Ο αδελφός μου.

[Joanna8]

Ναι Χάρλεϊ, καταλαβαίνω τι λες. Δεν εννοώ κακοποίηση. Εννοώ μήπως έχει κάτι σαν το σύνδρομο του μικρότερου παιδιού και νιώθει ότι επισκιάστηκε από τα μεγαλύτερα αδέρφια του, ή αισθάνεται ότι τα μεγαλύτερα αδέρφια του έλαβαν περισσότερη προσοχή και αναγνώριση από τους γονείς; Συνήθως τα άτομα με χαμηλή αυτοπεποίθηση δεν κάνουν φίλους, μήπως ο αδερφός σου είναι άτομο με χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση; Δε βρίσκω άλλο λόγο που κάποιος θα θεωρούσε τον εαυτό του "χαζό". Η φράση "ήρθα να πάρω τα λεφτά που μου ανήκουν", ενώ όλο του έδινες εσύ λεφτά από το επίδομά σου κιόλας, το να ξοδέψει 1.000 ευρώ σε 2 εβδομάδες, μου δείχνει ένα άτομο που νιώθει στερημένο.
Σε κάθε περίπτωση, αν εκείνος βγάζει τόση τοξικότητα και αχαριστία εναντίον σου, που στερούσουν το επίδομά σου για να του στέλνεις λεφτά, άφησε τον να κάνει ό,τι θέλει στη ζωή του και κρατήστε μια τυπική έστω επαφή. Και στο εξωτερικό, η ζωή δεν είναι εύκολη όσο νομίζει. Δουλεύεις όλη μέρα, δεν έχεις αντοχές να βγεις έξω, να πας μια βόλτα. Βέβαια, σου μένουν λεφτά να βάλεις και στην άκρη, αυτό είναι το καλό. Πολλοί δεν αντέχουν σε αυτούς τους ρυθμούς και επιστρέφουν Ελλάδα, οπότε δεν αποκλείεται να γυρίσει πίσω και να ξαναζητάει λεφτά.
Και σε είπε γριά, ενώ είσαι 36; Πόσο είναι 10 ετών; Για πότε θα φτάσει στην ηλικία μας, ούτε που θα το καταλάβει.
Παρακολουθούσα ένα συνέδριο και έλεγε μια ψυχολόγος για τους ανθρώπους που έχουν την τάση να κατηγορούν για τα πάντα τους γονείς τους (τα κορίτσια συνήθως τη μητέρα, τα αγόρια τον πατέρα). Μια καλή δικαιολογία για να μη βρουν τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων τους. Σαν μια κοπέλα που ήταν 100 κιλά, έτρωγε 2 derby και 2 kiss για πρωινό, πίτσες και σουβλάκια και κατηγορούσε για τα κιλά τους γονείς της που την μπούκωναν όταν ήταν μικρή, που της έλεγαν να φάει όλο το φαγητό της, τα γονίδια του πατέρα της, το πώς μαγείρευε η μάνα της κλπ, αντί να κλείσει λίγο την μπούκα της και να πάει σε κανένα γυμναστήριο. Ε, αυτή την κοπέλα μού θύμισε ο αδερφός σου.

[Remedy]

Εντάξει, μπορεί να φταίνε οι γονείς σε πολλά αλλά πιστεύω ότι πολλά τα καλύψαμε εμείς. Οπότε εμάς γιατί να μας μισεί τόσο; Τον αδελφό μας τον θεωρησε από μια ηλικία και μετά χαζό και θεώρησε αυτό, ότι τον έκανε χαζό σαν αυτόν. Ο μεγάλος μου αδελφός είναι ο πιο υγιής από όλους μας, και νοητικά και ψυχολογικά, έχει σπουδάσει, έχει υγιή ζωή, μόνο το πρόβλημα υγείας έχει, την θρόμβωση.
Η μητέρα μου πλέον έχει Πάρκινσον. Ό,τι κι αν του παρέλειψε θα μπορούσε να την συγχωρήσει αν ήταν καλόκαρδος.
Τέλος πάντων, κρατάω το ότι είναι κακομαθημένος και αχάριστος και ντράμα κουίν και πως όλα τα θεώρησε δεδομένα, αυτά που φανταζόμουν ότι σκέφτεται δηλαδή και από εδώ και πέρα ας κάνει την ζωή του όπως θέλει. Μακριά μας. Κι εμείς θα μείνουμε με την πίκρα αλλά θα το καταπιούμε. Τι να κάνουμε.
Ευχαριστώ πάντως που δεν λες ότι κάναμε κάποιο μέγα λάθος εμείς και πήγε τόσο στραβά.

μπορει να εξελαβε και να εξεφραζε σαν "χαζομαρα" το οτι ο "εθελοντης πατερας" του, ηταν στην πραγματικοτητα ενα παιδι λιγο μεγαλυτερο απο τον ιδιον. μπορει να σας βγαζει θυμο εξ αντανακλασεως που πηρατε τον ρολο του πατερα του, δηλαδη στην πραγματικοτητα ο θυμος ειναι για τον πατερα του, επειδη δεν επαιξε τον ρολο που επρεπε και μετα πηγε και πεθανε απο πανω!

να κανετε καθρεφτακι. σκυλι του παβλοφ. οσο σας φτυνει να τον φτυνετε. αν φερθει οπως πρεπει, περιμενετε να δειτε που το παει... μην κλεισετε οριστικα την πορτα, αλλα μην κανετε υποχωρησεις.

[george1520]

Και εγώ αυτό πιστεύω. Στο είπα και πιο πάνω. Θυμό δεν έχει με τον αδελφό σου αλλά με τον ρόλο του.. Και τον ρόλο αυτόν έπρεπε να τον έχει ο πατέρας.. Ήταν παιδί. Ακόμη συμπεριφέρεται σαν παιδί. Χρειάζεται να ωριμάσει. Και όσο αυτός φέρεται άσχημα και εσείς συνεχίζετε να έχετε την ίδια αντιμετώπιση, δεν θα ωριμάσει ποτέ. Πάντα είχε τον ρόλο του μικρού παιδιού στην οικογένεια, ακόμη και όταν μεγάλωσε. Κάντε πίσω και άστε τον..

[_Vassilis]

…

Λυπάμαι Χάρλεϋ για τον αδερφό σου. Αφού και ο ίδιος δε θέλει επαφές αυτό για την ώρα έχει το θετικό ότι αποφεύγετε τις καθημερινές έριδες κλπ. Ωστόσο, κοίτα να εκμεταλλευτείτε αυτό το διάστημα, να ξεπεράσετε το (δικαιολογημένο) θυμό και την πίκρα/απογοήτευση ώστε αν μελλοντικά παραστεί ανάγκη να μπορέσετε να είστε πάλι κοντά του, έστω και στοιχειωδώς. Άσε τα «για πάντα κλειστές οι πόρτες», αλλά και τα «για πάντα» γενικότερα. Είστε οι δικοί του άνθρωποι, έστω και μονόπλευρα και αυτό είναι αντικειμενικό, δεν αλλάζει με βάση το πως φέρεται αυτός. Ούτε ξέρουμε και γιατί φέρεται έτσι και βγάζει όλο αυτό. Πιθανοτατα δε νιωθει ο ιδιος καλα μεσα του γι αυτο και φερεται ετσι, το βγαζει προς τα εξω αυτο. Εσείς για την ώρα κοιτάξτε να ξεπεράσετε αυτό το θυμό και την απογοήτευση που λέγαμε. Καμια φορα η αγαπη και το νοιαξιμο εκδηλωνονται με θυμο. Ο,τι κι αν επιλέξετε να κάνετε στο μέλλον να είναι προιόν ψύχραιμης απόφασης και όχι κίνηση που να την υπαγορευει το εντονο συναίσθημα της στιγμης. Καντο και για χαρη της μανας, που θελει να εχει σχεσεις με το παιδι της, εχει την εγνοια του. Εαν εσενα σε επηρεαζει πιο πολυ αυτο το εντονο συναισθημα μη βγαινεις μπροστα, ασε τον αδερφο και τη μανα. Τελοσπαντων θα το αντιμετωπισετε οταν ξαναδοθει η ευκαιρια, δεν ειναι κατι που θα το λυσετε τωρα, σημερα. Προσπαθησε να μην του λες στο θυμο σου χαρακτηρισμους που εχουν να κανουν με τον προσανατολισμο του. Ειναι λιγο σα να ακυρωνεις ολη την προηγουμενη αποδοχη που του δειξατε. Θα νιωσει δηλαδη οτι η αδερφη μου στα νευρα της εβγαλε αυτο που πραγματικα νιωθει για μενα και για τις επιλογες μου και ολο το αλλο ηταν ψεμα. Θα πληγωθει. Βρισε τον αλλιως αμα δεν κρατιεσαι, αλλα οχι με αυτο τον τροπο.