Για να καταλήξω λοιπόν θα αναφέρω τί θεωρώ πρέπει να γίνει από την αρχή μιας ψυχικής ασθένειας ή μιας ήδη υπάρχουσας που υποτροπιάζει αλλά και κυρίως μετέπειτα.
1. Ότι σύμπτωμα και να νιώσετε αποκλείστε την πιθανή παθολογική αιτία. Αυτό δεν σημαίνει κάνω 200 εξετάσεις και εφευρίσκω να ανησυχώ για ασθένειες που έχει ένας στα 5 εκατομμύρια!
Έτσι και αλλιώς όλοι μας, ψυχικα ασθενείς ή όχι, κάθε 3 με 4 χρόνια πρέπει να κάνουμε ένα καλό τσεκ απ γιατί στην υγεία η πρόληψη είναι το παν αλλά με μέτρο.
Μια κλασσική επίσκεψη στον παθολόγο σας για τα βασικά, μια αναλυτική αίματος, μια επίσκεψη για εξετάσεις σε καρδιολόγο, μια μαγνητική ή αξονική και ένα εγκεφαλογράφημα είναι υπέρ αρκετά στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων.
Βγήκατε καθαροί/ές σε αυτές ότι και να νιώθετε δεν είναι παθολογικό. Τελεία και παύλα! Μετά από 4 χρόνια πάλι ένα τέτοιο τσεκ απ. Για 4 χρόνια το ελάχιστο είστε καθαροί.
2. Επίσκεψη σε ειδικό (ψυχίατρο - ψυχολόγο - ψυχοθεραπευτή). Ένας αξιόλογος ειδικός θα σας αξιολογήσει, θα γνωματεύσει και θα σας κατευθύνει είτε σε ψυχοθεραπεία είτε σε αγωγή είτε σε συνδυασμό.
Αυτό αργά ή γρήγορα θα σας επαναφέρει πλήρως ή έστω θα γίνει η κατάσταση πιο εύκολη στην διαχειρηση.
Το ΜΕΤΑ από αυτά είναι εκεί που θέλω να ΚΑΤΑΛΗΞΩ στην υπόθεση μου.
Βασιζόμαστε στην αγωγή με το μπες - βγες ή εφ όρου ζωής γιατί; Για ανακούφιση ή σταθερότητα σε περίπτωση υποτροπής.
Η πλειοψηφία των ψυχοθεραπειών μας μαθαίνει να ανακουφιζόμαστε και να αποφεύγουμε τα συμπτώματα μας.
Σε αρχικό στάδιο συμφωνώ και επαυξάνω ειλικρινά!!!
ΑΛΛΑ αφού έχουμε ήδη εκτεθεί στα συμπτώματα μας, έχουμε ήδη βοηθηθεί με την προσθήκη π. χ. της αγωγής να τα απαλύνουμε. Έχουμε όμως βγει από τον ΦΑΥΛΟ ΚΥΚΛΟ; ΟΧΙ!
Ίσως από την στιγμή που ήδη ξέρουμε τί έχουμε, ξέρουμε ότι η ζωή μας στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν απειλείται, μήπως να μην προσπαθούμε να θεραπεύσουμε αυτό που έχουμε.;
Όταν τα συμπτώματα επιστρέφουν όλοι μας τί κάνουμε; αντιδρούμε με βάση το τί ΝΙΩΘΟΥΜΕ και ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ.
Ανησυχία, φόβος πανικός, απογοήτευση. 'Γιατί ρε φίλε πάλι;;;; Δεν με αφήνει ήσυχο το μαλακισμένο!'
Η λογική του σταμάτα να σκέφτεσαι και να νιώθεις έτσι πρώτον είναι ΑΔΥΝΑΤΟ και δεύτερον όσο πιο πολύ σκέφτεσαι και νιώθεις για την ψυχική σου ασθένεια και τα συμπτώματα της είτε θετικά είτε αρνητικά, αυτό εκπαιδεύει το νευρικό σου σύστημα ότι για να το σκέφτεσαι τόσο πολύ είναι σημαντικό άρα ΤΡΕΦΕΙ τον κύκλο.
ΣΥΝΕΠΩΣ από την στιγμή που έχουμε τα όπλα και την εμπειρία πιστεύω πρέπει :
1.Μην φοβάστε την ασθένεια σας.
2.Το πως νιώθετε και τί σκέφτεστε είναι αναπόφευκτο . Το ανέχεστε και συνεχίζετε την ζωή σας.
3. Δεν είστε οι σκέψεις σας.
4. Μάθετε να ζείτε με ότι σας δυσκολεύει.
5. Τα συμπτώματα σας απλά θα τα νιώσετε. Μέχρι εκεί. Μην προσπαθείτε να νιώσετε ανακούφιση. Νιώστε τα, συνεχίστε ότι κάνατε και μια, δύο, τρεις, θα καταλάβετε ένα πράγμα.
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΜΟΥ ΑΣΘΕΝΕΙΑ!!!!!
ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΩ, ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΥΡΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ!
Άρα πάρτε την αγωγή σας, ακολουθήστε την ψυχοθεραπεία σας αλλά κάποια στιγμή τα παθήματα μας πρέπει να γίνουν μαθήματα μας και να δείξουμε στο νευρικό μας σύστημα ότι όπως προείπα πάνω απ όλα οφείλουμε να ΖΗΣΟΥΜΕ έστω και με το ζόρι στην αρχή!
Δείξτε κουράγιο, όχι φόβο!