Ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία

[traveler]

Χαιρετώ το forum

Πριν τρεις μήνες αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία, καθώς προέκυψε ένα ζήτημα σε προσωπικό επίπεδο που με αποδιοργάνωσε και αποτέλεσε αφορμή για να ζητήσω βοήθεια. Στο παρελθόν είχα επιχειρήσει κάποιου τύπου ψυχοθεραπεία με δύο ψυχιάτρους/ψυχοθεραπευτές. Ο ένας ακολουθούσε τη συστημική προσέγγιση και θυμάμαι μόνο την πρώτη φορά να είπα πολλά πράγματα για εμένα και από εκεί και πέρα κάθε φορά που βρισκόμασταν μου ανέλυε κάποια πράγματα περί άγχους κλπ αλλά δεν μπορώ να πω οτι με ικανοποιούσε η δική μου συμμετοχή σε όλο αυτό. Ήταν σαν να πήγαινα σε κάποια διάλεξη και απλά συμμετείχα με ερωτήσεις κλπ. Παράλληλα με τις συνεδρίες λάμβανα και ladose, χωρίς να μπορώ να πω ότι είχε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Η άλλη ήταν ειδική σε θέματα διατροφικών διαταραχών και με ρωτούσε πράγματα για τη ζωή μου κλπ αλλά κάναμε λίγα ραντεβού και δεν καταλάβαινα να υπάρχει κάποια επαφή/σύνδεση.

Αυτή τη φορά αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο και προτίμησα τη ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία, καθώς ήθελα να κάνω κάποια πιο εσωτερική δουλειά. Με είχαν επηρεάσει θετικά και κάποια podcasts από ειδικούς που αυτά που έλεγαν μου φαίνονταν πιο κοντά σε αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Όταν έκανα την πρώτη συνάντηση με τον ψυχοθεραπευτή μου ένοιωσα άβολα και μου φάνηκε σχεδόν αστείο ότι ήταν ανέκφραστος, απρόσιτος θα έλεγα. Περίμενα κάτι διαφορετικό, έδειχνε ότι συνειδητά ήθελε να είναι απόμακρος και αποστασιοποιημένος. Με τον καιρό το συνήθισα αυτό, ενώ από την αρχή ανοίχτηκα για να του πω κάποια βαριά θέματα περί κακοποίησης μου σε παιδική ηλικία και άλλα. Γενικά δεν αντιδρά ή αν αντιδράσει με ρωτάει πώς νοιώθω για αυτό που λέω ή κάνει κάποια παρατήρηση απλά για να μου επισημάνει κάτι που κάνω ή λέω, ας πούμε προσπαθεί να με κάνει να δω τα μοτίβα μου. Και αν υπάρχει αμηχανία από τη μεριά μου την αφήνει να εξελιχθεί και σπάνια θα σπάσει τη σιωπή. Μου αρέσει που εκφράζομαι, αλλά δεν έχω πάντα κάτι να πω ή συχνά φλυαρώ για πράγματα που ίσως ελάχιστα έχουν σημασία. Σαν να θέλω λίγη παραπάνω καθοδήγηση. Και έχουν περάσει 3 μήνες και νομίζω ότι έχω πει και έχω αναλύσει σχεδόν τα πάντα.

Το θέμα μου είναι το εξής: Η συγκεκριμένη προσέγγιση απαιτεί τακτά ραντεβού κάθε εβδομάδα και έχει ένα σχετικά υψηλό κόστος σε μηνιαία βάση. Επίσης, όσο γνωρίζω είναι κάτι μακροχρόνιο, καθώς απαιτείται χρόνος για την αλληλεπίδραση θεραπευτή και θεραπευόμενου και τη δημιουργία της ψυχοθεραπευτικής σχέσης. Όμως δεν κατανοώ αν αυτό που ζω στις συνεδρίες είναι το αναμενόμενο. Μάλλον περίμενα κάπως περισσότερη διάδραση. Και δεν ξέρω αν τελικά με ωφελήσει. Είναι μεγάλο το διάστημα που θα απαιτηθεί για να κρίνω αν όντως ωφελήθηκα και έως τότε αυτό θα έχει κόστος σε χρόνο και χρήμα. Φοβάμαι ότι θα σπαταλήσω 3-4 χρόνια από τη ζωή μου, έχοντας τα προβλήματα που γνωρίζω και αν τελικά διακόψω θα έχω και την υπόνοια ότι αν συνέχιζα ίσως τελικά να είχε αποτέλεσμα. Αν κάποιος έχει εμπειρία από ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία θα το εκτιμήσω πολύ αν τη μοιραστεί μαζί μου.

[george1520]

Έχω κάνει ανθρωποκεντρικη. Η ψυχολόγος μου γενικά ήταν απόμακρη. Εμένα αυτό τελικά να βοήθησε. Ημουν ευάλωτος τότε και δεν ήθελα να δω στα μάτια της ότι με λυπάται όταν της περιεγραφα τα παιδικά μου χρόνια.
Γενικά, όταν αποφασίζεις να κλείσεις πληγές, θέλει χρόνο. Χρόνια. Τα μοτίβα που κουβαλάμε δεν αλλάζουν με το καλημέρα. Μακάρι να υπήρχε κουμπί και να το πατούσαμε. Αλλά δεν υπάρχει. Κάνεις μια προσπάθεια γιατί δεν την αφήνεις να δεις πώς θα εξελιχθεί; Γιατί όταν κάτι δεν σαρεσει δεν το συζητάς με το ψυχολόγο σου? Πες του αυτά που σκέφτεσαι. Είναι ένας τρόπος για να κάνεις εξάσκηση και για τη ζωή σου έξω από εκεί. Δεν πας εκεί απλά για να πεις την ιστορία σου. Πας για να μάθεις τον εαυτό σου. Και αυτό θέλει δουλειά. Και υπομονή.

[traveler]

Έχω κάνει ανθρωποκεντρικη. Η ψυχολόγος μου γενικά ήταν απόμακρη. Εμένα αυτό τελικά να βοήθησε. Ημουν ευάλωτος τότε και δεν ήθελα να δω στα μάτια της ότι με λυπάται όταν της περιεγραφα τα παιδικά μου χρόνια.
Γενικά, όταν αποφασίζεις να κλείσεις πληγές, θέλει χρόνο. Χρόνια. Τα μοτίβα που κουβαλάμε δεν αλλάζουν με το καλημέρα. Μακάρι να υπήρχε κουμπί και να το πατούσαμε. Αλλά δεν υπάρχει. Κάνεις μια προσπάθεια γιατί δεν την αφήνεις να δεις πώς θα εξελιχθεί; Γιατί όταν κάτι δεν σαρεσει δεν το συζητάς με το ψυχολόγο σου? Πες του αυτά που σκέφτεσαι. Είναι ένας τρόπος για να κάνεις εξάσκηση και για τη ζωή σου έξω από εκεί. Δεν πας εκεί απλά για να πεις την ιστορία σου. Πας για να μάθεις τον εαυτό σου. Και αυτό θέλει δουλειά. Και υπομονή.

Του έχω πει μέσω χιούμορ κάποια πράγματα, με φιλικό/παιχνιδιάρικο τρόπο και έχει χαλαρώσει κάπως και αυτός. Καταλαβαίνω τι λες και προσπαθώ να το κάνω. Αυτό που έχω ως απορία είναι αν στην ψυχοδυναμική θεραπεία είναι αναμενόμενο ο θεραπευτής να είναι απόμακρος και ανέκφραστος και να κάνει μόνο σποραδικά κάποια ερώτηση ή παρατήρηση (τύπου 1 ερώτηση το πολύ και 1 παρατήρηση επί αυτών που λέω σε κάθε συνεδρία).

[george1520]

Του έχω πει μέσω χιούμορ κάποια πράγματα, με φιλικό/παιχνιδιάρικο τρόπο και έχει χαλαρώσει κάπως και αυτός. Καταλαβαίνω τι λες και προσπαθώ να το κάνω. Αυτό που έχω ως απορία είναι αν στην ψυχοδυναμική θεραπεία είναι αναμενόμενο ο θεραπευτής να είναι απόμακρος και ανέκφραστος και να κάνει μόνο σποραδικά κάποια ερώτηση ή παρατήρηση (τύπου 1 ερώτηση το πολύ και 1 παρατήρηση επί αυτών που λέω σε κάθε συνεδρία).

Δεν έχω ιδέα. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως η δική μου ήταν απόμακρη και του κολλητού μου που έκανε κι αυτός ανθρωποκεντρικη ήταν πιο "ζέστη".

Θα σε βοηθήσει αν ανοιχτείς στον ψυχολόγο σου.. Θα ανασάνεις. Δεν είναι παράπονο, είναι οι σκέψεις σου.. Πες του αισθάνομαι αυτό κι αυτό. Ή δεν μου αρέσει αυτό κι αυτό. Και θα ακούσεις την δική του οπτική. Αυτό θα το συναντήσεις πολλές φορές στη ζωή σου, να σε προβληματίζει κάτι στον άλλο και να θες να το συζητήσεις. Έτσι είναι οι υγιείς σχέσεις.

[traveler]

Δεν έχω ιδέα. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως η δική μου ήταν απόμακρη και του κολλητού μου που έκανε κι αυτός ανθρωποκεντρικη ήταν πιο "ζέστη".

Θα σε βοηθήσει αν ανοιχτείς στον ψυχολόγο σου.. Θα ανασάνεις. Δεν είναι παράπονο, είναι οι σκέψεις σου.. Πες του αισθάνομαι αυτό κι αυτό. Ή δεν μου αρέσει αυτό κι αυτό. Και θα ακούσεις την δική του οπτική. Αυτό θα το συναντήσεις πολλές φορές στη ζωή σου, να σε προβληματίζει κάτι στον άλλο και να θες να το συζητήσεις. Έτσι είναι οι υγιείς σχέσεις.

Ουσιαστικά η ψυχοθεραπευτική σχέση γίνεται ένα μοντέλο πειραματισμού, προσομοίωση της πραγματικής ζωής. Το μόνο εύκολο είναι να τα παρατήσω και να πω δεν βγάζει πουθενά και να μη μιλήσω και να σταματήσω τη ψυχοθεραπεία. Αυτό το κάνω και στις σχέσεις μου, δεν λέω αυτά που με ενοχλούν, φοβάμαι να "συγκρουστώ". Όμως έχω σίγουρα την απορία αν υπάρχει κάποιος καλύτερος/πιο κατάλληλος ψυχοθεραπευτής εκεί έξω ή αν αυτό είναι που πρέπει να αναμένω από αυτή τη διαδικασία...