Μπορεί κάποιος να μιλήσουμε;

[wanderer010]

Όλοι προχωρούν κι εγώ δεν έχω τίποτα να προχωρήσω...

[wanderer010]

Αν χάσω την μήνυση, και με βγάλουν αναξιόπιστη, ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει

[_Vassilis]

Και τι θα κερδιζες βρε wanderer αμα τον χτυπαγες που λες? Απολυτως τιποτα.. Ασε που θα εβαζες σε νεους πολυ σοβαρους μπελαδες στον εαυτο σου.. Εσυ τωρα εισαι μεσα σε ενα μαυρο συννεφο οπότε ακου να σου πει καποιος τα θετικα (ναι, υπαρχουν..) Πρωτον, τελειωσε η διαδικασία της υποχρεωτικης ακουσιας νοσηλειας που τωρα που τη δοκιμασες ξερεις πλεον ποσο δυσκολη ειναι και πως δε σε έκανε καθολου καλυτερα. Το ραντεβου μια φορα το μηνα για τριαντα λεπτα ψυχοθεραπεια ειναι αστειο, οταν εχεις αναγκη να βλεπεις το γιατρο καθε εβδομαδα, για να μην πω καθε μερα σε μια πολυ πολυ δυσκολη φαση. Ναι, γιατι οχι, οταν οι μερες κυλανε δυσκολα εκει εχεις αναγκη να βλεπεις το γιατρο σου οσο πιο συχνα γινεται. Δες το αμα μπορεις με τους δικους σου, αμα εχετε τη δυνατοτητα δηλαδη να πατε σε καποιον ιδιωτη τουλαχιστον μια φορα τη βδομαδα να σε παρακολουθει και να ρυθμισει και την αγωγη σου με στενο ελεγχο της καταστασης. Προσεξε λιγο και την υπολοιπη υγεια σου, ειμαι ο τελευταιος που θα σου κουνησει το δαχτυλο, ειδικα με το θεμα της διατροφης γιατι κι εγω εκει δινω τη μαχη μου, αλλα αυτο με την υπερβολικη ζαχαρη προσεξε το, περα απο ολα τα άλλα επιβαρυνει και το ψυχολογικο, επιδεινωνει την καταθλιψη. «Δεσε» εσυ η ιδια τον εαυτο σου, και απαγορεψε του να κανει το οτιδηποτε ασχημο η επικινδυνο, που θα σε βαλει σε μπελαδες. Κατσε εκει που εισαι, διαβαζε βιβλια να ξεχνιεσαι, μια χαρα, ακου μουσικη, βγες στο μπαλκονι και κατσε, πηγαινε μεχρι το παρκο αλλα με πολλη προσοχη, το νου σου και τα ματια σου δεκατεσσερα.. Ασε τον καιρο να κυλησει χωρις να συμβει κατι ασχημο και περιμενε να συνελθεις. Βγες περπατα οπως λες, μια χαρα, διοχετευσε το προς τα εκει, εκτονωσου με το περπατημα, αλλα προσεχε τους κινδυνους και απο ανθρωπους εκει εξω και απο αυτοκινητα κλπ. Μην πας δηλαδη και εισαι στον κοσμο σου, να προσεχεις οταν βγαινεις εκει εξω. Ολο αυτο που νιωθεις ειναι ενα πολυ εντονο αισθημα που συσσωρευτηκε μεσα σου και πρεπει να βγει να εκτονωθει. Γι αυτο νιωθεις ετσι ασχημα και λες δεν εχω ζωη, δεν ελπιζω τιποτα, μετανιωνω που δεν του εκανα κακο κλπ. Ολα αυτα δεν τα λες εσυ, μιλαει αυτο το αβασταχτο βαρος απο το δυσαρεστο αισθημα που νιωθεις και με αυτο τον τροπο βγαινει, εκτονωνεται. Αγορασε χρονο μεχρι να περασει και μην κανεις τιποτα κακο, παρορμητικο. Θα περασει αυτο το κυμα αμα κανεις λιγο υπομονη, δε θα εισαι παντα ετσι, θα ξανανιωσεις καλα. Και παλι σου υπογραμμιζω σε αυτη την οξεια φαση την αναγκη να εχεις στενη, στενοτατη παρακολουθηση απο γιατρο, εστω και ιδιωτικα, παρα αυτο το ανεκδοτο του μια φορα το μηνα για μιση ωρα. Αμα μπορει καποιος απο τους δικους σου να ερχεται μαζι σου οταν βγαινεις να περπατας, ακομα καλυτερα, ωστε να προσεχει λιγο και αυτος οσο θα ειστε εκει εξω. Αμα θελεις παρεα, καποιον να μιλησεις, να βγεις μια βολτα, στειλε μου μηνυμα, στη διαθεση σου. Οπως τα λεμε εδω, τα ιδια θα πουμε πανω απο ενα καφεδακι και πιο ανετα. Φερε και τους δικους σου παρεα αμα θες, κανενα προβλημα, να κατσουμε καπου ωραια να τα πουμε. Θα περασει ολο αυτο, θα ειναι μια κακη αναμνηση και θα νιωσεις καλα παλι, πιστεψε το. Αρκει τωρα να κανεις υπομονη στα δυσκολα και να μην το χειροτερεψεις με τις δικες σου ζημιες. Συζητα με τους δικους σου πριν κανεις το οτιδηποτε, πες σκεφτομαι να κανω αυτο, τι λετε? Μπορει αλλου να εχετε τις διαφωνιες σας, αλλα εισαι σε μια δυσκολη φαση που δε σκεφτεσαι καθαρα και εχεις αναγκη μια πιο ψυχραιμη ματια, δε νομιζω πως θα σε συμβουλευαν να κανεις κατι επικινδυνο. Ευχομαι αυτη η δυσκολη φαση να περασει οσο γινεται γρηγορα και συντομα να νιωσεις καλα, να ανακουφιστεις. Οπως σου ειπα παραμενω στη διαθεση σου. Γραφε μας κι εδω να μαθαινουμε νεα σου. Αυτο το τραγουδακι με εχει βοηθησει σε δυσκολες στιγμες, με εχει ανεβασει λιγακι, βεβαια στα πολυ δυσκολα ουτε μουσικη μπορουσα να ακουσω ουτε τιποτα. Ολα αυτα περασαν ομως, γι αυτο σου λεω, θα το δεις κι εσυ, καποτε θα ερθει η ωρα που θα ειναι απλα μια κακη αναμνηση ολο αυτο.

https://youtu.be/_fy980qNES0?si=bKABAecolGAgRglC

[wanderer010]

Σε ευχαριστώ για όλα τα καλά σου και υποστηρικτικά λόγια.

Ευχαριστώ για την κατανόηση. Συνήθως μου λένε, κάτι είναι και η μία φορά τον μήνα από το τίποτα. Δεν συμφωνώ καθόλου.

Δεν υπάρχει δυνατότητα για ιδιώτη, όχι. Αλλά ούτως ή άλλως, και να υπήρχε, δεν θέλω να αγγίξω πάλι φάρμακα ψυχιατρικής φύσεως. Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά τα φάρμακα, ικετεύω και ορκίζομαι. Μακάρι να ήξερες πώς ξεκίνησε η επαφή μου με τα ψυχιατρικά φάρμακα. Και τι πέρασα από την πρώτη κιόλας φορά.

Θα το παλέψω μόνη μου, όπως όλες αυτές τις μέρες.

Έχεις δίκιο, δεν θα κέρδιζα τίποτα. Ποτέ δεν κερδίζω κάτι.

Δεν θα έχω ποτέ τίποτα, το γνωρίζω. Δεν είναι απελπισία, είναι διαπίστωση. Κανένα από τα σωματικά μου προβλήματα δεν έχει θεραπεία, εννοώ δεν θα φύγει ποτέ, και είναι όλα προβλήματα που εξελίσσονται. Με περιμένει ένα πολύ άσχημο μέλλον, και είναι αντικειμενικά ιατρικά αποδεδειγμένο. Θα ήταν το καλύτερο να φύγω. Απλά λέω, όχι σήμερα.

Αλλά θα έρθει αυτό το μέλλον. Και τότε θα είναι αργά.

[wanderer010]

Φοβάμαι. Δεν αξίζει. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο πω, απλά δεν αξίζει.

[wanderer010]

Έχω ένα άρρωστο σώμα. Είμαι καταδικασμένη. Αν δεν είχα αυτά, δεν θα είχα χάσει την ελπίδα μου, αλλά έχω δύο καταδίκες.

[wanderer010]

Δεν είναι ψυχιατρικό το πρόβλημα, Βασίλη. Έχω ένα καταδικασμένο σώμα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Έχω ένα κατεστραμμένο πάγκρεας και έναν εγκέφαλο και αυχένα γεμάτο εστίες. Τι μου λες; Τα ψυχιατρικά δεν θα μου διορθώσουν τίποτα από τα δύο. Τίποτα από τα δύο δεν διορθώνεται.

[_Vassilis]

Ασε τωρα το μέλλον και εστίασε λίγο στο παρόν, στο εδώ και τώρα, στο πως θα βγει η μέρα που περνάει δύσκολα. Δεν είναι ώρα να σκέφτεσαι τι μπορεί να γίνει στο μελλον, ούτε και το ξέρεις άλλωστε το τι θα γίνει. Ούτε και αυτο που λες με την ιατρική ισχύει, άλλωστε και η ίδια η ιατρική προχωράει και εξελίσσεται. Και δεν είναι αντικειμενική, είναι άκρως υποκειμενικη και εξατομικευμένη, διαφορετική είναι η κάθε ατομική περίπτωση. Θα τα δεις όλα αυτά, δεν είναι τώρα η ώρα, άσε το «θα ήταν καλύτερα να φύγω» και εστίασε στο «όχι σήμερα», μείνε εκεί και πάρτο αγκαλιά το όχι σήμερα και μην το αφήσεις ποτέ. Εγώ ειμαι ο πρώτος που δε συμπαθει τη συγκεκριμένη ειδικότητα και τα φάρμακα της και έχω φύγει και απο αυτούς και από αυτα εδώ και καιρό, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που είναι ανάγκη να πάρουμε μια στήριξη, εστω για κάποιο διάστημα. Σε έχει φέρει σε ακραίο σημειο αυτή τη στιγμή αυτό που νιώθεις και αφενός είναι κριμα να βασανιζεσαι τόσο και να μη βοηθηθείς, αφ´ ετέρου δεν είναι μικρός ο κίνδυνος από αυτό που νιώθεις που σου λέει «καλύτερα να φύγω». Γνώμη μου είναι να το ξανασκεφτείς. Το ό,τι δεν υπάρχει η δυνατότητα το καταλαβαίνω βέβαια αλλά όσο μπορειτε δείτε το σαν οικογένεια, κάποια λυση θα βρεθεί ωστε να σε δει ενας γιατρος νωριτερα απο τον ενα μηνα μετα.. Σε καθε περιπτωση ηρεμησε (οσο και οπως μπορεις), φερσου ψυχραιμα, συμβουλευσου τους δικους σου ανθρωπους πριν να κανεις το οτιδηποτε και αγορασε χρονο. Ο,τι αλλες διαφορες και να εχετε βαλτε τις προσωρινα στην ακρη και δωσε απλα εμπιστοσυνη στην πιο ψυχραιμη ματια τους (σε σχεση με σενα τωρα) και στο γεγονος οτι δε θα σε συμβουλευσουν για κατι που θα σε βαλει σε κινδυνο. Ολοι οι αλλοι ειναι ξενοι και δεν μπορεις να τους εμπιστευτεις, ουτε το κριτηριο σου μπορεις να εμπιστευτεις με τους ανθρωπους στην κατασταση που εισαι. Ολα καλα θα πανε, εδω ειμαστε και θα τα λεμε, να μπαινεις να γραφεις τα νεα σου και ο,τι αλλο θελεις. Καλο ξημερωμα..

[_Vassilis]

Δεν είναι ψυχιατρικό το πρόβλημα, Βασίλη. Έχω ένα καταδικασμένο σώμα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Έχω ένα κατεστραμμένο πάγκρεας και έναν εγκέφαλο και αυχένα γεμάτο εστίες. Τι μου λες; Τα ψυχιατρικά δεν θα μου διορθώσουν τίποτα από τα δύο. Τίποτα από τα δύο δεν διορθώνεται.

Λυπαμαι γι αυτο που μου λες. Πρεπει ομως καπως να διορθωθει η θεληση σου να παλεψεις, να μην το βαλεις κατω. Εκει μπορει καποιος ειδικος να σε βοηθησει. Αλλα και ανεξαρτητα απο αυτον βρες εσυ και αντλησε απο καπου τη δυναμη να παλεψεις. Προς το παρον το «οχι σημερα» ειναι μια καλη αφετηρια, αλλα δε θα μεινεις μονο εκει, πρεπει να ανεβουμε κι αλλο.

[_Vassilis]

Είναι δύσκολο αυτό που μου περιγράφεις, δεν μπορώ να σου πω κάτι. Το να γράψω κάτι πισω απο μια οθονη κι ενα πληκτρολογιο, αυτο ειναι το ευκολο, το δυσκολο ειναι η πραγματικοτητα που εχεις εσυ και το σεβομαι απολυτα αυτο. Δε θελω να σε κουρασω με περιττα λογια που δεν θα αλλαξουν κατι απο αυτα που εχεις. Αλλα πρεπει απο καπου να πιαστεις, να βρεις τη δυναμη να παλεψεις, να συνεχισεις. Το δεν αξιζει που λες το δεχομαι μονο σαν εκφραση του πως αισθανεσαι, επι της ουσιας δε συμφωνω με το δεν αξιζει. Ουτε εσυ ξερεις το αν αξιζει η οχι. Οσο αναπνεουμε θα πολεμαμε και οταν πεφτουμε θα κοιταμε πως να ξανασηκωθουμε. Η ζωη μας δεν μας ανηκει γιατι δεν τη φτιαξαμε μονοι μας, απλα διαχειριστες του χρονου μας ειμαστε, θα φυγουμε με τον ιδιο τροπο που ηρθαμε, χωρις δηλαδη τη δικη μας συμμετοχη σε αυτο,εμεις θα παλευουμε να συνεχιζουμε οσο μας δινεται παραταση χρονου. Αυτο θα κανεις γιατι αυτο αξιζει. Περα απο αυτο εχεις την πληρη κατανοηση και το σεβασμο μου στο οτι νιωθεις πως «δεν αξιζει» κι αν εστω λιγο σε ανακουφιζει να μιλας και να το εξωτερικευεις αυτο κανε το. Εδω ειμαστε και θα μιλαμε οσο θες. Και παρε και απο την ιατρικη ο,τι εχει να σου δωσει, και για τα σωματικα προβληματα και για τη δικαιολογημενα επηρεασμενη ψυχολογια σου. Καλη δυναμη σου ευχομαι και να μην το βαλεις κατω, να δωσεις τη μαχη σου.

[wanderer010]

> βρες εσυ και αντλησε απο καπου τη δυναμη να παλεψεις

Ακριβώς αυτόν τον ρόλο είχε ο άνθρωπος από την εφαρμογή.

Μέχρι που, αστυνομία. Και διαλύθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη, κυριολεκτικά από τη μία στιγμή στην άλλη.

Αυτό ήταν το νόημα της εφαρμογής. Να βρω έναν λόγο.

Βέβαια και όσο τον έβλεπα, πάλι με ένα όχι σήμερα πορευομουν, κάθε μέρα ήταν ένα όχι σήμερα. Δεν ήταν στήριγμα, οπότε δεν μου κάνει εντύπωση τώρα. Πίστευα πως ήταν στήριγμα. Τότε.


Τώρα τίποτα. Με λυπάμαι.

Με ένα όχι σήμερα είμαι 2 μήνες, κάθε μέρα. Μερικές δεν το τήρησα τόσο πολύ. Μακάρι να μπορούσα να μην είναι έτσι. Αυτό του το είχα πει μια φορά, θα ήθελα να μπορώ να δω ένα αύριο. Να μην πιστεύω πως αύριο θα είναι το τέλος. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, η επόμενη μέρα ήταν το τέλος.

[wanderer010]

Ξέρεις, από τότε που ξεκίνησα να τον βλέπω, από τότε ξεκίνησε το "όχι σήμερα". Πριν από αυτόν, είχα σίγουρα ταλαιπωρηθεί πολύ από όλα τα προηγούμενα, αλλά δεν ήμουν στο "όχι σήμερα". Μόλις τον γνώρισα, ξεκίνησε και το όχι σήμερα.

Δεν ήμουν τόσο χάλια πριν.

[wanderer010]

Οι τραυματισμοί ξεκίνησαν αμέσως μετά από εκείνον. Εγώ δεν είχα σημάδια παρά μόνο ένα μικρό στο χέρι. Αλλά μόλις άρχισα να τον συναντώ, οι τραυματισμοί μου έγιναν ανάγκη. Και κάθε φορά που θα τον ξαναέβλεπα, είχα περισσότερους. Αλλά πήγαινα, δεν του έλεγα όχι. Πήγαινα...

[wanderer010]

Τώρα μόνιμα σημαδεμένη. Ούτε αυτά θα φύγουν ποτέ.

Δεν με καταλαβαίνω. Γιατί δεν το σταμάτησα ενώ ήταν κάτι που με πονούσε τόσο πολύ;

[wanderer010]

Μάλλον τον χρησιμοποίησα για να πονέσω. Τα κατάφερα πάντως.