Αλλάζουμε μεγαλώνοντας;

[rainbow96]

Καλησπερα!

Σας εχει τυχει οσο μεγαλώνετε να νιωθετε οτι πραγματα που καποτε σας ενθουσιαζαν πλεον να σας φαινονται τελειως αδιαφορα;
Εγώ στα φοιτητικά μου χρονια ασχολιομουν με τον χορο και ημουν τερμα πορωμενη. Μαλιστα οταν αρχισα αυτο το χομπι ειχα ενθουσιαστει και σκεφτομουν οτι δε θα το σταματουσα ποτε..
Πλεον στα -σχεδον- 30 μου με αφηνει ασυγκινητη και δεν εχω ιδιαιτερη ορεξη να ασχοληθω. Ακομα και οταν βλεπω ανθρωπους να χορευουν σκέφτομαι "μα γιατι μπαίνουν σε αυτη τη διαδικασια;"
Πιστεύετε ειναι κατι φυσιολογικο να αλλαζουν εντελως τα γούστα ενος ανθρωπου με το περασμα του χρόνου; Γιατι καμια φορα ανησυχώ μήπως χάνω τον εαυτο μου..
Σας εχει συμβεί και εσας κατι αντίστοιχο;

[axl100]

Εννοειται πως αλλαζουμε.

[Marylou26]

όχι δεν μ φαίνεται περίεργο να αλλάζεις όσο μεγαλώνεις, φυσική εξέλιξη είναι. Το περίεργο θα ήταν να μην άλλαζε τίποτα. απλά μου κάνει εντύπωση που το βλέπεις έτσι, '' γιατί να μπαίνουν στην διαδικασία να κάνουν χορό '', είναι σαν να έχεις χάσει το ενδιαφέρον να κάνεις πράγματα. Έτσι νιώθεις μόνο για το χορό ή για οποιαδήποτε δραστηριότητα ?

[Marylou26]

εγώ μεγαλώνοντας δεν βλέπω τόσο μεγάλη αλλαγή στα ενδιαφέροντα, αλλά τεράστια αλλαγή στο πως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα πλέον και τους ανθρώπους

[rainbow96]

Δεν εχω χασει γενικα ενδιαφερον για δραστηριότητες, πχ γυμναστήριο εχω ορεξη να παω ενω παλια το σνομπαρα..Απλως ο χορος πλεον μου φαινεται αρκετη ταλαιπωρια. Σκεψου οτι στα 18 μου το να βελτιωσω το σπαγκατο μου ηταν στόχος της ζωης μου :p Μαλλον μεγαλωσα αρκετα για να με απασχολει κατι τετοιο και ειναι φυσιολογικό, απλως ειναι περιεργο το συναίσθημα οτι μεγαλωνεις.. Φοβομουν και εγω αυτο που λες, μηπως χανω γενικά το ενδιαφερον μου για δραστηριότητες. Σε σενα τι εχει αλλαξει στο πώς αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα;

[Joanna8]

Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει.
Από το ίδιο σημείο του ποταμού δε θα ξαναπεράσουμε ποτέ.

[_Vassilis]

Καλησπερα!

Σας εχει τυχει οσο μεγαλώνετε να νιωθετε οτι πραγματα που καποτε σας ενθουσιαζαν πλεον να σας φαινονται τελειως αδιαφορα;
Εγώ στα φοιτητικά μου χρονια ασχολιομουν με τον χορο και ημουν τερμα πορωμενη. Μαλιστα οταν αρχισα αυτο το χομπι ειχα ενθουσιαστει και σκεφτομουν οτι δε θα το σταματουσα ποτε..
Πλεον στα -σχεδον- 30 μου με αφηνει ασυγκινητη και δεν εχω ιδιαιτερη ορεξη να ασχοληθω. Ακομα και οταν βλεπω ανθρωπους να χορευουν σκέφτομαι "μα γιατι μπαίνουν σε αυτη τη διαδικασια;"
Πιστεύετε ειναι κατι φυσιολογικο να αλλαζουν εντελως τα γούστα ενος ανθρωπου με το περασμα του χρόνου; Γιατι καμια φορα ανησυχώ μήπως χάνω τον εαυτο μου..
Σας εχει συμβεί και εσας κατι αντίστοιχο;

Η αλήθεια είναι πως πάνω κάτω τα ίδια πράγματα που μου άρεσαν από μικρός τα ίδια μου αρέσουν και τώρα, ίσως βέβαια όχι πλέον με το ίδιο «ενθουσιασμό». Αυτό όμως που μου έχει συμβεί είναι σε περιόδους μεγάλης ψυχολογικής επιβάρυνσης όχι μόνο να χάνω το ενδιαφέρον μου για πράγματα που μου άρεσαν, αλλά πολύ περισσότερο να με κάνουν να νιώθω και άσχημα. Για παράδειγμα υπήρχαν φάσεις που όχι μόνο δεν μπορούσα να ακούσω μουσική, αλλά στο άκουσμα αγαπημενου τραγουδιού εγώ ένιωθα άσχημα και το έκλεινα. Κάπου εκεί γνώρισα και το φόρουμ και για να σας προλάβω λέω για κάμποσο καιρό πριν να κάνω λογαριασμό. Το να διαβάζω τα διάφορα θρεντς, ακόμα και τα πολυ παλιά ήταν το μόνο που κάπως βοηθούσε εκείνο τον καιρό. Ας μην πούμε τώρα για ποια θρεντς εννοώ, ποια κατηγορία δηλαδή γιατί θα πρέπει να το βαρύνουμε αρκετά και δεν υπάρχει λόγος. Έτσι κι αλλιώς αυτά ευτυχώς περασαν, τα εχουμε αφήσει οριστικά πίσω μας.