Το 24ωρο μιας -διατροφικά- διαταραγμένης προσωπικότητας...

[elsa__]

Σκέψεις-φαγητό-κατάθλιψη-μοναξιά-ταχυκαρδίες-τρέμουλο...

Ας προσπαθήσω να τα βάλω σε μια σειρά.
Πρώτα το φαγητό. Και μετά το φαγητό...Και κλείνοντας: το φαγητό.
Θέλω να ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΩ τον εαυτό μου απ\'την ανάγκη του. Θέλω να είμαι δυνατή, εγκρατής και πλήρως αυτοελεγχόμενη. Να μη λυγίζω στην πείνα, να μου είναι ΑΔΙΑΦΟΡΟ αν θα λιποθυμήσω ή ό,τι άλλο μου συμβεί. Αρκεί ΝΑ ΜΗΝ ΦΑΩ. Το λέω κάθε μέρα στον εαυτό μου. Κάθε μέρα. Ατελείωτες φορές. Πιο πολλές κι απ\'όσες λέω στην κορούλα μου \"σ\'αγαπώ\"....

Κάθε πρωϊ ξεκινώ τη μέρα λέγοντας \"σήμερα αρχίζω fasting. Μόνο καφέ (αρκεί το γάλα του για να ζήσω), τσιγάρο και νερό\".
Η μέρα κυλάει δύσκολα. Είναι κι αυτές οι ταχυκαρδίες τώρα τελευταία... το τρέμουλο το εσωτερικό. Πιάνω απόγευμα.

\"Εύγε κορίτσι μου. Πήγε 8 το βράδυ και δεν άγγιξες τίποτα. Εύγε. Σίγουρα το πρωϊ η αγαπημένη σου ζυγαριά θα δείχνει 0,5 κιλό κάτω και λίπος κάτω από 15%. Και σε 10 μέρες θα δείχνει 5 κιλά πιο κάτω. Έλα! Μπορείς!! Νίκησε τη ρημάδα την πείνα. ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΣ. ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΣ! Όλα είναι κακόγουστο αστείο του μυαλού σου, του διαβόλου μέσα σου που προσπαθεί να σε παγιδέψει λέγοντάς σου: έλα καλέ, 1 γιαουρτάκι τι ψυχή έχει? και μια φετούλα κασεράκι μετά? πάρε καπάκι 2 καθαρτικά και όλα τέλεια θα είναι...

Αμ δεν είναι έτσι εαυτέ μου. Γιατί οι ΤΥΨΕΙΣ δεν έχουν βάρος στη ζυγαριά, δεν έχουν θερμίδες.

Και η πιο μικρή υποχώρηση στο φαγητό (τι τσιμπολόγημα δηλαδή, γιατί σε τραπέζι έχω να κάτσω 4 χρόνια τώρα...) ξεσηκώνει θύελλα εσωτερικών αντιδράσεων. \"Τι έκανες πάλη μωρή λαίμαργη?? Τόσο πια? Δεν μπορούσες ν\'αντέξεις λίγες ώρες ακόμα, να ξημερώσει και να χλαπακιάσεις τις φυτικές σου ίνες??? Αι σιχτίρ ηλίθια, τα κατέστρεψες άλλη μια μέρα\".

Πάει το fasting και για σήμερα. Ώρα για σερφάρισμα στα λημέρια των ανορεκτικών. Pro-ana, thinspiration, bones are beautiful, λέξεις μαγικές περνούν μπρος απ\'τα μάτια μου. Και οι αναθεματισμένες οι αναλογίες αυτών των 16χρονων! 102 pounds, 5\' 7\" ύψος... οι μετρικές μετατροπές γίνονται πλέον αυτόματα στον εγκέφαλό μου και με πληγώνουν... με πληγώνουν τα δικά μου απαράδεκτα 61 κιλά...
\"Σιγά που είσαι εσύ ανορεκτική! Εσύ! Μια παλιολαίμαργη βουλιμική είσαι και το κρύβεις. Διάβασε να ξεστραβωθείς για το πώς ενεργούν οι ανορεκτικές! Μέρες ολόκληρες μόνο με νερό και κανά φρούτο κάθε τρίτο 24ωρο... ΈΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΣΑΙ μπροστά τους. Μια αποτυχημένη, βουλιμική σαραντάρα βουβάλα. Αυτό είσαι. Αντε να σε δώ αύριο τι θα καταφέρεις...\"

Και καταφέρνω πολλές φορές. Αντέχω και δυο και τρεις μέρες μόνο με καφέ. Όμως κάπου εκεί, μετά, πρέπει να βάλω κάτι στο ρημάδι το στόμα μου. Και τότε ΤΑ ΓΚΡΕΜΙΖΩ ΟΛΑ. Και χάνω το μέτρο (με τα δικά μου μέτρα και σταθμά). Και χάνω τον ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟ, ΤΗΝ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΜΑΝΙΑ, ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ. Και ξανά στον ίδιο φαύλο κύκλο...

Και βαθιά, στα μονοπάτια του μυαλού μου μια σκέψη: Πότε θα ζήσω κι εγώ??? Πότε θα ξαναπάω σαν άνθρωπος σε μια ταβέρνα όπως όλοι? Πότε θα καθήσω στο τραπέζι με το παιδί μου για να φάμε μαζί? Όχι καρότα κι αγγούρι, όπως βλέπει τώρα τη μαμά της να τρώει... αλλά φαγητό.. ΦΑΓΗΤΟ σαν το δικό της! Πότε???

Μάλλον ποτέ. Καλύτερα να πεθάνω από πείνα παρά από τύψεις ότι νιώθω χορτάτη. Εκεί, στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ είναι η θέση μου.
Αύριο ξημερώνει νέα μέρα. Θέλω να πετύχω. Θέλω να με στερήσω. Πρέπει να τα καταφέρω αυτή τη φορά. Να κάνω δεύτερη φύση μου τον πλήρη αυτοέλεγχο.-

[LOGOPSYXOS]

Originally posted by elsa__
Σκέψεις-φαγητό-κατάθλιψη-μοναξιά-ταχυκαρδίες-τρέμουλο...

Ας προσπαθήσω να τα βάλω σε μια σειρά.
Πρώτα το φαγητό. Και μετά το φαγητό...Και κλείνοντας: το φαγητό.
Θέλω να ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΩ τον εαυτό μου απ\'την ανάγκη του. Θέλω να είμαι δυνατή, εγκρατής και πλήρως αυτοελεγχόμενη. Να μη λυγίζω στην πείνα, να μου είναι ΑΔΙΑΦΟΡΟ αν θα λιποθυμήσω ή ό,τι άλλο μου συμβεί. Αρκεί ΝΑ ΜΗΝ ΦΑΩ. Το λέω κάθε μέρα στον εαυτό μου. Κάθε μέρα. Ατελείωτες φορές. Πιο πολλές κι απ\'όσες λέω στην κορούλα μου \"σ\'αγαπώ\"....

Κάθε πρωϊ ξεκινώ τη μέρα λέγοντας \"σήμερα αρχίζω fasting. Μόνο καφέ (αρκεί το γάλα του για να ζήσω), τσιγάρο και νερό\".
Η μέρα κυλάει δύσκολα. Είναι κι αυτές οι ταχυκαρδίες τώρα τελευταία... το τρέμουλο το εσωτερικό. Πιάνω απόγευμα.

\"Εύγε κορίτσι μου. Πήγε 8 το βράδυ και δεν άγγιξες τίποτα. Εύγε. Σίγουρα το πρωϊ η αγαπημένη σου ζυγαριά θα δείχνει 0,5 κιλό κάτω και λίπος κάτω από 15%. Και σε 10 μέρες θα δείχνει 5 κιλά πιο κάτω. Έλα! Μπορείς!! Νίκησε τη ρημάδα την πείνα. ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΣ. ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΣ! Όλα είναι κακόγουστο αστείο του μυαλού σου, του διαβόλου μέσα σου που προσπαθεί να σε παγιδέψει λέγοντάς σου: έλα καλέ, 1 γιαουρτάκι τι ψυχή έχει? και μια φετούλα κασεράκι μετά? πάρε καπάκι 2 καθαρτικά και όλα τέλεια θα είναι...

Αμ δεν είναι έτσι εαυτέ μου. Γιατί οι ΤΥΨΕΙΣ δεν έχουν βάρος στη ζυγαριά, δεν έχουν θερμίδες.

Και η πιο μικρή υποχώρηση στο φαγητό (τι τσιμπολόγημα δηλαδή, γιατί σε τραπέζι έχω να κάτσω 4 χρόνια τώρα...) ξεσηκώνει θύελλα εσωτερικών αντιδράσεων. \"Τι έκανες πάλη μωρή λαίμαργη?? Τόσο πια? Δεν μπορούσες ν\'αντέξεις λίγες ώρες ακόμα, να ξημερώσει και να χλαπακιάσεις τις φυτικές σου ίνες??? Αι σιχτίρ ηλίθια, τα κατέστρεψες άλλη μια μέρα\".

Πάει το fasting και για σήμερα. Ώρα για σερφάρισμα στα λημέρια των ανορεκτικών. Pro-ana, thinspiration, bones are beautiful, λέξεις μαγικές περνούν μπρος απ\'τα μάτια μου. Και οι αναθεματισμένες οι αναλογίες αυτών των 16χρονων! 102 pounds, 5\' 7\" ύψος... οι μετρικές μετατροπές γίνονται πλέον αυτόματα στον εγκέφαλό μου και με πληγώνουν... με πληγώνουν τα δικά μου απαράδεκτα 61 κιλά...
\"Σιγά που είσαι εσύ ανορεκτική! Εσύ! Μια παλιολαίμαργη βουλιμική είσαι και το κρύβεις. Διάβασε να ξεστραβωθείς για το πώς ενεργούν οι ανορεκτικές! Μέρες ολόκληρες μόνο με νερό και κανά φρούτο κάθε τρίτο 24ωρο... ΈΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΣΑΙ μπροστά τους. Μια αποτυχημένη, βουλιμική σαραντάρα βουβάλα. Αυτό είσαι. Αντε να σε δώ αύριο τι θα καταφέρεις...\"

Και καταφέρνω πολλές φορές. Αντέχω και δυο και τρεις μέρες μόνο με καφέ. Όμως κάπου εκεί, μετά, πρέπει να βάλω κάτι στο ρημάδι το στόμα μου. Και τότε ΤΑ ΓΚΡΕΜΙΖΩ ΟΛΑ. Και χάνω το μέτρο (με τα δικά μου μέτρα και σταθμά). Και χάνω τον ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟ, ΤΗΝ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΜΑΝΙΑ, ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ. Και ξανά στον ίδιο φαύλο κύκλο...

Και βαθιά, στα μονοπάτια του μυαλού μου μια σκέψη: Πότε θα ζήσω κι εγώ??? Πότε θα ξαναπάω σαν άνθρωπος σε μια ταβέρνα όπως όλοι? Πότε θα καθήσω στο τραπέζι με το παιδί μου για να φάμε μαζί? Όχι καρότα κι αγγούρι, όπως βλέπει τώρα τη μαμά της να τρώει... αλλά φαγητό.. ΦΑΓΗΤΟ σαν το δικό της! Πότε???

Μάλλον ποτέ. Καλύτερα να πεθάνω από πείνα παρά από τύψεις ότι νιώθω χορτάτη. Εκεί, στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ είναι η θέση μου.
Αύριο ξημερώνει νέα μέρα. Θέλω να πετύχω. Θέλω να με στερήσω. Πρέπει να τα καταφέρω αυτή τη φορά. Να κάνω δεύτερη φύση μου τον πλήρη αυτοέλεγχο.-

Αγαπητή φίλη Έλσα.....άν υπάρχει κάτι που με συγκλόνισε περισσότερο απ όλη αυτήν την κατάθεση ψυχής που μοιράζεσαι μαζί μας...είναι ο συναγωνισμός των ανορεκτικών εντολών προς τον εαυτό σου..και των \"σ\'αγαπώ\" προς την κορούλα σου.Είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι που αν βρίσκεται πιο ψηλά στην ζωή σου...κάτι που να καθορίζει πιο αποφασιστικά τη ζωή σου...απ την αγάπη της κόρης σου ? Αντικειμενικά...ο καθένας απο εμάς..(ίσως κι εσύ η ίδια) θα απαντούσε...όχι....η αγάπη προς το παιδί μας είναι ότι πιο σημαντικό και απόλυτο υπάρχει στη ζωή μας....όμως αν το δούμε το θέμα μέσα απ την οπτική σου....ή μάλλον μέσα απ την κατάσταση που σου επιβάλει αυτήν την οπτική....τότε ναι ...μπορεί κανείς να βάλει κι άλλες προτεραιότητες που να συναγωνίζονται αυτήν της αγάπης του παιδιού του.

Το σώμα μας...είναι ένα γιγάντιο εργοστάσιο...που το εργατικό του δυναμικό αντιστοιχεί σε κάποια τρισεκατομμύρια κύτταρα.Τα κύτταρα αυτά συνεργάζονται μεταξύ τους...κατα τρόπο άριστο...και χάρη σε αυτήν την άριστη συνεργασία ο οργανισμός εμφανίζεται σαν μια ενιαία μονάδα ...ακόμα και όταν αυτή υπολειτουργεί (πχ στην ασθένεια).Ουσιαστικά...το επίπεδο λειτουργίας των κυττάρων μας καθορίζει και το επίπεδο λειτουργίας του οργανισμού μας...και τα προιόντα του (δράση,συμπεριφορά,σχέσεις) .ʼρα όσο πιο καλή είναι κατάσταση των κυττάρων μας...τόσο καλύτερα για όλον μας τον οργανισμό.Τα κύτταρα επικοινωνούν μεταξύ τους είτε με άμεση επαφή (με τα γειτονικά τους κύτταρα)...είτε μέσω του αίματος και των ουσιών που ρέουν σε αυτό...ουσιαστικά μπορούν να \"επικοινωνήσουν\" κύτταρα που βρίσκονται μακρύτερα...ενώ και το νευρικόορμονικό σύστημα επίσης βοηθάει αυτήν την επικοινωνία.Έτσι λοιπόν αν υποφέρει μια ομάδα κυττάρων...αργά η γρήγορα το μήνυμα θα το λάβει όλος ο οργανισμός και θα προσαρμοστεί όλη η λειτουργία του (ουσιαστικά η συνεργασία μεταξύ των κυττάρων) στα δεδομένα της πάσχουσας κυτταρικής ομάδας.Π.χ...μια φλεγμονή στο έντερο (βλάβη σε μια ομάδα κυττάρων του εντέρου) γρήγορα κινητοποιεί όλον τον οργανισμό όπου η λειτουργία του μπαίνει σε νέα τροχιά (πόνοι,έμετοι,περιτονίτιδα κτλ).

Εσύ με τις αποφάσεις σου...στερείς τα κύτταρα σου...απο πολύτιμες ουσίες που χρειάζονται για να αποδώσουν 100% έργο.Τούς κόβεις πόντους δηλαδή απ\'την ποιότητα της υγείας τους και συνεπώς της εργασίας τους.Αυτή η αλλοίωση ποιότητας...θα εμφανιστεί στο προιόν τους...που μεταξύ των άλλων είναι και οι σκέψεις σου..και η συμπεριφορά σου.Όλη αυτή η μεταβολική περιπετεία στην οποία υποβάλεις τον οργανισμό σου...πλημμυρίζει το αίμα του με ένα σωρό εξτρά μεταβολίτες...πολλοί απ τους οποίους είναι δηλητήρια (ακετόνη-μεταβολική οξέωση).Αυτά τα δηλητήρια αλληλεπιδρούν με τα κύτταρα σου...και δηλητηριάζουν το έργο τους που όπως είπαμε πιο πάνω εκφράζεται και σαν σκέψη,σαν δράση/αντίδραση και σαν συμπεριφορά/σχέσεις.ʼρα λοιπόν....ως δηλητηριασμένη σκέψη....μπορεί να στέκει η σύγκριση της αγάπης του παιδιού σου...με τις διαιτητικές σου υπερβολές...οι οποίες όμως όσο συνεχίζουν...τόσο θα σε δηλητηριάζουν και σένα..αλλά και τους γύρω σου.Δώσε στα κύτταρα σου αυτό που χρειάζονται (και αυτό το ξέρουν οι ειδικοί που παρακολουθούν την υγεία σου) και αυτά θα σε αναταμοίψουν με το παραπάνω.

[elsa__]

Originally posted by LOGOPSYXOS
Αυτά τα δηλητήρια αλληλεπιδρούν με τα κύτταρα σου...και δηλητηριάζουν το έργο τους που όπως είπαμε πιο πάνω εκφράζεται και σαν σκέψη,σαν δράση/αντίδραση και σαν συμπεριφορά/σχέσεις.

Πόσο δίκιο πρέπει να έχετε, αλήθεια!
Αυτή την εκούσια \"δηλητηρίαση\" τη βιώνω κάθε μέρα με τον φαύλο κύκλο \"τσιμπολογώ=τύψεις+μομφή, μένω νηστική=αυτοεκτίμηση\"

Δυστυχώς όμως, έχω πάψει εδώ και καιρό να βλέπω τον οργανισμό μου ως εργοστάσιο που χρειάζεται ενέργεια για να λειτουργήσει σωστά.
Αντιθέτως, κάθε φορά που διαπιστώνεται η δυσλειτουργία του (χαμηλός αιματοκρίτης, αναιμία, πρόβλημα στο έντερο κλπ), εγώ νιώθω πολύ καλά ψυχολογικά, διότι αποτελεί απόδειξη ότι πετυχαίνω τον ύψιστο σκοπό μου: να χάνω βάρος (άσχετο το πόσο, αδιάφορο το μέχρι πού, αρκεί να νικάω).

Θεέ μου, πόσο σαδομαζοχιστικά φέρομαι στο μισητό εγώ μου...
Η εικόνα των οστών που διαγράφονται ανάγλυφα, η αίσθηση της στέρησης που ΔΕΝ ικανοποιείται είναι ΝΙΚΕΣ περίτρανες.
Απ\'την άλλη πλευρά, η θέα της ύπαρξης σάρκας και οι φλέβες που ΔΕΝ ξεχωρίζουν προτεταμένες, με γεμίζουν θυμό και νεύρα για την αποτυχία μου στη μάχη...
Στη μάχη με τον ίδιο μου τον εαυτό, το σώμα μου που θα ήμουν πανευτυχής αν μπορούσα να το εξαφανίσω σιγά-σιγά, να το ελαχιστοποιήσω, να το συρρικνώσω όσο περισσότερο γίνεται, να το αρρωστήσω πραγματικά, ώστε να μου αποδείξω ότι ΝΙΚΗΣΑ.

[LOGOPSYXOS]

Originally posted by elsa__
Πόσο δίκιο πρέπει να έχετε, αλήθεια!
Αυτή την εκούσια \"δηλητηρίαση\" τη βιώνω κάθε μέρα με τον φαύλο κύκλο \"τσιμπολογώ=τύψεις+μομφή, μένω νηστική=αυτοεκτίμηση\"

Δυστυχώς όμως, έχω πάψει εδώ και καιρό να βλέπω τον οργανισμό μου ως εργοστάσιο που χρειάζεται ενέργεια για να λειτουργήσει σωστά.
Αντιθέτως, κάθε φορά που διαπιστώνεται η δυσλειτουργία του (χαμηλός αιματοκρίτης, αναιμία, πρόβλημα στο έντερο κλπ), εγώ νιώθω πολύ καλά ψυχολογικά, διότι αποτελεί απόδειξη ότι πετυχαίνω τον ύψιστο σκοπό μου: να χάνω βάρος (άσχετο το πόσο, αδιάφορο το μέχρι πού, αρκεί να νικάω).

Θεέ μου, πόσο σαδομαζοχιστικά φέρομαι στο μισητό εγώ μου...
Η εικόνα των οστών που διαγράφονται ανάγλυφα, η αίσθηση της στέρησης που ΔΕΝ ικανοποιείται είναι ΝΙΚΕΣ περίτρανες.
Απ\'την άλλη πλευρά, η θέα της ύπαρξης σάρκας και οι φλέβες που ΔΕΝ ξεχωρίζουν προτεταμένες, με γεμίζουν θυμό και νεύρα για την αποτυχία μου στη μάχη...
Στη μάχη με τον ίδιο μου τον εαυτό, το σώμα μου που θα ήμουν πανευτυχής αν μπορούσα να το εξαφανίσω σιγά-σιγά, να το ελαχιστοποιήσω, να το συρρικνώσω όσο περισσότερο γίνεται, να το αρρωστήσω πραγματικά, ώστε να μου αποδείξω ότι ΝΙΚΗΣΑ.

Μπορεί εσύ να σταμάτησες να βλέπεις τον οργανισμό σου σαν εργοστάσιο...σε καμμιά περίπτωση όμως
δε σημαίνει αυτό ότι κι εκείνος σταμάτησε να λειτουργεί σαν μια βιομηχανική (βιοχημική) μονάδα.Κάθε άλλο...ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι....το σώμα σου λειτουργεί σαν μια άριστη ενότητα που απλώς αναπροσαρμόζει την απόδοση της και την παραγωγή της στα δεδομένα που εσύ του παρέχεις.Δυστυχώς
λοιπόν...δεν θα μπορέσεις να δείς το σώμα σου εντελώς αποσκελετομένο...μιας και αν ο υποσιτισμός σου εξαντλήσει
κι άλλο τον οργανισμό σου...τότε αυτός θα ενεργοποίησει σχέδιο περικοπής περιτών ενεργειακών δαπανών και ως
τέτοια περιτή ενεργειακή δαπάνη μπορεί να θεωρηθεί και η συνείδηση σου.Με άλλα λόγια...άν ο υποσιτισμός απειλήσει κι άλλο τα ζωτικά σου όργανα (καρδιά,εγκέφαλο,νεφρούς κτλ) τότε ο οργανισμός θα περιοριστεί στις απολύτως απαραίτητες λειτουργίες για τη ζωή....και το να έχεις τις αισθήσεις σου σε εκείνη την περίπτωση θα είναι πολυτέλεια.ʼρα ένας τέτοιος \"ύψιστος σκοπός\"......δεν γίνεται τελικά ποτέ ορατός...

Συνήθως τέτοιες διαιτολογικές υπερβολές ...ξεκινούνε απο κάποιο \"πείραγμα\" που μπορεί να μας κάνει κάποιος
για τα κιλά μας...ουσιαστικά για το επιπλέον λίπος μας.ʼν λοιπόν...θα έπρεπε να έχεις έναν ορατό εχθρό και να τον
καταδιώκεις αυτός δεν θα έπρεπε να είναι το σώμα σου...αλλά το λίπος σου...και μάλιστα το επιπλέον λίπος...Η τακτική που ακολουθείς σε καμμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε τροπαιοφόρο νίκη του λίπους (πάχους) ...αφού στη μάχη που έχεις ανοίξει σιγά σιγά θα έρθει η εξάντληση και η κατάρρευση...και άρα δεν θα υπάρξει νικητής.Ωστόσο.....υπάρχει μια πολύ αποτελεσματικότερη οδός για την εξόντωση του λίπους και την διατήρηση του νικητή (του οργανισμού σου δηλαδή)...κι αυτή είναι το \"χτίσιμο\" (κατάλληλη δίαιτα και συστηματική γυμναστική) ενός μυ\'ι\'κά γραμμωμένου σώματος.Οι καλά γραμμωμένοι μύες (και ο μεταβολισμός που θα τους συνοδεύει) δεν θα αφήνουν ίχνος περιτού λίπους στο σώμα σου...και έτσι κάτω απ την επιδερμίδα σου θα διαγράφεται άριστα το μυοσκελετικό σου σύστημα και σε πολλές περιοχές και τα αγγεία που θα υπάρχουν.Θα μοιάζει η επιδερμίδα σου...σαν μια φόρμα (λίκρα) που τη φόρεσες πάνω απ τους μύες σου...και τα αγγεία που θα ποτίζουν αυτούς τους μύες θα κάνουν την ανάγλυφη παρουσία τους και κάτω απ την επιδερμίδα σου.Αντί να έχεις ένα σώμα αποσκελετομένο...που ουσιαστικά δεν θα το δείς ποτέ....θα έχεις ένα σώμα μυοσκελετομένο που θα το καμαρώνουν όλοι όσοι το βλέπουν...και φυσικά η κάτοχος του.Θα έχεις ΝΙΚΗΣΕΙ...(πολλά περισσότερα πράγματα απ όσα τώρα μάχεσαι)...και το σημαντικότερο...θα υπάρχεις κι εσύ με πλήρη συνείδηση και επίγνωση της πραγματικότητας ώστε να επιβεβαιώσεις ιδίοις όμμασι τη νίκη αυτή.Μέσα απο μια τέτοια ΝΙΚΗ.....σαφέστατα θα έχεις εξαφανίσει τον εαυτό σου....και για την ακρίβεια τον προηγούμενο εαυτό σου (αυτόν που τώρα δηλαδή έχεις στο στόχαστρο) καθώς μέσα στο άριστο καινούριο σώμα σου θα φιλοξενείται μια καινούρια διάθεση...ένας καινούριος άνθρωπος.

Εσύ θα επιλέξεις τι είδους ΝΙΚΗ επιθυμείς...και πάνω απ όλα αν θέλεις να είσαι παρούσα στη ΝΙΚΗ αυτή...Γιατί
εδώ που τα λέμε...μια νίκη που δεν την πιστοποιούμε εμείς οι ίδιοι...ουσιαστικά δεν υπάρχει ποτέ...

[raphsssodos]

Έλσα πέρα από το να μην τρως καθόλου δεν υπάρχουν άλλα πράγματα για να αντλήσεις αυτοεκτίμηση;

[elsa__]

Αυτοεκτίμηση από αλλού??
Απ\'την ποσότητα και ποιότητα της δουλειάς μου, ίσως.
Τελειομανής και σ\'αυτήν, με τάσεις εργασιομανίας.
Γι\'αυτό και κάνω 2 δουλειές, όχι τόσο για τα χρήματα όσο για να καλύπτω τη μοναξιά μου...

Επειδή όμως με βάλατε σε σκέψεις \"συγκριτικές\" raphsssodos, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ το εξής: Η αυτοεκτίμηση που \"εισπράττω\" μέσω της δουλειάς μου και της συνεπακόλουθης επιβράβευσής της ΩΧΡΙΑ μπροστά στο \"ανέβασμα\" που νιώθω όταν, π.χ. στο τέλος της ημέρας έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να λάβει μόλις 300 θερμίδες.
Ξέρω ότι μοιάζει γελοίο. Και σε μένα την ίδια, ακούγεται γελοίο, πιστέψτε με.
Μια γυναίκα στην ηλικία μου, που ασχολείται με κάτι τόσο \"επιδερμικό\" όπως η τροφή και το χάσιμο βάρους, μόνο κοροϊδευτικά σχόλια θα μπορούσε να συγκεντρώσει και δικαίως...
Κι όμως, μου συμβαίνει. Και δεν έχω την ψυχική δύναμη να στρέψω αλλού την προσοχή μου....

[raphsssodos]

Αχά, δεν έβαλες ούτε την οικογένειά σου μέσα -ούτε καν την κόρη σου- ούτε τους φίλους σου...πράγμα που σημαίνει πως οι άνθρωποι γύρω σου δεν σε τονώνουν;
Εδώ και πολλά χρόνια έχεις θεοποιήσει το σκελετωμένο κορμί και γύρω από όλο αυτό το τριπάκι έχει εκλωβιστεί η ζωή σου, η καθημερινότητά σου και η σκέψη σου...
Αναρωτιέμαι γιατί όμως ένα γυμνασμένο , καλογραμμωμένο και με δυνατούς μύες σώμα δεν θα σου έδινε την ίδια αίσθηση που σου δίνει το σώμα σου όταν είναι θεονήστικο;
Καταλαβαίνω πως με την ερώτηση που σου κάνω καταλαβαίνεις πως δεν είμαι σε θέση να πολυκαταλάβω τη ψυχική σου κατάσταση...αλλά ένα γυμνασμένο σώμα το αντιλαμβάνεσαι ασχημότερο από ένα σκελετωμένο; όταν βλέπεις δηλαδή μία λεπτή και γυμνασμένη γυναίκα πως αισθάνεσαι; δεν σου αρέσει;

ΥΓ:Πάντως η περιγραφή της κατάστασής σου είναι συγκλονιστική...Έχεις μία καταπληκτική συγκρότηση και όμως συνεχίζεις να επιλέγεις να ζεις έτσι...και όχι μόνο έχεις διαλέξει να αυτοκαταστρέφεσαι αλλά να αυτοκαταστρέφεσαι με τρόπο επώδυνο και ψυχοφθόρο...γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; γιατί;

[Aggelika]

Elsa, δύο ερωτήσεις μόνο...
α) πόσο καιρό έχεις αυτά τα προβλήματα με τη διατροφή σου?
β) ο παθολόγος σου γνωρίζει επακριβώς τι σου συμβαίνει?

Απλά επειδή είμαι ομοιοπαθής, αντιλαμβάνομαι πως τα λογικά επιχειρήματα στη συγκεκριμένη περίπτωση δε φέρνουν ιδιαίτερα αποτελέσματα....

[Ντάλια]

σημερα παραδοξως - ισως για να σταματησω να σκεφτομαι τα προβληματα μου, ξέμεινα πολλές ώρες στο φόρουμ:P

ετσι διάβασα και άλλες κατηγορίες που δε με αφορούν άμεσα, όπως πχ αυτήν εδώ για την πρόσληψη τροφής - πρέπει να είναι πραγματικά τρομαχτικό να παλεύεις με το σώμα σου...

βασικά δεν έχω να σ πω τπτ παραπάνω , παρά καλή δύναμη...μπορείς να τα καταφέρεις...

και φυσικά εγώ δε θα ρωτήσω \"γιατί;\" μ\' εκνευρίζει όταν μου το ρωτούν κ εμένα - θα βρούμε τη λύση ο καθένας με τα δικά του..:)

καλή δύναμη γλυκιά μου

[Kassi]

Originally posted by elsa__
Πού ξεκινά η μέρα? Πού τελειώνει η νύχτα? (αλήθεια, αρχίζει καν για μένα?)
Ας πάρω, λοιπόν, ως αφετηρία την έναρξη εργασίας (07.30\' ), γιατί στη ζωή μου μέρα και νύχτα μπερδεύονται τραγικά...

Η κόρνα του πλανόδιου πωλητή κουλουριών που περνά έξω απ\'το γραφείο, ξεσηκώνει το μυαλό και το πεινασμένο κορμί μου. Αχ και να μπορούσα να βγω και ν\'αγοράσω 2, 3, 4 κουλύρια, να τα εξαφανίσω εν ριπή οφθαλμού χωρίς ΕΝΟΧΕΣ, χωρίς ΑΥΤΟΜΑΤΗ κατεύθυνση προς το μπάνιο (για την απαραίτητη εξαγωγή του \"μιάσματος\" ), χωρίς προσβλητικές ΑΥΤΟΜΟΜΦΕΣ για το αδύναμον του χαρακτήρα μου...
Πακτώνω τα πόδια στο έδαφος. \'Οχι! Δεν θα βγω! Δεν πρέπει να βγω για ν\'αγοράσω! Υπομονή, σε λίγο θ\'απομακρυνθεί ο \"κίνδυνος\"...

Οι καφέδες διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Πασχίζω να ικανοποιήσω το αίσθημα της πείνας (ή της ανόητης όρεξης? τάχω μπερδέψει κι αυτά τα δυο), πίνοντας συνεχώς καφέδες και καπνίζοντας. Οι ώρες περνούν. Αγνοώ το γουργούρισμα του στομαχιού. Το αγονώ και το ΜΙΣΩ μαζί
\'Αραγε, αυτός ο θυμός και η εχθρότητα που βγάζω αυθόρμητα προς τους συναδέλφους, θα εξέλειπαν εάν είχα φάει εκείνα τα κουλούρια? Χμ... Κι αν ακόμη εξέλειπαν, θα είχαν δώσει τη θέση τους στα αισθήματα ενοχής & βάναυσης ΑΥΤΟΥΠΟΤΙΜΗΣΗΣ... Καλύτερα έτσι λοιπόν...

Επιστροφή στο σπίτι νωρίς το απόγευμα. Οι πειρασμοί καραδοκούν παντού. Στο ντουλάπι με τα σνακς και τα μπισκότα της 6χρονης κορούλας μου, στο ψυγείο με τις σοκολάτες... Η μικρή επιδίδεται σε μια ανελέτη επιδρομή, καταβροχθίζει ό,τι και όσο μπορεί. Τυχερό μου παιδάκι!
Πρέπει να κάνω κάτι για ν\'αποσπάσω το μυαλό από ντουλάπια και ψυγείο. Αρχίζω να καθαρίζω μανιωδώς το σπίτι, να σφουγγαρίζω ξανά και ξανά όσα είχα ήδη σφουγγαρίσει νωρίς το πρωϊ.. Σημασία έχει ν\'απασχολήσω χέρια, μυαλό και κορμί, μακριά απ\'τους \"πειρασμούς\"... Μαγειρεύω ελάχιστη ποσότητα φαγητού για το παιδί, για την επόμενη μέρα...
\'Εχω ξεχάσει πια πώς είναι να κάθεσαι σ\'ένα τραπέζι το μεσημέρι, να περιφέρνεις το πηρούνι σου στα πιάτα, να γελάς μασώντας, να τέρπεσαι με την τελευταία μπουκιά...

Κάποτε τελειώνουν οι δουλειές. \'Ωρα να φχαριστηθώ πίνοντας 2-3 κούπες καφέ, συζητώντας ανέμελα με το παιδί.
Ο μικρός, εσωτερικός μου \"διάβολος\", όμως, δεν μ\'εγκαταλείπει ποτέ... Με προτρέπει επίμονα να γευτώ 1-2 φρούτα. \"Ελα τώρα βρε! δικαιούσαι 200 θερμιδούλες, μετά από τόση στέρηση όλη μέρα!\" . Τα φρούτα εξαφανίζονται... Μια ψευδής τάση υπογλυκαιμίας με κατευθύνει, σχεδόν σα ρομπότ, στο ντουλάπι... \"Ενα-δυο κουλουράκια μόνο οκ?\" μονολογώ. \"Και το νου σου! Μη χάσεις το άθροισμα στις θερμίδες, αλοίμονό σου κακομοίρα μου!!\" Σειρά έχει λίγο γιαουρτάκι νερουλό 2%, 1-2 φρυγανιές... \"Γμτ, πώς τα κατάφερα πάλι να φτάσω τις 800 θερμίδες? Αει σιχτίρ! Παλιολιγούρα! Λαίμαργη!\".

Αρχίζει η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΧΗ. Ξέρω πολύ καλά την επόμενη κίνησή μου... Δυο ποτήρια νερό (για διευκόλυνση εξαγωγής της σωρρευμένης ξηράς τροφής) και γραμμή για το μπάνιο. Κλειδώνω την πόρτα. Μην καταλάβει, μην ακούσει τίποτα το παιδί!! Δίνω την επόμενη μάχη με όπλο τα δάχτυλα.. Μάχη με τον οισοφάγο, το στομάχι, την παλιοσαβούρα που έφαγα... Νιώθω να πνίγομαι, αρχίζω να δακρύζω απ΄την πίεση, πονάει η καταραμένη πληγή του χεριού μου (σουβενίρ της καθημερινής προσπάθειας εξόντωσης του λάρυγγά μου)...

Ακολουθεί απαραιτήτως ζύγισμα, διαπίστωση εάν \"βγήκαν\" ΑΚΡΙΒΩΣ όσα \"μπήκαν\"... \'Οταν το ισοζύγιο επιτευχθεί, είμαι ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ. Μια αγαλλίαση απλώνεται μέσα μου, μια ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ, σαν το στρατιώτη που μόλις ξέφυγε απ\'τη θανατηφόρα σφαίρα του εχθρού...
Εφοδιάζω το στομάχι μου και με 2 καθαρτικά, ώστε να σιγουρευτώ για την επιτυχία και αυτής της μέρας...

Το βράδυ, μόλις το παιδί κοιμηθεί, ώρα για στατική γυμναστική. Πώς ν\'αγνοήσω τις θερμίδες που με φόρτωσαν τόσοι καφέδες με γάλα, όλη μέρα?? Πρέπει να τις ξεφορτωθώ! Ασε που μπορεί να μείναν και κάποιες μέσα μου, γλυτώνοντας τη λεκάνη του μπάνιου... Γυμναστική λοιπόν... σταματάω ΜΟΝΟ όταν δεν μπορώ πια να κουνήσω τα πόδια απ\'την κούραση, καταϊδρωμένη...

Είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα... Ακόμα 1-2 καφέδες θα ήταν ό,τι χρειάζομαι! \'Υπνος δεν μου κολλάει. Κι αν κάνει πως έρχεται, προσπαθώ να τον απομακρύνω -όπως ο διάολος το θυμίαμα-. Γιατί? Γιατί και μόνο η σκέψη ότι πρέπει να φορέσω την μισητή πάνα ακράτειας για τη νυχτερινή ενούρηση, με κάνει να ντρέπομαι. \"Καλύτερα μείνε ξύπνια, σε 2 ωρίτσες θα ξυπνούσες εξάλλου\", λέω στον εαυτό μου...
Ομως το μεν (αρρωστημένο) πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ αδύναμη.. Γέρνω για λίγο στον καναπέ. Ο ελάχιστος χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα... Λήθαργος.. .Ξυπνάω αλαφιασμένη, μουσκεμένη, ταπεινωμένη. Δακρύζω.

Γιατί πάλι Θεέ μου?? Γιατί???

Μια νέα μέρα αρχίζει. \'Ιδια με τη χθεσινή. \'Ιδιες οι μάχες. \'Ιδιος ο πόλεμος και τα θύματά του...:(

Είσαι βουλιμική ή ανορεξική;Αισθάνεσαι ότι οι 800 θερμίδες αποτελούμενες από γάλα με καφέ είναι πολλές;;;;

[ENIGMA]

Ξερω οτι αυτο που θα πω μπορει να εχει και αντιδρασεις αλλα ειλικρινα ατομα σαν την Ελσα δεν τα λυπαμαι καθολου μα καθολου ειναι κριμα αλλα ειναι αξια της τυχης της και θα πρεπει να ντρεπεται που εγινε και μανα και βλεπει εκεινο το αμοιρο μια τετοια τραγικη φιγουρα για προτυπο!!!!εΔΩ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΦΑΝΕ ΚΑΙ Η ΜΑΝΤΑΜ απλα αποζητα προσοχη!!ντροπη και αισχος κυρια ελσα..τις φοβιες και τις ψυχωσεις και ολα τα αλλα τα καταλαβαινω απολυτα αλλα αυτο το χαλι...τωρα θα μου πειτε ψυχωτικια ειναι και αυτη αλλα συγνωμη ειλικρινα εχω οργιστει παρα πολυ μαζι της..αν την ειχα μπροστα μου μιας και ειμαι απο Θεσσαλονικη θα της τα λεγα καταμουτρα!!!Ελεος δηλαδη κοιταξε να συνελθεις κυρια μου εχεις και ενα παιδι να μεγαλωσεις τον ευατο σου καντον οτι θελεις αλλα αυτο το καημενο τι σου φταιει να βλεπει μια μανα να καπνιζει και να πινει ολο καφεδες οκ δεν λεω οτι τι θελει αλλα σιχαθηκα πια να χαιδευετε τα αυτια σε τετοια πραγματα(εκεινη η κοπελα ας της κρατησει το παιδι να παει να κλειστει σε ενα κεντρο να συνελθει)
Τωρα πυροβοληστε οσο θελετε αλλα ειλικρινα δεν λυπαμαι ουτε καν συμπονω τετοιες γυναικες..Αι σιχτιρ πια!!!