Από το ένα άκρο στο άλλο - Οι λεπτές ισορροπίες των ανθρωπίνων σχέσεων...

[anwnimi]

Originally posted by πανος12345

Originally posted by anwnimi

Originally posted by πανος12345
περιεγραψες αναλυτικοτατα και διεξοδικοτατα το τι σημαινει απωλεια αυτοελεγχου!
Γιατι τα αισθητηρια σου οργανα ειναι τα μονα που \"βλεπουν \" με τα ιδια \"ματια \"τον κοσμο απο εξω ...
Αυτο που φτανει ομως στον εγκεφαλο και την ψυχη σου δεν ειναι μονο αυτο που βλεπουν τα ματια σου , αλλα η αντιληψη που πηγαζει απο μια εσωτερικη επεξεργασια ....
Εκει να αναζητησεις την αιτια για τις διακυμανσεις που σε εμποδιζουν να εχεις σταθερο τροπο αποτιμησης της πραγματικοτητας .
Ισως μαλιστα να μην μπορεις να το κανεις μονη σου και να χρειαστει η βοηθεια καποιου ψυχολογου , για να δεις τι βρισκεται απο πισω και προκαλει αυτη την ασταθεια

Πάνο, αυτό προσπαθώ να κάνω:)

καλη επιτυχια λοιπον !

Σ\'ευχαριστώ:)

[narnia]

Εγώ βλέπω άμυνα. Έχεις ανεβάσει τον πήχυ γιατί δεν θες πρωταθλητές, θες το άπιαστο, το ανέφικτο, το ακατόρθωτο. Όταν θα είσαι πραγματικά έτοιμη κι όχι κάτω από πίεση , ο πήχυς θα κατέβει. Είσαι από τους ανθρώπους που έχουν επίγνωση του ψυχισμού τους και βλέπω πως κάνεις συχνά την ενδοσκόπησή σου. Αδικείς τον εαυτό σου όταν λες:

\" Δε με γοητεύει, εξιτάρει, συναρπάζει τίποτα το μη ιδανικό. Και όλα γύρω μου πλέον τώρα τα αισθάνομαι μέτρια.\"

Πού βρίσκεται το ιδανικό; Πως είναι; Τί χρώμα έχει; Πότε το είδες τελευταία φορά;
Εγώ δεν το έχω συναντήσει και δεν έχω την ψευδαίσθηση πως υπάρχει. Ψάχνω το καλύτερο αλλά δεν απορρίπτω το μέτριο. Για μένα ίσως είναι ασφάλεια για σένα πολύ λίγο. Δεν θέλω να κάνεις εκπτώσεις, θέλω να κατανοήσεις τί σου ζητάει η ψυχούλα σου.

[weird]

Originally posted by anwnimi


Απλά όσο προχωράει αυτή η συνειδητοποίηση, είναι φυσικό να σου λείπουν εκείνες οι στιγμές, που τα πράγματα είχαν μια μαγεία, τη μαγεία της βαθιάς ανθρώπινης επαφής, ανεξάρτητα αν οι άνθρωποι δεν είναι ιδανικοί και δε θα έπρεπε να είναι...

Αυτό που επίσης με προβληματίζει είναι ότι όταν ένα μοτίβο σχέσης επαναλαμβάνεται στη ζωή και των δύο ανθρώπων που απαρτίζουν μια τέτοια σχέση και σε άλλες σχέσεις, τότε το κάθε μερος πιθανόν να έχει το δικό του μεριδιο ευθύνης.

Η βαθιά ανθρώπινη επαφή, δεν προυποθέτει πιστεύω τίποτα περισσότερο απο το να είναι οι άνθρωποι, απλά άνθρωποι.
Θέλω να πω, οτι ίσως έχεις συνδέσει στο μυαλουδάκι σου πως αυτή η συνειδητοποίηση ρhχαίνει την επαφή σου με ανθρώπους, αλλά δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό.
Δεν ξέρω δηλ αν το ιδανικό είναι το προαπαιτούμενο του βάθους.
Ισως, εικάζω τώρα, να νιώθεις οτι αν δεν αισθάνεσαι τον άλλον ιδανικό, όπως άλλοτε, δυσκολεύεσαι να επενδυθείς σε βάθος στην σχέση σας.
Αλλά αυτό είναι ίσως κάτι που θα πρέπει να συζητήσεις με εσένα...
Έχει να κάνει πιστεύω με το πόσο αφήνομαι και πόσο εμπιστεύομαι κάποιον?

Τέλος, σίγουρα για το οτιδήποτε πάει στραβά σε μια σχέση, ευθύνη φέρει το κάθε μέρος.
Γιατι το κάθε μέρος, μέσα στην σχέση, εκδηλώνει τα δικά του \"θέματα\".

:)

[πανος12345]

Originally posted by anwnimi
Κάποτε ήμουν ένας φοβισμένος άνθρωπος.
Που φοβόταν να εκφραστεί, που έδινε - ακούγοντας και συμπαραστέκοντας σε όποιον του το ζητούσε, αλλά που δεν ζητούσε ποτέ το ίδιο. Αρκούνταν με τις μέτριες σχέσεις, ίσως το υπό του μετρίου, συμβιβαζόταν, έπνιγε συναισθήματα, τα ξεχνούσε, συγχωρούσε χωρίς μια κουβέντα.
Αλλά είχα πολλούς, πολλούς φίλους, καλή εικόνα, εξόδους, σχέση. Ένιωθα καλά, μα κάτι με έτρωγε. Κι αυτό το κάτι, από κάτι μικρό, έγινε κατάθλιψη, επιθυμία για τερματισμό της ζωής, και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.


Ώσπου ήρθαν οι φοβίες.
Ήρθαν, τις έδιωξα με πολύ πολύ κόπο και με το έτσι θέλω, έφυγαν. Και ξαναγύρισα στο γνώριμο μοτίβο ζωής μου.
Μα ξαναήρθαν.

Κάποια στιγμή διεκδίκησα. Διεκδίκησα το πάνω από το μέτριο, δεν μου έφτανε πια αυτό που είχα. Δε με συνάρπαζαν πλέον οι χλιαρές σχέσεις. Ήθελα το καλύτερο, το ιδανικότερο. Σταμάτησα σιγά σιγά να είμαι ο φοβισμένος άνθρωπος. Έδινα όσο έδινα και παλαιότερα αλλά και ζητούσα, εκφραζόμουν. Μόνο αυτό με συγκινούσε πλέον και δε συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο.
Τότε πολλοί φύγαν ή έφυγα εγώ. Έμεινα μόνη, δεν είχα καλή εικόνα, δεν είχα πολλούς φίλους, εξόδους.
Το παράδοξο είναι όμως ότι ένιωθα/νιώθω καλά με αυτό.

Όμως συνειδητοποίησα ότι κανείς μα κανείς δεν είναι τέλειος, ιδανικός. Όλοι μας είμαστε \"μέτριοι\". Με τα πολύ φωτεινά μας σημεία και τα πολύ σκοτεινά μας.
Έτσι, αποδεχομενη κάποια πράγματα, ξανάρχισα τις εξόδους, αποκαταστάθηκαν μερικώς κάποιες σχέσεις, κάποιες έληξαν.

Αυτη η συνειδητοποίηση είναι όμως που μου δημιουργεί ένα κενό. Δε με γοητεύει, εξιτάρει, συναρπάζει τίποτα το μη ιδανικό. Και όλα γύρω μου πλέον τώρα τα αισθάνομαι μέτρια.
Μόνο το φυσικό περιβάλλον με συγκινεί.
Θέλω το ακραία όμορφο (δε μιλώ εμφανισιακά). Το επιζητώ. Θέλω να σταματήσω να το θέλω γιατί λογικά συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι εφικτό.
Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.
Και συνηθως ήταν απλές στιγμές, χωρίς τίποτα το μεγαλειώδες.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα γύρω μου πλέον είναι μέτρια και δεν είναι ιδανικά ή υπάρχουν όμορφες στιγμές αλλά δεν μπορούν να διαρκουν για πάντα, έρχομαι από τη μία πλευρά πιο κοντά στους ανθρώπους γιατί αναγνωρίζω το ανθρώπινο στο χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία ο καθένας μας.
Από την άλλη, δεν είμαι τόσο απόλυτα κοντά ΄με ανθρώπους όσο παλιότερα, που αναζητούσα το τέλειο και το έβρισκα. Έτσι απομακρύνομαι.

Το παράδοξο είναι ότι είμαι τόσο κοντά σε περισσότερους ανθρώπους όσο ποτέ, αλλά και μακριά όσο ποτέ.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αν με καταλαβαίνετε...Το έχει νιώσει κανένας αυτό;
Σαν να με ικανοποιεί μόνο το απόλυτο, το ιδανικό.

ενα τελευταιο σχολιο εδω για το απολυτο και το ιδανικο
Σε απλα ελληνικα αυτο λεγεται υπεκφυγη!
οποιος αναζητα το απολυτο καιτο ιδανικο , δινει εμμεσα μια παραταση στο προβλημα του να βιωσει το σχετικο και το εφιχτο
δεν αλλαζει η προηγουμενη μου συμβουλη!
απλα ηθελα να τονισω αυτο που εμμεσα συμβαινει και στον μυθο της αλεπους που λεει οτι \"οσα δεν φτανει , τα κανει κρεμασταρια\" ...
η λυση ειναι ισως πιο κοντα απο ποτε πριν...
στους ανθρωπους που μονη σου προσδιοριζεις οτι ενω ειναι κοντα σου νοιωθεις απομακρη ....
δοκιμασε να τους δεις διαφορετικα ....
αναρωτησου τι ειναι αυτο που τους κραταει κοντα σου...
δεν αναφερομαι για γονεις γιατι αυτο εναι αναμενομενο
για φιλους και προσωπικες σχεσεις αναφερομαι....
ισως αν μπορουσες εστω για μια στιγμη να δεις τον εαυτο σου με τα δικα τους ματια , αυτο θα σε βοηθουσε να βρεις τον δρομο προς την λυτρωση απο αυτη την κατασταση....

[RainAndWind]

anwnimi,σ\'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Συνέχισε να αναζητάς αυτό που επιθυμείς,με την σταθερότητα και την αυτοκριτική σου.Η αλλαγή είναι δυνατή,όταν κατανοούμε τις πηγές των προβλημάτων.Και όλοι μας φτάνουμε εκεί μέσα από αποτυχίες.Κάθε μας αποτυχία,όταν την αναλύουμε,παύει να είναι πηγή δυστυχίας,γίνεται το επόμενο σκαλοπάτι για την επιτυχία.
Καλό υπόλοιπο ημέρας να έχεις!

[anwnimi]

Με προβηματίσατε όλοι ανεξαιρέτως και μου δώσατε περαιτέρω τροφή για σκέψη και σας ευχαριστώ πολύ!
Απλά να διευκρινίσω ότι μπορεί μεν να έχω μια τάση για το κυνήγι των ιδανικών σχέσεων όπως άλλωστε έγραψα, αλλά περισσότερο το εννοώ ως βαθιά επαφή, δεν ξέρω αν παρεξηγήθηκα, όχι επαφή με ιδανικούς ανθρώπους αλλά με ειλικρινείς ανθρώπους, ανθρώπους που έχουν τη θέληση αλλά και το κουράγιο να ακούν τον άλλο, να δίνουν αλλά και να κοιτούν βαθιά μέσα τους και να έχουν το θάρρος τόσο να διεκδικούν αλλά και να παραδέχονται. Αλλά πρώτα πρώτα την αρχη πρέπει να την κάνουμε εμείς οι ίδιοι - δηλ εγώ που άνοιξα και το ζήτημα - για να πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή και η πολυπόθητη αμοιβαία σχέση.

Σας ευχαριστώ...:)

[Sofia]

Originally posted by anwnimi
Απλά να διευκρινίσω ότι μπορεί μεν να έχω μια τάση για το κυνήγι των ιδανικών σχέσεων όπως άλλωστε έγραψα, αλλά περισσότερο το εννοώ ως βαθιά επαφή, δεν ξέρω αν παρεξηγήθηκα, όχι επαφή με ιδανικούς ανθρώπους αλλά με ειλικρινείς ανθρώπους, ανθρώπους που έχουν τη θέληση αλλά και το κουράγιο να ακούν τον άλλο, να δίνουν αλλά και να κοιτούν βαθιά μέσα τους και να έχουν το θάρρος τόσο να διεκδικούν αλλά και να παραδέχονται. Αλλά πρώτα πρώτα την αρχη πρέπει να την κάνουμε εμείς οι ίδιοι - δηλ εγώ που άνοιξα και το ζήτημα - για να πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή και η πολυπόθητη αμοιβαία σχέση.

.....:) Kαι πριν προλάβω να τελειωσω την αναγνωση αυτης της παραγραφου, ημουν ετοιμη να σε ρωτησω: εχεις το θαρρος να διεκδικεις κ να παραδεχεσαι?:)

Πιστευω πώς οσο κρατουσες σχεσεις μετριες, ηταν οσο αντεχες κ εσυ αυτην την μετριοτητα. Ηθελες κ εσυ να σαι \"μετρια\". Μπορει να φοβοσουν το βαθος, το ρισκο του να πεσεις στα βαθια, να ανακαλυψεις τον αλλο αλλα και εσενα μεσα απο τον αλλο, μεσα απο τη σχεση σας. Με την παροδο των ετων, προφανως οι προσδοκιες για πιο αληθινες σχεσεις κ για πιο αληθινη επαφη να μεγαλωναν. Μετα την κατακτηση του \"μετριου\" ομως μπορει να ερθει κ το αληθινα \"καλο\". Αλλωστε νομιζω αυτο που μετραει, ειναι να δουμε πρωτα τις αναγκες μας. Για να τις εκπληρωσουμε στη συνεχεια:)

[Triella]

Ανωνυμη, και εγω ψαχνω μια τετοια σκεψη που να υπαρχει αυτη η βαθια επαφη που λες...κατι ειχα βρει δεν ηταν αυτο που νομιζα...(διχασμενη προσωπικοτητα ο τυπος...λολ) αλλα δεν τα παραταω...το ιδανικο δεν θα το βρουμε..θα βρουμε αυτος ομως που μας ικανοποιει περισσοτερο απο ΟΛΑ τα προηγουμενα...εξελισσομαστ� � και γινομαστε καλυτεροι!!!