Πήγα μια νορμάλ βολτα από την εφαρμογή μετά από 2.000 ματς, τελείως νορμάλ πέραν του ότι δεν ήξερε πώς με λένε. Έπαθα ένα εγκεφαλικό. Βασικά στεναχωρέθηκα πολύ, γιατί ήμουν μια ανώνυμη, φαντάσου με πόσες είχε μιλήσει. Κοίτα, κι εγώ αυτόν που είδα τόσες φορές, στην αρχή δεν θυμόμουν όνομα, αλλά τώρα μπήκα στην εφαρμογή και έψαξα τη συνομιλία για να είμαι σίγουρη για το όνομα του ανθρώπου που θα έβλεπα.

Όσο τον περίμενα, έβλεπα τον κόσμο να πηγαινοέρχεται και ήταν σε ύψος, έβλεπα από ψηλά, και η μόνη εικόνα που είχα, ήταν να πέφτω και να σπάω κόκαλα.

Και μετά περάσαμε από ένα ξενοδοχείο, και δεν αντέχω να βλέπω ξενοδοχεία, ήθελα να ουρλιαξω. Έχασα λίγο επαφή με την πραγματικότητα, ήμουν και πάλι στο κρεβάτι του ξενοδοχείου και κοίταζα το μπαλκόνι, και ένιωθα νεκρή, δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ούτε να κλάψω. Και μετά ήρθαν περισσότερες εικόνες. Τα θυμάμαι όλα τόσο έντονα που τα αναβιώνω.

Και μου χάλασε όλη την βόλτα. Το ότι δεν ήξερε το όνομά μου, δεν με πείραξε όσο με πόνεσε το ότι απλά πέρασα έξω από ένα ξενοδοχείο.

Μετά κάθισα μόνη μου σε έναν σταθμό, κοιτάζοντας το κενό και τις γραμμές, θέλοντας να κλάψω, αλλά χωρίς να μπορώ.

Νομίζω ότι έχει διαλυθεί το μυαλό μου τελείως. Δεν αντέχω άλλο να μεταφέρομαι στο παρελθόν με τόσο ασήμαντα, μικρά ερεθίσματα. Ένα παρελθόν για το οποίο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Αυτό το πράγμα που μου σπάει τα νεύρα είναι πως κάνω υπερπροσπάθεια, και δεν βγαίνει ποτέ σε τίποτα, τι στο διάολο δηλαδή. Δεν έχω τίποτα, δεν καταφέρνω τίποτα και όλη μου η προσπάθεια απλά πετάγεται στα σκουπίδια, στα αστυνομικά τμήματα και στα νοσοκομεία.

Πάω και σκέφτομαι, θα σε δει και θα φύγει, όπως κι άλλες φορές. Ή δεν θα έρθει καν, όπως τις περισσότερες φορές. Μήπως είναι άλλος κύκλος προς το τμήμα, αναρωτιέμαι. Όχι, δεν θα μείνει κανείς τόσο.

Ξέρω πως και αυτό θα 'ναι ένα τίποτα, άδικα προσπάθησα τόσο. Και με εσένα δεν θα είναι τίποτα... Γιατί δεν μπορώ να βρω έναν άνθρωπο;

Τι ζωή είναι αυτή; Δεν μπορώ να έχω υγεία, δεν μπορώ να έχω δουλειά, δεν μπορώ να έχω φίλους, δεν μπορώ να έχω σχέσεις, δεν μπορώ να έχω τί πο τα. Και δεν μπορώ να μπω ούτε σε τάφο. Προσπαθώ για το τίποτα, έχω σιχαθεί. Έχω μιλήσει σε τόσους ανθρώπους που ξέρω πια πως κι αυτό θα είναι ένα τίποτα, πεταμένος χρόνος που για εμένα είναι υπερπροσπάθεια, και για τον απέναντι είναι ένα τίποτα. Δεν έχει σημασία τίποτα για κανέναν.