Κάπου έχω χαθεί........
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 4 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 48
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Αθήνα
    Posts
    102

    Κάπου έχω χαθεί........

    Εδώ και πολλά χρόνια ταλανίζομαι προσπαθώντας να κατανοήσω πράγματα, που δεχόμουν αβίαστα και καταναλώνοντας σκευάσματα που επίσης αβίαστα δεχόμουν. Επίσης εδώ και μέρες προσπαθούσα να βρω το σωστό σημείο για να αποθέσω κάποιες σκέψεις και γεγονότα προκειμένου να βγούν απο μέσα μου χωρίς τον πόνο που απαιτούσαν. Περνώντας από τα διάφορα μονοπάτια την κατάθλιψης και άλλοτε της μανιοκατάθλιψης, κατα τους διάφορους ψυχιάτρους των 50' / 100€ και καταναλώνοντας zoloft, xanax, remeron κλπ, προσπαθώντας να σταματήσω με έναν τοίχο το κανάλι της γοητείας του πραγματικού πόνου που προκαλείς επειδή δεν αντέχεις την σωματοποίηση, και άλλοτε την ακαταμάχητη έλξη του να θέλεις ένα μικρό θάνατο για λίγο, να σταματήσει το μυαλό να σκέφτεται, και να ερωτοτροπώ με την ιδέα της παράτασης για λίγο ακόμα. να θέλω να νιώσω υψηλός θεατής ενός δωματίου ενώ θα είμαι ξαπλωμένος με τα μάτια κλειστά. Θεωρώ ότι αυτό δεν θα πονέσει τόσο όσο το κάθε μέρα των σχέσεων που η ίδια τους η διάδραση είναι τόσο δραστική, που νομίζω ότι δέχομαι μόνο χτυπήματα, με εκείνο το συναίσθημα της συνεχούς άμυνας να είναι όλο μου το είναι. Δεν δύναμαι να ξέρω αν πρέπει να είναι έτσι πλέον. Υπάρχει ένας φόβος καταντημένος διακαής που με σπρώχνει συνεχώς να νιώθω την φαντασία μου να οργιάζει, κάνοντας το σώμα μου απλά να αισθάνεται πράγματα που θα ανήκαν σε κάποια άλλη πραγματικότητα. Αυτά όμως που απουσιάζουν και η εικόνα τους είναι πλέον τόσο αμυδρή που το χαμόγελο είναι μια άγνωστη λέξη στο λεξικό των εκφράσεών μου. Προσπαθώ πλέον να καταφύγω στην ανάμνηση των απλών κινήσεων και λέξεων προκειμένου να ψάξω, μπας και και εκείνος ο θεός και δαίμονας που λέγεται Ψυχή ανάψει ένα καντήλι να σπάσει την νύχτα. Έχω κουραστεί να κάνω τέτοια ταξίδια στο απόλυτο σκοτάδι, άλλοτε πεζός και άλλοτε πετώντας για να μην ξυπνήσει κανένα θηρίο που απλά θα με κάνει να πονέσω τόσο πολύ... πάλι.
    Οι δρόμοι του φόβου, της άρνησης.... του ηθελημένου ψέματος και εκείνης της αλήθειας που ποτέ δεν θα γίνει κατανοητή. Έρχεται το ψέμα και ένα άλλο ψέμα και ο φόβος για την αλήθεια που ξέρω πολύ καλά...... και που ποτέ δεν γίνεται δεκτή γιατί απλά μερικές φορές έχω ανάγκη για ένα απάγκιο ζεστό, μερικές φορές πιο δεκτικό από το συνιθισμένο.
    Απλά σιγοτρώω το χώμα που μπορεί να κρατήσει το δέντρο ζωντανό. Πλέον όλες οι σκέψεις μου καταμετρημένες, με οδηγούν μόνο στα άκρα, και η απουσία του μέσου εκείνης της στιγμής που θα μπορούσε με λίγη θετική σκέψη να δώσει την εικόνα του άνατολής και μαζί της δύσης. Με άλλα λόγια τη πληρότητα, χωρίς όμως την τρομακτική ταχύτητα των εναλλαγών ενός οποιουδήποτε ψυχισμού. Μεταπτώσεις που πονάνε κάπου αλλά πολύ δυνατά και οξεία.
    Μια ανάγκη ζωτική προκύπτει για ένα μικρό χάδι που αν και μη υπαρκτό ενεργεί σχεδόν ηλεκτρικά σε όλο το είναι.
    Τελικά όλες οι ενέργειες που προέκυψαν από όλον αυτόν τον συμφερτό είναι να οδηγηθώ σε αδιέξοδα, οδηγώντας σε άλλα αδιέξοδα άτομα που αγαπώ και κάθε φορά που τα σκέφτομαι μόνο ενα δυο δάκρυα μπορώ να δώσω γιατι απλά δεν έχω κάτι άλλο να προσφέρω.
    Το μόνο πράγμα που μπορεί να με χαλαρώσει και να ξεχάσω όλες τις "τρελλές" μου κατ΄άλλους σκέψεις είναι η θάλασσα. Αλλά δεν μπορώ να την επισκεφτώ όποτε τη χρειάζομαι. Ίσως η μουσική να βγάλει στα πρώτα πέντε λεπτά μια τρομερή επιθετικότητα στα επόμενα 5 λεπτά την απόλυτη ηρεμία, πριν από την επόμενη καταιγίδα ή ένα απόλυτο συναισθηματικό αποφόρτισμα ή ακόμα πράγματα που δεν έχω ακόμα δοκιμάσει. Σίγουρα θα υπάρχουν και αυτά και δεν ξέρω αν θέλω να τα γνωρίσω.
    Η μνήμη μου έχει αρχίσει να ελαφραίνει. Το θέμα μου με αυτό είναι σημαντικό, πολύ σημαντικό. Γιατί να μην μπορώ να θυμηθώ τίποτα ευχάριστο εκτός από μερικές στιγμές, που ευτυχώς μερικές φορές τις βιώνω αισθανόμενος πράγματα που ανα πλώσω τα χέρια μου θα αισθανθώ? Γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι μόνο λάθη? Ίσως γιατι μόνο αυτά έχουν ελήφθησαν τόσο βαθιά από μένα που απλά δεν μπορώ να τα αποβάλλω... Αυτό είναι μια εκδοχή, αυτή που θεωρώ εγώ σωστή έστω και κατά ένα μέρος.
    Έχω κουραστεί πολύ πλέον τόσο ψυχικά, όπως αυτό μπορεί να ληφθεί, αλλά και σωματικά γιατί κάθε φορά που σωματοποιήται κάτι ανοίγω το στόμα μου σαν φλεγόμενη μάγισσα βγάζοντας άναρθρες κραυγές. Εκεί θέλω πια να είμαι μόνος. Σε έναν γκρεμό να ακούω την φωνή μου σαν κάτι που κατάφερα. Κάθε φορά ελπίζω να μην είναι μόνο αυτό.
    Έτσι είμαι τώρα, ένας συμφερτός σκέψεων, θέλω και συναισθημάτων που απλά θα με οδηγήσουν κάπου που ελπίζω να απολαύσω είτε με το βαθύ γέλιο που σε κουράζει είτει με κλάμα που μπορεί να σε οδηγήσει στην κατάπτωση τη σωματική, για να κλείσω τα μάτια και να τα ξανανοίξω χωρίς τη βοήθεια κανενός.
    Υψωμένα, γυμνά χέρια.... Σαν κλαδιά τον Νοέμβρη

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Αθήνα
    Posts
    102
    ΥΓ: Καλώς σας βρήκα
    Υψωμένα, γυμνά χέρια.... Σαν κλαδιά τον Νοέμβρη

  3. #3
    καλώς ήρθες

  4. #4
    Originally posted by manner
    Εδώ και πολλά χρόνια ταλανίζομαι προσπαθώντας να κατανοήσω πράγματα, που δεχόμουν αβίαστα και καταναλώνοντας σκευάσματα που επίσης αβίαστα δεχόμουν. Επίσης εδώ και μέρες προσπαθούσα να βρω το σωστό σημείο για να αποθέσω κάποιες σκέψεις και γεγονότα προκειμένου να βγούν απο μέσα μου χωρίς τον πόνο που απαιτούσαν. Περνώντας από τα διάφορα μονοπάτια την κατάθλιψης και άλλοτε της μανιοκατάθλιψης, κατα τους διάφορους ψυχιάτρους των 50\' / 100€ και καταναλώνοντας zoloft, xanax, remeron κλπ, προσπαθώντας να σταματήσω με έναν τοίχο το κανάλι της γοητείας του πραγματικού πόνου που προκαλείς επειδή δεν αντέχεις την σωματοποίηση, και άλλοτε την ακαταμάχητη έλξη του να θέλεις ένα μικρό θάνατο για λίγο, να σταματήσει το μυαλό να σκέφτεται, και να ερωτοτροπώ με την ιδέα της παράτασης για λίγο ακόμα. να θέλω να νιώσω υψηλός θεατής ενός δωματίου ενώ θα είμαι ξαπλωμένος με τα μάτια κλειστά. Θεωρώ ότι αυτό δεν θα πονέσει τόσο όσο το κάθε μέρα των σχέσεων που η ίδια τους η διάδραση είναι τόσο δραστική, που νομίζω ότι δέχομαι μόνο χτυπήματα, με εκείνο το συναίσθημα της συνεχούς άμυνας να είναι όλο μου το είναι. Δεν δύναμαι να ξέρω αν πρέπει να είναι έτσι πλέον. Υπάρχει ένας φόβος καταντημένος διακαής που με σπρώχνει συνεχώς να νιώθω την φαντασία μου να οργιάζει, κάνοντας το σώμα μου απλά να αισθάνεται πράγματα που θα ανήκαν σε κάποια άλλη πραγματικότητα. Αυτά όμως που απουσιάζουν και η εικόνα τους είναι πλέον τόσο αμυδρή που το χαμόγελο είναι μια άγνωστη λέξη στο λεξικό των εκφράσεών μου. Προσπαθώ πλέον να καταφύγω στην ανάμνηση των απλών κινήσεων και λέξεων προκειμένου να ψάξω, μπας και και εκείνος ο θεός και δαίμονας που λέγεται Ψυχή ανάψει ένα καντήλι να σπάσει την νύχτα. Έχω κουραστεί να κάνω τέτοια ταξίδια στο απόλυτο σκοτάδι, άλλοτε πεζός και άλλοτε πετώντας για να μην ξυπνήσει κανένα θηρίο που απλά θα με κάνει να πονέσω τόσο πολύ... πάλι.
    Οι δρόμοι του φόβου, της άρνησης.... του ηθελημένου ψέματος και εκείνης της αλήθειας που ποτέ δεν θα γίνει κατανοητή. Έρχεται το ψέμα και ένα άλλο ψέμα και ο φόβος για την αλήθεια που ξέρω πολύ καλά...... και που ποτέ δεν γίνεται δεκτή γιατί απλά μερικές φορές έχω ανάγκη για ένα απάγκιο ζεστό, μερικές φορές πιο δεκτικό από το συνιθισμένο.
    Απλά σιγοτρώω το χώμα που μπορεί να κρατήσει το δέντρο ζωντανό. Πλέον όλες οι σκέψεις μου καταμετρημένες, με οδηγούν μόνο στα άκρα, και η απουσία του μέσου εκείνης της στιγμής που θα μπορούσε με λίγη θετική σκέψη να δώσει την εικόνα του άνατολής και μαζί της δύσης. Με άλλα λόγια τη πληρότητα, χωρίς όμως την τρομακτική ταχύτητα των εναλλαγών ενός οποιουδήποτε ψυχισμού. Μεταπτώσεις που πονάνε κάπου αλλά πολύ δυνατά και οξεία.
    Μια ανάγκη ζωτική προκύπτει για ένα μικρό χάδι που αν και μη υπαρκτό ενεργεί σχεδόν ηλεκτρικά σε όλο το είναι.
    Τελικά όλες οι ενέργειες που προέκυψαν από όλον αυτόν τον συμφερτό είναι να οδηγηθώ σε αδιέξοδα, οδηγώντας σε άλλα αδιέξοδα άτομα που αγαπώ και κάθε φορά που τα σκέφτομαι μόνο ενα δυο δάκρυα μπορώ να δώσω γιατι απλά δεν έχω κάτι άλλο να προσφέρω.
    Το μόνο πράγμα που μπορεί να με χαλαρώσει και να ξεχάσω όλες τις \"τρελλές\" μου κατ΄άλλους σκέψεις είναι η θάλασσα. Αλλά δεν μπορώ να την επισκεφτώ όποτε τη χρειάζομαι. Ίσως η μουσική να βγάλει στα πρώτα πέντε λεπτά μια τρομερή επιθετικότητα στα επόμενα 5 λεπτά την απόλυτη ηρεμία, πριν από την επόμενη καταιγίδα ή ένα απόλυτο συναισθηματικό αποφόρτισμα ή ακόμα πράγματα που δεν έχω ακόμα δοκιμάσει. Σίγουρα θα υπάρχουν και αυτά και δεν ξέρω αν θέλω να τα γνωρίσω.
    Η μνήμη μου έχει αρχίσει να ελαφραίνει. Το θέμα μου με αυτό είναι σημαντικό, πολύ σημαντικό. Γιατί να μην μπορώ να θυμηθώ τίποτα ευχάριστο εκτός από μερικές στιγμές, που ευτυχώς μερικές φορές τις βιώνω αισθανόμενος πράγματα που ανα πλώσω τα χέρια μου θα αισθανθώ? Γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι μόνο λάθη? Ίσως γιατι μόνο αυτά έχουν ελήφθησαν τόσο βαθιά από μένα που απλά δεν μπορώ να τα αποβάλλω... Αυτό είναι μια εκδοχή, αυτή που θεωρώ εγώ σωστή έστω και κατά ένα μέρος.
    Έχω κουραστεί πολύ πλέον τόσο ψυχικά, όπως αυτό μπορεί να ληφθεί, αλλά και σωματικά γιατί κάθε φορά που σωματοποιήται κάτι ανοίγω το στόμα μου σαν φλεγόμενη μάγισσα βγάζοντας άναρθρες κραυγές. Εκεί θέλω πια να είμαι μόνος. Σε έναν γκρεμό να ακούω την φωνή μου σαν κάτι που κατάφερα. Κάθε φορά ελπίζω να μην είναι μόνο αυτό.
    Έτσι είμαι τώρα, ένας συμφερτός σκέψεων, θέλω και συναισθημάτων που απλά θα με οδηγήσουν κάπου που ελπίζω να απολαύσω είτε με το βαθύ γέλιο που σε κουράζει είτει με κλάμα που μπορεί να σε οδηγήσει στην κατάπτωση τη σωματική, για να κλείσω τα μάτια και να τα ξανανοίξω χωρίς τη βοήθεια κανενός.
    καλωσηρθες και απο μενα ...
    ψαχνω να βρω που θα μπορουσα να σου δωσω ενα χερι βοηθειας σε μια απολογια συναισθηματων σου....
    να πω μονο οτι ισως καθε μορφης ψυχικο νοσημα κρυβει μια υγεια πλευρα του οργανισμου μας που αγνοουμε ...
    Εκει που λες οτι καθομαι και βλεπω μοναχα χωρις να νοιωθω τιποτα γυρω μου , νομιζω οτι δειχνει μια αναγκη για συναισθηματικη αποσβεση ενος φορτιου ασηκωτου για την συνειδηση σου ....
    να πας στην θαλασσα ....
    οπου και οποια ειναι πιο κοντα σου
    η απεραντωσυνη της ειναι βαλσαμο και η κινηση σε παιρνει νοερα μαζι της στα κυμματα ...
    βαλτην σε εξοχως σημαντικο θεραπευτικο πλαισιο γιατι μπορει μονη της να κανει οτι κανουν καποια φαρμακα απο τα οποι κανεις δεν βγανει τοσο ευκολα επεξαρτημενος ....ενω απο την θαλασσα .....σηκωνεσαι και φευγεις με την υποσχεση οτι οποτε ξανανοιωσεις ασχημα θα ειναι εκει και θα σε περιμενει

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Αθήνα
    Posts
    102
    Νομίζω ότι η έκφραση συναισθημάτων δεν συνιστά απαραίτητα την πρόταση χείρας βοηθείας. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που απλά ότι χρειαζόμαστε είναι ένας μονόλογος σε κάποιο κοινό που είναι διατιθεμένο να ανοίξει τα αυτιά του και όχι το στόμα του. Κανένα χειροκρότημα, επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία δεν είναι απαραίτητη, παρά μόνο λίγες εκφράσεις, ανεπαίσθητες, για την κατανόηση όχι όλων, αλλά κάποιων σημείων που εκείνη την στιγμή πονάνε περισότερο. Στο προκείμενο σημείο αισθάνομαι ότι στηρίζομαι σε δυνάμεις δικές μου. Η μοναδική βοήθεια που μπορώ να δεχτώ είναι η αποδικωποίηση κάποιων πραγμάτων που έχουν μπλεχτεί πολύ. Αναφέρομαι σε βοήθεια που μπορώ να δεχτώ γιατί δεν βρίσκομαι σε κατάσταση που είμαι τόσο δεκτικός ή ανοιχτός για να ξεκινήσω να μιλάω για αλληλουχίες και αλληλεπιδράσεις γεγονότων που με οδήγησαν εώς εδώ. Θεωρώ ότι αυτός είναι και ο τρόπος μετάδοσης των κρίσιμων καμπών, που σε διάφορα χρονικά διαστήματα έκαναν κυριολεκτικά να διπλώνω τα πάντα σε μια απλή έκφραση πόνου σωματικού ή ψυχικού. Τα διάφορα κανάλια που μας οδηγούν στις διάφορες βαθμίδες αντιδράσεων με τους λοχεύοντες κινδύνους εις βάρος του πραγματικού ή φυσικού αν θέλεις κόσμου και εκείνων που αφορούν αποκλειστικά τον ψυχικό κόσμο, είναι τόσο δύσκολα και πολύπλοκα για να μπορέσω να τα μεταφέρω σαν εικόνες στο μυαλό μου. Δεν είμαι έτοιμος για μια τέτοια περιήγηση. Αρκούμαι σε μια κατάσταση έρευνας, αναλύοντας ερεθίσματα, αντιδράσεις ακόμα και σκέψεις σε μια προσπάθεια να στοιχίσω από την αρχή τα θέματα γιατι με πνίγουν.
    Όσο για τη θάλασσα θα μεταφέρω μια εικόνα (την επισκέπτομαι συχνά καθ\' όλη τη διάρκεια του χρόνου, σαν κολυμβητής):
    Πρόσφατα βρισκόμουν κολυμπώντας σε κάποιο σημείο που ο βυθός βάθαινε σταδιακά και μαζί του τα υποβρύχια λιβάδια. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα το ταξίδι προς τα κάτω. Πλησιάζοντας τον βυθό είδα κάποια μικρά ψάρια σε έντονο μπλε και άλλα σε έντονο κόκκινο να παίζουν ανάμεσα στα φύκια. Ακούμπησα στον βυθό όταν μια χελώνα ξεπλοβαλε και άρχισε να με περιεργάζεται από κοντά. Ξέχασα ότι πρέπει να ανέβω για να αναπνεύσω. Ένιωσα δέος, θαυμασμό, υποκλίθηκα σε εκείνο το μεγαλείο. Ένιωσα το διάφραγμά μου να πάλλεται σηματοδοτώντας την έναρξη της ανόδου για να αναπνεύσω ξανά.... Το θέαμα απίστευτο.....
    Τα επόμενα βράδυα δεν κοιμήθηκα, δεν κατάφερα να μαζέψω τον ευατό μου σε ένα κομμάτι και να πάω στη δουλειά. Ήθελα μόνο να είμαι σε ένα δωμάτιο και να κλαίω.
    Αυτές οι δύο μέρες εκούσιου εγκλεισμού απέφεραν πολλά ξεσπάσματα με επίκεντρο εμένα σαν αιτία όλων των κακών. ακόμα και σήμερα δεν έχω καταφέρει να το απομνημονεύσω σαν μια εμπειρία ρομαντική, σαν μήνυμα ελπίδας για πολλά.
    Το παρόν μου σαν κατάσταση διαμοιράζεται μεταξύ δύο συνιστωσών, έτσι όπως το αισθάνομαι: Πόνος εκούσιος ή ακούσιος και υποτροπιασμός συναισθημάτων.
    Το φως που βλέπω είναι από μια λαβή ότι ίσως να υπάρχουν κάποιοι Ανθρωποι, που αν μιλήσω θα με προσεγγίσουν ήρεμα, με ενδιαφέρον που αισθάνονται πραγματικά. Ανθρώπινα.
    Υψωμένα, γυμνά χέρια.... Σαν κλαδιά τον Νοέμβρη

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    Originally posted by manner
    Εδώ και πολλά χρόνια ταλανίζομαι προσπαθώντας να κατανοήσω πράγματα...... Περνώντας από τα διάφορα μονοπάτια την κατάθλιψης και άλλοτε της μανιοκατάθλιψης, .............. να θέλω να νιώσω υψηλός θεατής ενός δωματίου ενώ θα είμαι ξαπλωμένος με τα μάτια κλειστά. Θεωρώ ότι αυτό δεν θα πονέσει τόσο όσο το κάθε μέρα των σχέσεων ..................με εκείνο το συναίσθημα της συνεχούς άμυνας να είναι όλο μου το είναι. Δεν δύναμαι να ξέρω αν πρέπει να είναι έτσι πλέον. Υπάρχει ένας φόβος ........διακαής ......Αυτά όμως που απουσιάζουν και η εικόνα τους είναι πλέον τόσο αμυδρή που το χαμόγελο είναι μια άγνωστη λέξη στο λεξικό των εκφράσεών μου. Προσπαθώ πλέον να καταφύγω στην ανάμνηση των απλών κινήσεων και λέξεων .............Έχω κουραστεί ..................μην ξυπνήσει κανένα θηρίο που απλά θα με κάνει να πονέσω τόσο πολύ... πάλι.
    Οι δρόμοι του φόβου, της άρνησης.... του ηθελημένου ψέματος και ........................ο φόβος για την αλήθεια που ξέρω πολύ καλά...... και που ποτέ δεν γίνεται δεκτή .............
    Πλέον όλες οι σκέψεις μου καταμετρημένες, με οδηγούν μόνο στα άκρα, και η απουσία του μέσου ...........τρομακτική ταχύτητα των εναλλαγών....οποιουδήποτε ψυχισμού. Μεταπτώσεις που πονάνε κάπου αλλά πολύ δυνατά και οξεία.
    Μια ανάγκη ζωτική προκύπτει για ένα μικρό χάδι που αν και μη υπαρκτό ενεργεί σχεδόν ηλεκτρικά σε όλο το είναι.
    ............ αδιέξοδα, οδηγώντας σε άλλα αδιέξοδα άτομα που αγαπώ ...............
    Το μόνο πράγμα που μπορεί να με χαλαρώσει και να ξεχάσω .................είναι η θάλασσα. ........... Ίσως η μουσική ..................... ή ένα απόλυτο συναισθηματικό αποφόρτισμα ή ακόμα πράγματα που δεν έχω ακόμα δοκιμάσει. Σίγουρα θα υπάρχουν και αυτά και δεν ξέρω αν θέλω να τα γνωρίσω.
    ....................... Γιατί να μην μπορώ να θυμηθώ τίποτα ευχάριστο εκτός από μερικές στιγμές, ......................................Γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι μόνο λάθη? Ίσως γιατι μόνο αυτά έχουν ελήφθησαν τόσο βαθιά από μένα που απλά δεν μπορώ να τα αποβάλλω... Αυτό είναι μια εκδοχή, αυτή που θεωρώ εγώ σωστή έστω και κατά ένα μέρος.
    Έχω κουραστεί πολύ πλέον τόσο ψυχικά, ............. αλλά και σωματικά γιατί κάθε φορά ....... σωματοποιήται ...............Εκεί θέλω πια να είμαι μόνος. ................
    Έτσι είμαι τώρα, ένας συμφερτός σκέψεων, θέλω και συναισθημάτων που απλά θα με οδηγήσουν κάπου που ελπίζω να απολαύσω είτε με το βαθύ γέλιο που σε κουράζει είτει με κλάμα που μπορεί να σε οδηγήσει στην κατάπτωση τη σωματική, για να κλείσω τα μάτια και να τα ξανανοίξω χωρίς τη βοήθεια κανενός.
    Καλωσήρθες.
    Γιατί τόση μοναξιά?
    Θεωρείς οτι κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει πια?

    Εμπιστεύσου την ζωτική σου ανάγκη για ένα μικρό χάδι.
    Την ανάγκη σου για απόλυτη αποφόρτιση ή για να γνωρίσεις νέα πράγματα.

    Έχεις μάθει όλα αυτά τα χρόνια να χειρίζεσαι τις συναισθηματικές μεραπτώσεις σου? Έστω λίγο... για να ξεφεύγεις λίγο απο τα άκρα.

    Γιατί είσαι τόσο αμυντικός στις σχέσεις σου με τους άλλους?

    Γιατί τόσος διακαής φόβος, αντί για διακαή πόθο για ζωή?


    Πολλά ερωτήματα σου έθεσα, ελπίζω να μην σε κούρασα μόνο.

    Καλωσήρθες
    Ο καθενας μας δινει σχημα στην Υπαρξη.

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Αθήνα
    Posts
    102
    Η μοναξιά έτσι όπως πολύ εύστοχα είπες έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ρουτίνας μου. Λέγοντας αυτό καθιστώ περισσότερα του ενός στελέχη στην καθημερινότητα.
    Το πρώτο είναι σαφώς συναισθηματικό, κάτι που για παράδειγμα λείπει είναι μικρές κινήσεις όπως πχ να αποκοιμηθείς στον καναπέ, να κάνει κρύο και να μην ξυπνήσεις από το κρύο γιατι κάποιος θα σκεφτεί να ρίξει μια κουβέρτα επάνω σου. Ή ακόμα να γυρίσεις από τον καθημερινό αγώνα σου και να μην προσπαθήσει κάποιος, ποτέ, να σου πει μια καλή κουβέντα.
    Το δεύτερο είναι το εργασιακό, μέσα στην όλη κατάσταση να προσπαθείς να προσποιείσαι ότι είσαι καλά και ότι είσαι παρών και έτοιμος να αντιμετωπίσεις κάθε τι που μπορεί να προκύψει.
    Το τρίτο είναι να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις κάθε τι που μπορεί να συμβεί εκτός εργασίας σωστά και αποτελεσματικά στον χρόνο και στον τρόπο που κάθε άλλος θεωρεί σωστό.
    Ένα ακόμα είναι να προσπαθείς να αλλάξεις για να ικανοποιήσεις ανθρώπους γύρω σου αδιαφορώντας για τις προσωπικές επιπτώσεις ή αντιδράσεις.
    Όλα τα παραπάνω είναι γενικότητες και παραδείγματα, αλλά πιστεύω ότι δίνει μια αρκετά καθαρή και πολυπρισματική εικόνα για το τι είδους μοναξιά μπορεί να δημιουργηθεί. Το αποτέλεσμα όλως αυτών είναι να αποξενωθώ αρκετά ακόμα και από τις καλές μου συνήθειες όπως το γέλιο.
    Η ανάγκη για ένα οποιουδήποτε τύπου χαδιού είναι μεγάλη αλλά περνώντας ο καιρός και πάντα εξαρτώμενος από τις επιλογές μου, διαπίστωσα ότι ακόμα και για αυτό χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια που πέφτει στο κενό, με μια λέξη Αδιαφορία.
    Όσο για τα άκρα και τον χειρισμό των μεταπτώσεων: Ένιωθα να πρέπει να κινούμαι ελεύθερα στα άκρα και να πρέπει να περνάω από το ένα στο άλλο χωρίς καθυστερήσεις. απότομες και επίπονες μεταπτώσεις. Το μόνα πράγματα που μπορούν να σταματήσουν τις μετακινήσεις είναι η μουσική που ακούω, αλλά και αυτή πολλές φορές με ακολουθεί, και η θάλασσα.
    Το μόνο που μπορεί να γεμίσει τις μπαταρίες μου είναι μόνο η θάλασσα. Απλά δεν μπορώ να είμαι εκεί όταν θέλω και μου λείπει. Δεν έχω την δύναμη να κινηθώ ευέλικτα απέναντι σε αυτό όχι πλέον, αφήνομαι και περιμένω να σταματήσω για να βιώσω αυτό που έρχεται και τούμπαλιν......
    Γιατι έχω αρχισει να μην πιστεύω τίποτα από όσα μου λένε. Πες το απογοήτευση ή όπως αλλιώς θέλεις, ακόμα και άρνηση ή μεροληψία εκ μέρους μου. Κουράστηκα.. όχι από τις ερωτήσεις σου.. από όλα αυτά. Δεν έχω βρεί εκείνο το άτομο που να νιώσω την θετική του αύρα κοντά μου για να λάβω το έναυσμα να μιλήσω και να ανοιχτώ χωρίς να ντραπώ ή να κρύψω αυτά που κουβαλάω μέσα μου. Και πάλι λέω ότι αυτό δεν είναι ευθύνη των άλλων μονόπλευρα, αλλά των δικών μου επιλογών περισσότερο.
    Η τελευταία σου ερώτηση είναι αυτή που πονάει όταν σκέπτομαι την απάντηση και μόνο. Δεν είναι μόνο ο φόβος και τελικά ποτέ δεν ήταν μόνο αυτός. Οι επιθυμίες πολλές και σκοτεινές και αλλάζουν στόχους συνεχώς. Το μόνο σταθερό είναι κάποιες παράμετροι που ακουμπάνε απευθείας στον ψυχισμό της κάθε στιγμής. Κάπου εκεί κρύβονται κάποια θηρία που άλλες φορές εύχομαι και άλλες απεύχομαι την εμφάνισή τους.
    Αυτή τη στιγμή δεν έχω όρεξη ούτε για μια μέρα παραπάνω, τόσο που δεν θέλω να ξημερώσει. Χθές δεν ήθελα ούτε μα ώρα. Δεν θυμάμαι όμως το προχθές. δεν θυμάμαι τι ήθελα και το κυριότερο δεν θυμάμαι αν έγινε κάτι καλό εκείνες τις μέρες. Έγραφα πολύ, λευκώματα ημερολόγια, αλλά ποτέ δεν τα ξαναδιάβασα. Αυτό έιναι φόβος. Ακόμα και κάποια μικρά δοκίμια που είχα γράψει δεν μπορώ να διαβάσω για να ξαναανεβάσω μια ... καλή θεατρική παράσταση για να δω λίγο φως.
    Ποια ζωή να την κάνω τι? Να αλλάξω περιβάλλον και να μαζέψω ποια κομμάτια? να φτιάξω ένα κομμάτι μου να συνεχίζει να ζει που? να σταθώ μπροστά σε τι? Προτιμώ να εξαφανιστώ. Νιώθω πολύ αδύναμος για να μπορέσω να ξαναξεκινήσω. Μερικές φορές δεν φοβάμαι, δεν θέλω.
    Πέρασα ένα μεγάλο διάστημα που κατηγορούσα πάντα τον εαυτό μου για τα πάντα, δημιουργώντας εκτός από τις σωματοποιήσεις του πόνου περισσότερο πόνο για να ξεχάσω τον άλλον πόνο. Από τότε που θυμάμαι καταστάσεις χαίρομαι με το δεύτερο γιατί ήταν οι ώρες που μπορούσα να πιάσω τον πόνο. Δεν μας ενδιαφέρει τι γινόταν αλλά το ότι γινόταν. Καταλαβαίνω ότι είναι κακό. Αλλά ήταν κάτι που το έλεγχα πάνω μου. Ένας φόβος που γεννιέται είναι το παραπάνω. Μακάρι να μπορούσα να σου μεταδώσω το συναίσθημα.
    Υψωμένα, γυμνά χέρια.... Σαν κλαδιά τον Νοέμβρη

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    «Να προσπαθείς να προσποιείσαι ότι είσαι καλά»
    «Να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις καθετί…με τον τρόπο που κάθε άλλος θεωρεί σωστό».
    «Να προσπαθείς να αλλάξεις για να ικανοποιήσεις ανθρώπους γύρω σου».
    «Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να αποξενωθώ… από το γέλιο».

    «Πάντα εξαρτώμενος από τις επιλογές μου».

    «Να μιλήσω και να ανοιχτώ χωρίς να ντραπώ ή να κρύψω αυτά που κουβαλάω μέσα μου»

    «Οι επιθυμίες πολλές και σκοτεινές αλλάζουν στόχο συνεχώς».

    «Δεν θυμάμαι… αυτό είναι φόβος»

    «Μερικές φορές δεν φοβάμαι, δεν θέλω».

    «Κατηγορούσα πάντα τον εαυτό μου για τα πάντα…δημιουργώντας περισσότερο πόνο.. αλλά ήταν κάτι που το έλεγχα πάνω μου».

    Μάνερ,
    Προσποίηση, για να είσαι αρεστός, για να είσαι χρήσιμος, για να ικανοποιήσεις τους άλλους. Η αποξένωση από τον ίδιο σου τον εαυτό, από το γέλιο σου, είναι το αποτέλεσμα όλου αυτού.

    Μοιάζει σαν να σε επιλέγουν οι επιλογές σου, σαν να είσαι έρμαιο αυτών και όχι να τις κάνεις εσύ ο ίδιος. Είναι πολλές οι επιθυμίες, αλλάζουν συνεχώς κι αυτό… σε μπερδεύει?

    Μάλλον δεν βρήκες τον κατάλληλο εκείνο θεραπευτή που θα μπορέσει να σε νιώσει, να σε εμπνεύσει να ανοιχτείς. Ίσως κάποιο δικό σου κομμάτι να είναι τόσο κλεισμένο μέσα σου που να μην είναι ακόμα έτοιμο να ξεχυθεί προς τα έξω.

    Η λήθη, έρχεται άραγε για να απαλύνει τον πόνο ή για να τον εντείνει?

    Η ανάγκη για έλεγχο. Ο φόβος της απώλειας ελέγχου.
    Φαίνεται να έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη για να έχεις τον έλεγχο κι η ζωή είναι τόσο απέραντη, σχεδόν αδάμαστη…

    Γράφεις θέατρο?
    Τα λόγια σου μου έφεραν στον νου έναν θεατρικό μονόλογο και φανερώνουν την αύρα ενός γνήσιου καλλιτέχνη.
    Ο καθενας μας δινει σχημα στην Υπαρξη.

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Αθήνα
    Posts
    102
    Καλημέρα

    Δυστυχώς οι επιλογές μου προκύπτουν από την εκάστοτε διάθεση, και αυτό αφορά σχεδόν τους πάντες, ακόμα και οι ορθολογιστές λειτουργούν έτσι αλλά σε πολύ μικρό βαθμό. Αυτό σε εμένα λειτουργεί σε μεγάλο αν όχι σε υπερθετικό βαθμό. Σχεδόν πάντα λάμβανα αποφάσεις με το συναίσθημα χρησιμοποιώντας την λογική για να δω την άλλη ή τις άλλες συναισθηματικές πλευρές ενός υποκειμένου για να απομυζήσω ουσιαστικά κάθε τέτοια πηγή. Το αντίδωρο θα μπορούσε να ήταν .... φαντάσου το εξής: να σε πλησιάσει κάποιος άγνωστος, να σου χαμογελάσει ζεστά να προβάλλει τιν χούφτα του κλειστή και να σου προσφέρει κάτι που εκείνη τη στιγμή εσύ ποθείς ανηλεώς. Σκέψου το τρέμουλο στο διάφραγμά σου του παλμούς σου να ανεβαίνουν , ακόμα και την σταγόνα ιδρώτα που θα σε γαργαλάει στο πρόσωπο και θα αναθεματίζεις μετανιώνοντας που σκέφτεσαι χυδαία σε μια τέτοια στιγμή. Παίρνεις αυτό το κάτι το νιώθεις για λίγο και το επιστρέφεις δυνατότερο ή λίγο ασθενέστερο αλλά ακέραιο και υγειές, έτσι ακριβώς όπως θα περίμενε να το πάρει ο δότης. Θα θέλεις μια καρέκλα κάτι να κάτσεις να ακουμπήσεις γιατι θα νιώθεις ένα σωματικό ράκος, αλλά γεμάτος και ιδεατά έτοιμος για χίλιους μαραθωνίους ή ότι άλλο.
    Αυτό είναι το συναίσθημα και το απότερο αυτού που αποζητώ από μια επαφή που έχει να κάνει με την διαχείριση των συναισθημάτων και ειδικότερα με τη διαχείρηση των ακραίων συναισθημάτων, που απασχολεί εκτός από τον ψυχικά γριπωμένο κόσμο, όλον τον κόσμο.
    Η αναζήτηση συναισθηματικών συναλλαγών, αν μου επιτραπεί ο όρος, που να αποφέρουν γαλήνη, πληρότητα, άσκηση επιρροής στο σώμα και ανανέωση της αύρας σε θετική άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο, αλλά διατήρηση της. Είναι διαφορετικά να βουλιάξεις και να παραμείνεις στον πάτο και άλλο πράγμα να βουλιάξεις, μετά να πετάξεις εκεί, να μαζέψεις τα λουλούδια και να επιστρέψεις εκεί που ανήκεις και να είσαι ήρεμος.
    Μερικες φορές δεν είναι προσποίηση, είναι μια προσπάθεια ένταξης σε ένα πλαίσιο που θεωρώ ότι μπορεί να δεχτεί το δικό μου σχήμα, όχι απόλυτα αλλά ικανά ώστε να μην κινηθώ σε φαύλο κύκλο αλλά όσον δυνατόν δημιουργικά. Το δυστύχημα είναι ότι είναι μερικές φορές.....
    Φοβάμαι την προσποίηση όταν αυτή είναι υποκινούμενη από περιέργεια. Το συμφέρον είναι πιο αποδεκτό, είναι... επαγγελματικό, αλλά η περιέργεια, να κάνεις έναν άνθρωπο να βυθιστεί μην ξέροντας πότε θα πάρει πάλι ανάσα για να μια περιέργεια????
    Αυτό που αναρωτιέμαι είναι ποιος είναι καλύτερος θεραπευτής, εκείνος που πληρώνεται ή εκείνος που δεν πληρώνεται?? Να πληρωθεί για να με νιώσει, να με αγγίξει α με κάνει να νιώσω ασφάλεια να με εμπνεύσει για να ανοίξω το στέρνο μου κυριολεκτικά, για να πάρω τηλέφωνο πριν δοκιμάσω τη λήθη και να βρω φαντάσματα να γελάνε στην άλλη άκρη της γραμμής???
    Μετά μια δοκιμή δεν είναι αρκετή, είναι επιτακτική ανάγκη να θέλεις να φτάσει στα τρίσβαθα του είναι σου.
    Ο απωλεσθέντας έλεγχος από μόνος του δεν είναι τόσο τρομακτικός.... αυτό που με τρόμαξε πολύ είναι όταν άνοιξα τα μάτια και είδα τις πράσινες φόρμες τριγύρω και δεν θυμόμουν τίποτα. Το τρομακτικό είναι ότι δεν θυμόμουν τίποτα. Συμφωνώ ότι η ζωή είναι αδάμαστη, αλλά δεν είναι γοητευτική? το άγνωστο του επόμενου λεπτού? Η επόμενη στιγμή που μπορεί να φέρει μια σταγόνα στο πρόσωπο ή ένα ράπισμα? Ζεις την παρούσα στιγμή ή ζεις για την επόμενη? σκέφτεσαι τόσο πολύ για την επόμενη, θεωρώντας ή ελπίζοντας ότι αυτά που περιπλανιώνται αδιάκοπα στο μυαλό σου και καθορίζουν εσένα, ότι θα επηρεάσουν την επόμενη?
    Η φύση κάνει αυτό που νομίζει και πάντα έχει έναν λόγο που εμείς είμαστε πολύ λίγοι να κατανοήσουμε, γιατι πολύ απλά ακόμα νομίζουμε. Ακόμα και οι στιγμές ΜΑΣ ανήκουν σε αυτήν και εν κατακλείδι στην Φύση μας. Άλλωστε το πείραμα είναι απλό: Κοίτα μια ακολουθία εικόνων, ένα πουλί, μια σταγόνα που πέφτει από κοντά. Μετά κλείσε τα μάτια και ανάλυσέ την. Κάντο καρέ καρέ... Δεν είναι μαγεία??? Αδάμαστο ακόμα και εάν με μια κίνησή μας θα δαμάσουμε την σταγόνα αλλά μόνο μία ή δύο και όχι τις υπόλοιπες...
    Ποτέ δεν έχω γράψει κάτι προς δημοσιοποίηση κατα τον οποιονδήποτε τρόπο, μόνο δοκίμια που δεν τα ξαναδιαβάζω... μόνο τα γράφω.

    Δημήτρης
    Υψωμένα, γυμνά χέρια.... Σαν κλαδιά τον Νοέμβρη

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2008
    Location
    athens
    Posts
    1,565
    Δημήτρη καλως ήρθες! Δεν έχω λόγια για όσα γράφεις, παρα μόνο θέλω να πω ότι με άγγιξαν βαθειά.

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Αθήνα
    Posts
    102
    Originally posted by mstrouf
    Δημήτρη καλως ήρθες! Δεν έχω λόγια για όσα γράφεις, παρα μόνο θέλω να πω ότι με άγγιξαν βαθειά.
    Όταν περιδιαβαίνεις στα σκοτεινά και συναντήσεις κάποιον που περιπλανιέται ψηλαφώντας αλλά Δεν είναι τυφλός, το σκοτάδι χάνεται και έστω και για μια στιγμή βρίσκεσαι εκεί που πάντα ήθελες να είσαι!!!!!!!
    Υψωμένα, γυμνά χέρια.... Σαν κλαδιά τον Νοέμβρη

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    Δημήτρη,
    Στα όσα γράφεις, βλέπω να μιλάς συχνά για τις εναλλαγές της διάθεσής σου.
    Ανέφερες και κάτι για μανιοκατάθλιψη στο πρώτο σου μνμ.
    Ήθελα να σε ρωτήσω πάνω σε αυτό, ακολουθείς κάποια φαρμακευτική αγωγή?

    Από εκεί και πέρα, η ροή του λόγου σου με ταξιδεύει και η ουσία του δείχνει έναν άνθρωπο με πολύ πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, με μια ιδιαίτερη ευφυΐα.


    Γράφεις «έτσι ακριβώς όπως θα περίμενε να το πάρει ο δότης». Πάλι βλέπω να επαναλαμβάνεται η ανάγκη να ικανοποιήσεις τον άλλο, τον δότη.
    Αλήθεια, γιατί είναι τόσο επιτακτική αυτή σου η ανάγκη?
    Την στρέφεις με την ίδια δύναμη απέναντι στον εαυτό σου?

    Αν κατάλαβα καλά, αυτό που ζητάς από μια επαφή, είναι να καταφέρεις να διαχειριστείς τα συναισθήματα που σου προκαλεί?

    Μιλάς για τις σχέσεις σαν συναισθηματικές συναλλαγές και θέλεις μέσα από αυτές να βρεις μια πληρότητα και μια γαλήνη, μια άσκηση επιρροής στο σώμα.
    Συμφωνώ ότι οι σχέσεις είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ζωής μας αλλά υπάρχει και μια σχέση που είναι στην πυραμίδα πάνω πάνω : είναι η σχέση που έχουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό.
    Μπορείς άραγε αυτή τη γαλήνη και την πληρότητα να την βρεις μέσα από την βαθιά επαφή με τον εαυτό σου? Εσύ τι λες?

    Δεν είναι προσποίηση, είναι ανάγκη για ένταξη. Και σε βλέπω σαν να αναλογίζεσαι, αξίζει να τραβολογάς τον άλλο για μια περιέργεια? Υπάρχει μήπως η αύρα κάποιας ενοχής εδώ?
    Πολλά πράγματα μπορούν να ξεκινήσουν από μια περιέργεια και να καταλήξουν κάπου αλλού. Το ψάξιμο, η αναζήτηση, η περιέργεια, είναι εν δυνάμει δημιουργικά.

    Ξέρω, το ότι πληρώνεται δεν σου ακούγεται τόσο καλά.
    Πού μπλέκεται ο επαγγελματισμός στα ανθρώπινα πάρε δώσε?
    Δεν θα είναι μια φιλική σχέση όμως. Θα είναι μια σχέση θεραπευτική. Δεν θα γίνει φίλος σου, θα σε οδηγήσει στο να κάνεις φίλο πιστό τον εαυτό σου και να βρεις κι άλλους φίλους. Θα σε στηρίξει στο να σε γνωρίσεις καλύτερα, στο να επουλώσεις τραύματα και πληγές.
    Είναι ένα επάγγελμα που όμως δεν σημαίνει από μόνο του κάτι ψυχρό. Ο άνθρωπος που θα το ασκεί, μπορεί να το κάνει με ζεστασιά και με αγάπη και να σου δώσει πραγματική βοήθεια. Αρκετή για να σε ωθήσει να βαδίσεις και να βγεις από τον λαβύρινθο, όχι αρκετή για να σε ευνουχίσει… είναι λεπτές οι ισορροπίες.
    Η ζωή είναι αδάμαστη και τρομακτική. Συμφωνώ απόλυτα! Μοιάζει με αγρίμι που μεταμορφώνεται σε κατοικίδιο καλοβολεμένο μέχρι να αγριέψει πάλι και να σε κοιτάξει με μάτια άγνωστα γεμάτα φλόγα!
    Και εσύ να θέλεις να πορευτείς μέσα της και να εισδύσεις στα τρίσβαθα του είναι σου… πόσο όμορφο ακούγεται αυτό Μάνερ…

    Ναι, είναι μαγεία. Κι αυτά που γράφεις είναι σκέτη γλυκιά μαγεία : )
    Ο καθενας μας δινει σχημα στην Υπαρξη.

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Αθήνα
    Posts
    102
    Καλησπέρα!!!
    Οι εναλλαγές είναι πολύ σημαντικές, μπορεί να σε κάνουν να βλέπεις τελείως διαφορετικά ακριβώς το ίδιο πράγμα.
    Παλαιότερα ναι πλέον ακολουθώ κάποια αγωγή συντήρησης που βοηθά και στην παρούσα κατάσταση.
    Θεωρώ δεδομένη την αλληλεξάρτηση 2 διαφορετικώ πηγών συναισθήματος. Πιστεύω ότι δεν είναι ένα αυτοπαράγωγο και αυτοτελούμενο ον. Δεν καταλώνει ότι παράγει. Ουσιαστικά τα συναίσθημα αντιδρά σε εξωτερικούς ως προς αυτό παράγοντες και με τη σειρά του επηρεάζει εκείνους τους παράγοντες. Προσπαθώ άτοπα ίσως να διαχωρίσω την υπόσταση του συναισθήματος σαν μέρος του εαυτού μου, έτσι ώστε να αποσαφηνίσω τυχόν σκοτεινά σημεία.
    Αξιώνοντας τα παραπάνω, όταν κάποιος πχ με αγκαλιάζει προκαλεί συναισθηματικές μεταβολές που με κάνουν και αντιδρώ. Η αντίδραση είναι να τον αγκαλιάσω και εγώ, θερμότερα ή όχι δεν έχει σημασία, αλλά έχει σημασία να νιώσει τι μου έχει συμβεί με εκίνη την κίνησή του.
    Υπάρχει λοιπόν ο αρχικός δότης και ο λήπτης. Η κίνηση αυτή θα μπορούσε να συνοδεύεται επό ένα χαμόγελο που έρχεται από τον αρχικό δότη σαν απολαβή της ανταπόκρισης.
    Η πεζότητα του όρου \"συναλλαγή\" δεν χρησιμοποιήθηκε για την υποτίμηση αλλά για την δυνατότερη ορθολογική επεξήγηση της διαδικασίας που μετέχει το συναίσθημα.
    Είναι ανάγκη για να καταφέρει να υπάρξει ροή και κίνηση. Η ροή φέρνει μεταβολές που με κρατάνε σε εκγρήγορση. Δεν είναι μαγεία όταν λες \"υπάρχει χημεία\"? τι είναι παραπάνω από μια διαρκής και πλούσια σε ποιότητα και ποσότητα ίσως, ροή. Λέμε με κυρίευσε το συναίσθημα.... με κατέκλυσε το συναίσθημα, με παρέσυρε το συναίσθημα.... σαν νερό, όταν κελλαρίζει είναι γάργαρο να πιείς να δροσιστείς να νακουφιστείς... αν λιμνιάζει, βαλτώνει μυρίζει.....
    Η εσωτερική μου διαδικασία πάσχει.... συναισθήματα που επιστρέφουν σε εμένα από μένα και συνήθως είναι βίαια. Εκεί υπάρχει και η κορυφή της πυραμίδας που λες.
    Έχω κάνει τόσα πολλά λάθη στη ζωή μου που όταν συνειδητοποίησα τι έχω κάνει πραγματικά έχασα τον εαυτό μου. Ήμουν (και μάλλον είμαι ακόμα) ένα εγωιστικό ανθρωπόμορφο ον που πίστευε ότι μόνος του θα μπορούσε να κάνει πολλά. Εκμεταλλεύτηκα καταστάσεις, ανθρώπους, συναισθήματα άλλων, είπα ψέμματα, ήμουν ο ορισμός του κρυψίνου. Καταλαβαίνεις πόσο βίαια μπορεί να γίνει αυτή η συνειδητοποίηση? Πόσο αναγκαία είναι η ικανοποίηση του να δίνεις? πόση γαλήνη μπορεί να φέρει? Είναι ανάγκη να νιώσω τα συναισθήματά μου να πάνε και να έρχονται και να μπορώ να νιώσω το ίδιο τα συναισθήματα των άλλων. Δεν θέλω να τα διαχειριστώ. Να αντιδράσω σε αυτά θέλω και η αντίδραση να με γεμίζει υγεία.
    Ο εαυτός μου διίσταται σε αρεστό και μη ως προς εμένα. Την μια στιγμή δεν με αντέχω και την άλλη είμαι καλά. Το πρώτο όμως έχει υπερκαράσει το δεύτερο. Προσπαθώ να βρω την ισσοροπία. Ναι στα ελλατώματα και στα προτερήματα. Και τα 2 μπορούν να αναδείξουν όμορφα πράγματα.
    Υπάρχει η ανάγκη της αποδοχής πλέον για αυτό που είμαι και περισσοτερο για το ότι είμαι χαμένος και προσπαθω να φέρω τον εαυτό μου σε ένα επίπεδο που να νιώθω καλά και να είμαι αποδεκτός για αυτό. Γνώρισα πολύ έντονα την απόριψη όχι για τον χαρακτήρα μου αλλά για την άρρωστη ψυχή μου. Η αύρα θετική ή αρνητική δεν περικλείει ενοχή. Οι ενοχές που έχω αφορούν τα λάθη μου. Η αύρα που προκύπτει πρέπει να φτάσει στο σημείο εκείνο που να με αναδεικνύει ακόμα και μέσα από αυτά. Το μεταίχμιο πρέπει να είναι ορατό, να είναι στόχος ζωής και να περιλαμβάνει αγγίγματα στα λάθη όχι χτυπήματα. Ο σωστός ψηλαφισμός είναι αυτό που μπορεί να εκμεταλλευτεί τα λάθη αναγνωρίζοντας το καρκίνωμα.
    Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Η αυτογνωσία μου δεν έχει προοδεύσει αρκετά. Στα 37 μου μαθαίνω ακόμα για μένα πράγματα που αγνοούσα. Είναι ένα θετικό αυτής της διαδικασίας. Αγνοούσα την ύπαρξη δυνάμεων που τώρα προσπαθώ να αξιοποιήσω ποικιλοτρόπως. Η ίδια η θεραπεία στηρίζεται σε τέτοιες δυνάμεις. Η φαρμακευτική υποστήριξη κρίνεται απαραίτητη αλλά βοηθητική. Ο πρώτος λόγος είμαστε εμείς και όχι τα ψυχοτρόπα.
    Η περιέργεια δεν είναι ένα πράγμα. Πλησιάζεις κάτι που σου κέντρισε το ενδιαφέρον, σωστά? Ποιο ενδιαφέρον εκείνο που θα σε κάνει να θέλεις να προσφέρεις ανθρώπινα, ή εκείνο του όχλου που θέλει να έχει κάτι να πει πίνοντας ένα καφεδάκι? Τα έχω γνωρίσει και τα 2. Σαφώς το δεύτερο είναι το ιδανικό και με βρίσκεις σύμφωνο. Στο πρώτο όμως αντιδιαμετρικά αντίθετο.
    Θέλω να καταλάβω το θεραπευτικό των επαναλαμβανόμενων συνεδριών που ξεκινάνε με τις ίδιες ερωτήσεις λόγω της βραχείας μνήμης. Μην ξεχάσω τον χρονικό περιορισμό των 50 λεπτών. Να φτάνεις εκεί στα 45 λεπτά να έχεις βγάλει την ψυχή σου και ο θεραπευτής να κοιτάει την ώρα γιατί έξω περιμένει το επόμενο 100€....... Λυπάμαι. Αλλά είμαι και ασθενής όχι μόνο πορτοφόλι. Αν αυτό δεν είναι εν δυνάμει ευνουχισμός της ανθρώπινης υπόστασης, με πεδίο τα χαρτονομίσματα που να αριθμούν 100€..... Ευτυχώς υπάρχουν Επαγγελματίες που αξίζουν κάθε ευρώ γιατί όταν λύθηκα σηκώθηκε με έπιασε από τους ώμους και μου είπε ότι εσύ θα το ξεπεράσεις, εγώ θα σου δείξω τον δρόμο..... όταν παίρνεις τηλέφωνο μέσα στη νύχτα έτοιμος να δώσεις τέλος και να μην απαντάει κανείς... ή θα ερωτοτροπήσει με την στιγμή σου, μέχρι να κατευνάσει τις φωνές στο μυαλό σου οδηγώντας σε στο κρεβάτι σου για να κοιμηθείς. Μα είναι όντως όμορφα.
    Όταν ψάχνεις να βρεις λίγη ομορφιά στις στιγμές που περνάνε, σε κάνει ικανότερο στο να βρίσκεις την γλυκύτητα κάποιων σημείων γύρω σου, την οποία και μπορείς να γεύεσαι όταν εσύ θέλεις. Η ομορφιά μπορεί να ξεθωριάζει αλλά στα δικά σου μάτια θα είναι πάντα το ίδιο ελκυστική.
    Υψωμένα, γυμνά χέρια.... Σαν κλαδιά τον Νοέμβρη

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    Μάνερ,

    γράφεις
    \"για την δυνατότερη ορθολογική επεξήγηση της διαδικασίας που μετέχει το συναίσθημα.\"

    Σε αυτή σου την φράση θέλω να σταθώ.
    Περιέχει μέσα της το νόημα όλων αυτών που θέλω να σου πω.
    Μιλάς για το συναίσθημα… το συναίσθημα… το αναλύεις, το αποκωδικοποιείς, πας να το πλησιάσεις αφού λογικά είναι μέρος του εαυτού σου κι όχι κάποιο αυθύπαρκτο ον.
    Πας να νιώσεις το συναίσθημα με την σκέψη σου αλλά όσο και να το διανοητικοποιείς, θα το νιώσεις μόνο, νιώθοντάς το.

    Κι όμως μήπως τελικά δυσκολεύεσαι να το οικειοποιηθείς? Να το γνωρίσεις αυτό το κομμάτι του εαυτού σου, που πολύτιμος οδηγός στον δρόμο για την επαφή μαζί του, είναι το συναίσθημά σου?

    Λες παρακάτω «Η αυτογνωσία μου δεν έχει προοδεύσει αρκετά».

    Προσπαθείς να αποδεχθείς τον εαυτό σου, ακόμα και τα ελαττώματά σου. Νιώθεις ένοχος για πράξεις του παρελθόντος.
    Έχεις δεχθεί απόρριψη για την άρρωστη ψυχή σου μα ακόμα κι ο τρόπος που μιλάς για σένα,μου δείχνει μια απόρριψη που πλέον έχει γίνει υπόθεση προσωπική, έχει εσωτερικευτεί.

    Αφέσου, βρες τον τρόπο, να φοβάσαι λιγότερο το συναίσθημά σου, απελευθερώσου!
    Ο καθενας μας δινει σχημα στην Υπαρξη.

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Αθήνα
    Posts
    102
    Λειτουργώ με βάση το συναίσθημα οπότε η αποδικωποίηση είναι κάτι πολύτιμο σαν εργαλείο ζωής. Δεν μπορείς απλά να το νιώσεις χωρίς να σε κινήσει προς μια κατεύθυνση. Υπάρχουν λοιπόν δύο συνισταμένες στο συναίσθημα:
    Η πρώτη είναι αυτή που καταλαβαίνουμε με τη λογική και προσδιορίζουμε την πηγή και το αποτέλεσμα λογικά. Πχ βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα, σε πλημμυρίζει το συναίσθημα και αρχίζεις και αναπολείς κάτι συγκεκριμένο που απλά το συναίσθημα αποτέλεσε μοχλό για να το αναδείξει και συνάμα προσδιορίζεις την πηγή: το ηλιοβασίλεμα αυτούσιο και όλες τις λεπτομέρειές του που η σημασία καταγραφής από το μυαλό εκίνη τη στιγμή δεν ειναι κάτι πρωτεύων.
    Η δεύτερη είναι η αστείρευτη επιθυμία της συνεχούς ροής αυτών. Κάτι σαν το αίμα δηλαδή. Θεωρώ λοιπόν την μεγάλη αξία του καθώς και την ανάγκη της εξωτερικεύσεως έτσι ώστε να μπορεί να μεταδίδεται και να τρέφεται από την λήψη των αντιδράσεων.

    Όσο ζω μαθαίνω..... και μαθαίνω για τον εαυτό μου πολλά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι σε κάθε ευκαιρία προπαθώ να το αφήνω ελεύθερο... Όταν υπάρχει η ευκαιρία όμως
    Υψωμένα, γυμνά χέρια.... Σαν κλαδιά τον Νοέμβρη

Page 1 of 4 123 ... LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •