Ημικρανική αύρα.το έχει κάνεις?

[_Vassilis]

Καλή σου μέρα. Ψυχραιμία και σταθερά το τιμόνι (του μυαλού) κράτα.. Έλα να κάνουμε παρεούλα λοιπόν. Για πες μας? Τι νομίζεις ότι έχεις? Τι φοβάσαι ότι θα πάθεις?

[Noname144]

Ένιωθα πολύ έντονη ναυτία και αίσθηση αδυναμίας λες και ήθελα να κλείσουν τα μάτια μου να κοιμηθώ...κράτησε δύο ώρες...μετά ένιωθα καλύτερα...τώρα νιώθω κάπως περίεργα όταν αναπνέω λες και έχω βάρος στο στήθος και ότι δεν αναπνέω καλά...προσπαθώ να σκέφτομαι ψύχραιμα αλλά άμα σε πιάσει πανικός πάει το χάνεις εκείνη την στιγμή...ελπίζω να κοιμηθώ καλά τουλάχιστον μετά να ξεκουραστω

[_Vassilis]

Είδες όμως τώρα τι συμβαίνει? Πέρασαν κάμποσες ώρες γιατί έγραψες το απόγευμα χτες και άκου τον εαυτό σου τι λεει, τι ωραία και αντικειμενικα περιγράφει τα απλα συμπτώματα. Ναυτια, αισθηση αδυναμιας, υπνηλια, δυσπνοια και βαρος στο στηθος. Παω στοιχημα οτι αν τα εγραφες το πρωι θα ηταν χαοτικα, «δε νιωθω καλα, κατι κακο μαλλον θα μου συμβει, νομιζω θα πεθανω». Επιτηδες σου ζητησα να τα γραψεις, να τα εχεις να μπορεις να τα διαβασεις αλλη ωρα μετα και να δεις πως ενιωθες τοτε και οτι τελικα δε συνεβη τιποτα κακο. Ας πουμε οτι αυτο ηταν ενα μινι ονλάιν ημερολογιο που τα σημειωσες τα χτεσινα. Συνεχισε το, κανε το ιδιο, παρε ενα σημειωματαριο ημερολογιο και γραφε καθε φορα που νιωθεις ετσι μερα και ωρα και τι αισθανεσαι. Για σενα μονο καντο. Και θα το εχεις σαν βιβλιο μετα να ανατρεχεις αλλες ωρες να τα διαβαζεις και να απομυθοποιεις το συμπτωμα. Εχεις δικιο σε αυτο που λες οτι την ωρα του πανικου ολοι ειμαστε πελαγωμενοι. Εκεινη την ωρα προσπαθεις να αντεξεις τη δυσκολη στιγμη οπως οπως μεχρι αυτη να περασει. Αλλη ωρα ομως μπορεις να κανεις τετοια ωραια πραγματακια να προετοιμασεις τον εαυτο σου για την επομενη ωρα κρισης. Η προετοιμασια θα γινεται την ωρα της ηρεμιας. Ενα ωραιο λατινικο ρητο λεει «Amat Victoria Curam» (=Victory loves preparation) Πάω να το προσθεσω στο καινουριο θρεντακι μου Φερε κι εσυ τιποτα αμα βρεις κατι που σου αρεσει η σε εκφραζει. Και ολοι οι φιλοι συμφορουμιτες εννοειται..

Ελπιζω να νιωθεις καλυτερα σημερα. Καλημερα και καλο Σαββατοκύριακο να εχεις ευχομαι. Να βρουμε και λιγο ισιωμα , οχι μονο ανηφορα, καλα τα λες…

[Noname144]

Καλησπερα παιδιά εσείς πώς είστε? Εγώ έτσι και έτσι....δυστυχώς ξύπνησα πριν λίγο και νιώθω από εκείνη την ώρα λες και έχω ιλιγγο...όπως όταν εστιάζω κάπου το βλέμμα μου λες και "κάπως πάνε να γυρίσουν λίγο όλα" δεν ξέρω αν το έβαλα στην ιδέα μου ειλικρινά...πάντως τώρα έχω πανικό από αυτό το σύμπτωμα μιας και δεν μπορώ να καταλάβω αν όντως είναι έτσι ή αν το έβαλα στην ιδέα μου...δεν ξέρω γιατί κάποιες περιόδους είμαι πολύ πολύ καλύτερα...και κάποιες είμαι να με κλαίνε οι ρέγγες...δυσκολεύομαι πολύ αυτή τη στιγμή:/

[_Vassilis]

Καλησπερα παιδιά εσείς πώς είστε? Εγώ έτσι και έτσι....δυστυχώς ξύπνησα πριν λίγο και νιώθω από εκείνη την ώρα λες και έχω ιλιγγο...όπως όταν εστιάζω κάπου το βλέμμα μου λες και "κάπως πάνε να γυρίσουν λίγο όλα" δεν ξέρω αν το έβαλα στην ιδέα μου ειλικρινά...πάντως τώρα έχω πανικό από αυτό το σύμπτωμα μιας και δεν μπορώ να καταλάβω αν όντως είναι έτσι ή αν το έβαλα στην ιδέα μου...δεν ξέρω γιατί κάποιες περιόδους είμαι πολύ πολύ καλύτερα...και κάποιες είμαι να με κλαίνε οι ρέγγες...δυσκολεύομαι πολύ αυτή τη στιγμή:/

Καλώς την.. Καλημέρα, καλή εβδομάδα. Και γιατί να πρέπει να καταλάβουμε αν όντως είναι ετσι ή αν το βάλαμε εμείς στην ιδέα μας? Τι σημασία έχει? Μην ασχολείσαι με αυτή τη σκέψη γιατί το μόνο που κάνει είναι να κρατάει την προσοχή σου εκεί. Και αυτό δεν το θελουμε. Ομολογουμένως ο ίλιγγος ή η ζάλη γενικότερα δεν είναι και το πιο ευχάριστο σύμπτωμα. Εμένα πάντως δεν με ενοχλεί υπερβολικά το συγκεκριμένο. Ήμουνα και λίγο βλαμμένο από μικρό, θα σου εξηγήσω παρακατω τι εννοώ. Και με πιάνει πολύ σπάνια, σχεδόν ποτέ. Ωστόσο μια από της περιόδους που το είχα σε καθημερινή βάση και μάλιστα εντονο ήταν τον καιρό της κατάθλιψης και λίγο αργότερα, πριν 2-3 χρόνια αυτά. Πήγαινα να σηκωθώ από καρέκλα και χανόμουν, γύριζε ο κόσμος. Ορθοστατική υπόταση κλπ. Ποιος? Εγώ.. Που η πίεση μου σε ηρεμία ειναι πάνω κάτω 18 με 12.. Κράτησε κάμποσο καιρο , μετα εφυγε και αντικαταστάθηκε με άλλα ενδιαφεροντα ψυχοσωματικούλια που μου βγηκαν εκεινο τον καιρο, προφανως το συστημα ειχε τρελαθει τότε και βαραγε ο συναγερμος και αναβόσβηναν διαφορα λαμπακια στο καντραν, χαχα. Παρακάτω φυγαν όλα αυτα και ηρθα στα σωστα μου πάλι.

Η πρώην σύζυγος απ την άλλη πλευρά τη ζαλάδα τη φοβόταν πολύ. Ήταν ενα συμπτωμα που επισης την επιανε συχνα και ο φοβος της μετα της επιδεινωνε το αγχος και τη ζαλη και πηγαινε να την πιασει πανικος. Δεν ακουγε σε εκεινη τη φαση ο,τι και να της ελεγες προσπαθωντας να την ηρεμησεις. Το συμπτωμα του φοβου/πανικου ηταν τοσο εντονο που απλα κατεβαζε ρολα, σφιγγοταν, αγχωνοταν μεχρι να της περασει. Θα σου πω και μια αστεια ιστορια τωρα. Που βεβαια στο κομματι του οτι ο αλλος ανθρωπος υπεφερε δεν ειναι καθολου αστεια, αλλα η γενικοτερη σκηνη εχει πλακα. Ημασταν σε ενα καραβακι μικρο. Δεν ειμαι απολυτα σιγουρος, νομιζω ηταν οταν πηγαιναμε για Υδρα. Ειχαμε παει Ερμιονη οδικως και απο εκει Μετόχι και με το καραβακι περάσαμε στην Ύδρα. Κι εκει επειδη δεν ειναι και καμια μεγαλη αποσταση εχουν βαλει κατι μικρα καραβακια, σαν μεγαλα καΐκια ειναι, ε, λιγο παραπανω. Οπως καταλαβαινεις υποθετω για καποιον που φοβαται τη ζαλη, δεν ειναι και το καλυτερο του να τον βαλεις σε ενα καραβι να κουνιεται. Ηξερα λοιπον τι μελλει γενέσθαι γι αυτο και προτιμησαμε να παμε οδικως μεχρι εκει, παρα να παμε κατευθειαν απο Πειραιά-Ύδρα. Είχε και λίγο κύμα παραπάνω εκείνη τη μέρα, μόλις το είδα είπα μεσα μου «ωχ..». Ήταν κι αυτός ο τυπος που οδηγουσε το καραβακι που προφανως βαριοταν τη ζωη του και ηθελε να τελειωσει τη βαρδια να βγει απεναντι και μας πηγε πετωντας, σα να ηταν κρις κραφτ. Το καραβακι εσκαγε απο την κορυφη του ενος κυματος στην κορυφη του επομενου και στο ενδιαμεσο πηγαινε στον αερα. Τα σακ βουαγιαζ που τα ειχε βαλει ολος ο κοσμος πισω πισω γιναν ολα μουσκεμα λες και τα ειχαμε βυθισει στο νερο. Ευτυχως εμας ηταν αυτα με το σκληρο πλαστικο απεξω κι ετσι δεν περασε νερο μεσα στα πραγματα μας. Η αλλη με ολο αυτο ειχε φρικαρει κανονικα. Ειχε γραπωθει με τα δυο της χερια απο το μπρατσο μου, ειχε κλεισει τα ματια και με εσφιγγε με τοση δυναμη, με μελανιασε.. Δεν ξερεις τι δυναμη ειχε.. Πονος κανονικος, οχι αστεια.. Αλλα τι να την κανω? Λεω αστην, θα δουμε μετα τις μελανιες. Πισω απο εμας καθοταν ενας πατερας με το γιο του, ο οποιος ειχε παθει παροξυσμο και φωναζε με εναν αγριο ενθουσιασμο: «Ουαου! Μπαμπα! Αυτο το κυμα ηταν ακομα μεγαλυτερο απο το προηγουμενο!» Και το ευχαριστιοταν λες και τον ειχαν παει στο λουνα παρκ.. Εγω, δαγκωνομουν και απο τον πονο, και γιατι προσπαθουσα να μην γελασω και παρεξηγηθει η δικια μου. Λεω μεσα μου Βασιλη εισαι γαϊδούρι, η αλλη υποφερει και εσενα σου ρχεται να γελασεις. Αλλα μου φανηκε τοσο αστειο αυτο το σκηνικο με τον μπομπιρα ταυτοχρονως με το κοντραστ της δικιας μου.. Τα συναισθηματα αντιστραφηκαν οταν φτασαμε απεναντι. Η γυναικα μου ανακουφιστηκε, το χερι μου επισης (αν και δεν το ενιωθα καν πλεον..) και ο μικρος απογοητευτηκε γιατι τελειωσε ολο αυτο και ηθελε κι αλλο.. Βλεπεις λοιπον πως το ιδιο ακριβως ερεθισμα αναλογως του με τι συναισθημα το ντυνουμε αλλαζει εντελως το βιωμα? Στα λουνα παρκ ο κοσμος που παει δε ζαλιζεται? Μα φυσικα ναι, πληρωνει αδρα για να ζαλιστει αλλα το βλεπει σαν παιχνιδι κι ας ξερναει κιολας πολλες φορες απο τη ζαλαδα.. Εγω λοιπον που οταν ημουν πιο μικρος οπως σου ειπα ημουν και λιγο ζαβο, εμοιαζα με τον μπομπιρα της ιστοριας, τι πηγαινα κι εκανα.. Οταν μου ειχαν πρωτοπαρει στο δημοτικο γραφειο και καρεκλα γραφειου, εγω αυτο το βρηκα για παιχνιδι και στριφογυριζα με ολη μου τη δυναμη και ολη μου τη φορα πανω στην καινουρια μου καρεκλα και μετα πιανομουν για να σταματησω αποτομα με τα χερια μου απο το γραφειο και ακινητοποιουμουν , αλλα το κεφαλι μου συνεχιζε να «γυριζει». Και μετα προσπαθουσα να το ξανακανω, ακομα πιο εντονα, να σπασω το ρεκορ.. Επειτα απο καμια δεκαετια και παρα το προηγουμενο, somehow καταφερα να μπω Ιατρικη. Και τωρα κοιταω να βγω απο αυτην γιατι γερασα και με διωχνουν, δε με θελουν πλεον για φοιτητη, παροτι ειμαι στο ανθος της μεσης ηλικιας μου..

Λοιπόον, ηρεμησε και ολα καλα θα πανε. Πάρε και καμια παρακεταμολη η κατι σχετικο, αντιμετωπισε το λιγο σαν τον πονοκεφαλο. Εμενα πολλες φορες με πιανει λογω καιρου, οταν εχει περιεργες αλλαγες στα βαρομετρικα, το παει για βροχη κλπ. Το βοηθαω κι εγω με τον τροπο που σου ειπα και περναει, οπως ο κανονικος πονοκεφαλος. Προσπαθησε να «κλαδεψεις» τον παραγοντα του επιπλεον αγχους/φοβου πανω σε αυτο, γιατι το μονο που καταφερνεις αλλιως ειναι να τροφοδοτεις το φαυλο κυκλο που επιτεινει τη ζαλη. Προσεχε τις αναπνοες σου γιατι υποσυνειδητα λογω φοβου λαχανιαζουμε και κανουμε υπεραερισμο και αυτο επιτεινει τη ζαλη. Πιστεψε πραγματικα βαθια μεσα σου οτι δε σου συμβαινει κατι, δεν εχει κατι το κεφαλι σου, δε θα παθεις κατι και αντι να πελαγωνεις στο αγχος σου ξεκινα να κολυμπας μιας και βρισκεσαι στη θαλασσα του αγχους. Α, και κανε κι αυτο που σου λεγα με το ημερολογιο, παρε ενα χαρτι και γραψε, για σενα, πως νιωθεις τωρα, τι αισθανεσαι αντικειμενικα και τι φοβασαι οτι θα συμβει. Και το απογευμα ξαναγραψε παλι πως νιωθεις. Και αυριο επισης. Τωρα που εχουν φερει και τα καινουρια ημερολογια πηγαινε και διαλεξε μια ατζεντουλα με ημερησιο φυλλο που να σου αρεσει και αισθητικα και να καθεσαι να γραφεις. Και αλλη ωρα να μπορεις να καθεσαι να τα ξεφυλλιζεις αυτα και να τα ξαναδιαβαζεις. Γιατι οταν μας πλημμυριζει τοσο πολυ αγχος εχουμε την ταση μετα μολις μας περναει το συμπτωμα να τα ξεχναμε ολα, να ριχνουμε μαυρη πετρα στην κακια στιγμη που προηγηθηκε και να φευγουμε τρεχοντας. Αυτο ομως δεν μας συμφερει. Μας συμφερει να μπορουμε να τα ξαναεπισκεφτουμε ολα αυτα, να τα ξαναδιαβασουμε να θυμηθουμε τι εγινε. «Verba volant, scripta manent» που λεει και το ρητο. Έπεα πτερόεντα (τα λόγια τα παίρνει ο αέρας), τα γραπτά όμως μένουν.

Περαστικό να είναι το δυσάρεστο σύμπτωμα αλλά και το άγχος που το προκαλεί. Τα λέμε