Παλιά ήμουν όλη την ώρα σε chatrooms. Και στον δρόμο που περπατούσα, είχα ανοιχτό το chat. Μόνο με έναν κράτησα επαφή εκτός της σελίδας, αλλά πήγε άσχημα, ξεκάθαρα δική μου υπαιτιότητα και μόνο δική μου.

Προσπάθησα πάλι, βρήκα ένα, πάλι ελληνικό, αλλά μου έσπαγαν τα νεύρα τόσο πολύ που σταμάτησα. Δύο φορές μπήκα και τσακώθηκα με μια γιατί έγραφε κάτι πολύ άσχημο και παρόλο που ήταν πάνω από 30, δεν καταλάβαινε καν γιατί ήταν άσχημο αυτό που έγραφε. Πολλή αρρώστια...

Και δεν ξαναμπήκα.

Έγραφα και στο αμπα, αλλά κι εκεί σταμάτησα, μου έσπαγαν τα νεύρα οι επιστολές και μερικά σχόλια επίσης.

Εν τέλει το ίντερνετ είναι μια μλκια και μισή που χρησιμοποιούμε γιατί δεν έχουμε ανθρώπους στην πραγματικότητα. Βαρέθηκα τις οθόνες και τα μηνύματα τόσο που μου έρχεται ναυτία μερικές φορές, παρόλα αυτά δεν βρίσκω τίποτα στην πραγματική ζωή.

Είναι ένα φόρουμ που υποδύονται πως μένουν όλοι στην ίδια πόλη, και μια κοπέλα μου έγραψε πόσο την βοήθησε αυτό, και μου φαίνεται τόσο θλιβερό το να σε βοηθήσει μια ψευδαίσθηση. Δεν μπορώ να διανοηθω ούτε τις συνομιλίες με ΑΙ. Νιώθω κάτι πάει πολύ στραβά. Χρησιμοποιώ το ΑΙ σπάνια, μόνο για ερωτήσεις που βαριέμαι να ψάχνω για ώρα απαντήσεις και μπορεί να μου την δώσει απευθείας, νομικά, ή οτιδήποτε. Αλλά όχι για αντικατάσταση της ανθρώπινης επαφής...