Εξακολουθώ να σκέφτομαι τον ίδιο άνθρωπο

[wanderer010]

Βαριέμαι αφόρητα. Η κοπέλα που της είπα να φέρει κι άλλη φίλη της να πάμε βόλτα δεν έστειλε ξανά τίποτα. Υποτίθεται ότι περιμένω να μου πει τι της είπε η άλλη κοπέλα, εν τω μεταξύ υποψιάζομαι πως δεν ήθελε η άλλη και για αυτό δεν ήξερε πώς να μου το πει και δεν μου ξαναμίλησε.

Η άλλη φίλη τίποτα. Είδα το κλειστό πρόγραμμα απεξάρτησης στο ΚΕΘΕΑ είναι 5 μήνες και 4 ανοιχτό μετά. Έχουν περάσει 6 μήνες, άρα κατά πάσα πιθανότητα είναι όντως φυλακή. Που σημαίνει, μπούρδες.

Μου λείπει ο φίλος, παααρα πολύ. Τα εκατοντάδες καθημερινά μηνύματα, όχι το ένα μήνυμα στις δύο εβδομάδες. Να μου λέει για την δουλειά του, να βλέπω νόημα να μην κοιμηθώ το βράδυ και να παραμείνω ζωντανή και όχι στο κενό του ύπνου. Να μου λέει για τα βιβλία του, για τους συναδέλφους του, για την υπηκοότητα που προσπαθούσε να λάβει, για τις καινούργιες δουλειές που έψαχνε, για το βιογραφικό του. Να μου στέλνει αστεία βιντεάκια από το YouTube χωρίς να το περιμένω. Αλλά και σοβαρά, και να τα συζητάμε με τις ώρες... Να μπορώ να του γράφω ανά πάσα ώρα και στιγμή τι πρόβλημα έχω ή τι συνέβη. Και να ξέρω πως οτιδήποτε και να του πω, δεν θα έρθει καμία αστυνομία. Να μου δώσει συμβουλές. Πολλά ...

Δεν έχω τίποτα από αυτά. Δεν έχω καμία σύνδεση πλέον, σαν ένα κινητό που δεν έχει πουθενά πρίζα να φορτίσει. Νιώθω σαν να είμαι ακόμη στο πάτωμα στο μετρό. Η εσωτερική κατάσταση, αλλά και η εξωτερική, βασικά η εσωτερική λόγω της εξωτερικής, συνάδει με το να είσαι άστεγος. Όπως το σώμα χρειάζεται μια στέγη, έτσι και η ψυχή χρειάζεται την σύνδεση, χωρίς την οποία, είσαι άστεγος και χαμένος.

Περιμένω να μπορέσω κάποια στιγμή να πάρω άλλον αριθμό όταν λήξει ο δικός μου, και απλά να του στείλω ένα μήνυμα, όχι γιατί περιμένω να είναι όπως πριν, αλλά για να δω ένα "παραδόθηκε" που σημαίνει πως είναι ανοιχτό το τηλέφωνο και κατ' επεκταση πως δεν παραιτήθηκε, όπως έλεγε, και να τον ρωτήσω τι κάνει, με την ελπίδα ότι θα μου απαντήσει και δεν θα με μπλοκάρει.

*Δεν έχω κανέναν άλλον τρόπο να ξέρω ότι ζει, και αυτό νομίζω είναι το πιο επίπονο. Ακόμη βλέπω την παιδική φίλη στα σοσιαλ κι ας έχουμε να μιλήσουμε πολλά χρόνια. Όταν βλέπω ότι ανεβάζει, ότι σπουδάζει, ότι γράφει, χαίρομαι.

Το ίδιο κάνω και με άλλους, πχ μια μαμά που γνώρισα στο νοσοκομείο πριν χρόνια. Φέτος δημοσίευσε κάτι μετά από χρόνια (για διακοπές) και χάρηκα τόσο πολύ που είναι καλά!

Ο φίλος, όμως, είναι κατά των σοσιαλ και δεν ανεβάζει πουθενά, οπότε δεν μπορώ να ξέρω ότι είναι ακόμη εδώ. Πάντα με ανακουφιζε να βλέπω το παραδόθηκε, ότι το κινητό ήταν ανοιχτό, πιο πολύ από όλα. Σαν ένα φως. Το οποίο πλέον δεν βλέπω.

Νομίζω ότι απλώς δεν ανήκω σε έναν κόσμο που αντικαθιστά και περνάει από τον έναν στον επόμενο, λες και μπορούν να συνδεθούν με πολλούς. Λες και το να συνδεθείς με κάποιον δεν είναι πολύ ΠΟΛΥ περιορισμένο.

**Κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι, είχα τον φίλο και του έστελνα, του έλεγα. Ή την φίλη, που με έγραφε και αδιαφορούσε λολ. Τώρα δεν είχα τίποτα, κανέναν να παρω τηλέφωνο, να στείλω ένα μήνυμα.

[wanderer010]

Κάθομαι και γράφω σε ένα φόρουμ που μου έχει στείλει την αστυνομία, που, όπως είπε η ψυχίατρος, είναι "πολύ ηλίθιο", και θα έπρεπε μετά από αυτό να έχω διαγράψει τον λογαριασμό μου εδώ. Αλλά δεν έχω κανέναν να μιλήσω πλέον.

[wanderer010]

Είναι το χειρότερο πράγμα να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει κανένας να στείλεις ένα μήνυμα. Είχε δίκιο η μητέρα μου, εμένα δεν θα με αναζητήσει κανένας. Είχε δίκιο. Και το είδα. Το είδα όταν στην νοσηλεία, άνοιξα το κινητό μετά από τόσο καιρό και δεν είχα ούτε μια κλήση, ούτε ένα μήνυμα. Εμένα δεν θα με αναζητήσει κανείς.

[wanderer010]

Οκ, μόνο η αστυνομία, για να με τιμωρήσει με τους πιο άθλιους τρόπους επειδή δεν έχω να μιλήσω και γράφω σε φόρουμ.

Εσένα σε αναζητεί κάποιος; Σου στέλνει ένα μήνυμα; Ένα τηλέφωνο;

[wanderer010]

O φίλος έχασε τον πατέρα του στα 20 μετά από πάρα πολλά χρόνια με καρκίνο, από τα 12 του, και η μαμά του αρρώστησε πριν κάποια χρόνια, με την ίδια αρρώστια, αλλά δούλευε κλπ, έπαθε εγκεφαλικό στη δουλειά και μετά από αυτό έφυγε πολύ γρήγορα.

Είχε ξεκόψει από όλους τους συγγενείς, και γενικά έχει μόνο έναν φίλο, αλλά είναι λειτουργικός και δουλεύει, πήρε και προαγωγή πέρσι, και ήθελε να πουλήσει το σπίτι της μαμάς του και να βρει αλλού δουλειά και ενοίκιο.

Έλεγε πως το ότι έχασε την μητέρα του ήταν ελευθερία, γιατί εκείνος την φρόντιζε από τα 20.

Δεν ήθελα να τον χάσω. Γιατί όλα χάνονται;

[wanderer010]

Θα παρω πίσω και την καταγγελία. Βλακείες. Όλα βλακείες.

[Joanna8]

Κάθομαι και γράφω σε ένα φόρουμ που μου έχει στείλει την αστυνομία, που, όπως είπε η ψυχίατρος, είναι "πολύ ηλίθιο", και θα έπρεπε μετά από αυτό να έχω διαγράψει τον λογαριασμό μου εδώ. Αλλά δεν έχω κανέναν να μιλήσω πλέον.

Μια delulu φάση την περνάς ακόμα όμως. Από το φόρουμ να πάρει κάποιος τηλέφωνο την αστυνομία να πει τι; Να πάει να συλλάβει μια wanderer010; Έλα στα συγκαλά σου κορίτσι μου!

Καταρχάς πρέπει να πάρει άδεια από τον Εισαγγελέα για να σε εντοπίσει η αστυνομία και κανείς εισαγγελέας δεν τη χορηγεί επειδή κάποιος εκφράζει απόψεις και κάνει προσωπικές εξομολογήσεις σε ένα φόρουμ, δεν είμαστε Σαουδική Αραβία ούτε Βόρεια Κορέα.

Κατά πάσα πιθανότητα, οι γονείς σου μπήκαν στο ιστορικό σου, είδαν τι έχεις γράψει και τι έχεις κάνει (εξάλλου αν έχετε κοινό δίκτυο στο σπίτι, δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουν σε ποια sites μπήκες), και ζήτησαν να νοσηλευτείς.