Θα μπορούσα να βρω ενοίκιο μέχρι 200€ σε οποιαδήποτε περιοχή της Ελλάδας;

[wanderer010]

Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι. It is what it is που λένε και στο χωριό που δεν έχω.

[wanderer010]

Πάω να ψάξω για Κολοκοτρωνίτσι, δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει

[wanderer010]

Βασικά πάω να το ονειρευτώ γιατί μόνο όνειρο είναι

Καληνύχτα

[axl100]

Καληνυχτα

[_Vassilis]

Βασικά πάω να το ονειρευτώ γιατί μόνο όνειρο είναι

Καληνύχτα

Να κατσεις στα αυγα σου εκει που καθεσαι και να τα κρατησεις τα 200 ευρω στην τσεπη σου. Οχι σπασμωδικες κινησεις πανικου. Οχι ξεμοναχιασματα τυπου «παω να μεινω μονη κι ερημη σε ενα χωριο». Οσο χαλια και να ειναι η κατασταση σπιτι σου μαλλον (υποθετω..) δεν κινδυνευεις κιολας απο τους γονεις σου. Και επιπλεον τους εχεις αναγκη σε αυτη τη φαση ωστε να σε προσεχουν, να εχουν τα ματια τους πανω σου. Σκεψου και την αγωνια που θα τους δωσεις κοπελα μου αν φυγεις, και θα εχουν καθε δικιο να ανησυχουν ετσι που εισαι. Κατσε εκει περα, κοιμησου, ξυπνα, φαε, κανε βολτουλα, μπαινε εδω να μας μιλας και σιγα σιγα θα βελτιωθει σημαντικα η κατασταση κοριτσι μου. Δε θα νιωθεις παντα ετσι. Δε σου λεω οτι ολα θα λυθουν δια μαγειας, αλλα αυτο το χαλι που αισθανεσαι τωρα θα κανει τον κυκλο του και θα «ξεφουσκωσει» καπως, θα το δεις. Κανε λιγο κουραγιο.. Ειναι πολυ πολυ δυσκολο αυτο που περνας.. Το καταλαβαινω (νομιζω)

[_Vassilis]

Οχι, εισαι ζωντανη. Ξερεις ποσοι τα κακαρωνουν καθε μερα στον κοσμο, αυτοι απετυχαν, εμεις ακομα τα καταφερνουμε.

+1000 Αρχηγε..

[_Vassilis]

Απέτυχα αξλ

FAIL = First Attempt In Learning

Nothing is impossible. The word itself says I’m possible.

Ολα θα φτιαξουν. Ακομα και αυτα που τωρα σου φανταζουν αδυνατον. Κι αυτο σου το αισθημα το απελπισμενο, συμπτωμα της καταστασεως σου ειναι, δεν ειναι αντικειμενικο συμπερασμα ενος ανθρωπου που νιωθει καλα. Σεβομαι οτι δε θες να ακους το «ολα θα φτιαξουν» κι ετσι δεν το συνεχιζω να στο λεω. Αλλα να ξερεις δεν παυω να το πιστευω. Κι εγω πριν 1,5 χρονο περιπου ειχα αντικειμενικο φοβο οτι θα καταληξω αστεγος. Λογω της καταστασεως μου ενιωθα ετσι. Λογω της καταθλιψης. Και με φοβιζε πολυ αυτη η σκεψη που εκανα, το ζουσα πραγματικα. Τωρα παει, περασε.. Εδω και καιρο..

[wanderer010]

Είναι ότι ο πατέρας μου είναι άρρωστος με πολύ προχωρημένη κατάσταση από ότι είναι η δική μου ακόμη, δεν ακούει και τα βάζει όλα πολύ δυνατά και δεν το αντέχω, ζητάω να τα χαμηλώνει χίλιες φορές αλλά δεν τον νοιάζει, με αποτέλεσμα να βγαίνω έξω να κάθομαι σε παγκάκια. Η μητέρα μου γκρινιάζει όπως πάντα, πως δεν κάνω τίποτα και ας κάνω, ποτέ δεν είναι σωστό ή αρκετό και πάντα γκρινιάζει. Πχ μπορεί να σκούπισα και να ξανασκουπισει από την αρχή, ή να έχω πλύνει κάτι και να το πλύνει από την αρχή, γιατί "πώς το έκανα έτσι" κλπ, μια ζωή τα ίδια.

[Eagle guy]

Σε επαρχιακές πόλεις όπως Καστοριά, Φλώρινα, και ακόμα περισσότερο σε χωριά εκείνων των νομών, βρίσκεις και με κάτω από 200 το μήνα!

[_Vassilis]

Είναι ότι ο πατέρας μου είναι άρρωστος με πολύ προχωρημένη κατάσταση από ότι είναι η δική μου ακόμη, δεν ακούει και τα βάζει όλα πολύ δυνατά και δεν το αντέχω, ζητάω να τα χαμηλώνει χίλιες φορές αλλά δεν τον νοιάζει, με αποτέλεσμα να βγαίνω έξω να κάθομαι σε παγκάκια. Η μητέρα μου γκρινιάζει όπως πάντα, πως δεν κάνω τίποτα και ας κάνω, ποτέ δεν είναι σωστό ή αρκετό και πάντα γκρινιάζει. Πχ μπορεί να σκούπισα και να ξανασκουπισει από την αρχή, ή να έχω πλύνει κάτι και να το πλύνει από την αρχή, γιατί "πώς το έκανα έτσι" κλπ, μια ζωή τα ίδια.

Οι ηλικιωμενοι γινονται πολλες φορες πολυ πολυ δυσκολοι στην επικοινωνια, ποσο μαλλον στη συνυπαρξη. Και κανονικοι να ειναι σε ολα τους, απο μια ηλικια και μετα καλο ειναι να μη συγκατοικει κανεις με γερους γονεις, καλο ειναι να εχει το δικο του χωρο. Εξαιρεση σε αυτο εισαι εσυ, για την παρουσα τουλαχιστον φαση και βαλε.. Εμενα τα φερε ετσι η ζωη που τον τελευταιο ενα χρονο και κατι αναγκαστηκα να επιστρεψω στο πατρικο μου, ενω ζουσα αλλου κοντα 20 χρονια (απο τα 24 μεχρι τα 42 μου). Τωρα μενω πλεον με δυο μισοτρελους ηλικιωμενους γονεις. Δεν το λεω για να προσβαλλω, το λεω αντικειμενικα. Ειδικα η μανα ειναι βαρυ, βαρυτατο ψυχιατρικο περιστατικο, χωρις να μπορει να κανει κανεις κατι για να τη βοηθησει (δεν δέχεται με τιποτα, δε συνεργαζεται και επισης δεν εμπιστευεται..). Ο πατερας επισης εχει σοβαρα ζητηματα ψυχολογικης φυσεως, αλλα ειναι και πολυ πολυ δυσκολος χαρακτηρας, πιο εντονη ειναι αυτη η παραμετρος, ετσι ηταν παντα, απο μικρο παιδι, κανεις δεν τον αντεχε. Εδω καθε μερα γινονται μαχες, φωνες, κακο, αστυνομιες κλπ. Και παρολα αυτα με επιασε ενας συγκατοικος στο ασανσερ και μου ειπε οτι «απο τοτε που ηρθες εδω Βασιλη τα πραγματα ειναι πολυ πολυ καλυτερα». Αυτα δηλαδη που λεω πιο πανω ειναι τα «πολυ καλυτερα». Ουτε μπορω να βαλω με το νου μου τι μπορει να γινοταν πιο πριν που ελειπα.. Πλεον εχω πειστει οτι δεν μπορουν μονοι τους, θελουν ΟΗΕ, θελουν καποιον να ειναι εκει, να τους αντεχει, να παρεμβαινει οταν χρειαζεται, να μην ανταποδιδει τα σπασμενα τους νευρα, να τους αφηνει να τα ξεσπανε πανω του, χωρις να επιτιθεται σε δυο αρρωστους ηλικιωμενους γονεις. Σακος του μποξ, απορροφητηρας κραδασμων χωρις ανταποδοση των νευρων.. Δεν ειναι ευκολο, δεν τα καταφερνω παντα, δεν ειμαι τελειος, ουτε ειμαι απο σιδερο. Για πολλα που εχω κανει νιωθω ντροπη και θλιψη. Οταν δεν ειμαστε καλα, οπως εγώ, ενα πραγμα που αποζηταμε ειναι η ησυχια. Ακομα και οι θορυβοι ενοχλουν. Τον πρωτο καιρο που πρωτοηρθα εδω και κοντεψα να σαλταρω απο αυτα που γινονταν, σε μια απελπισμενη προσπαθεια να εξασφαλισω εστω πραξικοπηματικα λιγη ησυχια απο τις φωνες τους, μπηκα σε ενα μαγαζι με κυνηγετικα ειδη και αγορασα κυνηγετικες ωτοασπιδες, αυτη την κασκα που τη φορας απο πανω σα στεκα στο κεφαλι και εχει δυο μεγαλα «ακουστικα» που καπακωνουν τα αυτια και κοβουν τους εξωτερικους ηχους ωστε να μην ξεκουφαινεται ο κυνηγος απο την εκπυρσοκροτηση της καραμπινας του. Πηρα τις φτηνες, εδωσα κανα 50ρικο αν θυμαμαι καλα, αλλα κανανε δουλιτσα. Αφ ενος ομως δεν επαψα να ακουω εντελως τις φωνες και τις τσιριδες, αφετερου πλεον φοβαμαι να τις φοραω (αλλα δεν πολυχρειαζεται πλεον τωρα που ειμαι καλυτερα) γιατι λεω αν συμβαινει κατι που πρεπει να επεμβω και εγω απλα δεν το ακουσω τοτε θα μας παιξουν κατευθειαν στις ειδησεις. Προτιμω να ακουω ωστε να ξερω την καθε στιγμη τι συμβαινει. Η μανα εδω και σχεδον τρια χρονια ειναι πανω σε ενα κρεβατι. Εκει ζει, δεν εχει ξανασηκωθει απο τοτε που επεσε, εκει τα κανει ολα, εκει φαγητο, εκει οι αλλες αναγκες της, ολα, καταλαβαινεις.. Ο λογος δεν ειναι τοσο ορθοπαιδικος, παροτι εχει και προβληματα που δικαιολογουν το να εχει προβλημα στην κινητικοτητα, ο βασικος ομως λογος ειναι ψυχιατρικος. Δε «θελησε» και δε «θελει» να ξανασηκωθει απο εκει. Ενω τα ποδια της ειχαν και εχουν ικανη μυικη ισχυ ωστε να το κανει. Φυσικα αυτο δεν το ξερει ουτε η ιδια, δεν μας λέει ψεμματα, ζει την αληθεια της μεσα στην αρρωστη ψυχικη της κατασταση, αλλα η ουσια ειναι οτι το ψυχολογικο/ψυχιατρικο της ζητημα την «ξαπλωσε» φαρδια πλατια εκει πανω και πλεον αντλει «εκβιαστικα» ας το πουμε φροντιδα και στοργη με αυτο τον τροπο. Πηγε και «εγινε» ενα μωρο παιδι, ενα βρεφος (μεσα στη διαταραχη της) που εχει αναγκη συνεχη να το φροντιζεις. Εκβιαστικα και με τιμημα την ιδια τη ζωη της ακουσιως απαιτει αυτα που της εχουν λειψει δεκαετιες τωρα, απο τον αντρα της δηλαδη, οχι τοσο απο εμενα, εγω οπου μπορουσα ημουν και ειμαι εκει, και θα ειμαι για οσο παει η γιαγιακα. Αλλα αλλη ουσιαστικη βοηθεια η θεραπεια δεν εχω να της προσφερω.

Λοιπον: Ακουστικα και δυνατα την αγαπημενη σου μουσικη ωστε να μην τους ακους, και κυνηγετικες ωτοασπιδες, η εστω απλες ωτοασπιδες απο το φαρμακειο κοριτσι. Παρε αυτες απο αφρο πολυουρεθανης, ειναι καλες. Συνηθως τις πουλανε στα φαρμακεια ειτε ατομικα , ειτε σε κουτακι που εχει 2-3 ζευγαρια. Ενα διαφανο κουτακι με τρια ζευγαρια μεσα σε διαφορετικα χρωματα το καθενα ειναι πολυ καλες, “Quiet” λεγεται η μαρκα στο περιπου (για να μην κανουμε και διαφημιση). Και βολτουλες να δραπετευεις λιγο απο εκει μεσα, αλλα με προσοχη, που εισαι, τι κανεις κλπ. Ιδανικα θα ηθελα να εχεις και καποια παρεα και στη βολτουλα σου, αλλα δυστυχως λες δεν εχεις τετοια δυνατοτητα. Τουλαχιστον προσεχε πολυ. Σε μερη με κοσμο να εισαι, να ειναι μερα και να προσεχεις, να εχεις το νου σου στο γυρω περιβαλλον και στους ανθρωπους, να μην εισαι χαμενη στο μυαλο και τις σκεψεις σου την ωρα που εισαι εκτος.

Καλημερα κοριτσι, παμε να βγαλουμε αλλη μια μερα, ελα, μπορεις, το χεις..

[_Vassilis]

Σε επαρχιακές πόλεις όπως Καστοριά, Φλώρινα, και ακόμα περισσότερο σε χωριά εκείνων των νομών, βρίσκεις και με κάτω από 200 το μήνα!

Αστη να κατσει εκει που καθεται, δεν ειναι ασφαλης τωρα να παει να μεινει μονη της αητε. Μην την ξεσηκωνεις..

[Remedy]

Σαν τον άστεγο στην πλατεία θα καταλήξω δεν είμαι ικανή για τίποτα

σου ειχαν πει παλιοτερα πληροφοριες για ξενωνα για ατομα αμεα, το εψαξες;
εχεις πει οτι παιρνεις επιδομα 300 ευρω.
αρα πως ψαχνεις ενοικιο με 200;; τα εξοδα, οι λογαριασμοι, το φαγητο, απο που θα πληρωνονται; γιατι δεν ψαχνεις να βρεις τι ισχυει για ξενωνες;

[wanderer010]

Σκεφτόμουν να κρατήσω 2 μήνες τα 200, δηλαδή να κρατήσω 400 στην άκρη, και προσπαθώ να βρω κάτι να κάνω, αλλά δεν. Είναι να μαζέψω κάτι χαρτιά για μια επιδοτούμενη εκπαίδευση να πάρω τουλάχιστον κάτι από εκεί, αν με δεχτούν. Δεν ξέρω, σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, γιατί δεν λειτουργώ ούτε για τις δικές μου ανάγκες, πώς θα λειτουργήσω υπό πίεση για δουλειά; Βασικά δεν με παίρνουν αλλά και να με έπαιρναν κάπου πχ jumbo με ορθοστασία και τρέξιμο, θα έφευγα σε λιγότερο από εβδομάδα, γιατί δεν θα μπορούσα.

Δεν μου είχαν πει για ξενώνα ΑΜΕΑ αλλά για ψυχιατρικό ξενώνα, που θα έπρεπε να κάνω αίτηση και μετά από έναν χρόνο θα μπορούσα να πάω. Η ψυ που μιλάω πιστεύει πως είναι κρίμα να καταλήξω σε τέτοιο πλαίσιο, γιατί δεν θεωρεί πως έχω ψυχιατρικό πρόβλημα και φαντάζομαι πως όσοι βρίσκονται σε ψυχιατρικό ξενώνα (έχω γνωρίσει άτομα που μετά από το Δαφνί, θα πήγαιναν σε ξενώνα), είναι πολύ βαριές καταστάσεις. Η μία είχε παραβατική συμπεριφορά και ήταν τέρμα χειριστική (μου κρατούσε και φιλούσε το χέρι, ξάπλωνε στα πόδια μου να δει ταινίες στο κινητό της, έτρεμαν μονίμως τα χέρια της, δεν έτρωγε ποτέ τίποτα, αλλά είχε πολύ βάρος σαν να ήταν πρησμένη η κοιλιά της, από τα φάρμακα, την σκέπαζα το βράδυ, την αγκάλιαζα, όταν πήρα εξιτήριο της πήρα αρκουδάκια σοκολάτες κλπ και εν τέλει με κατάφερε να της πάρω και ότι ήθελε από το κυλικείο, και μου ζήτησε κι άλλο αρκουδάκι αλλά δεν ξαναπήγα...). Ήταν 30 χρόνων και έμοιαζε με 16.

Ο δεύτερος που θα πήγαινε για ξενώνα με έλεγε μαμά, ερχόταν στο δωμάτιο μου έλεγε μάνα τι κάνεις;, μου είχε πάρει τις παντόφλες, είχε παραισθήσεις, εκεί που γελούσε σε ακραίο βαθμό μόνος του, εκεί ξέσπαγε και σε κλάματα πάλι μόνος του χωρίς αιτία, και αν τον ρωτουσες γιατί, έκλαιγε κι έλεγε "δεν ξέρω" ή "είμαι ευαίσθητος", αλλά ναι, δεν ήξερε ποτέ γιατί γελούσε ή γιατί έκλαιγε. Αλλά ήταν καλός. Μου έλεγε μάνα, θα τα καταφέρουμε, καλά πάμε. Με ρωτούσε, πώς με βλέπεις; Πώς τα πάω; Αλλά εντάξει. Πάντα μέσα στις στάχτες, πάντα βρώμικος, κανένας δεν ερχόταν να τον δει και πήγαινε πάνω κάτω οοολη την μέρα στον διάδρομο. Ήταν 2 χρόνια κλεισμένος, γύρω στα 40. Όταν πήρα εξιτήριο, έκλαιγε όλη μέρα και έλεγε σε όλους "έφυγε η μαμά μου".

Εγώ δεν έχω καμία σχέση με τα άτομα που καταλήγουν σε ξενώνα.

Εν τω μεταξύ, μου αρέσει που ταιζω δύο αδέσποτα γατάκια, γιατί έχω ενοχές. Θα έπρεπε να κρατάω αυτά τα χρήματα αλλά τα βλέπω μέσα στη ζέστη, και τους παίρνω φακελάκια whiskas, που ναι μεν είναι 0.80 λεπτά το ένα, αλλά αν τους παίρνω κάθε μέρα μία φορά, μου βγαίνουν γύρω στα 50 τον μήνα. Κάπως έτσι τα χαλάω.

[wanderer010]

Υποθέτω ότι για κάποιον καιρό θα έπρεπε να ζω με 130/μήνα. Νομίζω αν έτρωγα instant noodles και μακαρόνια, κάπως θα έβγαζα τον μήνα.

[wanderer010]

Θα στερηθώ πολλά, αλλά δεν θα τσακώνομαι, δεν θα επιβαρύνω, θα πεινάω, αλλά δεν θα με ενοχλεί κανείς, και αν θέλετε να μου στείλετε και την αστυνομία, ας την στείλετε στο Κολοκοτρωνίτσι να έρθει να με βρει, και δεν θα ενοχλήσω και κανέναν άλλον.