ΠΑΛΙ ΚΟΛΛΗΣΑ ΣΕ ΚΑΤΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ...

[afrula]

badboy σε παρακαλω μου στελνεις σε u2u τι φαρμακα παιρνεις και τα στοιχεια του καθηγητη ψυχολογου.Ψαχνω ψυχολογο για μενα γιατι ειμαι σε κατασταση τρομερα δυσκολη.Κανω το ενα ερχεται το αλλο και ουτε καθεξης.

[anwnimi]

Συχνό πλύσιμο χεριών...σε σημείο να ματώνουν... Έλεγχος βάρους 2 φορές την ημέρα... Και άλλα τέτοια ωραία με είχαν΄πιάσει πριν από μερικά χρονια...Μάλλον έτσι προσπαθούσα να αποφύγω μια μόνιμη θλίψη και απόγνωση του πένθους.

Ποια ήταν η δική μου συμπεριφορική θεραπεία για το πλύσιμο των χεριών;
Γνώρισα τα ανιψάκια της τότε σχέσης μου. Είχα ξετρελαθεί μαζί τους, πήγαινα πολύ συχνά για παιχνίδι, εκείνα με πιάναν με τα χέρια τους στο πρόσωπο, στα ρούχα μου, με λέρωναν πατώντας με με τα παπούτσια τους, μου δίναν να φάω με τα χεράκια τους τα...βρώμικα, ε κι εγώ δεν μπορούσα να πω όχι σε μια τόσο ...δελεαστική πρόταση. Και δεν μπορούσα να τρέχω στο νεροχύτη να πλένομαι.

Μάλλον ήταν ένα είδος έκθεσης+ανθρώπινης επικοινωνίας (μιας και μέχρι τότε δεν πλησίαζα ιδιαίτερα τα παιδιά).
Βέβαια, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και αντίστροφα, κάτι που αποσχολεί εμένα για κάποιον άλλο να είναι πιο εύκολο να το ξεπεράσει. Νομίζω ότι, μαζί με την έκθεση, μετρά παρα πολύ η καλή, ανθρώπινη επικοινωνία με τον ειδικό, να υπάρχει χημεία, να νιώθεις ότι μιλάς με έναν άνθρωπο που πραγματικα ενδιαφέρεται για σένα.

[Θεοφανία]

Originally posted by anwnimi
Συχνό πλύσιμο χεριών...σε σημείο να ματώνουν... Έλεγχος βάρους 2 φορές την ημέρα... Και άλλα τέτοια ωραία με είχαν΄πιάσει πριν από μερικά χρονια...Μάλλον έτσι προσπαθούσα να αποφύγω μια μόνιμη θλίψη και απόγνωση του πένθους.

Ποια ήταν η δική μου συμπεριφορική θεραπεία για το πλύσιμο των χεριών;
Γνώρισα τα ανιψάκια της τότε σχέσης μου. Είχα ξετρελαθεί μαζί τους, πήγαινα πολύ συχνά για παιχνίδι, εκείνα με πιάναν με τα χέρια τους στο πρόσωπο, στα ρούχα μου, με λέρωναν πατώντας με με τα παπούτσια τους, μου δίναν να φάω με τα χεράκια τους τα...βρώμικα, ε κι εγώ δεν μπορούσα να πω όχι σε μια τόσο ...δελεαστική πρόταση. Και δεν μπορούσα να τρέχω στο νεροχύτη να πλένομαι.

Μάλλον ήταν ένα είδος έκθεσης+ανθρώπινης επικοινωνίας (μιας και μέχρι τότε δεν πλησίαζα ιδιαίτερα τα παιδιά). Και πραγματικά το έχω ξεπεράσει.

ανώνυμη...φοβερο ποστ.
Ενισχύεις την άποψη μου πως όσο βαριά και να ειναι η αρρωστια που περνά ο άλλος, αν με πολύ αγάπη και προσωπική δύναμη, μπορεί, (όχι φυσικα να ιαθει κατά 100%), αλλα να νικήσει το μισό πρόβλημα.

[anwnimi]

Θεοφανία σε ευχαριστώ.
Μερικές φορές μάλλον και η ίδια η ζωή, ίσως σαν ένα ποτάμι, μας παρασέρνει μόνη της σε λύσεις που είναι μπροστά μας και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφεθούμε, εμπιστευόμενοι αυτό το ποτάμι, και συγχρόνως να αρπάξουμε την ευκαιρία:)

[Διώνη]

Στέφανε, θα έπρεπε ίσως να το συζητήσεις με έναν καλό ψυχοθεραπευτή. Έτσι, θα μπορέσεις να δεις γιατί σου συμβαίνει και να βρεις κάποιους τρόπους να το αντιμετωπίζεις. Και μια ερώτηση: γιατί είναι τόσο σημαντικό για σένα το θέμα του χαρτιού αυτού; Δηλαδή, τι μπορεί να συμβεί τώρα που το έκοψες έτσι κι όχι αλλιώς;
Και σχετικά με τους ψυχολόγους-ψυχιάτρους να σας πω το εξής: έχουν τις ίδιες γνώσεις ως προς τα διαγνωστικά κριτήρια, αλλά ο ψυχίατρος ξέρει να κάνει και συνταγογράφηση φαρμάκων ενώ ο πτυχιούχος ψυχολόγος μπορεί να κάνει συμβουλευτική. ΟΜΩΣ, και οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι μπορούν αν θέλουν να εκπαιδευτούν στην Ψυχοθεραπεία μετά το βασικό τους πτυχίο (ψυχαναλυτική, γνωσιακή-συμπεριφορική κλπ), οπότε ως ψυχοθεραπευτές έχουν τις ίδιες γνώσεις. Ψυχοθεραπευτής είναι αυτός που εκπαιδεύεται στην Ψυχοθεραπεία (και από τους ψυχολόγους όχι μόνο ο Κλινικός. Εδώ υπάρχουν μεταπτυχιακά Κλινικής Ψυχολογίας ενός έτους-άλλο η Ψυχοθεραπεία, είναι άλλη ειδίκευση).