Από τότε τότε που με πρωτοθυμάμαι...

[ioannis2]

Από τότε τότε που με πρωτοθυμάμαι, ζούσα μέσα μου, ήταν σαν να έφτιαχνα μέσα στο κεφάλι μου ένα δικό μου κόσμο, κτίζοντας τον πάνω στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος μου. Έκλεβα ώσρες και απομονονώμουν απασχολούμενος μ αυτό. Τότε, εκδηλωνόμουν άμα κάτι στο εξωτερικό περιβάλλον ήταν πολύ άμεσο και έντονο, συνήθως σαν άμυνα ή φόβος ή αντίδραση ελέγχου. Θυμάμαι από τότε τότε, τις συνανανστροφές με κορίτσια που ήταν λες και έμπαινε το νερό στο αυλάκι για ωραίες φιλίες και σχέσεις με κορίτσια. Αυτό όμως διακόπηκε όταν για κάποιους οικογενειακούς λόγους έπρεπε να μετακομίσουμε από εκείνο το περιβάλλον. Το νέο περιβάλλον ήταν άχαρο, όχι φιλικό σαν το προηγούμενο, στριμμένο. Οι σχέσεις με συνομίληκους ήταν αποφυγής ή άμυνας, λες και έπεσα από τα σύννεφα. Στο νέο αυτό περιβάλλον άρχισε να κτίζεται η μοναξιά λόγω του ότι οι υπόλοιποι προέρχονταν από τρόπο σκέψης και χαρακτήρες αλλιώτικους απ το δικό μου. Αυτός ο τρόπος συναναστροφών συνέχισε έως που μπήκα στο λύκειο και έπειτα, πιστεύοντας κι επιδιώκοντας να κτιζα μια καινούργια αρχή. Το επεδίωξα, όμως η συσχέτιση δεν άλλαξε καθόλου.

Κι όταν απομονώνεσαι δεν εντοπίζεις τις πραγματικές σου δυνατότητες. Φαντάζεσαι τον εαυτό σου να γίνεται σπουδαίος κι η αγάπη σου για τα γράμματα και η παρακολούθηση των κοινων περιστρέφεται γύρω απ αυτή τη φαντασία. Αυτή τονώνεται και από επαινετικά λόγια στο σπίτι. Ίσως αυτός ο διαμορφωθείς τρόπος σκέψης να με φόρτωσε με την καλή θέληση και να χα μαζί της έσα μου το γνώρισμα της υπομονής για τις αντιξοότητες Θυμάμαι απ το έργο ο Θάνατος του Εμποράκου, τον άσημο εμποράκο που φανταζόταν τα παιδιά του να γίνονται μεγάλοι και τρανοί μέχρι που μια μέρα ο γιος του του λέει εσύ φταις που γέμισες τα μυαλά μας αέρα ενώ ήμασταν καμωμένοι για κατώτερα πράγματα στη ζωή μας απ αυτά που εσύ μας ήθελες.

Έχω κάνει ψυχοθεραπείες όπου έμαθα πολλά, διάβασα και βιβλία αυτοβελτίωσης. Μετά την εφηβική ηλικία αυτά, αλλά ήταν σαν να και δεν άλλαξε τίποτα κι απλά έμαθα. Θυμάμαι που σαν παιδί γυμνασίου είχα βρει το βιβλίο του Ντέιλ Καρνέκυ πως να κάνετε φίλους και να επηρεάζεται τους ανθρώπους. Με κατενθουσίασε που βρήκα τέτοιο βιβλίο. Το διάβασα και επεδίωκα να το εφαρμόζω. Δεν έβρισκα ανταπόκριση.

Σήμερα, οι ενδείξεις, βασικά οι αρνητικές, αυτό το πραγματικό που εύλογα υπονοεί πως τρέχουν άλλα, μου γινονται σαν εμμονές. Θα μου πείτε πως όποιος έχει αρνητικά βιώματα είναι λες και στιγματίζεται η ζωή του. Αυτά τα βιώματα, οι ενδείξεις, καθορίζουν τις διαπροσωπικές μου σχέσεις και τις αντιδράσεις μου. Πιστεύω ιδιαίτερα στη διαίσθηση αφού έχω δει πράγματα, όχι λίγα, να βγαίνουν αληθινά κι απλά να τρέφω ψευδαισθήσεις αισιοδοξίας και χαράς. Οι άνθρωποι είτε είναι ψεύτες κι αδίστακτοι είτε φταίει ο τρόπος που τους χειριζόμαστε για να ναι τέτοιοι έναντι μας. Νιώθω έντονα πως θα πρεπε να μουν σε καλύτερη κατάσταση απ όλες της ζωής. Όμως τα ψυχικά τραύματα κι η απουσία ικανοτητας κατάλληλου χειρισμού από μέρους μου με οδήγησαν εδώ που είμαι. Όπως η ρήση του λαού πως όποιος δεν έχει νου έχει πόδια. Κι ακόμα δεν κατάλαβα, με βάση αυτά που σας είπα, αν τον χαρακτήρα, τουάχιστον στο μεγαλύτερο του μέρος τν φέρνουμε μαζί μας.

Κάπου καταλαβαίνω πως η αιτία για ότι μας συμβαίνει είμαστε εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος. Όμως η ευθύνη μας διαμορφώθηκε από την παιδική μας ηλικία.

Θα μπορούσα να πρόσθετα και πολλα άλλα. Αυτά σαν σκέψεις για απαντήσεις σας.

[axl100]

Τι να σου πουμε βρε, Γιαννη; Εσυ ξερεις τον εαυτο σου καλυτερα, σου εμεινε μονο να τον αποδεχτεις. Η μοναξια ερχεται απο μεσα, οχι απ'εξω - οποτε μην ψαχνεις για λυσεις εκει που δεν υπαρχουν.

[_Vassilis]

Συμφωνω με αυτο που ειπε ο axl. Κυριως απο μεσα μας προερχεται η μοναξια, και ειναι αισθημα ανεξαρτητο πολλες φορες απο το αν εχουμε ανθρωπους γυρω μας η οχι. Πολλες φορες μπορει να υπαρχουν και ανθρωποι και να νιωθουμε μοναξια οντας αναμεσα τους κι αυτο το κοντραστ το κανει ακομα χειροτερο. Και το αντιστροφο μπορει να ισχυει. Να ειμαστε μονοι δηλαδη και με καποιο τροπο το μεσα μας να ειναι καλα σα να ειχε παρεα. Παντως θεωρω οτι ειναι καλη στρατηγικη κινηση το να μην ξεμοναχιαζομαστε εντελως. Εκτος κι αν για καποιον καιρο το εχουμε αναγκη. Αλλα μετα παλι ας συναναστρεφομαστε με ανθρωπους, εστω κι αν δεν ταιριαζουμε απολυτα, εστω κι αν δεν ειναι τελειοι για μας, γιατι, ποιος ειναι τελειος? Εμεις ειμαστε τελειοι? Οχι βεβαια..

[ioannis2]

Ούτε θεωρώ πως κατορθώνω να εκφράσω προς τα έξω με ακρίβεια τον εσωτερικό μου κόσμο. Απόδειξη και το ότι οι δυο απαντήσεις αφορούν μόνο το θέμα μοναξιά. Δεν ξέρω πως λέγεται το πρόβλημα αυτό.
Για κάποια συμβάντα που μου συμβαίνουν εδώ και καιρό βιώνω θλίψη, έως κατάθλιψη, απογοήτευση, πανικό. Για όλα αυτά δεν φταίω απόλυτα εγώ. Ούτε πάλι έχω κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μου, ούτε κατάλληλες παρέες.

[axl100]

Mηπως δεν καταλαβαινεις αυτα που νοιωθεις σωστα; Οι περισσοτεροι ετσι ειμαστε. Χρειαζεται πολυ δουλεια και γνωση για να καταλαβεις τον εαυτο σου γιατι εχουμε μαθει να εθελοτυφλουμε.

[_Vassilis]

Ούτε θεωρώ πως κατορθώνω να εκφράσω προς τα έξω με ακρίβεια τον εσωτερικό μου κόσμο. Απόδειξη και το ότι οι δυο απαντήσεις αφορούν μόνο το θέμα μοναξιά. Δεν ξέρω πως λέγεται το πρόβλημα αυτό.
Για κάποια συμβάντα που μου συμβαίνουν εδώ και καιρό βιώνω θλίψη, έως κατάθλιψη, απογοήτευση, πανικό. Για όλα αυτά δεν φταίω απόλυτα εγώ. Ούτε πάλι έχω κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μου, ούτε κατάλληλες παρέες.

Ο γραπτος λογος δε βοηθαει Ιωαννη, ειδικα κιολας μεταξυ ανθρωπων που δε γνωριζονται καν στην κανονικη ζωη. Οπότε μη θεωρεις οτι φταιει το οτι δεν εκφραστηκες σωστα και δεν καταφερες να εξωτερικευσεις και να μεταδωσεις απεναντι αυτο που νιωθεις. Εδω ειμαστε, ας συνομιλουμε και ολο και θα βγει καποια καλυτερη ακρη. Παντως ολοι πανω κατω οι ανθρωποι τα νιωθουν αυτα, ακομη και αυτοι που δεν τα παραδεχονται, μη θεωρεις οτι εισαι εσυ ο εξωγηινος. Παρε θαρρος απο αυτη τη σκεψη που ειναι ομως και αληθεια οτι εισαι δηλαδη ενας κανονικος ανθρωπος οπως ολοι με τα καλα του, τα στραβα του, τις αδυναμιες του, τους φοβους του, τα δυσαρεστα συναισθηματα, αλλα και τα προτερηματα, τα καλα, τις ομορφες στιγμες, τα ευχαριστα αισθηματα. Ολα αυτα σε απαρτιζουν και εσενα και ολους μας ανεξαιρετως.