Έρωτας, πάθος, αγάπη κι άλλες αηδιούλες...

[FairyInBoots]

Originally posted by weird
Μήπως λοιπόν Νεράιδα με μπότες,
θα πρέπει να εξετάσεις με ποιά κριτήρια τελικά, \"επιλέγεις\" τους άντρες που ερωτεύεσαι?

Πρέπει ακόμα να σου πω καλή μου, οτι νιώθω πως είσαι ένας άνθρωπος που έχει τεράστια ανάγκη να μιλήσει και να βγάλει απο μέσα του πράγματα :)

Weird, κάθισα όντως και το εξέτασα, με ποιο κριτήριο ερωτεύομαι. Και με ψιλοτρόμο κατέληξα πώς ερωτεύομαι άντρες με τη φαντασία μου. Δηλαδή όταν μου αρέσει κάποιος εμφανισιακά, τον ερωτεύομαι σύμφωνα με αυτά που εγώ φαντάζομαι πώς είναι (που συνήθως δεν ισχύουν) επειδή αυτό θα ήθελα εγώ να είναι, ή με αυτά που εγώ φαντασιόνομαι πως κάνουμε στο σεξ. Γενικότερα, έχω πολύ δυναμική και αυτόνομη φαντασία, η οποία κατά τ άλλα είναι ένα θαυμάσιο προσόν, αλλά την οποία στον ερωτικό τομέα μάλλον πρέπει να την περιορίσω λίγο (όχι να την εξαφανίσω εντελώς) την επόμενη φορά που θα μου αρέσει κάποιος, να αφήσω λίγο \"αέρα\" και στη λογική μου αν θέλω να γλιτώσω λίγο ακόμα χρόνο, πόνο και απελπισία...

Πράγματι, το να μιλάω μου κάνει πολύ μεγάλο καλό, για πολλούς λόγους: βγάζω από μέσα μου το θυμό και την ένταση, διαβάζοντας αυτά που γράφω μπορώ να τα δω πιο αντικειμενικά, σαν τρίτος και επίσης όλες οι ερωτήσεις και οι παρατηρήσεις που τέθηκαν εδώ μου δώσανε πάτημα για σκέψη και ανάλυση του τι μου φταίει στην τελική. Όχι πώς έχω λύσει το θέμα εντελώς, γιατί είναι πολύ μεγάλο για να λυθεί από τη μια μέρα στην άλλη και περιλαμβάνει συνήθειες μιας ζωής, αλλά σίγουρα είναι μια πολύ καλή αρχή συνειδητοποίησης του εαυτού μου.

Originally posted by πανος12345

Επιγραματικα
Αυτοι νοιωθουν τον ερωτα πρωτα με το σωμα και μετα με την ψυχη ...
Πρακτικα σημαινει να λες οχι αν βιαζονται να σε χαιδεψουν και να λες ναι , αν προσπαθουν πριν αφησουν να βγει\" το ζωο \"απο μεσα τους , να δουν ποσο μακρυα μπορουν να πανε μαζι σου μεσα απο καποια ρομαντικα ραντεβου !

Πάνο, δυστυχώς για μένα, κι εγώ βιάζομαι να με χαιδέψουν, σε αυτό το θέμα μάλλον είμαι προικισμένη με περισσότερες αντρικές ορμόνες απ ότι άλλες γυναίκες. Όταν ερωτεύομαι κάποιον, δυσκολεύομαι πολύ να κάνω \"παιχνιδάκι\" σκοτσέζικο ντουζ. Ξέρω, αν θέλω να προκόψω πρέπει να μάθω να κρατιέμαι... Lol! Ή μήπως κι αυτό το χαρακτηριστικό μου δεν έχει να κάνει με αντρικές ορμόνες, αλλά περισσότερο με παιχνίδια του μυαλού μου που περιστρέφονται γύρω από την ανάγκη αποδοχή μέσω της σεξουαλικής πράξης; Πολύ περίπλοκο πράγμα το ανθρώπινο μυαλό τελικά... Μπορεί να σε τρελάνει!

βεβαια εδω μπαινει ενα αλλο προβλημα ...
Να καταφερουν πρωτα να πεισουν τον εαυτο τους , οτι η γυναικα τους και μετα την γεννα των παιδιων τους , πρεπει να ειναι ξανα γκομενα θελκτικη και γοητευτικη Γιατι οι περισσοτεροι βολευονται με το αντιθετο!

Γι αυτό νομίζω είναι υπεύθυνες και οι γυναίκες, να διατηρήσουν τη θελκτικότητά τους και μετά το γάμο ή τα παιδιά, όχι μόνο για τον άντρα τους, αλλά πρωτίστως για τον εαυτό τους. Όταν μια γυναίκα, για οποιονδήποτε λόγο, χάνει τα ενδιαφέροντά της και την αίσθηση διατήρησης της \"ομορφιάς\" της, χάνει ουσιαστικά τον εαυτό της και την αυτοεκτίμησή της, πράγμα που δεν είναι καλό πρώτα γι αυτήν και μετά για τους άλλους.

συμπερασμα δρασης
ασκησεις επι του διαδικτυου στα σαιτ γνωριμιων επι ενα μηνα και μετα ξανα και ξανα ωσπου να βρεις τον τυπο ανθρωπου που ταιριαζει με τα ενδιαφεροντα και τον χαρακτηρα σου !
οχι οτι λυθηκε το προβλημα , αλλα τουχαχιστον θα αποκτησει περισσοτερο ενδιαφερον το ιδιο το παιχνιδι και για τους δυο σας !

Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα ακριβώς τι μου προτείνεις: να ψαχτώ σοβαρά στα σαιτ γνωριμιών, ή να το κάνω σαν εξάσκηση;

[FairyInBoots]

Originally posted by Sofia

Μένοντας στην ιστορια με τον μπαρμαν, σκεφτηκα πώς εκανες σαφεις τις προθεσεις σου γι αυτον πρωτα στον εαυτο σου κ επειτα στον ιδιο. Κ τελικα θυμωνεις περα απο αυτον και το πώς σου συμπεριφέρθηκε και με τον εαυτο σου ή οχι? Διαβαζοντας τα οσα γραφεις, δεν βλεπω οτι σε κοροιδεψε, ή εκανε κατι περα απο αυτο που θα θελες τη δεδομενη στιγμη. .

Καλησπέρα Σοφία! Στη συγκεκριμένη πάντα περίπτωση, έκανα σαφείς τις προθέσεις μου στον \"Τάκη\", αλλά και τις αξιώσεις μου. Δηλαδή πολλές φορές αρνήθηκα δική του πρόταση να πάω στο μαγαζί που δουλεύει και του αντιπρότεινα να βγούμε οι δυο μας κάπου αλλού. Όχι, δε θεωρώ πώς με κορόιδεψε, αλλά θεωρώ ότι δε με σεβάστηκε. Και ο λόγος που θυμώνω με τον εαυτό μου είναι στην ουσία επειδή μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να βρω έναν τρόπο να κερδίζω τον σεβασμό των αντρών τους οποίους ερωτεύομαι.

Originally posted by Ananta

Καλη μου fairyinbootS.Η ζωη δεν αξιζει αν δε πολεμισεις αν δε πλιγωθεις αν δεν παλεψεις για εναν ερωτα.Αν ηταν ετσι ολοι θα επιλεγαμε να μεινουμε στο καλουπι μας απομονωμενοι και να πεθανουμε χωρις αναμνησεις και εμπειριες απο βαρεμαρα.Προσπαθησε να μη σκεφτεσαι αρνητικα.Και σκεψου οτι κανεις αντρας δεν ειναι θεος.Μπορει να τον εχεις σα θεο στην αρχη αλλα ολοι ειμαστε ανθρωποι.Ο διακοπτης που λες δε νομιζω πως υπαρχει.Δε υπαρχει δηλαδη αυτο το κουμπι που θα το πατησεις και θα γινεις ξαφνικα ανεραστη και αδιαφορη για τον ερωτα.Και ευτυχως δεν υπαρχει.Αυτο που καταλαβαινω ειναι οτι εχεις γνωρισει λαθος αντρες στη ζωη σου.Δεν ειναι ολοι ιδιοι οσο και αν μας ανακουφιζει το να λεμε ολοι οι αντρες ειναι...... Δεν ισχυουν αυτοι οι αφορισμοι και οι γενικευσεις.Σιγουρα ειναι δυσκολο να βρεις αυτον που θα ταιριαξεις απολυτα δε σου υπογραφει κανεις οτι θα γινει.Αλλα δεν ειναι καλυτερα να προσπαθησεις και να χασεις παρα να τα παρατησεις εξαρχης και να χασεις ουτως η αλλως; Ενα ρισκο ειναι ο ερωτας και η ιδια η ζωη...Να εισαι παντα καλα....

Σ\' ευχαριστώ πολύ Ανάντα μου! Το ξέρω από πρώτο χέρι ότι δεν υπάρχει αυτός ο διακόπτης, και όσο κι αν με πιάνει η απελπισία και η μίρλα μερικές φορές, στο τέλος καταφέρνω και στέκομαι στα πόδια μου και ξαναβουτάω. Νομίζω όμως πώς ήρθε η ώρα να το αναλύσω λίγο περισσότερο, να βρω τους λόγους που με κρατάνε μακριά από αυτό που θέλω, να κατανοήσω τον εαυτό μου και να αλλάξω όποια συμπεριφορά μου είναι λάθος. Γιατί, όπως είπε κάποιος (δε θυμάμαι ποιος), \"Η μεγαλύτερη παράνοια είναι να κάνεις τα ίδια ακριβώς πράγματα και να περιμένεις να έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα\"!

[FairyInBoots]

Originally posted by path
....ψαχνεις \'\'απεγνωσμενα\'\' να βρεις εναν γκομενο, που να γινει και σχεση κλπ, και που θα σε βοηθησει να διαψευσεις κυριως τον γερο σου που αρνηθηκε εσενα και την μητερα σου. κλπ κλπ κλπ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, πας και μπερδευεσαι ,,,,,,,,,,,,, ασε τη μανα σου να βιωσει την απορηψη μονη της . ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Αποστασιοποιησου απ το μπερδεμα και προσπαθησε να δεις τα πραγματα με τα δικα σου ματια ,,,και οχι με το πως θα το εβλεπε ο πατερας σου που εν το μεταξυ -φοβασαι πως οτι κιαν κανεις, γιαυτον δεν θα ειναι ποτε αρκετο - ,,,((δηλαδη και οι ερωτικες σου επιλογες (?),,,, ,,αρα ξανα μια \'δευτερη απορηψη\' ??? Μην του κανεις αυτη την χαρη,,,,,, ,,,ξεπερεσε τον εσυ αφου δεν καταφερε ισως να τον ξεπερασει η μανα σου, Αρνησου αυτην την προκληση . ,,,,Βεβαια ισως αυτος να ειναι ο λογος που βρισκεσαι κοντα του, ελπιζω για να τον μελετησεις μπας και τον απομυθοποιησεις κιολας. ,,,η ισως εισαι τελειως ανυποψιαστη ? αυτο εσυ το ξερεις .

Path, πολύ μεγάλο θέμα αυτό και αξίζει ίσως τη μεγαλύτερη ανάλυση από οτιδήποτε άλλο! Το βιώνω και στη δουλειά μου, όπου είμαι ουσιαστικά υπάλληλος του πατέρα μου. Την πρόκληση αυτή τη βιώνω καθημερινά. Την πρόκληση να του αποδίξω πώς αξίζω, παρόλο που ξέρω πώς δεν πρόκειται να ακούσω από αυτόν ποτέ ένα \"μπράβο, είμαι περήφανος για σένα\", όσες κατραπακιές κι αν έχω φάει στα μούτρα μέσα σε αυτή τη δουλειά (που είναι πάρα πολλές, πίστεψέ με, και κανένας υπάλληλος δε θα τις δεχόταν ποτέ του). Ίσα ίσα, το αντίθετο, θα ακούσω \"Φιλαράκι, δεν έχω ακούσει καλά λόγια για σένα\", επειδή βρέθηκε κάποιος μ.....ς από την άλλη άκρη της πόλης που καμία σχέση δεν έχει με το μαγαζί, να του πει τα δικά του. Κι αυτός, αντί να υπερασπιστεί την κόρη του, ή έστω να ακούσει και την άλλη πλευρά πρώτα, θα φροντίσει να κρίνει εμένα αμέσως και με τον πιο ηλίθιο και προσβλητικό τρόπο. Αλλά υπάρχει αυτή η πρόκληση να μην τα παρατήσω, να μη φανώ αδύναμη και ανίκανη, λίγη. Η πρόκληση να φτιάξω μια σχέση πατέρα και κόρης που δυστυχώς, όπως λέει κι ο αδερφός μου, δεν υπήρξε ποτέ, άρα πώς μπορείς να διορθώσεις κάτι που δεν υπάρχει; Από την άλλη, όλη μου τη ζωή έχω υποστεί μια πλύση εγκεφάλου από τη μητέρα μου για την απόρριψη αυτή, την οποία ποτέ δεν ξεπέρασε πραγματικά (την απόρριψη, όχι τον άντρα). Φαντάζομαι πώς τη μέρα που θα πω \"παραιτούμαι και βρείτε τα μόνοι σας\", θα έχω ξεπεράσει τον σκόπελο της πρόκλησης να αποδείξω κάτι που εγώ ξέρω ότι είμαι και θα είμαι επιτέλους ελεύθερη. Απλά δεν έχει φτάσει ακόμα το οριακό σημείο, αυτό που θα είμαι σίγουρη ότι δεν μπορώ ούτε λεπτό ακόμα εκεί μέσα. Γιατί πάνω που πάω να το κάνω, κάτι αλλάζει προς στιγμήν, και ξαφνικά μου τροφοδοτεί το συναίσθημα ότι με χρειάζεται, ότι πρέπει να τον βοηθήσω. Πολύ μπέρδεμα.

[FairyInBoots]

Originally posted by Triella

...ειμαι η μοναδικη που εδωσα χωρις να παρω, κρατησα την αξιοπρεπεια μου ψηλα, ειμαι η μοναδικη που καθε φορα αγαπησα κατι διαφορετικο στον καθε εναν, και παλεψα για αυτο οσο μπορουσα. Και καθε φορα, ετρωγα και απο ενα χαστουκι, γιατι εν τελει τα συναισθηματα δεν ηταν αμοιβαια....το χασμα μεταξυ της γυναικειας και ανδρικης ψυχολογιας ειναι πιο μεγαλο απο οτι φανταζομουν....

Ακριβώς τα ίδια Triella! Κι απαράλλαχτα...


για να μπορεσω να ανταπεξελθω στις συναισθηματικες δυσκολιες, εχω σταματησει εδω και καιρο να ψαχνω το ιδανικο...γιατι αυτο φυσικα δεν υπαρχει. Ψαχνω ομως για αυτο που μου ταιριαζει καλυτερα...ψαχνω για αυτον του οποιου τα μειονεκτηματα, μπορω να τα αποδεχτω, να τα αντεξω και να τον αγαπησω για αυτο που ειναι. Και....δεν ψαχνω ακριβως...το αφηνω να με βρει εκεινο....και σε καθε εναν δινω και απο μια ευκαιρια για να επανορθωσει....ασχετο βεβαια αν ολοι τους την εχουν πεταξει πριν προλαβω να τους την δωσω...δεν απελπιζομαι...και κυριως δεν χανω την πιστη μου στους ανθρωπους....

Γιατί ρε γ....ο να μην υπάρχει αυτό το ιδανικό; Είναι τόσο μεγάλη αδικία! Lol! :-)

αν καποιος δε με θελει....δε χαλιεμαι...γιατι απλα...εκεινος χανει...(μουαχαχαχα)....

Χα χα χα, κι εγώ το έχω πει άπειρες φορές αυτό, αλλά πάντα εγώ μένω με το αίσθημα του ανικανοποίητου και της ματαίωσης, της αίσθησης ότι σε κάτι φταίω εγώ, κάτι κάνω λάθος!

εν ολιγοις, σταματα να χτυπας τον εαυτο σου αλυπητα γιατι μου φαινεται οτι ενδομυχως τον κατηγορεις που δεν μπορεις να βρεις μια σωστη σχεση, και ψαχνεις να βρεις λαθη που εν τελει δεν εχεις κανει....για την πιο προσφατη περιπτωση...κατσε και σκεψου...εκανες κατι λαθος? ενιωσες πως εκανες κατι λαθος? αν ναι, τοτε διορθωσε το, βρες τον τροπο...αν οχι, τοτε ειναι δικο του προβλημα και απλα προχωρα...δεν ειναι ευκολος αυτος ο τροπος σκεψης, εμενα μου πηρε πανω απο χρονο να τον υιοθετησω για την δικη μου ψυχικη ηρεμια...

Μάλλον δικό του είναι το θέμα, γιατί ακόμα κι αφού του \"την είπα\", όταν ηρέμησα και βρήκα τον τρόπο μου απότομο, του έστειλα μήνυμα όπου του εξήγησα τους λόγους και το πως αισθάνομαι, πολύ ειλικρινά, ώς άνθρωπος προς άνθρωπο κι όχι ως γκόμενα που παίζει παιχνιδάκια. Και του ζήτησα συγγνώμη για τον απότομο τρόπο μου, εμμένοντας όμως στην άποψή μου ότι αν δε δείξει ενδιαφέρον κι αυτός, δεν έχω λόγο να συνεχίσω να δείχνω κι εγώ. Αυτό έγινε πριν από δυο βδομάδες. Απάντηση δεν έχω πάρει. Άρα μάλλον έχουμε να κάνουμε με γαϊδούρι... Χο χο χο!

και προς θεου...ο ερωτας, η αγαπη...μπορει να ειναι χρονοβορα και δυσκολη διαδικασια...αλλα ποτε αχρηστη....

Αχ, το ξέρω! Μερικές φορές γίνομαι πολύ μελοδραματική και πετάω τέτοιου είδους ατάκες (κι επιτόπου)... Μη νομίζεις, εκείνη τη στιγμή το ένοιωθα 100% αυτό το πράγμα. Ήθελα πραγματικά να βρω τον τρόπο να κάνω αυτό το κλικ στο μυαλό μου. Έψαχνα ως και άρθρα στο ίντερνετ για έλεγχο του μυαλού...Αλλά το ξέρω πολύ καλά μέσα μου πώς δεν είναι άχρηστη η αγάπη και ο έρωτας. Απλά στις μέρες μας είναι πολύ, πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση. Γιατί όλοι μας είμαστε πνιγμένοι από τις υποθέσεις μας, τα προβλήματά μας, τις δουλειές μας, τους προσωπικούς μας εφιάλτες και φυσικά τον εγωισμό μας, τα οποία δε μας επιτρέπουν να αφιερώσουμε λίγο σκέψη για να καταλάβουμε και να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπό μας.

ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ λοιπον....εισαι αυτη που εισαι και σε ΟΠΟΙΟΝ αρεσεις...αν δεν αρεσεις δεν θα μπορεσεις...τελεια και παυλα....αν το κανεις αυτο, καποια στιγμη, συντομα θα βρεθει και ο ανθρωπος που θα σε αξιολογησει γιατι θα εισαι αυθεντικη...

φιλικα
Τριελλα

Σ ευχαριστώ πάρα πολύ για τη θετική ενέργεια, η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση είναι απαραίτητο προσόν για να επιβιώσουμε! Πλλές φορές έχω θεωρήσει πως τα κατέκτησα, αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και γκρεμίζονταν. Φαντάζομαι, όπως είπε και η κολλητή μου σε μια συζήτηση που είχαμε πριν από κάτι μήνες και της έκανα κύρηγμα για την αυτοεκτίμηση, πως πολλές φορές θα την βιώσουμε και θα την ξαναχάσουμε, μέχρι να την κάνουμε κτήμα μας για πάντα!

[FairyInBoots]

So don\'t you stop being a man
Just take a little look from our side when you can
Show a little tenderness
No matter if you cry

Give me a reason to love you
Give me a reason to be a woman
I just wanna be a woman

Portishead - Glory Box

[Ananta]

Originally posted by FairyInBoots


Σ\' ευχαριστώ πολύ Ανάντα μου! Το ξέρω από πρώτο χέρι ότι δεν υπάρχει αυτός ο διακόπτης, και όσο κι αν με πιάνει η απελπισία και η μίρλα μερικές φορές, στο τέλος καταφέρνω και στέκομαι στα πόδια μου και ξαναβουτάω. Νομίζω όμως πώς ήρθε η ώρα να το αναλύσω λίγο περισσότερο, να βρω τους λόγους που με κρατάνε μακριά από αυτό που θέλω, να κατανοήσω τον εαυτό μου και να αλλάξω όποια συμπεριφορά μου είναι λάθος. Γιατί, όπως είπε κάποιος (δε θυμάμαι ποιος), \"Η μεγαλύτερη παράνοια είναι να κάνεις τα ίδια ακριβώς πράγματα και να περιμένεις να έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα\"!

Mιλησες πολυ ομορφα.Μακαρι να βρεις αυτο που θες γιατι φαινεσαι ευαισθητη ψυχη.Και δεν υπαρχει κατι που να με θυμωνει τοσο πολυ απο το να βλεπω ευαίσθητα ατομα να μην εχουν οσα αξίζουν.Η εσωτερική αναζητηση του εαυτου μας παντα οδηγει σε καλες λυσεις.Τα λαθη του παρελθοντος ειναι χρησιμα γιαυτο ακριβως το λογο, για να μη τα ξανακανουμε.Δε χρειαζεται να μετανιώσεις λοιπον για τις οποιες επιλογες σου απλα να τις εχεις σαν οδηγο για τα επομενα.Καλη σου τυχη!

[weird]

Καλημέρα Νεραιδούλα!
Τι είναι όλα τούτα που αράδιασες απο μέσα σου....

Βλέπω έναν άνθρωπο με τόση θέληση να δουλέψει με τον εαυτό του, τόση ευαισθησία, τόση ανάγκη για ανθρώπινη επαφή.
Θέλω να σε ευχαριστήσω για το μοίρασμα των σκέψεων και των συναισθημάτων σου. Όπως εσύ παίρνεις πολλά, έτσι παίρνουμε κι εμείς που σου απαντούμε, και άλλοι που πιθανόν να σε διαβάζουν.

Απο τις απαντήσεις σου, απομόνωσα τα λόγια που εμένα μου φάνηκαν πιο σημαντικά.
Ειδικός του χώρου δεν είμαι, αλλά έχω ζοριστεί κι εγώ αρκετά με τα του εαυτού μου, οπότε θα σου κάνω κάποιες παρατηρήσεις που ίσως να έχουν κάτι να σου πουν.... ίσως και όχι :)

Γράφεις \"πήγα να δοθώ πάλι χωρίς όρους κι όταν το συνειδητοποίησα έκανα απότομη στροφή 180 μοιρών, πράγμα που μάλλον μπέρδεψε τον άλλο....αφού του \"την είπα\", όταν ηρέμησα και βρήκα τον τρόπο μου απότομο, του έστειλα μήνυμα όπου του εξήγησα

Απάντηση δεν έχω πάρει. Άρα μάλλον έχουμε να κάνουμε με γαϊδούρι\"

Δεν θα ήμουν τόσο απόλυτη στο να ερμηνεύσω την σιωπή του με αυτόν τον τρόπο ( όπως σε βολεύει δηλ στο εσωτερικό σεναριακό δράμα σου : πάλι έπεσα σε γαιδούρι). Αλλά θα συμφωνούσα οτι πολύ πιθανόν να μπερδεύτηκε απο την μη ξεκάθαρη στάση σου. Κι όταν μπερδεύεται κανείς, εξαρτάται το πώς θα αντιδράσει. Μπορεί να του αρέσει, μπορεί να τον απομακρύνει, μπορεί και να μην παίζει κανέναν απολύτως ρόλο.


Παρακάτω λες για τις σκέψεις που ακολουθούν μια αποτυχία ερωτική \"δεν είμαι αρκετά καλή γι αυτόν, ότι κάτι έκανα λάθος πάλι\" Λες και όλη αυτή η σχέση ήταν ένα πράγμα που εξαρτιόταν αποκλειστικά απο τους δικούς σου χειρισμούς. Λες κι ο άλλος είναι το παιχνιδάκι του οποίου δεν έχεις βρει ακόμα τις οδηγίες χρήσεις, μια μαριονέτα στα χέρια σου. Κάτι τέτοιο μου φέρνει στο μυαλό αυτή η ολική επίρριψη ευθύνης σε σένα( στους χειρισμούς σου), μετά απο κάθε αποτυχία.
Κι όμως, η ευθύνη είναι πάντα και των δυο.
Γράφεις όμως για τον άλλο \" περίμενε ότι αυτός ορίζει τα πάντα\".
Τελικά ποιός ορίζει τα πάντα?
Κανείς απο τους δυο.


Και παρακάτω λες \"δε θα έχω καταφέρει αυτό που ήθελα, δηλαδή να είμαι μαζί του\". Μπορείς να είσαι μαζί με κάποιον με πολλούς τρόπους. Κι εκείνος μπορεί να είναι μαζί σου με πολλούς τρόπους. Για να μπορεσετε να καταλάβετε τί ζητά ο ένας απο τον άλλο, καθένας θα πρέπει να μην είναι αγκυλωμένος στο εγώ του και στο τι ζητά εκείνος ( μόνο) απο τον άλλο.
Εδώ λοιπόν μπαίνει το θέμα της επικοινωνίας. Πώς επικοινωνώ στον άλλο τι θέλω? ( πιο πάνω είπες οτι τον μπέρδεψες) Και πόσο ακούω, τι θέλει κι εκείνος?

Παρακάτω λες \". Άρα φαντάζομαι πώς αυτό που ψάχνω είναι κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δυο πραγματικότητες, ο ερωτισμός που συνήθως βγάζουν τα \"κακά παιδιά\" και η ντομπροσύνη των \"καλών παιδιών\". Κανένα από τα δύο δε μπορεί να με καλύψει από μόνο του.\"

Εδώ πάλι, είναι σαν να σε ακούω να στέλνεις τα μέτρα στα οποία θέλεις την παραγγελία σου.
Σαν να υπάρχει ένα είδος άντρα που ζητάς, κατάλληλος για την ικανοποίηση των εν γένει αναγκών σου.
Άλλη η αναγκη του καθαρού σεξ όμως, κι άλλη η αναγκη μιας βαθιας σχέσης...
Επίσης το κανένα δεν μπορεί να με καλύψει μόνο του, μου δίνει την αίσθηση μια εκ των προτέρων απαιτητικότητα του τύπου \" θέλω να είναι τέλειο, θέλω να είναι όλα\".

Επίσης αυτό που ακούω απο εσένα, είναι η επείγουσα ανάγκη ενός άντρα, με την ίδια ένταση που κάποιος εξαρτημένος θα ζητούσε το τσιγάρο του, ή ένα μωρό το μπιμπερό του....
και γράφεις \"ανάγκη αποδοχής μέσω της σεξουαλικής πράξης\".
Αρα για σένα, το χάδι ή η ηδονή που παίνρεις σε δόσεις απο το σεξ, καλύπτουν την ανάγκη σου για αποδοχή ( απο τον.... πατέρα?)

Παρακάτω λες \"Και με ψιλοτρόμο κατέληξα πώς ερωτεύομαι άντρες με τη φαντασία μου. Δηλαδή όταν μου αρέσει κάποιος εμφανισιακά, τον ερωτεύομαι σύμφωνα με αυτά που εγώ φαντάζομαι πώς είναι (που συνήθως δεν ισχύουν) επειδή αυτό θα ήθελα εγώ να είναι, ή με αυτά που εγώ φαντασιόνομαι πως κάνουμε στο σεξ.\"
Εγώ φαντάζομαι, εγώ θα ήθελα, εγώ φαντασιώνομαι....
Ερχεσαι στα λόγια που σου είπα παραπάνω.
Βλέπω οτι ουσιαστικά στην σχέση σου με τους άντρες είσαι μόνη εσύ και η αντρική μορφή. Μια μορφή ζωρίς πρόσωπο ουσιαστικά, το πρόσωπο μπορεί και να αλλάζει, η μορφή είναι πάντα η ίδια.
Πάντα στέκει λίγο πιο μακριά μου, μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου- φαντασίας και ποτέ δεν καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε.
Νιώθω σαν να ακούω απο εσένα, οτι στις σχέσεις σου με τους άντρες, ουσιαστικά είσαι εσύ με εσένα.
Το εγώ πιάνει τόσο χώρο ( όσες και οι ακάλυπτες ανάγκες? ) που δεν μένει χώρος για τον άλλο.


Παρακάτω λες \"ο λόγος που θυμώνω με τον εαυτό μου είναι στην ουσία επειδή μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να βρω έναν τρόπο να κερδίζω τον σεβασμό των αντρών τους οποίους ερωτεύομαι.\"

Έχεις βρει έναν τρόπο να δίνεις σεβασμό στους άντρες που ερωτεύεσαι, κοιτώντας τους στα μάτια και όχι μέσα απο την φαντασία σου? Ακούγοντάς τους? Βλέποντας ποιόν πραγματικά έχεις απέναντι χωρίς να παλεύεις διαρκώς με μια αφηρημένη έννοια? Με τον εαυτό σου? Με τον πατέρα σου?
Και κάτι ακόμα...
Έχω προσέξει, ότι όταν εγώ σέβομαι τον εαυτό μου, δεν θα απαιτήσω απαραίτητα σεβασμό απο έναν άντρα με τον οποίο θέλω να περάσω απλά καλά.
Θα ζητήσω απλά να περάσουμε καλά, χωρίς να ψάχνω για αποδείξεις του σεβασμού του.
Φυσικα αν με προσβάλλει θα αντιδράσω αλλά δεν θα μυγιάζομαι κι όλη την ώρα.


Παρακάτω λες \"Αλλά υπάρχει αυτή η πρόκληση να μην τα παρατήσω, να μη φανώ αδύναμη και ανίκανη, λίγη. Η πρόκληση να φτιάξω μια σχέση πατέρα και κόρης που δυστυχώς, όπως λέει κι ο αδερφός μου, δεν υπήρξε ποτέ, άρα πώς μπορείς να διορθώσεις κάτι που δεν υπάρχει;\"
Άρα για σένα το να φύγεις απο την δουλειά του πατέρα σου σημαίνει οτι τα παρατάς?
Κι όμως, υπάρχουν πολλοί τρόποι να χτίσουμε μια σχέση, πάρα πολλοί.
Αν το να δουλεύουμε σαν υπάλληλοι κάποιου δεν βοηθά, ίσως η απόσταση να ωφελήσει περισσότερο την σχέση μας.
Την πρόκληση την θέτεις πιότερο εσύ η ίδια στον εαυτό σου και έρχεται απο τα παλιά να σε μπερδέψει.


Παρατηρώ οτι πολλά πράγματα έρχονται απο τα παλιά να σε μπερδέψουν. Να μπλεχτούν με το παρόν, με την όρασή σου την τωρινή, να σου βάλουν τρικλοποδιά, παγιδεύοντάς σε σε ένα εργάκι που φαίνεται να επαναλαμβλανεται.
\"Γιατί δεν αξίζω? Γιατί δεν με αγαπα? Τι κανω Λάθος?\"
Είναι αυτό που περιγράφεις σαν \"ο αίσθημα του ανικανοποίητου και της ματαίωσης, της αίσθησης ότι σε κάτι φταίω\". Αυτό το μόνιμο αίσθημα, διάχυτο στην ζωή σου.


Αν εσύ η ίδια δεν καταλάβεις πώς εσύ η ίδια κινείς τα νήματα της επανάληψης, θα συνεχίσεις να παίζεις το ίδιο έργο, αποτρέποντας την εξέλιξή σου. Κρατώντας κλειστή την πόρτα στο παρόν και στο αληθές Μέλλον.

Πιο κάτω λες\"πάνω που πάω να το κάνω, κάτι αλλάζει προς στιγμήν, και ξαφνικά μου τροφοδοτεί το συναίσθημα ότι με χρειάζεται, ότι πρέπει να τον βοηθήσω.\"
Ακριβώς επειδή βλέπεις σαν πρόκληση το να μην φύγεις απο την δουλειά, αρνείσαι να το κανεις, ντύνοντας την άρνησή σου με φανταχτερες δικαιολογίες.
Επίσης η προοπτική του να ξεπεράσεις τον πατέρα σου , ακόμα και βοηθώντας τον σε κάτι, παραμένει για σένα ελκυστική.


Τέλος, θέλω να σταθώ σε μια ακόμα φράση σου. Θα σταθώ σε αυτό το \"όλοι\" σε αυτή τη γενίκευση.

\"όλοι μας είμαστε πνιγμένοι από τις υποθέσεις μας, τα προβλήματά μας, τις δουλειές μας, τους προσωπικούς μας εφιάλτες και φυσικά τον εγωισμό μας,\".
Ασε στην άκρη το \"όλοι\". Συχνά αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο κάτω απο το πρίσμα της δικής μας ψυχολογίας και πέφτουμε σε γενικεύσεις. Μίλα για εσένα.
\"Είμαι πνιγμένη απο τις υποθέσεις μου, τα προβλήματά μου, τις δουλειές μου, τους προσωπικούς μου εφιάλτες και φυσικά τον εγωισμό μου\".


Μήπως ήρθε η ώρα Νεράιδα, να κάνεις κάτι για να σε βοηθήσεις?
Να βρεις κάποιον ειδικό για να ξεμπλέξετε μαζί το κουβάρι που σε πνίγει και αυτό να γίνει μάλιστα η πρώτη σου προτεραιότητα?


Με εκτίμηση :)

[anwnimi]

Originally posted by FairyInBoots

Originally posted by anwnimi
Fairy καλωσήρθες!:)

Αυτά που γράφεις είναι σκέψεις που έχω κάνει κι εγώ, ακόμα και η αιτιολογία που αποδίδεις αυτή σου τη εσωτερική τάση στο οικογενειακό πρότυπο.
Έχει τύχει να απορρίπτω \"καλά παιδιά\", γιατί το καλό παιδί θα είναι ντόμπρο και θα σε διεκδικήσει χωρίς υπεκφυγές, θα σου πει αυτό θέλω, δεν πάιζω παιχνίδια.
Ενώ αντίθετα, με τύπους που αφήνουν μια ασάφεια, υπάρχει μια κρύο μια ζέστη, να θυμώνω που δε μου προσφέρουν αυτό που ένα \"καλό παιδί\" μου πρόσφερε, δηλαδή ντομπροσύνη, όχι παιχνίδια, άμεση διεκδίκηση.

Πριν λίγο καιρό είχα ρωτήσει τη θεραπεύτριά μου ακριβώς για αυτό και μου είπε το εξής:
Όπως αν αναγνωρίσω ότι δεν τρώω υγιεινά είναι ένα πρώτο βήμα, κι αν αρχίσω να τρώω υγιεινές τροφές, το σώμα μου θα συνηθίσει να εξοικειώνεται σε αυτές και σιγά σιγά να τις απολαμβάνει κιόλας, έτσι μπορεί να γίνεται και με τις σχέσεις.
Βέβαια, δεν είναι τόσο απλό και να σου πω μου φάνηκε και λίγο αποθαρρυντικό, μου ακούστηκε λίγο σαν ένας τρόπος καταπίεσης του εαυτού.
Όμως, αν το δούμε όχι ως καταπίεση, αλλά ως δοκιμή κάτι καινούριου, κάτι μη γνώριμου σε σχέση με το οικογενειακο πρύτυπο ή τις προηγούμενες σχέσεις, και ξανά δοκιμή και επαλήθευση, μπορεί να γίνει κάτι. Κάτι στην αρχή, και σιγά σιγά αυτό το κάτι να γίνει ακόμα πιο κάτι.
Το κλειδί είναι η πίστη στην αξία μας. Αν πιστέψεις στη δική σου αξία και μοναδικότητα, κάποια στιγμή αυτο το ντεμί, θα πάψει να σε ελκύει όσο πριν, και θα σε ελκύσει κάτι άλλο, πιο κοντά σε αυτό που πιστεύεις ότι αξίζεις.

Γεια σου Ανώνυμη! Σχετικά με τα \"καλά παιδιά\", δε μου έχει τύχει να απορρίψω κάποιον επειδή είναι καλό παιδί και μόνο, όταν επιλέγω πώς δε θέλω να είμαι με κάποιον, είναι επειδή δε μου κάνει \"κλικ\", δε με εξιτάρει ερωτικά, εμένα προσωπικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς δεν είναι ερωτικός σαν άνθρωπος. Προσωπικά, δε μπορώ με τίποτα και με κανέναν τρόπο και για κανένα λόγο να είμαι με κάποιον που δε με ελκύει ερωτικά. Δεν έχω την ικανότητα να κάνω τέτοιου είδους δοκιμές και, προσωπικά πάντα, δε συμφωνώ με τη θεραπεύτριά σου. . Τη στιγμή που θα φιληθούμε, ή που θα προχωρήσουμε παρακάτω, στην καλύτερη περίπτωση θα φανεί πως δεν το απολαμβάνω και στην χειρότερη θα νοιώσω παραβιασμένη και πώς προδίδω τον εαυτό μου, πώς κάνω κάτι που δε θέλω, αισθήματα που για μένα είναι πολύ χειρότερα από μια απόρριψη. Από την άλλη ένα \"κακό παιδί\", με την έννοια του άντρα που θέλει να παίξει απλά μαζί μου, πιθανότατα θα το καταφέρει είτε εξ ολοκλήρου είτε μέχρι να το πάρω είδηση και να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια, αλλά και στις δυο περιπτώσεις θα έχω χάσει τη μάχη, γιατί δε θα έχω καταφέρει αυτό που ήθελα, δηλαδή να είμαι μαζί του. Άρα φαντάζομαι πώς αυτό που ψάχνω είναι κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δυο πραγματικότητες, ο ερωτισμός που συνήθως βγάζουν τα \"κακά παιδιά\" και η ντομπροσύνη των \"καλών παιδιών\". Κανένα από τα δύο δε μπορεί να με καλύψει από μόνο του. Αλήθεια, τι σημαίνει για εσάς\"καλό παιδί\"; Γιατί κι εγώ μερικές φορές \"πιάνω\" τον εαυτό μου να συνδέει το καλό με το ανάλατο, το μη ερωτικό, το μη πικάντικο και άρα μη θελκτικό για εμένα. Δε ξέρω αν είναι όντως έτσι ή αν απλά δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να γνωρίσω ένα καλό παιδί και ταυτόχρονα πολύ ερωτικό άντρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας πάνω σε αυτό, γιατί δεν έχω καταλήξει σε μια απάντηση.

Νεράιδα, ακριβώς τις ίδιες σκέψεις, ερωτήσεις, ...μομφές:) κάνω κι εγώ για τον εαυτό μου.
Γιατί έχουμε συνδέσει το \"καλό\" με το ανάλατο;
Γιατί μας εξιτάρει ερωτικά, μας κάνει κλικ αυτο το οποίο είναι \"ντεμί\" και πρέπει να το διεκδικήσουμε για να το έχουμε;
Το γιατί πάλι κάπου στα οικογενειακά βιώματα πάλι βρίσκεται...
Αλλά φτάνει αυτο το γιατί;
Κι αν το βρίσκουμε, τι κερδίζουμε; Κερδίζουμε την αλλαγή;
Ίσως, μέχρι σε ένα σημείο, πολύ μικρό όμως.
Σημασία έχει, και μάλιστα τεράστια, που παρατηρείς το πως αισθάνεσαι, σκέφτεσαι, πράττεις στις σχέσεις σου, και τώρα στην παρούσα στιγμή.
Σημασία έχει, και πάλι τεράστια, που παρόλο που σου κάνει το κλικ αυτή η κατάσταση, έχεις το θάρρος να φροντίσεις εσένα, τη νεράιδα, και να πεις στοπ, δεν ανέχομαι να μου φέρονται έτσι, εγώ έχω ανάγκη κάτι άλλο...

Όσο για τις δοκιμές, μμμ, έχεις δίκιο, δεν μπορούμε να υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε καμία \"εξαναγκαστική\" δοκιμή, αν δε μας κάνει το κλικ. Από τον τρόπο που το άκουσα όταν μου το είπε, δεν μου έλεγε κάτι τέτοιο, ίσως εγώ να μην κατάφερα να το αποδώσω σωστά μέχρι τέλους.
Η δοκιμή, όπως το εξέλεβα εγώ προσωπικά, είναι να δίνουμε την ευκαιρία στον απέναντί μας, να εκδηλώσει περισσότερο το χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του, για να δούμε αν τελικά μας κάνει το περιβόητο και επιθυμητό κλικ, πρωτού τον απορρίψουμε.

[path]

\'\'\'\'\'\'όπως λέει κι ο αδερφός μου, δεν υπήρξε ποτέ, άρα πώς μπορείς να διορθώσεις κάτι που δεν υπάρχει; \'\'\'\'\' ====>> ...απ τη στιγμη που υπαρχει αδερφος,,μια εξυπνη λυση ειναι-στη σχεση με τον γερο σου- να \'ακολουθεις\' τον αδερφο σου , και να μην \'προηγεισαι\'. Αυτος -ο αδερφος - ειναι ο ποιο ζωντανος κρυκος ,συνδεσμος , με τον πατερα σου ,απ οτι ο ιδιος ο πατερας σου,, σε μια σχεση που οπως λεει και ο αδερφος σου: \'απλα δεν υπαρχει\'.,,,,,,,((αυτο ισως να μην στο λεει τοσο \'τυχαια\', αλλα συνειδητα η ασυνειδητα να προσπαθει να σε \'\'προστατεψει\'\' , να σε \'\'καλυψει\'\' δηλαδη απεναντι στον γερο σας. (,,,,,,,,,,,,,αυτο καθευτο δεν νομιζω πως εχει και τοσο σημασια ,και εσυ καποια στιγμη αν δεν αποφασισεις ν \'\'ακολουθησεις\'\' συνειδητα τον αδερφο σου,,θα βαρεθεις και θα το κανεις απο απλη βαρεμαρα...... ((((,,,,το ενδιαφερον σημειο για σενα ειναι η \'\'σκια\'\' που αυτο το μπερδεμα ριχνει στην ποιο προσωπικη σου ζωη, στην αυτο-αποδοχη, στην αυτοπεποιθηση , και κυριως στον αυτοσεβασμο ! ,,εχεις πολυ ενεργεια , τερμα τα γκαζια, και αν δεν βαζεις και λιγο φρενο θα τρως τα μουτρα σου .

[FairyInBoots]

Originally posted by weird

θα συμφωνούσα οτι πολύ πιθανόν να μπερδεύτηκε απο την μη ξεκάθαρη στάση σου. Κι όταν μπερδεύεται κανείς, εξαρτάται το πώς θα αντιδράσει. Μπορεί να του αρέσει, μπορεί να τον απομακρύνει, μπορεί και να μην παίζει κανέναν απολύτως ρόλο.


Λες και όλη αυτή η σχέση ήταν ένα πράγμα που εξαρτιόταν αποκλειστικά απο τους δικούς σου χειρισμούς. Λες κι ο άλλος είναι το παιχνιδάκι του οποίου δεν έχεις βρει ακόμα τις οδηγίες χρήσεις, μια μαριονέτα στα χέρια σου. Κάτι τέτοιο μου φέρνει στο μυαλό αυτή η ολική επίρριψη ευθύνης σε σένα( στους χειρισμούς σου), μετά απο κάθε αποτυχία.
Κι όμως, η ευθύνη είναι πάντα και των δυο.

Συμφωνώ ότι τον μπέρδεψα για τα καλά, γιατί \"έπεσε\" πάνω στην προσπάθειά μου για αλλαγή. Επίσης, μέσα μου όσο και να θέλω να τον κατατάξω στη συνομοταξία των κατά τ\' άλλα αξιαγάπητων όνων (sic), κάτι μου λέει μέσα μου κι εμένα πώς δεν πρέπει να είμαι τόσο απόλυτη, πώς μπορεί κι αυτός απλά να έχει τα δικά του προβλήματα και να μην έχει όρεξη για πολλά πολλά μπερδέματα. Αλλά αν υποθέσουμε πώς γυρνούσαμε το χρόνο πίσω, στην αρχή της γνωριμίας μας, πώς πιστεύεις πως θα έπρεπε να είχα φερθεί; Ή αν κάποια στιγμή συναντηθούμε κάπου τυχαία (ή μη τυχαία), ποια θα ήταν η πιο σωστή συμπεριφορά από μέρους μου (αν υπάρχει βέβαια αυτό που λέμε \"σωστή συμπεριφορά σ\' αυτή την περίπτωση και δεν είναι σχετικό); Οι ερωτήσεις μου αυτές δεν γίνονται λόγω κάποιου κολλήματος με τον \"Τάκη\", ή επειδή, όπως πολύ σωστά παρατηρείς, μέχρι τώρα έχω όντως την τάση να θεωρώ ότι η εξέλιξη των σχέσεών μου εξαρτόνται αποκλειστικά από τις κινήσεις μου. Το συνειδητοποιώ πλέον αυτό και νομίζω πώς είναι καιρός να το σταματήσω, να δώσω χώρο και στον άλλο να κάνει τις δικές του κινήσεις. Οι ερωτήσεις μου γίνονται ως ένα παιχνίδι \"what if\", τι θα γινόταν δηλαδή αν έκανα αυτό κι αν εκείνος έκανε εκείνο κτλ, έτσι ώστε να ανακαλύψω κι άλλες πλευρές του εαυτού μου και των αντρών.

Originally posted by weird

Εδώ πάλι, είναι σαν να σε ακούω να στέλνεις τα μέτρα στα οποία θέλεις την παραγγελία σου.
Σαν να υπάρχει ένα είδος άντρα που ζητάς, κατάλληλος για την ικανοποίηση των εν γένει αναγκών σου.
Άλλη η αναγκη του καθαρού σεξ όμως, κι άλλη η αναγκη μιας βαθιας σχέσης...
Επίσης το κανένα δεν μπορεί να με καλύψει μόνο του, μου δίνει την αίσθηση μια εκ των προτέρων απαιτητικότητα του τύπου \" θέλω να είναι τέλειο, θέλω να είναι όλα\".

Εδώ δε θα συμφωνήσω εξ\' ολοκλήρου. Σίγουρα δε μπορείς να απαιτείς από έναν συγκεκριμένο άνθρωπο να είναι τα πάντα, μπορείς όμως να ξέρεις τι ζητάς. Σ\' εμένα για παράδειγμα, σε μια βαθιά σχέση είναι αναγκαίο και το καλό σεξ, ο ερωτισμός. Αν δεν υπάρχει, κάποια στιγμή θα τον αναζητήσω αλλού, κι αυτό δε θα είναι καλό για τη βαθιά μου σχέση. Το θέμα είναι μάλλον ότι, από τη στιγμή που ξέρω ακριβώς τι θέλω, πρέπει να μάθω και να το αναγνωρίζω σχετικά γρήγορα όταν αυτός που έχω απέναντί μου δεν είναι αυτό, και να έχω το σθένος να το παραδεχτώ στον εαυτό μου, να πάρω απόφαση πώς θα χρειαστεί να περιμένω κι άλλο μέχρι να το βρω και να αφήσω τον άνθρωπο στην ησυχία του να βρει αυτήν που αυτός θέλει και που αυτή τον θέλει, χωρίς να προσπαθώ να τον μετατρέψω σε αυτό που εγώ θέλω. Και έτσι να αποφύγω να φάω τα μούτρα μου και να καταλήξω σε απόλυτες φράσεις του στυλ \"η αγάπη κι ο έρωτας είναι άχρηστα\", ή \"ο τάδε είναι γαϊδούρι\". Ούτε η αγάπη είναι άχρηστη, ούτε ο Τάκης είναι γαϊδούρι, απλά δεν ήταν αυτό που θέλω, κι εγώ αντί να το δω και να ψάξω αλλού, εθελοτυφλούσα και πολεμούσα μανιωδώς να τον αλλάξω, πράγμα που φυσικά δεν το κατάφερα, παρά μόνο τον μπέρδεψα και μετά κατηγόρησα τον εαυτό μου γι αυτό.

[FairyInBoots]

Originally posted by weird

Επίσης αυτό που ακούω απο εσένα, είναι η επείγουσα ανάγκη ενός άντρα, με την ίδια ένταση που κάποιος εξαρτημένος θα ζητούσε το τσιγάρο του, ή ένα μωρό το μπιμπερό του....
και γράφεις \"ανάγκη αποδοχής μέσω της σεξουαλικής πράξης\".
Αρα για σένα, το χάδι ή η ηδονή που παίνρεις σε δόσεις απο το σεξ, καλύπτουν την ανάγκη σου για αποδοχή ( απο τον.... πατέρα?)

Θα προσπαθήσω να με αναλύσω, περιγράφοντας τους χαρακτήρες των ανθρώπων του περιβάλλοντός μου και παίρνοντας τα γεγονότα από την περίοδο που οι γονείς μου χωρίσανε μέχρι τώρα:

Η μητέρα μου είναι μια όμορφη γυναίκα, ευαίσθητη και εύθραυστη, αλλά ταυτόχρονα δυνατή κι επίμονη. Ο τύπος του ηθικού ανθρώπου και αυτού που θα γίνει χαλί για να τον πατήσεις, τις περισσότερες φορές ηλιθιωδώς.

Ο πατέρας είναι ο άνθρωπος που επηρεάζεται πολύ εύκολα αν ξέρεις τον τρόπο να του περάσεις αυτό που θέλεις. Αλλά ταυτόχρονα είναι υπερβολικά ισχυρογνώμων, ειρωνικός και πολλές φορές μου δίνει την αίσθηση ότι φοράει παρωπίδες. \"Σαλιάρης\" και λάτρης του πρότυπου της γυναίκας με το παρουσιαστικό \"Pamela Anderson\", αλλά με περισσότερο μυαλό και περισσότερο νοικοκυρά.

Η μητέρα μου έχει στο μυαλό της καρφωμένη την ιδέα να κάνει παιδιά. Γνωρίζει τον πατέρα μου, της λέει ότι κι αυτός θέλει παιδιά, τον θεωρεί τον κατάλληλο και παντρεύονται. Ο πατέρας μου δε ξέρω τι είχε στο μυαλό του τότε, μόνο αυτός το ξέρει.

Γεννιέμαι εγώ και μετά από τρεισίμισι χρόνια, μετά από επιμονή του πατέρα μου, γεννιέται και ο αδεφός μου. Το μητρικό ένστικτο κάνει τη μητέρα μου να ξεχάσει τη γυναίκα μέσα της και μόνο της μέλημα είναι να μεγαλώσει σωστά εμάς. Ο πατέρας μου σπάνια ασχολείται με τις επιθυμίες και τις ανάγκες της, κοινώς ζει στο δικό του κόσμο. Εμάς μας αγαπάνε και οι δυο πάρα πολύ, αλλά η ένταση μεταξύ τους μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Πολύ σύντομα χωρίζουν και ο πατέρας μου παντρεύεται μια άλλη γυναίκα.

Η γυναίκα αυτή είναι πολύ όμορφη, στα πρότυπα της Anderson, αλλά ξέρει πότε να βγάζει το πουτανέ και πότε το κυριλέ, ξέρει πώς να συμπεριφέρεται στους άντρες, ξέρει να μαγειρέυει και είναι νοικοκυρά. Σαν χαρακτήρας, όταν θέλει να επιβληθεί σε κάποιον ή να κάνει μια παρατήρηση, χρησιμοποιεί έντονη ειρωνία.

Η μητέρα μου λέει ότι αυτή τους χώρισε, ο πατέρας μου ότι την γνώρισε μετά τον χωρισμό. Όταν είμαι στην ηλικία των δώδεκα περίπου χρόνων,η μητέρα μου βάζει να ακούσω μια κασσέτα ηχογραφημένη από ντετέκτιβ που είχε προσλάβει πριν χωρίσει και που έχει \"πιάσει\" τον πατέρα μου με τη γυναίκα αυτή πάνω στην πράξη. Ακούγονται πρόστυχες ατάκες από τη γυναίκα. Εμένα μου δημιουργείται από τη μία η εντύπωση πώς η σεξουαλικότητα είναι ανήθικο πράγμα κι από την άλλη πώς είναι ο τρόπος να κερδίσεις την αποδοχή (καθώς θεώρησα ότι εμείς χάσαμε την αποδοχή του πατέρα μου και την κέρδισε η άλλη γυναίκα). Επίσης, χαρακτηρίζω ως ανήθικη αυτή τη γυναίκα, ως θύμα τη μητέρα μου κι εμάς και ως προδότη τον πατέρα μας. Προδότη, τον οποίο όμως υπεραγαπώ γιατί τον βλέπω σπάνια και του οποίου την αποδοχή προσπαθώ να κερδίσω με όποιον τρόπο μπορώ να σκεφτώ ως παιδί.

Μέχρι το τέλος της εφηβίας μου δεν έχω κάνει ούτε μία σχέση, καθώς ακολουθώ το πρότυπο της ηθικής (άρα και μη ερωτικής). Μόνο στη συμπεριφορά μου προς τους άλλους βέβαια, γιατί μέσα μου υπάρχει ένας έντονος ερωτισμός, τον οποίο απλά δεν αφήνω να βγει προς τα έξω. Με την ενηλικίωσή μου αρχίζω να τον βγάζω σιγά σιγά, κάνω μία σχέση ενάμισι χρόνου, η οποία λήγει κάποια στιγμή λόγω απόστασης και φθοράς της. Είμαι πλέον στη φάση όπου αρχίζουν και σχηματίζονται οι τωρινές μου ανάγκες, αλλά δεν έχω αρχίσει ούτε κατά διάννοια να τις αναλύω. Κυνηγάω αγόρια που μου βγάζουν τον ερωτισμό που θέλω, όμως εγώ δεν μπορώ να βγάλω τον δικό μου, γιατί μέσα μου χτυπάει ο συναγερμός \"ερωτικό = ανήθικο\". Καταλήγω να φέρομαι σπασμωδικά όταν μου αρέσει κάποιος, να προσπαθήσω να τον προσελκύσω κάνοντάς του σαφές ότι τον θέλω, αλλά χωρίς ίχνος τακτ, πιάνω τον εαυτό μου να σιχαίνεται τα \"παιχνιδάκια\", αλλά ταυτόχρονα φαίρομαι και αμήχανα. Δίνω δηλαδή δύο διαφορετικά μηνύματα. Για τα επόμενα δύο χρόνια δεν έχω κάποια ουσιαστική σχέση, μόνο πολλά ανολοκλήρωτα φλερτ, μερικές σχέσης των 1-2 βδομάδων και κάνα-δυο της μιας νύχτας. Όπου φτάνουμε στην τελευταία μου σχέση, ενάμισι χρόνο περίπου. Τον ερωτεύομαι τρελά, κατά τη διάρκεια νοιώθω και για πρώτη φορά στη ζωή μου αγάπη. Στην αρχή όλα είναι καλά, είμαστε συνέχεια μαζί, κάνουμε απίστευτες συζητήσεις, είμαστε και φίλοι, το σεξ είναι πολύ καλό και υπάρχει πάθος. Μετά μου ξεφουρνίζει για την πρώην του, η οποία τον παράτησε για ένα φίλο του και την οποία δεν έχει ξεπεράσει ποτέ και μου κάνει ερωτήσεις του στυλ \"αν ήσουν καλά σε μία σχέση και εμφανιζόταν κάποιος για τον οποίον ένοιωθες τα ίδια πράγματα αλλά πιο έντονα, θα έμενες στη σχέση σου, ή θα τον άφηνες για τον άλλον;\" Μπαίνω στο τριπάκι να του αποδείξω πώς δεν πρόκειται να τον αφήσω για κανέναν. Στο μεταξύ κάνει την εμφάνισή της η πρώην, η οποία είναι ακόμα με τον φίλο του και δεν έχει καμιά διάθεση να χωρίσει, αλλά τη βρίσκει πιο πολύ ερωτικά με τον φίλο μου και θέλει όποτε της γουστάρει να βρίσκεται μαζί του και μετά να γυρνάει στον άλλον. Φυσικά ο φίλος μου δεν το καταλαβαίνει και μπερδεύεται γιατί τη θέλει πίσω. Εκει μπαίνω κι εγώ και οι ατελείωτες συζητήσεις με τον φίλο μου, όπου προσπαθώ να τον καταλάβω και να τον βοηθήσω να ξεμπερδευτεί. Αλλά αντί να ξεμπερδευτεί αυτός, μπερδεύομαι εγώ περισσότερο. Επιπλέον, παρατηρώ πώς, άσχετα με την πρώην του, γενικά βρίσκει πάντα λόγους να γεμίζει τη μέρα του με άλλες δραστηριότητες (τη μουσική συγκεκριμένα, είναι μουσικός), παρά μαζί μου. Όλες οι άλλες προτεραιότητές του μπαίνουν πάνω από εμένα. Δε ξέρω πλέον αν θέλω όντως να είμαι μαζί του ή αν απλά προσπαθώ να τον κερδίσω από την άλλη. Χωρίζουμε μια-δυο φορές μετά από δική του πρωτοβουλία, γιατί \"δεν έχει βρει τον εαυτό του\" και μετά τα ξαναβρίσκουμε. Τελικά κάποια στιγμή έχω στραγγιχτεί συναισθηματικά, έχω πάψει να βρίσω ευχαρίστηση σε οτιδήποτε μαζί του και τον χωρίζω τελειωτικά εγώ. Και φτάνουμε στο τώρα στη φάση με τον \"Τάκη\".

[FairyInBoots]

Originally posted by weird

Βλέπω οτι ουσιαστικά στην σχέση σου με τους άντρες είσαι μόνη εσύ και η αντρική μορφή. Μια μορφή ζωρίς πρόσωπο ουσιαστικά, το πρόσωπο μπορεί και να αλλάζει, η μορφή είναι πάντα η ίδια.
Πάντα στέκει λίγο πιο μακριά μου, μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου- φαντασίας και ποτέ δεν καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε.
Νιώθω σαν να ακούω απο εσένα, οτι στις σχέσεις σου με τους άντρες, ουσιαστικά είσαι εσύ με εσένα.
Το εγώ πιάνει τόσο χώρο ( όσες και οι ακάλυπτες ανάγκες? ) που δεν μένει χώρος για τον άλλο.

Έχεις βρει έναν τρόπο να δίνεις σεβασμό στους άντρες που ερωτεύεσαι, κοιτώντας τους στα μάτια και όχι μέσα απο την φαντασία σου? Ακούγοντάς τους? Βλέποντας ποιόν πραγματικά έχεις απέναντι χωρίς να παλεύεις διαρκώς με μια αφηρημένη έννοια? Με τον εαυτό σου? Με τον πατέρα σου?

Δυστυχώς ισχύει και για πρώτη φορά στη ζωή μου το συνειδητοποιώ.


Σχετικά με τη δουλειά, έχω θέσει ως όριο την καινούρια χρονιά (μη χάσουμε και το δώρο των Χριστουγέννων, Lol!). Αν μέχρι τότε τα πράγματα δε βελτιωθούν σημαντικά θα φύγω, οφείλω να προστατέψω τον εαυτό μου από σωματική και ψυχική ασθένεια λόγω του εργασιακού περιβάλλοντος. Όταν συνειδητοποιήσω πώς τίποτα δεν αλλάζει, δε θα λογαριάσω καμία πρόκληση. Ο λόγος που δεν το κάνω τώρα είναι γιατί γίνανε κάποιες μεγάλες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας και είναι λογικό να είμαστε σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Αλλά εκτός αυτού, νομίζω ότι παίρνω πολλά πράγματα μέχρι στιγμής από αυτή τη δουλειά, εκτός από πόνο. Μέσα από τα συναισθήματα που μου προκαλεί, γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου, τις αντιδράσεις μου (μαθαίνω και πώς να τις ελέγχω, να είμαι πιο πρακτική όταν χρειάζεται κι όχι μόνο συναισθηματική κι ευαίσθητη, εύθραυστη), τον πατέρα μου, τη γυναίκα του, την ίδια τη δουλειά. Νομίζω πώς όλα αυτά είναι εφόδια και γνώσεις που θα μου χρειαστούν στη ζωή μου.

Originally posted by weird

Ασε στην άκρη το \"όλοι\". Συχνά αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο κάτω απο το πρίσμα της δικής μας ψυχολογίας και πέφτουμε σε γενικεύσεις. Μίλα για εσένα.
\"Είμαι πνιγμένη απο τις υποθέσεις μου, τα προβλήματά μου, τις δουλειές μου, τους προσωπικούς μου εφιάλτες και φυσικά τον εγωισμό μου\".

Φυσικά και ισχύουν και για μένα, αλλά δε μπορείς να πεις πως δεν ισχύουν γενικότερα. Το \"όλοι\" δεν είναι ίσως σωστό, αλλά είναι κάτι που το συναντάω καθημερινά.

Originally posted by weird

Μήπως ήρθε η ώρα Νεράιδα, να κάνεις κάτι για να σε βοηθήσεις?
Να βρεις κάποιον ειδικό για να ξεμπλέξετε μαζί το κουβάρι που σε πνίγει και αυτό να γίνει μάλιστα η πρώτη σου προτεραιότητα?

Ναι, νομίζω πώς πρέπει να το κάνω, είναι πραγματικά πάρα πολλά αυτά που έχω να δουλέψω.

[FairyInBoots]

Originally posted by anwnimi

Γιατί έχουμε συνδέσει το \"καλό\" με το ανάλατο;
Γιατί μας εξιτάρει ερωτικά, μας κάνει κλικ αυτο το οποίο είναι \"ντεμί\" και πρέπει να το διεκδικήσουμε για να το έχουμε;

Αυτό πραγματικά, δεν το ξέρω Ανώνυμη! Είναι από τα μυστήρια αυτού του κόσμου! Lol! Μάλλον επειδή για να εκτιμήσεις κάτι πρέπει να κοπιάσεις γι αυτό!

Originally posted by anwnimi

Η δοκιμή, όπως το εξέλεβα εγώ προσωπικά, είναι να δίνουμε την ευκαιρία στον απέναντί μας, να εκδηλώσει περισσότερο το χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του, για να δούμε αν τελικά μας κάνει το περιβόητο και επιθυμητό κλικ, πρωτού τον απορρίψουμε.

Σ\' αυτό μάλλον έχεις δίκιο, λίγη υπομονή δε βλάπτει!

[anwnimi]

Ax Νεραϊδούλα σε μια \"καλή\" περίπτωση κάνω-κάνω υπομονή αλλά δε μου βγαίνει το κλικ με τίποτα!:(:(:(

Σε άλλες όμως να σου το κλικ κατευθείαν, εκεί που δεν \"πρέπει\" :)

[FairyInBoots]

Originally posted by path
απ τη στιγμη που υπαρχει αδερφος,,μια εξυπνη λυση ειναι-στη σχεση με τον γερο σου- να \'ακολουθεις\' τον αδερφο σου , και να μην \'προηγεισαι\'. Αυτος -ο αδερφος - ειναι ο ποιο ζωντανος κρυκος ,συνδεσμος , με τον πατερα σου ,απ οτι ο ιδιος ο πατερας σου,, σε μια σχεση που οπως λεει και ο αδερφος σου: \'απλα δεν υπαρχει\'.,,,,,,,((αυτο ισως να μην στο λεει τοσο \'τυχαια\', αλλα συνειδητα η ασυνειδητα να προσπαθει να σε \'\'προστατεψει\'\' , να σε \'\'καλυψει\'\' δηλαδη απεναντι στον γερο σας. (,,,,,,,,,,,,,αυτο καθευτο δεν νομιζω πως εχει και τοσο σημασια ,και εσυ καποια στιγμη αν δεν αποφασισεις ν \'\'ακολουθησεις\'\' συνειδητα τον αδερφο σου,,θα βαρεθεις και θα το κανεις απο απλη βαρεμαρα...... ((((,,,,το ενδιαφερον σημειο για σενα ειναι η \'\'σκια\'\' που αυτο το μπερδεμα ριχνει στην ποιο προσωπικη σου ζωη, στην αυτο-αποδοχη, στην αυτοπεποιθηση , και κυριως στον αυτοσεβασμο ! ,,εχεις πολυ ενεργεια , τερμα τα γκαζια, και αν δεν βαζεις και λιγο φρενο θα τρως τα μουτρα σου .

Path έχεις δίκιο σ αυτά που λες, πρέπει ουσιαστικά να σταματήσω συνειδητά να ζητάω την αποδοχή από τον πατέρα μου. Ότι κάνω να το κάνω για μένα και για τους δικούς μου σκοπούς κι όχι για να ικανοποιήσω αυτόν και να εκμεέυσω το πολυπόθητο \"μπράβο, είμαι περήφανος για σένα\". Ο αδερφός μου αυτή τη στιγμή είναι αδιάφορος για τον πατέρα μας, βέβαια κάποιες φορές δε μπορεί να μην εξοργιστεί με κάποιες συμπεριφορές του απέναντί μας, αλλά σε γενικές γραμμές, απλά δεν ασχολείται. Πρέπει όμως άραγε να κάνω κι εγώ το ίδιο; Πρέπει να θεωρήσω ότι αυτή η σχέση δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ, ή πρέπει απλά να βρω τον σωστό τρόπο για να την διορθώσουμε, κι αν ναι, ποιος είναι αυτός ο τρόπος άραγε; Γιατί σ αυτό το θέμα, πραγματικά δεν έχω ιδέα.