Γιατί μερικοί δεν με συγχώρεσαν ποτέ;

[wanderer010]

Σκέφτομαι πως είναι το ίδιο μοτίβο. Σε όλες τις επικοινωνίες μου, ορκίζομαι σε ΟΛΕΣ, έχω κάνει το ίδιο πράγμα. Κάποια στιγμή θα τους προσβάλλω.

Τον Β. τον πρόσβαλα γιατί με είχε γραμμένη. Δεν άνοιγε μηνύματα, δεν τον ενδιέφερε τι έλεγα, παρά μόνο για τον εαυτό του. Ειχαν περάσει χρόνια που με προσεβαλε κάθε μέρα και μου είχε πει πάρα μα πάρα πολλές φορές να πεθ@νω, πως δεν θα λείψω σε κανέναν, πως είμαι ανίκανη και άχρηστη - όλα όσα πιστεύω για τον εαυτό μου τώρα, είναι όλα όσα μου έλεγε για χρόνια τότε. Στα 19 τον γνώρισα, και για χρόνια άκουγα αυτά τα πράγματα - ακόμη και όσο νοσηλευόμουν, μου έλεγε να βρω τρόπο να πεθ#νω στο νοσοκομείο. Εγώ τον υποστήριζα, τον αγαπούσα, του έκανα δώρα, του έφτιαχνα πράγματα.

Τον Χ. τον πρόσβαλα γιατί μιλούσαμε online, είχε προτείνει συνάντηση, επέμενε, εγώ επέμενα στο όχι και του είχα εξηγήσει τον λόγο, και βρήκε πού μένω χωρίς να το θέλω, και με ακολούθησε. Το έβλεπε ως παιχνίδι. Μου έστελνε screenshot από το Google maps, για να δω ότι με είχε βρει και πως ειμασταν στο ίδιο σημείο. Πραγματικά το έβλεπε ως παιχνίδι, μου έστελνε και φωτογραφίες από το ίδιο μέρος. Έκλαιγα και έτρεμα και απλά πέρασε από μπροστά μου απαθής. Δεν μου μίλησε από κοντά ποτέ. Μετά τον πρόσβαλα. Μου είπε πως δεν το έκανε επίτηδες - μαλακίες, ήταν ΞΕΚΑΘΑΡΑ επίτηδες - και τον πίστεψα. Αλλά μου έμεινε αυτή η δυσφορία που μου προκάλεσε. Και κάποια στιγμή τον πρόσβαλα πάλι. Του μίλησα πολύ πολύ άσχημα. Μετά τον παρακάλεσα να γυρίσει. Δεν μου ξαναμίλησε ποτέ.

Ο Σ. ξεκινούσε την επαφή χωρίς τίποτα και στην αρχή κάθε φορά ήμουν έτοιμη να κλάψω. Δεν του το είπα. Το επόμενο που με πείραξε πάρα πολύ αλλά πάλι δεν το είπα, είναι ότι μου προκάλεσε εμετό. Όχι μόνο δεν είπα πόσο με πείραξε, αλλά του ζήτησα και συγνώμη 50 φορές. Το επόμενο που με πείραξε αλλά ούτε αυτό το είπα, είναι ότι πήγε να με πνίξει, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Μου είχε κλείσει την μύτη και το στόμα. Δεν το είπα. Το τέταρτο είναι ότι με έστησε. Του το είπα. Το πέμπτο είναι ότι μου είχε γράψει πως θα πάμε για καφέ, και μετά έσβησε το μήνυμα, και με έβγαζε τρελή, πως απλά ήταν τυπογραφικά. Του είπα πως είχα δει το μήνυμα πριν το διαγράψει. Επέμενε πως ήταν τυπογραφικό. Βρήκε μια δικαιολογία πως είχε μια τηλεδιάσκεψη για την δουλειά. Μπούρδες. Του ζήτησα συγνώμη, ενώ ήξερα πως ήταν μπούρδες. Μου έστειλε screenshot μια απλή κλήση, και την αποκάλεσε τηλεδιάσκεψη. Μπούρδες. Του ξαναζήτησα συγνώμη.

Κάποια στιγμή άρχισε τις δικαιολογίες για να με ξεκόψει, ακύρωσε πάλι τον υποτιθέμενο καφέ που θα πηγαίναμε, μου είπε να μιλάμε μόνο μέσω μηνυμάτων, του είπα ότι ήθελα να πεθ#νω, και άρχισα το παραλήρημα το οποίο δεν τολμώ να διαβάσω καν. Τον έβρισα πάντως. Με μια λέξη και νομίζω του ευχήθηκα να υποφέρει/πληρώσει για αυτά.

Τότε είναι που με μπλόκαρε. Του ζήτησα 1000 συγνώμες. Και την επόμενη μέρα είναι που κάλεσε την αστυνομία.

Ο Ν. ήρθε σε επαφή μαζί μου, αφότου ειδε πως ήμουν πάρα πολύ άβολα, και πρότεινε το αλκοόλ (το οποίο βέβαια εγώ ήπια, αλλά ξέρεις, δεν πιέζεις κάποιον που ΕΜΦΑΝΩΣ δεν είναι καλά, να πιει). Δεν χρησιμοποίησε προφύλαξη, που το είχα ζητήσει και είχε συμφωνήσει, και όταν τον έσπρωξα, με απείλησε και δεν σταμάτησε. Όταν είδε πως είχα πολλή αιμορραγία που δεν σταματούσε, με έδιωξε. Έμεινα στον δρόμο από τις 10 μέχρι τις 7 το πρωί. Τα χέρια μου ήταν με αίμα και μου πήρε ώρα να το δω καν. Δεν θυμάμαι καν πώς βρέθηκε αίμα στα χέρια μου. Βέβαια και τον έβρισα και τον απείλησα και του είπα να πέσει από το μπ@λκόνι.

Μετά από κάποια ώρα ήθελα να του πω συγνώμη αλλά είχε εξαφανιστεί ο λογαριασμός του. Και δεν μου ξαναμίλησε ποτέ. Τον βρήκε η αστυνομία, όμως.

Η Χ. Είχε αρχίσει να με ξεκόβει, και δεν το άντεχα. Της έστειλα παραγγελίες στο σπίτι της. Ήξερε πως ήμουν εγώ. Εκείνη τη στιγμή είπε πως δεν ήθελε τίποτα μαζί μου. Δεν την ενόχλησα πάλι. Σε μια εβδομάδα με είχε συγχωρέσει χωρίς να την ενοχλήσω εγώ. Μου είπε ότι καταλαβαίνει πως με πιάνει αυτό το πράγμα που δεν μπορώ να ελέγξω.

Δεν ξέρω πώς σκατά εγώ προκάλεσα την απόρριψη σε αυτές τις περιπτώσεις (η ψυχίατρος με κατηγορεί για ΟΛΑ), και αν όντως φταίω εγώ για όλα αυτά (εγώ θεωρώ πως φταίω μόνο στην περίπτωση της Χ.), γιατί δεν με συγχώρεσαν ποτέ;

[wanderer010]

Συγνώμη αλλά τώρα που το σκέφτομαι, είχα να κάνω με τύπους που έφτασαν το όριο της κακοποίησης, αν δεν το πέρασαν κιόλας δεν ξέρω, και εν τέλει αντέδρασα πολύ έντονα, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ. ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΔΙΆΟΛΟ ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΕΒΓΑΛΕ ΟΡΙΑΚΗ επειδή αντέδρασα σε πολύ άσχημα βιώματα, όπως και θα αντιδρούσε ο κάθε άνθρωπος φυσιολογικότατα!

Και λίγα τους είπα.

Στον Χ. δεν έπρεπε να κλαίω, έπρεπε να πάω να τον χτυπήσω που είχε το θρασσος να με ακολουθήσει.

Στον Σ. έπρεπε να τον χτυπήσω επίσης, για όλα. Πολύ λίγα είναι όσα του είπα, και πολύ λίγο που τον ανάγκασα να αλλάξει αριθμό. Πάρα πολύ λίγα είναι. Έπρεπε να κάνω κάτι πολύ πιο μεγάλο.

Στον Β. όχι μόνο έπρεπε να τον προσβάλλω, αλλά και να τον έστελνα και στον άλλον κόσμο, καλά θα έκανα.

Και ο Ν. έπρεπε να φάει κάτι.

Ήταν όλοι μαλάκες. Απλά αντέδρασα στην μαλακία τους και με έβγαλαν «άρρωστη».

[_Vassilis]

Σκέφτομαι πως είναι το ίδιο μοτίβο. Σε όλες τις επικοινωνίες μου, ορκίζομαι σε ΟΛΕΣ, έχω κάνει το ίδιο πράγμα. Κάποια στιγμή θα τους προσβάλλω.

Τον Β. τον πρόσβαλα γιατί με είχε γραμμένη. Δεν άνοιγε μηνύματα, δεν τον ενδιέφερε τι έλεγα, παρά μόνο για τον εαυτό του. Ειχαν περάσει χρόνια που με προσεβαλε κάθε μέρα και μου είχε πει πάρα μα πάρα πολλές φορές να πεθ@νω, πως δεν θα λείψω σε κανέναν, πως είμαι ανίκανη και άχρηστη - όλα όσα πιστεύω για τον εαυτό μου τώρα, είναι όλα όσα μου έλεγε για χρόνια τότε. Στα 19 τον γνώρισα, και για χρόνια άκουγα αυτά τα πράγματα - ακόμη και όσο νοσηλευόμουν, μου έλεγε να βρω τρόπο να πεθ#νω στο νοσοκομείο. Εγώ τον υποστήριζα, τον αγαπούσα, του έκανα δώρα, του έφτιαχνα πράγματα.

Τον Χ. τον πρόσβαλα γιατί μιλούσαμε online, είχε προτείνει συνάντηση, επέμενε, εγώ επέμενα στο όχι και του είχα εξηγήσει τον λόγο, και βρήκε πού μένω χωρίς να το θέλω, και με ακολούθησε. Το έβλεπε ως παιχνίδι. Μου έστελνε screenshot από το Google maps, για να δω ότι με είχε βρει και πως ειμασταν στο ίδιο σημείο. Πραγματικά το έβλεπε ως παιχνίδι, μου έστελνε και φωτογραφίες από το ίδιο μέρος. Έκλαιγα και έτρεμα και απλά πέρασε από μπροστά μου απαθής. Δεν μου μίλησε από κοντά ποτέ. Μετά τον πρόσβαλα. Μου είπε πως δεν το έκανε επίτηδες - μαλακίες, ήταν ΞΕΚΑΘΑΡΑ επίτηδες - και τον πίστεψα. Αλλά μου έμεινε αυτή η δυσφορία που μου προκάλεσε. Και κάποια στιγμή τον πρόσβαλα πάλι. Του μίλησα πολύ πολύ άσχημα. Μετά τον παρακάλεσα να γυρίσει. Δεν μου ξαναμίλησε ποτέ.

Ο Σ. ξεκινούσε την επαφή χωρίς τίποτα και στην αρχή κάθε φορά ήμουν έτοιμη να κλάψω. Δεν του το είπα. Το επόμενο που με πείραξε πάρα πολύ αλλά πάλι δεν το είπα, είναι ότι μου προκάλεσε εμετό. Όχι μόνο δεν είπα πόσο με πείραξε, αλλά του ζήτησα και συγνώμη 50 φορές. Το επόμενο που με πείραξε αλλά ούτε αυτό το είπα, είναι ότι πήγε να με πνίξει, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Μου είχε κλείσει την μύτη και το στόμα. Δεν το είπα. Το τέταρτο είναι ότι με έστησε. Του το είπα. Το πέμπτο είναι ότι μου είχε γράψει πως θα πάμε για καφέ, και μετά έσβησε το μήνυμα, και με έβγαζε τρελή, πως απλά ήταν τυπογραφικά. Του είπα πως είχα δει το μήνυμα πριν το διαγράψει. Επέμενε πως ήταν τυπογραφικό. Βρήκε μια δικαιολογία πως είχε μια τηλεδιάσκεψη για την δουλειά. Μπούρδες. Του ζήτησα συγνώμη, ενώ ήξερα πως ήταν μπούρδες. Μου έστειλε screenshot μια απλή κλήση, και την αποκάλεσε τηλεδιάσκεψη. Μπούρδες. Του ξαναζήτησα συγνώμη.

Κάποια στιγμή άρχισε τις δικαιολογίες για να με ξεκόψει, ακύρωσε πάλι τον υποτιθέμενο καφέ που θα πηγαίναμε, μου είπε να μιλάμε μόνο μέσω μηνυμάτων, του είπα ότι ήθελα να πεθ#νω, και άρχισα το παραλήρημα το οποίο δεν τολμώ να διαβάσω καν. Τον έβρισα πάντως. Με μια λέξη και νομίζω του ευχήθηκα να υποφέρει/πληρώσει για αυτά.

Τότε είναι που με μπλόκαρε. Του ζήτησα 1000 συγνώμες. Και την επόμενη μέρα είναι που κάλεσε την αστυνομία.

Ο Ν. ήρθε σε επαφή μαζί μου, αφότου ειδε πως ήμουν πάρα πολύ άβολα, και πρότεινε το αλκοόλ (το οποίο βέβαια εγώ ήπια, αλλά ξέρεις, δεν πιέζεις κάποιον που ΕΜΦΑΝΩΣ δεν είναι καλά, να πιει). Δεν χρησιμοποίησε προφύλαξη, που το είχα ζητήσει και είχε συμφωνήσει, και όταν τον έσπρωξα, με απείλησε και δεν σταμάτησε. Όταν είδε πως είχα πολλή αιμορραγία που δεν σταματούσε, με έδιωξε. Έμεινα στον δρόμο από τις 10 μέχρι τις 7 το πρωί. Τα χέρια μου ήταν με αίμα και μου πήρε ώρα να το δω καν. Δεν θυμάμαι καν πώς βρέθηκε αίμα στα χέρια μου. Βέβαια και τον έβρισα και τον απείλησα και του είπα να πέσει από το μπ@λκόνι.

Μετά από κάποια ώρα ήθελα να του πω συγνώμη αλλά είχε εξαφανιστεί ο λογαριασμός του. Και δεν μου ξαναμίλησε ποτέ. Τον βρήκε η αστυνομία, όμως.

Η Χ. Είχε αρχίσει να με ξεκόβει, και δεν το άντεχα. Της έστειλα παραγγελίες στο σπίτι της. Ήξερε πως ήμουν εγώ. Εκείνη τη στιγμή είπε πως δεν ήθελε τίποτα μαζί μου. Δεν την ενόχλησα πάλι. Σε μια εβδομάδα με είχε συγχωρέσει χωρίς να την ενοχλήσω εγώ. Μου είπε ότι καταλαβαίνει πως με πιάνει αυτό το πράγμα που δεν μπορώ να ελέγξω.

Δεν ξέρω πώς σκατά εγώ προκάλεσα την απόρριψη σε αυτές τις περιπτώσεις (η ψυχίατρος με κατηγορεί για ΟΛΑ), και αν όντως φταίω εγώ για όλα αυτά (εγώ θεωρώ πως φταίω μόνο στην περίπτωση της Χ.), γιατί δεν με συγχώρεσαν ποτέ;

Ασε το παρελθον εκει που ανηκει (στο παρελθον) και εστιασε στο τι θα κανεις απο εδω και περα. Και προσεξε λιγο τον εαυτο σου. Ολα αυτα που περιγραφεις δειχνουν πως πρωτη εσυ δε σκεφτεσαι και δεν προφυλασσεις τον εαυτο σου, χωρις αυτο βεβαια να αναιρει την ευθυνη των αλλων ανθρωπων σε αυτα που σου εκαναν. Μειωσε λιγο οσο γινεται αυτο το παρορμητικο συναισθημα που σε κυβερναει και σε πάει πανω κατω δεξια αριστερα, οπου θελει σαν τον τυφωνα καταστρεφοντας τα παντα στο διαβα του και πρωτα απο ολους εσενα. Τα πραγματα ειναι πιο απλα, πιο πεζα, πιο λιτα. Βαλε μπρος τη λογικη, δωσε της προβαδισμα, μειωσε το συναισθηματικο κομματι. Βαλε μια ρουτινα στην καθημερινοτητα σου, ακομη και τωρα που νιωθεις χαλια, πες η ρουτινα μου ειναι πχ να φτιαχνω εναν παγωμενο καφε στο σεικερ και να πηγαινω να καθομαι να τον πιω στο παρκο. Ενα παραδειγμα ειναι αυτο, αλλα θα προσεχεις εκει εξω. Εχεις περασει πολλα κοριτσι μου και ειναι λογικο να νιωθεις ασχημα αλλα καποια στιγμη θα εκτονωθει ολο αυτο και θα ηρεμησεις. Αρκει να μη γινουν καινουρια τέτοια και μπουμε σε φαυλο κυκλο που δεν τελειωνει. Θα σκεφτεσαι και μια και δυο και τρεις φορες πριν κανεις κατι και θα ρωτας και δικους σου ανθρωπους να σου λενε γνωμη. Κι αν θες μια γνωμη απο εναν random παλαβιάρη απο ενα φορουμ, βαλε λιγο στην ακρη προς το παρον το κομματι των σχεσεων κλπ. Ετσι κι αλλιως ετσι που εισαι κανεις τις χειροτερες δυνατες επιλογες. Τις χειροτερες.. Με τις αποφασεις σου ειναι σα να κακοποιεις εσυ η ιδια τον εαυτο σου, χωρις αυτο να αναιρει τις ευθυνες αυτων που νομιζουν οτι ειναι οκ να φερονται σαν ζωα. Ουτε τα καημενα τα ζωακια δεν θα φερονταν ετσι. Εστιασε πιο πολυ σε γνωριμιες με σκοπο να εχεις παρεα, να πιεις εναν καφε, κανε φιλους, κανε γνωστους, επιδιωξε να βλεπεις συγγενεις, ξαδερφια ίσως αν εχεις σε κοντινη ηλικια, μην ξεμοναχιαζεσαι στο μυαλο σου και τον εαυτο σου, δε βοηθαει. Κι ασε το κομματι αυτο για λιγο αργοτερα που θα εισαι κι εσυ καλυτερα και πιο ηρεμη. Αυτη ειναι η γνωμη μου.

[Joanna8]

Μου θυμίζεις κάτι ιστορίες του Κοκκινόπουλου ή αυτές που άκουγα ότι γινόταν στα χωριά πριν 50 χρόνια: ήταν κάτι κοπέλες, που είχαν αφεθεί στη μοίρα τους, χωρίς ψυχίατρο, χωρίς φάρμακα, χωρίς αίσθηση των ευθυνών των πράξεών τους, που τις χρησιμοποιούσαν οι άντρες στα χωριά αποκλειστικά για το τζάμπα σεξ, εκμεταλλευόμενοι την ψυχική τους κατάσταση. Χωρίς προφύλαξη φυσικά. Έμεναν έγκυες, ο "πατέρας" γινόταν καπνός, γεννούσαν και αν ήταν τυχερό το παιδί, έψαχναν οι άνθρωποι στο χωριό ένα νορμάλ ζευγάρι να το υιοθετήσει, αλλιώς γινόταν και το παιδί το ίδιο, με κάποιες εξαιρέσεις. Πάλι καλά που ανακαλύφθηκε το DNA να λέμε, οπότε ευτυχώς δεν κινδυνεύεις από αυτό τουλάχιστον.
Θυμάσαι τη μητέρα του 3χρονου Άγγελου; Είχε κάποιο θέμα ψυχικής υγείας κι αυτή, με πνευματική ανωριμότητα και "ψαχνόταν" στο διαδίκτυο αντί να πάει σε ψυχίατρο. Ήταν διατεθειμένη να πάει οπουδήποτε για έναν γκόμενο!Μεσολόγγι-Ρόδο-Κρήτη και μάλιστα με μεσόκοπους. Και τα είδες τελικά τα χάλια της που σακατέψανε με τον άλλο μέχρι θανάτου το παιδάκι.
Λοιπόν, άσε τα σάπια και δέξου αυτά που σου λέει ο ψυχίατρος πριν γίνεις χειρότερα. Ήδη έχεις αργήσει να ασχοληθείς με το πρόβλημά σου. Εκεί που θες (δηλαδή στα γκομενικά), εκεί μια χαρά ξέρεις και ασχολείσαι.

[Joanna8]

Συγνώμη αλλά τώρα που το σκέφτομαι, είχα να κάνω με τύπους που έφτασαν το όριο της κακοποίησης, αν δεν το πέρασαν κιόλας δεν ξέρω, και εν τέλει αντέδρασα πολύ έντονα, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ. ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΔΙΆΟΛΟ ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΕΒΓΑΛΕ ΟΡΙΑΚΗ επειδή αντέδρασα σε πολύ άσχημα βιώματα, όπως και θα αντιδρούσε ο κάθε άνθρωπος φυσιολογικότατα!

Και λίγα τους είπα.

Στον Χ. δεν έπρεπε να κλαίω, έπρεπε να πάω να τον χτυπήσω που είχε το θρασσος να με ακολουθήσει.

Στον Σ. έπρεπε να τον χτυπήσω επίσης, για όλα. Πολύ λίγα είναι όσα του είπα, και πολύ λίγο που τον ανάγκασα να αλλάξει αριθμό. Πάρα πολύ λίγα είναι. Έπρεπε να κάνω κάτι πολύ πιο μεγάλο.

Στον Β. όχι μόνο έπρεπε να τον προσβάλλω, αλλά και να τον έστελνα και στον άλλον κόσμο, καλά θα έκανα.

Και ο Ν. έπρεπε να φάει κάτι.

Ήταν όλοι μαλάκες. Απλά αντέδρασα στην μαλακία τους και με έβγαλαν «άρρωστη».

Ε, άσε μας κουκλίτσα μου που θα αντιδρούσε έτσι ο κάθε άνθρωπος φυσιολογικότατα και είναι κακοί όλοι οι άλλοι που σου λένε ότι έχεις ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα ψυχικής υγείας. Καταρχάς, πώς είναι δυνατόν να ψάχνεις τον βιαστή σου για να του ζητήσεις συγγνώμη και να το θεωρείς και φυσιολογικό;;; Επίσης, η λεκτική και η ψυχολογική βία που παραδέχτηκες ότι έχεις ασκήσει, κι αυτά μορφή κακοποίησης είναι. Κι ο συναισθηματικός εκβιασμός που τους έκανες, κακοποίηση είναι. Κοίτα να βελτιώσεις την υγεία σου, να πάρεις ένα πτυχίο που θα σου δώσει καλύτερες προοπτικές να μην εξαρτάσαι από κανέναν και τότε θα σε παρακαλάνε αυτοί.

Αλήθεια, στο πρώτο σου θρεντ είχες γράψει ότι ήσουν καλή μαθήτρια. Γιατί δε φρόντισες να πας σε κάποια σχολή στα 18-22 που υποθέτω θα ήσουν σε καλύτερη ψυχολογική κατάσταση; Το έχω απορία, αν θες απαντάς.

[wanderer010]

Δεν μπόρεσα να δώσω πανελλήνιες. Πάθαινα πάνω από 10 κρίσεις πανικού κάθε μέρα και στον ύπνο.

Πήγα, δοκίμασα πολλές σχολές διεκ και ΟΑΕΔ, αλλά δεν τα κατάφερα σε κάποια.

Μετάφραση - δεν είχα τα πτυχία που ήταν απαραίτητα να συνεχίσω.

Πληροφορική - δεν καταλάβαινα τίποτα. Είχα προβλήματα στο σπίτι εκείνη την περίοδο και οι κρίσεις πανικού πλέον οδηγούσαν σε ψυχογενείς επιληπτικές κάθε φορά - έπεφτα κάτω σαν ψάρι. Το πάθαινα και στην τάξη. *

Νοσηλευτική - τρόμαξα από τις πρώτες μέρες, ήταν και μακριά, δεν ξαναπήγα.

Σε δουλειά δεν με έπαιρνε κανένας. Μόνο κάτι φυλλάδια, αλλά ούτε εκεί τελικά με έπαιρναν. Μοίραζα μια μέρα "δοκιμαστικά" και με έδιωχναν.

Πήγα σεμινάρια καφέ, αλλά δεν με πήρε κανείς. Είμαι άσχημη και τότε ήμουν και 106 κιλά, ποιος να με πάρει, όταν οι σερβιτόρες κυκλοφορούσαν πανέμορφες με την κοιλιά έξω;

Βρεφονηπιοκομος - άντεξα σχεδόν σε όλη την διάρκεια, το έχασα όμως όλο γιατί προς το τέλος πέραν του ότι είχα αρχίσει να μην κάνω τίποτα και να μην θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, έλειπα από τη δουλειά πολύ συχνά, στη δουλειά δεν ήμουν καλά, στη σχολή σταμάτησα να κάνω το οτιδήποτε, κοιμόμουν στο θρανίο (μετά ήταν και ο κοβιντ και δεν έβγαινα από το σπίτι για μήνες σερί όταν είχαν κλείσει όλα), πέραν αυτού, άρχισαν τα συμπτώματα της σκλήρυνσης και αποτελειωθηκα. Δεν ολοκλήρωσα ποτέ την πρακτική, το χαρτί μου το έδωσαν χαριστικά γιατί ποτέ δεν έδωσα εξετάσεις, αλλά είναι τόσο κατώτερο που δεν είναι τίποτα, δεν το συνεχισα ποτέ σε ΙΕΚ, όπως άλλες κοπέλες. Δεν ξέρω καν πώς μπορούσα και δούλευα με τόσα παιδάκια και τόσο μικρά. Τώρα δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα από αυτά που μπορούσα τότε.


*Ήμουν πολύ χειρότερα. Πολύ πολύ χειρότερα. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το πάτωμα για ώρες. Πλέον δεν έχω ούτε μια κρίση. Έπαθα μόνο μια με την αστυνομία, αλλά δεν έπεσα, ούτε έχασα αισθήσεις αυτή τη φορά, ούτε καν εμετό δεν έκανα. Όχι, δεν πήρα ποτέ φάρμακα για τις κρίσεις, ούτε ψυχοθεραπεία, τις αντιμετώπισα τελείως μόνη, χαίρομαι που δεν έμπλεξα με φάρμακα τότε και που τα κατάφερα.

[wanderer010]

Όσο απίστευτο κι αν είναι, τα κατάφερα τόσο καλά στο θέμα του πανικού που με έριχνε στο πάτωμα τότε - που πλέον σε όλες τις τελευταίες νοσηλείες μου ήμουν ίσως και η μόνη από τους νοσηλευόμενους που δεν έκριναν πως χρειάζομαι ηρεμιστικά-αγχωλυτικά.

[wanderer010]

Βέβαια τώρα το άτομο που δεν έβγαινε από το σπίτι, περπατάει με τις ώρες μόνο του χωρίς σκοπό και αιτία, μου φαίνεται λίγο μανιακό ως παρατηρητής, γιατί μπορώ να πηγαίνω για ώρες σε μια ευθεία με ακριβώς το ίδιο τραγούδι σε repeat και να μην έχω ιδέα τι είναι γύρω μου.

Αν με ρωτήσεις, καλύτερα ήταν όταν δεν έβγαινα. Από πολλές μεριές.

[wanderer010]

Είμαι σίγουρη πως για όλα ευθύνεται η σκλήρυνση και οι περιοχές του εγκεφάλου που έχει καταστρέψει. Για αυτό δεν με βοήθησαν ποτέ τα ψυχοφάρμακα. Γιατί αυτό που μου λείπει είναι μυελίνη. Κάτι τελείως διαφορετικό. Έχουν καταστραφεί πολλά σημεία του εγκεφάλου μου και μπορεί να μην φαίνεται ακόμη τόσο σωματικά, αλλά δεν είναι μόνο το σωματικό. Ο εγκέφαλός μου είναι κατεστραμμένος. Έχει συμφωνήσει και ψυχίατρος πάνω σε όλα αυτά.

[wanderer010]

Οι εστίες δεν φεύγουν ποτέ... Δεν υπάρχει μυελίνη εξωτερικά να πάρω, θα έπαιρνα. Η σκλήρυνση ήταν η κατάρα μου. Από τα 16. Κάθε χρόνο, θα είμαι χειρότερα, γιατί ποτέ δεν σταματάει.

Ο εγκέφαλός μου δεν είναι όπως ο δικός σας, που μπορεί να επανέλθει με σεροτονίνη ή κάτι άλλο. Δεν υπάρχει αυτό που θα επανέφερε τον δικό μου. Δεν υπάρχει...

[_Vassilis]

Δεν είναι η μυελίνη το πρόβλημα. Μυαλό σου λείπει. Τουλάχιστον ξεκίνα να ακούς.

[HarleyQuinn]

Οι εστίες δεν φεύγουν ποτέ... Δεν υπάρχει μυελίνη εξωτερικά να πάρω, θα έπαιρνα. Η σκλήρυνση ήταν η κατάρα μου. Από τα 16. Κάθε χρόνο, θα είμαι χειρότερα, γιατί ποτέ δεν σταματάει.

Ο εγκέφαλός μου δεν είναι όπως ο δικός σας, που μπορεί να επανέλθει με σεροτονίνη ή κάτι άλλο. Δεν υπάρχει αυτό που θα επανέφερε τον δικό μου. Δεν υπάρχει...

Σε παρακολουθεί Νευρολόγος φαντάζομαι. Ή όχι; Το έχεις αφήσει κι αυτό στην τύχη του; Υπάρχουν φάρμακα απ' όσο ξέρω που επιβραδύνουν την ασθένεια.

[Eagle guy]

Βρε κορίτσι μου, πρέπει να το καταλάβεις. Χρειάζεσαι να πας σε γιατρό! Η στάση "Δεν χρειάζομαι φάρμακα" δεν σε οδηγεί πουθενά! Εγώ, που δεν έχω κάτι πολύ σοβαρό, παίρνω ένα χαπάκι την ημέρα και είμαι καλά! Τι να έλεγα, ότι "έλα μωρέ, δεν χρειάζομαι τίποτα?". Δεν υπάρχει λόγος. Πρέπει να ξεπεράσεις την αρνητικότητά σου και να επισκεφτείς ψυχίατρο ή, έστω, νευρολόγο! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ

[_Vassilis]

Βρε κορίτσι μου, πρέπει να το καταλάβεις. Χρειάζεσαι να πας σε γιατρό! Η στάση "Δεν χρειάζομαι φάρμακα" δεν σε οδηγεί πουθενά! Εγώ, που δεν έχω κάτι πολύ σοβαρό, παίρνω ένα χαπάκι την ημέρα και είμαι καλά! Τι να έλεγα, ότι "έλα μωρέ, δεν χρειάζομαι τίποτα?". Δεν υπάρχει λόγος. Πρέπει να ξεπεράσεις την αρνητικότητά σου και να επισκεφτείς ψυχίατρο ή, έστω, νευρολόγο! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ

Πες τα ρε αητέ, μας χολόσκασε..