμό, που δεν είχε να κάνει με μένα. Το χαμόγελό της, το πηγαίο χαμόγελο δεν το είδα ποτέ. Ειδα απλά την προσπαθεια για χαμόγελο τάχα που από πίσω κρύβει απεραντη θλίψη και κλάμα. Τωρα πλέον δεν είναι καλά. Εδώ και τρία χρόνια έσπασε και κρέμεται πλέον η λογική της από μια πολύ λεπτή κλωστή. Όλο το υπόλοιπο έχει ήδη φύγει προς τη μεριά της αρρωστιας, της συσσωρευμένης στενοχώριας δεκαετιών. Βάλε για τα καλά στο νου σου το εξής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια από τη στενοχώρια, που γεννάει μετά αναρίθμητες άλλες. Όλα τα άλλα που έχεις δεν είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα, δεν το λέω για να υποτιμήσω τα αντικειμενικά δύσκολα συμπτώματά σου, αλλά αυτη είναι η αλήθεια. Βγες έξω τώρα που είναι Αύγουστος και φυσάει και άσε να την πάρει ο αερας τη στενοχώρια, το άγχος σου, να τα πάρει μακριά από εσένα, εσύ γέμισε τα πνευμόνια σου με αέρα καθαρό. Πες ενα ευχαριστώ που ξημέρωσε η μέρα, ας έχεις χίλια δυο, εισαι όμως «καλά», ναι, καλά, όλα είναι θέμα οπτικής. Δεν ξυπνησες και είσαι σε νοσοκομείο ούτε εσύ, ούτε το παιδί σου (χτύπα ξύλο..) , ούτε και ο άντρας σου. Ποτε θα χαρούμε για αυτά, ποτε θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη, ετσι απλά τα προσπερνάμε? Έχει φαΐ το τραπέζι σου για όλους σας, εχετε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σας και πιθανώς και αρκετά άλλα ωραια πραγματα. Αγωνίσου λίγο προς αυτή την κατεύθυνση, μην κατεβάζεις τα χέρια κάτω, ρίξε της μια σφαλιάρα της στενοχώριας και του άγχους ώστε να σηκωθούν και να φυγουν. Και για τον εαυτό σου κάνε το, αλλα και για το παιδί σου, για να μην μπολιαστεί από μικρό με αυτά. Ας έχει να θυμάται τη μάνα του την ανέμελη, την ξένοιαστη, τη χαρούμενη για να μπει κι αυτό σε αυτό το δρόμο. Ή ας έχει έστω να θυμάται τη μάνα του την αγωνίστρια που παρά τα άγχη και τα βάρη της ζωής το μάτι της άστραφτε και δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Μόνο αν το επιτρέψεις εσύ, μόνο τότε νικήθηκες, μόνο αν συνειδητά κρεμάσεις τα χέρια κάτω. Όσο αγωνίζεσαι και δεν τα παρατάς, τότε ήδη νικάς και όσο αναπνέεις οφειλεις να αγωνιζεσαι. Οπότε αγωνίσου! Το άγχος είναι θρασύδειλο, σου επιτίθεται μόνο όταν το φοβάσαι. Αν το περιγελάσεις και το περιφρονήσεις βλέποντας το στην πραγματικη του υπόσταση τότε φεύγει νικημένο, ταπεινωμένο. Και θα πάψει πλέον να σε προβληματίζει στη ζωή σου. Θα ασχολείσαι μαζί του άλλο τόσο όσο ασχολείται το λιοντάρι που με το βήμα του χαλάει τον ιστό μιας αράχνης. Ξέρω πολύ καλά βέβαια ότι αυτά δε γίνονται το ίδιο εύκολα όσο το να γράψεις ένα κείμενο. Ας τα πω στον εαυτό μου αυτά που εχω χ3στεί πάνω μου μην τυφλωθώ. Λίγο λίγο, σιγά σιγά, προσπαθούμε και βλέπουμε τι θα γινει, καθημερινή προπόνηση είναι και όπου φτάσουμε, ό,τι καταφέρουμε.. Και λίγο να μετακινηθουμε από την παρούσα θέση και σταση ζωής προς μια λίγο καλύτερη είναι τεράστια νίκη εναντίον του εχθρού. Τι άλλο έχεις να πάθεις? Σκέψου το.. Το χειρότερο το έχεις ήδη παθει και είναι το άγχος σου. Ό,τι άλλο είναι ενα τίποτα μπροστά σε αυτό. Ούτε υπογλυκαιμία έχεις που λες κλπ, όλα αυτά του άγχους είναι και απλά το φαγητό σε ανακουφίζει, δρα αγχολυτικά. Λίγο να το προσέξεις αυτό, να βρεις άλλο τρόπο, ομιλώ ως παθών. Λοιπόν, φτάνει η φλυαρία μου για την ώρα, εδώ ειμαστε, θα τα λέμε (αν θες). Καλό υπόλοιπο στη μέρα σου.

[Greenturtle]

Το βίωσα πρώτη φορά στο Γυμνάσιο και από τότε κάθε φορά που αγχώνομαι ή πιέζομαι παθαίνω ημικρανία με αύρα. Με τρομάζει που χάνω την όραση μου σε ένα βαθμό και κυρίως το μούδιασμα της μισής πλευράς. Πλέον έχω αποδεχτεί ότι όταν έρχονται αυτά τα συμπτώματα δεν πεθαίνω αλλά απλά έρχεται ημικρανία. Ο γιατρός νευρολόγος αφού κλινικά με εξετασε και με βρήκε υγιή μου συνέστησε πρώτον ψυχοθεραπεία και δεύτερον ψυχραιμία εκείνες τις ώρες. Μόλις έρχεται η αύρα (σε μένα προηγείται του πόνου) κατευθείαν παυσίπονο για να μειωθεί η διάρκεια και η ένταση του επεισοδίου

[_Vassilis]

Το βίωσα πρώτη φορά στο Γυμνάσιο και από τότε κάθε φορά που αγχώνομαι ή πιέζομαι παθαίνω ημικρανία με αύρα. Με τρομάζει που χάνω την όραση μου σε ένα βαθμό και κυρίως το μούδιασμα της μισής πλευράς. Πλέον έχω αποδεχτεί ότι όταν έρχονται αυτά τα συμπτώματα δεν πεθαίνω αλλά απλά έρχεται ημικρανία. Ο γιατρός νευρολόγος αφού κλινικά με εξετασε και με βρήκε υγιή μου συνέστησε πρώτον ψυχοθεραπεία και δεύτερον ψυχραιμία εκείνες τις ώρες. Μόλις έρχεται η αύρα (σε μένα προηγείται του πόνου) κατευθείαν παυσίπονο για να μειωθεί η διάρκεια και η ένταση του επεισοδίου

Ημικρανία του αμφιβληστροειδούς λέγεται αυτό που παθαίνεις και επηρεάζεται (παροδικά) η όρασή σου. Κάνουν προσωρινά σπασμό τα αγγεία στο ματι, μειώνεται η αιματικη ροή και γι αυτό εμφανίζονται τα οφθαλμικά συμπτώματα. Αν δεν το γνωρίζει κανείς μπορεί να θορυβηθεί πολύ αλλά δεν είναι κάτι επικίνδυνο. Ειναι επίσης ακετά συχνό, είναι πολλοί που το έχουν. Περαστικα σου εύχομαι, μακάρι να βρεις έναν τροπο να μειωθεί το άγχος σου και οι πονοκέφαλοι.

[Noname144]

Καλά αυτό με τους «δικούς μου ανθρώπους» το είπα μιλώντας σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Ούτε εγώ έχω κάποιον που να καταλαβαίνει, μη νομίζεις. Έχει κανα χρόνο που χώρισα, μου ζητήθηκε δηλαδή, δεν το επέλεξα εγώ και έκτοτε αναγκάστηκα λόγω συνθηκών να επιστρέψω στο πατρικό μου με δυο μισότρελους ηλικιωμένους γονείς που είναι στην κοσμάρα τους, δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν υπάρχει κάποιος εδώ γύρω που να καταλαβαίνει ή να τον νοιάζει να ασχοληθεί. Καμιά φορά πιο πολύ μπορεί να καταλαβαίνουν άγνωστοι άνθρωποι από το ίντερνετ παρά οι δικοί μας άνθρωποι. Λυπάμαι που ο άντρας σου είναι έτσι, δυστυχώς δεν μπορούμε να κανουμε κάτι για αυτό, ο άλλος θα είναι αυτός που είναι και θα αλλάξει μόνο αν ο ίδιος το θελήσει και πάλι με πολύ προσωπικό κόπο. Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις (εφόσον το θέλεις) να αγαπάς τον άντρα σου και πατέρα του παιδιού σου (να το χαιρεστε κιόλας). Μόνο τον εαυτό σου ελέγχεις, δεν μπορείς να ελέγξεις το πως θα φερθεί ο άλλος άνθρωπος. Καλά το σκέφτηκες αυτό με τις δουλειές, εργασιοθεραπεία είναι και σίγουρα βοηθάει να ξεχνιέσαι ενώ ταυτόχρονα γίνονται και οι απαραίτητες δουλειές. Ήθελα να σου πω κατι που έχει να κάνει με το παιδί σου. Με όλο το σεβασμό και την αγάπη και να με συγχωρείς, δε σας ξέρω, μπορεί να πέφτω έξω σε αυτό που θα πω. Εσείς οι μανάδες καμιά φορά όταν δεν παίρνετε τη στήριξη που περιμένετε και χρειάζεστε από το σύζυγο πέφτετε λίγο με τα μούτρα πάνω στο παιδί και άθελά σας το επιβαρύνετε λιγάκι. Υπάρχει η εξής παγίδα εδώ. Λες θα παίξω με το παιδί μου, θα ασχοληθώ μαζί του, ενώ στην πραγματικότητα θες εσύ να ανακουφίσεις τη δικια σου θλίψη, αυτός είναι ο πραγματικός λόγος. Δε λέω ότι και αυτό είναι κακό, αλλά να το προσέχεις, να γίνεται με μέτρο. Κι όταν παίζεις με το παιδί σου να είσαι όντως εκεί, να παίζεις και να ευχαριστιέσαι την ώρα μαζί του, να μην είναι το μυαλό σου χαμένο αλλού σε σκέψεις και τα μάτια σου βουρκωμένα, σκοτεινιασμένα. Τα παιδιά ας μην τα υποτιμάμε, είναι πανεξυπνα και ρουφούν σαν το σφουγγάρι ο,τι τους φέρει ο γονιός και ειδικά η μάνα. Κοίτα μην τυχόν τον αναστεναγμό που σου ξεφύγει την ώρα που περνάτε μαζί τον πάρει προίκα του στην υπόλοιπη ζωή του μετά. Θα προσέχεις να του αφήνεις χώρο να αναπνέει, να περνάει πιο πολύ χρόνο με τα άλλα παιδιά παρά με εσένα. Ίσως ακούγονται κάπως σκληρά αυτά που λέω και ενδεχομένως να μην έχουν καμία σχέση με εσάς, αλλά για καλό τα λέω. Από τον εαυτό μου κρίνω, εσάς όπως είπα δε σας ξέρω, μπορεί να πέφτω έξω. Εμένα η μάνα ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος, που έζησε και ζει εξήντα χρόνια μαζί με έναν σκληρό άνθρωπο που δεν την ένιωσε ποτέ, δεν τη νοιάστηκε ποτέ γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να το κάνει, ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας του δυστυχώς. Και στην προσπάθειά της να αντέξει, να την παλεψει σε έναν δύσκολο γάμο «κρεμάστηκε» έτσι λίγο παραπάνω από το παιδί της, το μοναχοπαίδι της συγκεκριμένα. Δε λεω ότι έπαθα κατι, ούτε την κατηγορώ που το έκανε αλλά το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι το βούρκωμα και η στενοχώρια της, αυτή η βαριά διάθεση. Κι αυτό το «ουφ», τον αναστεναγμό, που δεν είχε να κάνει με μένα. Το χαμόγελό της, το πηγαίο χαμόγελο δεν το είδα ποτέ. Ειδα απλά την προσπαθεια για χαμόγελο τάχα που από πίσω κρύβει απεραντη θλίψη και κλάμα. Τωρα πλέον δεν είναι καλά. Εδώ και τρία χρόνια έσπασε και κρέμεται πλέον η λογική της από μια πολύ λεπτή κλωστή. Όλο το υπόλοιπο έχει ήδη φύγει προς τη μεριά της αρρωστιας, της συσσωρευμένης στενοχώριας δεκαετιών. Βάλε για τα καλά στο νου σου το εξής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια από τη στενοχώρια, που γεννάει μετά αναρίθμητες άλλες. Όλα τα άλλα που έχεις δεν είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα, δεν το λέω για να υποτιμήσω τα αντικειμενικά δύσκολα συμπτώματά σου, αλλά αυτη είναι η αλήθεια. Βγες έξω τώρα που είναι Αύγουστος και φυσάει και άσε να την πάρει ο αερας τη στενοχώρια, το άγχος σου, να τα πάρει μακριά από εσένα, εσύ γέμισε τα πνευμόνια σου με αέρα καθαρό. Πες ενα ευχαριστώ που ξημέρωσε η μέρα, ας έχεις χίλια δυο, εισαι όμως «καλά», ναι, καλά, όλα είναι θέμα οπτικής. Δεν ξυπνησες και είσαι σε νοσοκομείο ούτε εσύ, ούτε το παιδί σου (χτύπα ξύλο..) , ούτε και ο άντρας σου. Ποτε θα χαρούμε για αυτά, ποτε θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη, ετσι απλά τα προσπερνάμε? Έχει φαΐ το τραπέζι σου για όλους σας, εχετε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σας και πιθανώς και αρκετά άλλα ωραια πραγματα. Αγωνίσου λίγο προς αυτή την κατεύθυνση, μην κατεβάζεις τα χέρια κάτω, ρίξε της μια σφαλιάρα της στενοχώριας και του άγχους ώστε να σηκωθούν και να φυγουν. Και για τον εαυτό σου κάνε το, αλλα και για το παιδί σου, για να μην μπολιαστεί από μικρό με αυτά. Ας έχει να θυμάται τη μάνα του την ανέμελη, την ξένοιαστη, τη χαρούμενη για να μπει κι αυτό σε αυτό το δρόμο. Ή ας έχει έστω να θυμάται τη μάνα του την αγωνίστρια που παρά τα άγχη και τα βάρη της ζωής το μάτι της άστραφτε και δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Μόνο αν το επιτρέψεις εσύ, μόνο τότε νικήθηκες, μόνο αν συνειδητά κρεμάσεις τα χέρια κάτω. Όσο αγωνίζεσαι και δεν τα παρατάς, τότε ήδη νικάς και όσο αναπνέεις οφειλεις να αγωνιζεσαι. Οπότε αγωνίσου! Το άγχος είναι θρασύδειλο, σου επιτίθεται μόνο όταν το φοβάσαι. Αν το περιγελάσεις και το περιφρονήσεις βλέποντας το στην πραγματικη του υπόσταση τότε φεύγει νικημένο, ταπεινωμένο. Και θα πάψει πλέον να σε προβληματίζει στη ζωή σου. Θα ασχολείσαι μαζί του άλλο τόσο όσο ασχολείται το λιοντάρι που με το βήμα του χαλάει τον ιστό μιας αράχνης. Ξέρω πολύ καλά βέβαια ότι αυτά δε γίνονται το ίδιο εύκολα όσο το να γράψεις ένα κείμενο. Ας τα πω στον εαυτό μου αυτά που εχω χ3στεί πάνω μου μην τυφλωθώ. Λίγο λίγο, σιγά σιγά, προσπαθούμε και βλέπουμε τι θα γινει, καθημερινή προπόνηση είναι και όπου φτάσουμε, ό,τι καταφέρουμε.. Και λίγο να μετακινηθουμε από την παρούσα θέση και σταση ζωής προς μια λίγο καλύτερη είναι τεράστια νίκη εναντίον του εχθρού. Τι άλλο έχεις να πάθεις? Σκέψου το.. Το χειρότερο το έχεις ήδη παθει και είναι το άγχος σου. Ό,τι άλλο είναι ενα τίποτα μπροστά σε αυτό. Ούτε υπογλυκαιμία έχεις που λες κλπ, όλα αυτά του άγχους είναι και απλά το φαγητό σε ανακουφίζει, δρα αγχολυτικά. Λίγο να το προσέξεις αυτό, να βρεις άλλο τρόπο, ομιλώ ως παθών. Λοιπόν, φτάνει η φλυαρία μου για την ώρα, εδώ ειμαστε, θα τα λέμε (αν θες). Καλό υπόλοιπο στη μέρα σου.

Θα κρατήσω τα λόγια σου στο μυαλό μου ως δύναμη και χείρα βοηθείας....είμαι στα πολύ χάλια πάλι....και δεν έχω κανέναν...κανέναν...εσύ πως είσαι σήμερα?

[_Vassilis]

Θα κρατήσω τα λόγια σου στο μυαλό μου ως δύναμη και χείρα βοηθείας....είμαι στα πολύ χάλια πάλι....και δεν έχω κανέναν...κανέναν...εσύ πως είσαι σήμερα?

Καλημέρα και Χρόνια Πολλά! Εύχομαι σήμερα να είσαι κάπως καλύτερα. Κάθε μέρα που είμαστε χάλια και παρόλα αυτά την προχωράμε και τη φτάνουμε στο τέλος της, είναι μια νίκη, όχι μικρή αλλά μεγάλη νίκη. Λυπάμαι βέβαια που βασανίζεσαι αλλά αφού η ζωή έβαλε αυτό να ζήσεις χτες, πάλεψε να το αντιμετωπίσεις με γενναιότητα. Σήμερα είναι μια νέα μέρα, καινούρια αρχή, μπορεί να έχει ωραία πράγματα μέσα και λίγο πιο ξεκούραστα και ευχάριστα, δώσε της μια ευκαιρία.. Κατάλαβε ότι αυτά δεν σου τα λέω γιατί τα πετυχαίνω ο ίδιος κι εγώ χάλια τα έχω κάνει, αλλά τα λέω για να τα ακούω και εγώ, πρώτα κιόλας εγώ, έτσι θα ήθελα να σκέφτομαι και να πράττω και προς αυτή την κατεύθυνση προσπαθώ. Είναι γεγονός ότι όταν δεν είμαστε καλά το μόνο που κάπως γλυκαίνει τον πόνο είναι να έχουμε κάποιον άνθρωπο δικό μας να μας νιώσει και να το μοιραστούμε αυτό μαζί του, να το περασουμε μαζί όλο αυτό. Κι εγώ το έχω πάρα πολύ αυτό. Αλλά καμιά φορά η ζωή τα φερνει ετσι και μας το στερεί αυτό, αυτή την πολύτιμη βοήθεια και παρηγοριά. Είναι και λίγο δύσκολο και για τους άλλους ανθρώπους να αντεξουν την κατάσταση μας και να παραμείνουν κοντά μας χωρίς να επηρεαστούν. Κολλάνε και αυτοί άγχος και κατάθλιψη σα να είναι ίωση, δεν είναι απλό. Δεν πρέπει όμως να το βάλουμε κάτω, αντιθέτως θα συνεχίσουμε να παλεύουμε, έστω και μόνοι και θα συνεχίσουμε να αναζητούμε νέο κόσμο, μια φιλική παρέα πχ που θα μας βοηθήσει λίγο να ξεχαστούμε, αλλά που θα προσπαθήσουμε κι εμείς όσο είναι εφικτό να μη ρίξουμε όλο το ψυχικό μας βάρος πάνω της. Εγώ σήμερα νιώθω κάπως καλούτσικα, όχι ότι άλλαξε κατι, απλά λίγο πέρασαν τα άπειρα νεύρα που είχα με την τύχη μου αλλά και με κατι άλλους εδώ πέρα, βοήθησε και το ότι πήγα χτες σε κάτι φίλους και είδαμε τα ποδόσφαιρα. Βρες και εσύ κάτι που θα σε βοηθούσε να ξεχνιεσαι λίγο. Επίσης κατι ακόμα πολύ πολύ πολύ σημαντικό. Άσκηση και μάλιστα αερόβια. Το κατανοώ ότι στην κατάσταση που είσαι και με το άγχος κλπ το τελευταίο πράγμα που έχεις όρεξη να κάνεις είναι αυτό και ενδεχεται επίσης να λαχανιαζεις και να σε πιάνει ταχυκαρδία και εσύ να νομίζεις ότι έχεις αρρυθμία, αυτό το δυσαρεστο αίσθημα παλμών. Πίστεψέ με όμως είναι πάαααρα πολύ ωφέλιμο. Βίασε λίγο τον εαυτό σου ώστε να ξεκινήσει έστω κατι απλό, ένα χαλαρό περπάτημα ας πούμε, αλλά κάνε το συστηματικά σε καθημερινή βάση. Βοηθαει γιατί όλες αυτές τις ορμόνες τους στρες θα τις διοχετεύεις πλέον προς την κατεύθυνση της φυσικής δραστηριότητας που μόνο όφελος σου παρέχει και αν το εντάξεις μόνιμα στη ζωή σου θα είναι το καλύτερο φυσικό ηρεμιστικό και μια φυσικη ομπρέλα για το άγχος. Ακομα θυμάμαι τον εαυτό μου πως ήτανε και ας έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που πήγαινα σχεδόν καθημερινά για μπασκετ. Εβρισκα τους φίλους στο γηπεδάκι της γειτονιάς, παίζαμε με την καρδια μας για κανα τρίωρο, μπορεί και παραπάνω και η ζωή ήταν ωραία. Που χώρος μετα για άγχη κλπ όταν νιώθεις αυτή τη γλυκιά κούραση μετά την άσκηση και σε πλημμυρίζουν οι ενδορφίνες. Κι ας έδινα την άλλη μερα και πανελλαδικές. Λοιπόν, θα τη βρούμε τη λύση, εσύ πάλεψε και μην το βάλεις κάτω, απαγορεύεται να το βάλεις κάτω.. Μόνο για πολύ λιγο ίσως αλλά πριν προλάβει ο διαιτητής να μετρήσει μεχρι το 10 ξανασηκωνόμαστε και συνεχίζουμε το box Όλα καλά θα πάνε, μην ανησυχείς.. Και μη λες δεν έχω κανέναν, φυσικά και έχεις, έχεις τον εαυτο σου. Ας μάθουμε λιγο παραπανω να κάνουμε παρεα και να στηρίζουμε τον εαυτό μας ακόμα και στα δύσκολα. Φτιάξε του ένα ωραίο καφεδάκι του εαυτού σου και πες του «τι θα ήθελες να κανουμε σήμερα? Τι θα σε ανακούφιζε λίγο? Που να πάρουμε τα χάλια μας και να πάμε να περασουμε τη μέρα?» Κάνε μια ωραία βόλτα. Και υποτίμησε το λιγάκι όλο αυτό, κορόιδεψε το, πες «έλα μωρέ εντάξει, παίρνω τα αγχη μου και τα (ψυχοσωματικά) συμπτώματα μου και παω για ένα παγωτάκι με τη φιλη μου. Κάνε κάτι. Και άμα κάνεις εσύ κατι, τότε κατι καλό μπορεί να γίνει και θα γίνει.

[Noname144]

Έφαγα πριν λίγο και τώρα έπαθα ταχυπαλμια...δυνατή...έχω αγχωθει ...νιώθω ζάλη και αγχώνομαι ότι θα λιποθυμήσω....ξάπλωσα και φοβάμαι πολυ

[_Vassilis]

Καθολου δε θα λιποθυμησεις, ηρεμησε. Το αγχος σου ειναι το οποιο παει και καθεται πανω στο οποιοδηποτε τετριμμενο συμπτωμα (πχ πονοκεφαλος, ζαλη) και δρα πολλαπλασιαστικα. Καλα εκανες και ξαπλωσες, θα σε ηρεμησει. Να προσεχεις λιγο τις αναπνοες σου, ηρεμα και αργα, για να μην κανεις υπεραερισμο και αυτο επιτεινει τη ζαλαδα. Μπορεις να κανεις και αυτη τη μικρη ασκησουλα που λεει το λινκ παρακατω. Περαστικα και γρηγορα ευχομαι.. Μην το βαζεις κατω, κουραγιο!

https://www.kathimerini.gr/life/5615...methodo-4-7-8/

[Noname144]

Καθολου δε θα λιποθυμησεις, ηρεμησε. Το αγχος σου ειναι το οποιο παει και καθεται πανω στο οποιοδηποτε τετριμμενο συμπτωμα (πχ πονοκεφαλος, ζαλη) και δρα πολλαπλασιαστικα. Καλα εκανες και ξαπλωσες, θα σε ηρεμησει. Να προσεχεις λιγο τις αναπνοες σου, ηρεμα και αργα, για να μην κανεις υπεραερισμο και αυτο επιτεινει τη ζαλαδα. Μπορεις να κανεις και αυτη τη μικρη ασκησουλα που λεει το λινκ παρακατω. Περαστικα και γρηγορα ευχομαι.. Μην το βαζεις κατω, κουραγιο!

https://www.kathimerini.gr/life/5615...methodo-4-7-8/

Τελικά μάλλον έχω ίωση πάλι γιατί έχω πονόλαιμο και μια αίσθηση κάπως σαν δύσπνοια...έβαλα οξυμετρο αλλά είναι καλό το οξυγόνο....γενικά αρρωσταίνω κάθε δύο βδομάδες πλέον δεν ξέρω τι να πω....χάλια είμαι όταν αρρωσταίνω έχω παλμούς υψηλούς και δύσπνοια και μια περίεργη αίσθηση στην καρδιά....συνέχεια κάτι παθαίνω ...κάθε μέρα αλήθεια.εγω δεν έχω μόνο ψυχοσωματικά έχω και όντως ασθένειες ...έχω κουραστεί παααρα πολύ αλήθεια...Σ ευχαριστώ για τις ευχές σου...προσπαθώ να μην το βάζω κάτω αλλά είναι πολλά μαζεμένα τώρα τελευταία...πόσο θα αντέξω δεν ξέρω....εσύ πως είσαι?

[_Vassilis]

Μα όταν λέμε ψυχοσωματικά δεν εννοούμε κάτι ψεύτικο, όντως ασθένειες είναι, κανονικότατες, απλα η αφετηρία τους με καποιο τρόπο σχετίζεται με το ψυχολογικό. Είναι κατα κάποιο τρόπο η σωματική αποτύπωση με τη μορφή παθολογίας μιας ψυχολογικής επιβάρυνσης. Και τώρα αυτό που εχεις μπορεί να μην ειναι τελειως ανεξαρτητο, να ξέρεις. Μπορεί λόγω στρες / ψυχικής επιβάρυνσης να έχει πέσει η άμυνα του οργανισμού σου και αυτό να σε καθιστά ευάλωτη σε συχνές ιώσεις κλπ. Περαστικα, τι να πω, υπομονή κανε, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Κι εγώ «ας τα λέμε καλά» , αλλά σε ευχαριστώ που ρωτάς. Μη το βάλεις κάτω. Όοοολο αυτο που περνάς με τα διαφορα που συμβαινουν κάθε τόσο, είναι μια μεγάλη φαση, κάτι εκτονώνει από πάνω σου, θα κάνει τον κυκλο της και θα περασει. Προσπαθησε οσο μπορεις να επενδυεις στην ηρεμια, στην ελλειψη αγχους, γενικοτερα κανε ο,τι βλεπεις οτι σε βοηθαει να νιωθεις καλυτερα αλλά να ειναι ασφαλες και υγιες και κρατα ζωντανη την ελπιδα οτι καποια στιγμη θα περασει ολο αυτο. Βγες εξω, περπατα, αεροβια ασκηση, βολτα στη φυση, ενα χομπι, μουσικη, γλαστρες με λουλουδια, μια εκδρομη, μια ωραια ταινια. Βασικα τωρα μιας και εισαι αρρωστη ξεκινα με αυτο το τελευταιο. Βρες καμια ταινια η σειρα και κατσε δες την μονοκομματα, κανε binge watching. Θα ξεχαστεις και πριν το καταλαβεις θα περασει ο καιρος και θα γινεις καλα.

[Noname144]

Μα όταν λέμε ψυχοσωματικά δεν εννοούμε κάτι ψεύτικο, όντως ασθένειες είναι, κανονικότατες, απλα η αφετηρία τους με καποιο τρόπο σχετίζεται με το ψυχολογικό. Είναι κατα κάποιο τρόπο η σωματική αποτύπωση με τη μορφή παθολογίας μιας ψυχολογικής επιβάρυνσης. Και τώρα αυτό που εχεις μπορεί να μην ειναι τελειως ανεξαρτητο, να ξέρεις. Μπορεί λόγω στρες / ψυχικής επιβάρυνσης να έχει πέσει η άμυνα του οργανισμού σου και αυτό να σε καθιστά ευάλωτη σε συχνές ιώσεις κλπ. Περαστικα, τι να πω, υπομονή κανε, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Κι εγώ «ας τα λέμε καλά» , αλλά σε ευχαριστώ που ρωτάς. Μη το βάλεις κάτω. Όοοολο αυτο που περνάς με τα διαφορα που συμβαινουν κάθε τόσο, είναι μια μεγάλη φαση, κάτι εκτονώνει από πάνω σου, θα κάνει τον κυκλο της και θα περασει. Προσπαθησε οσο μπορεις να επενδυεις στην ηρεμια, στην ελλειψη αγχους, γενικοτερα κανε ο,τι βλεπεις οτι σε βοηθαει να νιωθεις καλυτερα αλλά να ειναι ασφαλες και υγιες και κρατα ζωντανη την ελπιδα οτι καποια στιγμη θα περασει ολο αυτο. Βγες εξω, περπατα, αεροβια ασκηση, βολτα στη φυση, ενα χομπι, μουσικη, γλαστρες με λουλουδια, μια εκδρομη, μια ωραια ταινια. Βασικα τωρα μιας και εισαι αρρωστη ξεκινα με αυτο το τελευταιο. Βρες καμια ταινια η σειρα και κατσε δες την μονοκομματα, κανε binge watching. Θα ξεχαστεις και πριν το καταλαβεις θα περασει ο καιρος και θα γινεις καλα.

Γενικά προσπαθώ πολύ πάρα πολύ με νύχια και με δόντια,και έχω και ένα μικρό παιδάκι που μεγαλώνω και κάποιες μέρες βασικά κάθε μέρα είναι ένα μεγάλο βουνό το οποίο πρέπει να ανεβαίνω...ξέρεις πως είναι να έχεις 150 παλμούς και να πρέπει να τρέχεις και πίσω από ένα παιδάκι και να μην μπορείς να τα παρατήσεις...έφερα ένα απλό παράδειγμα ...είναι πολύ δύσκολο αλλά προσπαθώ...απλώς είναι κάποιες στιγμές σαν τώρα πχ που είμαι τελείως χάλια...έχω μια περίεργη αίσθηση στην καρδια,σαν να έχω αρρυθμία σαν να χτυπάει αρρυθμα η καρδιά μου ...δεν νιώθω καλά ...δύσπνοια ..έχω αγχωθει πολύ ότι θα πεθάνω και ότι θα πάω νοσοκομείο..