Από το ένα άκρο στο άλλο - Οι λεπτές ισορροπίες των ανθρωπίνων σχέσεων...

[anwnimi]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, τα ματια μου κλέινουν, θα μπω αύριο να σας ξαναδιαβάσω.
Μια ...ιδανική καλή νυχτα σε όλους:)

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Άλλο περίεργο που μου συμβαίνει. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα με το φίλο που έλεγα παραπάνω, προσπαθώ να αρνηθώ ευγενικά γιατί τελευταία έχει αρχίσει να διεκδικεί περισσότερα πολύ φανερά αλλά δεν πιάνει και αυτό με γεμίζει απίστευτο θυμό απέναντί του. Το εξηγώ ότι ίσως συμβαίνει γιατί βάζει σε κίνδυνο αυτό το υπέροχο που περνώ μαζί του. Αλλά και πάλι, γιατί τόσος θυμός; :((((

Κ μένα μπορεί να με θύμωνε στη θέση σου.
Ίσως γιατί είναι μια μορφή ασέβειας στα θέλω σου.
καληνύχτα:)

Ενδιαφέρον θέμα πάντως αυτό με τον έρωτα....το συζητάμε αύριο:)αν και είμαι λίγο ανίδεη στο συγκεκριμένο απλά το παρατηρώ που συμβαίνει.....

[weird]

Originally posted by anwnimi
Κάποτε ήμουν ένας φοβισμένος άνθρωπος.
Που φοβόταν να εκφραστεί, που έδινε - ακούγοντας και συμπαραστέκοντας σε όποιον του το ζητούσε, αλλά που δεν ζητούσε ποτέ το ίδιο. Αρκούνταν με τις μέτριες σχέσεις, ίσως το υπό του μετρίου, συμβιβαζόταν, έπνιγε συναισθήματα, τα ξεχνούσε, συγχωρούσε χωρίς μια κουβέντα.
Αλλά είχα πολλούς, πολλούς φίλους, καλή εικόνα, εξόδους, σχέση. Ένιωθα καλά, μα κάτι με έτρωγε. Κι αυτό το κάτι, από κάτι μικρό, έγινε κατάθλιψη, επιθυμία για τερματισμό της ζωής, και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.

υπάρχει μια κάποια ομοιότητα σε αυτό και στον τρόπο που κλείνεις το ποστ σου ( έχω πολλούς δίπλα μου αλλά δεν νιώθω καλά).


Ώσπου ήρθαν οι φοβίες.
Ήρθαν, τις έδιωξα με πολύ πολύ κόπο και με το έτσι θέλω, έφυγαν. Και ξαναγύρισα στο γνώριμο μοτίβο ζωής μου.
Μα ξαναήρθαν.

Κάποια στιγμή διεκδίκησα. Διεκδίκησα το πάνω από το μέτριο, δεν μου έφτανε πια αυτό που είχα.

Άλλο πάνω απο το μέτριο και άλλο απόλυτο. Υπάρχει μια ενδιάμεση απόσταση... μα καμιά φορά για να αναπτερώσουμε το απόλυτα κάτω ζητούμε το απόλυτα πάνω.

Δε με συνάρπαζαν πλέον οι χλιαρές σχέσεις.

Νομίζω πως ούτε πριν σε συνάρπαζαν... απλά ανεχόσουν το μέτριο.

Ήθελα το καλύτερο, το ιδανικότερο.

Απο το καλύτερο μέχρι το ιδανικότερο, υπάρχει μια απόσταση.

Σταμάτησα σιγά σιγά να είμαι ο φοβισμένος άνθρωπος. Έδινα όσο έδινα και παλαιότερα αλλά και ζητούσα, εκφραζόμουν. Μόνο αυτό με συγκινούσε πλέον και δε συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο.
Τότε πολλοί φύγαν ή έφυγα εγώ. Έμεινα μόνη, δεν είχα καλή εικόνα, δεν είχα πολλούς φίλους, εξόδους.
Το παράδοξο είναι όμως ότι ένιωθα/νιώθω καλά με αυτό.

Όμως συνειδητοποίησα ότι κανείς μα κανείς δεν είναι τέλειος, ιδανικός. Όλοι μας είμαστε \"μέτριοι\". Με τα πολύ φωτεινά μας σημεία και τα πολύ σκοτεινά μας.
Δεν το βλέπω έτσι. Όσο μέτριοι μπορούμε να είμαστε, άλλο τόσο τέλειοι ή ατελείς μπορούμε να γίνουμε- είμαστε. Έχουμε τις στιγμές μας. Και έχουμε και μια ροπή/τάση προς κάποιες στιγμές - ποιότητες. Τίποτα δεν είναι στατικό στην φύση, ούτε στους ανθρώπους. Κάθε δευτερόλεπτο επιλέγουμε ανάμεσα στο να διατηρήσουμε ή να αλλάξουμε κάτι.
Έτσι, αποδεχομενη κάποια πράγματα, ξανάρχισα τις εξόδους, αποκαταστάθηκαν μερικώς κάποιες σχέσεις, κάποιες έληξαν.

Αυτη η συνειδητοποίηση είναι όμως που μου δημιουργεί ένα κενό.
Μήπως το κενό του ενδιαμέσου?

Δε με γοητεύει, εξιτάρει, συναρπάζει τίποτα το μη ιδανικό. Και όλα γύρω μου πλέον τώρα τα αισθάνομαι μέτρια.
Μόνο το φυσικό περιβάλλον με συγκινεί.
Θέλω το ακραία όμορφο (δε μιλώ εμφανισιακά). Το επιζητώ. Θέλω να σταματήσω να το θέλω γιατί λογικά συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι εφικτό.

Είναι εφικτό κάποιες φορές αλλά όχι κι όλη την ώρα :)

Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.

η ευτυχία μετριέται πιότερο με στιγμές παρά με \"πάντα\".


Και συνηθως ήταν απλές στιγμές, χωρίς τίποτα το μεγαλειώδες.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα γύρω μου πλέον είναι μέτρια και δεν είναι ιδανικά ή υπάρχουν όμορφες στιγμές αλλά δεν μπορούν να διαρκουν για πάντα, έρχομαι από τη μία πλευρά πιο κοντά στους ανθρώπους γιατί αναγνωρίζω το ανθρώπινο στο χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία ο καθένας μας.
Από την άλλη, δεν είμαι τόσο απόλυτα κοντά ΄με ανθρώπους όσο παλιότερα, που αναζητούσα το τέλειο και το έβρισκα. Έτσι απομακρύνομαι.

Αυτό όμως, μοιάζει να είναι καθαρά δική σου επιλογή.

Το παράδοξο είναι ότι είμαι τόσο κοντά σε περισσότερους ανθρώπους όσο ποτέ, αλλά και μακριά όσο ποτέ.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αν με καταλαβαίνετε...Το έχει νιώσει κανένας αυτό;
Σαν να με ικανοποιεί μόνο το απόλυτο, το ιδανικό.

Δεν νομίζω οτι αντέχει εύκολα κανείς την διαρκή παρουσία των άκρων....

[weird]

Ανώνυμη, αν μου επιτρέπεις, θα έκανα μια μικρή μετατροπή στον τίτλο σου :

Απο το ένα άκρο στο άλλο - οι λεπτές ισορροπίες του εαυτού μου.

;)

[Empneustns]

Originally posted by anwnimi
Εμπνευστή, κάτι σαν να μου έρχεται στο μυαλό για ενα σχετικό θέμα που είχες ανοίξει πριν λίγο καιρό, έτσι δεν είναι; :)

Συμφωνώ με αυτό που λες για το λουλούδι, και κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Άρα το λουλούδι ίσως να είναι μπροστά μας και να το προσπερνάμε.
Γιατί όμως έχουμε την ανάγκη να προσέξουμε μόνο ΤΟ λουλούδι, είτε φιλικά είτε ερωτικά, και όχι κάθε λουλούδι; Αφού κι εμείς είμαστε ένα από τα πολλά πολλά εκατομύρια λουλούδια...

και εγω μιλαω κυριολεκτικα και μεταφορικα αν και πιο πολυ κυριολεκτικα.
παρολα αυτα μεσα στα απειρα λουλουδια θα διαλεξεις ενα οποιοδηποτε,το οποιο μονο στα ματια σου θα φαινεται ΤΟ λουλουδι.
αν εχεις διαθεση να το αγαπησεις θα το αγαπησεις για αυτο που ειναι.αν κρατας το λουλουδι σου και βλεπεις τα χρωματα απο τα αλλα λουλουδια και αρχιζεις και πιστευεις πως θα μπορουσες να εχεις και ενα καλυτερο λουλουδι τοτε πολυ πολυ δυσκολα θα βρεις το δικο σου λουλουδι γιατι θα οι προκλησεις και οι πειρασμοι θα σε επηρεαζουν...
ουσιαστικα πρεπει να νοιωθουμε μεσα μας γεματοι και να συμπληρωνομαστε απο το περιβαλλον μας,και οχι να περιμενουμε το περιβαλλον να μας γεμισει...το τελειο δεν θα το βρουμε ποτε,δεν υπαρχει...απλα αν μας αρεσει το κοκκινο χρωμα θα διαλεξουμε ενα τριανταφυλλο παρολο που εχει αγκαθια,τα αγκαθια θα τα ανεχτουμε.
μπορουμε να παρουμε και την μαργαριτα που δεν τσιμπαει αλλα δεν εχει κοκκινο,αυτο ειναι επιλογη μας και θα πρεπει να γινεται συνειδητα....

[RainAndWind]

Anwnimi,καλή σου μέρα!

Νομίζω πως βρίσκεσαι σε ένα μεταβατικό στάδιο διεργασιών σε προσωπικό επίπεδο.Ένα στάδιο που σου γεννά τόσο θετικά,όσο και αρνητικά συναισθήματα καθώς εξελίσσεται μέσα σου η απομυθοποίηση ενός μηχανισμού άμυνας που για λίγο λειτούργησε,αλλά δεν σου παρείχε ουσιαστικές λύσεις.

Πέρασες στο στάδιο της εξιδανίκευσης,ως τρόπου εναλλακτικής εξισορρόπησης της πρότερης μειωτικής συμπεριφοράς προς τον εαυτό σου.
Η ανάγκη μας να \"εφευρίσκουμε\" τη μαγική,ξεχωριστή,ισχυρή ουσία των ατόμων που μας περιβάλλουν,μας παρέχει ασφάλεια.Κοντά στα ξεχωριστά,ισχυρά αυτά εξιδανικευμένα άτομα,νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς.
Αυτή η ψυχολογική συγχώνευση με την ανωτερότητα,τελειότητα,έχε ι να κάνει με τη δική μας ανάγκη να ακουμπήσουμε έναν τέλειο εαυτό.Προβάλλουμε πάνω στα πρόσωπα που μας περιβάλλουν την εικόνα μας,την ξεχωριστή και εξιδανικευμένη.

Αυτές οι αέναες ποιοτικές όμως συγκρίσεις,αυτό το αδιάκοπο κυνήγι της τελειότητας,πρέπει να καταλάβουμε από πού πηγάζει και ποιες δικές μας ανάγκες εξυπηρετεί.

Αν θέλεις να σου πω τη γυμνή αλήθεια,όχι,δεν πιστεύω πως είχες βρει τα τέλεια,ιδανικά άτομα.Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχουν.Και ενώ προσπαθείς να το αποδεχτείς,τώρα νιώθεις το κενό από την κατάρρευση του μηχανισμού άμυνας.Νιώθεις τη στέρηση της αυταπάτης που σου κάλυπτε για ένα διάστημα την ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της επαφής σου με τα άτομα αυτά,τα \"ξεχωριστά\".
\'Ολα αυτά που μεταβάλλονται,παλεύουν μέσα σου,ανατρέπονται και αντικαθιστούνται με άλλα,δεν είναι παρά τα απαραίτητα,υγιή βήματα προς την ανάγνωση των πραγματικών αναγκών σου.

Είναι σχέσεις εξάρτησης οι εξιδανικεύσεις και όταν μας τελειώνουν,η μοναξιά του ενήλικα μας πονάει.

Το ότι έγινε η αγάπη σου για την ακραία ομορφιά της φύσης ένα υποκατάστατο των γκρεμισμένων από το βάθρο τους προτύπων τελειότητας,σε\"βοηθάει\"να παραμένεις προσκολλημένη στα υπολλείματα των παλιότερων μηχανισμών άμυνας.Αλλά θα περάσει κι αυτό,όταν φτάσεις στην πλήρη αποδοχή της ρήξης με τα παρελθοντικά μοντέλα επιβεβαίωσης.

Τότε,δε θα έχεις ανάγκη την ακραία ομορφιά,μόνο τη γήινη,τρωτή,φθαρτή ομορφιά των πάντων γύρω σου και-κυρίως-του εαυτού σου.Θα δοκιμάσεις την πίκρα και την αγαλλίαση της αποδοχής των ορίων σου.Αυτό το δίκοπο μαχαίρι που μας οδηγεί στην παγίωση της αίσθησης της αυταξίας μας.

Όμως,είσαι σε τόσο καλό δρόμο!Αυτό να κρατάς μέσα σου ως θετικό,την πορεία σου προς την δική σου αλήθεια.:)

[πανος12345]

Originally posted by anwnimi
Κάποτε ήμουν ένας φοβισμένος άνθρωπος.
Που φοβόταν να εκφραστεί, που έδινε - ακούγοντας και συμπαραστέκοντας σε όποιον του το ζητούσε, αλλά που δεν ζητούσε ποτέ το ίδιο. Αρκούνταν με τις μέτριες σχέσεις, ίσως το υπό του μετρίου, συμβιβαζόταν, έπνιγε συναισθήματα, τα ξεχνούσε, συγχωρούσε χωρίς μια κουβέντα.
Αλλά είχα πολλούς, πολλούς φίλους, καλή εικόνα, εξόδους, σχέση. Ένιωθα καλά, μα κάτι με έτρωγε. Κι αυτό το κάτι, από κάτι μικρό, έγινε κατάθλιψη, επιθυμία για τερματισμό της ζωής, και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.


Ώσπου ήρθαν οι φοβίες.
Ήρθαν, τις έδιωξα με πολύ πολύ κόπο και με το έτσι θέλω, έφυγαν. Και ξαναγύρισα στο γνώριμο μοτίβο ζωής μου.
Μα ξαναήρθαν.

Κάποια στιγμή διεκδίκησα. Διεκδίκησα το πάνω από το μέτριο, δεν μου έφτανε πια αυτό που είχα. Δε με συνάρπαζαν πλέον οι χλιαρές σχέσεις. Ήθελα το καλύτερο, το ιδανικότερο. Σταμάτησα σιγά σιγά να είμαι ο φοβισμένος άνθρωπος. Έδινα όσο έδινα και παλαιότερα αλλά και ζητούσα, εκφραζόμουν. Μόνο αυτό με συγκινούσε πλέον και δε συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο.
Τότε πολλοί φύγαν ή έφυγα εγώ. Έμεινα μόνη, δεν είχα καλή εικόνα, δεν είχα πολλούς φίλους, εξόδους.
Το παράδοξο είναι όμως ότι ένιωθα/νιώθω καλά με αυτό.

Όμως συνειδητοποίησα ότι κανείς μα κανείς δεν είναι τέλειος, ιδανικός. Όλοι μας είμαστε \"μέτριοι\". Με τα πολύ φωτεινά μας σημεία και τα πολύ σκοτεινά μας.
Έτσι, αποδεχομενη κάποια πράγματα, ξανάρχισα τις εξόδους, αποκαταστάθηκαν μερικώς κάποιες σχέσεις, κάποιες έληξαν.

Αυτη η συνειδητοποίηση είναι όμως που μου δημιουργεί ένα κενό. Δε με γοητεύει, εξιτάρει, συναρπάζει τίποτα το μη ιδανικό. Και όλα γύρω μου πλέον τώρα τα αισθάνομαι μέτρια.
Μόνο το φυσικό περιβάλλον με συγκινεί.
Θέλω το ακραία όμορφο (δε μιλώ εμφανισιακά). Το επιζητώ. Θέλω να σταματήσω να το θέλω γιατί λογικά συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι εφικτό.
Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.
Και συνηθως ήταν απλές στιγμές, χωρίς τίποτα το μεγαλειώδες.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα γύρω μου πλέον είναι μέτρια και δεν είναι ιδανικά ή υπάρχουν όμορφες στιγμές αλλά δεν μπορούν να διαρκουν για πάντα, έρχομαι από τη μία πλευρά πιο κοντά στους ανθρώπους γιατί αναγνωρίζω το ανθρώπινο στο χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία ο καθένας μας.
Από την άλλη, δεν είμαι τόσο απόλυτα κοντά ΄με ανθρώπους όσο παλιότερα, που αναζητούσα το τέλειο και το έβρισκα. Έτσι απομακρύνομαι.

Το παράδοξο είναι ότι είμαι τόσο κοντά σε περισσότερους ανθρώπους όσο ποτέ, αλλά και μακριά όσο ποτέ.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αν με καταλαβαίνετε...Το έχει νιώσει κανένας αυτό;
Σαν να με ικανοποιεί μόνο το απόλυτο, το ιδανικό.

περιεγραψες αναλυτικοτατα και διεξοδικοτατα το τι σημαινει απωλεια αυτοελεγχου!
Γιατι τα αισθητηρια σου οργανα ειναι τα μονα που \"βλεπουν \" με τα ιδια \"ματια \"τον κοσμο απο εξω ...
Αυτο που φτανει ομως στον εγκεφαλο και την ψυχη σου δεν ειναι μονο αυτο που βλεπουν τα ματια σου , αλλα η αντιληψη που πηγαζει απο μια εσωτερικη επεξεργασια ....
Εκει να αναζητησεις την αιτια για τις διακυμανσεις που σε εμποδιζουν να εχεις σταθερο τροπο αποτιμησης της πραγματικοτητας .
Ισως μαλιστα να μην μπορεις να το κανεις μονη σου και να χρειαστει η βοηθεια καποιου ψυχολογου , για να δεις τι βρισκεται απο πισω και προκαλει αυτη την ασταθεια

[weird]

Originally posted by RainAndWind
Anwnimi,καλή σου μέρα!

Νομίζω πως βρίσκεσαι σε ένα μεταβατικό στάδιο διεργασιών σε προσωπικό επίπεδο.Ένα στάδιο που σου γεννά τόσο θετικά,όσο και αρνητικά συναισθήματα καθώς εξελίσσεται μέσα σου η απομυθοποίηση ενός μηχανισμού άμυνας που για λίγο λειτούργησε,αλλά δεν σου παρείχε ουσιαστικές λύσεις.

Πέρασες στο στάδιο της εξιδανίκευσης,ως τρόπου εναλλακτικής εξισορρόπησης της πρότερης μειωτικής συμπεριφοράς προς τον εαυτό σου.
Η ανάγκη μας να \"εφευρίσκουμε\" τη μαγική,ξεχωριστή,ισχυρή ουσία των ατόμων που μας περιβάλλουν,μας παρέχει ασφάλεια.Κοντά στα ξεχωριστά,ισχυρά αυτά εξιδανικευμένα άτομα,νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς.
Και είναι σαν να \"επιζητούμε\", με πολλους και διάφορεους τρόπους και απο τους άλλους να εκπληρώσουν αυτή την εικόνα που πλασαμε για κείνους. Να παίζουν τον ρόλο του μαγικού ραβδιού, του τέλειου, του ξεχωριστού. Πόσο πολύ μπορεί αλήθεια να αποκάμει αυτό τους εξιδανικευμένους - άλλους μας?


Αυτή η ψυχολογική συγχώνευση με την ανωτερότητα,τελειότητα,έχε ι να κάνει με τη δική μας ανάγκη να ακουμπήσουμε έναν τέλειο εαυτό.Προβάλλουμε πάνω στα πρόσωπα που μας περιβάλλουν την εικόνα μας,την ξεχωριστή και εξιδανικευμένη.
Έτσι είναι. Όταν εστιάζουμε την ενέργειά μας στους άλλους και αποκεντρωνόμαστε,\"βλέπουμ� �\" εμάς μέσα στους άλλους. Μου έχει τύχει κάποτε να απορώ για το πόσα ανύπαρκτα πράγματα είχαν ανάγκη να δουν πάνω μου πχ. οι άλλοι.

Αυτές οι αέναες ποιοτικές όμως συγκρίσεις,αυτό το αδιάκοπο κυνήγι της τελειότητας,πρέπει να καταλάβουμε από πού πηγάζει και ποιες δικές μας ανάγκες εξυπηρετεί.

Απο την κατάσταση αυτή του συγκεχυμένου των ορίων ανάμεσα στο εγώ και το εσύ, δεν θα μπορούσαν τις προβολες να μην συνοδεύουν οι συγκρίσεις, σωστα? Θα έλεγα μάλιστα οτι αυτές οι ποιοτικές συγκρίσεις είναι αναπόσπαστος συνοδευτικός μηχανισμός των απανωτών εξιδανικεύεσεων.

Αν θέλεις να σου πω τη γυμνή αλήθεια,όχι,δεν πιστεύω πως είχες βρει τα τέλεια,ιδανικά άτομα.Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχουν.Και ενώ προσπαθείς να το αποδεχτείς,τώρα νιώθεις το κενό από την κατάρρευση του μηχανισμού άμυνας.Νιώθεις τη στέρηση της αυταπάτης που σου κάλυπτε για ένα διάστημα την ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της επαφής σου με τα άτομα αυτά,τα \"ξεχωριστά\".
\'Ολα αυτά που μεταβάλλονται,παλεύουν μέσα σου,ανατρέπονται και αντικαθιστούνται με άλλα,δεν είναι παρά τα απαραίτητα,υγιή βήματα προς την ανάγνωση των πραγματικών αναγκών σου.

Είναι σχέσεις εξάρτησης οι εξιδανικεύσεις και όταν μας τελειώνουν,η μοναξιά του ενήλικα μας πονάει.
Αχ αυτή η μοναξιά που φέρει μέσα της η ενηλικότητα, είναι τόσο ... βαριά κάτι φορές να την αποδεχτούμε.

Το ότι έγινε η αγάπη σου για την ακραία ομορφιά της φύσης ένα υποκατάστατο των γκρεμισμένων από το βάθρο τους προτύπων τελειότητας,σε\"βοηθάει\"να παραμένεις προσκολλημένη στα υπολλείματα των παλιότερων μηχανισμών άμυνας.Αλλά θα περάσει κι αυτό,όταν φτάσεις στην πλήρη αποδοχή της ρήξης με τα παρελθοντικά μοντέλα επιβεβαίωσης.

Τότε,δε θα έχεις ανάγκη την ακραία ομορφιά,μόνο τη γήινη,τρωτή,φθαρτή ομορφιά των πάντων γύρω σου και-κυρίως-του εαυτού σου.Θα δοκιμάσεις την πίκρα και την αγαλλίαση της αποδοχής των ορίων σου.Αυτό το δίκοπο μαχαίρι που μας οδηγεί στην παγίωση της αίσθησης της αυταξίας μας.
Είχα καιρό να ανατριχιάσω με κάτι που θα δω. Και τα λόγια αυτά ταρακούνησαν όλο το είναι μου. Μακάρι όλοι να ερχόμαστε σε αυτή την αποδοχή των ορίων, του φθαρτού, της ματαίωσης, του φυσικού, του μόνου αληθινά πραγματικου.

Όμως,είσαι σε τόσο καλό δρόμο!Αυτό να κρατάς μέσα σου ως θετικό,την πορεία σου προς την δική σου αλήθεια.:)

[anwnimi]

Originally posted by Arsi

Originally posted by anwnimi
Άλλο περίεργο που μου συμβαίνει. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα με το φίλο που έλεγα παραπάνω, προσπαθώ να αρνηθώ ευγενικά γιατί τελευταία έχει αρχίσει να διεκδικεί περισσότερα πολύ φανερά αλλά δεν πιάνει και αυτό με γεμίζει απίστευτο θυμό απέναντί του. Το εξηγώ ότι ίσως συμβαίνει γιατί βάζει σε κίνδυνο αυτό το υπέροχο που περνώ μαζί του. Αλλά και πάλι, γιατί τόσος θυμός; :((((

Κ μένα μπορεί να με θύμωνε στη θέση σου.
Ίσως γιατί είναι μια μορφή ασέβειας στα θέλω σου.
καληνύχτα:)

Ενδιαφέρον θέμα πάντως αυτό με τον έρωτα....το συζητάμε αύριο:)αν και είμαι λίγο ανίδεη στο συγκεκριμένο απλά το παρατηρώ που συμβαίνει.....

Νιώθω ανακουφισμένη που λες ότι μπορεί να σε θύμωνε γιατί λέω πολλές φορές τι μου φταίει ο άνθρωπος... μάλλον η επιμονή του στην ευγενική μου άρνηση. Ίσως να φταίω κι εγώ γιατί εγώ μπορεί να πιστεύω ότι κάνω κάποια πράγματα πιο ξεκάθαρα αλλά ο άλλος να μην το αντιλαμβάνεται έτσι... Οπότε μάλλον πρέπει να τα κάνω πιο ξεκάθαρα:)

Καλά Άρσι μου μη νομίζεις ότι κι εγώ είμαι ειδική...:)

[anwnimi]

Originally posted by weird

Originally posted by anwnimi
Κάποτε ήμουν ένας φοβισμένος άνθρωπος.
Που φοβόταν να εκφραστεί, που έδινε - ακούγοντας και συμπαραστέκοντας σε όποιον του το ζητούσε, αλλά που δεν ζητούσε ποτέ το ίδιο. Αρκούνταν με τις μέτριες σχέσεις, ίσως το υπό του μετρίου, συμβιβαζόταν, έπνιγε συναισθήματα, τα ξεχνούσε, συγχωρούσε χωρίς μια κουβέντα.
Αλλά είχα πολλούς, πολλούς φίλους, καλή εικόνα, εξόδους, σχέση. Ένιωθα καλά, μα κάτι με έτρωγε. Κι αυτό το κάτι, από κάτι μικρό, έγινε κατάθλιψη, επιθυμία για τερματισμό της ζωής, και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.

υπάρχει μια κάποια ομοιότητα σε αυτό και στον τρόπο που κλείνεις το ποστ σου ( έχω πολλούς δίπλα μου αλλά δεν νιώθω καλά).


Όντως, αλλά για διαφορετικούς λόγους...Τώρα δεν έχω πολλούς αλλά κάποιους ανθρώπους λίγο περισσότερους από ότι πριν που είχα αποτραβηχτεί σχεδόν από όλους, με πιο ουσιαστική επαφή θα έλεγα, απλά μου λείπει το βαθύ δέσιμο, όπως έχω πει...



Ώσπου ήρθαν οι φοβίες.
Ήρθαν, τις έδιωξα με πολύ πολύ κόπο και με το έτσι θέλω, έφυγαν. Και ξαναγύρισα στο γνώριμο μοτίβο ζωής μου.
Μα ξαναήρθαν.

Κάποια στιγμή διεκδίκησα. Διεκδίκησα το πάνω από το μέτριο, δεν μου έφτανε πια αυτό που είχα.

Άλλο πάνω απο το μέτριο και άλλο απόλυτο. Υπάρχει μια ενδιάμεση απόσταση... μα καμιά φορά για να αναπτερώσουμε το απόλυτα κάτω ζητούμε το απόλυτα πάνω.


Χμ, ναι:) Μάλλον για να βρούμε την ισορροπία, το ενδιάμεσο που λες.


Δε με συνάρπαζαν πλέον οι χλιαρές σχέσεις.

Νομίζω πως ούτε πριν σε συνάρπαζαν... απλά ανεχόσουν το μέτριο.


Να σου πω, αυτό τώρα πρέπει να το σκεφτώ. Πραγματικά ένιωθα ότι μου αρκούσαν τα πολύ μικρά πράγματα. Που μπορεί να ήταν και πολύ επιφανειακά τις περισσότερες φορές. Αλλά εμένα μου αρκούσαν, ή έτσι πίστευα τουλάχιστον.

Ήθελα το καλύτερο, το ιδανικότερο.

Απο το καλύτερο μέχρι το ιδανικότερο, υπάρχει μια απόσταση.


Σίγουρα.



Σταμάτησα σιγά σιγά να είμαι ο φοβισμένος άνθρωπος. Έδινα όσο έδινα και παλαιότερα αλλά και ζητούσα, εκφραζόμουν. Μόνο αυτό με συγκινούσε πλέον και δε συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο.
Τότε πολλοί φύγαν ή έφυγα εγώ. Έμεινα μόνη, δεν είχα καλή εικόνα, δεν είχα πολλούς φίλους, εξόδους.
Το παράδοξο είναι όμως ότι ένιωθα/νιώθω καλά με αυτό.

Όμως συνειδητοποίησα ότι κανείς μα κανείς δεν είναι τέλειος, ιδανικός. Όλοι μας είμαστε \"μέτριοι\". Με τα πολύ φωτεινά μας σημεία και τα πολύ σκοτεινά μας.
Δεν το βλέπω έτσι. Όσο μέτριοι μπορούμε να είμαστε, άλλο τόσο τέλειοι ή ατελείς μπορούμε να γίνουμε- είμαστε. Έχουμε τις στιγμές μας. Και έχουμε και μια ροπή/τάση προς κάποιες στιγμές - ποιότητες. Τίποτα δεν είναι στατικό στην φύση, ούτε στους ανθρώπους. Κάθε δευτερόλεπτο επιλέγουμε ανάμεσα στο να διατηρήσουμε ή να αλλάξουμε κάτι.


Φυσικά, δε διαφωνούμε.


Έτσι, αποδεχομενη κάποια πράγματα, ξανάρχισα τις εξόδους, αποκαταστάθηκαν μερικώς κάποιες σχέσεις, κάποιες έληξαν.

Αυτη η συνειδητοποίηση είναι όμως που μου δημιουργεί ένα κενό.
Μήπως το κενό του ενδιαμέσου?


Θα σε γελάσω...Ίσως.


Δε με γοητεύει, εξιτάρει, συναρπάζει τίποτα το μη ιδανικό. Και όλα γύρω μου πλέον τώρα τα αισθάνομαι μέτρια.
Μόνο το φυσικό περιβάλλον με συγκινεί.
Θέλω το ακραία όμορφο (δε μιλώ εμφανισιακά). Το επιζητώ. Θέλω να σταματήσω να το θέλω γιατί λογικά συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι εφικτό.

Είναι εφικτό κάποιες φορές αλλά όχι κι όλη την ώρα :)


Ούτε εδώ λέμε κάτι διαφορετικό.


Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.

η ευτυχία μετριέται πιότερο με στιγμές παρά με \"πάντα\".


Αυτό καλώς ή κακώς, το έχω βιώσει στο πετσί μου, από μικρή μέχρι τώρα.



Και συνηθως ήταν απλές στιγμές, χωρίς τίποτα το μεγαλειώδες.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα γύρω μου πλέον είναι μέτρια και δεν είναι ιδανικά ή υπάρχουν όμορφες στιγμές αλλά δεν μπορούν να διαρκουν για πάντα, έρχομαι από τη μία πλευρά πιο κοντά στους ανθρώπους γιατί αναγνωρίζω το ανθρώπινο στο χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία ο καθένας μας.
Από την άλλη, δεν είμαι τόσο απόλυτα κοντά ΄με ανθρώπους όσο παλιότερα, που αναζητούσα το τέλειο και το έβρισκα. Έτσι απομακρύνομαι.

Αυτό όμως, μοιάζει να είναι καθαρά δική σου επιλογή.


Είναι ίσως μια επιλογή που έρχεται αυτή τη στιγμή πολύ αβίαστα, σχεδόν υποχρεωτικά, γιατί έτσι αισθάνομαι. Γι\'αυτό άλλωστε έγραψα πριν \'οτι θέλω να το σταματήσω να το κάνω και να μην νιώθω αποστασιοποιημένη από τους άλλους.

Το παράδοξο είναι ότι είμαι τόσο κοντά σε περισσότερους ανθρώπους όσο ποτέ, αλλά και μακριά όσο ποτέ.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αν με καταλαβαίνετε...Το έχει νιώσει κανένας αυτό;
Σαν να με ικανοποιεί μόνο το απόλυτο, το ιδανικό.

Δεν νομίζω οτι αντέχει εύκολα κανείς την διαρκή παρουσία των άκρων....

Και γι\'αυτό, λόγω των άκρων που βιώνει μέσα του ή και έξω του, ίσως αποστασιοποιείται, χρειαζόμενος διάλλειμμα...

[anwnimi]

Originally posted by Empneustns
και εγω μιλαω κυριολεκτικα και μεταφορικα αν και πιο πολυ κυριολεκτικα.
παρολα αυτα μεσα στα απειρα λουλουδια θα διαλεξεις ενα οποιοδηποτε,το οποιο μονο στα ματια σου θα φαινεται ΤΟ λουλουδι.
αν εχεις διαθεση να το αγαπησεις θα το αγαπησεις για αυτο που ειναι.αν κρατας το λουλουδι σου και βλεπεις τα χρωματα απο τα αλλα λουλουδια και αρχιζεις και πιστευεις πως θα μπορουσες να εχεις και ενα καλυτερο λουλουδι τοτε πολυ πολυ δυσκολα θα βρεις το δικο σου λουλουδι γιατι θα οι προκλησεις και οι πειρασμοι θα σε επηρεαζουν...
ουσιαστικα πρεπει να νοιωθουμε μεσα μας γεματοι και να συμπληρωνομαστε απο το περιβαλλον μας,και οχι να περιμενουμε το περιβαλλον να μας γεμισει...το τελειο δεν θα το βρουμε ποτε,δεν υπαρχει...απλα αν μας αρεσει το κοκκινο χρωμα θα διαλεξουμε ενα τριανταφυλλο παρολο που εχει αγκαθια,τα αγκαθια θα τα ανεχτουμε.
μπορουμε να παρουμε και την μαργαριτα που δεν τσιμπαει αλλα δεν εχει κοκκινο,αυτο ειναι επιλογη μας και θα πρεπει να γινεται συνειδητα....

Μου άρεσε το ποστ σου Εμπνευστή. Κάθε λουλούδι είναι ξεχωριστό λοιπόν, άλλο με πιο έντονο χρώμα μα με αγκάθια, άλλο χωρίς έντονο χρώμα αλλά γαλήνιο, το καθένα με τα δικές του μοναδικές ιδιότητες.
Σημασία λοιπόν έχει να το απολαμβάνουμε για αυτό που είναι:)

[anwnimi]

Originally posted by RainAndWind
Anwnimi,καλή σου μέρα!

Νομίζω πως βρίσκεσαι σε ένα μεταβατικό στάδιο διεργασιών σε προσωπικό επίπεδο.Ένα στάδιο που σου γεννά τόσο θετικά,όσο και αρνητικά συναισθήματα καθώς εξελίσσεται μέσα σου η απομυθοποίηση ενός μηχανισμού άμυνας που για λίγο λειτούργησε,αλλά δεν σου παρείχε ουσιαστικές λύσεις.

Πέρασες στο στάδιο της εξιδανίκευσης,ως τρόπου εναλλακτικής εξισορρόπησης της πρότερης μειωτικής συμπεριφοράς προς τον εαυτό σου.
Η ανάγκη μας να \"εφευρίσκουμε\" τη μαγική,ξεχωριστή,ισχυρή ουσία των ατόμων που μας περιβάλλουν,μας παρέχει ασφάλεια.Κοντά στα ξεχωριστά,ισχυρά αυτά εξιδανικευμένα άτομα,νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς.
Αυτή η ψυχολογική συγχώνευση με την ανωτερότητα,τελειότητα,έχε ι να κάνει με τη δική μας ανάγκη να ακουμπήσουμε έναν τέλειο εαυτό.Προβάλλουμε πάνω στα πρόσωπα που μας περιβάλλουν την εικόνα μας,την ξεχωριστή και εξιδανικευμένη.

Αυτές οι αέναες ποιοτικές όμως συγκρίσεις,αυτό το αδιάκοπο κυνήγι της τελειότητας,πρέπει να καταλάβουμε από πού πηγάζει και ποιες δικές μας ανάγκες εξυπηρετεί.

Αν θέλεις να σου πω τη γυμνή αλήθεια,όχι,δεν πιστεύω πως είχες βρει τα τέλεια,ιδανικά άτομα.Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχουν.Και ενώ προσπαθείς να το αποδεχτείς,τώρα νιώθεις το κενό από την κατάρρευση του μηχανισμού άμυνας.Νιώθεις τη στέρηση της αυταπάτης που σου κάλυπτε για ένα διάστημα την ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της επαφής σου με τα άτομα αυτά,τα \"ξεχωριστά\".
\'Ολα αυτά που μεταβάλλονται,παλεύουν μέσα σου,ανατρέπονται και αντικαθιστούνται με άλλα,δεν είναι παρά τα απαραίτητα,υγιή βήματα προς την ανάγνωση των πραγματικών αναγκών σου.

Είναι σχέσεις εξάρτησης οι εξιδανικεύσεις και όταν μας τελειώνουν,η μοναξιά του ενήλικα μας πονάει.

Το ότι έγινε η αγάπη σου για την ακραία ομορφιά της φύσης ένα υποκατάστατο των γκρεμισμένων από το βάθρο τους προτύπων τελειότητας,σε\"βοηθάει\"να παραμένεις προσκολλημένη στα υπολλείματα των παλιότερων μηχανισμών άμυνας.Αλλά θα περάσει κι αυτό,όταν φτάσεις στην πλήρη αποδοχή της ρήξης με τα παρελθοντικά μοντέλα επιβεβαίωσης.

Τότε,δε θα έχεις ανάγκη την ακραία ομορφιά,μόνο τη γήινη,τρωτή,φθαρτή ομορφιά των πάντων γύρω σου και-κυρίως-του εαυτού σου.Θα δοκιμάσεις την πίκρα και την αγαλλίαση της αποδοχής των ορίων σου.Αυτό το δίκοπο μαχαίρι που μας οδηγεί στην παγίωση της αίσθησης της αυταξίας μας.

Όμως,είσαι σε τόσο καλό δρόμο!Αυτό να κρατάς μέσα σου ως θετικό,την πορεία σου προς την δική σου αλήθεια.:)

RainAndWind, από τον τρόπο που γράφεις είναι φανερό ότι είτε έχεις σχέση με το χώρο της ψυχολογίας είτε έχεις δουλέψει πολύ πάνω στον εαυτό σου είτε και τα δύο:)
Μου άρεσε πολύ το ποστ σου και έχεις διατυπώσει μερικές από τις σκέψεις μου αλλά και πράγματα που ξεφύτρωσα μέσα από τις σελίδες του ίντερνετ αυτές τις μέρες πριν ανοίξω το ποστ...:)
Νομίζω Βροχή και Άνεμε, ότι εδώ και αρκετό καιρό, σιγά σιγά ξέρω ότι δεν έχω βρει τα ιδανικά άτομα, γιατί άλλωστε ούτε κι εγώ δεν είμαι ιδανική, και δε θα πρέπει ούτε εγώ να έχω τις δυσβάσταχτες απαιτήσεις από τους άλλους να είναι ιδανικοί απέναντί μου αλλά ούτε και οι άλλοι προς εμένα, να είμαι το ιδανικό απέναντι στο δικό τους ιδανικό.

Απλά όσο προχωράει αυτή η συνειδητοποίηση, είναι φυσικό να σου λείπουν εκείνες οι στιγμές, που τα πράγματα είχαν μια μαγεία, τη μαγεία της βαθιάς ανθρώπινης επαφής, ανεξάρτητα αν οι άνθρωποι δεν είναι ιδανικοί και δε θα έπρεπε να είναι...

Αυτό που επίσης με προβληματίζει είναι ότι όταν ένα μοτίβο σχέσης επαναλαμβάνεται στη ζωή και των δύο ανθρώπων που απαρτίζουν μια τέτοια σχέση και σε άλλες σχέσεις, τότε το κάθε μερος πιθανόν να έχει το δικό του μεριδιο ευθύνης.

[Ακροβατης]

Originally posted by Empneustns
και εγω μιλαω κυριολεκτικα και μεταφορικα αν και πιο πολυ κυριολεκτικα.
παρολα αυτα μεσα στα απειρα λουλουδια θα διαλεξεις ενα οποιοδηποτε,το οποιο μονο στα ματια σου θα φαινεται ΤΟ λουλουδι.
αν εχεις διαθεση να το αγαπησεις θα το αγαπησεις για αυτο που ειναι.αν κρατας το λουλουδι σου και βλεπεις τα χρωματα απο τα αλλα λουλουδια και αρχιζεις και πιστευεις πως θα μπορουσες να εχεις και ενα καλυτερο λουλουδι τοτε πολυ πολυ δυσκολα θα βρεις το δικο σου λουλουδι γιατι θα οι προκλησεις και οι πειρασμοι θα σε επηρεαζουν...
ουσιαστικα πρεπει να νοιωθουμε μεσα μας γεματοι και να συμπληρωνομαστε απο το περιβαλλον μας,και οχι να περιμενουμε το περιβαλλον να μας γεμισει...το τελειο δεν θα το βρουμε ποτε,δεν υπαρχει...απλα αν μας αρεσει το κοκκινο χρωμα θα διαλεξουμε ενα τριανταφυλλο παρολο που εχει αγκαθια,τα αγκαθια θα τα ανεχτουμε.
μπορουμε να παρουμε και την μαργαριτα που δεν τσιμπαει αλλα δεν εχει κοκκινο,αυτο ειναι επιλογη μας και θα πρεπει να γινεται συνειδητα....

ποσο πολυ συμφωνω.......

[anwnimi]

Originally posted by πανος12345
περιεγραψες αναλυτικοτατα και διεξοδικοτατα το τι σημαινει απωλεια αυτοελεγχου!
Γιατι τα αισθητηρια σου οργανα ειναι τα μονα που \"βλεπουν \" με τα ιδια \"ματια \"τον κοσμο απο εξω ...
Αυτο που φτανει ομως στον εγκεφαλο και την ψυχη σου δεν ειναι μονο αυτο που βλεπουν τα ματια σου , αλλα η αντιληψη που πηγαζει απο μια εσωτερικη επεξεργασια ....
Εκει να αναζητησεις την αιτια για τις διακυμανσεις που σε εμποδιζουν να εχεις σταθερο τροπο αποτιμησης της πραγματικοτητας .
Ισως μαλιστα να μην μπορεις να το κανεις μονη σου και να χρειαστει η βοηθεια καποιου ψυχολογου , για να δεις τι βρισκεται απο πισω και προκαλει αυτη την ασταθεια

Πάνο, αυτό προσπαθώ να κάνω:)

[πανος12345]

Originally posted by anwnimi

Originally posted by πανος12345
περιεγραψες αναλυτικοτατα και διεξοδικοτατα το τι σημαινει απωλεια αυτοελεγχου!
Γιατι τα αισθητηρια σου οργανα ειναι τα μονα που \"βλεπουν \" με τα ιδια \"ματια \"τον κοσμο απο εξω ...
Αυτο που φτανει ομως στον εγκεφαλο και την ψυχη σου δεν ειναι μονο αυτο που βλεπουν τα ματια σου , αλλα η αντιληψη που πηγαζει απο μια εσωτερικη επεξεργασια ....
Εκει να αναζητησεις την αιτια για τις διακυμανσεις που σε εμποδιζουν να εχεις σταθερο τροπο αποτιμησης της πραγματικοτητας .
Ισως μαλιστα να μην μπορεις να το κανεις μονη σου και να χρειαστει η βοηθεια καποιου ψυχολογου , για να δεις τι βρισκεται απο πισω και προκαλει αυτη την ασταθεια

Πάνο, αυτό προσπαθώ να κάνω:)

καλη επιτυχια λοιπον !