Η δική μου περίπτωση

[karapinat]

chr1986 , συμφωνώ ότι τα φάρμακα βοηθούν σε ένα βαθμό. Αλλους μεγάλο και άλλους μικρό.
Ξέρω, ότι εγώ φταίω για το ότι δεν αλλάζει η κατάστασή μου προς το καλύτερο. \"Δεν βοηθάω τον εαυτό μου\" όπως μου είχε πει κάποια στιγμη η ψυχολόγος που με παρακολουθούσε τότε.
Συνέβησαν πολλές αλλάγές στην ζωή μου τα τελευταια 3 χρόνια και όμως παρόλο που στάθηκα τυχερή μπορώ να πω, η κατάσταση βελτιώθηκε για λίγο, αλλά τώρα ενω δεν εχει αλλάζει κάτι το οποιο να με ωθήσει στην κατάρευση, είμαι πάλι στο \"χείλος του γκρεμού\". Εχω χάσει το ενδιαφέρον μου για την ζωή γενικότερα, είμαι 24 ωρες το 24ωρο στο σπίτι. Τις περισσότερες ώρες κλεισμένη στο δωμάτιο μου (διαβάζω βιβλία, με βοηθούν να ταξιδεύω , να μην σκέφτομαι)! Δεν βγαίνω ποτέ έξω παρα μόνο για ψώνια στο super μια φορά το μήνα. Γνωρίζω το τέλος του δρόμου, απλά είμαι στο στάδιο που η ψυχή \"σπαρταρά\" για σωτηρία πριν....παραδοθεί τελειωτικά στο απόλυτο τίποτα....

katerinaki, έχω διαβάσει πολλά βιβλία για την κατάθλιψη. Στα λόγια όλα είναι εύκολα. Αυτοί που δεν γνωρίζουν , νομίζουν ότι με ένα κλικ απο την μια μερα στην άλλη ως δια μαγείας μπορείς να αλλάζεις τα πάντα! Ετσι απλά, έτσι εύκολα , σαν να πηγαίνεις στο κομμωτήριο και να αλλάζεις κούρεμα, να δείχνεις εξωτερικά κάποιος άλλος αλλά παντα μεσα σου παραμένεις το ίδιο δυστυχισμενος....
Δεν μου έχουν προσδιορίσει το είδος της κατάθλιψής μου, ίσως δεν προσδιορίζεται ακριβώς, τι να πω...Με βοηθάει όμως αυτή η επαφή μαζί σας νομίζω...
Ελπίζω μόνο να μην γίνομαι κουραστική! Ευχαριστώ για την υπομονή σας!

[Ακροβατης]

ναι φυσικα και βοηθουν τα φαρμακα ,εξαλειφοντας καμια συμπτωματα μας δινουν την ευκαιρια να λειτουργησουμε καλυτερα,να παρουμε μια ανασα,να αντιμετωπισουμε τα συναισθηματα μας με μια καποια ηρεμια και με περισσοτερη ψυχραιμια, σιγουρια ισως και αυτοπεποιθηση να πορευτουμε προς τη λυση του προβληματος.
ολο αυτο ομως προυποθετει απο μερους μας δυναμη και απολυτη πιστη πως η πορεια μας θα ναι ανοδικη.πρεπει να θελουμε να βγουμε απο τη στασιμοτητα και την απελπισια για να μας βοηθησουν τα φαρμακα.οχι δε γινεται να καθομαστε σε ενα καναπε περιμενοντας ενα μαγικο χαπι να επιδρασει στον εγκεφαλο μας ετσι ωστε αυτοματως να μας σηκωσει απο τον καναπε!
ειναι δυσκολη προσπαθεια θελει χρονο ,κοπο,προσωπικη προσπαθεια και το σημαντικοτερο αγαπη και εκτιμηση του εαυτου μας..

[Sofi]

Θέλω και εγώ με τη σειρά μου να μοιραστώ το πρόβλημά μου μαζί σας.
Είμαι 24 χρονών και όλο αυτό που ζω τον τελευταίο μήνα είναι ανυπόφορο.
Πριν 2 μήνες πέθανε ξαφνικά η αδερφή της μητέρας μου.Προσπαθούσα να της συμπαρασταθώ και να της δώσω δύναμη. Είχα απελπιστεί δεν ήξερα πως να τη βοηθήσω να απαλαχτεί από τον πόνο που ένιωθε.
Πέρασαν οι μέρες και πήγαμε στο μνημόσυνο. Όταν γύρισα στο σπίτι, άρχισα να νιώθω περίεργα. Ένιωθα μία έντονη θλίψη, ένα σφίξιμο στο στομάχι και μία ανορεξία. Σε λίγα λεπτά άρχισα να κλαίω με αναφιλητά , έτρεμαν τα πόδια μου και τα χέρια μου και ένιωθα ένα έντονο μούδιασμα. Άρχισα να κάνω τρελές σκέψεις ότι κάτι έχω, ότι κάτι θα πάθω και εγώ . Αυτός ο φόβος άρχισε να με πνίγει!! Από εκείνη τη μέρα άρχισα και σωματικά να μη νιώθω καλά. Πήγα σε πολλούς γιατρούς. έκανα γεν. εξετάσεις αίματος, τρίπλεξ καρδιάς να δω μήπως έχω κάτι. Από τότε ζαλίζομαι, νιώθω μία αστάθεια, έχω ενοχλήσεις στο στομάχι, μυρμιγκιάσματα στα πόδια και τα χέρια,ανορεξία, κόπωση και άλλα. όλοι οι γιατροί μου είπαν ότι είναι Ψυχοσωματικά όλα αυτά! Δυσκολευόμουν να τους πιστέψω αλλά σκέφτομαι ότι δεν μπορεί τόσοι γιατροί να έκαναν λάθος. Φοβόμουν ότι έχω κάτι στο κεφάλι αλλά μου είπαν όλοι να μην ανησυχώ! Πήγα σε ψυχίατρο και η διάγνωση ήταν κρίσεις πανικού και αρχή κατάθλιψης. Μου έδωσε cipralex και xanax.

Ξέρετε μετά από πόσες μέρες βλέπεις βελτίωση με αυτά τα χάπια? Είμαι σε απόγνωση. Θέλω πάλι να γελάω και να είμαι όπως πριν. Γεμάτη όρεξη και ζωντάνια!

[MARIAVAS]

ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΥΣΩΡΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.ΟΠΩΣ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΗΣΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ , ΕΤΣΙ ΤΩΡΑ ΒΓΗΚΕΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΤΙ ΕΣΥ ΠΛΕΟΝ ΑΡΧΙΣΕΣ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.
ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΥΤΟΠΕΠΙΘΗΣΗ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ..ΔΕ ΣΟΥ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝΕ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΟΛΑ ΦΛΑΤ.. ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΠΛΕΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΞΕΣΠΑΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΕ ΕΝΟΧΛΟΥΝ, ΓΕΛΑΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΥΓΕΝΕΙΑ... ΕΙΣΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΓΙΖΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΤΕ..ΚΑΙ ΚΛΑΙΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ...ΑΥΤΟ ΕΓΩ ΤΟ ΛΕΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΓΩΜΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΠΙΑ..ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ ΠΩΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΣΟΥ...!

[chr1986]

Sofi καλημέρα. Συλλυπητήρια καταρχήν για τη θεία σου. Ίσως τώρα σου βγήκε όλη η ένταση, δλδ πέρασε και το μνημόσυνο όπου θα έπρεπε να είσαι δυνατή πρώτα για σένα και ύστερα για τη μητέρα σου και μετά κατέρρευσες..Τα φάρμακα περίπου στις 30 ημέρες χρειάζονται για να δράσουν. Απλά πρέπει να το δεις λίγο με τον εαυτό σου αν όλο αυτό είναι το σοκ από το θάνατο της θείας σου και τα γεγονότα που ακολούθησαν ή κρύβονται και άλλα από πίσω, γενικότερα προβλήματα.. Τότε τα φάρμακα σε αυτήν την περίπτωση θα καταπραϋνουν τον πόνο αλλά δε θα τα λύσουν.. Καλή δύναμη!